тој (зам.) - бев (гл.)

Доколку овој отказ го добиеше пред Нова година, ќе го стекнеше правото на надомест до пензија, што би било некој позитивен аспект од целата ситуација.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Оваа постапка, во февруари 2011, заврши со осудителна Пресуда XIX K.бр. 1652/10 против сопственикот и управител на градежната компанија (градежен инженер Т. Орцев), со која тој беше прогласен за виновен за сторено квалифицирано кривично дело тешки дела против општата сигурност10 затоа што свесно не ги испочитувал одредбите од тогаш важечкиот Закон за заштита при работа (1998 – денес вон сила, бидејќи е заменет со ЗБЗР/2007).
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Токму по негова препорака, тие изготвуваат писмена Опомена пред тужба и ја праќаат по пошта до подоцна тужениот работодавач.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Пред да започне спорот опишан подолу, тој беше вработен како административен работник во една библиотека, чие работење всушност беше финансирано преку проект од странска агенција за меѓународна помош, а чија координација одеше преку Амбасадата на конкретната држава во РМ.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Маркетинг службата на „Киро Ќучук“ имаше своја канцеларија во Скопје и стовариште бр. 3 во село Визбегово.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Исто така, тој беше должен да плати и паушал за судски трошоци во износ од 2.500 МКД, како и да му ги надомести процесните трошоци на оштетениот, во висина од 23.400 МКД (385 ЕУР).
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
По недобивање одговор на овој поднесок, во мај 2008, поднесена е тужба до надлежниот Битолски основен суд – по основ на надоместок за извршена работа во износ од 19.900 МКД (325 ЕУР).
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Поучен од претходните случаи на вработени кои тужеа за изгубените работни места и кои добија, по што беа вра- тени на работа, но притоа во знак на одмазда им беа поставувани „невозможни“ услови и/или беа прераспределени на места надвор од местото на живеење – тој беше решен да си замине од компа- нијата, но да го побара сето она што му следуваше за последните три години (оти паричните побарувања од плата застаруваат за три години).3 За да има доволно докази, тој првин се обраќа до компанијата – со Приговор дека неправилно бил отпуштен со повредени материјали и работнички права – по што, тој добива повратно Писмо како одговор кое, пак, понатаму во парниците го приложува како доказ.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Судската постапка беше иницирана април и мај 2005, со две паралелни тужби против ЈП МЖ со кои Ристески, заедно со уште четворица негови колеги, бараше да се поништат,4 како незаконити, неосновани, необразложени и субјективно мотивирани: 1) Решението бр. 331/1 на Директорот на МЖ, од февруари 2005, со кое тој беше суспендиран т.е. отстранет од работното место5 со забранет пристап до донесувањето отказ поради кршење на работната дисциплина; 2) Одлуката бр. 02-463/1-1 на УО на МЖ, од март 2005, со која му се одбива приговорот и се потврдува првичното отказно решение; 3) Одлуката бр. 02-519/1 на УО, исто од март 2005, со која му престана работниот однос со отказ без отказен рок; 4) Одлуката бр. 02-931/1-4 на УО на МЖ, од мај 2005, со која му се одбива приговорот против претходнонаведената одлука.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Друштвото во кое тој беше во редовен работен однос, „Топли- фикација Битола“ ДОО Скопје, е основано во 1999-та, од страна на монополското претпријатие „Топлификација“ АД – Скопје, кое денес е во приватна сопственост,2 а неговата задача беше да произведува и испорачува топлинска енергија на дел од терито- ријата на град Битола.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Работникот Орхан Авдиќ од Скопје (сега 54-годишен) беше вработен во фабриката за цигли, тули и ќерамиди – АД за произ- водство и промет на градежни материјали „Киро Ќучук“ – Велес, која во транзицијата беше приватизирана по партиска линија од страна на локални моќници, со договор за работа на неопределено време, од 1982 год. – седумнаесет години пред да настане конкретниот работен спор опишан подолу.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Како што може да се види, дејноста на фабриката во којашто работеше тој беше од областа на градежништвото и кога настанува спорот, кон крајот на 1999 година, во неа имаше преку 250 вработени.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Во поглед, пак, на работното место – Марковски, дури во март 2004, со Решение бр. 04-08/10 е вратен на работа.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Она на што најпрво се сети тој беше да се обрати до ССМ, од каде што доби мошне добри правни совети за валидноста на известувањето што го доби, а беше запознаен и подучен за неговите права од работен однос.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Во акционерското друштво „Алумина“ – Скопје, кадешто имаше околу 600 вработени2 – според систематизацијата на работните места – Анчевски работеше како ВКВ столар, во столарскиот погон на друштвото.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
За овие скоро три години, или поточно 33 месеци тој беше невработен и редовно се пријавуваше во тогашниот Завод за вработување.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
За времетраењето на целиот судски спор Мушаланов одржуваше контакти со наведеното овластено лице, при што во еден сосема друг спор на истата Агенција против друга компанија – за ненаплатено побарување – тој (Машаланов) беше викнат дури и како сведок во корист на матичната Агенција, за период кога тој беше работно ангажиран.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Врз база на оваа реконструкција 9 јавниот обвинител од ОЈО Скопје (Ж. Крстевска Јосифовска), кој првично неосновано се прогласи за ненадлежен, сега беше должен да покрене кривична постапка пред Основниот суд Скопје I – што и го стори во април 2010, со Обвинителниот акт Ко.бр. 3832/08.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Во фабриката имаше синдикат на ниво на работодавач, кој беше член на гранковиот Градежен синдикат при ССМ, и тој беше негов член.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Работникот К.П. (сега 35-годишен) живее во Битола и во моментот е слободен новинар кој е ангажиран од еден неделен весник и неколку новински агенции.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Важно е да се наведе дека тој беше и член на Металскиот синдикат при ССМ, кадешто сите членови плаќаа месечна членарина во висина од 100 до 120 ден.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Работното место на Лозановски беше одржувач на постројки, а повремено, ако за тоа имаше потреба, работеше и како котлар – доставувач на енергија.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Нему, како дотогаш неосудувано лице и фамилијарен човек, му беше одредена алтернативна мерка условна осуда од шест месеци казна затвор, со напомена дека оваа затворска санкција нема да се изврши доколку осудениот, во рок од наредни две години, не стори ново 201 кривично дело.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Според Ристески, вака се однесуваат директорите во скоро сите 48 јавни претпријатија – а ние во потполност се согласуваме со ваквата констатација која досега и емпириски е потврдена.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Тука е умесно да напоменеме дека вработените во МО беа синдикално организирани, а С.С. членуваше во овој синдикат.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Веднаш по ова, тој добива Известие за отказ со тримесечен отказен рок.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Но тој беше отсутен, се наоѓаше во северната југословенска република, од каде што потекнуваше.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Тој беше готов да се жртвува, да се жртвуваме сите, само да се спасат Чанга и козите.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Сите беа обземени од судбината на Чанга. Тој беше нивна судбина.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Сите погледнавме кон татко ми. Беше моментот тој да пресуди. Но, рака на срце, и тој беше изненаден.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Залудно се обидуваше да се ослободи од тие кобни мисли, но и тој беше немоќен да ја промени судбината на козичката на Сеген.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Татко ми безгранично го сакаше и почитуваше Чанга, тој беше пријателот на неговиот живот.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Мислевме дека засекогаш сме се ослободиле од сталинизмот, но тој беше уште долго, долго во нас, кај некои и не се искорени никогаш.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Но тој беше далеку од одговорот по кој целеше Чанга.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
А мојот татко не беше ерудит, ниту мудрец, како на Луан, но тој беше отворен и без предрасуди кон другите, секогаш готов на пријателство со туѓинци и си имаше своја мудрост кон животот...
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Ако постои рајот, тој беше тука, ние бевме во него, во миговите кога ја гледавме мајка ми жива, со новата рожба.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Сите го бараа Чанга, а тој беше во сите.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Што се однесува до баџанакот единствено ми е непријатно што двајцата знаеме дека тој беше во онаа група грди луѓе што ме тепаа или сакаа да ме тепаат.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Тој беше Гоце Делчев, македонски легендарен војвода, војвода над сите војводи, душата на Внатрешна македонска револуционерна организација.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
За тоа време тој беше казнуван неколкупати.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Тој беше со тркалесто лице и црни завиткани мустаќи.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Тие завиткаа цигари, ги запалија и се порасположија.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
По краткото отсуство, идните офицери пак беа во касарната на военото училиште.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Тој беше строен, човек со мерак убаво да се облече, а она што кај него понекогаш ќе ни се стореше одважност, беше изгледа повеќе инает или, што е поточно, тврдоглавост.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Сега тој беше прв, безмалку сета заслуга беше негова.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Брат ми не. Тој беше сунизок, на баба ми по татко, и повеќе итрец, отколку одважен. За себе нема што да кажам.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Го видов Перета Катин. И тој беше застанал и гледаше во мене. „Вода“, викнав. „Се врати водата!“
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Го видов со свои очи, тој беше, им рече Атанас на луѓето.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Одеднаш тој беше друг човек, буден и подвижен.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Во случајов, точно е дека тој беше во С., дека разговараше со луѓето, иако суштинското не беше точно.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
И целиот тој беше полн и стежнат, со гола глава до високо над челото и со преостанатата коса повеќето пробелена.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Реков веќе, и тој беше охрабрен.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Па се одеше во друга крајност.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Тој беше строг родител. Сакаше сѐ да контролира.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Сега многу често знае да каже ...сега знам како треба, само да можам да ги вратам сите тие години назад...
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Само кога бевме со него тој беше спокоен.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
А тој беше толку многу радосен да ги собере сите и од возбуда и еуфорија навистина правеше лудории.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Не оти тој немаше пари да си купи... секогаш кога доаѓаше на себе имаше фармарки и половина Германија со себе спакувана во подароци.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Утредента Синематик почна да прикажува двочасовна верзија на нашиот 25-часовен филм и тоа беше тоа.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Знаев дека никогаш повеќе нема да го видиме во цела должина и затоа тој беше како и нашите животи - би поминал еднаш покрај нас и никогаш повеќе не би го виделе.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Поголемиот дел од филмот отиде во бункер и од тогаш почнавме да размислуваме за идејата за филмови со вообичаена должина, кои би можеле да се прикажуваат во нормалните кина. избор и превод: Игор Ангелков ] ВО СЛЕДНАТА МАРГИНА, ПОСЛЕДНОТО ПРОДОЛЖЕНИЕ: okno.mk | Margina #15-16 [1995] 131 АТЕНТАТОТ ВРЗ ВОРХОЛ prepiska: Bruno Richard & Gary Panter Margina #15-16 [1995] | okno.mk 132 P.S. MAIL_ART okno.mk | Margina #15-16 [1995] 133 Во cледHata mapгиHa ЛиoTap ЛаmиeP Bиpилио Xoфctеter Бpajaн Инo 134 Margina #15-16 [1995] | okno.mk okno.mk | Margina #15-16 [1995] 135
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
А тој беше уште порамнодушен, како да тргаме сè уште од Скопје, по убаво и суво време.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Тој беше екстравагантно облечен. Со некаков качкет, сиот брадосан, со една торба, веројатно со реквизити за цртање.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Тој беше сега опфатен само од една мисла, поправо речено од еден лош страв: некој сака да му ја земе Јана, некој го намислил тоа.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Тој беше убав на лице. Чело високо, издадено, сето лице правилно исечено, и само една танка линија во полукруг десно од устата ја нарушуваше правилноста.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
И тој беше доста редовен посетител на Боцевата берберница, но еден од оние што со ништо посебно не се истакнуваа, не го привлекуваа вниманието на другите.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Тој беше во гимназијата одговорен по работата на литерарната дружина и надзирател на ученичкиот лист „Полет” што излегуваше повремено на два табака.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Напротив, тој беше создаден за мечтател, во кого мислите знаеја да закружат високо, и во кого не едно чувство и не една желба се посреќаваа, се подгреваа, некои и се судираа, но никогаш да поминат во страст и во пројава.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Тој беше нестрплив да ја види својата Гица, најубава девојка во селото, а мене ми вети дека таму ќе ми најде непремено љубовница, ако ништо друго - ќе ми нареди работа со некоја од своите братучеди.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Тој беше задоволен со себе, зашто по еден убав и, како што му се чинеше, вешт начин, успеа да го направи првиот чекор кон делото што му го изискуваше неговата љубов.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
И тој беше постојано и неизлечимо вљубен.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Тој беше убав, висок и сериозен триесетгодишен маж.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Тој беше загазил веќе во втората деценија од своите агрономски студии што почнаа уште пред шестојануарската диктатура, а сега навлегоа во бурното време на Втората светска војна и се преместија во друга престолнина.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Но со неговото великолепие сѐ и свршуваше. Тој беше само како убаво премачкана фасада на несреќно зглобено здание, готово секој час да се распадне.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Гронинг: 1980 год.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Потоа му ги покажав и на уредникот на Reader и тој беше воодушевен.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
„Тој беше дете од моите детски соништа. А можеби и јас бев во неговите...“
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Па и нека остане моја мала тајна...“ се подзамисли мама.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Тој беше свидетел кога протуѓерот во придружба на гавазот му го зеде бакарот на Степана Луов, до последното котле, во кое им вареше на децата бакраданик; кога на Митрета Пожарков му ги собра искинатите покровчиња со кои си ги покриваше шесте мали дечиња; на Севдиќевци им ја црпна и последната ока брашно.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Сето ова беше направило од овој Турчин културен човек, и тој како таков се покажа во Полчишта.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Тој беше сношчи овде и од него е ваа работа, името да му се запусте, да рече господ златен! — им објаснуваше полчишкиот коџабашија Илко Рошко, дочекувајќи ги едновремено и двата грбачи — од Арслана и Сефедина.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Зошто давате леб, месо, зошто криете од потерите? Ете што криви вие.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Но, не само на изглед тој беше таков; и сите обноски му беа достоинствени, сериозни, умни, та дури ни од просвета и наука не беше лишен.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
На крајот се разбра работата од каде беше: Мајка му на јузбашијата беше била каурка — Гркинка, но беше побегнала за некој си бег во Солун, ама од голем мерак што имале обајцата еден спрема друг, таа успеала да го кандиса да не ја потурчува, што значи тој беше од татко Турчин, а мајка христијанка, која во неговото детинство беше повлијала на неговото воспитание и разбирање за каурите.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Но и тој беше слуга и роб на Ал-Шариовци, кои им „направија себап" та им отворија и крчма, и фурна, та дури и грозје, јаболка, круши, гошерки им носеа во таа пустелија.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Кога коњаникот (а тој беше гавазот Рифат што го придружуваше авалеџијата) позастана да го вика Андона, овој позабрза да не расипе работа, бидејќи знаеше дека тука, негде по Скала, треба да биде извршен нападот.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
За него снегот не беше станат; тој беше потиснат.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
И Бахтијар нареди узбуна во маковските ливади та и тој тргна со своите две илјади Анадолци кон Маргара, со таа разлика што тој беше поблиску, та уште в зори се најде под самата чука.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Море, нели има јагниња, госје колку сакаш — со гордост одговори Бендерот, небарем тој беше самиот чорбаџија Сиве, иди, во најмала рака, неговиот наследник.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Знам, вие не сакавте да дигнете рака, ама ете и јас грешив малку, сега пишман го правам, ама тој беше.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Бимбашијата ја виде оваа од Бахтијара и двајцата заповедници се ставија во „Липје" и го утврдија планот.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Вака навален на десната рака Петре разговараше со својот другар Митрета и ја вртеше главата, потсмевајќи се задоволно.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Но кога организаторите ја потврдија неговата приказна, тој беше пуштен би­деј­ќи стана нејасно за каков престап е обвинет..* Приведувањето на Кулик во Стокхолм е парадоксално,бидејќи организаторите добро знаеја за неговите невољи со циришката полиција.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
” Маргина 34 93 Ова беше прв пат Ренди да ја спомне ногата, иако Дејв гледаше од начинот како Ренди се однесуваше последните неколку дена - воздржан, дури сталожен - дека тој беше свесен за состојбата.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Ренди гледаше некој спортски програм; тој беше воздржан, добро се однесуваше.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Во 1993 година, тој беше Рускиот официјален претставник на Венецијанското биенале, со инсталацијата Црвениот Павиљон.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Впрочем, тој беше нејзин галерист; беше тоа години пред него­ вата вера во неа да се исплати, а таа се надеваше дека тоа ќе биде и ната­му, наспроти вечерашнава слаба посета.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Додуша тој беше експерт за све.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Само воздухот остана незабранет, но и тој беше сè позагаден.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Напротив, од самите почетоци тој беше европска работа и остана таков сѐ до настанувањето на првата европска национална држава и тнр.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Што се однесува до Пикасо: тој беше најобичен прагматичар во политиката, понесен од трендовскиот стремеж да се биде авангарден, атеистичен и социјалистичен или комунистичен, тој кокетираше со левите сили правејќи му портрети во јаглен и црн креон на другарот Јосиф Висарионович Сталин со изразита идеализираност.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Тој беше таму, на работ од светлото, одејќи кон Подот на смртта со мирнотија на турист.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Впрочем, тој беше писмен човек и се бавеше со коресподенција во отсекот за пожари на Осигурителното друштво „Феникс“ од улицата Лафает.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Неговата привлеченост од Христос како фигура и неговото искуство со смртта го okno.mk | Margina #11-12 [1994] 91 доведе до таму да не го негира минатото, туку да го трансфор­мира во колективно наследство (како што тоа е изразено во неговата витрина посве­тена на Auschwitz).
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Убеден сум дека Бојс покажува дека само низ уметноста може да проговори тишината на ништавилото и сѐ што егзистира а е различно од човекот, природата и животните.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Тој беше повеќе физичар отколку метафизичар, повеќе антрополог одошто теолог.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Тие го земаа под своја заштита и го убедија да стане уметник.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Но неговото чувство за тоа дека е Германец никогаш не беше застрашувачко.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Тој беше еден од малкуте што имаа храброст да ги изложат застрашувачките остатоци од таа трагедија но истовремено и да ни укаже на тоа дека нашите грешки не се прават само кон човекот туку и кон природата и животните.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Тие се потпираат на другите кои треба да им дадат не само емоционална туку и физичка топлина”.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Тогаш ќе му го исперев газот, па ќе го „опичев“. Беше тоа многу слатко. А и тој беше згодно момче.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Бистата на Бојс која 1946 г. ја направи Брукс ја изразува длабочината на уметниковата љубов кон Бојс, а Бојс за Ламер кажал: „Тој беше единствениот кој зборуваше, За тебе ова е единствениот можен пат“.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Многу нешта му доаѓаа низ разговор.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
На чело одеше Крстан. Тој беше облечен во градски алишта, со жолти чевли, со каскет на глава, а на елечето сјаеше синџирче.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
А кај строшеното црешово топче тонеше во крв војводата Питу Гули. Тој беше мртов!...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Тој беше господар, а кај господарите беше и оревот и каменот!
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Силна болка му го стегна челото. Тој беше ранет.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Иако утринските сончеви зраци продираа низ прозорчето, иако тој беше буден и знаеше дека треба да стане и да ги врши сите свои задачи, не наоѓаше сили да се извлече од леглото.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Тој беше весел и уште од вратата викна: - Имам три карти за кино! Пригответе се, одиме веднаш!
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Мишко не се збуни. Тој беше на страната на премрзнатото, гладно врапче и сакаше да му помогне.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Тој беше облечен топло, а преку рамото му висеше двоцевката.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Независно на сè, тој беше некако сигурен дека кога таа ќе излезе од бањата, ќе дојде во дневната да му се придружи да гледаат телевизија како што обично правеше.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Тој беше просто шокиран (зошто би бил, но, ете, беше) кога виде дека на поставената маса за ручек нема четири исти длабоки чинии, четвртата беше заменета со преостанатата од стариот сервис на чие место за Нова година беше купен нов.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Тоа што тој беше сведок на тоа како таа во меѓувреме скрши неколку чаши во сосема природни временски интервали, тој не обрна никакво внимание.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Ним им се случи та, да не можат да си дадат ответ пред жителите од околните населби кога за непрокопсаноста на Благуна ги прекоруваа: тие кои највисоко го вееја знамето против сите завојувачи, неми остануваа во таквите незаслужени напади.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
А потоа, додека јас ја заобиколував куќата за да стигнам до Северната Порта, тој беше пристасал на срецело. После го видов, ко се поткачив на ѕидот.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Тогаш настапи Мустафа ефенди; на заптиите и на војниците им издаде заповед да ги фатат и да ги отераат Арнаутите во апсаната прилепска, а Лазора да го однесат во војничката болница за да го излекуваат, но Јосиф не даде; Сами ќе го излекуваме, рече.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Напротив, милум или силум и тој беше дојден да биде завојувач.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Кога го иставија Лазора од Арнаутчето, тој беше сиот искрвавен и онесвестен, а Арнаутчето и живо и свесно но со здробен врат.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Сите знаеја, сите го имаа видено како им се натрапува со дружината на Јанческите, но и сите се крепеа на мислата дека не ќе смее ништо лошо да ѝ стори на чупата зашто Јанческите беа раетини на Јауз бег, а тој беше и највиден и некако најнеповредлив од Турците во Потковицата.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Овега, Јанкула, беше го испратил дедо му во Петроград во Русија за таму да се изучи за доктор, но тој беше преминал во Швајцарија и таму се оженил.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Пред очите наши, затрепкани в уплав, тој беше демон што сечеше тела; на одмазда гласник да казнува секогаш решен насилни, пљачкашки дела.
„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)
Ако постоеше некаков Бог на татковите книги, тој беше во молитвата на трпеливоста на верниците...
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Јас бев несетно поохрабрен кога тој беше далеку од нашето слушно поле.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Како вистински јаничар тој беше во состојба да ја жртвува својата мала татковина и својот идентитет на Грузинец за идеолошката татковина на советскиот комунизам.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Х.Х. беше дискретниот координатор на сите други водичи на патувањето, а само тој беше поврзан со идеолошко -партиско- полициската Централа, поместена на непознато место во главниот град.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Но за среќа, кратка среќа, тој беше молчалив.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Не ќе верував, да не ми се случуваше тоа што ми се случи, дека Албанија беше целосно саможртвувана на сталинизмот и тоа во времето кога тој беше осуден во СССР и сателитските социјалистички земји.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Но сигурно и тој беше дел од големата неподвижна протоплазма на власта која ја движеше инертната идеја на Водачот.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Не го сретна зашто тој беше отпатувал во Турција.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
- Што го мешате Бајрон во оваа историја. Тој беше обичен авантурист! Ајде да видиме што ни смислил тој?
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
КОТЕ: А тој беше облечен?
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Дури мислам, тој беше единствениот помеѓу оној крут партијски свет што имаше не само разбирање, туку и сериозен однос, кон слабостите на обичниот човек.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Можеби тоа беше така бидејќи беше останал премногу чист и возвишен.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Се викаше Иле. Во целото одделение тој беше најчудно, најтивко и најтаинствено дете.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Таков беше татко му на Орде. Тој беше сиромав човек и често одеше по другите села да спечали нешто.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Додека спиеше, тој беше како уловено животно кое се бори повторно да ја добие својата безбедност во своето животинско легло.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Ги зари своите прсти во неговите раце во бесвесна надеж дека ќе го разбуди од здрвеноста, од која тој беше маѓепсан.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Како содругар, тој беше душата на внимателноста; умееше внимателно да слуша, но не возвраќаше.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Од каде воопшто тој знаеше дека тој беше женет?
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
„Тој многу не зборува, Кети, но минатата ноќ тој беше буден заедно со мене сè додека не го замолив да си легне.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Очите на Милан ја разгледуваа земјата за да најдат знаци што ќе му го дадат одговорот за идентитетот на непријателот, зашто тој беше тоа.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Можеби тоа беше затоа што мачорот знаеше повеќе од птиците, или беше поради тоа што тој беше прејаден?
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Нејзе ѝ се допаѓаше како ова место беше оградено со тули покриени со ползави расренија, со дрвја и живи огради, и уживаше во приватноста на имотот, зашто тој беше како буен остров со сопствена клима и вегетација.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Во мистериозните приказни имаше прочитано дека криминалците се враќаат на местото на злосторството, но тој не беше криминалецот, тој беше жртвата.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Освестувањето од она што тој беше го сторил, сега се искристализира во вистинско сознание, во цврст и болен факт.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Неговата рака благо го допре филџанот со теглата со шеќер, и со мерицата за шеќер, која преку малото олуче го испушташе шеќерот, во кафето го истури и фактот дека тој беше сопруг што беше изневерен.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Тој беше далеку од тоа да биде маж - потчинет на жената, но помислата за машка превласт во неговите машки гради во голема мера беше ублажена од силната личност на Кети и од неговиот приземен разум.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Тој беше вистински гракач, а начинот на кој се шанташе околу куќата, беше како вистински кловн.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Овие беа вообичаени места на цивилизацијата, во кои тој беше роден и израснат, и никогаш не му паднало на ум колку анахрони беа неговите верувања и замисли во средината на овие рутински изуми на механичката ера.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Кога звукот на прошепотеното име се изгуби, повторно завладеа тишината, а оваа тишина доаѓаше од него, тој беше изворот на таа тишина, како што таа беше изворот на прошепотените слогови од неговото име.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Таа успеа да стане чувар на куќата во која тој беше роден и го чуваше стариот гуштер во бавчата, кој имаше обичај да си го влече огромното тело низ дворот и крај пчеларникот, или со часови да лежи на сонце.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Она поради што тој беше загрижен беше тоа што ниту едно друго животно не се појави на сцената за да ја замени змијата, да биде како приковано за земјата, како претставник на натприродната сила, создадено од крв и месо, кое ќе го заштитува неговото домаќинство.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Беше тоа типичен претставник на својата епоха: носеше зимски капут од чоја, необично долг и широк, темносин шешир од филц со спуштен обод, широки пантолони со високи манжетни и светли плитки чевли, воочливо слични на ортопедски; околу вратот поради некоја причина му висеше кинески пешкир.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Судејќи според изразот на лицето, тој беше интелектуалец, иако, од друга страна, требаше да се биде внимателен поради густата брада што оддалеку потсетуваше на иње и очигледно беше одвратна за допирање како тркалото за острење.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Сепак, тој беше претежок за него.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Земанек седеше на своето место; очигледно, и покрај сите физиолошки потреби за сон, што обично се викаат мамурлак, тој беше совладал еден физиолошки закон; на тоа го обврзуваа редот, поредокот, општеството.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Тој беше наведнат врз мојот стомак; со палецот го беше затворил отворот на шишето толку колку од него да капе по некоја капка; сипуваше виното во мојот папок и потем пиеше.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Беа сиромашни: Земанек се трудеше и да работи (покрај училиштето), па често одеше да помага во една кафеана; му даваа по некој денар, а тој беше вреден и со ноќи остануваше на работа.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Потем рече: „Слушај како се пее“ и почна одвратно да рика некаква инаку нежна, љубовна песна, почна да се удира по влакнестите гради (носеше и огромен, крупен златен синџир, околу вратот, со крст, оти тогаш беше модерно да се декларираш како Христијанин), така што сите мораа да прифатат, оти за нас тој беше власт, а кога власта пее, ти и ќе пееш и ќе играш. И ќе маршираш на љубовна песна.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Реков дека сум ја спасила сосема случајно; по сослушувањето кај Фисот, тој беше сменет; новиот директор ги беше исфрлил сите нешта од фиоката, вклучувајќи ја и песнарката; сосема случајно минував од кај канцеларијата и ја здогледав. Се наведнав и ја зедов, му реков.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Во одајата негова немаше чаша, ни клучот златен од тезгата од пазарот во Дамаск го немаше, оти тој беше цврсто забиен во клучалницата на гревот.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Очигледно, сомнежот на Еразмо, неговиот јастреб, не беше препуштен на управување на случајностите. Тој беше скротен.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
На средината, тој беше како еден голем кањон помеѓу нив, кањон каде што се судираа спектакуларната возвишеност и понижувачкото растројство на стравот, каде што сувите бои на сонцето, со одблесок, се растопуваа од хоризонтот, а стравот од обелоденување на сопственото дно се нижеше на крвните жили, смрзнувајќи му ја душата.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Средството со чија помош, се доаѓа до успехот – беше на дното, а тој беше високо горе над него.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Тој беше полн со златни резерви, се колебаше дали да се ослободи од нив, продавајќи ги, а поради тоа што продажната цена на златото беше пониска од набавната, неговите пресметки покажуваа знаци на банкрот, па бидејќи долгот кон ортакот достигна висока сума, за Еразмо не остануваше речиси ништо.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Денови кога толку многу посакував да сум со него, а тој беше далеку.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Ние другите не бевме љубоморни поради тоа, напротив сите го сакавме и поштувавме, тој беше нашиот идол и патоказ за сѐ и сешто што правевме во нашите детски игри и главен актер на сите возбудливи доживувања.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Поминаа повеќе години, но тој беше постојано некако присатен во нашето семејство.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Ние бевме три деца дома, но тој беше највозрасен, токму тоа лето наполни 15 години.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
А што се однесува до Оливие тој беше многу сентиментален, романтичен и внимателен кон другите.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Тој беше најстар од сите внуци и го носеше името на дедо.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Ја подигнав главата, тој беше тука пред мене.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
- Да одиме. - Се преселија. Тој беше мајор.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
За таа Сарафова постапка, како и за тоа што не поттикнуваше во започнатото дело, тој беше боготворен од нас и нашиот најдобар другар и раководител во знак на благодарност и признание... реши да му ја врати добиената помош и да му плати за 1.000 кг динамит203.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Бидејќи тој беше мелинит и немаше изглед на обичен динамит што Турците го знаат (тој беше жолт прав во 1.000 пакетчиња по еден килограм), мислевме дека ќе може да мине преку турските царинарници како лек против филоксера.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Приредбата ја отвори директорот. Тој беше висок слаб човек, со малку коса на главата и некакви необични очила што често му беа паднати на носот.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Не, тој не ја однесе победата.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Далтон погледна низ прозорот во некој меѓупростор во Калифорнија каде што имаше треви високи до половина, полски цвеќиња и дури и ноќе чувство на премногу сонце.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
ВГ: Па, тој беше заглавен! Тоа е нешто што многу ме плаши.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Кога швајцарските власти конечно го одобрија погребот на Пленпале, тој беше закажан за четврток, 18 јуни.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Сорбона, докторите и сето тоа, тој беше против.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Како татко му, како неговите чичковци и дегенерирани братучеди.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
„Да беше посвесен, шокот ќе го убиеше.“
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Се создаде мал круг блиски пријатели решени да ја заштитат Марија од снимателите, фотографите и натрапниците.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
После несреќата доби стипендија за факултет.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Имав речиси четири дена да го убивам времето во Женева.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
„Тоа беше најдоброто нешто што можеше да му се случи,“ рече Далтон. „Тој беше на пат да стане професионален пијаница.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Понекогаш помислувам „Не сакам да бидам како Херберт“.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Сѐ што беше прифатено и востановено, кралот, црквата, стилот, тој беше против тоа.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Најголем дел од тоа време го минав со Марија, новинарите и издавачите.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
„Тој беше толку пијан што не почувствува ништо,“ велеше Далтон.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Успеал да создаде сосема различна ситуација.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Записот му го причитав (или тој сам го причита) на соседот, пензиониран професор по литератува, кој имаше исто толку години колку и јас, тогаш кога и тој беше жив.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
А како не ќе го знаеја кога тој беше единствениот амал во градот од наша вера.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Како ќе го пренесеше товарот кога тој беше поголем и потежок од него.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Така му зборувал во сонот лично Сотоната на најмудриот, иако тој беше по својот умјаз најдалечен од Бога.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
96. Б.Сарафов имаше само бугарско образование, тој никогаш не отиде во Србија да се школува, но тој беше еден од воспитаниците на П.Драганов во Солун и беше внук на попот Харитон еден од највидните „сепаратисти“ од Источна Македонија во движењето од 1873-1874 год.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Тој термин не беше лош од турско гледиште, а од грчко тој беше многу удобен, зашто со него најубаво можеше да биде искажан презирот и омразата на Грците кон нас.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Меѓутоа, Мисирков не е против Организацијата: тој беше само категорички против продолжувањето на неподготвеното и ненавремено народно востание, како и против планирањето ново востание за идната пролет, за коешто пишуваше печатот и за кое зборуваа некои наши револуционери. 47.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Тој беше сѐ уште во Софија кога почна организирањето на оваа дружина, па не е чудно што толку активно се вклучи и во организирањето на Ученичкото друштво „Вардар“ во Белград (1893).
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
112. И овие констатации резултираат од Мисирковите лични доживувања во ова време, кога тој беше префрлен од Белград во Шабац и потоа пак во Белград.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Издавањето на овој весник не можеше да им се бендиса на српските шовинисти, затоа српските весници подигнаа шум против издавањето на „Балкански гласник” обвинувајќи го неговиот редактор за сочувство на македонските комитети, како резултат на кое тој беше протеран од Србија.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Постојано - во гимназијата, на корзо, на забавите, тој беше опкружен со оние кои беа убедени дека и самите се особено...
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
За најприврзената, единствената која што во мачните изгнанички години страдаше со него по пустите острови, која го храбреше, советуваше, која му роди и отхрани во гордост и топлина два сина – за неа тој беше убеден дека го труе.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Кругот се затвора. На почетокот, во гимназијата, тој беше првиот над чија книга заплакав, а сега ми е последното задоволство...
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Но, колку лежарно делуваше неговото однесување не само со најблиските,туку и со непознатите, толку тој беше цврст и непомирлив во својата платонистичка убеденост.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Девојката не се ни помрдна од местото кога братучедот застана до неа.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Да требаше да го опише звукот на првиот снег, ќе речеше дека е тоа звукот на мирот.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Вистината пред сѐ, оти тој беше длабоко убеден дека кога ќе се разбере вистината, кога ќе се сфати дека тој не ја предизвика и не ја започна оваа војна, кога светот ќе успее да види низ лагите со кои го беа обвиле луѓето каков што беше неговиот пријател, таа вистина ќе го ослободи и него.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Овде долу, сите спиеја освен него – во својата несоница, тој беше сам на светот.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Кога се бранеше пред Агрипа, рече дека сите го знаат него и неговиот живот во Ерусалим – како и татко му, тој беше фарисеј и живееше според најстрогите прописи на својата вера.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Му упати молежлив поглед на човекот со лузната, но тој беше зафатен правејќи совршени крукчиња од чад со усните.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Додека си ги запетлуваше чевлите, тој беше приготвен.
„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)
И како прво, господа, каков е тој овде генерал?
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Таму тој беше генерал, овде е - фуј!“ „Не, не сум фуј... јас и овде сум... “, се обиде да се спротистави генералот. okno.mk 159
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Тој беше сигурно таков и кога легнуваше да спие, и додека сонуваше.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Лежеше; неговиот сандак беше празен и неговото тело беше скапнато, а тој беше притивнат и уплашен од тоа, со оние скржави и полугладни оброци за сите денови, што требаше допрва да дојдат.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Беше тоа нечиј туѓ свет и тој беше малечок за да ја сфати сета големина на празникот околу себе.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Беше постојано свесен за брзината, со која што можеше да се случи сѐ, што требаше да се случи, сега, кога тој беше толку многу откриен на голината, пред она, што беше скриено тука, недалеку, од леските.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Го правеа тие тоа просто затоа, што и тој беше еден од нив, еден од сите тие селани.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Црвениот лав на сонцето беше како удрен по глава; таков ошумоглавен; тој беше се прибрал во тревите, гаснејќи.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Тој беше дирата само на еден ветер, што ги разнишкуваше гранките и кому што тој не можеше ништо друго да му види.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Навистина, тој беше доста далеку од многу сртови, навистина -можеше да биде малку погоре, во една од погорните шпели, но барем успеа да си ја зачува затскриеноста, а тоа секому би требало да му биде доста.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Сето време тој беше постојано свесен дека храната полека и трпеливо му завршува.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Како што беше вистина и онаа пролетна утрина, додека на горниот крај на селото се собираше тајфата печалбари пред заминување, а тука беа и тапаните, веднаш тука, на ледината крај патот и младичите го играа Тешкото околу нив, а тој беше со татка си скраја и мајка му молчеше крај нив со црвени очи; тој беше накитен со низалки костени, јаболка и по неколку ореи, првопратено, додека мајка му му шепнуваше „Змејко сине“, а тој можеше да види како му се стегаат на татка му вилиците и како сите мускули набабруваат и се скаменуваат под поцрнетата кожа на неговото лице, исто онака, како кога беше многу лут татко му, но Змејко сега можеше добро да знае дека тоа не е од никаква лутина.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Беше еден огромен самјак, еден таков, за кој долго се прикажува, замина нагоре, решен да му ја вади душата уште со едно прогонување, а можеше да биде задоволен со тоа, што сега не ќе може да му ја измеша дирата со некоја друга дира, што ќе ја сретне, затоа што тој беше бележан, и тоа добро бележан, како што се чинеше.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Беше едно надоаѓање, што никогаш не се одѕива од другата страна, но тој беше доста стар ловец за да може да го сети вистинскиот миг, токму по таа притаеност.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Тоа дури не сакаше ни да се облизне по муцката, каде што се излепи доста од таа сол, кога тој беше нетрпелив и му ја притисна со дланката.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Го сонуваше Змејко многу често својот бел коњ, својот Чилко, знаеше тој по цели зими да го сонува само него, а оваа ноќ во сонот тој беше јавнат на својот јадар коњ и одеше низ некаква сенчеста шума, додека клопотарчето на вратот од Чилко приспивно трангараше.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
А оние беа создадени за да тонат во она, што ги обземаше во својата бесповратна неумоливост, и тој беше фатен во тие шепи и никако не можеше да им се отскубне.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Можеби ќе му беше најлесно да го земеше нанишан нивниот јарец, што единствено се одликуваше на челото на нивната тенконога врвица, но тој беше еден и Змејко ја нанишани онаа, што беше застаната на самата височинка на неговиот врв.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Беше исто како мечката да му дофрли уште некоја цинична потсмешка заради неговата лутина, во таа нерамноправна подигравка во која тој беше неспоредливо во подредена положба, без дури и да застане барем малку да го погледне.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Беше во него исто како да се фатил во некое оро, чиишто стапки беа такви, и тој беше целиот во ритамот на таа игра.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Продолжуваше да чекори, размислувајќи само на тоа дека тој беше дојден тука за да се врати, откако ќе ја сврши работата, и еве сега тој си се враќаше, дома.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
И тој беше тука и знаеше да ракува со сето тоа така, како целиот тој механизам да беше просто продолжување на неговите прсти и, ни тој, ни бичкијата, не мораа попусто да се трошат во ниедно непотребно замавнување.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Иако не постоеше никаков поим за време, сепак еднаш кога времето можеше барем малку да се насети, тој беше сигурен дека сето тоа морало да трае многу долго.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
На многу места по снегот веќе немаше ни капка крв, но затоа пак неколку десетини чекори потаму тој беше целиот натопен од некое густо крваво избликување, и Змејко знаеше дека неговиот пријател напред застанал тука во својата разоденост да си ја излади раната и да здивне.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Знаеше дека го сети, но и тој беше готов.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Вториот исто така беше еден висок човек; тој беше Претседателот на Задругата, сите го имаа испозаборавено неговото име и го викаа Претседателе.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Волкот под нивниот прозорец ја голташе нивната близина, тој беше дојден колку што се можеше поблиску по нивната миризба, сега, веднаш до ѕидот.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Но, еве, тој беше тргнат да го оди него кон дома, а наеднаш тоа изгледаше толку просто.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
А тој беше едно такво занесено човече, со оние свои чудни мисли, така што по цели денови му се сновеше низ главата дека и човекот, како и сите други живинки, што ја лазат оваа земја, би требало да чекори на сите четири.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Во својот живот, некогаш како дете, тој беше го јавал само магарето на дедо си.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Тој беше отсутен пак и туѓ и неосетлив на навредите.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Тој беше мошне задоволен дека пак се врати меѓу луѓето.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Постојано околу синот се врткаше; на секој глас, на секое вреснување, тој беше крај него; не ја мачеше жена си.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Водата лазеше по земјата и само одвреме-навреме се излеваше налево, надесно, кружеше околу Огнот, но само за да не го угасне, а тој беше толку важен со своите портокалови јазици, во висина јакнеше и беше убеден дека Водата се плаши од него.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
И, тој беше среќен, а и Водата со него.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Имаше еден братучед Стојан, тој беше бугарски војник. Така му се паднало.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Првин на него се сетив, оти тој беше до мене.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Тој беше некаде од Лесковац, од селата. Ни легна разговорот.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Тука го затече Андон; тој беше пошол по него, да се доразберат, да ја повторат спогодбата.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
На тој смрзнат Бадник, таинствено завиткан во жолта гуња и ретки крпи магла, сликата што минуваше пред човекот мртво се огледуваше во неговите очи; тој беше слеп за сѐ околу себе и газеше како смрт, не можеше да се сети како стана сето тоа?
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Така беше - Гавранот го бранеше Ценета а тој беше некоја врска помеѓу љубовниците.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Во синџирот сплетени раце тој беше последната, најслаба алка.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
А тој беше ставен меѓу острите воденички камења на мајката и жената.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Тој секогаш ги гостеше со ситните риби. А тој беше човек мелем.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Неговиот пекол беше дома па тој беше решил да се дружи со ракијата и трската.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Во тој дом самиот тој беше час актер, час набљудувач, час судија, час суден.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Го заболе што пред дојденецот тој беше странец, а не нејзината љубов.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Сурови мисли, го поздравуваат мојот труд и кога конечно создадов идеал и тој беше изложен на суд.
„Од дното на душата“ од Александра Велинова (2012)
Исто така, се зборувало дека Јапонците знаат како да ги воскреснуваат мртвите со помош на бисери, но и тоа, изгледа, беше една од измислиците на Марко Поло.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Додека се враќаше дома со камиончето пренатрупано со реквизити за јавни настапи, го гледаше одблесокот на пролетта врз палмите во Пасео де Грација и го потресе злокобна мисла за тоа каков би бил светот без Марија.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Тоа воопшто не му беше тешко со оглед на тоа што тој беше стручњакот кој, обраќајќи му се на доктор Фауст, знаеше да се претвори во витез со црвена наметка.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Тој беше толку деконцентриран поради доцнењето на Марија, што не можеше да се сосредоточи дури ни на наједноставните трикови.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Меѓутоа, за вистината, тој беше поскромен човек, а над сето веќе смртно беше вљубен во својот позив и камбанчето.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
- О,утрото момче! - Какво даровито, силно момче беше тој Кејтен! - Да, тој беше сила!
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Тој беше виновникот, тој беше одделен, беше изваден настрана од сите нас во едно ќоше.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Сè кај него беше поинаку, небото беше чисто, сино, високо, бескрајно, весели птички летаа, црвени знамиња се виореа, срп и чекан цутеше на секој ѕид, црвени ѕвезди, медузи, мекотели, пролетери од сите земји, тојчас тој беше со нив, чекореше.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Сепак тој беше дете, исто како сите деца во домот.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Во тие часови тој беше сосема сам, напуштен од сите.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Едно време во домот, многумина се посомневаа во неговиот човечки пород, ги исплаши неговиот дух (иако најжестоко се проповедаше против религијата), - некои, сепак, се посомневаа во него, можеби тој беше плод на нечистиот.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Видов тој беше вистинско несреќно дете и во неговите гради тупкаше малечко, здробено срце.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Како секој потчинет и ропски човек, тој беше смртно исплашен за својата бедна иднина.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Со ова свое недобро дело тој беше мошне задоволен, дури среќен.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Сполај ти, господе, тој беше среќен, зошто, како, никогаш тоа не го разбрав. Важно беше едно: - Сите не!
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
- Кејтеновиот син не слушаше, тој веќе беше на еден од своите далечни патишта, неговите тенки усти заиграа како штотуку првната пеперутка, чиниш пеперутка му застанала на усните, очите му беа полни со светлост, тој беше далеку, патуваше.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Се колнам, тој беше еден таков голем, страшен смејач.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Таму нè прифаќаше другарот Мирјанче Делоски, нашиот учител по хигиена, тој беше самоук бербер, и никој не беше луд да се шегува со него кога главата си му ја дал во неговите огромни рачишта.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
- Кејтен, - шепнав, сакав сета тага да му ја соопштам, но не требаше, тој беше во мене, го знаеше сето мое срце, секоја моја мисла.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Се колнам, тој беше дете и покрај тоа што знаеше сѐ и покрај тоа што можеше ѓаволски да измислува, и покрај тоа што можеше да се однесува како голем човек.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Гледа Богдан: во сѐ личи на него кога тој беше на таа возраст; исти очи, исти веѓи, нос, насмевка и ретки заби, остри како клунчиња од птица; на лицето му се забележуваат исекотини и лузни од мавање со децата; насмевката му е недовршена, изнасилена; на рамото се гледа дел од раката на мајка му која веројатно го задржува да се слика.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Навреме пресмета и навреме беше в заседа: кога врз меката светлина на театарската испразнетост легна сонлива тага, тој беше в сенка и самиот сенка, темна и непривлечна закрпа на ноќта, па се насмевна кога се сети на смоларите и нивните копнежи по врело месо...
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Тој беше единствен мој пријател, сакаше да рече и пак молчеше.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Потоа, висок и ишчешлан, гледајќи ја Јана мирно в очи, соопштува - тој беше луд; сега седи зад решетки и гризе малтер.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Освен неколку птици, тој беше најразвиено животно.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Плус, иако татко ѝ не беше во текстилниот бизнис, тој беше познат битолски чауш имаше многу контакти низ цела Македонија но и пошироко на балканот.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
И тој младио маж кој им помогна на дамите? Памтиш? Е па тој беше. Петар Димоски.“
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Макар што мојот искрен пријател, македонскиот амбасадор Вања Тошевски, прекален дипломат, во билатералата, но уште повеќе во мултиратералата со кого се знаев од скопската телевизија, кога работев како новинар, а тој беше главен уредник, убаво ме предупреди најмногу да внимавам на шифрантот.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Тој беше во својата lucida intervala. Како никогаш дотогаш. На тоа сигурно го поттикна споменот на Тито.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Андре Малро како да беше еден од последните!
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
И кога веруваше дека стигнал до целта, до слободна Палестина, тој беше соочен со неочекуван пораз, со уште потрагични последици.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Тој беше господарот на тајниот простор во амбасадата. Од таму со часови не излегуваше.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Тоа беше жестока борба во која Арафат го беше вложил својот живот, но и животите на илјадници Палестинци.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Не можеше да му го сретне погледот. Да го предупреди. Тој беше во голем занес.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Тој беше градинарот на сите годишни времиња. Градинарот и на тишината во Картагина.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Тој беше од суштинско значење за да ја напишам вистинската депеша!
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Тој беше новиот трагичен херој во недрата на Картагина кој влегуваше во историјата, различно од Хабиб Бургиба, но обајцата имаа иста цел - да му донесат слобода на својот народ...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Тие остануваа во орбитата на мојот живот во потрага по светлината на слободата...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Тој беше интелектуалецот од клучните барикади во поновата европска историја. Неговиот збор мобилизираше.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
XXXIII Мојата последна официјална средба со Јасер Арафат се случи есента 1989 година кога тој беше во зенитот на својата мировна иницијатива.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
XVIII Судбината сакаше во мојата сложена дипломатска мисија да се најдам во Картагина во времето кога владетелската арена принудно ја напушташе стариот Хабиб Бургиба, верувајќи до последниот ден оти е непобедливиот Југурта, а овде го продолжуваше своето владеење со својата далечна Палестина - Јасер Арафат.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
За Татко проучувањето на лавиринтите доби посебно значење кога тој беше опседнат од својот проект на животот да ја напише за идните поколенија Историјата на Балканот низ падовите на империите.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Тој беше предизвикан да трага по генезата на името и тајните на баклавата.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Камилски го пушти да влезе Паскали. Тој беше вчудовиден од глетката.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Тој беше свесен за балканската комплексност и почитта која требаше да им се укаже на сите јазици во нивното учење, без да се имаат предвид мртвите јазици (грчкиот византиски, славонскиот, османскотурскиот), како и јазиците на голема дифузија.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Тој беше секогаш променлив и друг. Не беше од нивниот сој.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Тој беше свесен дека изборот на (безопасните) балкански ориентализми што го правеше со Климент Камилски, ќе можеше, покрај другото, да послужи за показ на балканските ориенталисти и балканолози да трагаат по тоталитетот на балканскиот историски процес што нему тешко му успеваше во неговата незавршена Историја на Балканот низ падовите на империите.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Тој беше обземен со синдромот да ја има книгата, секоја книга која го пленеше сакаше да ја види, да ја поседува, додека читањето го одложуваше за други времиња.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Брзо дозна дека баклавата (од персиски blave) била традиционално познат заеднички десерт на сите народи на Персија и на Османската Империја, но станал и национален колач на сите земји на Балканот, на Средниот Исток и Магреб, а се проширил и во Грузија, Ерменија, Кипар...
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Тука го затече Андон; тој беше тргнал по него, да се доразберат, да ја повторат спогодбата.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Два дена подоцна тој беше приведен во Истражниот затвор.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Соработката со Андон младата Азра ја започна кога тој беше зацапан во Лилица.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Тие зборуваа гласно, но Таки не им обрнуваше внимание; тој беше загледан на другата страна од реката каде група грчки туристи слегуваа по скалите до водата, а потоа по стилизираната патека од талпи преминуваа на сплавот.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Се вклучив во акцијата што ја организираше Шефот и згрешив.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Кога ќе чуеше дека кај нас доаѓа висок гостин, човек со углед, тој беше подготвен по неколку дена да чека на аеродромот.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Во јавниот живот Ласте Думбаровски беше познат по псевдонимот Почесен (како угледен фармацевт, кој донираше во борбата против проституцијата во Југоисточна Европа, тој беше промовиран во рангот на член од надворешниот состав на асоцијациите во Унгарија, Молдавија, Србија, Украина, Бугарија, Црна Гора и Романија), но во потесните кругови за него функционираше прекарот Ридски, според лозата на дедо му Аврам, со длабоки корени во Дрвош, на падините на Баба Планина.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Во сето тоа неговите гестови повеќе зборуваа од неговите зборови и тој беше задоволен од таквата поставеност, бидејќи оние што беа крај него му обрнуваа особено внимание настојувајќи да разберат што сака да каже.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Тој беше единствениот што ја знаеше природата на мојата „врска“ со Шефот со кој, речиси, никогаш не се среќавав.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Од петнаесет часот до затворање, тој беше задолжителен инвентар на кафеаната „Кај костенот“.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тој беше испарен кога имав осум години...
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тој беше во свој елемент и среќен како верверичка.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тој беше осамен дух кој кажува вистина што никој никогаш нема да ја чуе.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Но во неговата сегашна позиција тој беше невидлив.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тој беше едно темно, нечисто, бедно место во кое речиси никој немаше доволно да јаде и во кое стотици и илјадници сиромашни луѓе немаа чевли на нозете и покрив над главата.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тој беше само околу пет секунди во видното поле на Винстон.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тој беше застанал затоа што се исплаши.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тој беше врзан на еден стол, толку силно што не можеше да помрдне ништо, дури ни главата.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тој беше предмет на омраза, попостојан било од Евразија или Истазија, зашто кога Океанија беше во војна со едната од тие две сили обично беше во мир со другата.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Набргу тој беше силно возбуден и гласно се смееше додека малите фигурчиња надежно напредуваа кон целта а потоа беа изедувани и враќани на почетокот.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Наместо да биде, како што беше нормално, на крајниот ѕид, од каде ќе имаше преглед на целата просторија, тој беше поставен на подолгиот ѕид, спроти прозорецот.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Па сепак, тој беше во право! Тие грешеа, а тој беше во право.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
За да се разговара со него, требаше да се оттргне од таквите теми и да се заплетка, ако е можно, во специфичностите на Новоговорот, за кои тој беше авторитет и умееше интересно да раскажува.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тој беше целосно избришан од текот на историјата.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тој беше надвор на светлина и на воздух, додека тие беа вцицани долу во смрт, и беа таму затоа што тој беше тука горе.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тој беше исконскиот предавник, најраниот осквернувач на чистотата на Партијата.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тој беше насекаде во исто време: туркаше, влечеше, стругаше, ковеше, импровизираше, бодрејќи ги патем со другарски шеги сите и испуштајќи од секое делче на своето тело изобилство од кисела пот како од непресушен извор.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тој беше преминал од мисли на зборови, а сега минува од зборови на дела.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тој беше огромен човек, со грива од мрсна сива коса, со обесено и збрчакно лице и со дебели црнечки бузи.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Но картата, за која впрочем им кажав дека му ја имав покажано на Борко Угрин дури тој беше жив, немаше врска со просторот на којшто беа најдени коските.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Тракторот стигна до над куќата на Симона, братот на Борко. Тој беше таму, стоеше простум, висок, рус, и подвиткан во градите.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Што работа ќе си гледа Симон? Тој беше наместен за чувар на трансформаторот што остана по создавањето на акумулацијата и кој ја напојуваше неговата куќа со струја и една куќа горе во Стрелеско.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
А тој беше сосем обичен гоблен: навезан половината со бел конец, другата половина со црн; односно поделен на две полиња.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Тој беше страсен играч на лотарија. Само на неа мислеше. Постојано купуваше лозови.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Пред малку и тој беше долу и помагаше околу колењето и шурењето на прасето, но кучето непрестајно лаеше на него, и за да се смири, се повлече горе во одајата.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Тој беше таков детинест, толку беспомошен.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Работата на Кругер беше необична и тој беше игнориран, но сега стана мошне познат, бидејќи луѓето ги согледаа ограничувањата и опасностите на HMD.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Кога дојдов следниот пат тој беше внатре и не сакаше да излезе надвор.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
ТРОШЧЕЈКИН: Значи, тој беше намуртен?
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Поп-от не беше ниту цел ниту средство за овие нови генерации - тој беше сѐ за што воопшто знаеја.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Законот содржи, сè на сè, десет члена. 2.  По неговото влегување во сила, овој Закон, поради пререстриктивните услови и ди- скриминацијата кои ги воведе (имено, од околу 5.000 – 6.000 лица во иста ваква положба – за коишто, патем речено, имаше обезбедено парични средства со ребалансот на Буџетот на РМ за 2008 година, со него беа опфатени само околу 2.000!?) – тој беше оспорен пред Уставниот суд на РМ, преку рекордни девет различни претставки, од страна на повеќе лица-иницијатори, меѓу кои беа и дел од авторите на овој труд – Апасиев и Савески.
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
Тој беше. Ја препознал. Оттогаш, скоро секојдневно се наоѓаа.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Не, тој ни малку не е виновен! Тој беше прекрасен... Тој многу ме сакаше... Тие се виновни! Тие се вистински убијци!
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Во тие моменти, по тие разговори, тој беше многу потиштен.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Тој беше тука. Сега ќе оди да ја заврши школската година.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
И самиот тој беше нестрплив.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Петко пак, како манастирски слуга, ѓак, му носеше на владиката мед, ореви, сирење, маст од манастирот; го придружувале на враќање до Битола, бидејќи владиката неколку лета летуваше на овој нов манастир, та и тој беше познат во митрополијата.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
И не само егумен, ами тој беше и основател на тој манастир.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Знам оти беше едно време во Солун, та секако научи баре толку, а повеќе не ти ни требе за сега Бино ги погледна жолтиците со лаком поглед, a Димо сети како да успеа и го покани да влезат во анот на дедот Налета, којшто беше касиер на грчката организација за Мариово, бидејќи и тој беше мариовец.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Тој беше претставен од татка си како „чорбаџија“ и него имаше да го слушаат аргатите.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Некои идат и до ушите на Илка, ама тој беше ѓениш; ја знаеше Доста оти му е на место, ја сакаше тој неа и таа него и немаше што да се тревожи.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Тој беше прв на ранг на групата, затоа и не дозволуваше некој да го натпревари во одењето.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Но тој беше на дванаесет години кога го одведоа и потурчија.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Затоа тој беше принуден многу претпазливо да постапува со неа.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Тие ја намирисаа неговата намера за српското мухамеданско царство, та му припишаа и намера дека тој сака да стане цар на тоа царство, па организираа заговор против него и на 11-X-1579 година тој беше убиен на ѕверски начин.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Мајка се обидуваше да го отстрани грофот Чано од приказната, ама тој беше тука, па му рече на Татко: – По танцот, ти го водеше орото, се сеќаваш? – Се сеќавам.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Но тој беше убеден дека таква Историја никогаш нема да напише, но не можеше ниту да го напушти својот животен проект.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Веќе неколку години, таа со истата кроткост и смире­ност, достоинствено, влегуваше во Татковата библиотека, како кога тој беше жив.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Тој ги спроведуваше плановите на Дуче. – Но тој беше споредната личност, во нашето нају­баво заедничко годишно време, најубавото време на мојот живот, на моја италијанска пролет... – Тие сакаа да нè проголтаат.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Тоа успешно се вкоренуваше во новата почва, макар никогаш дооткорнато од родната земја. Тој беше свесен дека не постои враќање од егзил... ***
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Па тој беше главниот, како што велиш, во приказната, мил мој – одговори Мајка изненадено.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Но и овој пат Татко не сакаше да влета во Мајкиниот италијански сон, макар што и тој беше присутен во него, на одреден начин.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Друго беше со златникот. Тој беше наменет за да биде разменет.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Сега тој беше глава на своето потесно семејство, но и на поширокото семејство, откако исчезна дедо.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Во животот, тој беше фанатично претпаз­лив, а за некои работи, дури и таинствен.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Години подоцна, по завршувањето на медицинската школа, шесте месеци во неврохируршкиот оддел, и двете години како психијатар во британската армија, тој беше многу изненаден кога како негов администратор му ја раскажав приказнава. (...) Margina #21 [1995] | okno.mk 53
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Можеше да седи, или можеше да биде седнат.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Во некоја рака, мојот прв пациент беше татко ми.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Но тоа веќе ги надминувало нејзините можности и сега тој беше во постела во психијатриската единица.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Според мене, Хичкок не спаѓа меѓу нив, бидејќи тој беше посебен по својот физички изглед, својот дух, својот морал, идеите кои го опседнуваа.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
За оваа критична работа јас сметам дека е крив другарот Едо Бранов поради своите подбуцнувања, зашто додека тој беше директор, квалификацијата можеше да ми ја признае тој, а не да не ми ја признае и после мене да ме подбуцнува против новиот директор од што беше љубоморен на него и од завист.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
„Така... Тој беше сирачето Дракче. Знаеш, на времето, туку офтиката поштоми неколку семејства. Како што сега е ракот така тогаш – офтиката.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Кон тоа тој беше рамнодушен.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Впрочем и тој беше човек од крв и месо, без оглед колку професијата му налагаше да биде ладнокрвен кон сè друго освен кон работата што ја работеше.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
А тој беше гас и гаќи со преседатељо на општината мислеше дека нему никој ништо не му можи и тој, заедно со овој Војнета наш мене ми ги имаше пуштено партизаните да ме убијат зошто сум бил кмет и сетне со нивни ниспет партизаните ме затворија а и уште да можи нешто најлошо тие мене ќе ми го сторат зашто тие сет вногу лоши луѓе ама и овој партизанскио суд што не ет суд туку суди само накодошени луѓе мене мана не можеше да ми најде и ме ослободи ама Трајко Казиловски и Војне мене дрвата не ми ги имаат заборавено и ако им дојде на колај тие мене пак и најлошото ќе ми го направат“.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Кога шумарот ќе фатеше некого, дрвата му ги растовараше во дворот на Панда, зашто тој беше кмет во селото, а шумарот на дрварот кого што ќе го фатеше ќе му ја земеше секирата.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Освен тоа, тој беше нешто како сараф – даваше по луѓето пари на заем, како што сега банките даваат кредит за малото стопанство како што го викаат, на кесим, како што се вели по турски и со убав интерес така што тоа, исто така, му помогна да се збогати. Србите нив ги викаа зеленаши.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Тој беше козар и него партизаните го имаа за курир, пандур, ние што велиме.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Сепак тој беше на пат да се сталожи па сè повеќе размислуваше Германија да ја заговори за можноста да се земат.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Цело време тој беше во исчекување таа да се сврти, но тоа не се случи.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Сеедно, пак ќе го пресече. Тој беше приказна.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Земјата вриеше од ударите на капките, и тој беше сигурен дека ќе ја заштити и од потоп.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Луѓето се плашеа од него, после свикнаа. Беа бедни, тој беше дарежлив.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
А тој беше глув и не беше како многуте глуви јак и спремен да го одбрани своето постоење. Сѐ. Почеток и крај. И пустош.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Но тој беше повеќе за длабоки, недвижни води, од кои истекуваше река. Брзите води премногу го занесуваа.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
А згора на тоа, тој беше и верен ученик на заколнетиот антисталинист, Игор Лозински.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Неговата борба ја продолжи Бендо Шапердани, но и тој беше совладан со лукавство од охридскиот Ахмет – паша.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Тој беше внесен врз страниците на една книга. Се разбира, книгата беше за јагулите.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Сега тој беше дојден, нашиот спасител, како гласник на судбината, со јагулата, да ни ја дополни содржината на изгубеното време, за нас на оваа страна на границата.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Тој беше сигурен дека имаше Бог, кого го бараше во меандрите на големата река на егзилот, а Мајка веруваше дека го има во себе, во останувањето…
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Видоа некого по долот нагоре како тера маска со кошеви од двете страни, но тој беше премногу далеку.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Двајцата го препознаа. Тој беше. Тој што ги фати кај Власотинци кога од почетокот на војната заминаа за Влашко на печалба.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Кутриот. Тој беше оној палавџијата што кажуваше дека бил од некоја Стара планина, сели или град во Бугарија, господ ќе знае.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Во Мартовските демонстрации во Белград, тој беше на чело на една поворка, го носеше знамето и викаше: - Поарно „рат“, отколку пакт! Поарно в гроб отколку роб!
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
- Тој беше на стража пред градот во Струга.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Не сум сигурен што ја доведе овде неговата љубопитност; дали да ја потврди или да ја одрече ускратената надеж за луѓето, што ја спомна мајка ми, а за која токму тој беше најобвинуваниот?
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Очигледно, тој беше првиот ако не и единствен посетител.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
И што воопшто значеа моите глупави прашања што божем му ги упатував кога тој беше качен високо, високо, и кога тие прашања никогаш не втасуваа до него?
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Но и во таквите моменти на збунетост и нејасна надеж, тој беше сигурен дека , (иако сонува и посакува еден вид вознес за својата личност; иако се осмелува да ги смета за остварливи и најнедостижните желби), никогаш не му припаѓаше на светот на празните фантазии, туку напротив, целосно ѝ припаѓаше на грубата реалност, или поточно на светот на математиката како што често нагласуваше.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Креветот под него беше мокар. Тој беше усвитен.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Но другите денови таа беше тука и тој беше тука за неа, се држеа за раце и шетаа околу квартот, или се возеа, додека на Мама косата ѝ се вееше како на девојче, и таа ги исклучуваше сите механички направи во кујната и му печеше неверојатни колачи и пити и медени слатки, длабоко загледувајќи му се в лице, со вистинска насмевка.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Го чекавме во салонот, додека тој беше горе во воздушната цевка.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Сега, тој беше сосема маѓепсан од осаменичкото творештво така што дури ни длабински бомби поставени во заливот не би можеле да ја запрат неговата рака што леташе, ниту да го натераат да се сврти.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Сега тој велеше добра ноќ, добра ноќ. Сега тој беше исчезнал, чекорејќи назад по брегот кон југ.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Но тој беше човек што ја сака уметноста повеќе и од самиот живот.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Зашто тој всушност беше сам во оваа соба, во оваа празна ненаселена куќа, во празниот ненаселен град, на празната ненаселена планета, каде што немаше ни жива душа, само тој беше тука.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Сепак, тој беше тука, тапкаше по ледината застрашен од помислата да не го видат. Беда на крајот од бездната!
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Но на крајот од таквите дни кога тој беше тука за неа, таа секогаш плачеше.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Инаку, да признаам, барем мене така ми се чинеше, тој беше навратил кај нас живите само со една цел, да ја исмее нашата лековерност но и наметливоста на смртта која честопати знае да го исмева животот и да се прави важна.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Ги навлеков наламите и се исправив.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Мислам дека како резултат на таквото негово расудување можеше да уследи сожалувањето или пак омразата.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Но тој беше во состојба на бладање.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Според неговите сознанија, животот се наоѓа во пореметена состојба, а лично тој беше повиканиот што треба да ја спроведе сложената терапија на неговото заздравување.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
За разлика од мене тој беше во состојба да предвиди како се одвиваат и како најпосле завршуваат случаите како што беше мојов.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Завршуваа часовите, а тој беше толку чист, што скоро никому не му се веруваше.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
- У нас, во нашето село кога го донесоа новиот поп, селаните рекоа - не го сакаме. Тоа беше есента. Триесет и шестата.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Местото ни е наше од дедовци и прадедовци и наше да остане. И си отиде.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
И без да вида, за рамена ме фати војник. Албанцски. Тој беше од тие шчо ја чуве межата.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
- Затоа што на баба вчера и зборував нашински. – А мајка ни збор да изусти од грчкиот. Па и јас не оти го знам?
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Немаше зошто – пред да јави момакот дека дошол некој од Брезница, тој беше тука, заедно со Дика и седеше на местото каде што после седеше Бошко.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Беа и по малку пакосни на него, зашто тој беше најјак во борењето, најбрз во трчањето, па и најдругар на Трајанка.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Значи и тој беше потресен и не престануваше да го врти низ главата она што се случило далеку во полето.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Мислам оти сите го почитуваа. Само снаата на Дукови, којзнае од кои причини, измисли за него многу срамна работа.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
А набрзо потоа се случи и онаа несреќа на татко ти, во потокот на Овче Поле.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Го спомнуваше Скопје, Белград, Рим. Еднаш и Париз го спомна.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Не знам што сакаше да потврди а што да одрече со овие зборови нашиот дед Павел, но не му го земавме за грев; беше станал помалку снисходителен а многу попакосен во зборот откако му премрзнаа прачките во лозјето.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Знаеш, сѐ она што го зборувам за него, за Семјон, за рускиот човек што ти беше татко, кој и самиот се чудеше колку е Русин бидејќи мајка му била Украинка а таткото Козак, само е делче или така да се изразам најмалото делче од вистината за него, бидејќи тој, покрај мене помина без да го допрам; тој беше, ете, да не должам, една голема отсутност.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
А тој беше толку голем. Како оние мазни камења што ги фрлал Крале Марко од Исарот преку Брегалница.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
А тој беше навистина опседнат од големи желби.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Дед Павел, сега сум веќе сосема сигурна дека и тој беше присутен додека се водеше овој разговор, рече дека Аксја секогаш носела огледало во чантата.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Тогаш тој беше немоќен и не можеше ништо да прави.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Ние мислевме дека е тоа нешто ново, но всушност тој беше во право. (23.04.1980) ◊ Одам на посета кај многу луѓе кои за уметничките дела во нивна сопственост велат, “Ова е она што ми се допаѓа”.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Влетав во кујната во исто време со Александар. Тој беше сиот црвен.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Составот на водата и огнот од кои тој беше создаден беа посилни од силата на бурите и громовите!
„Еп на Александар Македонски“ од Радојка Трајанова (2006)
Со тоа му допушти на Александар негов наследник да биде, да продолжи оттаму до каде што тој беше стигнал.
„Еп на Александар Македонски“ од Радојка Трајанова (2006)
Тој беше штотуку вратен од Москва, и, вистина, играше со вештачка нога.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И тој беше со него, вели Паун Радевски и се заделува настрана.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Тој беше некој штрклест, но благ човек, дури и пушката не му прилегаше.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Да не е брат му, Стеван, си велам, и тој беше ко него.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
А кога се сети и киниса во потрага по него, тој беше исчезнал.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Липаат низ прерија гитари, песната патот на Виски Вокер му го мери: - Оклахома, о Оклахома, тој беше најголем шериф.
„Најголемиот континент“ од Славко Јаневски (1969)
Ѓ многу се натажи. А не би требало. Тој беше старец. Импотентен старец.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
А штом Захаријадис секогаш се повикуваше на Сталин, тогаш тој беше во право.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
За средниот партиски кадар и за оние од неговата најблиска околина тој беше непогрешлив.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
- И тој беше даскал, ама наш... о Битоља учеше и дечките ги учеше така, како шо си зборуваме ние сега... македонцки...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
А во неа тој беше страната што губи.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Едниот беше тркалест и со дупка во средината, сосема обичен, ама другиот беше најчудниот камен што сум го видел: И тој беше долгнавест и тркалезен, ама предната страна имаше лик на човек, тркалезен ама со очите над веѓите.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Средниот стол од десната страна беше поткренат на едно скалило и тој беше владически престол.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Таму некаде во Влашко, или којзнае каде, тој беше ти научил да чита и да пишува словенско писмо.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Тој беше на твои години, нѐ служеше со пијалак, ни ги празнеше пепелниците.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Тој беше гром и молња. Громот и молњата си одат.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Молчеше малку, па воздивна: - Долга историја е тоа. Тој беше војник, служеше во морнарицата, во некој град далеку некаде, што се вика Риека.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Едно време баба ми се разболе, но сепак доживеа чичко ми Павле да го ожени. Тој беше само девет месеци постар од брат ми Блажо.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Кога тој беше жив сакаше честопати да го носам тој фустан.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Тој беше пресреќен, а јас слатко се најадов.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Се сеќавам тој беше од Прилеп.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Му пријдов на еден другар и го замолив да се смениме со храната.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
А што се однесуваше на стариот Ристо, таткото на стрина ми, тој беше најдобриот.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
И навистина загина на Плетвар. Тој беше втор што загина од нашето село. Така заврши со чизмите.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Јас трчав да го барам брат ми.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Така се разделивме и цел живот тој беше посрамен.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Другарите рекоа: И другарката Милка беше!, а тој: Да видам зошто се срамиш, треба да си горда.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Е, веќе во куќата почна да ни оди добро. Ние имавме многу волови, оравме со два–три ѕевгари, коњи, овци имавме петсто, молзници едно чудо, имавме и двајца момоци за работа, наши братучеди од Цапари, а подоцна со нас дојде да живее и нивниот татко, тој беше болен и сакаше тука да умре, при децата.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Потоа тој зборуваше: Другари, другари, верувајте јас ќе загинам. Не може тоа да ми излезе од глава.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Бев среќна кога го најдов, тој беше интендант, собирал леб во селото.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Дончо ( Тета Чана го викаше Доне) не изгледаше дека е роден во иста година со неа, дури и во ист месец, ама не и во ист ден (само близнаци можеле да се родат во иста година, во ист месец и во ист ден), оти тој беше уште еден нејзин бој повисок, два пати поширок во грбот, а за главата и да не се зборува - тетка Чана му велеше дека има шиник глава!
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Значи, тој беше го открил. Знаеше дека страда. Уште повеќе знаеше дека тоа страдање ќе го доведе до луди потфати.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Спротивно на него, манастирскиот измеќар, кој не беше ни толку умен како Петрета, целата ноќ ја помина во фантазии во кои немаше пречки, а мислите му се надоврзуваа бујно една на друга и се мешаа, додека тој беше секогаш најумниот и најснаодливиот, та душата му се топеше во чисто блаженство.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Тој беше целиот светнат: доправките во Куршумли-ан завршиле и сега сите дубровчани се среќни што имаат свое засолниште, а тој пак начисто гори, зашто најголемите заслуги се негови.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Тој беше мајстор за часовници и саат-кули.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Но, тој беше упорен.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Зошто би оставила сѐ ако тој беше во ред.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Сепак, добро е што тој беше некако свесен колку е далеку Америка, па воопшто не ми дозволи премногу да се занесам емоционално, ниту пак да фантазирам за нешто повеќе.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Но затоа следниот викенд кога тој беше сам дома, јас му отидов на гости три дена.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)