Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Што точно зацутело од нив, не е сосема јасно – можете да бидете прилично сигурни дека тоа не е некој меч: можеби било гудалото, или шпагетите замотани околу виљушката, или нечија женска марама.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Го повишува крвниот притисок и поради тоа не се препорачува за луѓе со висок притисок.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

А покојников ти тежи зашто не живееше со татко ти.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Шестото навистина го испи малку побавно, но никој тоа не го забележа, на седмото виде само Трајанка и ѝ затупка срцето што ќе излезе победник, на осмото децата почнаа да му се смеат дека не може ни колку едно женско да биде јунак, на деветтото одвај го качуваше ридот а кога дојде до половината на десеттото, којзнае како стана, но се закашла и не го допи.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Ги подотворам очите со надеж дека... Тоа не е ѕвонење на вратата туку жена ми со лажичето тропка во тасот за чај. Го меша.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Таа мисла можеби го преобразува просторот и преку апории ја расветлува потврдата (не позитивна) која им предстои на секоја критика и на секој негативитет.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

„Лонецот за претопување“ подразбираше дека Црнците треба да ја остават нивната историја зад себе и да станат дел од поголемото општество. Секако, тоа не се случи.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Дури и се слушаа гласини дека: Балканците треба да направат историски чекор кон културното, политичкото, социјалното, технолошкото, економското и кон финансиски поефикасен облик на организација- во спротивно ако тоа не се случело ќе следел нивниот масовен егзодус- па од Балканот со егзодус ќе заминат спрема Запад, а во земјите на Балканот, ќе останат шака интелектуални дебили, со политичка власт и економска моќ- опиени болесници кои ќе управуваат со Балканот.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Ама, и тоа не било да биде.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Многумина се раѓаат, го минуваат животот на таа физичка и духовна граница, самата нивна делба како да е постојан курбан за да се помине, за конечно луѓето да разберат, да продолжат да живеат заедно. Зар тоа не е проклетство?

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

„Не, не, тоа не е можно.“ „Каде сте сега?“ „Лажете!“

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

- Ама јас јадев сладолед, ми купи татоооо, - се пофали. - Сега тоа не е важно, - ѝ реков.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Но татко му му рече: „Од тоа не се живее. Мора да има занает...“

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Но тоа не е сенка од дим, туку сенка од јато бели галеби што прелетуваат над дреите, што се белеат на песочето крај езерото.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Се наредува случајот претходно да биде испитан: ако старата црква навистина му припаѓала на споменатиот милет, ако во сето тоа не учествуваат и други милети, ако не се наоѓа во исламско маало или атар, ако земјата не е во состав на некој вакаф, и ако за ѕидањето нема никакви други пречки и ако молителите ги обезбедат потребните пари за ѕидање под услов да не бидат надминати споменатите димензии, да не се пречи ѕидањето на споменатата црква, туку да се задоволи молбата.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

И така настапуваат говорници, во весниците пишуваат дека како резултат на определени негативни тенденции, во текот на минативе дваесет години нашиот крал не бил претерано добро облечен.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

-Тоа не е точно! Сите злосторници на планетава, дури и најсуровите убијци, се верници во себе, веруваат во сопствениот манастир.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Во текот на 1941 во делот на Македонија кој дотогаш бил под Кралството Југославија поради отпорот пружен против окупаторот, биле уапсени 1.537 лица.

„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)

Кога Ема ја отклучи вратата, ја заплисна силен мирис.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Оти тоа не беше болест што се преболува, што оздравува.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Паметам една песна на поет во која тој се заколнува дека нема да повтори една иста грешка во животот, а сепак останува повторно зинат и зачуден, и тоа не само еднаш, пред истата таква грешка.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Тетка Рајна викаше по мене, се караше да не ѝ растурам, или да не се прашам, но тоа не помагаше.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Наместо да ја тераме публиката да дојде до уметничко дело, ние ја бараме нејзината поддршка... Публиката од сѐ прави просечност. Уметноста нема ништо заедничко со демократијата.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Но со тоа не се пресече борбата помеѓу словенството и грцизмот.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

„Можев да изберам дваесет предмети на час“, истакнуваше Дишан, „но тоа би завршило со нивното зближување, а тоа не го сакав. Луѓето сигурно на крајот ја наоѓаат сличноста“.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Па редно беше пак, и пак, да му се заблагодарува на својот исцелител - зар тоа не беше во ред?

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Со таа измореност, што му се гнездеше во секој зглоб, и со грчевите глад во стомакот, и со онаа врзаност во своите жили, и со денот, што згаснуваше кротко и трпеливо, сето тоа не значеше навистина ништо.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

- Тоа не е од нашево село, велам, тоа мора да е некој будала.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Висар, кога му беше здодевно често се загледуваше во цвеќињата и во главата му навираа чудни мисли: цветчињата навистина му личеа на детски главчиња како што велеше учителот: имаа очи, уста, нос; тоа можеше најдобро да го забележи при гледање од одредена далечина, од одредено растојание: поблизу или подалеку, тоа не можеше да се уочи.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

„Тешко може да се каже изучување“, рече. „Јас сум само аматер. Тоа не е моја работа.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Тоа е единствената врска со светот. Но тоа не ти влева многу надеж.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

А тоа не смее да се измени.”

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Ако тоа не го сторат сопствениците на козите, ќе дојдат специјално обучени тројки.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Културата, тоа не е никаква уметност.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Молчеше смешкајќи се и бараше сили во себе да најде начин да рече дека само тоа не бидува.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Но иследник е премногу возрасен за да ги практикува ваквите игри.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

И кога Борис Калпак се обиде да се урне со сиот бес што го собирал во грлото, во крвта, во срцето, на предолгиот пат од Кукулино до оваа куќа во која се загнезди нашата коба, во која таа коба стана несреќа на недолжни луѓе, навистина кога Борис Калпак ги крена рацете кон очите на бегот, во истиот миг кога старчето водено од претчувство се склопчи во огништето, еден од слугите ја подаде раката продолжена со црна кубура.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Тој се смее. На некој чуден начин ме успокојува кога седам со него на клупата пред црквата.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Со тоа име ќе се наречеше некој од Словените ако требаше да се различи себеси од некој Романец или Германец, и тоа не секаде само тоа се употребуваше.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Тој повторно ги притисна прстите врз очните капаци. Конечно го напиша, но тоа не му помогна.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Татко ми добро знаеше, а мајка ми во тоа не требаше да се убедува, дека за нашето физичко зацврстување на нашето тело, за правилно чекорење и исправен од во животот ни е неопходно само млекото, млекото, млекото... ***

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Зборот на кој се обидуваш да се сетиш е солипсизам. Но грешиш. Тоа не е солипсизам.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

А набргу од некаде почна да се искрадува приквечерината. Тоа не беше темница.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Но, тоа не значи дека не знаеш, оти знаењето не се мери во чекори; ако беше така, оној кој везден чекори и си нема друга работа освен да нѐ става во искушение, ќе беше најумен, асикрит на сите асикрити!“

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Ништо, ништо! Некогаш моите слики ќе ги тераат луѓето да се прашуваат, само јас тоа не ќе можам да го видам.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Земи го, вели, сето ова што го имам, Арсо тоа не го сака.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Тоа не е природно. Тоа е клонирање.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Ништо од тоа не ги задоволува барањата на принципот чијашто содржина е живото единство од сили, живите ерупции на смисла и уживање.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Веднаш потоа вресна уште еден потенок, посовитлив, помек, помолезлив, но од тоа не и понеумолив и понескинлив во својата виткост, беспределен вој.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Ама тоа не беше само негова несреќа.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Значи острото око подразбира правилно поставена- точна – прецепција, вистинска согледба на нештата, точно во тој момент- без тоа не бидува ништо.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Нѐ убедуваат дека тоа не е можно, дека мажите секогаш мора да владејат, но постоела ера кога жените владееле.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Поточно ни тоа не сум за да ме споменат во учебниците.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Печат врз него нека биде оваа париска светлина која ги заменува и моето име и моите копнежи до оној миг кога Ти се симна на земјата за да го спасиш Адама. Но, тоа не се случи.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Постои ли Големиот Брат во таа смисла?“ „Тоа не е важно. Тој постои.“

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Еден од нив го фрли шишето во ѕидот, белки ќе се исплаши оваа лоша „стража“, ама и тоа не помогна.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

За него, за Змејка, тоа значеше многу, за оној напред тоа не претставувало конзнае што.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Братот се сврте. – Ова? – праша. – Да. – Жалам, но тоа не можам никому да му го кажам. – О, сигурно ви забранил отец Ксавиер? – Не. – Па, тогаш би можеле да ми го доверите тоа, бидејќи јас неодамна ги слушав проповедите на отец Ксавиер и станав еден од вашите верници, како што можете да видите.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Возев умерено. Видливо ја смалив брзината, со надеж оти транспортерот, ќе ме одмине. Но тоа не се случуваше.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Благуна и Десимир потоа неколку пати се сретнаа долу, зад копите во ограѓето, а тоа не остана незабележително од жителите на Потковицата и врз Благуна падна тешка клевета - дека таа, оној пат, ги предала и дека сѐ уште ги предава луѓето од Организацијата.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Беа свесни дека делата биле пишувани во текот на некогашната борба и јунаштво за поттик и пример, но сега тоа не можеше да важи за сегашните, а уште повеќе за идните генерации.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Штом не те интересира, тогаш оди си! - рече кајмакамот и го пушти да си оди...

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Веднаш сфатил дека е тоа неговиот син.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Тоа не му го кажав на загрижениот директор на центарот за култура затоа, пак, тој ме извести дека пред некој ден, во еден, исто така, мал град се откажала театарската претстава поради тоа што во салата немало никој, ама баш никој што би можел да се регистрира како театарски консумент, просто речено, како публика.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Дожд во дланките, земја во исклештените челусти. Не, ни тоа не.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Тие сакаат да ги направат Македонците Срби, забранувајќи да се обраќаат пропагандите со нив инаку, освен како „прави” и „чисти” Срби. Тоа не стана.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Тоа не беа зборови, зашто ти уште ниеднаш во својот живот не си имал нешто, што би можел погневно да го запрашаш некого.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Одвреме навреме, гласните повеќејазични разговори околу мене ги надгласуваше уште погласните бебиња (помислувам дека ги има најмалку пет, иако успевам да видам само едно, со раздвижена уста, испентрено на рамото на мајка си).

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Види го ти него што ни токми... - А бре, волу, тоа не е за пиење ами за миење.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Кучињата пак полетаа удолу. Пламенот ги окуражи. Бојан тоа не го очекуваше.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Во секој случај, сфаќав дека сè што знам за човештвото е семејството, неколку улици, училиштето, црквата, неколку музичари, строго цензурираната музика, неколку книги, радиото, железничкото купе еднаш годишно, морето и неколку патишта и места во Шкотска.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Во тоа не беше силен да го задржи дури ни стравот.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Тераписките практики на кои укажувам како на деконструктивни им помагаат на индивидуите да се одвојат од начините на живот и мислење за кои оцениле дека се исцрпувачки за нив и за другите.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Но тоа беше вешта сенка на вешт провалник способна да живее самата за себе иако тоа не го правеше.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

И го создаде господ човекот по своја лика-прилика, го создаде улав и килав, и ние, дружината со двоколки, го зграпчивме и го обесивме, повисок да е и со теме поблизок до небото, сепак, жеден и гладен, со подаден јазик кон земјата.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Јован ја понесе со себе, за последен пат, миризбата на пресно варено млеко, која испаруваше од нејзините пори, кога се гушнаа... ја остави со осум деца, иако тоа не е машки, по патот одјава кон планините... ***

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Прво, второ, десетто, дванаесетто гратче. А тоа не оти беа гратчиња? Беа логори.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

- А каде? - Ех, брате Евто, тоа не се кажува!

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

- Тато, те молам, не терај ме тоа да го сторам, - се побунив јас. - Сѐ, само тоа не! Се срамам.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Но, тоа не беше врзано со љубов, туку со пари.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Ѕурам бледо во неговото заруменето, растегнато лице, но тоа не му пречи да ја продолжи тирадата: - Таа беше типично мазохистички расположена особа, која сакаше да ми ги пренесе своите ставови.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

„Не, тоа не е причината. Обиди се повторно.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Тие постојано ме молат да ги однесам во Гнездо во посета на тетка им, ама јас одбивам. Тоа не е место за деца.“

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

- Како не ви е срам, голи жени гледате, а? - свика Анета, и божем тоа не ја интересира, ја сврти главата, ама кришум погледнуваше во сликите од списанието.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Го замоливме продавачот ако може да ни даде распар еден број панталони и за еден број поголемо сако, но тој само ни одговори дека тоа не е можно.

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

Но тоа не било ништо. Да умреш. Оваа леснина што јас сега ја чуствувам, на луѓето во животот им е непозната.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Една овца ојагни мртво јагне. И за такви појави Бојан знаеше, па иако тоа не беше случка што треба да се радува, му дојде како најпотребна помош во една тешка положба.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Не, тоа не ќе биде обично разделување и една младост попусто измината, разделбата ќе прилега на цврсто прегрнување на некој превој непознат далеку во иднината.

„Слеј се со тишината“ од Ацо Шопов (1955)

Можеш дури некоја од твоите другарки да почестиш и в слаткарница. Ни тоа не е лоша идеја.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Но изразот на неговото лице беше ужасно смешен, спореден со она на неговото пони.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

„Тоа не е никаква професија“, се огласи металниот глас од полициската кола како да разговара самиот со себе.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Си замислувате, веројатно, некој огромен илегален свет од заговорници кои тајно се среќаваат по визби, испишуваат пораки по ѕидовите, се препознаваат меѓу себе со лозинки или со некое посебно движење на раката. Ништо од тоа не постои.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Само тоа не, ќе вели Апостол Макаровски, само тоа не.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

„Имавте ли добри односи со него?“ „Да, добри.“ „На која основа?“

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Уште имам нициња во ципите, под мишките, ама и тоа не ме запира.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Во летните вечери, под Сина Скала, во потокот, некогаш одамна, упорно настојував и тоа не само со погледот туку и со прстите да им се приближам на звездите за да утврдам дали навистина се движат по дното или само ми се причинува.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

А тогаш - не, тоа не беше олеснување, само надеж, едно ситно парченце надеж.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Многу се ранливи, човеку, кога е во прашање љубовта, а тоа не чини! - заклучи самоуверено Марин Крусиќ, заборавајќи дека го има на ум чемпресот.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Бидејќи во договорот за закуп не е предвидено извршување на угостителски активности во просторот каде што се наоѓаше Клуб- кафеаната, Митревски и уште деветмина работници кои работеа во таа кафеана, во мај 2006, по наредба на новиот работодавач се префрлени на извршување на работни задачи во битолскиот хотел „Епинал“, и тоа не како угостителски работници, туку како културни работници (работна позиција според новите договори за работа).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Колку време работат без ниеден збор, ни звук на незадоволство и револт, двајцата за тоа не мислат.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Тоа не е време само во неговата физичко–просторна димензија.

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Кое куче е подобро: галеното и хранетото или она што живее само на грутка! Србина и Шишмана сето тоа не ги интересираше.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Тие предизвикуваат љубопитност кај терапевтот и кај клиентите, за алтернативните модуси на постоење. Тоа не е било каква љубопитност.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

„Тоа не е само мое мислење.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Но овој на тоа не му обрнува никакво внимание.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

О'Брајан го измачуваше до лудило и за кусо време - во тоа беше сигурен - ќе го испрати и во смрт. Но тоа не беше важно.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Но никој не се расплачуваше, зашто кај се чуло да плаче борец за слобода. Само тоа не.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Ми се чини дека со мало задоцнување сепак научив да не грешам, и покрај фактот дека одамна веќе никој не чувствува потреба да ми ги лови грешките.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

— Море тоа не е голем мастраф, Калешко! — се јавува Чолакот придружен од Влајка Лазев, Билјарот, Милоша и други.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Срцето најмногу открива, тоа не знае за стратегија, си мислам, тоа е предавник.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ме чуја никаквеците, го чуја мојот хуманитарен глас во прилог на слободата на изразувањето, но се правеа дека не ме чуја, дека јас наводно својот глас сум го кренал откако тие си ги навлекоа црните надгробни плочи. Тоа не е вистина.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Пред тоа не знаев дека човекот на јамка е повисок отколку кога е со стапалки на земја. Толку паметам.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

„Повелете во нашата продавница која е на излезот – тука се делата на нашите драги пациенти: чорапи и шалови, ноќници и фустани, марамчиња и крпи, предмети изработени од дрво,“ ми рече доктор Гете, а потоа продолжи да ми раскажува како се живее во Гнездо: „Будењето е во шест – прво се чисти она што се растурило во текот на ноќта, под надзор на болничарките, а тоа не е едноставна работа, како што може да ви се чини на прв поглед.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Го исвиркаа”. Чекаше реакција од мене и откако место неа доби само прашален поглед, се дополни: „Тоа не би му се случило на претседателот на вашата држава”.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Ги гледав како постепено пропаѓаат, како цимолат, ползат, липаат - и на крајот тоа не беше со болка или со страв, туку само со трпение.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

А потоа, наеднаш, без одредена причина и јасен повод ја изрече и онаа чудна констатација дека се чувствувала заглавена под урнатините на денот! И тоа не по своја вина!

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Се прегрнуваат, бакнуваат, како што тоа не го прават и родени браќа.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Но во нашите разговори спомнувањето на Шефот, колку што не ги заматуваше, исто толку не ги разбиструваше работите, а тоа за сите нас беше доволно јасно и затоа никој на тоа не му придаваше особено значење.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Сѐ ми се причинува дека гледам покрај него. Но и во тоа не сум сигурен.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Тоа не е наша надлежност, вели Апостол Макаровски.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Повеќето имиња во книгата се автентични, но тоа не значи дека и сите настани врзани за нив се автентични.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Тешко ми е да го завртам неговиот телефонски број. Како да го прашам к-како си? Тоа не е сообраќајка! Тоа не минува.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

И свеска ми тоа не би го сторила иако јас и таа со погледи одамна сме се разбрале; двајцата знаеме дека чекаме можност.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Денес ти ѝ судиш на мојата љубомора ќе извикав изнервиран, а вчера ми приговори дека сум ја посетил распуштеницата Лила, пријателката на Дуња и тоа во ситните часови? Зарем тоа не беше љубомора?

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Револвери, шушкаше. Тоа не е моја крв.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Никифор и без тоа не станува, не оживува, велам.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Од тоа не излегува дека човек со својата логика може да го создава движењето на логичките категории на „апсолутниот дух“, туку дека човечкиот разум, како една од појавите на „светскиот разум“ субјективно го открива „објективизираниот“ „апсолутен дух“ во природата или општеството.

„Значењето на Хегеловата филозофија“ од Кочо Рацин (1939)

Некогашните и современите писатели стануваат наредени под знамињата на своите нации, татковината на Монтењ станува против татковината на Кант, па затоа е сосем природно што еден француски студент, запрашан за препородот на националното чувство, ќе напише: „Истрезнет од занесот во кој ме фрли веќе првото читање на германските и словенските писатели, сфатив дека сето тоа е мошне убаво, но дека тоа не сум јас.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Навистина, гледано од негов агол, одбраните предмети не беа во меѓусебен однос, “кој не би бил индиференција”, поставувајќи се над секое уживање во “прикладна форма” или во точното презентирање.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Тоа не е континуум. Темпоралната разлика што ги одвојува фонтовите и текстот е не-време, сингуларност.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Христијанската доктрина учи дека човекот мора да го загуби својот живот за да го пронајде, и тоа не е чиста софистичка проповед од Отсекот за изгубени и пронајдени работи, бидејќи човек стварно може да пронајде нешто што претходно не изгубил: паричка во трева; порака во шише адресирана на некого; совршено добар пар женски наочари за сонце на пет метри длабочина на еден корален остров и, плутајќи блиску, палимпсестна страница од некој роман или кус расказ (повеќе читлива отколку разбирлива, барем вон контекстот, наспроти потопувањето), како некоја сирена да е прекината среде читање; сјаен нов животен партнер; наративен глас со кој може не само да се почне туку и да се продолжи понатаму и понатаму и понатаму предвидливата приказна.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Меѓутоа, тоа не беше човечки танц, туку танц на непостоењето; тие дури и не ги чувствуваа своите движења, потскокнувања и своето дивеење; но „нешто“ сепак танцуваше во нив; тоа беше нивното суштество: грутка непостоење, којашто тие на неодгатлив начин ја чувствуваа, неподвижен пискот на исчезнување, лешинска бескрајност; и сето „тоа“ хистерично се тресеше во нив, завивајќи и потскокнувајќи, вртејќи се околу себе и подигајќи ги рацете кон ништо.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

ЛУКОВ: Тоа не е возможно. Сега сме на работа.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Јас тоа не го реков, мој Камилски, туку ти тоа убаво го насети: постои поврзаност помеѓу балканските јазици, наспроти тенденцијата за создавање вештачки меѓународен јазик за сите и јаничаризмот...

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Тоа не ми паѓа тешко не само што е блиску, туку и заради тоа што ми е интересно, ќе можам нешто да прибележам од старцине што везден се на тревата околу бараката.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Но, за среќа, тоа не се случило и романот „Ана Каренина“ на Лев Николаевич Толстој можел слободно да возбудува и облагородува генерации и генерации читатели.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Единствено дополнување кое овде е важно од аспект на работничките права е тоа во измената од 2013 година каде се менува ст. 5 од чл. 9 на ЗАПВ и како еден од условите за престанување на важењето на лиценцата на агенцијата и нејзиното бришење од регистарот на агенции за привремени вработувања се наведува дека „ако на работниците со кои агенцијата за привремени вработувања склучила договори за вработување не им исплатила плата и уплатила придонеси од плата над три месеци, а за тоа не го известила инспекторот на трудот или платата не ја исплатува, согласно со закон, колективен договор, договорот за отстапување на работник и договорот за вработување.“

„Обезвреднување на трудот - 2 Анализа на трудово-правната легислатива во периодот 2010-2014“ од Мартин Краљевски, Дејан Лутовски, Ивица Костовски (2015)

(Господи, некој да се осмели в очи да му рече дека сметките се расчистени! А тој знае дека не се).

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Отец Симеон тоа го претчувствуваше: „Хирург сте како на сликата на Рембрант?“ Иван мирно објасни: „Сето тоа не е битно за она што треба да разговараме.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Нивните деца за прв пат, барем за јадење имаа значително повеќе. Тоа не требаше да се потценува.

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

Тоа не беше ни среќа, тоа беше блаженост од љубов, чиста љубов, исконска.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

5. Колку и да изгледа контрадикторно ова барање на Мисирков, тоа не само што се совпаѓаше со тогашната руска политика на Балканот, за која тој мораше да води сметка, туку беше и еден од основните пунктови на националната програма на Македонското научно-литературно другарство во С. Петербург (натаму: МНЛДУ): без привременото останување во рамките на Турција, во тогашните околности, со полна културно-национална автономија, при отстранување на пропагандите и нивните институции во Македонија и обезбедување на границите преку турскиот суверенитет, навистина тешко ќе можеше да се избегне дележот на Македонија.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Имам јас некоја склоност да ги разбивам оградите, и тоа не само кога се во прашање другите луѓе.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Речено е веќе, а ние овде ќе треба само да го повториме тоа Стојан Христов на тој начин ја понесе славата на Македонија низ Америка. Навистина, тоа не е малку.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

На Коча му иде да даде двесте, само да не му трескотат над уши. Но тоа не е можно.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Се разбудив од својата смрт многу подоцна и на неколку чекори од заодот над непознатите ридишта над кои гракаа врани или пропаски со попусто тргање на крилјата за педа да се подалеку од местото за кое ги држеше некоја сила.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

На пример, никогаш не го сфатив конечното објаснување. •Хичкок: „Објаснувањето е дека Макс де Винтер не ја убил Ребека, таа извршила самоубиство бидејќи имала рак.” •Тоа веднаш го сфатив, но дали тој се чувствуваше виновен? •Хичкок: „Не.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Беше природно да постои со нив природна, судбинска солидарност. Но тоа не беше случај.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

- Така, смрдиш. Така велат и другите. И поради тоа не те сакаат.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

„Тоа не го тврдам јас туку Светите книги.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

И тогаш, јас и вие тоа не сме го виделе, ама го видоа невидливите очи на убавицата од Дардаванија, од преголемиот огин што го испумпуваше од срцето кон образите, мразулестите мустаќи Дедомразови почнаа да се смекнуваат, да се топат истечувајќи низ снежната брада која, исто така, почнала да се топи.

„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)

Ама и тоа не траеше долго. Болеста пак се врати, пак нѐ подбра.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Во слободното време, во неделите и празниците, кога полето е празно, освен овчарите, воларите и говедарите друг никого нема таму па тоа не мора ни да се чува, сам ги истреби и ги огради изворите во Јасики - оттогаш жителите на Потковицата ги викаа Веданови Извори - а во делниците од наутро до навечер, а во убавите лета и преку цела ноќ, го обиколуваше синорот.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Можеби, во меѓувреме, пак сум бил на славата на Свети Никола, но тоа не го паметам.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

а возот само си пуфка, си штрака на шините, и од тоа не се слуша многу нашето викање, грми, не чувме и кога грмнало небото и туку - удри еден дожд на вагонот, штрака, така, така, така, како да работи машина за шиење, ако си чул, ама кај ќе чуеш, кај нас се шие на рака, колва озгора дождот, и почна да претечува од тоа отворчето одозгора, почна да капе, да навева и ние се креваме замелушени, ги креваме главите, зинуваме со устите и чекаме водата да ни капе на јазикот, се поттурнуваме така подзинати нагоре, ко штркови во седело, а дождот си шие одозгора, си колва и нѐ понакрева, нѐ наживнува, ама после не се легнува во сламата, сламата се раскваси и сите болви наскокаа на нас, ни се пикаат под пазуви, под гуша, под ногавици, и боцкаат, дупат, ти ја пијат крвта, тоа што останало од крвта, колку едно песочно браздиче, и така паткаме, два дена и две ноќи паткаме, а може помалку, не знам...

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ме молеше да ти ги подигнам перниците, твојата глава да биде на повисоко, но пак не можеше да дише, кашлаше, се гушеше…, употребуваше некој спреј за устата, но и тоа не помагаше.

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

Ништо не го боли, тоа не е неговата глава.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Ваквиот канон се нарекува канон со смалување одн. зголемување, респективно (затоа што се чини дека темата се собира или се шири). Тоа не е сѐ!

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Кога пушиш веќе не си дете.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Понекогаш стриче Силе Николоски се користеше и за други работи, но тоа не беше негова вина.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

А овде тоа не се ни здогледува а камо ли да се огледува.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Тука бевме без здив, а не верувам дека тоа не го чувствуваше и Коле, зашто тука со колата просто лазеше.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Но во тоа не верував ни трезен ни пијан.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Зашто, некој прадедо, пред педесетина години, тој бил производител и трговец на розово масло, враќајќи се дома, пеплосан сиот од бес, застанал пред прагот на собата и со сета сила го фрлил среде посланиот килим шишенцето со розово масло и извикал: - Та мене ли ќе ми кажат дека тоа не е чисто масло!...

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Причина за ова е следна: За разлика од другите предмети кои можат лесно да се изострат, со окото тоа не е случај, тоа има округлест облик на кој треба да му се постави врв.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Се разбира, веќе не во смисла на некој естетски идеал кон кој се стреми, туку во смисла на потрага по продукција на значења.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Тој зборуваше речиси чисто на јазикот од Сандри, и тоа не го скри, наместо да го заплашува со својот турски.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Тоа всушност беше последниот наш разговор во кој сакав но не смогнав сили да ѝ речам дека сум подготвен да го прифатам на себеси татковството на Иван и тоа не само како мое лично признание за тоа колку ја ценам, туку и заради една друга причина, што за жал немав сили самиот себеси да си ја признаам.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Значи, газам внимателно иако тоа не мора да значи дека понекогаш не ги избирам лошите премини.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

- Зошто никој не ми јави? - Простете, но тоа не е во наша надлежност.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Потсетуваа на кукли од излозите. Со една мала додавка - беа и живи. Но тоа не ме збунуваше.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Она што го импресионираше Винстон и сега, кога се сеќаваше на тоа, беше фактот дека говорникот се префрли од една линија на друга практично сред реченица, и тоа не само без пауза, туку и без менување на конструкцијата на реченицата.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Перверзната минуциозност создава впечаток дека тоа не е дело на човечка, туку рака на џуџе, еден од жителите на маѓепсаната шума, кој на сликата ги овековечил другите со четкичка од пчелини влакна.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

„Ете, те, слепачко, Митра Сукалова на етрва и не и собра сповојница“. Јас тоа не може да го пог'тна.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Во татковата библиотека, низ одбраните книги, списи и ракописи, мапи и документи, се допираа Исток и Запад, големите медитерански религии христијанството, исламот и јудејството и тоа не само низ главните свети книги Библијата, Куранот и Талмудот, туку и низ бројните теолошки расправи, филозофски трактати.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

- Тоа не е убаво, - ѝ велам, зашто не знам што друго да и одговорам.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

— Па, тоа не се учи, му велам, нема училиште за бацување.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

И ѝ раскажа на Луција за случката со мотоциклот, онаа со возењето на едно тркало, но ѝ раскажа и за онаа ноќ кога јас ги забавував девојките качувајќи се на скала што не е потпрена на ништо; таа не веруваше, се смееше, се држеше за челото и велеше: „О, не, па тоа не е возможно! Не, не тоа никако не може да биде!“

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Слушај!!! Дали се тоа чекори? Мирис? Зарем тоа не е пита од јагоди?

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Во истиот пожар, во истиот потрес трепери генеалогијата растурена низ сите структури и сите подлоги за коишто зборував: Западот и историјата на филозофијата, она што ја врзува со неколку непомирливи (што и да речете) монотеистички струи, од една страна, со природните јазици и националните чувства, со идејата за демократија и со онаа технолошко-политичката, од друга страна, со бескрајното напредување на идеите на меѓународното право, најпосле, чиишто граници се укажуваат појасно од било кога - и тоа не само поради тоа што оние кои го претставуваат и го подржуваат тоа напредување секогаш ги застапуваат интересите на одредени хегемонии и затоа единствено можат непримерено во бескрај да му се доближуваат, туку и затоа што тоа се темели (а тоа и го ограничува) врз сознанијата на европскиот филозофски модернитет (нација, држава, демократија, односи меѓу парламентарните демократии на разни држави итн.) - да не го споменувам она што одвнатре ги поврзува науката, технологијата и војската со тие сомнителни содржини.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Доктор Миха во моментот ги откажа натамошните приеми и прегледи, се погледна дали е доволно спастрен за да се истопори пред власта, и јурна со колата кон полициската станица за која приближно знаеше каде е, но во која никогаш пред тоа не беше стапнал.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Но, тупаницата на отец Стефан Писмородецот биеше безмилосно ако јас читав со поинакви очи од неговите; еднаш прашав дали можеби Јов греши затоа што е безгрешен, и дали можеби Бог во таа книга е премногу суров, оти иако му ги враќа имотот и добитокот, и децата што претходно по ѓаволов наговор му ги зел – тоа не е истиот имот, не е истиот добиток, и што е најскрбно и за мене најнесфатливо – тоа не се истите чеда што му ги зел; прашав и добив тупаница не по крстот, ами по носот.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

И тоа не во индивидуалниот ум, кој може да прави грешки и кој во секој случај брзо исчезнува: туку само во умот на Партијата, кој е колективен и бесмртен.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

На царот тоа не му се допаѓало, но немало каде.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Јохана тргна кон својот дом, јас кон својот.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

А она што не го спомнуваш тоа не постои, рече, и сенката што му тежеше на челото падна покрај чашата со вода.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Во тие моменти, кога почитуваниот се наоѓа на судбоносното распаќе, (во дошепнувања со анѓелите, или, не дај боже со демонот) ние, неговите блиски, и тоа не по наша вина, изговараме многу слични, или речиси исти реченици.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Но тоа не значи дека тие не треба се користат.

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

Телото ми се вкочани, но тоа не го запре да ги пикне рацете под мојата ноќница и да почне силно и бавно да ме фаќа, штипе и гребе по бутовите, стомакот и градите.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Се разбира, најчудно беше што се оженил со неа. Очигледно тоа не успеало...

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

„Ама тоа не е странично! Сфаќаш? Тука пишува дека тоа било - наша реалност!“

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

Пијам, тоа не ти е тешко да погодиш, но уште помалку ќе погодиш дека ме обзема страв.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Дали се согласувате со ваквото читање?  Да, но тоа не е толку прашање дали постмодерната допушта повеќе слобода за индивидуите од модерната.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Она што излегуваше од него се состоеше од зборови, но тоа не беше говор во вистинската смисла на зборот, тоа беше несвесна врева изговорена, како квакањето на пајките.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Тоа не значи дека водењето на војната, било преовладувачкиот однос спрема неа, сега се помалку крволочни или повитешки.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Тоа не се баш истите песни и приказни што ги слушаше од дедо му – детското љубопитство денес го храни моќниот сезнајко телевизијата, и внукот, и покрај побелените влакна во косата, е понекогаш едноставно човечки немоќен.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Тоа не му било простено од властите; во една студентска бркотница во 1939-та, се чу во Потковицата, џандари му го истерале окото.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

— Во 49 година дојдоа група писатели од социјалистичките земји. — Тоа не се странци, вели. — Имаше и еден Французин, му велам.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

„А ќе му дадеш ли?“ „Тоа не е твоја работа, но за твоја информација не доаѓа во предвид.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Разбудена од бакнежот, просветлена од необјаснивата убавина што може да ја предизвика простата физиологија, тогаш, во далечната летна вечер, таа почувствува носталгија за тој чудесен свет што никогаш пред тоа не го доживеала.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Така велат, но авторот во тоа не верува.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Тоа не покажа ни знак на колебање, на уплав, или некаква непослушност на неговите наредби.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Натаму тој изговараше чисти бесмислици, така што ништо не можеше да се разбере; можеше да се види само дека непристојните зборови и мисли му се вртеа само околу истиот тој шинел.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Трајанка, а и другите, чувствувајќи ја неговата слабост, сега побавно му се приближуваа и тоа не како да доаѓаат на помирување, туку како да ќе го напаѓаат.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Понекогаш пензионираниот пожарникар од Пупипафија Генерал Шмрк за кого мислевме дека се допишува со англиската кралица, ја повторуваше следната поговорка: „Не помагај му на човекот, тој тоа не ќе ти го прости!“

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

- Ништо тоа не ме интересира.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

— А зошто си в затвор? — И за тоа не знам, велам.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Твојата песна може да се печати, и тоа не само во нашиот лист”.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Коли, беси, дери, печи, сѐ што сакаш прави, ама тоа НЕ!

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Но, тоа не е ништо. Овде се живее у еден нов облик на симбиоза каде мажите „као нешто“ работат, а жените секое сабајле се собираат у групи од по десетина комада, сркаат турско и „редат“ за Македонија.

„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)

Едноставно знаеја дека тоа не е веќе место во кое можеа да се муваат туку така.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Ако поинаку не е договорено или во местото на предавањето на предметот вообичаено, закупнината се плаќа полугодишно кога предметот е даден под закуп за една или повеќе години, а ако е даден за покусо време, тогаш по истекот на тоа време (чл. 586, ЗОО).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Сашо: Ама тоа не е вистина. Јас божем ќе те изедам, а ти пак ќе си бидеш жив и здрав.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

- Тоа не може да се купи – вели Зоки. – Што сакаш ти всушност?

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

Мои гости сте и јас да одам в село, а вас да ве оставам, е, тоа не бива.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

МАТЕЈ: Каков хашиш? БОРИС: Цигарата од Американецот. МАТЕЈ: Тоа не беше хашиш. Обична крџа. Ја купи на пазар.

„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)

Но тоа не беше писмо. Само упатница за пари. На неа пишуваше: „Еве, ви праќам малку пари. Се надевам дека сте добро со Карл“. И само толку.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Тоа треба да биде само делување во согласност со нив поради вобичаената физичка каузалност (зарем тоа не вклучува волја?).

„МАРГИНА бр. 3“ (1994)

Никаков, освен еден кус поглед и една единствена двосмислена забелешка: освен тоа не постоеше ништо друго, туку само неговите сопствени тајни надежи засновани на еден сон.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Сѐ е амбивалентно, нема авторитетно решение на крајот на модерните драма, роман или филм.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Бидејќи со законот на нашата земја е забрането да се открива тоа.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Татко му подаде една од лупите, но и тоа не помогна, зашто тој, всушност, не можеше да ја разбере архаичната стара османица на кадиите.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

А тоа не можеше да го направи зашто не можеше да достигне.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Или барем да можеше да се посомнева дека тоа не е истата.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

- Националност? - вресна службеничката. - Анационална - одговорив. - Тоа не постои! - вресна.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Тоа не можеше да го оттурне ни со раката, со која одмавнуваше неколку пати, ежавејќи се.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Во секој случај тоа не се органи – срце, артерии, црева – туку нешто во создавање, ембрионална форма што се дополнува, се гризе самата себе.

„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)

Не, тоа не беше Пенчо. Тоа беше лушпа, убава, цврста и привлечна што во себе крие сува и начната јатка.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Но, најпосле, ние се обидуваме да ги примениме модерните сфаќања на личност која, за мене, е вистинска хероина на викторијанското време.” •Дали сте задоволни од Ребека? •Хичкок: „Тоа не е Хичкоков филм.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Ја знам тетка ми, не е таа таква, не зборува попусто.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Ако тоа не ви е јасно грабнете ги сите тие машини, факсови, компјутери, печатници, радио-станици, теве-куќи и опичите ги тастерите, типките, нек зуи, нек се земља тресе, ние ионако ќе се прешалтуваме на други фрекфенции, друг систем.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Уште еднаш, јас разбирам дека вам ви е чудно што на вашата книга ѝ се дава таква интерпретација, но тоа не е за чудење.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Да, реков јас, им е криво. Бат, тоа не може така, вели тој, економи ис економи, бизнис е бизнис!

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Тоа не беше незаконско ( ништо не беше незаконско, затоа што не постоеја никакви закони ), но ако биде откриен, беше сосем сигурно дека ќе биде казнет со смрт, или барем со дваесет и пет години во логор за принудна работа.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

- Од каде ќе знам јас? Јас сум мал и тоа не ме интересира.

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

Меѓутоа, овој пат тоа не беше прогласување на воена победа, туку само најава за едно соопштение на Министерството за изобилство.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Братството не може да биде уништено затоа што тоа не е организација во вообичаената смисла на зборот.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Тоа не е прашање на менталитет. Тоа е прашање на поединечен карактер.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Ќе забележите дека при крајот на приказната доаѓа до едно сексуално преиспитување, иако тоа не се гледа во самиот текст.

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

Деца тоа не го носат,“ пувкаше Љупчо и нѐ гледаше низ чадот.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

- Чекав да се јавиш до 23 часот. За жал не дојде.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Навистина не ѝ беше лошо: се здоби со покомотна живеачка а згора на сето тоа стана и генералица, и тоа не некаква си генералица, туку вистинска, бидејќи, како што веќе реков, Ролан Јаковлевич, иако веќе средовечен, по својата претставителност повеќе личеше на генерал од многумина други познати војсководачи, па дури и од оној српски генерал Ковачевиќ, кого во дваесетата или таму некаде, го убија некои поединци, уверени дека со неговата смрт ќе му ја приближат на народот барем малку слободата.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Мислеше: да ја фатам планината, па да видиме кој кому ќе плати, стар сум, а и окото веќе не ми нишани; да побегнам некаде – нема каде, а и ако побегнам, тој ќе ми плати со крвта на некое од децата; да седне да чека да биде што ќе биде – ни тоа не му се сакаше.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

А ако тоа уште не умее да јаде?! А ако тоа не сака да живее со луѓе?!

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

Сите птици се споменати веќе. - Не верувам дека орелот и јастребот ѝ простуваат на сојката, тоа не верувам.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Веројатно тоа не ќе биде поопасно отколку што е и изостанувањето на една вечер од Центарот.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Велиш, сѐ уште науката не втасала сите тие нешта да ги доразмрси и да ги дооткрие?

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Таквите уште си мислат Дека е најважно што си каснал пред спиење Па откако ќе видат дека од кркање не се прават сонови Се отепуваат пиејќи апчиња за спиење и против запек Пред тоа одат и на фитнес и на тенис Ама од тоа не се крепи ни сон ни пенис

„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)

„Тоа не би сакал. Тоа не би сте можеле ни да го сторите.“

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

„Далекувидната” политика на кнезот и на неговите „самостојни” и „национални” помошници требаше да предвиди сѐ и да ги предупреди несреќите. Но тие тоа не го направија.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Поп Стерјо стави прст на усните. Разбравме дека за тоа не се зборува, туку само се молчи и со молкот треба да се памети.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Тоа не беше сакање. Јас тебе никогаш не те сакав Денице.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Камилски тоа го забележа и реши во Париз на Татко да му купи добра лупа, но за тоа не му кажа.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

А и времето нешто се меша, и тоа не е со сите.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Па и сега, иако разумот му велеше дека пораката веројатно значи смрт - сепак, тоа не беше она во што веруваше и неразумната надеж опстојуваше, и срцето му биеше, и со тешкотии си го контролираше гласот да не му трепери додека ги мрмореше своите бројки во говорпишувачот.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

- Се начека - слушнавме и тројцата, но тоа не беше обраќање што бара прошка или нуди објаснување туку во него како да беше натрупано еден посебен вид самосожалување; обраќањето навистина потсетуваше на џгура од надеж што пред да прегори можеби и била добар јаглен.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Во Пансионот на видно место стоеја и Правилата за однесување со кучињата во кои пишуваше: „На секое куче треба да му се почитува правото на природен живот; не смее да се злоставува и да му се нанесуваат физички и психички болки; секое куче има право на заштита и нега; треба да се сака такво какво што е, зашто тоа не е во состојба да бира сопственик, а сопственикот го бира него; ако не чини, треба да му се помогне да се поправи, а не да стане жртва на лошото однесување и изживување; не треба нетрпение и брзање веднаш да се научи на сѐ, ами треба да му се даде време да сфати што се бара од него; не треба без причина да се разлутува или казнува, зашто и тоа може да изненади, да врати; првиот удар тоа го простува, зашто мисли дека е случајно удрено, по грешка, но ако по втор пат го удриш, сфаќа дека е намерно и тогаш ударот ти го враќа со уште поголема мера и те замразува со сета своја душа; тоа најчесто е само и нема никого освен тебе: разговарај почесто со него и самиот ќе се изненадиш како те разбра; љубовта со љубов ти ја враќа; и тоа, како и човекот, има своја судбина: не придонесувај да му е тешка; ако остари, ослепи или оглуви, ако стане неподвижно и остане без заби помисли дека тоа може и тебе да ти се случи, зашто староста е иста за сите; не однесувај се кон него како кон некој обичен предмет, зашто кога ќе го изгубиш, ќе видиш колку е жално; испрати го на неговиот последен пат и размисли дека секоја смрт, било таа и на животно, е загуба за сите: еден живот помалку на земјата”.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

- Некои твои колеги сфатија дека парите се во Митко, и тоа не пари, туку марки и зелени хартии, - му довикна Спасе-Грав.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Или и пред тоа не постоеше?...

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Можеби имаше мали проблеми во сексот со оглед на нејзината тежина, но тоа не беше причина за нарушување на мирот во куќа.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

Ајде, да кажеме добро направил тоа што ја спасил, ама што му требало на раце да ја носи дури горе, кога ја дочекал жива. Тоа не го разбирам!

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Се чувствува пребукиран, но тоа не му пречи.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Срнчето не сакаше да се обѕрне ни на неговото сено, ни на неговиот леб, тоа не сакаше да ја погледне ни солта, што тој по малку пак долго се мачеше да му ја подаде на својата дланка.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Мислиш дека беше во прашање љубомора а не стравување дека си посетил грд расадник на зарази, ми приговори тогаш можеби со право Катерина, и потоа само додаде: Мило, зар не се обиде самиот да ми докажеш дека сепак не успеала да те искористи таа ороспија?

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Но ни во тоа не одеше до крај, не беше сигурен дека децата можеби се прави.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

- За тоа не бери гајле - продолжи Горјан.

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

Тоа не беше лесно. Беше потребна голема моќ на расудување и на импровизација.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Никогаш не го сакал толку длабоко како во тој момент и тоа не само затоа што ја прекина болката.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

До тој степен компјутерските фонтови се поврзани со нашето современо, електронско чувство на време.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

„Семјон, јас не барам од никого пари, но долгот си е долг и тоа не смее да се потценува а уште помалку да се заборава“, вели студено Иван Степанович а во погледот веќе му се наѕира незадоволство.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Разочарано гледав во ортакот. - Тоа не е подземна улица.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Ликвидаторите се должни да ги довршат зделките што се во тек, да ги наплатат 241 побарувањата на друштвото, да го упаричат другиот имот и да ги намират обврските спрема доверителите.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Се борел, па и јас се борам, ама од тоа не правам споменик...

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Тешко е да го задржам погледот и да разберам дека колку и да се трудев да бидам среќна да уживам во моментите на задоволство имав чувство на непријатност, неприродност и грижа од вината дека тоа не го заслужувам.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Татко, во својата стратегија за опстанокот на семејството, помислуваше, тоа не го скри и ни го кажа во една пригода, дека можеби беше и добро што Мајка го загуби каталогот, зашто времето на повоените години донесе уште поголем контраст помеѓу хроничната немаштија и сликите на облеките и на предметите од Ла Ринашенте.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Со игнорирањето на ова прашање ние не правиме ни една стапка напред, зашто ако го игнорираме ние – тоа не го игнорираат сите, и мали и големи држави, освен Бугарија.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Едно засекогаш останувам – волшебник над волшебниците.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

И по други куќи богатски се приготвувало за строеви и свадби, но како што приготвуваа Попставревци за стројот - тоа не се ни видело, ни чуло дотогаш во овој прочуен по салтанати град.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Само што седнавме, а Весна рече: - Па тоа не е никаков камен!

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

И ако сите знаеја дека една чупа, на нејзина возраст, ниту знаела ниту можела да знае кој сѐ работи за Организацијата но освен мајка ѝ Василица никој не ја зеде во одбрана, никој и не смееше да ја земе во одбрана.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

81. Ама г. Зиновјев им помагал и им сочувствувал на Србите. Тоа може да биде вистина, но тој го прави тоа не зашто ги мрази Бугарите, а зашто српските посланици во Стамбул се логични, ги знаат арно нивните интереси и можат да ги заштитуваат.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Тоа не е случајно, некој нешто сака, едно да се шпиунираат сите мои чекори, друго да се води интригантаната игра зад кулисите која изгледа во моето окружување никогаш нема да излезе од мода.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Тоа не можеше да не го сеќава и она старче, па затоа секогаш гледаше да биде колку се може подалеку од него, од Змејка.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Сега знаеше. Тоа не беше страв од осаменост и од затворен простор.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

— Море вјавај си, невесто, зошчо да слеваш, — ја кандисува дедот Петко, ама сето тоа не помага, та Илко ја запре маската и Доста скочи од неа како младо момче.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Тоа не се случи, делумно поради осиромашувањето предизвикано од долгата серија војни и револуции, делумно затоа што научниот и техничкиот напредок зависат од емпирискиот начин на размислување, кој не можеше да преживее во едно строго устроено општество.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

И тоа не го правеше лично, ами преку свои поклоници.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Но тоа не беше важно, зашто беше просто незамисливо дека би можеле да се состанат некаде во затворена просторија, или да разменат некаква писмена порака.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Но кога во почетокот на шеесетите години, тогаш се пуштија границите и едночудо наш народ замина на печалба во Европа и низ светот, дознале дека тоа не е така, дека земјата лежи напуштена и неизорана, а дека зградите се уриваат и нема кој да ги поправи, почнале да се подготвуваат за враќање.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Немо бара одговор. Му кажувам дека тоа не е ’рѓа туку исушена крв.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Одвреме–навреме ќе се најдеше некој амбициозен гардиски поручник, желен за ловорики, кој што ќе го подбуцнеше подмладокот на гардата да им ја растури партиската трибина или да претепаат некој сопартиец на Љупчо, но тоа не беше голем проблем.

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

Но, важно е дека овој град ви нуди секакава кујна и тоа не само во раскошните ресторани на „Хилтон“, туку и кај малебиџиите и акчиите кои се расфрлани речиси секаде - од пристаништето па сѐ до „Таксин“ и „Ак Сарај“...

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Но тоа не е точно.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

- Не, бабо. Тоа не беше сон. Вистина беше.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Дали Акакиј Акакиевич ги слушнал овие за него судбоносни зборови, и ако ги чул, дали тие оставиле врз него потресен впечаток, дали зажалил тој за својот макотрпен живот, ништо од тоа не се знае, зашто тој постојано имаше огница и бладаше.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Но, сепак, среќен сум што си избрала погрешна личност, зашто ако тоа не беше така, сега не ќе наздравував со жената која ја сакав и ќе ја сакам сѐ додека за навек не затворам очи.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Но, тоа не е Амстердам. Тој е град на море, на бреговите од морето иако од него морската шир не се гледа.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Ако со бурекот си го поделил и срцето на пола, па таа една дропка од органот си му ја подарила засекогаш, а вечноста тогаш траела неколку месеци плус еден дочек на Нова година, што значи до утро, тоа не е за заборавање.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Знаеше дека тоа не е повеќе тоа.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

- Поздрави го подводниот Вок со едно око кому најверојатно си му слуга и речи му дека тоа не е фер.

„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)

АРСО: Е, дотаму! Не си улав?

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Стопати ти напишав и толку пати се избришав, но тоа беше вентил за мојата душа, исполнета со таква тешка, смртна тага која трае и се прелева од една во друга форма.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Загинал, ама не се знае од чиј куршум и тоа не во Езерец, туку во Сничени, соседно село кое денес е наречено Кастанофито, по тоа што има многу костени.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

- Ѓеврек и јогурт. - Дали е тоа сѐ? Потврдив, иако тоа не беше сѐ.

„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)

КОСТАДИН: Кучиња чорбаџиски!

„Печалбари“ од Антон Панов (1936)

Онисифор Мечкојад почувствувал дека сите се сложуваат со другиот Онисифор, дека нечија крв крева ѕид помеѓу нив. Но тоа не го возбудувало.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

„Но, тоа не е сѐ, драга моја Ема,“ рече госпоѓа Мариела, станувајќи од фотелјата и, по два чекора направени кон прозорецот, одеднаш се сврте кон девојката и низ шепот и додаде: „Сликарот Драган Соколовски спиел со монахињата.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Тоа не е обично спиење, туку некакво малаксано растопување, копнеење и бегање од самиот себе.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

На тој начин НУЦК би се ослободил од вработените после укинувањето на угостителската дејност, изигрувајќи ја обврската да ги задржи и/ или прераспредели на други работни позиции.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Од болот што стисокот му го нанесе Србин почна да се созема, сфаќајќи дека тоа не е грмотевица како што прво помисли, туку дека топови рикаат отаде на фронтот.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

А галебите се чистотници. Иако летаат ниско, не прават бербат...

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

- Па да, поготовки имаше, тоа не е лесна работа...ти не се разбираш во тоа, тие се машки работи! - Колку ќе останеш?

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Очекував да им раскаже за песните, но тоа не се случи.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Порано ние, божем, пишувавме и велевме дека е облечен најдобро од сите, но тоа не е сосема така.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Кон крајот на 1941 дошло до разбивање и расформирање на партизанските одреди, но тоа не значело и отстапување од генерално прифатената линија за оружена борба против окупаторот и колаборационистите.

„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)

Не! Тоа не смее да го стори!

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

На тоа не мислеше. Не постоеше дури ни такво колебање, што би го натерало да помисли.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Како што беше вистина и онаа пролетна утрина, додека на горниот крај на селото се собираше тајфата печалбари пред заминување, а тука беа и тапаните, веднаш тука, на ледината крај патот и младичите го играа Тешкото околу нив, а тој беше со татка си скраја и мајка му молчеше крај нив со црвени очи; тој беше накитен со низалки костени, јаболка и по неколку ореи, првопратено, додека мајка му му шепнуваше „Змејко сине“, а тој можеше да види како му се стегаат на татка му вилиците и како сите мускули набабруваат и се скаменуваат под поцрнетата кожа на неговото лице, исто онака, како кога беше многу лут татко му, но Змејко сега можеше добро да знае дека тоа не е од никаква лутина.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Otto Hahn: „Некои луѓе сметаат дека авторизирајќи ја репродукцијата на вашите редимејди, го негирате својот херојски став со презир кон трговијата, став кој го држевте четриесет години; со други зборови го уништивте митот. Марсел Дишан: Ах, се жалат, квичат! Мораат да кажат: „Тоа е страшно, подлост, срам.“ Ќе им одговара да ме затворат во категорија, во формулар. Но тоа не е мојот дух.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

А дали воопшто, се прашувам. Ни тоа не знам.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

НЕДА: Иване. Не. Не зборувај така. Тоа не може да биде. Не може да биде.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Не, тоа не беше некоја песничка што може да се прочита од книга и да се научи.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

О'Брајан продолжи како да одговара на гласно изговорен приговор: „ Во извесни случаи, се разбира, тоа не е вистина.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Тоа не е проста игра на зборови или барање влакно во јајце.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

И никој поради тоа не ги осудуваше, не ги презираше и не ги земаше на подбив.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Таа постојано стравуваше јагулите да не се заплеткаат премногу во татковиот живот и на семејството. Тоа не би било добро!

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Во замена за тоа, ако еден народ добие политичка слобода или се исполни нешто друго важно за народниот живот, без негово или со мало негово содејство, тогаш кога кај него нема уште изработени народни идеали или ако се изработени не се усвоени од сите членови на народот, тогаш, во таков случај, народот не ги цени народните идеали и, како човек без определена цел и програма за работење, се фрла ту на една ту на друга страна, правејќи го тоа не затоа што е убеден оти така треба да биде, ами затоа што гледа дека има околу него луѓе што постапуваат така или инаку.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Спомнувањето храброст, дали тоа не е понекогаш Копнеење по загубен кладенец в пустина?

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Но Борис Калпак и по истрелот стоеше со кренати раце некако потсмешливо исклештен над крвта што се цедеше од едната негова плешка, бездруго и од градите, иако јас тоа не можев да го видам, па веднаш другиот измеќар го принесе врвот на својата кубура до устата на ранетиот и сепак несовладан бунтар и истрела, нѐ заглуши и нѐ заслепи, мене можеби само, нѐ покри со чад и со црвен блесок.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Со тоа не мислам дека сите корисници ќе си создаваат свои светови, ќе се продаваат многу веќе изготвени производи.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

На непријателот да му легнам здола! Тоа не! Само тоа не може да биде!

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Ами... А ти, кир Ристаќи, можеш, ако си сакаш, и да си пукнеш од плачење за двестете наполеони. Тоа не е ништо!...

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

За среќа или несреќа, ќе се сетев на Водомаровата доверба кон мене и на страдалниците од Шумшул- град, вклучувајќи го и човекот со два гласа, и ќе се откажев од коркачката намера.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

А за овој патријархален примитивен дискурс (што проблеснува - чинам, иронично, но!? - и во твоите драми) извинување до фините и суптилни читатели на Маргина.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Најпосле, овде има закон и заптии...

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

И покрај тоа што признал дека е под квалитетите на Томас Ман, сепак, тоа не била единствената причина поради која се нафатил да го драматизира неговото дело.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Душата не зависи од телото, тоа не ја движи, па по умирањето негово, не умира и таа; таа го движи телото, се движи себе си, па спрема тоа, несомнено, по смртта на телото, си го продолжува своето движење, својот живот. А душата на животните тоа не може.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Националистичката идеологија, посткомунизмот, искуството на тоталитаризмот, кобноста на војната, сето тоа не е само хрватско.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Самиот признаваше дека тоа не е карактер, туку харикири.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Но, ни тоа не потраа толку долго, колку што беше потребно, за да го узрее во себе дури ни тоа чувство, кога виде како по снегот наоколу почнуваат да се редат едно по друго и да нараснуваат во приближувањето десетина издолжени црни тела, сите со муцките впиени во сиромашката миризба на крвта, чиниш врзани за тоа испружено тело во снегот со некакви невидливи врвки, кои некој сега сите заедно ги повлекуваше.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Во една прилика заборавајќи да го намести своето дилдо се случи фекален дебакл и целиот 24 миљонскиот аудиториум беше сведок на буквално подкакување, но тоа не беше пречка да ја назначат за водител.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

Децата мирно си чрчореа во ќошот, Дончо не се обидуваше да ја надитрува Пела и тоа не заради присуството на Мурџо кој едното око не го отргнуваше од него, туку од нешто непознато што му трепереше во градната коруба.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Душата на животните е тесно поврзана со нивната физичка природа; таа е сврзана со материјата и не може самостојно да постои и делува; постои само додека постои животното, зашто тоа не е духовно битие како човекот; таа не може да господари со своето тело како душата на човекот; тие не се разумни суштества и не можат да мислат; тоа својство му е дадено само на човекот; тие имаат само сетилни нагони и инстинкти; а човекот, како мисловна природа, е свесен за себе си, мисли за вечноста, за бога, за својот живот, за своите постапки, и на тој начин го обновува своето постоење; има психички живот, а животните си остануваат онакви какви што се создадени - неразумни битија; движењата им се условени од надворешни и внатрешни влијанија и нагони кои произлегуваат од физичката потреба да се одржат себе си и своето потомство; немајќи разум, немаат ни апстрактни појмови: за добро, за лошо, за вистина, за убавина.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Дино скокна од креветот и во темницата почна нешто да вика.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Тој не можеше да откаже, тоа не му го позволуваше ни оној ведор, ни за ронка нестивнат метален порој, кој не сакаше да знае за никакво запирање.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Никој ништо не рече, само слушаа мртви сериозни и понекогаш мрдаа со главите, и тоа не озгора надолу, туку од лево надесно. Тоа е во Маказар потврдување, а климањето горе-долу, е одречување.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Тие мрчале надолго и широко ќе ви продаваат морал, а доколку тоа не би го правеле и би ги пуштиле на пазар да продаваат компир сигурно нема да продадат ниту 2 кила, но затоа доколку ги оставите пред МТВ би биле успешни проститутки.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

Сафет-ефенди сега живееше со неа како ќаја во една поголема куќа среде селото Ајдинци: беше благ ќаја, справедлив, но и во тоа не беше промената, дури ако се земе предвид дека и недоверчивите селани, ненаучени на такво однесување, ќајата што не ги искористуваше го сметаа за недоветен и глупав.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Додуша човек има време за размислување, но и тоа не е бог знае како пријатно.

„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)

Но луѓето од водостопанството, кога им го поставив ова прашање, тоа не можеа да го гарантираат, со оглед на обемните подготовки и обемната работа што требало да се заврши.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Камбаната ја донесоа на сања, поставена на веленица и покриена со црвена јамболија, за да не се скрши по патот и за да не го привлекува вниманието на луѓето на кои тоа не им е работа.

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

Тој почна да вика гласно, да мавта со рацете, да се загледува во секоја тревка – и пак никој не свика по него, ниту пак се обиде да му објасни дека и тоа не смее да се прави.

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

Грдичка жената, ама прво се сетив дека е нероткиња... Тоа не е мала работа.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Гардистот со зелени заби се поклони пред чудовиштето. Веќе во следниот миг клечеше.- Ова е нов рудар, возвишена господарке.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Притоа, болежлив и сѐ уште до крај нездушен со луѓето, постојано се мавташе низ бостаните, низ житјата и покрај лозјата.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Мајка ми ме погледна изненадено и се насмевна: - А, за тоа не ми кажуваш, мангуп еден, криеш од мене, а?

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Сака моќно, јако. Тоа не знае секој. Така да носи, љубов во ракав.

„Портокалова“ од Оливера Доцевска (2013)

Тогаш, кога Акиноските за прв пат се доселија во Потковицата, се пронесе глас, но тоа не беше вистина, дека султанот, Мустафа Челеби, Лажниот Мустафа, (1419-1421 година) за да им го остави Имотот, им понудил да преминат во исламска вера, но кога тие го одбиле, се разгневил и им заповедал на властите да им ги оберат магазите во безистенот во Битола и да ги протераат во Потковицата - за заедно со другите раетини да работат за него.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Пак молчење. Сакав да станам, да речам дека сѐ јас ќе работам, дека не треба и тетка Рајна да доаѓа ако не може, дека јас нема на училиште да одам ако затреба, само не, само тоа не... се тресев во постелата.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Тоа не може да се срочи во еден или неколку зборови.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

- Тоа не е сѐ, - подвикна Тодор и заканувачки се загледа во Бојана, која во рацете врткаше зелено -маскирна кутија од дамското издание на цигарите Генерал и со едната нога беше тргната да излезе од канцеларијата.

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

Сега Прењес тоа не е мувлосани стари италијански војнички бараки, магазини и коњушници.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

— Прво и прво: тоа не беше бугарско знаме, велам, дајте ми една цигара... Гавари, гавари...

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Тој не сакал по својата смрт ниту помен да остане од него, бидејќи сметал дека како индивидуалист се бори и ќе умре за своите идеи, но со тоа не требало да се занимаваат ниту неговите блиски ниту другите.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Но, тоа не остана неказнето. Се случи да наиде на уште поголемо и полошо ѕверче.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Значи, тој е во постојана врска со неа, освен ако за тоа не му кажала тетка Рајна.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Како и да е, важно е само тоа дека тоа не господ знае што означуваше за да не може да биде заменето со друго.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Винстон ги крена рацете над глава, но со неспокојно чувство. Однесувањето на момчето беше толку крволочно што сето тоа не беше игра.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Патокази кон тебе ме доведоа, тоа не е пат до пеколот, Игра на животот во сложувалка наредена, зошто ова парче црна кал, сѐ уште како во твое време е навредена.

„Портокалова“ од Оливера Доцевска (2013)

ЕВТО: Тоа не е јавката! Која беше јавката! Тоа не е јавката!

„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)

- Дувај ги, викал татко, издувај ги, велел, да нема ни раска на јатките. - Да не сакаш и да ти ги џвакам, мајката, му рекол еднаш Јоше Свирачот, ама татко не го заушил убаво, оти устата му била преполнета со ореви што ги крцкал со забите и од тоа не му се дослушувало.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Значи, и со бегол поглед може да се дојде до заклучок дека домашната „популарна ликовна уметност“ нема допирни точки со некои светски текови на популарноста, и тоа не само затоа што очевидно не произлегува од една развиена пазарна логика (според која навистина постои законот на понуда и побарувачка, а не само побарувачка), туку и затоа што не ги развива своите комуникациски обрасци (што сепак се случува во турбо-фолкот) и заостанува во непроменливоста на малограѓанскиот вкус (за секогаш детерминираните критериуми на „вредност“) и во парохијалниот аутизам (инцестуозна некомуникативност). Маргина 37 171

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Бабата Петра си направи три пати крст на градите, мислеше никој не ја гледа, ама тоа не ѝ откина на мајка ѝ на Чана.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Мортенија, за која пред тоа не знаев каква е, не беше ништо друго туку чудовиште од кое и камен ќе се наморничавеше.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Навистина, тоа не беше можно со сигурност да се претпостави кога луѓето беа уапсувани.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Вистина тоа не е тактички, но така ни е полесно да шепотиме.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

ТЕОДОС: Не! Само тоа не, па макар уште едно мое лозје

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Ако ги осуетил стратегиите на албанската тајна полиција и ако поради неа нема да го оствари враќањето, ќе му преостане на крајот од полза неговото искуство („таа аскеза...”) во делото кое ќе замисли да го напише подоцна и тоа не друго, сигурно погодувате, туку романот Атеистичкиот музеј.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Само женкар никогаш не бил. Тоа не го интересира...“

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Ќе почекав малку, едно петнаесетина минути, и божем нешто ми треба, ќе влезев ненадејно кај него и го гледам, седи крај работната маса и чита нешто. Ама, мене тоа не ми е доволно.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Што се подразбира под меѓународни средби?

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Зарем тоа не го симболизира вечниот непроменлив триумф на Доброто над Злото ?

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Гледаш дека секој ден се умира, вели, а од тоа не се умира.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

- Знам. Тоа не ме интересира.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Се веднеше за да собере некој овенат лист, или бубачка, или да откине некое гранче зафатено од лисни вошки, или да го собере ѓубрето околу коренот на растението ако се сомневаше дека тоа не се храни доволно.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

- Што, при здрави раце сакат да бидам, нели? Е, тоа не може!

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

Тој лик, тоа нешто што во делот од секундата ми се појави на белиот ѕид, тоа не беше цртеж на хартија, тоа беше сенка во воздухот, тродимензионална слика од магла и чад.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Тогаш дотрча и Чако и почна да лае. Туку, тоа не беше лаење, повеќе беше ’ржење, цвичење, завивање.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ќе ми се падне еднаш да зборувам за рамноправноста меѓу мажот и жената и, само што го спомнав зборот рамноправност, стана еден човек и свика: — Сѐ, сѐ, само тоа не!

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Но тоа не беше негов лик.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Тоа не беше друга, честа и здодевна приказна, затоа што мачката беше жива.

„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)

Братучедите тоа не ги интересираше. Само кога мораа, се преправаа дека нешто прават.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

СЛИКА: ДЕДО МУ АВРАМ Ковчесто лице со испакнати јаболкца, изразито четвртаста вилица, поврзана со горната со еластични мускули, чиниш како отпосле да е додадена, така што при џваќањето му се спушта подолу од вообичаено, но тоа не се забележува од густата брада; забите прошарани со по некој златен заб, како што ги топел прстените и ги преселувал на нив; со нив прегризува сѐ што ќе му притреба: нокт, конец, или да отреши јазол; кога луѓето ќе му заблазнеа на златниот блесок на забите, ќе им речеше: „Кога по смртта ништо не ќе остане од мене, по нив ќе ме препознаете...“

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Се стресува, срцето му запира гледајќи дека тоа не е Помпеја - туку неговото село.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

22. Ако чудесните трансформации, кога, пред заканувачката потера, фрлениот чешел израснува во трње како корија, солта во планина од пештери и камења, врпците во змии и смокови, капката масло во маслено езеро (во кое гонителот се удавува) се доживеат како прекрасни поетски слики, тоа не ми брани во овој бајковиден детаљ да го побарам сопственото етичко толкување.

„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)

Јас навистина не знам како тоа може да се мери.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Елефтерија, каква што ја имаше дадено Господ, просто откачи: „О, да. Еднаш. Со една црнкиња. Ама тоа не ме вовлече. Мажот е маж“.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

А што раздават вино и хлеб и манџи, това не дава закон.

„Избор“ од Јоаким Крчовски (1814)

Му го кренав фустанчето, му фрлив прав в очи, а тоа не запира, туку трча да си купи бонбони.

„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)

Впрочем што може тој да открие во онаа неподвижна темнина зад прозорецот?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

МЛАДИЧОТ: Со Ѓорчета Петров. Се разбира, ако е во Софија и ако тоа не му пречи во работата.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

„Но тоа не треба да нѐ загрижува.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Пуљам ти порасна косата и крстот на оваа глава што не сака да собере ум, не ти се пули, ама со тоа не значи дека е скриена срамотата, понижувањето и навредите!

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Се надевав дека Луис е вистинско месо, доволно глупаво да посегне по мојата торба и да го повлече мојот закочен прст на чкрапалото, но тоа не се случи. 90 Margina #19-20 [1995] | okno.mk

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Ти добро си знаеш дека мене не ме личи некој да ме види со тебе седната тука под дивјачката, сама девојка тоа не го прави, да си го пушти беќарот да седне до неа.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Ако некоја од странките отуѓи предмет или право за кое тече парница, тоа не пречи да се доврши парницата меѓу истите странки.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

„Сега ќе ми рече дека моето маче е најубаво“ - си мислеше Милка. Но тоа не се случи.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Тоа не е твојот свет. Дури ни галаксија.

„Зборот во тесен чевел“ од Вероника Костадинова (2012)

На пример – некој се испосрал на сред собата, некој ја заглавил перницата меѓу решетките од прозорецот, трет го послал чаршафот среде собата, четврт им ги скрил под својот душек влечките на сите со кои е во собата…

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Тоа не ѝ го реков од некоја злоба. Или од лицемерие. Да чува Господ. Дури ни во помислите! Само од добра намера.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Ќе имав можност да викам, да плачам, дури и да се навредам, да им префрлам дека се бездушни, дека тепаат дете, дека тоа не е педагошки...

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Грозница или не, ми бучи сѐ уште и толку многу во двете уши што тоа не може веќе да ме научи на кој знае што. Уште од војната ме мавна.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Потоа повторно одиме еден зад друг сѐ до моментот кога Даскалов успорува за да се израмни со мене.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Никој тоа не го побара од Јакима...

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

„Ти ќе се викаш Летка“, ѝ рече Едо. Елефтерија ништо на тоа не приговори. Премолча. А немаше таков обичај.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Една од причините, веројатно, е таа што Гоце помошта ја условувал (да се подготвуват, но да не преземаат ништо на своја глава), додека Сарафов, кој не водел сметка за последиците од било која акција, тоа не го правел.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

„Глупости, каква слика. Тоа не доаѓа предвид!“, вреска госпоѓата на глас и, барајќи низ списокот, одеднаш целата вознемирена и покажува дека, ете, кај оној чичко ѝ од Власина може да се оди со слика затоа што тој дошол со тенџере за ајвар и тајфа од десет луѓе.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Се чинеше дека и парализираните дрвја се нишаат заедно со нив. Маргина 37 79

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Кога го прашав тоа попладне татко ти зошто се однесе така, зошто го избегна разговорот со жената, ми објасни дека тоа не му била намерата. Тој никогаш ништо не избегнувал.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

ТЕОДОС: Вистина, и тоа не чини... Па, кога треба, кога ме нашол таков таксират, кога се нема каде...

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Глигор тоа не можеше да го стори, тој ја чувствува како се расплиснува крвта, како лудо удире во слепите очи и таа непокорност на крвта го тера да ја бара вистината за човечката совест.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Власта осудила на доживотна робија дете од десет години.“ „Зарад криминал?“ „Не зарад неморал.“ И тоа не беше сѐ.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Размислувајќи за она што го доживеав, сфатив дека мојот обид за класификација не доведе до ништо друго освен до инвентар на категориите; секој обид за усовршување на мојата шема доведуваше, според тоа, само до уште посложен инвентар. А тоа не го сакав.

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Борбата, секако, е условена со историските околности, но тоа не е никакво оправдување за потсвесното блокирање на свеста и за претпоставување на фараонската историја пред демократската форма на општество.

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

А тоа не се отвара толку лесно. Зарем го немаш сфатено тоа?“

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

И тоа не чини, ама играме.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Па сепак, на луѓето од пред само две генерации тоа не би им изгледало многу важно, зашто тие не настојуваа да ја променат историјата.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Сега ќе мора да живее од компири, качамаци, јаболка, но тоа не го загрижуваше многу, важно е храна има не за една недела, не за две, туку за повеќе месеци.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Тоа не треба ти да ме учиш! Само да знаеш, мојава фурна не е болница!

„Печалбари“ од Антон Панов (1936)

Прво рипнуваше на Толевите наредби; рамо до рамо со Брниклијата напаѓаше на Расимчауша и уште за влакно што не падна на место од еден од аскерските куршуми што му просвире крај ушето со обетката.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Козичката можеше силно да мекне, над својата моќ, да екне нејзиниот глас низ планината, да допре до господинот Сеген за да дојде и да ја спаси, ама тоа не беше можно, ниту во приказната.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Тоа обединување на полето на сите сфери, од некаде ми беше познато, прочитав некаде една НОВИНА дека: уште пред нашата ера Македонската силна Династија, Кралството Македонија, предводена од Големиот Александар Македонски- чии цели и определби беа сосема исти: создавање на еден развиен свет, во кој секој би бил задоволен, би цветала трговијата, културата, изградбата, напредок со соединување – преку мешање на разните култури, но и да се сочуваат националните обележиа на народите во светот. Зарем тоа не била идеа на глобализација?

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Ќе лупи Пискулиев полека, со голема стрпливост на прстите, некој варен компир, го прави тоа не како за јадење ами како да врши некој научен опит, и одеднаш ќе рече како за себе: - Фузариум.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Ни ги дадовте и јарињата и јагнињата. Власта тоа не ви го заборава.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Поточно тоа не беа ни врани ни пропаски: птиците имаа црвени шии и грпки со кострешки перки.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Ѕидовите ги пропуштаат само оние што доаѓаат. Но тоа не е нималку важно.

„Младиот мајстор на играта“ од Александар Прокопиев (1983)

Камењата туженото лице ги вади со експлозивот; видот на експлозивот, количината и начинот на употребата не ми се познати; не можам да се произнесам дали пукнатините на куќата што се предмет на оваа расправа, се произлезени од потресите на експлозиите на мините при вадењето на каменот или се од нешто друго зашто тоа не спаѓа во доменот на мојата струка”.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Се чувствував виновен поради мојата немоќ да повлијаам преку малата земја која ја претставував, земјата од која потекнував имаше слична судбина на палестинската, во однос на распарченоста во повеќе земји.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

- Според прописите тоа не сте смееле да го сторите!

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Но тоа не им помага. Книгата е неуништлива.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Стрпливо чекав да дознаам повеќе за аскетизмот, но тоа не уследи.

„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)

Зар тоа не е работа? – Така, сакам и јас да копам ...

„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)

Литературните обиди на македонските пишувачи во XIX век, за жал, немаа такво значење за да добијат следбеници, затоа ако и сега во XX в. гледаме некои обиди да се пишува на македонски, тоа не се прави свесно и од некакви патриотски влечења и цели, ами само за забава; 159 Во тоа се состои разликата на нашата, т.е. македонската духовно-национална преродба од онаа на другите православни словенски народи, со други зборови: како што понапред ние постепено и први се просветувавме со христијанството и со писмото, а другите Словени – по нас и набрзина, така пак сега, во времето кога сите православни Словени постепено си изработија свои литературни јазици, свои богати литератури и постепено изработени правописи, ние остануваме поназад од сите, тукуречи без литературни традиции – не затоа што ги немаме, а зашто го забораваме своето изучувајќи го туѓото.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Гледате ли? А пак што сѐ прави со Зоки, тоа не може да се раскаже, умот ќе ви застане!

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

Но, во праксата, оваа одредба беше и сѐ уште е изигрувана, првенствено од страна на приватните работодавачи, кога тие ги тераат работниците да работат и во сабота и/ли недела, а тоа не се евидентира никаде – при што користа што на овој начин ја стекнува работодавачот е отприлика работа од 24 до 32 часа месечно по работник, којшто овие „бесплатно“, а de facto под присила, му ги „поклонуваат“ на работодавачот.

„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)

Набрзина од својата глава ја избрка мислата дека тоа не значи дека Дарко не е посинет на некој друг дел од телото и дека тоа воопшто не му е никаква гаранција дека не го малтретираат во логорот.

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

Ликвидаторите можат, во согласност со содружниците, односно со акционерите и со доверителите, да отуѓуваат одделни објекти од ликвидациониот имот на одделни акционери и на содружници – ако со тоа не се повредуваат правата на другите содружници, на акционерите и на доверителите.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

И така, едни разбеснети Турци, младеж - јас тоа не го одобрувам, ама се сторило - тие разбеснети Турци првин го ставиле на бесилка, а после го фрлиле во распален огин.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Бесот премина во другите кауши. Кој, кого и зошто удираше во темнината? Глигор и Арсо тоа не можеа да го сфатат.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Како може некој да биде мајка кога тоа не е.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

На моменти си мислев дека тоа не е убаво од мене и дека, можеби, жената е многу добра и не заслужува јас да ја избегнувам.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Во џебот носиш цигари и запалка.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Тоа не може да служи за заеднички литературен јазик на Бугарите и Македонците, зашто не може духовно да ги обедини врз еднакви права сите три спомнати области.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Зоран зема едно колаче, но уште тоа не го изел, мисли веќе на друго и ја подава раката кон подавалникот.

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

Тоа не е ништо, одговара нејзиниот креветски другар, нималку збунет.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

- Требаше да се видиме вчеравечер, во 19 часот – рече Грофот, но тоа не личеше на обраќање кон мене туку гласно искажување на она што го пишува на листот на неговото биро.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Кога со тоа не беше задоволен тој се обиде да си поигра уметнички погребник.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Не, не стануваше збор за некакво женирање. Или сомневање во желбата.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Но отвораше тоа пат во еден свет на чудесни доживувања, што како и вистинскиот свет бара да ја потврдува човек едностојно својата сила, но го бара тоа не грубо и делнично, ами во занесна и благородна устременост на духот.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Ми рече дека штом го предлагам тоа јас, дека мора да има смисла, дека тој во тоа не се сомнева, дека јас сум му бил гаранција, дека слушнал оти сега сум бил во тој крај, дека весниците пишувале за тоа и дека и тој ги чека моите големи и градителски, но исто така, и книжевни дела.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Или поточно нашите постапки заскитуваат од еден кај друг и тоа во различни времиња. Нели тоа не е можно?

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Но колку да ми даваа зорт да стигнат до Битола, бавното одење и кусиот декемвриски ден тоа не го дозволија.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

А за една Билјана тоа не е сосем лесно. Но, има и потешки работи.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

Керадер тоа го зборува како вистина по ѓаволите сакам да речам тој ја уважува таа свиња - дури беше еден од главните педери заборавив како ги викаат таму преку со оние Италијаните после големата војна замисли ги само тие дибеци кога го здогледале како го мота тоа црево долго пет стапки еден ден - само сакал да го извади проклетиот боздоган вели Керадер - па тие помислиле мора да е педерски бог-на-боговите или такво нешто и сакаа да го вработат или како тоа се вика добога е па Морт сфатил дека тоа не е толку бедна работа знаеш подобро отколку со него да вадиш нафта по Арабија или да затнуваш дупки по холандските насипи како што досега правеше таа свиња останува таму некое време и тие момичиња таму во тоа италијанско место го мачкаат со ежова маст и маслиново масло и сите заедно работат како весталки девици го соблекуваат таму на полињата и ги прскаат нивите и го истакнуваат Морт вели дека тој вели тогаш најмногу се приближил до онаа вистинската работа жими сѐ! да умреш од смеење! и тие му носат сѐ некакви остарени тетки и пензионери тој ги распорува како со некаква зачудувачка еутаназија за стари госпоѓи и ги благословува сите нивни ебани раѓања гмечејќи го својот член дури по малку и копајќи од страна на бунарот но ќе се распичка со римокатолиците затоа што не е обрежан па тие сакаат да го млатат но Морт вели не и тие не можат да му пријдат кога го има тој огромен овен па со него изведуваат чудо и му го збрчкуваат стариот стојко со света водичка и му го загреваат семето па тоа ги спржува полињата а еден ден дури запалува некој проклет вулкан и тој мој боже! не губи време стварта да ја префрли преку рамо и оттаму фаќа магла жими сѐ! но сега ко што велам таа ситна лирика е покојна и отпеала и тој се вози горе-долу со лифтот како и сите ние еве сега влегува во тој проклет кафез покрај нас куп гадови што се заебаваме со онаа малечката што управува со тој смртно опасен лифт некако чешајќи го својот набрекнат задник кобојаги случајно и мил боже како само се унервозува и пренемага белки пола од нас се брани пола привлекува играјќи се со тоа зуење на рачкат и летејќи угоре низ тоа зградиште и баш тогаш стариот Керадер жими сѐ тој понекогаш стварно изненадува таа шизната свиња ја мерка нејзината пурпурна сукњичка и што велиш! малечката воопшто не носи гаќички! нешто преубаво батка сакам да кажам слатка праска распукана пред туѓ овоштарник и кутриот стар Морт тој кобојаги малку се клешти малку навредува и за момент ние другите не гледаме во што е работата околу што целата узбуна меѓутоа тогаш таа неверојатна работа одеднаш испаѓа и се ниша токму под неговата брада како ебено божјо око жими мајка а тогаш ете тој голем откачен боздоган и мој батка се грчи тој и кине како проклетата секвоја кога паѓа богаму и го погодува стариот Керадер трас! и тој паѓа право на подот! неговиот најдобар пријател и таа мала бедна момичка таа фрла поглед кон тој невозможен член што кружи наоколу и удира по ѕидовите па таа сосема паѓа во несвест и жими мајка се струполува право врз онаа рачка на лифтот и за секунда батка помислив сите отидовме по ѓаволите 15

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

И можеби дедо Бошко ќе одбиеше, и Луман, како што имаше обичај, ќе ги изнатепаше сите по дома, некого ќе убиеше или дури и куќата ќе му ја запалеше за да си ја покаже силата, но сега тоа не се случи.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Тие силно му се заблагодаруваа климајќи со главите и насмевнувајќи му се, а тој само немо им се насмевна и замавна со раката покажувајќи дека тоа не е ништо.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

По предлогот и самиот Томо помисли дека Рада веднаш ќе му скокне во прегратка. Но, тоа не се случи.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Нема тука што да се објаснува, заклучувам и при тоа не знам што се случи, ни што стана со мачките ни што стана со мене, но сум со она чувство со кое машкото наутро ќе се најде со гаќите непријатно влажни.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Но ако се осветлат тие како што се, тоа не ќе му се бендиса на комитетот.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

МЛАДИЧОТ: Тоа не е моја грижа, туку грижа на организацијата.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Сполај ти, господе, тој беше среќен, зошто, како, никогаш тоа не го разбрав. Важно беше едно: - Сите не!

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Толку повеќе што процесот на создавање народни песни од НОБ - токму сега се засилуе. A тоа не е никакво чудо.

„Од борбата“ од Блаже Конески (1950)

Во отсуство на секаква вистинска комуникација внатре во Океанија, тоа не беше тешко да се уреди.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Кога ги раздиплив картоните меѓу кој лежеше акварелот, кога го извадив на дневна светлина, забележав оти тоа не беше портретот со лузни, темен и оскбен, тоа не беше ликата на остарената, грешна и гнилежна Ангелина, туку во боите сјаеше ангелско лице, онакво какво таа го посакувала во молитвите упатени до Троичниот Бог и Пресвета Богородица.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Дај боже да има копилиња. Ама тоа не е проблем на човекот што го прашуваш.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Поради тоа и знаеме дека минатото не може да се преправа, пресоздава, и дека тоа не е за спомени, туку за возобнова на корените.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

„Дали е тој масон?“ „Каква врска има тоа?“ „Дали Георгиј II е слободен ѕидар?“ „Мене тоа не ми е познато”.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Тоа не беа ни солзи од радост ни солзи од болка. Има мигови кога сами доаѓаат.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

„Ќе му се јавиш, а?“ „Тоа не е твоја работа“. „А ако бројот е моја работа?“ ја праша Марко.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Смеа, рапава и придушена смеа. Тоа не е смеа на циркуска публика, весел кикот на прснати стакла. Тоа е потсмев.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Слични отвори постоеја на илјадници или десетици илјади низ целата зграда, и тоа не само во секоја соба, туку на куси растојанија и во секој коридор.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Царот бил умен и на момчињата што имале по шеснаесет години, колку што требало да има и неговиот син, им го поставувал истото прашање: - Колку богатство би сакале да имате?

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Но тоа не беше така и со човекот со големи зелени крилја.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Тоа не можеше да трае вечно.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Со самото тоа не беше свршено ни со феудалната идеологија, што во Германија сѐ уште имаше доста свои поборници и бранители.

„Значењето на Хегеловата филозофија“ од Кочо Рацин (1939)

Но кога на титлата, богот на подземјето се појави како Хејдис, ќерка ми Лара реагираше: Тоа не е вистина! Каков Хејдис? Тој се вика Ад.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Си ја помина Толе кај светијованите ноќта како „господ шо рекол“, како кај свои луѓе, а Трајко не ги забележа изутрина модрите венци под Митрините очи, ниту му текна да и погледа под затилокот на вратот и под гушалчето на гушата за да ги види белезите од Толевите заби, нити забележа дека Толе дреме крај оган. Тоа не е негова работа.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Ако содружниците, односно ак- ционерите не назначиле ликвидатор и ако со овој закон е определено дека судот спроведува ликвидација на друштво по сила на закон, судот го назначува ликвидаторот (чл. 540, ст.1).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Но, и покрај сето тоа не беше сосема сигурна во крајниот исход.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Режисерот, врз елементите на понуденото „сценарио“ на домаќините, односно посета со цел да се избере драма за Албанската драма во Скопје, по повод 100 – годишнината од раѓањето на Сталин од театарскиот репертоар на Албанија, имаше посебно место во делегацијата, но на тоа не обрнуваше посебно внимание.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

А тогаш - можеби тоа не се случуваше, можеби беше само сеќавање кое се совпаѓаше со звукот - еден глас запеја:

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Таа заповедуваше и молеше со празна темна јама. Не тоа не беше исто.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Се обидував да му објаснам дека тоа не е нормално, дека е целосно лудо; дека не би можела да издржам, дека ме скокотка, а тој рече: „Да не те понижува, можеби?“, и јас, во тој момент знаев, бев сигурна дека Јан Лудвик не е дојден туку-така и дека одмаздата, без разлика колку тој се преправаше дека е рамнодушен кон сѐ што му се беше случило, сѐ уште тлее во неговата душа.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Тоа повеќе нема да се повтори во мојот живот. Тоа не доаѓаше предвид.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Сега не е потребен нов матријархат, туку едноставно – рамноправност.”

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Кратката студија на Ј. Ц. Катфорд од 1965 година, го зачна одговорот на прашањето за проблемот на лингвистичката непреводливост сугерирајќи дека: Во преведувањето разликуваме алтернативи на ЈЦ за значењата на ИЈ: под тоа не подразбираме пренос на значењата од ЈЦ во ИЈ.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Зарем богохулно е што се покорив на совршенството? Зарем тоа не е најинтимен допир со Севишниот?

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

- Не, не. Тоа не е за таму. Тоа е за да го тутка машка рака...

„Ненасловена“ од Анте Поповски (1988)

Такви сме по емотивна конституција – а и ти, иако можеби како моментален однос тоа не ти се допаѓа, си ја наследил таа особина.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Напротив, стануваа некој вид недопирливи, светии.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

И не враќајте се, Ве молам да ме известите дека сѐ течело според планот. Цезарот тоа не го интересира.

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Колку и да се покажува тоа недобро и опасно за Србија, сепак тоа не им противречи на српските интереси.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Татко ми, дедо ми, предедо ми, ако се викале поради недоразбирање Бугари, тоа уште не значи оти и јас треба да сум како нив во мрак за мојата народност; ако се викале тие Бугари, тоа не значи оти ние ќе треба да престанеме да им веруваме на Русите за атер на разни Стамболовци и Свирчовци, наместо заедно со нашата пролеана крв ние да си го бараме правото од каде што треба, да допуштиме да ни се бркаат во работите луѓе што и самите не знаат што бараат; ако се викале моите дедовци Бугари, уште не значи дека јас имам право да ги експлоатирам македонските интереси со издавање весници, кои наместо да ги бранат интересите на нашиот народ – ги бранат бугарските и интересите на бугарскиот кнез.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Претставата се трудев да ја догледам, зашто очекував нешто понеобично да се случи, но тоа не стана, освен што сѐ повеќе, со сите свои интими на најчувствителното човечко катче, се разголуваше преразголеното човечко тело и анимализмот на снагата.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Ненадејно, како потопена урнатина што ќе исплива на површината на водата, една мисла му се проби во свеста: „Но тоа не се случува навистина.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Додека го посматраше безокото лице со вилицата што се движеше брзо горе долу, Винстон имаше необично чувство дека тоа не е вистинско човечко суштество, туку некаква кукла.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Тоа не е бледа длабочина и не е подмолен вир Извор е што постојано пени со својот зелен крик.

„Дождови“ од Матеја Матевски (1956)

Марко и неговите поданици во очите на Турците не можеа да бидат Срби, зашто не им се спротивија и не покажаа таква воинственост против нив, каква што покажаа кнез Лазар и неговите поданици. 152 И така, до идењето на Турците кај нас ние трипати бевме прекрстени: 1.Словени, 2.Бугари, 3.Срби. Но со тоа не се сврши сѐ.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Работничкиот совет платата мене не ми ја покачи зашто тоа не било возможно без да ми се признае квалификација. Си играа со мене.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Се разделија како пријатели, еден ден повторно да се видат во Париз, но тоа не се случи.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Доколку не е договорено поинаку, закупецот може закупениот предмет да му го даде во закуп на друг [подзакуп] или според некој друг основ да му го предаде на употреба, но само ако со тоа не му се нанесува штета на закуподавецот.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Очекував човечки да се собере, да падне на коленици, да закука за својот живот, точно тоа, зашто поинаку и не можеше да биде. Но тоа не се случи.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Погледнува: тоа не е Лила. Тоа е некое девојче што никако не личи на неа. Раката сама му се спушта долу.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Тогаш и вистински ќе почувствував како усните, ми се сушат; како ми венат од нестрпливост и од долго чекање. Но тоа не е битно.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

БОРИС: Тоа не е музика. МАТЕЈ: Не. (Пауза) Тоа се звуци. (Пауза. Се гледаат.)

„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)

„Точно, девојче! Само што на теренот тоа не го мериме како геометриски квадрат, туку според местото.

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

Она што го доживуваме како тешка ситуација, несигурност - тоа не е абнормалност, туку перманентна човечка состојба.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

- Светото писмо, се чувствува, тоа не мора да се чита!

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Потоа се пријавив кај комесарот и му кажав дека јас ја прекинав колоната, тој најде една олеснителна околност: Ти си добар борец, Милке, за тебе тоа не важи.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Тоа не беше фер, но што друго му преостануваше на скитников.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Од тоа не следи, меѓутоа дека Константин Кавафис (29.04.1868 - 29.04.1933) обожавател на трагичното во широка смисла на зборот е „историски поет“, како што самиот изјавил туку поет кој вдахнува и овоплотува.

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Тоа не го смислив јас, Васј! Тоа го рече дед Павел.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Но тоа не го оправдува постоењето ниту на едниот ниту на другиот воен сојуз, а уште повеќе да дејствуваат врз јаничарски принцип, односно да се служат со туѓа крв за да остварат свои цели на доминација во името на нацијата.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

III Мил по цел ден времето го поминуваше во лабораторијата; работеше експериментираше и не се обезхрабруваше: но му беше криво што никој не го разбира да го помогне, да му даде средства за да го реализира овој свој потфат; селаните и пред тоа не му обрнуваа внимание, а особено сега кога секој ден трепереа и не знаеја што ќе се случи со селото, со нивните животи.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

- За да тормози, ете, затоа – беше огорчен Саше, но јас бев сигурна дека тоа не е вистинската причина.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Кога имате намера да влезете во Истанбул, тоа не ќе можете да го сторите без да го пречекорите „Златниот Рог“, преку еден од овие монументални мостови.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Го заврши со одличен успех третиот клас. Па тоа не е мала наука. Најпосле и сигурна одмена.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Упростено речено, во основа на сексуалниот однос се фантазматските обрасци, психичките репрезентации, мисли и идеи кои не се латентни па потоа потиснати како што е тоа случај во сонот, туку се латентни, а потоа подложени на регресија и тоа не формална, туку топичка регресија, преку сензори- моториката до оргазмот.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

тоа (зам.) - не (чест.)