чиј (зам.) - страна (имн.)

Витгенштајновото влијание врз оваа важна област на истражување е упадливо негативно.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Уште една поента која тука накусо треба да се одбележи е дека доколку некој е подготвен да прифати едно интенционалистичко објаснување на разбирањето заедно со гледиштето дека стекнувањето и употребата на она што на тој начин е разбрано, е нужно јавна, со тоа би го прифатил она што понекогаш се нарекува „обременет” поим на содржината, но не оној во кој менталните содржини треба да бидат индивидуирани преку објективно сфатените состојби на светот, т.е. состојби кои постојат независно од она што од нив го прави заедницата преку која се стекнува содржината за која станува збор и од чија страна се ограничува нејзината употреба.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
- Не знам, навистина не знам, што да мислам и на чија страна да застанам.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
На чија страна ќе застанат тие во војната која лази по тунелите, им се приближува на мостовите, чука и на нивната врата.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Се оддалечуваше од сипаничавиот полумрак и од сенките во него и копаше во себе, на чија страна е нејзината врела крв, сега, кога во исто време им припаѓаше на обајцата, на тој студен и благ Иван со долги нозе на јак ждребер и на исклештениот гамен и бог со жолти прсти од ефтини цигари, сега, кога претпоставуваше едно искричаво судрување и преместување, едно замрсено и нејасно зло.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Достоинствено се симнува и застанува меѓу скараните со строг укор во очите; тие се смируваат за миг и гладно испитуваат на чија страна е.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Во тоа време, козјачките селани, иако едниствени против окупаторот, се двоумеа, неможеа да погодат: на чија страна да бидат - со голобрадите партизани или со кралските војници на Михаиловиќ, кои во името господово и Кралско, со секое минување низ Пелинце оставаа зад себе пустош.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
И добро што стана така: при посетите во затворот дознав на чија страна е вистината.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Да знаеше, на чија страна ќе застанеше?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
На страната на оној на кого му верува?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Во тоа време, козјачките селани, иако единствени против окупаторот, се двоумеа, не можеа да погодат: на чија страна да бидат - со голобрадите партизани или со кралските војници на Михаиловиќ, кои во името господово и кралско, со секое минување низ Пелинце оставаа зад себе пустош.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)