тоа (зам.) - бев (гл.)

Во процесот пред Основниот суд Скопје I, како надлежен првостепен парничен суд, Ристески беше застапуван од полномошник - адвокат (С.Марков).
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
За времетраењето на спорот не беше изречена „времена мерка“, иако тоа беше побарано од страна на Ристески и неговиот адвокат.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Се чинеше дека и парализираните дрвја се нишаат заедно со нив. Маргина 37 79
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Тоа беше мошне дебела, лакома жена од некои четириесет години, која сакаше да спие на воздух, во градината, под мирисниот клен.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Но, ноќе, најпосле, најде објект за цицање крв.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Но кога почна стварта, кога сите се откачија, почнаа да ни доаѓаат деца и да нѐ тапкаат по рамо. Тоа беше толку слатко.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Меѓутоа, тоа не беше човечки танц, туку танц на непостоењето; тие дури и не ги чувствуваа своите движења, потскокнувања и своето дивеење; но „нешто“ сепак танцуваше во нив; тоа беше нивното суштество: грутка непостоење, којашто тие на неодгатлив начин ја чувствуваа, неподвижен пискот на исчезнување, лешинска бескрајност; и сето „тоа“ хистерично се тресеше во нив, завивајќи и потскокнувајќи, вртејќи се околу себе и подигајќи ги рацете кон ништо.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
„Во почетокот обајцата се чувствувавме прилично самосвесно.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Но првиот пат е дислоцирана однадвор. Се разбира, тоа беше Хитлеровата инвазија.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Сините, па зеленикави води на реката добиваа бели подвижни брегови, а од јужното море беа долетани галеби. Тоа беа последните мигови на нашиот детски рај со козите...
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
А тоа беа ми­го­ви кога најмногу си кажуваа.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
За мајка ми историјата – тоа бевме ние, гладните деца без кози, како и ситите деца во семејствата со кози...
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Од тоа најмногу се плашеше, а со тоа беше најблиску до вистината.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Тоа беше отоманското движење кое поаѓаше од идејата дека отоманскиот граѓански статус треба да им биде даден на сите народи на Отоманската империја.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Тоа беше Театарот, старо здание градено во псевдокласичен стил небаре пресадено овде во средиштето на Балканот од Виена, од Рим или од Париз!
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Тоа беше голема експлозија на тишината, по внатрешните немирења, безизлези во татковата внатрешна суштина на животот.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Набргу гонителите се нашле пред еден огромен казан поврзан со цевки со излези на ридот. Тоа беа млечните потоци, сега секнати.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Но јасно се чу три пати, тоа беше сигурно сигналот на нашите браќа.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Тоа беше некаков силен изблик на човечкото.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Тоа беше време кога човек не смееше и да му го спомне името на Сталина, а камоли да помисли некој да оди до него.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Тоа беше најкошмарниот сон што сум го сонувал.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Пак згрмеа комитските пушки... Горе се крена чад.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Прв го започна разговорот Даме Груев.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Стрелајте на кучињата! Тоа беа последните негови зборови.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Среде софрата седна човек со убави мустаќи и долга густа црна брада. Тоа беше штипскиот учител Даме Груев.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Тоа беше новиот учител во Ново Село, Гоце Делчев.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Тоа беше и мојата возбуда, но и мојот грч, мојата напрегнатост.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Тоа беше една повисока степен во естетиката на живеењето на маказарчани - не просто бели ѕидови на одаите, туку шарени, некаде со ситни цветчиња, другаде со крупни медалјони, на трето место со фигури кои беа почисти во линиите, налик на геометриски.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Тоа беше всушност вистински настан, на кој сум се сетил во сонот, сум го сонувал.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Тоа беше трогателно. Тој порив во него го туркаше да презема дела. А за пари и проценти, не.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Особено една наизглед мала поединост ме вознемируваше, а тоа беше дека наводно, синот на правнукот на Нико Кочов, Петруш Кочов, во некаква нејасна околност, веројатно по некоја расправија (зашто нетрпението меѓу двете семејства траело до триесеттите години на дваесеттиот век, кога машките глави од семејството Кочови заминале за Америка), ја удрил жена му на мојот прадедо Славејко Поцо.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Стануваше збор за едно речиште што течеше откај шумската куќа на падините на планината, потоа, што е најважно, двете шупурки од чешмата, арно богата и студена, како и војцата од едно мало изворче близу до чешмата, сето тоа беше го свртиле кон рибникот.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Секогаш сум влегувал со одважност, дури, богами, кога ќе влезев, не ни ги забележував поединечно. Не се трудев. Тие ме забележуваа. Тоа беше важно.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Но, и тоа беше подобро од преголемата сензитивност, сентименталност и филантропија на Ворен кој го замислуваше светот како Woodstock, како еден голем, сеопфатен хипи концерт, како една глобална комуна.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Па тоа беше малото на колешката од соседната канцеларија, која утрото ме повика заедно да испиеме по едно кафе.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Е, кога реши да се жени, тоа беше вистински циркус, и нормално како секој пожртвуван родител, баба ми му изгради куќа.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
На крајот на масата, каде беше седнат татко ми, бидејќи тоа беше неговото востановено и неприкосновено место за седење, како некој да му го врачил по заслуга (се прашувам само кој ли ќе биде неговиот престолонаследник, бидејќи јас немав таква амбиција, а мојот брат по ниедна основа не го заслужуваше тоа).
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Еми, оти су стара чупе, да не ми падинат влакната... тоа беше нејзиниот одговор.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Тоа беше голем пораз за него.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Тоа беше заслуга на Грците, а нашите македонски учители не презедоа ништо.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Особено што тоа беа луѓе родени во еден од полските штетли, села со еврејско население, семејство кое судбината го одвои од животот на предците, а трговијата со сточна храна го однесе во Гдањск и пристојно го збогати, овозможувајќи им да скокнат од селската општина во трговскиот сталеж и од грубите ткаенини во префинета градска облека.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Ги научи навиките, дури и слабостите на секого и се поставуваше така како што тоа беше најдобро за интересите на семејството.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Тоа беа одличја на духовник, на високовештеник и на пастир.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Со нив замина и семејството на благодарниот рабин Елеазар Корео.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Тоа беше свадбена пролет и неа ништо, па ни неспокојот, разговорите и изблиците на војната што почна засилено да пламнува, не можеше да им ги одземе.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Но не завршува таму улогата на проводаџиката.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Тоа беше победа на смелоста на митрополитот, на неговата интелигентна тактика, но и на неговиот дипломатски дух, со кои, беше уверен владиката, небото ненадејно го обдари поради неговите услишени молитви.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Тоа беше само елемент на административниот идентитет на ќерка им, додека нејзината личност им припаѓаше и на јудејскиот и на германскиот протестантски идентитет, но и на оној на католичкото мнозинство во средината во која сите живееја.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Наместо со мирисот на цутовите, воздухот беше презаситен со атмосферата на протести, немири и општ неспокој што го означија крајот на март и конечно со веста за државниот удар извршен против прогерманската политика на Дворот.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Е, тоа беше златното време на шадханите од кое, фала му на Севишниот, и јас нешто фатив.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Тоа беа неколку бараки. Со уреден санитарен јазол.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Викотниците не престануваа. Тоа беше „арената“ на берзијанерите. Секој надвикуваше колку што може и умее.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Мојата љубов не можеше да се управи спрема секого, па макар колку тој да жедува, таа си бараше предмет достоен за својот занес и тоа беше нејзино свештено право, пред кое паѓаше секоја предрасуда.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Да, тоа беше страв, закоренет длабоко во него, роден од нешто што било љубов некогаш, а што е сега станато тврда себичност.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
За мене тоа беше тешко и затоа одлагав. Мојата колебливост се потстакнуваше и од тоа што сепак имаше денови кога не чувствував скоро никаква потреба од чевли: оние убави мартовски денови, јасно сончеви, кога децата првпат се собуваат боси и трчајќи го сеќаваат слаткиот скокот од влажникавата пролетна земја по голите табани.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Тоа беше заправо кај него старо, испитано чувство, тој ужас, но сега се будеше по нов повод.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Тој стисна очи и се мачеше да се занесе, да не мисли за ништо. Но тоа беше залуден напор.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Освен Соколета Кипра, оваа разделба ја почувствува горко уште еден човек, тоа беше Крсте, студент по филозофија.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Тоа беше 1940г. и камерманот на своето прво патување во Амстердам беше торпедиран и сета негова опрема беше изгубена.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
И навистина, не само што Хичкоковите американски филмови добиваа сѐ поширока публика, тие во секој поглед беа и полични и позрели, поосмислени и пооригинални, повешто направени и посериозни дела од сите оние што ги создаде во „зрелото доба”.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Постојано сретнував Американци, можев совршено да го читам планот на Њујорк, го знаев на памет и возниот ред на американските возови, бидејќи од таму порачував каталози, тоа беше моја најомилена забава.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Во почетокот тоа беа пародии на Бетмен - цртавме наши, доста лоши верзии на Бетмен и потоа измислувавме нови ликови.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Хичкок: „Секако. Грејнџер се чувствува виновен - исто толку како да ја убил својата жена со сопствени раце.” •Како ја остваривте онаа сјајна сцена со вртелешката? •Хичкок: „Тоа беше најкомплицираната секвенца.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Би било неправедно да се каже дека тоа сценарио е резултат на еден компромис, бидејќи, зборувајќи искрено, тоа е друга приказна.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Моравме да ја менуваме положбата на проекторот секој пат кога се менуваше аголот на камерата.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Гронинг: Тоа беше единственото андерграунд списание, така што еден ден влегов во канцеларијата на Холивуд Булевар, а рецепционерот седеше таму викајќи „Немој да работиш за овие копилиња!“
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Тоа беше беговскиот роб — чивчијата.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Кое од чадот, кое од испарувањето на утрешната роса, тоа беше поклопено со танок слој и како преку коприна се наѕираа ниските чифчиски кошари.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Авионот ја допре земјата токму кога дисплејот над седиштето покажуваше дека сме на две илјади и шестотини метри надморска височина и тоа беше уште еден знак дека сме живи и здрави поблизу до ѕвездите а ние веќе си знаевме од домашните политички пароли дека и сонцето е ѕвезда.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
Тоа беше случајот во 1921 година, за време на интелектуалниот процес, покренат против Барес (Barrès).
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
„Тоа беше сестрана селекција за сите вкусови”, вели Санда, но, „но изложбата типуваше на најдобрите.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Сепак, тоа беше желно очекуван настан.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Јебига. И тоа беше нешто. Живот пише романе, а ја афоризми.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Тоа беше еден од ретките случаи кога правната држава профункционира и тоа на штета на трпеливиот. Колатерална штета јебига.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Тоа беше причина џандарите да најдат нови жртви за тормозење, а Метакот конечно да здивне.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Со тоа беше обезбедено единиците самостојно да можат да се снабдуваат од сојузниците.
„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)
Тоа беше време на интензивно дружење со двајца андерграунд поети, Поп Дучев и Ванчо Ѓошевски - Irfante кој сѐ уште живее во Берлин - место каде заврши последната европска војна и од каде почна реално да се распаѓа комунизмот.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Скокнав исплашен: но тоа беше другата врата, од другата страна на скалите: Емилија ја отвараше. okno.mk | Margina #26-28 [1995] 142
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Тоа беше прекрасен предел...
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
„Hello! Hello!“ одговарав и тоа беше сѐ. Со тоа завршуваше... почнувавме да лапаме...
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Дали долго живеевте во Пасажот Шоазел? Осумнаесет години. Додека не стапив во војска. Тоа беше крајна сиромаштија.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Тоа беше беда, достоинствена беда.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Во миговите на разведрувања можеше да се види целото пространство, панорамата на реката, трите града, пристаништето, доковите што се збиваат покрај водата... пругата... сите бродови кои заминуваат... кои пак поминуваат малку погоре... зад брдата после полињата... кон морето, после Шатам... Тоа беше единствено чувство...
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Дали таа ги читаше вашите книги? О, не можеше, тоа беше вон нејзиниот досег.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
По завршувањето на војната тој се враќа таму и го обновува односот со своите родители кој, како што и тој самиот вели, “не би можело да се окарактеризира како посебно близок.”
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Во историјата на американската музика, експерименталниот стил е првиот автономен музички правец кој немаше за пример некој од идеалите на класичната или поновата западноевропска уметност, ниту пак, наспроти тоа, беше израз на етничката или националната еманципација.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Џерард и јас отидовме во кафетеријата Метро на една од оние книжевни вечери во среда, каде еден писател со име Рони Тавел читаше делови од својот роман и уште неколку песни.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Но главната компензација за него била фантазијата.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Помеѓу 1933-34. ја истражуваше можноста за хроматска организација на низата од 25 тона без повторување (Шест кратки инвенции, завршниот дел од триото Соло со неизоставно следење на два гласа во канон); 1935-38. користеше фиксирани ритмични структури организирани по принципот на серијална техника; од 1935. постојано прави дела во кои ја комбинира играта, филмот, театарот, ТВ-то; 1939-56. компонираше музика (Прва конструкција во метал) во која ритмичната компонента е организирана на основата на истите пропорции на малите и големите делови; 1938-51. настанаа делата во кои е нагласена (ориенталната) експресивност (Сонати и интерлудии); од 1951. ги користи “операциите на случајот” и посебните, за нивна употреба направени табели; 1952. настануваат неговите најважни откритија, помеѓу останатото и примената на несовршеноста на хартијата при одредувањето на структурата на делото според Ји Џинг; 1954 ја воведува неодреденоста, прво во делата без однапред одредени односи помеѓу деловите (Варијации); 1958. настануваат композиции без фиксирана партитура, но одредена при самата изведба; 1967. користи компјутер за одредување на звучните и композициските параметри; 1969. ги конципира делата во кои ја укинува разликата помеѓу изведувачот и слушателот (33 1/3); од 1961., кога излезе книгата Тишина, развојот и промената на музичките искуства ги следат теориските и мислените ставови кои ги изложуваше во текстовите (претставени во Маргина).
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Сѐ што се однесуваше на Ориентот и на магијата беше многу модерно, и тоа беше начин да се побегне некаде.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
На самиот крај од 64. го направивме Харлот, и нашиот прв звучен филм - Empire, осумчасовната снимка на Empire State Building; тоа беше нашиот прв звучен филм без тон.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Ова отсуство на присност и топлина сигурно не беше потпомогнато од фактот дека „тоа беа тешки времиња и имаа силно и заканувачко влијание на мене како дете.“
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Експерименталната музика не беше ниту школа - во онаа смисла во која тоа беше европската авангарда во Дармштад - таа претставуваше единствена духовна атмосфера, креативна ситуација погодна за заедничка работа John Cage на различни творечки индивидуалности во која никој не беше предводник или идеен водач, иако Кејџ (најстар помеѓу нив) од самиот почеток се истакнуваше со ширината на погледот и разнообразноста на аспектите присутни во неговата работа и мислење.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
„Тоа беше организиран хаос“, вели Sizemore.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Ако за Бојс, маста и медот беа доживеана реалност, животно искуство, за московската концеп­туална школа овие два материјали беа обид за афирмација на правото за културно и национално себе-поседување.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Тоа беше ЦРВЕНИОТ ХОРИЗОНТ на Булатов во 1972. Тоа беа првите чекори на московската концептуална школа. Идеологијата на соц-артот излегуваше на видело. okno.mk | Margina #11-12 [1994] 85
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Повеќе наликуваше на фрлање боја на платно - не знаеш дали создаваш уметност или не.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Хаос? Можеби. Организиран? Можеби не.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Моите пријатели навраќаа до мене и се врткаа пред камерата и беа ѕвезди на попладневното снимање.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Првото што го рече, кога ја постивна возбуденоста во градите, тоа беа зборовите што ѝ ги промрмори низ заби на жена си: - А ти пак... роднините...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Тоа беше овчарчето, кое прво ги виде и весело ги поздрави.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Тоа беше празник на душата, празник на сѐ најубаво што беше таа, со сите свои копнежи и мечти.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
- Да запреш. Колата речиси удри со браникот на една шипка со патоказ „Дихово” („х”-то беше излупено од тенекијата со удар од камен).
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Зашто, бездруго тоа беше неговиот киоск, оти над челниот џамлак пишуваше на фирмата „нова” со мали и „Македонија” со големи букви.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
До читалната имаше пушална, но Грдан ниту имаше цигари ниту пак пушеше; во библиотеката имаше и бифе, но тоа беше за оние што имаа барем ситни ако не крупни пари - од чадот на цигарите очите му се мрежеа, а од миризбите на бифето носниците му се ширеа.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Еднаш тоа беше ефтин полициски доушник кој веднаш ја покажуваше вистинската карта, а другпат, ќе им се придружи некој натрапник, верувајќи дека ќе извлече некоја пара од наивните старци, макар што тие не играа за никаква парична добивка.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Го држев во рацете стутканиот лист хартија кој го беше напишал Татко. Тоа беше цел еден живот.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Во мигот, не можев да откријам дали краевите од очните белки, прошарани од црвените жилки кои ги поврзуваа со жилките на духот, ги оросуваше нова солза од напорот на читањето, или тоа беа таговни солзи, скриени во длабочината на неговата душа!
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Тоа беше една мала валтичка, заштитена од северните ветрови, а сета свртена, подадена кон југ, кон сонцето.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Тоа дури имаше и своја добра страна, зашто меѓу врсниците во игра може да се изроди и тепачка, додека меѓу Кирил и Бојан тоа беше невозможно.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Што се случуваше со него? Дали за тоа беше виновен јужниот ветер, дали за тоа беа причина спласнатата напнатост и надежта за брзо ослободување од заточеништвото.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Можеби причина за тоа беше неговото гргорење.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
- Ќе дојдам еден ден и пред твојата колиба, војводо. - се шегуваше шумарот со простосрдечниот старец, изненаден, зачуден, а и престрашен од првото доаѓање на џипот во планината. Но тоа беше пролетоска.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Поправо тоа не беше една приказна, тоа беа десетина меѓусебно поврзани, во кои се славеа подвизите на тој планински делија, кој животот си го изживеал во постојана борба со волците.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Не беше еден крик, беа верига крикови, кои морничаво, иако ништо и никого не застрашуваа, одекнуваа над снежната ноќ. Тоа беа жерави.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Тоа беше радоста што ја предизвика таа осамена капка, што настануваше некаде во стреата, близу оџакот, се откинуваше од снегот и паѓајќи удираше во некој предмет што ѝ помагаше да го везе своето „так, так“ и да ја мрешка тишината на сопчето.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Тоа беше само негово врело љубопитство.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Сето тоа беше некаква далечна, магловита слика, можеби настаната како плод на неговата желба да има пушка, но сакаше да верува во неа.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Тоа беа оние бели, јадри планински јаготки што во овој крај ги викаат плускавици.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Тоа беше свет на тајни во кој влегувањето беше дозволено само во исклучителни случаи, кога некоја необичност ќе му ги разбрануваше мислите.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Тоа беше негативот на мртвиот пес од плажата.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Во холандското и англиското сликарство тоа беше честа појава.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Но тоа беше преку денот и стариот судија им рече дека ќе ја разгледа тужбата кога ќе се стемни, зашто дење тој не гледа.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Тоа беше и сеќавање на нивната прва средба и клуч од вратата на нивниот рај.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Прво, тоа беше некој по раст среден човек со неправилно тркалезно-плоскато лице со нечиста, мозолесто-црномурна боја на кожата.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Тоа беше на втората година откако почна ѕидањето; чатиите беа поставени и на општината и на училиштето, требаше уште само да се постават ќаремидите и да се изработи дрвенријата, подовите, вратите и пенџерињата.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Тоа беше некој вид принесување жртва во слава на Христовото рождество.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Затоа, кога дознав, тоа беше набрзо по последната Голема војна, во времето на колективизацијата што ја наредија властите од сета Македонија, дека тамошната задруга, Лазарополската, му ги одзела овците на Рафаила и забранила тие да доаѓаат на зимување во Петочна Вода, многу го ожалија.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Впрочем, тоа беше во склад со турските закони: сите имоти, сета земја, освен баштината, правото над неа се докажуваше со тапија, беше сопственост на државата, на централната власт, а на сето тоа врховни господари султаните: според својата волја и заслугите на другите делеа и одземаа имоти.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Вистинското правење црепни отпочнуваше првиот ден по Преображдење.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Меѓу нив, меѓу редовниците, постоеше договор, а него никој не смееше да го измени, онаа, на која ѝ дошол редот, да биде извикана од таа што налеала вода пред неа.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Во време на божиќни пости, во студените и куси доцнадекемвриски вечери, кога врапците, навечер, ќе се сплотеа во копите и под стреите, домаќинствата тргнуваа да ги ловат.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Црепните почнуваа да ги газат, на Руса Среда, 14 април стар стил, но тоа беше само отварање на црепнарската сезона.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Тогаш за божиќните празници, допуштено беше да се улови и убие и најсветата птица, гугутката, или уште како што ја викаат во некои Пелагониски краишта, во Леринско, галицата.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Сите кои имаа можност да ги видат, а можеше секој од Потковицата да ги види, беше само да отиде дома кај Акиноските и на надлежиот за тефтерот, по правило тоа беше најстариот од нив, да му раскаже нешто кое навистина се случило и кое ги засегнуваше сите од ред во Потковицата, остануваа стаписани од големината нивна (собрани на куп, со тевтерите можеше да се наполни доволно еден дел вејнички куфер) и од писмото во нив: беше чудесно испишано и украсено со разно-разни шари.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Но тоа беше лажен впечаток.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Тоа беше колку примитивен толку и ритуален лов на врапци.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Можеби тоа беше давање одушка од макотрпната работа, можеби беше терање инает во војните, со реквизициите, со даночниците и чифликсајбиите, но жителите на Потковицата, со вкоренет оптимизам на луѓе прикрепени за земјата, односно со докрај изјаснета свест дека таа, мајчичката земја, раѓајќи одново и одново го обновува својот и нивниот живот, односно дека освен неа и нив ништо друго и никој друг не е вечен, на сѐ во врска со жетвата му дава одреден празничен призвук.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Тој женски ред-занаети со сновалка ѝ даде и тоа беше негов дар.
„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)
Тоа беше дополнителна причина да го ослободиме нашиот народ од бремето на религијата.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Но дали имаше сила која беше над Централата? Дали тоа беше Водачот?
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Кутрата роднина, потем повеќе несвесно, се обиде двата златника да ми ги потури во горното џепче од мојот жакет, но тоа беше пришиено.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Тоа беше еден од нејзините најмоќни начини да ја изрази катарзата на семејната среќа, запрена на некоја од непредвидливите меандри на егзилот, потоа извишена и запрена врз облакот, како во слика на Марк Шагал, спасена од фаталните граници.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Тоа беше причината да се смеам додека излегував.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Даскалов го видов дури кога дојде доволно близу до прозорецот за да ми ја запре светлината и да ми соопшти дека колата со сандакот пристигнува; а јас пред да ја слушнам новината всушност го видов неговото, како што пред тоа се беше изразил, разведрено лице. (Или не беше рекол ништо слично?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Ова ти го наредува власта, а власта никогаш никому не му останува должна", ми нареди Ѓурчин.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
ИВАН
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Сосема заборавив дека сум на погреб, а една од душичките што дишеше шумно зад мене, се накашла.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Сетив дека тој миг беше проследен од секавицата на задоволството што помина по нејзиното лице; а ваквото чувствување на моментот беше означено и со успорувањето на нејзиниот чекор кој и без тоа беше прилично бавен.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Кога ќе излезам одовде ќе наминам на улицана за да проверам низ кој мрачен трулеж истекува овој застојан смрад иако знам дека погледот откај улицата не е во состојба да наѕре во овдешниве посебности.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
А сепак девојчето го сожалувам иако со забите одвај ја додржувам сеуште неизречената помисла: „Другар Канчевски, верувај, тоа беше најмалку од она што требаше да ти се случи!“
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Ете, тоа беше причина да помислам дека светлината што го поттикнува смеењето му го мие лицето на животот.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Обвинетиот Иван Ташин е копиле според вистинското значење на овој збор.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Си беше заминал. Тоа беше причината на глас да се засмеам.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Тоа беа моите први мајсторски дела направени по заповед на командантот Ѓурчин.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Можеби тоа беше само нејзината испробана метода да ме наговори да влезам во водата.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
„На газда Спиро му должиме. Тој е претседател на Народниот Фронт.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Ќе го направиш мртовечкиот ковчег како што е пропишано.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Нема да ги спомнувам другите поединости кон кои упатуваше поткренувањето на раката што го водеше мојот поглед кон тумбата, бидејќи уште веднаш сфатив дека нејзиниот избор не беше случаен.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Но зошто се смееше Ѓурчин, навистина не сфатив.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
В ред, в ред, тоа не значи дека сите ние не заспиваме и не се будиме со уверувањето дека не сме премногу злочести.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Тоа беше книгата што ми стана неразделен другар во долгите зимски вечери.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Токму тогаш да намине таму и да ја најде својата невеста како руча со друг маж, кога таа требаше да биде дома во својата кујна, тоа беше доволно тој да се разбесни, а уште повеќе да влезе таму и да ја види како се држи за рака со друг маж.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Дали мачорот имаше начин да го насочи своето сочувство онаму каде што тоа беше потребно?
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Всушност, тоа беше ноќното студенило, влажниот воздух што во ѕвездената тишина се кондензирал во премаз од слана врз цвеќињата и овошките.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
А тоа беше ова: штом ја отвори кутијата со храна, го почувствува парфемот на Рози и веднаш го обзеде чудна, апсурдна и фантастична мисла.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Нештото, што завладеа со него, не беше ниту господар ниту тиранин што изнудува данок или бара покорност, тоа беше исполнет благослов, материјализиран благослов, тоа беше битие во битие, побогата и поголема чувствителност, универзум поблескав од чувствата и од емоциите.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Тоа беше среќно семејство, сосем несвесно за својата среќа.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Тоа беше добро име. Едноставно. Така се викал и првиот маж што го создал Господ.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Додека тие стоеа крај малиот мост, Рози почувствува како нешто ја влече за здолницата. Тоа беше Тито.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Кога ќе запрашате што е тоа зен, повеќе нема да го има. Кога ќе прашате што е тоа Дишан, веќе го нема Дишан. Кога ќе запрашате што е тоа стил, веќе нема стил.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Всушност, тоа беше замаскирувачки субверзивен маневар и важно средство за изразување на болното национално искуство, посебно по 1968 година.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Всушност, тоа беше атак на концептот според кој на црнечката историја би требало да ѝ се прости и да се заборави.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Марсел Дишан никогаш не се одвои од својата смисла за хумор, тоа беше “sel du marchand”. (солта на трговецот, анаграмот на Марсел Дишан).
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Ја зедов шарената топка и почнав да ја вртам пред очи.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Тоа беше мала изложба и јас задоволно се завртев.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Ја остави јамата и се пресели во нејзината куќа. Тоа беше црковно врзана двојка што уживаше во златниот заб на жената и жолтите чевли на мажот.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Тоа беше безизлен сокак на безизлезни граѓани.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Тоа беше Оливер Твист, преку чии корици со зелено мастило стоеше името и презимето на Ана.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Тоа беше Кузман, осумнесетгодишно момче, високо и танко како стебло, со долги млитави раце и голема глава.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Не, тоа не беше Пенчо. Тоа беше лушпа, убава, цврста и привлечна што во себе крие сува и начната јатка.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Кога Земанек дојде, му го предаде саксофонот и куферот; тоа беше истиот овој куфер во кој сега е пронајден и романот, и дневникот на Јан Лудвик, како и тие неколку книги што Лудвик ги читал.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Исто како и светлината што ја гледав, а што беше и боја и музика и светлина едновремено. А сепак тоа беше Едно.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Но, од друга страна, со тоа што ми заповедаше да тргнам со неа, таа покажуваше бесна немоќ, и тоа беше симпатично. (Боже, можно ли е да сум бил толку незрел и глупав за да не сфатам што сакаше Луција да каже со тоа, и дека бараше да бидам со неа на еден општествено дозволен начин, како другар од партијата; зарем бев толку глупав да не сфатам дека тоа беше единствената форма под која можевме тогаш да бидеме заедно, тогаш кога партиската свест беше посилна и од свеста за физиолошките потреби?) За да ја развеселам, реков дека ќе потпишам.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Сите овие години во циркусот се обидував да направам копија, да се сетам на сите стихови од песните, но тоа беа безуспешни обиди; постојано, всушност јас пишував нешто ново, нешто додавав, некаде пак одземав, оти не можев да се сетам на сите тие нешта; и конечно, се откажав од таа целосно бесполезна и луда работа: создавање копии сосема верни на оригиналот).
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Можеби тоа беше утеха која го редуцираше целиот свет, го сведе на една точка; можеби тоа беше психолошки механизам со кој мојата машка повредена суета се бранеше од реалноста; но можеби таа опсесија беше, и тоа сега првпат отворено ќе го кажам – остаток од некој мој претходен живот, од некоја моја претходна инкарнација.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Вистина, остана еден печат на преуранета зрелост на нејзиното лице, што пред тоа го немаше, една одвај видлива сенка на староста, прв бран на созревањето, и јас знаев дека тоа веќе не е онаа моја Луција од разбојот, од гимнастичката сала, тоа златно дете чии носници се ширеа по доскокот како кај уморно но весело коњче; но бев среќен што тоа е сепак Луција, макар и една друга Луција; ми се чинеше дека сум задоцнил, дека нешто ми е одземено од првата за да ја добијам оваа втората Луција, но мојата љубов во ништо не се менуваше; дури може да се каже дека сега во оваа Луција ја сакав и претходната Луција, и сегашната; јас сега сакав две Луции, и тоа беше невозможно да се поднесува без допир со Луција.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Одвреме-навреме помислував и на Лудвик, но тоа беше само потреба да се сетам; секој човек има потреба да се сети на некого или на нешто, оти тоа е потврда дека живеел, дека имал минато.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Кога денес размислувам, навистина сум убеден дека тогаш циркусот, покрај манастирот, беше едниственото место каде не важеа законите на околниот свет; тоа беше држава во држава, нација во нација, свет во свет, космос во космос; мало небо во големо небо.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Потем го извадија мојот есеј, под шифра „Соломон 909“, го ставија на маса, и рекоа (поправо Луција рече, но тоа беше исто како да кажал и Фисот); „Господине Јан Лудвик, дали е ова ваш есеј?“
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Но, тоа беше само физиолошко објаснение; јас знаев дека не телото, туку дека душата ми е болна, и дека ми недостига средето на светот. Затоа и одам: да го најдам.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Тоа беше сосема безбедна територија, еден вид антрополошки азил за сите оние кои имаа судир со светот, и кои поради тој судир решија да направат невозможни подвизи: да стојат на скали потпрени на ништо, да возат бицикл по ортома на дваесет метри височина, да прават фигури од три тела на трапез предвиден за еден, и слично.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Таа гледаше во мене како да ќе се расплаче; потем одеднаш рече, невообичаено гласно: „Тоа беше мал состанок. Партиски.“
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Тоа беше сосема рутинско прашање и сосема рутински одговор, ако така можам да се изразам, господине судија.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Тоа беше потег со цел, сосема прагматско движење; тоа е она што ги инхибира младите мажи при средбата со искусни жени; кај мене, таа инхибиција се засили и со оној добро познат наивен младешки гнев кој доаѓа од агонистичката, речиси спортска свест дека не си прв; тоа многу потсетува на наивното убедување на младите уметници дека се оригинални, дека се први и дека ќе напишат нешто сосема непознато и неочекувано, заблуда од која потем тешко се ослободуваат и страдаат.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Цената на сознанието беше губењето на рамнотежата, и во таа точка јас таа цена одбивав да ја платам; се грижев за рамнотежата, а не за неверството на сопругата, и тоа беше она што беше – смешно!
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Филозофот пристапи, ја осветли книгата и ние видовме верно, како и во ливчињата на отец Мида што стоеше сведоштво: писмото на записот сосем непознато беше, а записот имаше форма на клопче; само во средината на клопчето една буква се одделуваше од другите, по форма и боја: тоа беше буквата Ж, истата онаа поради која добив шлаканица во семинаријата, од Писмородецот!
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Така беше до пред некој месец, кога, качувајќи се по скалата (тоа беше само увертира за мојата точка на трапез со Ина и Светлана), забележав дека ја губам рамнотежата.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Јас не сум уште неатрактивна, но знаев дека не сум онаа Луција што бев, и тоа беше сосема нормално, оти јас, за разлика од Јан Лудвик живеев во светот во кој времето течеше, и сѐ беше предвидливо, дури и бавното доаѓање на староста.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Според таа глупава логика, жена ви нема да ве изневери, ако во куќата го чувате здравиот национален дух. (Тоа беше отровна стрела до Фисот и неверството на неговата жена).
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Се говореше, но тоа беа само гласини за кои во ниедна книга потврда верна не можеше да се најде, дека тој запис е во некаква врска со поетот и царот мудар Јудејски, Соломон, за кого и Писмото Свето говори со слава и почест.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Граѓанските партнерства во Вермонт, машките извиднички организации на расправа во Врховниот суд, ракоположувањето на геј- епископи од Епископската црква, оставките на геј- гувернерите во Њу Џерси, уставноста на законите за содомија, гејовите во војската, подемот на поларизаторските „клин- политики“, геј- браковите и низата уставни измени со кои се редефинира бракот, а да не зборуваме за позитивната дискриминација, за кривичните дела побудени од омраза и за положбата на малцинствата: сето тоа беше и тоа како доволно предметот, кој и понатаму си го предавав секоја втора година до 2007, да стане траен и неодолив предмет на коментари, и покрај сите мои усилби да го држам подалеку од вестите. (Сакав да го заштитам Универзитетот на Мичиген од злонамерен публицитет).
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Сигурно, сето тоа беше многу духовито.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Сето она со што се среќаваат во светот околу нив им го дава истиот сигнал: тоа беше тогаш, а електронските комуникации - сега.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
На наједноставно ниво, тоа беше во врска со јазикот.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Тоа беше момент на широчина на духот, момент на искрено отварање на Еразмо кон Ирена: како цветовите кога се отвараат пред благиот отсјај на сончевиот нектар што се разлева низ дамарите; како школките кога се отвараат пред налетот на искрите на внатрешните бисери!
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Тоа беше пат кој сам од себе се роди од хаосот: Огледало, отворено пред неговите очи, кое јасно го покажуваше вртежот на компасот во сите можни правци, пулсирајќи во ритамот на сончевината.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Тоа беше вториот пат, воздушен, духовен пат, лесен, полесен од снегулките кои, паѓајќи одвреме-навреме ја прикриваа тенката таинствена линија.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Тоа беше патот по кој требаше да се оди, а тој тежеше со сета своја човечка – земска тежина.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Тоа беше патот до кој требаше да се стигне, но до неговото платно водеше првиот пат – работ на маглата.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Се гледаше така, долго, заборавајќи на својата жед, а тоа беше главната причина, што со трчање дојде до езерово, оглувувајќи за рикањето на бикот Чако, што доаѓаше од далечината и ја цепеше гората.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Тоа беше Ангела, девојката од Германија којашто ја запознав во плас дес восгес.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Нешто што најмногу ме импресионираше кај луѓето тоа беа нивните очи.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Тоа беа широки бечви и минтан направени од најубава чоја, а на дедо кој беше висок преставителен човек навистина убаво му прилегаа.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Важно беше да добро го совладам францускиот јазик. За тоа бев тука.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
- “Тој ден јас беше извонреден, едноставно тоа беше мој ден. Од каде и да шутнев кош.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Тоа беа приказни за вешетерки, вампири, самовили...
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Мажите поминуваа само еден дел од летото во селото, а тоа беше периодот кога користеа годишни одмори.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
А причината за тоа беше, што Русите им се токмеле со војна на Турците, божем за да ја ослободат Бугарија...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Тоа беа ранети излекувани во унгарските болници.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Тоа беа жени на возраст од 16 до 60 години.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Сето тоа беше толку мачно, и толку тажно и беше лицето, усните ѝ потреперуваа и ми се чинеше дека во секој момент ќе се расплаче.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Тоа беше наскоро, откако се наполни една година од смртта на мама.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Падот на Берлинскиот ѕид беше дело на младите во потрага по индивидуална слобода.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Тоа беше само чиста кутија со ништо друго освен душек.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Тоа беше најрадикалната, најсубверзивната социјална доктрина на сите времиња, и беше насочена кон единствената група што може да предизвика долготрајни промени: родители, педијатри, учители.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Вечеравме покрај свеќи - природна храна - а потоа облекувавме провидни фолии и водевме весела, санитетска љубов.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Тоа беше најсреќната седмица во мојот живот.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Јас ќе речев, „Може ли да добијам нешто за читање?“ Тие велеа „Не“.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Повоената генерација на разузданите, “авто-центрични” индивидуи започна да се појавува токму во моментот кога новите психоделични-кибернетички мозочно- променливи технологии им станаа достапни на поединците. Margina #32-33 [1996] | okno.mk 55 МАРШАЛ МЕКЛАУН ЈА ПРАВИ МОЖНА КВАНТНАТА ПСИХОЛОГИЈА Овие нови бебиња беа првите телевизиски видови, првите човечки суштества кои користеа електронски дигитални средства за да се приклучат и да се уфрлат во реалноста, првите што користат невротрансмитерски хемикалии за да ги променат сопствените мозоци; првите жители на “глобалното село” овозможено со помош на телевизијата.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Бев со Бреда секоја вечер, а преку викендот заминавме за Вермонт до хигиенскиот центар за кој ѝ зборувала нејзината роднина.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Единствениот контакт што ги имав со човечки суштества, беше пет пати дневно, кога можев да слушнам како некој доаѓа низ ходникот, го отвора, “свинското грло” и ми подава храна.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Кажуваше дека навечер, од собата во која спиеше Хајнерле, се слушало нешто како шепотење, или како пеење, или како липање.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Имаше поинакви очи од сите деца кои ги бев видела; тоа беа очи кои плачеа навнатре, а солзите паѓаа некаде таму, длабоко во него, и не го носеа она ослободување кое доаѓа по плачењето.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Матилда беше среќна со таквата одлука – во раната младост имаше операција по која не можеше да има деца, тоа беше несреќата на нејзиниот живот, и сега се радуваше што може да се грижи како мајка за малечкиот, заменувајќи ја својата почината сестра.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Тоа беше време кога младите, или барем оние млади кои јас ги познавав, живееја во очекување на остварувањето на љубовта, а почетокот на заедничкиот живот веруваа дека ќе биде симнување на рајскиот поредок на земјата, а потоа ги отрезнуваше баналноста на секојдневието кое ги очекуваше, бидејќи секое очекување кое е поголемо од стварноста, како и секоја љубов која е поголема од оние кои се љубени, завршува или со пропаст, или во тривијалност.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Попладнето го минав чекорејќи по собите; влегував од соба в соба: тоа беше моето збогување со домот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Александар, кој во времето кога сликата беше направена имаше година и пол, подоцна се сеќаваше дека, кога малку потпораснал, Зигмунд му рекол, покажувајќи на платното: “Ние и нашите сестри сме како книга.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Тоа беа очите на Рајнер Рихтер.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Дотогаш се плашев да им се приближам на другите деца (брат ми Зигмунд за мене никогаш не беше дете), некоја чудна непријатност ме облеваше дури и од присуството на моите сестри, ама уште кога го видов Рајнер, сакав да бидам близу до него.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Брат ми стана, се исправи, се приближи до спротивниот ѕид, до платното на кое седум децении пред тоа бевме насликани ние – сестрите и браќата Фројд.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Тоа беше нашето време, времето на молк за телесноста.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Тоа беше бела кучка од убав сој, со чудна милност во очите.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Тоа беше четиринаесеттиот ден од месеца ноемврија, топлата есен 2000 год.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Што се однесува до загатката од белешката „Кон расказите“ од првото издание „охрабрен од еден опитен прозаист“ посочувам: тоа беше даровитиот Венко Андоновски, кој, во еден творечки разговор во мојот „Кафез“ во Нерези, ми го подаде моливот за да го напишам ова што денеска го читате.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Тоа беше нешто невидено. Нешто како од сказните и приказните излеано.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Тоа беше неколку години по втората средба, но сега во дворјето на еден забит манастир во кој се најдов со група писатели на пат по Романија, некаде меѓу Куртеа де Арџеш и Крајова.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
68. Во 1894 год. во Цариград беше извршено масовно клање на Ерменците што предизвика бурна реакција во Европа, а исто така тоа беше искористено во Бугарија за организирање митинзи за Македонија што беа вешто експлоатирани од бугарската влада, по кои дојде и образувањето на Врховниот македонски комитет и неговото „востание” (1895)
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
И така Револуционерниот комитет беше чисто македонска организација по произлез и по неговиот состав, но тоа беше само работа на еден дел од една од македонските националности, врзана по име и по црковно-училишните работи со бугарскиот народ и држава и нивните интереси.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Тоа беше и е работа на егзархистите, коишто се величаат “Бугари”, па следствено, тоа е бугарски маневар за да се реши македонското прашање само во бугарска полза; тоа е да се создаде една “Бугарска Македонија”.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
121. Најубедлив пример за тоа беа добар дел од членовите на МНЛД што имаа или српско или пак и српско и бугарско образование и воспитание: Мисирков, Чуповски, Константинович, Русуленчич, Петковски, Антонович, Ничота, Мишајков, Дедов, Џолевски, Николовски и др.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Тоа беше провоцирано и со интригите на Софија во врска со преговорите на МНЛД со турската и со австро-унгарската амбасада во Петербург и со патувањата на некои видни членови на МНЛД со дозвола и со поддршка од турските власт во Македонија.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Тоа беше резултат на еден компромис помеѓу првите и вторите, компромис погоден и за едните и за другите.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Тоа беше престапничко поведение кон македонските работи и главен престапник во нив се јавува официјална Бугарија и бугарскиот народ, којшто не можеше да ја натера својата влада да се застапи за своите македонски клиенти.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Тоа беше и главната причина за влегувањето на оружените нивни чети во ерата на пописот на „нуфузите” во Македонија, особено кога веќе требаше да се воведат предвидените Мирцштетски реформи.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Сепак, тоа беше првиот меѓународен акт што се однесуваше за Македонија и врз кој се засновуваа сите натамошни акции на Македонците во борбата за национално ослободување.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Ние можеме да го велиме како што сакаме, но во дејствителност тоа беше само частично.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Несомнената драматика на свршетокот: шиштењето на воздухот од хармониумот што ја проследува туберкулозната песна на Ѓорѓи, и стакленото око на неговата верна, несакана сопруга, што реско се тркала на подот, барокно ја украсувам со паралела од книгата прочитана попладнево: - Во сценска смисла, чувствувам дека тоа беше постепена смрт од највисок ред, како самоубиството на Потоцки, кој, самиот излеа куршум од златната дршка на шеќерникот, подарокот од мајка му за полнолетството, го благослови во домашната капеличка и осамувајќи се во библиотеката, со него си го разнесе мозокот. – Ужасно.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Тоа беше мал увод пред да ѝ го прочитам фрагментот од есејот на Кот.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Се наведнаа да видат подобро и просто не им се веруваше: па тоа беа две сосема малечки кутренца, малечки - речиси колку нивната дланка, кутренца со одвај отворени очиња, гладни, измрзнати, кутренца што цимолеа со слаб глас.
„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)
Како во софистицирана програма за анимација можеше да го реконструира секое негово движење - начинот на кој застануваше пред огледалото и во профил си го гледаше задникот кога пробуваше фармерки, благата повиеност на ’рбетот и затегањето на мускулите дур отвараше конзерва грашок, дланката со која се обидуваше да го задуши бунтот на влакната кои секое утро му прогласуваа автономија во косата, влечењето на нозете во полураспаднатите влечки, сите извивања на телото под различни агли и во различни позиции, кога тоа беше ненаспано, возбудено, бакнато или тажно.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
- Погледни го Серјожа, - тажно ми велеше мајка ми, - момчето работи, ја заслужува љубовта на раководството, знае да разговара, слободно се однесува во друштво, свири гитара, пее.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
А ти? Обесхрабрен од ваквите попречувања, јас веднаш ѝ приоѓав на гитарата што висеше на ѕидот, ја удирав струната, започнував да пискам со ужасен глас некоја непозната песна, се обидував да бидам послободен клоцајќи ги ѕидовите, но сето тоа беше лошо, сето тоа беше втора сорта.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Затоа, додека да се сноќи, откако ќе ручав во некој од рестораните за самоисхрана, се врткав низ градот и тоа беше мојот најздодевен, најубиствен и најомразен дел од денот.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Така беа осудени на неразделност, исто како кога се водат со еден чивт лисици коравиот убиец заедно со некој шеретски престапник. Тоа беше онаа скршената нога.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Тоа беше можеби и причината за да се согласам да го внесам и јас мојот имот и да го смешам во заедничкиот. И тоа, мислеше сега Змејко, а и оној мој Брат.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Трите кругови копно на млаките беа поврзани со црни врвици, тоа беше дирата.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Го сеќаваше блиску, на дофат, она најмачното, што го има да го реши човек за себе во нашиов живот, ако го решава онака длабоко и вистински, како што треба, а тоа беше определувањето.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Та тоа беше навистина неговиот Брат.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Црвениот лав на сонцето играше околу нивното градилиште, а сите мајстори сакаа да се довикуваа со онојго, со Ристана, и тоа беше еден живот, во кој не постои ништо друго, освен тој празник на градењето. Радост.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Тоа беа и оние неколку собири, што ги држеа тие повеќе стотини луѓе неколку пати во тоа време, каде што по еден од нив зборуваше, а другите одобруваа со викови и со ракоплескања.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Сето време, додека ја играа, сонуваа за преврнувањето, а тоа беше првата работа што требаше да се случи, пред да дојде сѐ друго, што тие го сакаа.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Тоа беше само една од оние горешти далги и малку подоцна таа помина, а тој мислеше: Кога би имал нешто да им речам, кога би ми дошло нешто такво.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Самјакот, сиот крвав по целата страна на левото бедро, сега се судруваше очи в очи, и тоа беше страшно, но беше и право.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Тоа беа врвовите од крошните на највисоките буки, со кои беше обрастена сета таа угорница, која тој требаше да ја искачува целиот иден ден.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Мислеше на оној нивни соученик напред, во белата наметка и со поцрнетото извоштено сребрено барјаче. Тоа беше тој.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Тоа беше една пустелија, пред која на Змејко му идеше да се расплаче.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Еднаш нешто му просени во погледот, но тој веќе не можеше да биде сигурен дали тоа беа тие, или пак само една игра на снежната ткаеница, а веднаш потоа не беше сигурен ни дека постоело некакво просенување.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Малку се израдува, кога виде како прокапаа капавиците од неговата стреа, но уште веднаш потоа виде дека и тоа беше само една слаба утеха, и дека беше потребна една многу посилна топлина, еден многу посилен замав на јужниот ветер, за да може да биде размекнат сиот оној дебел мраз, што го чуваше врзан во себе целиот свет, и што му ја скаменуваше и неговата мртва пилана.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Сега беше многу потешко да се чекори, при секое пречекорување пропаѓаше до половината во тој мек снег, беше заздишан само по првите стотина чекори, но тоа беа правилата на таа игра и она, што можеше досега да оди по дирата, беше само една олеснителна околност за него.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Но тој веќе беше свикнат да го раздробува тој бес во своите мускули, секја утрина повторно упорно и повторно лудечки загазувајќи во длабокиот снег и цепејќи го неговото море со своите чекори во по неколку бесмислени круга околу пиланата и враќајќи се од таму секогаш полн со една безумна насмевка во своите очи, тоа беше само оној, големиот Ристан, дојден во него, секоја утрина повторно извлечен од заборавот, како првпат сретнат, збеснет и див.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
„Или ќе престанеш еднаш да крадеш“, му рече еден ден на оној еден од нив, а можеби тоа му го рече тој самиот, но тоа беше безразлично, „или ќе си ја поскусиш раката со тоа твое левосување, или ќе му кажеме на Башмајсторон, да си знаеш“, додека се враќаа во приквечерината кон своите бараки.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Тоа беше една потка, од која беше запредено сето друго понатаму.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Тоа беше првото, што можеше да го сети со оние најкрајните нишки на можностите за чувствување.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Беше сето време тажен, тоа беше неразделно од онаа прибраност во срцевината, тоа нејзе ѝ ја носеше густината и глобачината.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Тоа трпеливо кончење на злобната темнинка и тие, сега веќе доста приближени црнки на дивината, што се испрекрстуваа и ја изврзуваа со престегнувања шумата, како некоја пеколна морница, залазена меѓу нејзините стебла, насобирајќи се најгусто на границата од тој , маѓепсан круг околу него, а сепак оставајќи го во неговата стеснетост само него, и бездруго уште оној, што му идеше во петиците; сето тоа беше токму онаа јанѕа, со која што го јадеше увиснатиот меч на неодоливата угорница.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Тоа беше еден негов темелит начин, за кој не требаше да се размислува.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Тука беа и десетте фишеци, што ги понесе, шест во пушката и другите четири во џебот, а тоа беше сега сѐ, што му беше потребно среде тие шпели.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Всушност тоа секогаш беше само едно од тие дрвја, кое ќе стореше само едно движење, едно такво движење како кога се сонува тежок долг и морничав сон, и секогаш тоа беше само една ветка, што се исправаше нагоре како празна дланка во несвесно замавнување што оттурнува нешто од пред своето лице, додека под неа се ронеше истресениот окит.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Па тоа беше токму тој, ваков спружен врз нивната носилка и безволен за секакво движење, останат на средпат и таму капнат сѐ додека не дошле овие четворица луѓе, што не сакале да го остават таму, на неговата бука; го нашле таму и сега го однесуваа со овие свои тивки, претпазливи чекори, молчеливи и заздишани.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Та тоа беше Дуко, оној неговиот Дуко. Сакаше барем да живее, ако не можеше да доаѓа ваму.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
И сѐ, што правеа сега, пред нивните очи, тие две раце, изгледаше како да го прават од шега, но сепак сѐ беше така одмерено и меко, толку точно и без ниедно непотребно движење ни на малиот прст, што тоа беше просто волшебство.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Идеше кон него, како виулица, начекувајќи го во единствениот миг, кога тој не беше сосема спремен да го пресретне и тоа беше една можност, со која што оној се ползуваше, а тоа беше нешто, што си беше сосема во правина.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Се потргна доста настрана од дирата; знаејќи дека сега тоа беше многу повеќе потребно, отколку при првата средба.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Но, во тоа не се наоѓаше никаква смисла, а тоа беше она, без кое тој ниеднаш не можел да започне ништо.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Од нив сега наеднаш беше исчезнато сѐ друго, беше еден судбински миг кога беа само со овој човек пред себе и тоа беше едно такво чувство, цело, како јаболко, а беше и некаква измореност, која израснува во задоволство.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Кај нив тоа беше луксуз. Кај него беше нешто сосема друго.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
„ Ама,“ се најде приклештен Претседателот. „Не можам. Чу?“ Тоа беше вик.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Сакаше, најпосле, да си продолжи да си биде тој, та токму затоа и правеше сѐ друго, за тоа беше излезен и оваа утрина.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Наеднаш тоа беше толку крајно безразлично. И толку просто, иако го изненади.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Уште долго го носеше оној мраз во своите жили, имаше еден таков впечаток за себе, додека се валкаше преклонет по удолницата, не ни забележувајќи ја длабоката крвава ораница во снегот, како божем таа да беше нешто далечно од него, како тој воопшто да не беше причината за неа, чувствувајќи се мал за тоа да биде некаква причина, и сега веќе не очекувајќи ништо од тој ден пред него, кој можеше во себе да крие нешто за секој друг, а за него тоа беше само еден празен ден.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
- Предлагам да почиваме... Тоа беше оној кусиот одзади. Застануваа, само внимателно.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Тоа беа само делови од чело, нос и брада, пливнати во мракот.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
И сето тоа беше вака нестварно, испокинато.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Тоа беше некаков умилен занес што го ослободуваше човекот од болната поврзаност со реалноста.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Тоа беше навредливо дури и за Арсо. Можеби нешто смешно им раскажуваше.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Тоа беа очи на рис, но премногу питомо-чувствени, способни да го покорат срцето со онаа податливост во која жената ја познава својата заљубеност.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Тоа беа последните зборови: офицерот го свитка документот надве, колку што е потребно да се смести в џеб.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
- Избегаа двајца, - рече оној со главата во дупката. И тоа беше сѐ.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Македонската тв-продукција сепак заблеска со една друга детска емисија. Тоа беше Бушавата азбука.
„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)
Тоа беше истиот ден кога и Јоже сврши работа, така што главната панихида пак беше за него, а Гоцета само попатно ќе го споменевме. Речиси како денес.
„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)
Дали тоа беше работа на имиџ или пак на можностите и наменатана овие компјутери, појма немам.
„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)
Оти вака само еднаш се има прикажано. Ама тоа беше пред војска и пред војна. Уште кога немавме ни родено, ни умрено. 227
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Тоа беше прво наше прегрнување.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Тоа беше како помор, пропаст, ден суден.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Зад сето тоа остана тишина и тој се сети: никој не го викаше, тоа беше само негов внатрешен глас.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Неблагодарник! Тоа беше сѐ што чув. Потоа Жаклин се изгуби со нејзиниот заштитник и со оној дебел муштерија.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Тоа беше истата личност која седеше до нејзиниот „лотосов“ цвет.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Тоа не беше обично држење. Тоа беше допир преку кој љубовта се прелеваше како низ песочен часовник.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Но, надежта за спасот на Рада се појави на вратата, тоа беше Томо.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Немаше грешка, тоа беше гласот на Томо.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Прости, не погрешив, тоа беше и моја желба.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Преку начинот на кој беше пречекан, Ѓорѓе беше сигурен дека само еден е на негова страна. Тоа беше Никодин.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Напротив, тоа беше здив од кој испаруваше алкохолна реа.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Најчесто тоа беа тегли зимница кои требаше да траат и да бидат доручек и вечера за таа недела.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Томо не го заборави ветувањето што ѝ го даде на Рада, а тоа беше стапувањето во брак и венчавката, која ја договорија на денот каде што се вкрстуваат Верата, Надежта и Љубовта.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Тоа беше и главната причина за галопирачкото напредување на болеста.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Кога весело викаа: „Бабо, бабооо! Ајде, дај ми од она нашето.“ - А баба Ѓурѓа знаеше дека е тоа парче сомун намачкан со свинска маст и посолено со црвен пипер. Тоа беше нивната гозба.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Тоа беше една вечер кога се враќаше од планината и уморен седна крај каменливата ограда на мостот.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Марија му се довери без срам дека тоа никогаш не можела да го прави со своите нередовни љубовници, поради онаа празнина што следува по водењето љубов.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Ниту една посета од кралска личност, на некој скромен дрводелец или селанец, немаше да биде прифатена со поголема и поласкава благодарност и радост.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Меѓутоа, единствената личност што мене ми остави впечаток за време на ова интермецо на мојата вработеност – тоа беше кондуктерот во трамвајот кој со својата алатка за дупчење билети ми го поништуваше денот; ќе го кренеше тоа парче хартија, мојот неделен возен билет, ќе го вотнеше во отворената челуст на својата справа и некакво невидливо мастило на него ќе поништеше два сантиметра – и еден ден од мојот живот – еден скапоцен ден кој ми носеше само замор, ниту приближно со онолку пари колку што ми беа потребни за да ја продолжам таа бесмислена работа.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Тоа беше раководителот на санаториумот.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Тоа беше едно ковчесто и голобрадо момче, бледо како мртовец, со интензивно црна коса која му ја допираше половината.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Тоа беше најомилената песна на овчарите, која почнуваше вака: „Huile, huile, palomita“, која, ако се преведе, би значела „Летај, летај, мало гулапче“.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Тој беше толку деконцентриран поради доцнењето на Марија, што не можеше да се сосредоточи дури ни на наједноставните трикови.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Веднаш, без да дадам отказ, го напуштив своето место, си ја презедов врз себе одговорноста затоа што на масата останаа неиздупчени сметки, несортирани, и не ми остана ништо друго освен да заминам дома, да ги земам парите и преку разнесувачите на вредносни пратки да ги информирам роднините за мојата нова финансиска ситуација.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Тоа беше голема глупост; прво, затоа што ние бевме извонредно подготвени за работење на височина; а згора на тоа, дури и во случај на вртоглавица, не можеше да дојде до катастрофа, зашто секој од нас беше врзан со цврст кожен ремен кој, со јаже, беше прицврстен за костурот на градбата. Двесте и педесет, двесте и осумдесет, триста метри.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Неколку дена подоцна случајно пронајде ново име и телефонски број кои Марија ги имаше запишано во домашниот телефонски именик, а бескомпромисната луцидност на љубомората му шепна чии се.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Го пречекавме со срдечно добредојде; оти тој човек колку што беше достоен за презир, барем половина од тоа беше и забавен, а освен тоа и со години го немавме видено.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
- „Нема проблем“ -му рече Марија. „- Единственото што ми треба е телефон.“ Тоа беше точно, а ѝ требаше само за да го предупреди сопругот дека нема да стигне навреме.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Превод: Борис Благоески
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Кој сака, може да си оди дома.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Тоа беше првпат таа да задоцни во времето на тие речиси две години многу сложена, слободна брачна заедница, и тој како објаснување ги претпостави силните врнежи кои ја потопија целата покраина за време на викендот.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Сосетката на седиштето ѝ даде запалка и ја замоли за една од малкуте цигари кои ѝ беа останале суви.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Тоа беше и правило на играта: насмевка на прозорското стакло и правото да следам една жена очекувајќи како очајник дека нејзината врска ќе се синхронизира со онаа што самиот ја одредувам пред секое возење, а тогаш - секогаш до сега - да ја видам како свртува по друг ходник а не можам да ја следам бидејќи сум приморан да му се вратам на горниот свет и да наминам во некое кафуле и понатаму да живеам сѐ додека постепено, после неколку часови или денови или недели, жедта пак нѐ ме натера да ја испитам можноста еднаш сѐ да се поклопи, жената и прозорското стакло, насмевката прифатена или одбиена, врските меѓу возовите, а тогаш, најпосле - да, точно, потоа правото да пријдам и да го изговорам првиот збор, густ од улежаното време, од бескрајното прпелкање на дното на бунарот меѓу пајаците на грчот.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Се сеќавам како тој ден се сетив: сега се Маргарита и Ана, но една недела пред тоа беа Паула и Офелија, сината девојка се симна на една од најлошите станици, на Монпарнас-Бјенвени која на најголемите шанси за пораз им ја отвора својата смрдлива хидра.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Тоа беше јаготка на тортата.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Или, пак, тоа беа книгите како „Злосторство и казна“ што привремено ја надојуваа ваквата страст со тегличка отровна катарза.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Тоа беше бодликав, мал и изворен страв, кој отскокнуваше од страшното отсуство на стравувањето пред почетокот на нашава наративно хаотична приказна.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Погодувате, тоа беше улица во едно сиромашно квартче, со накриво протегнати рушевини, со тела на куќи на кои пишуваше „куљар“ или „лимар“ на излижана и продупчена ламарина која ветерот може секој миг да ја подбутне.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Се обидував да се извлечам од улогата на совршен слушател и на нешто да помислам: излезе дека тоа беше часот по психопатологија на којшто, за алергијата на полен, ние, студентите, требаше да пронајдеме дефиниција.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Лежев и гледав во таванот како да набљудувам ѕвезди. Тоа беа рефлексии од џагор, забава и понекоја пијана мисла.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
И подоцна – куќата што воздивнува, луѓето од Шумшул- град и џуџестиот Жеро Жерав.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Додо, јас и неколцина востаници – тоа бевме нели? – влеговме од одајата во друга одаја, помала, и без двоумење уништивме неколку табли со разнобојни копчиња, преку кои, најверојатно, човечецот во антерија од чоја управувал со механизмот.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Единствено и тогаш и подоцна, како за целиот свој живот што остана будна, и, се разбира, како секогаш закопчана одгоре додолу, тоа беше другарката Оливера Срезоска, нашиот помошник - управител.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Проклет да бидам, тоа беше секс, забите да ти заиграат.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Тоа беше прв случај толку одблиску, толку вистински да ја видиме нашата смрт.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Тоа беше магија. Сон. За ништо на светот не би ја заменил таа голема, слободна вода.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Тоа беше зимска, декемвриска ноќ. Беше сува, студена зима, камен пукаше.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Сепак тоа беше заблуда и не потраа долго, ѕидот, набргу беше бело варосан и насекаде на неговата површина испишавме црвени пароли.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Но во тоа беше моќта на талентот, - кутрото дете почнало сѐ одново, храбро го поднесува и најголемиот бол.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Зимата на 15 февруари тој се врати. Тоа беше изутрина, бевме во строј. Ја пеевме химната. Проклет да бидам, химната.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Тоа беше мајка Верна Јаковлеска, добрата мајка Верна Јаковлеска.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Тоа беа спортски гаќички што ги добила од комитетот за фискултура и култура, како победник во есенскиот крос по повод ослободувањето на градот.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
О, тој златен бран! Се колнам, тоа беше гласот на Големата вода.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Таква храброст уште не сум видел, можеби мрмореше малечок, но тоа беше храбро.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Воопшто тоа беше првпат кога децата толку многу се пуштија, заборавија на редот, на правата линија.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Оној што во тоа беше најагилен, што најмногу се истакнуваше можеше да стане командир на одделение, одговорен на секција, дежурен во кујната, надгледувач, можеше да биде меѓу првите при јадењето (што не беше малку важно), - со еден збор таквите другари во сѐ предначеа, беа наградувани, привилегирани.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Тоа беше квечерина, по вечера, го фрлавме ѓубрето, никаквецот беше раководител на хигиенското одделение.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Ќе си ги стави рацете одзади, можеби тоа беа часови на размислување, ќе ја фрли главата колку може повисоко (ретко некогаш се веднеше кон земјата), - и туку кружи наоколу во дворот како орел што слетал ниско, над земја демнејќи го својот плен.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Гаќи, можеби ќе речете, но за некого тоа беше живот.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Во тој пекол најпосле го видов сиот наш несреќен живот, војната, темните војски, познатите и непознатите мртви по полињата, по патиштата, по војничките камиони, покриени со шаторско крило, мислевме дека спијат, будали дечишта што крадевме бомби по војничките камиони; потоа пред очи ти е домот, тажната смрт на ѕвонарот, добрата мајка Верна Јаковлеска, стрикото Лентеноски, неколкуте ошумоглавени бегалци, татенцето, неговата црна судбина, другарката Оливера Срезоска, старо, несреќно девојче, нашите кутри учители и воспитувачи, Трифун Трифуноски, неговата болна, темна душа, благородна, светла, о, се колнам, тоа беше патот што водеше кон Сентерлевиот рид.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Тоа беше сигурно најпуста ноќ во светот, мразот нѐ закова на земјата.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Луѓе мои, се колнам, тоа беше мајка, вистинска мајка, видовме како рацете на татенцето попуштија, се занишаа.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Тоа беше во северната соба, во мразарницата.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
А кога те сретнав, беше и повеќе од она што беше пред тоа беше љубов кога љубовта ми требаше. беше сон кога заспивав, среќа кога мојата се гаснеше...
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
„Тоа беше случајно“, му рече помирливо, нерасположен за расправање. „Не сакав тоа да го сторам.“
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Тоа беше случај: босите стапалки се лизнаа по меката кал.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Тоа беше бел кафез и потсетуваше на плод од бес, на бела пена.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
„Делкај цела ноќ“, и тој делкаше сега со показалецот на среќа, но сето тоа беше напор на жеден човек што цеди капка вода од сува земја.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Се барав себеси во утрешниот ден зашто судбината на коњот ме поучи? Тоа беше сѐ.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Тоа беше мал непознат злочин.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Тоа беше полицаецот, со рацете зад грб. Одеше бавно.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Како што наближуваа, нејзиното срце почна сѐ поинтензивно да чука, препознавајќи го и него: тоа беше нејзиниот љубен Петар. Рака под рака со Атина.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Беше свесна дека е убава, но сепак не беше задоволна од својот изглед: челото ѝ се чинеше премалечко, очите темно кафени, а не сини, линиите на телото ѝ се чинеа преизразени...се разбира претеруваше, тоа беа некои нејзини бубачки во главата, какви што си имаше секоја девојка на таа возраст.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Раиз, знаеше дека поради тоа беше виновен алчниот фикус.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Не можев да разберам дали тоа беше поривот на индивидуалната амбиција или нешто длабоко, необјасниво во мене, сигурно предизвикано од надворешни агенси што ми ја обновуваше потребата од постојано докажување.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Франција која умееше за човештвото да го организира декорот на разрешената историја, беше подготвена, меѓу животот кој згаснуваше и смртта што набргу настапи, на славниот Палестинец да му ги укаже сите посмртни почести!
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
И тоа беше дел од нашата дипломатска реалност.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Еднаш тоа беше Франсоа Митеран, другпат Тургут Озал И така по ред во текот на четири години.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Тоа не беше неговиот вистински син Бургиба Јуниор, туку историскиот посинок Зине Абедин Бен Али, којшто го запре таткото на нацијата во имагинарниот дел од патот до конечното место во историјата.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Тоа беше жестока борба во која Арафат го беше вложил својот живот, но и животите на илјадници Палестинци.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Тоа беше за мене исклучителна привилегија, покрај претставувањето на неговото поетско творештво во Катедралната црква Света Софија во Охрид, да ја дополнам живо, вон јазикот на енигматичните медиуми, празнината што ја имав за настаните по напуштањето на малата палестинска држава во Тунис и збогувањето со Јасер Арафат...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Тоа беше времето кога младата македонска дипломатија ја понесуваше мисијата на нови обврски во врска со приемот на Република Македонија во Обединетите нации.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Во мигот заѕвони црвениот телефон. Тоа беше лично Арафат.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Но тоа нема да го доведе на вистински бел коњ во слободна Палестина.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Тоа беше врската клучеви која морав да ја оставам при излегувањето, на надлежност на вратарот, кој беше, исто така, на еден или друг начин за безбедноста поврзан со својата Централа.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Пред да станам амбасадор на новата Република Македонија, на 19 февруари 1993 година бев ангажиран во дипломатска мисија во земјите на Магреб.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Но, имаше времиња кога згаснуваше нејзината ѕвезда.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Тоа беше вистинскиот крај на Јасер Арафат. Немаше друг крај.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Тоа беше дел од дипломатскиот ритуал кој во оваа земја имаше посебен вид.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Но на тој пат Арафат се судираше со владеењето на повеќе властодршци, посебно израелските, како и со владетелите на неколкуте арапски режими.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Новиот владетел настојуваше да го врати стариот владетел на заслуженото место, ни поназад, ни подалеку од заслугите и вредностите. Но тоа беше тешко да се стори.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Последната средба со поетот Махмуд Дарвиш ја имав кон крајот на 2007 година во Струга кога тој се овенча со поетскиот Златен ловоров венец на поезијата, вредувајќи се меѓу поетските великани во светот.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Арафат се радуваше на својот дипломатски успех, ја гледаше поблиску од било кога својата Палестина, го очекуваше во неа своето триумфално враќање на бел коњ...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Арафат вознесено го следеше Бургиба и во тоа не виде ништо посебно, тоа беше и неговото мислење кое го делеа сите.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Тоа беше една друга, заробена Палестина.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Макар што се работеше за нивните идеи стари повеќе од стотина година, тоа беа за нас идеи на иднината, но, сепак, си имавме свој пат...
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Дали тие требаше да се вбројат во редот на интелектуалните јаничари, јаничарите по перо, дали со тоа беше исцрпено значењето на јаничарството, беа прашања коишто не престануваа да го мачат Татко.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Беа свесни дека нема никогаш да ги опфатат во нивната потрага сите османскотурски заемки, но до некаков компромис мораше да се дојде, ако не денес утре, задутре.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Очигледно настапуваше нова, завршна фаза во мисијата, во тоа беа уверени и обајцата.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Тоа беше драгоцениот Куран, во ракопис.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Ја анализираа сорбонската дисертација, ѓомити експерти, а тоа беа добро насаскани домашни експертутки за мала коска.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Не, тоа беше внатрешна потсмешливост, бесмислена и смрзната, а од неа во него остана длабок белег.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Но тоа беше вешта сенка на вешт провалник способна да живее самата за себе иако тоа не го правеше.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Што говорам, се насмевна. Тоа беше прва насмевка.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Но борбата за човековите права и за легализација на проституцијата беше само дел од моите активности. Во тоа беше проблемот.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Влегов во мрежата за работа на црно со жените од Прифатниот центар за странци, а тоа беше спротивно на мојата борба за човековите права. Тоа ме уби.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Тоа беше сомнежот. Се сомневаше во сите. И во себе. Како? Зошто? Не знам.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Таа направи мала пауза, чекорејќи првин лево, а потоа десно, со одмерен ритам во звукот што во допирот со паркетот го оставаа високите штикли, (тоа беше вообичаено на нејзините предавања непосредно пред да го изнесе заклучокот) и, кога оцени дека концентрацијата на слушателите го имаше постигнато потребното ниво, им се обрати тивко, со зборови кои се голтаа во сиот нивен волумен, како пластични апови до пукнување исполнети со кислород: „Мили мои осамени срца, добро запомнете, кругот за кој зборувавме функционира во секој сегмент на општеството, отсекогаш и насекаде.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Тоа беше практика по секое гаѓање.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Работното место на Гоше, всушност, му беше подарено или, со оглед на околностите, тоа беше измислено за него, како благодарност за она што се нарекува минат труд, за неговиот влог во соработката со тајните служби за безбедност - поткажувач од посебен агол на гледање и слушање, регистратор по хоризонтала, без толкувања, и со јасно означен радиус: во кругот на Противпожарната единица за руралните средини околу Метрополата, формирана под покровителство на Социјалистичкиот сојуз на работниот народ.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
И продолжи да чита: „Првите седмици поминати во притвор силно тагував и копнеев за сѐ, но најмногу, што е сосем природно, за своите најблиски, но не само за нив: тоа беше копнеж за многу конкретни нешта, атмосфера, средина, врската, ситуацијата, доживувањата итн.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Не знам кој ме вовлече во таа игра; беше ли тоа Нинослав, беше ли тоа Круме Волнаровски, беше ли тоа разработен план или само игра на случајот?
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Не би рекол дека сето тоа беше само по инерција.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
И тоа беше ужасно опасно, но во просторијата барем немаше телекран, во што се увери уште кога влезе.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Во тој момент од телекранот се слушна пробивен писок. Тоа беше сигналот за враќање на работа.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Во рок од една - две секунди, разменија еден двозначен поглед и тоа беше крај на приказната.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Се сврте. Тоа беше неговиот пријател Сајм, кој работеше во Истражувачкиот оддел.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тоа беше само брз поглед, полн со презир и одбивност.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тоа беше апсурдно, зашто испишувањето на тие зборови не беше поопасно од самиот чин на пишувањето на дневникот; но за миг беше речиси готов да ги откине упропастените страници и сосем да се откаже од проектот.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Помисли, исто така, да побрза до Општинскиот центар и да остане таму до затворањето и така да си обезбеди барем делумно алиби за таа вечер. Но и тоа беше невозможно.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тоа беше низок, темнокос човек во бел жакет, со ромбоидно, сосем безизразно лице, кое можеше да биде и кинеско.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тоа беше жена од околу триесет години, но изгледаше многу постара.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Освен тоа, во извесна смисла тоа беше вистина.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тоа беше сѐ што сакаше да чуе.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тоа беа огромни стаорци. Беа на возраст кога стаорската муцка станува тапа и крволочна, а крзното кафеаво наместо сиво.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тоа беше совршено преобраќање, школски пример.“
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Некој посебен закон против одењето дома по невообичаен пат не постоеше: но тоа беше доволно да се привлече вниманието на Полицијата на мислите.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Винстон застана во место, и се сврте. Тоа беше О'Брајан.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тоа беше единственото што не ќе можат никогаш да го сторат.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тоа беше една од оние слики кои се направени така што очите те следат кога се движиш.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тоа беше бескрајно понижувачко, а по извесно време стана страшно.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тоа беше место без темнина: сега сфати зошто О'Брајан изгледаше како да ја препозна алузијата.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тоа беше мисла што нему буквално никогаш не му беше паднала на ум.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Ако наоѓаше некакво олеснување, тоа беше во работата, во која повремено можеше да се внесе заборавајќи на себе и по десет минути без прекин.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тоа беше само знак на нејзиниот отпор спрема Партијата и спрема сите нејзини прописи и на некој начин му изгледаше природно и здраво, како кивањето на коњ кој помирисал мувлосано сено.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тоа беше безнадежно, дури и како мечта.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тоа беше дива, невозможна помисла, што требаше да се напушти истиот миг кога се појави, но собата разбуди во него некаква носталгија, некакво наследно сеќавање.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Она што излегуваше од него се состоеше од зборови, но тоа не беше говор во вистинската смисла на зборот, тоа беше несвесна врева изговорена, како квакањето на пајките.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тоа беше неопходно, зашто освен со директно распрашување поинаку не беше можно да се дознае кој каде живее. Не постоеја именици од никаков вид.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Сето тоа беше бесмислица, како што им беше јасно и на двајцата.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тоа беше добро место за криење, кога еднаш ќе стигнеш таму, но стигнувањето до таму беше многу опасно.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Таа знаеше кога треба да вика во знак на поддршка и кога да вика „ уа“ и тоа беше сѐ што ѝ беше потребно.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
„Веројатно не многу. Но тоа беше доказ.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тоа беше пред десет - единаесет години. Да се случеше денес, можеби ќе ја сочуваше фотографијата.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Во извесна смисла таа не му кажа ништо ново, но токму тоа беше дел од привлечноста.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тоа беше книга без наслов. Луѓето ја нарекуваа, ако воопшто некако ја нарекуваа, едноставно книгата.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тоа беше еден долгнавест кафез од жица, со рачка на горната страна, за да може да се носи.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тоа беше врева од која се стегаа забите и се крева косата на тилот. Омразата почнуваше.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Само еднаш во животот тој поседуваше - и тоа по настанот: а тоа беше важно - конкретен, непогрешлив доказ за еден чин на фалсификување.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тоа беше рефрен што се слушаше често во моменти на преголеми емоции.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тоа беше врв на суптилноста: свесно да предизвикаш несовесност, а потоа, уште еднаш, да станеш несвесен за чинот на хипнозата што самиот штотуку си го извршил.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Делумно, тоа беше химна на мудроста и на величината на Големиот Брат, но уште повеќе беше чин на автохипноза, на свесно давење на свеста во ритмичниот звук.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тој го пишуваше дневникот за О'Брајан: тоа беше како некое бесконечно писмо кое никој никогаш нема да го прочита, но кое беше адресирано на една одредена личност и кое добиваше тежина од тој факт.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
„Тоа беше посебен случај. Не беше во прашање само нечие убиство.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тоа беше како две половинки од еден контразнак.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тоа беше како да се обидува да направи потег на шаховска табла кога е веќе матиран.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Продолжи да бере од ѕвончињата. Тоа беше најдобро.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тоа беше сѐ и тој веќе беше несигурен дали воопшто се случило.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Во извесна смисла тоа беше подлабоко од пријателство, тие беа интимни: некаде постоеше место на кое можеа да се сретнат и да разговараат, иако вистинските зборови можеби никогаш нема да бидат изговорени.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тоа беше, без сомнение, неговото лице, но му изгледаше дека се променило повеќе отколку тој самиот во себе.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тоа беше поради атмосферата на полињата за хокеј, на ладните туширања и на заедничките походи и, воопшто, на чистоумието што таа го ширеше околу себе.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тоа беше едно старо, изедено од зајаци пасиште, со изгазена патека што кривулеше преку него и со по некое ритче овде-онде.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тоа беа германските нацисти и руските комунисти.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Во секој случај тоа беше еден заслепувачки блесок на светлина.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Сето тоа беше содржано во тој прв чин. Ништо не се случи што ти самиот не го предвиде.“
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тоа беше онаа фотографија.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Му удираа шлаканици, му ги сучеа ушите, го кубеа за коси, го тераа да стои на една нога, не му даваа да оди на мокрење, му вперуваа жестока светлина во лицето сѐ додека од очите не му потечеа потоци солзи; но целта на сето тоа беше просто да го понижат и да му ја уништат моќта на докажување и на размислување.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
„ Да“, рече тој. „Им се допаѓаше да си ја допреш шапката пред нив. Тоа беше знак на почитување.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тоа беше нешто премногу далечно за да вреди да се размислува за тоа.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тоа беа само имиња на цркви. На сите лондонски цркви, односно, на сите главни цркви.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тој збор не можеше да се употреби во неговото старо значење како „ политички слободен“, или „ интелектуално слободен“, зашто политичката и интелектуалната слобода не постоеја повеќе дури ни како концепти, па според тоа беа и безимени.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
„Тоа што ти се случува овде е засекогаш“, беше рекол О'Брајан. Тоа беше вистинскиот збор.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тоа беше една огромна пирамидална градба од блескаво бел цемент што се издигаше, тераса по тераса, триста метри во височина.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Во него се бореше некаква чудна мешаница од чувства, иако не беше вистинска мешаница; тоа беа повеќе пластови од чувства, од кои не се знаеше кое е она основното.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Ретко работеше, дури и во најдобрите времиња, а сега струјата се укинуваше преку ден. Тоа беше дел од штедењето во подготовките за Неделата на омразата.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Се сеќавам на времињата кога еден ваков предмет можеше да достигне и осум фунти, а осум фунти беа - па, не би можел да пресметам сега, но тоа беа големи пари.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Ходникот низ кој ги поведе беше послан со мек тепих, ѕидовите беа обложени со светли тапети и бела дрвенарија и сето тоа беше беспрекорно чисто.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Но дури и тоа беше настан што се памети во затворената осаменост во која човек мораше да живее.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Иако се наоѓаше три или четири метри далеку од него, можеше да види дека кафезот е поделен по должината во два оддела, и дека во секој од нив има по едно суштество. Тоа беа стаорци.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тоа беше недозволено глупава работа.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Се шуткаше околу базата на огромниот тркалезен столб, на чиј врв статуата на Големиот Брат гледаше во небото кон југ, онаму каде што ги победи евразиските авиони ( само пред неколку години тоа беа истазиски авиони ) во Битката за Воздушниот коридор Еден.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тоа беше изум со чија помош секој беше деноноќно опколен од поткажувачи кои добро го познаваат.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тоа беше доволно. Сајм беше престанал да постои: тој никогаш не постоел.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тоа беше како проста равенка со две непознати.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Кога отиде кај таа жена тоа беше неговиот прв грев во последните две години.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тоа беше чувствителна и одговорна работа и подобро со неа да се справи најпосле.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тоа беше движење кое - ако некој сѐ уште размислува на таков начин - потсетуваше на благородник, од осумнаесеттиот век кој ја нуди својата кутија со бурмут.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тоа беше како нивните два ума да се отвориле и како мислите да течат од едниот до другиот преку очите. „Јас сум со тебе“, како да му велеше О'Брајан.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тоа беше место исполнето со врева и смрдеа.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тоа беше крупно, меснато и брутално; беше полно со интелигенција и со еден вид контролиран занес, пред кој тој самиот се чувствуваше беспомошен; но беше уморно.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тоа беше спротивно на тенденцијата кон механизирање, која стана квазиинстинктивна речиси во целиот свет и, уште повеќе, секоја земја што остануваше индустриски неразвиена беше беспомошна во воена смисла и беше осудена да падне под доминација, директна или индиректна, на своите понапредни противници.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Што и да зборуваше, беше сигурно дека секој збор од тоа беше чиста исправност, чист Ангсоц.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тоа беше типот што, изгледа, најдобро успеваше под доминацијата на Партијата.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тоа беше снимка од разговорот со О'Брајан, онаа вечер кога се запиша во Братството.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тоа беше пред војната, се разбира“.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
О'Брајан го измачуваше до лудило и за кусо време - во тоа беше сигурен - ќе го испрати и во смрт. Но тоа не беше важно.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Или можеби тоа беше тресењето на неговото тело.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тоа беше г-ѓа Парсонс, жената на еден комшија од истиот кат.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Но, тоа беше обично парче од бескорисно знаење што тој случајно го поседуваше затоа што неговото сеќавање не беше доволно под контрола.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тоа беше девојката од Одделот за проза, девојката со темната коса.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тоа беше сеќавање што веројатно намерно го туркал од свеста во текот на многу години.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тоа беше речено мошне тивко, речиси необврзно - повеќе како констатација, не како команда.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тоа беше будно, ладно лице на човек од околу триесет и пет години.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Меѓутоа, немаше билтен од фронтот. Тоа беше само едно кусо соопштение од Министерството за изобилство.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Но тоа беше само интелектуална одлука, донесена затоа што знаеше дека треба да ја донесе.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тоа беше законот според кој секој капиталист имал право да спие со секоја жена што работела во некоја од неговите фабрики.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тоа беше фотографија слична на оваа.“
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Но имаше конкретен доказ; тоа беше еден фрагмент од напуштеното минато, како фосилна коска што ќе се појави во погрешен слој и ќе ја уништи геолошката теорија.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тоа беше О'Брајан што му прозборе од Темнината.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тоа беше човек од околу триесет години, со мускулест врат и со голема подвижна уста.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тоа беа бедни, неквалитетни предмети, но разните тенџериња за готвење тешко се набавуваа.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тоа беше сахарин зачинет со каранфилче, специјалитет на кафеаната.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тоа беше исклучително тешко.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тоа беше лажно сеќавање. Ја оттурна сликата од сеќавањето.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
А мачката? Тоа беше мачно: да ја оставам можеби е добро, зашто во нејзина куќа ја оставам, како што една мачка си сака, да ја земам, ќе биде добро, зашто би била згрижена.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Сакаше да предизвика божем молба да не презема силни постапки, а всушност тоа беше молба за разбирање и за сочувство.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Тоа беше нешто слично како во оној цитат што го бев запишала од една книга: соочена бев со наплив на нешто од што, во мојов случај, сепак, сеќавав, дека морам да се одбранам.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Ја мереше и се јадосуваше што водата, место да ја зголемува температурата, како што очекуваше, таа ја намалуваше и тоа беше знак дека нема да избие лава и да ти помогне во твојот научен потфат.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Тоа беше таа, Злата. Богуле ја позна по фустанот.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Тоа беше и мојот прв цивилизациски шок, после што ми требаше долга и тегобна рехабилитација.
„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)
(Тоа беше начин на кој тие разговараа за работата - грижливи прашања за тривијални работи).
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Ако мислиш на текстот за „Македонскиот документ“, тоа беше повеќе реакција на некој чие најблиско (или основно) изразно средство е јазикот.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Сега, сосем оправдано, се поставува прашањето за мотивот и намерата на ваквото, на моменти и шесткратно зголемување на глобите – дали тоа беше искрената волја да се запре со перманентното повредување на работничките права, или, пак, да се наполни државниот буџет, и тоа од ставката на т.н. неданочни приходи.
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
Впрочем, како што тоа беше случај и во останатите европски земји во кои на власт беа комунистичките партии.
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
3. Паузи, одмори и отсуства а) со новиот ЗРО (2005) се избриша една од најексплицитните одредби од стариот ЗРО (1993) во поглед на паузите – тоа беше онаа којашто предвидуваше дека „одморот, во текот на работата, се организира на начин на кој се обезбедува работата да не се прекинува, ако природата на работата не дозволува прекинување на работата или ако се работи со странки“ (чл. 45, ЗРО/03 – Пречистен текст).
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
Но, тоа беше работа на Хелвиг. Таа не можеше да се меша.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
- Слетуваме... Тоа беше звучниот глас на стјуардесата...
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Во сандачето (тоа беше куферче) бенге зела од кај браќа си дветри кила компири, и кога ѝ кажа на Митра дека таа ќе го зготви петелот, ни со бонгур ни со ориз, ами со компири, оваа зина од чудо и за малку што не извикна: „Да е видел господ, кокошка со компири ќе ми готви ваа орјатка! Шо ни се чуло, ни се видело!
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Но и тоа беше достаточно за да се почувствуваат тие родители Грци, оти преку Дима секој од нив добиваше по цела лира на месец што го пуштил своето дете да учи „вистинска наука".
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Тоа беше разбирањето на Мариовците и затоа масовно ја напуштаа српската армија.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Мајка го оправдуваше заминувањето, оддалечувањето од родната земја само ако тоа беше со Божјиот повик за да се сподели својата внатрешна болка и сопственото страдање со она на најсиромашните.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Да можеше некој да наѕре во нејзиното срце. Тоа беше скршено засекогаш.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Во далечината трепереше само светлината од куќата на баба, тоа беше сигурно последната светлина што ни беше упатена.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Тоа беа мигови на силна, метафизичка слабост кога душевната болка го достигнува својот пароксизам.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Тоа беше како никогаш светнато од сите страни. Врз масичката видов вазиче со каранфили од Мајкината градина.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Тоа беа книги кои, според Татковата философија на опстанокот, го затвораа излезот кон светот во одредени периоди, кога превладуваа значењата на други книги.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
И со тоа беше во сојуз со Бога за кој, како во рефрен, велеше дека тој ја испратил да си ги спасува чеда­та. И тоа ја правеше уште похрабра, правеше сѐ друго во светот да го смета за помалку значајно од една детска солза, какви било револуции, дури и татковини...
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Поучни издигнувања!... Секогаш научни!.. Тоа беше неговата апсолутна формула.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Пролетоска направи толкави измени на телефонските броеви што тоа беше неизбежно.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Ја извлече и се исправи. Тоа беше телефонски именик. На англиски јазик.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Него девојките го сакаа, не му недостигаа посакувани средби со нив, но тоа беа средби зад грмушка, зад агол, крај бандера.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
За волја на вистината, тоа беше Струмица од којашто на авторот „срцето му се раскажуваше“ поради љубовната авантура со една „азган“ распуштеница со која соголените задници им беа направени касапана од лутите летни комарци некаде на ледините таму каде што сега во Скопје се наоѓа населбата Аеродром.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Тоа беше друго. Тоа беше само како некое подмирување на киселините во стомакот.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Иако тоа беше доказ дека продавачот просто не знае што продава, сепак тоа му изгледаше току необично што гласно рече: „Гледај!...“
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Тоа беше една просторија како поголемка дневна соба, со пет-шест маси поставени вдолж и столовите како расфрлани по просторијата околу масите.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Во почетокот тоа беше една полуприватна и полузадружна работа.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Тоа беше неговата последна лекарска печалба, не и последен удар со нож.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Тоа беше она што го плашеше. Љубопитноста, проклетата човечка љубопитност.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Тоа беше волшебничка кугла, таа чаша што раѓа во себе разденување и примрак па после како сунѓер ја впива ноќта и ја дави месечината в катран. Тоа беше огледало.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Сеќавањето копаше по своето дно а сепак тоа беше прва престава со разбудувањето, тој настан виден во едно далечно детство, во овој ист град, сонлив и удавен во здодевност и замор.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Волчи глутници в снег, заклани овци, заклана надеж. Тоа беше првата причина.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Зглобовите на разговорот попуштија, се разнишаја, и можеби тоа беше причина што, кога се проштеваа, таа ја заборави на стол својата свилена марама.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Брзаше да знае пред осудата - дали она што го виде е млад глог со испреплеткани гранки или камен покриен со бронзена 'ржа. Тоа беше важно.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Најпосле: тоа беше нож кој на својот благ виножитен пат само за миг се вкочани во воздухот.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Војска? Ха! Тоа беше матна дождовница од испиени, на прв поглед безоблични луѓе, колона гробнички шинели, разнишан ред страшила, глупаво и ненужно развлечен синџир од чудни шушкави алки. Тоа беше почеток и крај.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
А Србин нешто имаше смислено. Тоа беше очигледно.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Тоа беше најсмешно, но за Србина веќе навредливо.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Повлече прво една линија попреку а потоа од двете страни и наредни чаталчиња. Тоа беше фронтот од каде што доаѓаа.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Со нив беше и еден цивил. Тоа беше нивниот толкувач.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Некој викна: - Стој!!! Евто и Трајче застанаа. Тоа беше стражата.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Кога Италијанецот се приближи, Трајче го позна. Тоа беше Федерико.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Детето плачеше. Трајче го препозна. Тоа беше соседот Евто со снаа му.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Од под една бука стана и се упати кон нив висок и строен партизан. Трајче го препозна. Тоа беше Планински.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Тоа беше смртоносната авионска партизанска тројка, која крстосуваше над друмовите каде што врвеа германски колони.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Тоа беа оние исти германски војници, кои раното го видоа како продава млеко.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Тоа беа Горјан и Огнен, така мајсторски маскирани што ретко кој можеше да ги познае.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Силјан беше многу гален и од татка и од мајка, чунки од многу синови Божинови само Силјан беше останал жив, та од тоа беше гален многу и беше го ожениле уште на шеснаесет години и на седумнаесетте години му се роди на Силјана едно дете машко, му го викаа Велко.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
А бидејќи тоа беше ден на преселувања Народи доаѓаа од кај морето оставајќи го само та жестоко рикање ги прогонуваше и страв.
„Камена“ од Анте Поповски (1972)
Тоа беше ден на погубите. Бог рече денот да се вика погубија.
„Камена“ од Анте Поповски (1972)
Тоа беше ден на исчезнувањата. Бог рече денот да се вика бестрагија.
„Камена“ од Анте Поповски (1972)
Тоа беше ден на тиранијата. Бог рече денот да се вика тиранида.
„Камена“ од Анте Поповски (1972)
Тоа беше ден на разделбите. Бог рече денот да се вика разделија.
„Камена“ од Анте Поповски (1972)
Тоа беше ден на погибиите. Бог рече денот да се вика погибија.
„Камена“ од Анте Поповски (1972)
Тоа беше ден на земја онокрајна. Бог рече денот да се вика дамниден.
„Камена“ од Анте Поповски (1972)
И многу кинвали имаше со земја покриени и се гледаше подолу едно златно езеро и се слушаше глас дека ништо не нѐ дели од затемнувањето Тоа беше ден на скитања.
„Камена“ од Анте Поповски (1972)
Тоа беше постар граѓанин, во службеничка облека и неговата појава можеше да се објасни само со присуството на дрвената билетарница што беше затскриена во честакот од неколку стројно израснати кипариси што во темнината потсетуваа на вистински чувари.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Но тоа беа денови на среќа кога ситните недоразбирања не се во состојба да ја растурат примамливата палата што ќе ја крене заслепеноста.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Веројатно тоа беше прошетка на душата до мравињакот и назад", рекол пријателот.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Тоа беше свечено ветување. Зачинето со солзи. Мајка ти ми беше најмилата сестра.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
- Сезаме, отвори се - ѝ вели на аеродромската врата.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Кутрата, сигурно ќе се препоти внатре, олку покриена, не ќе може ни да дише, но што да се прави, тоа беше единственото што на брзина му падна на памет.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Тоа беше богато, полно крстосување, вистинска радост. Но сега веќе не можеше да лета ноќе.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Чинам, чувствувам осаменост. Старецот рече: „Тоа беше само првиот знак.“
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Тоа беше нивниот брак. А денес, по шест години тука седеше вујко Ејнар.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Тоа беше бродот на мојот татко што минуваше над нашиот град, гратчето кадешто вселенските ракети никогаш не доаѓаа, и ние ќе лежевме будни следните два часа, размислувајќи.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Беше слеп на левото око, тоа веќе не му припаѓаше нему. Сега тоа беше непријателска територија.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Тоа беше како некоја погребна процесија. Но бесна процесија, во трк, со разбушавена коса, што подвриснува, настрвена кон север на некаква си церемонија.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
До мене ќе допреше нејзиниот глас преку меѓусобното радио: „Почувствува ли?“ А јас ќе одговорев: „Да, тоа беше тој.“
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
„Можеме ли да добиеме малку вода, ве молам сењор“ Тоа беше момче од околу дваесетина години.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Тоа беше едното од најзначајните објаснувања со кои таа располагаше во врска со бесмртноста на братучедот Благоја.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Значи за мене тоа беше доба на трчање и на натпревари.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Го рече тоа со подбив, со мирен глас, како да станува збор за грутка снег што одамна се има растопено а во нејзината дланка останала само лигавата навлажнетост.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Стоев збунет и раскрвавен; ништо не преземав (всушност знаев дека паниката нѐ прави невнимателни, а при вакви состојби невнимателноста е сестра на несреќите), а потоа, сосема неочекувано, како од некоја непресметлива далечина, се јави гласот на Катерина.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
А исто така речиси бев сигурен дека скокот на Јана од коленото на Непознатиот Катерина го оценува како свој личен успех.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Господи, тоа беше клокот од грофтање , од мукање, од блеење; булукот протатне покрај мене и низ мене како најбрз летен порој кој остава зад себе пустош а во нас ја поттикнува рамнодушноста и тоа само заради немоќта да му се спротивставиме.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
А кога го поминавме Камениот мост ми го покажа оној див костен, мислам дека тоа беше петото дрво од Офицерски дом, под кое Јана ѝ го превзела некогаш првото либе.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Се трудев да ѝ ја објаснам мојата положба, непријатностите со сенките, мислам дека го спомнав и недоветното будалесто смеење на Јана, на твојата пријателка Јана, (токму така ѝ реков), но Катерина се преправаше дека ниту нешто слушнала, ниту нешто видела; (постојат такви моменти кога мојата Катерина в очи ми се руга, а лицето ѝ е невино, невино, како на палаво годиначе кое тукушто проодило), а притоа сепак, најприсутно барем во моите размисли беше она нејзино одречување, дури и спротивставување (како сум смеел да си претпоставувам дека таа дружи со сенки, а посебно со сенката на некоја Јана), а посебно ме изненади нејзината забелешка дека неа никогаш не ја интересирале русокосите фолиранки, и наеднаш ме заплисна некоја заедничка смеа, смеењето на двете жени, на Јана и на Катерина, кои како сенки се оддалечуваа по некоја спирална скала, а јас (тоа беше навистина за чудење) открив дека се наоѓам во ходникот, дека сум седнат на бетонот, и тоа пред врата што веројатно беше нашата, а притоа вратата беше заклучана.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Дури и слушнав како вели дека дури сега се чувствувала многу комотно. Во тоа бев сигурен.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- У нас, во нашето село кога го донесоа новиот поп, селаните рекоа - не го сакаме. Тоа беше есента. Триесет и шестата.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Имиња, имиња, имиња. Извикувани со плач, со љубов, со надеж, со болка, со топлина и со солзи во очите.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
А еден ден дојдоа и Маџирите да пљачкосуваат.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Две години затвор во Кожани. Кога си дојде дома, ми рече: - Јас, Ристанке, ќе си одам во Америка.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Ја препознав. Чудно, нели? Тоа беше мајка.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Знаете... - Да, Кире, - рече Нумо. Тоа беа нашите ранети партизани во болницата...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Поминаа пет месеци. Од школо ми се врати син ми плаченичкум. Рацете посинати и натечени.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Тоа беше едно мало шише во кое имаше некаков лек што го пиела мајка ѝ кога била болна.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Тоа беше доволно да заприкажуваат за она за што сакаше дедо Геро.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Тоа беше голема надеж, но не се решаваа.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Тоа беше вистина, зашто таа ноќ тој прво се разбуди кога Луман им дојде, а после и кога се врати со деда му откај Мирчета.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
А тоа беше нешто што не смееше да му се случи на еден славен мачор.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Зашто тоа не беше само обично лето. Тоа беше лето за Зоки.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
И, да знаете, тоа беше тогаш кога Зоки Поки научи да си го пишува името.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Добро. - Гледаш дека ти се допаѓа? Тоа ти е име! Навистина, тоа беше име!
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Тоа беше и убаво, но и незгодно: ако греши, самиот си е виновен! Па што да се прави тогаш?
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
„И девојките, и нивните муштерии“, вели итрецот, и тоа беше неговата најголема тајна што понекогаш ете, и јавно ќе ја соопштеше.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Не знам кој ни ги спремаше овие приредби и со каква цел, и каде нѐ туркаше нашиот погром, но тоа беше грдо искуство.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Си слушнала за таквите предавства? Тоа беше затоа зашто жените повеќе го ценат животот од нас, мажите.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
А мислам, одамна се знае, дека жената кога ќе ја поведе срцето, сосема го губи умот".
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Контролорот! Тоа беше неговиот лик.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Стопати ти напишав и толку пати се избришав, но тоа беше вентил за мојата душа, исполнета со таква тешка, смртна тага која трае и се прелева од една во друга форма.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
-„Зошто Јас, зошто боли толку многу, зошто секој збор ме повредува, зошто секоја насмевка ми е толку туѓа, зошто е толку тешко да заборавам?“
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
- Еј, што убаво маче, - прокоментирав за да ја скршам тишината.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Тоа беше еден зелен точак, со големо скинато кафено седиште.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Пребројав колку чинии месо и компири сум изел - тоа беа две и половина - затоа што ме доведе во заблуда навистина да не сум јадел малку.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Тоа беше едно многу убаво лонче што тетка ѝ на Дора го донесе од Грција, сино со розово капаче и со бледорозови уши што стрчеа од страните.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Тоа беше првата превентива да се спаси човекот себеси.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Тоа беше само материјал за знаме, велам, ако може една цигара... Нема цигара!
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Но тоа беше повеќе слеп колосек, глуво место.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И тоа беше имале на програмата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Всушност, тоа беше почетната фаза за средување на просторот помеѓу зградите во станбената населба.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Додека беа на прошетка мама Злата го подготви ручекот: имаше од питата, сарма од зелка, печено пиле и баклава - тоа беше вистински празничен ручек. ***
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Тоа беше сета одмазда за сите патила во осамата.
„Ненасловена“ од Анте Поповски (1988)
Сакав да ѝ напишам за мојата намера еден ден да пишувам токму на темата на жртвувањето, во план имав таков роман, тоа беше Балканскиот жртвен јарец, но остануваше едно прашање од романот Татковите книги кое таа често го поставуваше, а јас постојано се обидував да ѝ одговорам, во очекување на вистинска можност...
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Всушност тоа беше одморалиште на Комунистичката партија на Македонија.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
И овците и козите и дворот полн јагниња и јариња; и воловите Баљо и Сивко и кравата Белка и двата коња и мачката и кучето Шарко и крушата до авлијата и бадемите и оревите и костените во Стара Ливада, бавчите, лозјата и благотата во каците и виното во бочките и песните пеени на седенки и ората виени во широки кругови на вигната и тоа беше дома..
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
И седенките, кога чупите од село се собираа и со шега и песна плетеа чорапи, фанели, капи, нараквици и малини, а беќарите - мајтапчии, вртејќи синџирче на прст, ги задеваа оние девојки кои имаа фрлено око. И тоа беше дома...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
И тоа беше дома... Дома... Дома беше и старата исчадена икона на Богородица обесена во ќошот и масленичето што без престан гореше пред нејзиното лице и молитвите тивко шепотени – за здравје и бериќет...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
1. Сонувавме заедно бескрајни предели и соници и несоници и возможности и невозможности. Кога се будевме сеедно дали тоа беше утро или пладне излегувавме пред езерскиот шир да ја пронајдеме светлината.
„Чекајќи го ангелот“ од Милчо Мисоски (1991)
Кога со тоа беше готов, со ножето изделка друго чамово дрвце, така колку да може да се протиња низ цевката.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Тоа беше она што од далеку се гледаше како огромно зелено поле. Свртеа малку налево.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Тоа беше случајно. Ме опијанија пријателите. Игравме карти цела ноќ. Пред зори испив литар ракија.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
ОСТОИЌ: Тоа беше директно прашање.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
СТЕВО: На пример ова што вие го свиревте. САРА: Тоа беше Шопен. СТЕВО: Слично на Бетовен.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Пред тоа бевме на летување, па јас бев на две долги службени патувања, па...
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Еден ден учителот нѐ извести дека на кралот Александар му е извршен атентат. Тоа беше во 1934 година.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Меѓутоа, додека се предаваа, некој од нашите припука, па имаше и ранети. Заробивме четириесет Германци.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Сега кога им раскажувам на моите деца тие се кинат од смеење, но тоа беше мојот штос, зашто не сакав машките да се фалат дека се запознале со мене и дека сум нивна девојка.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Тоа беше при крајот на 1944 година. Тргнавме од Кичево за Тетово и таму ја пречекавме Новата година.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Имавме и комплет музика, подготвувавме скечеви, а уметниците со својата умешност и малку реквизити ги украсуваа бините.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Тоа беше нашата прва чета, трет баталјон, единаесетта бригада.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Тоа беше годината пред јас да заминам партизани.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Сето тоа беше надвор од него, насетуваше Ѓулсиме со својата детинска чистота и женска проникливост.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Тоа беше Турчин со зачалмен фес и ибн Пајко тојчас го препозна амамџијата Селим од Чифте-амамот, кој секогаш го триеше со топли ленени крпи кога овој со Калија одеа во саботите на бања, едниот во женскиот, другиот во машкиот дел.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Тоа беа зборови што ги беше прочитал во еден напис зачуван меѓу книгите од манастирот Свети Ѓорѓија-Горг.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Чадот од полусувите цепаници одвај излегуваше низ чатијата и баџата на неговата ниска куќарка - тоа беше знак за неговата полужива душа, која одвај поземаше сила за понатаму.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Повидните Турци се беа прибрале по сараите поради зимата, ајдуците и разните бунтаџии сигурно сега мирно си седеа покрај некој качамак и покрај некое огниште, та и тоа беше преубаво.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Тоа беа неколку китки црвен божур, чии тешки глави ѕвонеа со бојата и пораките.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Тоа беа сигурно редовните гости на Каплан-паша, кои во петоците идеа овде на теферич и за да си ставаат жените ума и к'на, додека месата им се греат во топлите извори.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Пред секој дуќан стоеше подаден цреп со цвеќе - тоа беше стар обичај на чаршијата и затоа низ нејзините сокаци толку опојно мирисаше - но ова беше јасмин и ибн Тајко го зеде тоа како јасен знак дека ќе му се случи нешто важно.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Што му го знаеш? Тоа беа негови зборови, а и Петреви.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Најпосле, дури четвртиот ден од заминувањето за Алма Ата, Ивана се јави.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Не беше друга. За мене тоа беше прва и најпрва работа на светот во тој момент.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Да, тоа беше гласот на чичко Љубе, немав веќе никаква дилема.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Само, ми недостигаше глас да му одговорам на повикот. Бев занемена.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Тоа беше токму со најмонструозното издание од машка осуетена природа, со екстремна недоверба кон жените.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Тој лик, тоа нешто што во делот од секундата ми се појави на белиот ѕид, тоа не беше цртеж на хартија, тоа беше сенка во воздухот, тродимензионална слика од магла и чад.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Тоа беше училиште за најголемите бубалици, а не за слободоумен човек како мене.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
После две недели тој ми се јави и сам ми призна дека тоа беше одглумено, иако воопшто не го ни прашав.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Тоа беше убаво од него, но нешто во воздухот лебдеше и зборуваше дека ништо не е како порано.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Да, јас видов, слушнав, но не со ушите, не беше тоа звучна реченица, тоа беше комуникација како во соништата.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Со Стомачето почнав интересен дијалог, во кој постојано се насетуваше некоја борба. Тоа беше обострано шармирање.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Тоа не беше ни среќа, тоа беше блаженост од љубов, чиста љубов, исконска.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Денес видов сѐ, имав визија утринава. Велам, тоа беше грев!
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Но тоа беше необична риба. Не беше ни златна ни сребрена, а сепак беше необична.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Тоа беше навистина голема новост.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Во тој момент тоа беше пресреќно.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Тоа беа најубавите маслинарници во светот.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Тоа беше песна што се случуваше пред очите на Томче.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Тоа беше пруга што нигде не води.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)