Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Имено, во овој период, тој добива неочекувано Известување бр. 02-6842/1 потпишано од тогашниот нов Министер за одбрана, во кое се вели дека тој не треба повеќе да доаѓа на своето работно место и како основ на 54 таквото известување беше наведена одредба од тогашниот ЗРО (1993).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Ова Известување – со право – тој го третира како отказ, бидејќи во суштинска смисла тоа и е.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Во некои проекти тој го поставува прашањето за загрозеноста на другите - пука врз патнички авион, а во еден телевизиски настап во живо на водителот му става нож под грло.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

„ 168 okno.mk Е, сега, може и да се биде ироничен со ова што тој го прави - да се гледа на Сандерс како на Робин Худ на Е-културата кој се труди најдобро што може да обезбеди обичните корисници да добијат најквалитетна стока за своите тешко заработени пари.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Мислам дека денес веќе го прават тоа.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Во делото на Бардон одговорноста за неговото тело е префрлена на публиката.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Сега, по кратка тишина, тој го постави по којзнае којпат старото прашање: – Зошто ги убиваат козите? – Зошто оваа брато-козоубиствена војна?

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Јас знам дека не сум умрен, ама ако тој го рашири тој глас тогаш мене никој нема да ми верува, сите овие видувања, овие сознанија ќе останат несоопштени, луѓето незадоволени со одговор на прашањата за кои тие мислат дека нема одговор.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Како дете тој бил многу пргав и непокорен, правел многу белји, та татко му честопати морал да го казнува и со ќотек.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Како тоа тој го правеше, зошто го правеше, ќе разбереш од оваа книга.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Мајка му му потури да се измие, тој го облече новото либаде12) и праша: - Ќе ми дадеш ли, мамо торбичка? - Да, синко.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Како тоа тој го правеше, зошто го правеше, ќе разберете од оваа книга“.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Се сеќавам, во едно од последните писма ми пишуваше како човек обземен од восхит, задоволен од она што го сторил, од она што тој го наречуваше добродетелство.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Упорно се задлабочуваше во текстот, прашувајќи се себеси каде греши, што е она што таа не можеше да го види, да го спознае, а сите други (компетентни и некомпетентни по тоа прашање) го согледуваат и му оддаваат огромно признание; што е она толку посебно, толку необично заводливо што тој го поседува во себе, во својот стил, во својата реторика и техника, во својата методика на пишување, што на другите им недостига.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Специјализирал во областа на аеронаутиката.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Сметам дека доколку е така, на повидок е една напнатост помеѓу она што тој го има на ум и неговото сопствено инсистирање (коректно, како што многумина би се согласиле), врз барањето за јавни ограничувања во поглед на значењето, нешто кое е потребно заради успешна комункација и е поткрепено од аргументи.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Ова сугерира (само како навестување) еден вид анти-реалистичка слика за „обременетата” содржина погодна за едно интенционалистичко психолошко објаснување на следењето на правилата раководено од страна на јавноста.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Вокменот е gadget изграден токму на сингуларното и номадско акустично искуство; тој го менува и збогатува звучниот пејзаж, и затоа еднаквовредно се вклучува меѓу урбаните стратегии.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Го споменувам ова со цел да покажам дека врските кои ги воспостави Витгенштајн во оваа област можат да останат по страна доколку се одбие да се прифати „ослабеното” објаснување на разбирањето кое тој го нуди.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Сè што се бара за она што тој го употребува да биде јазик, е тој да може да биде споделен од страна на другите. (Тука не ги земаме предвид сосем тривијалните примери на „приватни јазици” кој, како кодот на Пепи, се само шифрирани јавни јазици.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Тврдењето дека јазикот не може да биде логички приватен не е тврдење дека тој е логички јавен, бидејќи тоа ја остава отворена можноста за контингентна приватност, т.е. можноста за некој Робинзон Крусо напуштен на некој остров од своето раѓање, кој сепак преживува и во текот на растењето развива јазик.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Дали Витгенштајн има на ум нешто повеќе од ова?

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Се смета дека тој го проектирал авионскиот мотор на млазен погон.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Тој го достигна идеалот на арогантните моќници: да биде неомилен, а несменлив.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Заради нив тој го научи сефардскиот, иако ритуалот во синагогата го врши на хебрејски јазик, а проповедите на англиски, кој и по толку децении го говори со заостаток од германскиот јазик и јидишот, еврејска варијанта на германскиот, во посебни пригоди знае да проговори и на ладино, јазикот на основачите на неговата синагога.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Кога стигна на полпат, тој го слушна виорот на лифтот пред себе, а потоа и стравичниот тресок некаде долу.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Во нив тој го живее својот фиктивен подобар живот, допуштајќи, во длабоко самосожалување, да му се граба и она што никогаш не успеал да го изгради во себе - својот граѓански идентитет.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Тој го насочува вниманието на нејзините тркалезни колкови сѐ додека не ја принуди да се сврти и да го погледне.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Таа го избира Херцеговецот бидејќи отсекогаш живеела со него, бидејќи тој, односно она што тој го репрезентира, е дел од нејзиното најинтимно животно искуство.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Принципот на конкуренција и успех тој го осознава низ дилемата за продажба и квалитет, а, освен тоа, неговиот професионален статус беше претерано подложен на кризи.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Меѓутоа, за да го оствари овој исчекор, Рифатер е принуден да претпостави постоење на некој “меѓутекст”, што тој го нарекува “интерпретатор-измамник”.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Цела ноќ во состојба на борбена готовност тој го исчекуваше моментов!

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Минејќи покрај фотографскиот излог на Сотка, осветлен со една сијалица внатре, тој го погледна по свој стар навик.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Тој ќе оди на сите страни, тој го бара Богдановото девојче.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Со задоволство тој установува дека дијагнозата на болеста на компирот правилно ја извршил, но она што му го советуваше на стариот за густината на садењето не е сосем точно: тоа се однесува на садење со окца - за кое треба да се преземат специјални претходни мерки што стариот нема можност да ги преземе - а за садење со цели компири одговара горе-долу она растојание што тој го практикувал.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Тој го гледаше само искосо старшијата. - Само да тепате... Ха... в участок... Отепајте ме... Можете...

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Тој го задира: „Најди ме, најди ме!” - и мајсторот прави нов напор, се подналактува уште пониско на столчето, ги збира уште повеќе веѓите, и бара, и бара.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Стоеше нешто срамно зад него, тој го усеќаше како мртовечка рака на рамена, а можеше се да стане одеднаш поинаку, со еден познат збор, со едно обично помислување, дури уште ова не е поминато.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Но со кое право да постапи така? Тој го нема тоа право.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Но во истиот момент неговото внимание го привлекува нешто друго, тој го заборава Савета и провлечува со многузначителен глас: - Соколе, гулабот!

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Грот: Што мислеше и чувствуваше во овој период додека ги работеше сите тие бедни работи?

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Актуелен и полн со алузии.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Беше тоа ужасна работа, но траеше само неколку месеци.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

” •Секогаш, по повод Сенка на сомнежот ми се наметнува оваа поединост: во првата сцена на железничката станица, кога пристигнува возот од кој се симнува вујче Чарли, од оџакот на локомотивата сучи многу јак црн дим, и додека возот се приближува, тој го затемнува целиот перон.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Прво во весникот излезе голема статија во која Лари го печеа на ражен, а веќе следната недела тој го купи весникот и на насловната страница одеше едно големо извинување до Лари.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Навечер, додека тој го јадеше својот стек, седев на масата со него и го разгледував неговиот ракопис, просејувајќи по нешто од тоа купиште на сентименталности. Беше ужасно.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Ми се гледа нема да расте голем, куси му се нозете и не е главуч“, рече Љупчо небаре се разбира во кучешки сорти.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Се согласивме малку да го изнесеме на воздух, зад зградата да си поиграме со него.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Дејко го носеше: тој го нашол и тој во мигот се сметаше за најгазда.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

И ене го сета, како Велика предано што го служи чорбаџи Сивета и неговите „одбор" гости, така и тој го врти јагнето на раженот во градината, на оган од лозови прачки, наполнето со ориз и суво грозје.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Но бидејки се пролеа човечка крв, и тоа на мухамеданец, тој го испрати со свои луѓе, со самиот Ѓузепа, на уќуматот во Витолишта, и го предаде на стариот мудур Арсланбеј, а овој со своите заптии го спроведе на кајмакамот во Прилеп.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Нека разбере секој таков, а особено нивните десетари, дека таквите ќе бидат обесени ошче утре на сретсело, а нивните деца и жени изгорени во нивните куќи.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

— Се поправи, море, откако го втеравме во Организацијата, — констатира Шаќир како на фалба, бидејќи тој го кандиса Толета да го напушти арамилакот и да се придружи со нив.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

За тоа тој го напушти своето семејство, а не да седи некаде во темница и во бездејство.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Ги познаваше лаежите на секој овчарски пес, знаеше кој овчар со каков кавал или шупелка свири и по тие звуци тој го познаваше секој булук на кој стопан е.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Ќе го видите ако бидете живи — сомнително одговори Ѓуро, познавајќи ја слабата страна на Толета.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Адем се разнежи, та дури за прв пат и тој го избакна црното Кате.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Коџабашијата отиде да викне друг селанец, а Трајко навистина си ги преобу опинците, си го престегна и ременот, та си кладе едно парче леб во пазувата, си ја најде мартинката, и потпирајќи се на неа, како на ластагарка, тргна од дома, но место кај мулазимот, тој го фати долот, нагоре од селото, и преку дрезгите се измушна на крајот на селото.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

За секој случај тој го задржа коџабашијата кај себе, без да мисли дека може да предизвика сомнение, ако го побара муљазимот.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

— Почна да се мисли стражарот, но Илија му рече дека е важен и тој го предаде на својот другар за да не го напушта стражарското место.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

— Така, — вели дедот Јован — тој го отепал гавазот од Маданот и судот не го осуди.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Толку поарно што каурите не ќе знаат во кој правец се движи потерата.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Затоа тој го растрча својот бел коњ околу собраниот народ и со страшен глас се провикна: — Слушајте, луѓе и браќа!

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Стариот дедо Трајко му отвори, а муљазимот, како секој потереџија кој спие на штрек, се појави на прозорчето со револверот в раце.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Во тој Толев гест беше одговорот на последните Трајкови зборови и тој го почувствува со целата душа.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

И никој се уште не знае колку ветрот го надветрува кондорот а колку тој го надлетува ветрот.

„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)

Така, секоја приквечерина, откако ќе си починеше дома по скитањето в град, тој го преполуваше пагурчето - седнат на мало столче под стреата пред влезот и загледан во градбите што растеа како тополи околу нив.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Во текот на годините тој гордо присуствуваше барем на десетина вакви отворања додека угледот на Џоен полека но сигурно растеше до својето сегашно угодно ниво меѓу колекционерите во областа; ова секако ќе му биде последно, како што и многу други неодамнешни настани нужно беа, што тој го сфаќаше или едновремено со нив или ретроспективно: неговото последно лето во нивната викендичка на островот Фенвик, последниот метеорски дожд, последниот сет тенис кога неговата слабост ескалираше, последната величествена октомвриска промена на бојата на лисјата во „нивната” долина, а сега, по сѐ изгледа, и неговата последна посета на овој убав град.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Во една од новите книги, Chaos Engineering, тој го искажува верувањето дека изворната и основна состојба на космосот е хаосот.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Снажниот сопствен стил тој го развива дури во времето на доцниот Микеланџело, по 1550-та, и тоа најмногу во своите цртежи кои и денес нѐ фасцинираат.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Кога некој текст врз себе отвора набори, тој го создава она што Дерида го нарекува “инвагинарен џеб” во кој надворешното станува внатрешно, а некој внатрешен момент се зема како надворешна позиција.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Холандскиот инженер, Балт ван дер Пол, 1928-та направи математички модел за осцилирачка електронска цевка - онаа којашто предизвикува свиркање во радиото - заснован на динамичката топологија на Поенкаре. Тој го проучувал и чукањето на срцето. okno.mk | Margina #26-28 [1995] 84

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Ти кого тој го сакаше повеќе од другите.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Во еден миг тој го засече делот од цигарата што гореше и почна да се концентрира на една од двете глави што зборуваа.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Посебен, поинаков и посамосвоен облик на театар претставуваа различните форми на наслојување на повеќе поединечни, самостојни дела поврзани со некој заеднички елемент на структурата (најчесто со ритмот).

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Дрската јасност на овој парадокс е сосема во согласност со Ворхоловата естетика на заедничка уметност и тотална едноставност.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Слично, Кант прави разлика помеѓу самото нешто (Ding an sich) и феноменалниот 78 Margina #11-12 [1994] | okno.mk свет велејќи дека, никогаш не сме во состојба да го спознаеме првото, па затоа вториот би требало да го прифатиме како реалност.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Како тогаш ние треба да го разбереме она што тој го вели доколку како такво не постои ништо што тој вели?

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Зошто и самото создавање на идеални творби, на пример, математички, изискува, како што тврдеше Хусерл притоа не извлекувајќи ги сите заклучоци, вклучување во она што тој го нарекува “духовно тело” на пишуваното.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Предавањата во училиштето за Кејџ беа начин да се направи себеси достапен на сите коишто сакаа да работат со него. (На сличен начин, издавањето на своите книги тој го објаснува како доследно спроведување и проширување на тој принцип кој неговите искуства ќе ги направи достапни до поголем број почитувачи и следбеници).

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Како што наскоро ќе патуваме на Месечината и на другите планети и при телефонски разговор ќе се гледаме еден со друг, така човекот со својата свест ќе го прави тоа што го прави со својата коса: не тоа што таа го сака, туку она што тој го сака.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Еден метафизички текст застапува извесна форма на присутност, p.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Овие ја црпеа својата инспирација од остатоците, ѓубрето, секојдневната сиромаштија.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

За овој свет кој ќе дојде и за она што во него ќе ги натера да затреперат вредностите на знакот, на зборот и писмото, за она што тука го води нашиот futur antérieur, сѐ уште не постои мото.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Откако ја погледнав, забележав дека зборот го ставил точно на средината.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

“La mythologie blanche”, in Marges, 301. 5 Francis Bacon, “The great Instauration”, in The Philosophical Works of Francis Bacon, John M. Robertson (ed.) (London: Routledge, 1905), 243. 6 Christoph Martin Wieland, Gespräche unter vier Augen, in Sämtliche Werke, J. G. Gruber, (ed.), 50 vols. (Leipzig: Göschen, 1824-77), XLII, 127-8. 7 Spurs: Nietzsche’s Stules/Eperons: Les styles de Nietzsche, bilingual edition, trans. Barbara Harlow, (Chicago: Chicago University Press, 1978), 137. 8 A Treatise of Human Nature, Selby-Bigge, (ed.) (Oxford: Clarendon, 1967), xxiii. 9 Видете Richard Bernstein, “Serious Play: The Ethical-Political Horizon of Jacques Derrida”, The Journal of Speculative Philosophy 1 (1987): 93-117. 10 Матеј 5, 5; 19, 24. 11 Charles Taylor, The Ethics of Authenticity (Cambridge, Mass.: Harvard Universitu Press, 1992), 104. 12 Видете, на пример, Positions 56-7. 13 De la grammatologie, 62, 64. 14 De la grammatologie, 65-86. 15 Матеј 4. 16 Summa Theologiae II ii qu. 162 art. 5-8. 17 David Hume, A History of Ehgland, 6 vols. (Philadelphia: Claxton, Remen and Haffelfinger, 1876), VI, 374. 18 Подвлеченото е на Хјум. Enquiries concerning Human Understanding, Selby-Bigge, (ed.), 2nd edition (Oxford: Clarendon, 1902), 165. 19 La vérité en peinture, (Paris: Flammarion, 1978), 189. 20 Marges, 4. 21 Glas (Paris: Galilée, 1974). 22 ”Beantwortung der Frage: Was ist Aufklärung?

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Оваа тенденција кон она што може да се нарече репрезентационализам е типична и за Дерида во неговото прочуено тврдење дека “не постои ништо вон текстот”.24 Не правејќи разлика помеѓу знакот и означеното, она што тој го пишува не се однесува на нештата вон текстот или јазикот туку само за самиот текст и јазик.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Попрво, она што тој го прави е земање примери од философските или метафизичките текстови кои што ја застапуваат присутноста, И покажување дека во извесна смисла тие се самоподривачки.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Со ова уверување тој го следеше антропозофот Рудолф Штајнер, кој во ова преобразување на медот што го прават пчелите виде пример за самиот процес на животот - “хаотичниот, течен” материјал, отелотворување на “духовната топлина” и, како таков, неисцрпен извор на енергија - во “кристална скулптура... со правилен геометриски облик”.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

И Отсутност Толку за тоа што присутноста е; понатаму за нејзиното одрекување.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Употребата на фотографијата од фронтот покажува дека тие му се обраќаат како на човечкото суштество Бојс така и на идеалот што тој го претставуваше.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Мошне определен однос, и покрај неговата привилегија, и покрај неговата нужност и отворањето на полето кое тој го уредувал во текот на повеќе милениуми, особено на Запад, дотаму што денес и тука може да го произведе неговото распаѓање и самиот да укаже на неговите граници.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Отука “а” може да се третира како концептуално уметничко дело - еден вид на конверзациона интерпретација на “белото пишување” на Роб Грие - или како пример на социјална документација, не многу поразлична од He- lou магазинот.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Дерида го прифаќа овој дел од структурализмот но останатите аспекти на Сосировата мисла ги отфрла.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Сегашната топикалност на Бојсовсата скулптура нѐ доведува до сегашноста преку неговата идеја за социјална скулптура.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

_________ 1 видете, на пример, Christopher Norris, Deconstruction : Theory and Practice, revised edi- tion (London: Routledge, 1991), поглавја 1-3. Hugh J. Silverman, (ed.), Derrida and Decon struction (New York: Routledge, 1989). Rudolph Gasché, The Tain of the Mirror (Cambridge, Mass: Harvard University Press, 1986). Mark C. Taylor, (ed.), Deconstruction in Context (Chi- cago: University of Chicago Press, 1986). okno.mk | Margina #11-12 [1994] 79 2 Deconstruction: Theory and Practice, 18. 3 Иако Дерида нема никогаш експлицитно кажано дека неговата алтернатива не е Западна, тој го имплицира тоа во постојаното асоцирање на Западот со логоцентризмот што тој го деконструира.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Тој смета дека кога не би постоеле некои зборови што го имаат добиено значењето по директен пат, непосредувани со други зборови, тогаш тврдењата не би имале одредена смисла.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Притоа не е важно дали станува збор за музички станици или говорни (вести, деловни информации, talk show и сл.).

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

И како што е случајот со неговите слики и филмови, ова е техниката преку која тој го доби и зацврсти своето место како уметник.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Прилагодениот концепт американците го нарекуваат “формат” и тој го одредува типот на музиката, начинот на водењето, количеството и типот на информации, како и количеството и профилот на пропагандните спотови.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Точно, но во мера во која тоа прашање ја надминува смислата што му ја даде Сартр.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

(...) Дали тој живее во истата збрканост и страв во која живееме и ние.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Бојс начна фундаментални прашања во врска со современата политичка и економска реалност: тој го изрази неговото револуционерно мислење за трудот, економијата, индивидуалноста, креативноста како социо-економска револуција, и исто така размислувања за екологијата и мултикултурализмот.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

4 Веќе структурализмот го отфрла гледиштето дека една фраза има значење благодарение на тоа што го изразува самиот поим како таков.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Сепак, ако е во право, тој воопшто не застапува ништо со стабилна И одредена смисла.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Видовме голем број карактеристики - некои од нив значајни и централни - кои што ги споделуваат Деридините учења и философиите и идеологиите што им претходат.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Денес слушаме за биохемиските експерименти во кои се користи amanita mus- caria или други халуциногени печурки, или дроги синтетизирани по нивен пример - за експериментите во кои професорите, студентите и криминалците стануваат привремени шизофреничари, понекогаш заради ново искуство, другпат за чисто научни цели.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Белјаев и Преображенски, обраќајќи му се на споменикот што го претставува Бојс и во подеднакво неочекуван контекст, симболично ги решаваат овие два аспекти на проблемот: тие уметнички се колебаат помеѓу патетиката и детската итрина.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Она што треба да се прифати како вистинито и морално треба да е определено не од божјите свети декрети, туку само од човечкиот разум.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Кога си отидов, тој го пребои тоа место, така што зборот, сѐ уште присутен, не можеше да се прочита.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Но каде да го лоцираме овој концепт? Не, според Сосир, во пишаното.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

И, prima facie, се чини дека следуваат противречности.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Сепак, за творец на хепенингот се смета Алан Капров, еден од уметниците кои учествуваа во работата на Кејџовата класа во New School For Social Research (1958...).

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Кога Дерида ја одрекува присутноста тој го одрекува постоењето на некакви ентитети што засновуваат значење, затоа што или самите ентитети не постојат или, ако постојат, тие не можат да функционираат на бараниот начин. 58 Margina #11-12 [1994] | okno.mk

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Не е ништо необично радио станицата да го одбие спотот доколку нарачателот не е подготвен да се прилагоди.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Бог сѐ уште игра значајна философска ролја во Декартовата, Спинозината, Лајбницовата и Берклиевата философија, но неговата улога е многу помала во Локовата, Хјумовата и Кантовата философија, кои се сосредоточени околу способностите и склоностите на човечките суштества.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Според Бојс, преобразувањето на медот во саќе од страна на пчелите е “примарен вајарски процес” и, како таков, модел за секое создавање на уметност, поединечно и општествено.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Пресудно е што тој го отфрла Сосировиот поим за знак.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Витгенштајн мисли дека смислата мора да биде одредена; затоа тој го постулира постоењето на едноставни објекти како значења на извесни знаци.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Бојс никогаш не се задржа само на коментар; тој сакаше да трансформира, додека мноштвото од уметниците денес само коментираат без никаква трансформација.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Колку што ми е познато, тој не обезбедува општ аргумент против присутноста.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Геометриското саќе е духовната топлина во негативна форма; течниот мед е духовна топлина како позитивна сила на животот.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Вуд (13, p. 225), на пример, јадровито го искажува тоа на следниов начин:”Проблемот на Дерида е да го каже она што го подразбира без да го подразбира она што го кажува”.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Неговата теорија не прави така остар и радикален прекин со традицијата како што понекогаш се прикажува, и Дерида е во голема мера дел од модернистичкото, христијанско, и Западно наследство од кое тој толку многу се гади.26 Превод: Ж. Трајаноски

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Кога ќе го споменам своето интересирање за печурките, повеќето луѓе веднаш ме прашуваат дали сум имал некакви халуцинации.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Да се смета дека Деридината философија е антропоцентрична може да се чини погрешно, бидејќи тој го отфрла поимот за унифициран човечки субјект.25

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Тој го извади од пазувите својот кавал и му го мушна бргу во раката...

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Со каков восхит тој го слушаше и со каква жед го впиваше во себеси секој збор, кога овој расправаше приказни од далечни времиња. А тие крај немаа...

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Но тоа беа само зборови, а овде, во селото тој го познаваше животот, тешкиот живот со сите ужаси на гладот и бедата и затоа секоја промена, одење во кој и да е друг непознат крај, оддалечување од неговото село го мамеше и му се чинеше дека е подобро.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Но кога избега, и ги напушти, тој го сети вистинскиот понор, што му ја раскина душата: Во осветлените прозорци на туѓи куќи да оживува спомени...

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Бавно кревајќи рака, тој го скина пликот, и, штом ги прочита во себе првите редови, лицето му светна и тој извика: - Таксај, Бојано, таксај! - Што бре, што има?

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Сонливите води на езерото нежно се будеа, бели и светли, кога тој го рашири и последен пат своето платно на истото место, крај црквата, од каде што водеше стрмно, кривулесто патче долу до изворот на езерскиот брег.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Но, точно на дваесеттиот ден, кога ловот го стигаше својот врв и кога пашата мислеше дека никогаш нема да сврши - одненадеж тој го прекрати, се откажа од срните...

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Не еднаш тој го сторил тоа без да одлага и да бара некакви особени зборови и начини?!

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

- Да... Одвај чујно му одговорив: размислував за наравоучението, што тој го извлекуваше од приказната, но кое го имав заборавено јас.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Тој го извика келнерот, плати.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Иако не беше седнат уште ниеднаш со мајсторите на скелето да ѕида, тој го имаше така научено мајсторскиот занает што немаше работа којашто сам не би можел да ја сврши.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

И тоа ја зачуди. Па тој го чинеше тоа толку ретко!

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Бојан секогаш на ист начин ги доживуваше приказните за Волчарот, во своите мисли тој го градеше неговиот бестрашен, кралимарковски лик и секогаш бараше одново да му се раскажува за него.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Малото јагне што тој го нарече Снежанка, стоеше само во еден агол, тажно блеејќи.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

За овцата, која беше изнемоштена, ослабена, Бојан смеша малку трици со сол и додека другите овци ги собираа грижливо остатоците од сеното во јаслите, тој го крена малото јагне и го пренесе во кошарата. Блеејќи, овцата одеше по него.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Дедо Иван немаше внучиња, така што во неговиот однос кон Бојан имаше нешто вистински дедовско, преку врската со Бојан тој го живееше и остваруваше односот дедо-внук, во среќавањата со него ја подмладуваше својата старечка душа.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Токму поради тоа што не ја сакал интерпретацијата на своето уметничко дело, која истовремено би била затворена и бесконечно отворена за имагинацијата на гледачот, Дишан не сакаше да дава посебно јасни нагласки за можните поаѓалишта за исчитување; прикриеното појаснување во насловот и иконографијата претставуваат потврда дека тој го избрал најотворениот и со противречја најбогатиот образец: токму алхемискиот образец.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Иако Pis qu ‘habilla не е литературен француски збор, тој го сугерира зборот piquer, што значи убод, и habille, што значи вешт, така што овде okno.mk | Margina #8-9 [1994] 185 се очигледни сексуалните алузии.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Затоа, тој го преобликува живописот на Кватроченто сосем налик на тоа, како што италијанските мајстори некогаш го преобликуваа античкиот живопис и скулптура.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Тој го препородува идеалот на можниот универзитет, фикцијата на сечииот пристап до извесна култура (која е непронајдлива и нема повеќе смисла), тој го заменува фунционирањето на универзитетот како негова алтернативна критика, како негова терапевтика.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Меѓутоа, правилноста со која тој го наметнува течењето на времето не е само дисциплиниран тек на случки, туку истовремено и ослободување. okno.mk | Margina #8-9 [1994] 147

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Во FALLS тој го наведува, како енциклопедиски податок, случајот со (измислениот) сликар Капичи, кој “на своите ученици им дал да ископираат една слика.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Тоа е добродетта на отуѓувањето, што подоцна се оплакува како факт за себе-развластеноста - при што оној Другиот станува наследен непријател, бидејќи тој го контролира нашиот отуѓен дел.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Токму на овој начин тој го допира самото дно на глупоста. (177-178) Изненадувањата на мислата се како оние на љубовта: се трошат.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Тој го чувствува фактот дека максималната валентност на соответна содржина може да се постигне само и доколку таа содржина се вгради во нејзината природна метричка и акустичка структура, доколку ја зголеми нејзината тензија со ефектите на обртот и непредвидливоста, и дека носечка суштина на јазикот на поезијата е неговата рефлексивност.

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Сето ова во најголем број случаи, поетот не мора да го знае но, тој го чувствува, тој тоа по една законитост, по силата на својот творечки инстинкт и имагинација го прави, го созадава.

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Но тој го сака, го знае сето она од што е поезијата, изворите на животот на битието.

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Од ваквата ригидна формулација, нејасно останува дали доколку работникот, макар и од оправдани причини, не докази кои го потврдуваат неговото тврдење, а со оглед на тоа дека во постапката пред Комисијата се применуваат одредбите од Законот за парнична постапка согласно кои доколку тужителот не достави докази, тужбата ќе биде отфрлена, со што тој го губи правото на заштита од дискриминација!?

„Обезвреднување на трудот - 2 Анализа на трудово-правната легислатива во периодот 2010-2014“ од Мартин Краљевски, Дејан Лутовски, Ивица Костовски (2015)

Тој го зема ќибритот од полицата а Сашо реди дрва во печката.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Тој со тоа се правеше дека е напреден, ама јас знам зошто тој го стори тоа.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Во еден момент тој го крева погледот и се загледува во авлијата во продолжение на портата.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Со нив, тој го гледа соговорникот право в очи, но така што соговорникот никако не може да се ослободи ни од впечатокот дека овој ништо не разбира од тоа што го слуша, ни од уште полошиот впечаток дека неговиот поглед открива барем непријатна умисла.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Како што Томе го приближи кучето, така Митре му го стави тељот со дупалки на кучето околу вратот, му го стегна, кучето зацвика, ама додека да му се чуе гласот, тој го обеси на гранката од дабот.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

И дури откако сите другите седнуваат тој го наместува сотлчето до Костадина Дамчески и, некое време, како да се двеуми дали да седне а потоа, кога седнува, свртен со лицето спрема Лазора Перуноски и испулен во него в скут ја држи тутурката и молчи.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Но дали од што се удри при паѓањето, или се престраши да не почне сега и да го тепа, тики се развика божем тој го турнал и за час дворот се наполни со луѓе, а меѓу нив и двајца заптии, па нему не му остана ништо друго туку да избега.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

А тој го има татка на душа.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Ја исправа главата и гледајќи го право в очи Јосифа си мисли кој знае што сè се зборува сега таму, во Прилеп, по она што тој го направи на ан кај Богатиновци.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Значи, навистина е писмото, сите другите се уверуваат и си помислуваат дека Костадин сигурно знае за него отпорано штом Максим му вели Земи го и штом тој го зема без збор, а кога Костадин го зема писмото, за да остане тутурката на земјата таква, одвиткана, односно за да не ја одвее развигорот, Максим, држејќи ја, му вели на Васила Митрески Нареди ги камењата на ќошевите.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

И додека тој го сучи пагурчето и молчејќи претура низ главата, легачот поставен сред одајата, шумно плапоти.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Да, слугите на Арес ќе го слават, мајко, сето што тој го сторил в подвиг смел, и сите певци ќе те слават секаде по светот со еден занес толку врел.

„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)

Ако се почитуваше вообичаениот ред на вакви средби, директорот на театарот – гостин требаше да возврати, но тој го задржуваше на лицето својот израз – клише, од кој не можеше да се разбере дали се согласува или не со изреченото.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Но сепак, неговото исчезнување го најавуваше почетокот на крајот на големото семејство со кое тој го мина спасоносниот Рубикон на егзилот!

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Но да ја разбереме како што треба намерата на нараторот кога тој го форсира овој парадоксален предлог.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Не криеше да се прикаже како посебно потресен од нејзината смрт!

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Притоа, по правило, секогаш тој го избира вистинскиот момент.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Иако тој го застапуваше токму тоа тврдење.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Другарот Ѓурчин се надева дека ќе го затворите случајов бидејќи тој го смета за расчистен - рече човекот од зад ламбата.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

- Ова е кацеларијата на другарот директор - ме сепнува гласот на човекот што ме спроведува.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

За жал, кога е во прашање нашиот Иван, некој одредил веднаш да биде казнет - реков по мала пауза. - Веројатно со причина - додаде Даскалов.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Се наоѓаме всушност во дворот на затворското здание.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

А се случи токму во тие денови, кога се прашував зошто го нема, да слушнам дека убиле некого долу, во градот. Во некоја рација.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Само уште големата порта ме дели од слободата.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Но, да повторам, ова го сфаќаме прилично доцна. Откако ќе згрешиме“.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

И сега мислам дека ако ми кажуваше каде заминува и со каква цел го прави тоа барем ќе знаев зошто не се врати.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Долу, на местото на несреќата, кога му изразив нешто што требеше да се протолкува како жалење за смртта на Таша, како мој личен израз на болка во однос на жалниов настан, тој го сфати моево обраќање како сочувство упатено нему ; Таша како да му била блиска роднина, или нешто поблиско и од тоа!

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Неговата смиреност посебно ме насрчи.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Славен е подвигот на човекот, затоа е славен и каменот што тој го донел од Месечината.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Физичарите го издвоија Фаерабенд како „моментално најлошиот непријател на науката“. што всушност и е.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Тој го заврши воведот од своето дело Who’s Who со изјавата „Водечките интелектуалци со нивните стремежи за објективност ... се криминалци, а не ослободители на човештвото“.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Неколку децении Австријанецот (по раѓање) Фаерабенд (на англиски се изговара fire-AH-bend) водеше војна против она што тој го нарекуваше „тиранијата на вистината“.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Тој ги бранеше обидите на фундаменталистичките христијани да имаат своја верзија за создавањето која ќе се изучува паралелно со теоријата за еволуцијата во јавните училишта.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Во пазарните утра, кога некој селанец ќе му се обратеше некому со прашање кај може да купи лек за своето болно дете, тој го испраќаше на сосем друга страна, кон оној крај што нема аптеки а отаде друг еснаф го испраќаше кон стариот град што се давеше во штавени кожи и лој.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

И за мене неочекувано, ропски покорен пред својата ајдучка страст, тој го замрси денот в јазли оставајќи ме в стапица полусакат и во неизвесност.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Пенчо сакаше да му се истргне од раце но тој го држеше октоподски и среќно се клештеше.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Кавгаџиите гледаа со закрвавени очи во агентот а тој го збираше челото во густи ситни брчки и држејќи ја раката во задниот џеб на панталоните стегнати во тврди тесни чизми ја клатеше ќелавата глава, тогаш покриена со сламен шешир.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

- Ете, гледаш, победнички се исправи Петар и двапати штукна; така тој го завршуваше разговорот со недоверливите жени.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

И дали маската служи за да се сокрие идентитетот на „бесрамникот“, или за нешто друго: да се сокрие неговиот транс што тој го доживува под маската?

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Го претепа, и јас и Земанек го изнесовме од училиштето (подоцна Фисот беше сменет поради тоа и доби укор пред исклучување и од Партијата, но веќе сѐ беше готово, оти Лудвик веќе нѐ беше напуштил); тој го замоли Земанека да претрча до кај него дома, да му земе една торба со алишта и да му го донесе саксофонот.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Јас го задржав врапчето кое тој го задави и, кога дојде до мене да го види врапчето и да го помираса, и потоа му реков никогаш повторно да не го прави тоа.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Тој го удри по растресените и бели влакна, меки како свила, кои, за да бидат чисти, Тито мораше да ги чешла со својот остар јазик.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Не можеш да тврдиш дека тој го сторил тоа ужасно нешто. Можеби грешиш.”

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Рози нарача пита со лимонов шлаг и кафе, а Боб со кимање на главата даде знак дека и тој го сака истото.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Тоа не беше затоа што тој го виде со сопствени очи.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

По некое време тој ја изгасна светлината и се врати да спие, но пак се разбуди, овој пат не од нејзиниот глас, ниту од каков било звук, како на пример од отворање на врата, или од отворање на прозорец, туку нејзиното присуство го повлече од сон, кое тој го почувствува додека спиеше, онака како кога некој што има лесен сон, може да почувствува ако некој, тивко, на прсти, гази во неговата соба.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Кога го направи тоа, тој го слушна нејзиното меко газење по килимот и следниот миг таа беше крај него.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Таква жаба крекачка Милан не забележа на теренот, ниту гуштер како оној што тој го знаеше во своето детство, ниту пак змија како Домаќин.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

И тој го сожалуваше него поради тоа што не беше допрен од алхемијата која предизвика ова чудо да се случи во него.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

„Кутро малечко“, рече Кети „Не можам да сфатам зошто тој го стори тоа.“

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

И навистина некој го викна, но беше повикан од глас што само тој го слушна, глас што дојде од некоја недостижна длабочина, која беше во него.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Неочекувано чувство го обзеде младиот човек, застрашувачка возбуда, и за да го одложи своето влегување во кулата, тој го одврза својот десен чевел и од него ја истресе нечистотијата, што беше се нафатила додека одел преку премачканите коси влезови.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Милан уживаше да седи крај нив и да го набљудува нивното шпекулативно перчење и нивното ”сопружништво” кон кокошките, како што тој го нарекуваше.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Тој го остави гоначот сам. Со главата и со очите му сигнализира на Том дека сака чашката пак да му ја наполни.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Во непосредна близана тој го виде зелениот камионет со натпис на вратата на кој пишуваше ”Градежна компанија Идн Парк”, и го фати паника дека Даниел може да се качи во него и да си замине.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Првиот беседник на закопот, во декември 1990 година, бил Дејвид Динкинс, тогашниот градоначалник на Њујорк; цитирал, без видлива иронија, нешто што Вито Русо му го имал кажано неколку денови порано, кога Динкинс го посетил на смртната постела: „Во 1776 година, Едмунд Берк од британскиот Парламент вака говорел за ропството: ‘Долгот на политичарот кон народот не е само да биде вреден туку и да расудува, а ако си го жртвува расудувањето заради народното мислење, тој го изневерува народот“.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Екстатичното обожавање на дивите од светот на операта или од светот на популарната музика можеби не е баш најбуч-работа, но тоа не значи дека е женствено – во смисла на тоа дека жените како група голтаат изведби на Марија Калас или на Џуди Гарланд во иста мера во која ги голта Руфус Вејнрајт или дека се јатат на опери како што се јатат околу тезгите со шминка или дека собираат спотови од Шер или од Мадона од страв да не ги сметаат за неженствени.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Тргна.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Ако ви треба некаква друга потврда на ова, доста ви се приказните за дрег-кралицата која го кренала Стоунволскиот бунт удирајќи го со чантичката полицаецон, небаре сакала да каже – како Феј Данавеј во улогата на Џоан Крафорд која играла разгневена мајка маченица – „Па зошто не можеш да ме удостоиш со почитта што ја заслужувам?

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Кога страсната заинтересираност на некој маж за конзервација на историски предмети или за реставрација на дела од некој период се доживува како знак дека тој го има „психолошкиот карактер на жените“ (да се послужам со формулацијата на Едвард Карпентер), тогаш општествениот јазик на родот набрзина се преведува како природна стварност на полот.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Во случајот со секвенцијава од Милдред Пирс, она што би ни требало за да ја завршиме анализата, да ја конкретизираме точната вредност на секој стилистички елемент посебно во контекстот на неговиот систем, е длабоко техничко познавање на продукциските вредности и работни начела на поединците што го направиле кадарот.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Милер не се потпира врз нејасни психолошки општости од оној вид што го изнесов во целиот претходен пасус.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Иако Динкинс, можеби, тогаш не сфатил, Русо не го фалел.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Држи му се – еве нѐ, тргнуваме!

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Милер не артикулира некоја општа вистина: тој го опишува конкретното значење на еден конкретен општествен облик.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

“‌ ‌Или размислете за следнава приказна од закопот на Вито Русо, геј-милитантот, виден припадник на ЕКТ АП Њујорк и автор на Целулоиден плакар (студија за прикажувањето на геј-мажите во холивудските филмови).

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Ова, се разбира, не ги искажува моите лични ставови кон прашањево.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Но, не сѐ што не се квалификува како вистински мажествено, според крутите општествени критериуми чија цел е да ја чуваат чистотата на таа ретка и скапоцена суштина, мора да биде женствено.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Не го поддржувам тој културен став ниту општественото значење на родот кое тој го искажува; само известувам за него.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Неговото читање не бара примена и врз други мјузикли, а камоли врз други културни облици и ја губи поентата кога ќе се обопшти.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Генерациски судир меѓу жени, пак, дури и да е најсериозен и најжесток, не може да дорасне над рамништето на мелодрама.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Сосема се согласувам со Фелоус дека честопати во стереотипите има вистина – „Колку и да изгледаат ветво“, вели Фелоус, „геј-стереотипите се корисни за испитување на природите на геј-мажите “ (246) – но кога таквите стереотипи ги претвора во архетипови (х, 247) и во вистини за нашата природа, Фелоус премногу полага верба во клишеата, во општествените фантазии за мажественоста и за женственоста кои ни изгледаат очигледни и точни само затоа што се сообразни со распространетите, општоприфатени поимања на полот и на родот, поимања што излегуваат крајно некохерентни штом ќе ги разгледаме одблизу.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

“383 Значи, стилот може да се анализира: може да се натера да проговори, да каже нешто со сопствени поими – може да се натера да не упатува на нешто друго, туку да каже нешто што самиот тој го значи.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Седдно, јасно е дека тој го чувствува присуството на Саздо кој веќе седнува на една од фотељите на средината од собата.

„Го сакате ли Дебиси“ од Лазо Наумовски (1973)

Тежината на сопствениот крст Навлегувајќи во длабочината на сопственото битие, на подножјето на снежната планина тој го препозна кривулестиот пат, по кој што, во форма на шарена тенка змија, се нишаше, влечејќи се низ водената површина, долу покриена со магла, горе кон снежната планина.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Егото тој го победи, гордоста ја надмина, границите на своите погледи ги избриша, сега можеше сѐ да види јасно, затоа што гледаше не само со очите туку со духот, затоа што го достигна просветлувањето.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Откога ќе го види или почувствува лошото, тој го осознава, ги определува, границите на своите способности за откривање себеси.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Еден ден тој го викна дедо во сарајот и му рече: - Чувајте се.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Располагајќи со големи суми пари, тој го основал во странство весникот “Л’ Еффорт“, кој, уредуван од Симеон Радев, изиграл, покрај другото, голема улога во популаризирањето името на Сарафов како “водач“ на македонското движење.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Тоа тој го прави единствено кога го опишува судирот меѓу него и Иван Гарванов.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Тој го сакаше Орцета, херојот на солунските атентати...“89

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Има знаци што потврдуваат дека тој го оштетил газијаспроводникот.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Истиот ден кога Орце ги испукал последните бомби, кон 5-6 часот попладне тој го зачекал валијата во новиот кварт на градот - “Пиргите“ - кога се враќал во својот дом и се обидел да се доближи до неговиот пајтон и да го убие.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

На прашањето: „Од кого“?, тој го спомнал Милан Арсов192.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Зашто, кога Кирков пркосно отишол кај турските стражари да го убијат, сепак не успеал на време да ја запали бомбата за да му даде на знаење на градот дека еве и тој го сторил тоа што му било најлесно да го направи - го дал својот живот за својата татковина.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Целата ноќ и другиот ден до вечерта Солун беше илуминиран така што и самиот султан Хамид би жалел што таква ’донаима’ (свеченост) не му направиле и во Цариград на 19 август кога тој го празнуваше своето стапување на престолот.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Сите, најмногу го почитувавме Борис Сарафов за оној гест што тој го стори пред конгресот на Врховниот комитет, кога му побараа отчет и тој не можеше да даде таков за сумата дадена на гемиџиите и, за да не пропадне делото ако тој ја каже вистината и неа ја разбере турската влада, Борис Сарафов го понижи своето достоинство и авторитет и изјави: „Таа сума ми беше дигната од една лесна жена, со која имав интимни врски“.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Рече: „Долги години верував дека растам во едно предградие на Буенос Аирес.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Според мене, клуч за личноста на Кејс во Неуроромансер е отуѓувањето од неговото тело, месото, коешто, барем мене така ми изгледа, тој го надминува.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Ја објавува збирката есеи Историја на вечноста и го преведува романот на ВирЏинија Вулф, Собата на Јакоб. 1937.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Знаеше дека грубото лице на стварноста демне од секое катче на животот, и се одрекна од светот бидејќи, рече тој, во него не може да се проникне.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Луѓето го критикуваа Неуроромансер што не го доведува Кејс до некој вид трансцендентно искуство.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

На некој начин, после тоа, тој е почовечен. ТЛ: На некој начин, тој ме потсеќа на некој од ликовите на Вилијам Бароуз. ВГ: Да.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Вистина е дека сум одгледан во градина, зад долга железна ограда, и во библиотека со безброј англиски книги.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Неговите книги израснаа од други книги.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Но, всушност, мислам дека го има.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Друг пат тој го зазема местото на првиот Борхес, но и го надминува: “Богот на пишувањето е значи едновремено неговиот татко, неговиот син, и тој самиот”.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Во тој говор, тој го опишува јадрото на својата творечка лабораторија.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Кејс би можел да биде еден од Бароузовите диви момци...

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Тој пишуваше фикција заснована на теологии и филозофии, литература заснована на литература.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Палермо во кој луѓето се борат со ножеви и во кој свират гитари талкаше (како што ми рекоа) зад аголот, но оние кои ги населуваа моите утра и внесоа прекрасен ужас во моите ноќи беа слепиот гусар на Р. Л. Стивенсон, кој умира под коњски копита, и предавникот што го напушта својот пријател на месечината, и патникот низ време кој од иднината донел белузлав цвет, и духот многу столетија затворен во Соломоновиот ќуп, и Пророкот под вел од Курасан кој ја криеше својата лепра под вел од бела свила проткаен со скапоцени камења.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Таа година тој го уредува книжевниот прилог на вечерниот весник Критика и во него објавува неколку свои раскази под псевдонимот Франциско Бустос, името на еден од своите прадедовци. 1936.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Сега можеме да видиме дека овие три епиграфи - во самата средина на првиот дел на “Фармацијата” - заземаат прикладно важно место.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Го преведува романот Орландо на ВирЏинија Вулф. 1938.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Има долг параграф во книгата во којшто тој го прифаќа месото како бесконечна и комплексна работа.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Борхес направи сличен избор: соочен со хаосот во светот, тој го избра редот на библиотеката, сигурноста на одгатлив лавиринт.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Во соработка со критичарот Педро Енрикес Урењо ја објавува Антологијата на аргентинска литература.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Со долготрајна осаменост, се разжестувам, тој го ослободува духот од предрасудите на провинцијалноста и лицемерието.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Го читам 22-то пеење: „Уште денес мислам на Неа, со полузатворени очи кои излеваат љубов на витото тело, опуштената роба и густите коси, на дивите патки во лотосовата градина на љубовта, и на идниот живот, и на крајот, повторно се сеќавам“ ДВЕ ЖЕНИ „...кога докторот ПолБрантон отиде во посета кај Махариши Раман, тој го запраша зошто дошол.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Тие парчиња хартија, испокасани од влагата и сонцето се налегнати врз неговите испружени колена и кога ќе го мекне перцето во местилникот тој го гледа, зад разголениот бел песочен брег нејзиното златесто тело во жеден спој со разбудените стопрсти на водата.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Тогаш стариот му го пружил пликот и по адресата тој го довел тука кај нив. Стариот ни збор не изустил.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Подоцна ќе видиме дека таа книга се вика Псалми, има чувство дека „дел од маглестата темница“ на Рибоокиот се преселил во него и дека тој го бара токму него.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Скулпторот, пак, го беше засенил блескотот од скулптурата во која, се чини, тој го пресели својот здив и своето постоење. Таа му ја имаше земено и сенката.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Одеше занесено, задоволно, среќно, шепотејќи си, насмевнувајќи ми се некому што само тој го гледаше.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Околностите се такви што нараторот не ни остава никакво сомнение околу тоа дека тој го претставува со глава и брада писателот М.Р.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Тој го помогна и доаѓањето на германскиот принц Фердинанд I Сакс-Кобург-Готски (1861-1948) за бугарски кнез (1887), а самиот стана министер-претседател со изразито прозападна и антируска ориентација.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

81. Ама г. Зиновјев им помагал и им сочувствувал на Србите. Тоа може да биде вистина, но тој го прави тоа не зашто ги мрази Бугарите, а зашто српските посланици во Стамбул се логични, ги знаат арно нивните интереси и можат да ги заштитуваат.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Како студент во Женева и близок до ЦК на ТМОРО, притоа и приврзаник на Б.Сарафов, тој го издава таму (на француски јазик) весникот “L’ Effort”/1900-1901/, а по дипломирањето во Париз го редактира весникот “Mouvement Macedonien” /1902-1903/. 26.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

160. Мисирковата поделба на нашиот литературноисториски развиток на три периода не е без основа, особено ако се има предвид целта и времето на периодизацијата: првиот период го претставува времето до појавата на националистичките пропаганди во Македонија и до задушувањето на употребата на старословенскиот како литературен јазик; вториот – времето на националистичките пропаганди (до појавата на книгава, 1903), кога се воведуваат туѓите јазици во Македонија како литературни, период што е како „непреодна стена” помеѓу претходниот и новиот што тој го очекуваше со реформирањето на Македонија и со воведувањето на македонскиот јазик како литературен за сите Македонци, изграден врз основа на резултатите од развитокот на современите народни говори, коешто го смета како трет период што го наречува „преродба”.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

68. Тој го направи клањето во Македонија, како што го направија во Ерменија Англичаните, и со тоа го загуби своето влијание во Македонија.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Точно е дека, како што Дерида критички забележа, логоцентричната традиција е поврзана на суптилен начин со нагонот за чистота - обидот да се избегне загадувањето од женскиот неред - симболизиран со она што тој го нарекува „есенцијален и есенцијално возвишен облик на вирилна хомосексуалност“. (10) okno.mk | Margina #1 [1994] 33

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

Со прстите ги притисна издадените очни јаболка и слепоочниците кои му ја затегнаа тенката кожа на лицето.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Колку и да не сакаше да си признае, и тој го чувствуваше гневот на претпоставениот.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Овој пат низ нејзините подотворени усни тој го провре јазикот и со него ѝ пробуричка низ устата, по јазикот и по забите.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Неговата рака остана на нејзиното лице додека тој го продолжи и го прошири бакнежот од нејзините усни во нејзината уста.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Како и сите други, веќе неколку дена се немаше измиено и пресоблечено и одвреме-навреме од студ не ги чувствуваше нозете спакувани во чизмите.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Што имам да им кажам?“ тој го остави перото и со двете раце си ја фати главата, која одеднаш му стежна.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Но Бог имаше друг план за него и вечерта тој го слушна оној ист глас од пустината, глас што секогаш го слушаше низ вонземски шумови, глас што доаѓаше некаде надвор од телесниот свет, од длабочина и од висина истовремено, од центарот на постоењето, од внатрешното наместо од надворешното уво, строг и речиси суров во своите зборови.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Но неговиот избувлив карактер немаше никаква врска со она што тој го имаше во душата, оти иако лесно пламнуваше, во себе не ја носеше лутината долго, ниту пак страсно ги мразеше оние што ја предизвикуваа таа лутина кај него.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Тој го исправи истутканото ливче на денешниот извештај од фронтот и со растреперена рака почна да го вежба својот потпис.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Потоа се поздравуваа и заминуваа низ пазарот, за дедо му, свежо избричен и добро расположен, да земе нешто за дома, а нему да му купи црвено шеќерно петле, кое тој го лижеше дури до вечерта.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Ме праша верувам ли и јас дека тој го запалил Круме Арсов.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Ако се наведнев, ќе видев во тој камен мртви покриви на пусти куќи и зелени трупови на една треска. Отстапив еден чекор.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

„И Калпак, а? А ме молеше да му ја дадам пушката. Сега со мои камења ќе ми ја крши тиквата.“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Сеедно - господарел: неговиот свет, оној до кој му допирала мислата имал свој поредок и свое безредие што тој го создал, и никој веќе не смеел да најавува свои закони и да бара правдина поинаква од онаа под чија сенка живеел.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

„Онисифор Мечкојад немаше вила“ се сети Арсо Арнаутче.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Борис Калпак воздивна. „Ми го подари Трипун Караѓоз. Се плаши - ќе му ги исече некој прстите и ќе му го земе, како што тој го симна од мртвата рака на злодејот со чалма.“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Во својата голема одаја со чифит-ѕидови испрскани со златни капки (ѕвезди или дукати, стремеж кон пророковото стојбиште или бројки колку е издадено од неговата азна за издржување на медресата) не можел да ги преброи во сарајот ни атовите ни сеизите, ги штракал бројаниците над разгорен мангал и го чекал езанот на оџите да му се заблагодари на пророкот за сите добра на овој свет, потоа нагрнат со ќурк и со невидливи гавази зад себе стоел пред нејаките пупки на разбудените каранфили или замислено ја слушал опивната тага на чалгиите.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Осип Сечковски кашлаше и плачеше. „Тој го убил моето воле со моја вила... Утре пак ќе си каснете пресно месо ...“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Па, ова што тој го кажува во неговите песни не го кажал никој пред него.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

„Си беше еднаш еднаш едно убаво русокосо девојченце кое живееше блиску до шумата“, почна да чита мајката, како суптилен вовед во успивањето, кое тој го презираше.

„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)

Навистина, веќе од вториот том на речникот нашиот бравар започна да ја губи волјата, некако се опушти и стана расеан.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Јас се согласив и тој го изложи.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Сликарот го нацрта мојот портрет од случајност: “Сепак си, вели, литератор”.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Тој е манирист во секој поглед: изборот на боите е под влијание на Камбиасо, тука е хиероглифскиот пејсаж, магичните простории, визиите од соништа итн.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Кога дојде до петтата книга, нему okno.mk 191 започнаа да му се случуваат чудни работи.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Со воздишка, менувајќи ја прочитаната книга за нова, тој го праша стаорецот од одделението за култура, кој заседна зад барикадата од книги, “дали уште многу му остана”.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

На пример, има листа на термини од комјутерскиот сленг, листа од 20 збора од Фукоовото дело Ред на нештата, каде што тој го цитира Борхесовото повикување на една езотерична кинеска енциклопедија.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Но Монсу на свој начин, внатре оваа традиција, претставува нешто ново: тој го открива пејсажот на соништата од онаа страна на нивниот “амблематски” карактер, тој ги опишува “како такви” во нивната чиста алогичност, и тоа главно халуцинаторните соништа, елементите на еден “параноичен” свет кој Дали, на пример, премногу програмски го наметнува.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Така например, среде бел ден, на улица, пред влезот во работилниците, тој го здогледа Бан-Абул-Абас-Ахмед-Ибд-Мухамед- Отоман-Ибн-Али, познат арапски математичар со бела чалма.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Гапка, стасита девојка, се шета со свежи коленици и образи.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Колку богомолен човек е Иван Иванович! Секоја недела тој го облекува палтото и оди во црква.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

А сега мислеше на страот. Тој знаеше што е тоа страв, тој го чуваше во себе и него во едно мирно катче и постојано го носеше со себе, а кога размислуваше за тоа имаше впечаток како да се работи за еден дел од него, скоро како за еден дел од неговото тело, за една рака, или за една нога.