ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

Да, сакаш да ми покажеш дека сѐ уште имаш љубов, топлина, нежност сигурно за тоа ме зема....

Алиштата ги переше мајка му, па кога се намрштив на тоа ме предупреди, со зборовите: - Како мајка ми ги пере твоите алишта.

- О, тето! Токму тоа ме збунува. Токму тоа ми го труби со секое слушање и гледање.

Знаеш, среќо моја, те учев дека зад восхитот на освоениот врв, планината често знае да се претвори во ѕверка подготвена да го земе својот данок. Тоа ме плаши.

Не знам кој ме вовлече во таа игра; беше ли тоа Нинослав, беше ли тоа Круме Волнаровски, беше ли тоа разработен план или само игра на случајот?

Влегов во мрежата за работа на црно со жените од Прифатниот центар за странци, а тоа беше спротивно на мојата борба за човековите права. Тоа ме уби.

Тоа ме води кон претпоставката дека постои дејство или класа дејства, кои дејствуваат врз нашите доживувања на нашите дејствувања, ги бришат од нашето искуство: дејствувањето од оваа последна класа на некој начин делува врз нашето искуство за нив самите, така што ние не ги доживуваме ниту нашите први дејствувања, ниту тие што ги исфрлаат (сега веќе бившите дејствувања) од нашето искуство.

Плитко е она, си велев, по кое не се копа длабоко. Да, ќе копам длабоко, и тоа ме исполнуваше со сила.

Чудно, беше доцна, и тоа ме онерасположи.

„Тоа ме збунува“, рече Едо. „Тоа е знак“, со замисленост рече интуитивната Летка.

И тоа ме спаси. Ја погодив лозинката.

Двапати се прошетав по корзото (беше преполно; млади парови се држеа за рака и се бакнуваа); сето тоа ме вжешти, ме доведе до една ситуација на бескрајна тага и копнеж; но јас веќе на Луција не гледав како на онаа Луција што ја знаев и каква што ја замислував, туку гледав како на курвата Луција, што подразбираше и извесна доза на желба за изживување врз неа; сакав да ја повредам, веќе не душевно, туку и телесно; сакав да ја доведам до солзи, да ѝ направам модринки, да ја понижам.

Да, не ми е срам да кажам: во тој миг, само во тој миг сум го сакала Јан Лудвик, иако и пред тоа ме привлекувал.

Настапи татковски, заканувачки. Тоа ме разместува.

Се заљубувам сè посилно, а тоа ме вади од памет.

Наместо јас него, тоа ме јаде мене. Ме кине и ме глочка.

Тоа ме возбуди и започнав да цртам корења.

РИСТАЌИ: Тоа ме радува што признаваш.

Ја слушнав црната како се смее. Погледнав нагоре, повеќе од рефлекс, можеби затоа што никогаш не се навикнав, на блескавите светла и разиграните сенки на геодезиокот* над нив. Можеби тоа ме спаси.

Тоа ме погледна прашално и изненадено, па „запеа“: - Кој си ти, досега никогаш не сум те забележал?

Го исполнив заветот што го ставив во првото писмо до Чана и тоа ме исполнува од темето до прстите на нозете!

Тоа ме додржа на нозе, малечок.

Тоа ме замижува, ми е незгодно што ме гледа и стенкам, опенам, се лигавам.

И којзнае зошто сето тоа ме враќа кон нешто поминато и познато.

сите почнавме први, вели Силе Плевнеш и едната рака си ја потклава под главата, си прави визглавје, сака да спие, и така ќе се умира, вели, барем наспијан да умрам, далечен е патот до небото, треба одморена да ја пуштиш душата, а јас ништо не сакам, вели Стеван Докуз, само да се најадам, до гуша да се наѕидам и пак почнува да цимолка и да си ги голта солзите, искрен е Стеван Докуз и во плачењето и во јадењето, никогаш не му било доста јадењето, ламја е Стеван Докуз, машина, чапја, коза пропрсната, е што да правам кога мислата само на тоа ме тера, вели, ќе се сетам на шумата наша и пред секое заспивање си мислам колку би било добро и шумата да се јаде, да можеш ко коза да ѝ влезеш, од Зајгазица, или од Чучка, или од уште подолу, од Задмартинец и да фатиш да си кубиш, да си брстиш, со ред, стрижи, кастри, наполни го мевот, напиј се вода и легни си под некоја најширока бука што ќе те павка и ќе те брани од мувите и од сонцето, а кога ќе огладнеш пак стани, и пак брсти, стрижи, мели ко гасеница, 120