ти (зам.) - носи (гл.)

—' Ич, јас ни абер, кога вака: еден ден Ристе ми ти носи нешчо во торбата.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
И најмала случајност понекогаш ти носи смрт или те остава во живот.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Јас мигновено го забележав тоа. Зар и вие, ќерки мои? Ами јас и Агна сме ти носеле лимонче, мори старо!
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
„Ти носам една чудна книга, вели бегу, рисјанска” рече ибн Тајко.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Нејќам да ми се смеат сите: е, ти носиш вода, а ние тука се потиме! – Кој ти се смее?
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Не верувај им на Грците, вели, и кога ти носат подароци.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И не ти носи душата и со него да се скараш.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Не ти се крева рака, што се вели, не ти носи душата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Веќе ја распознаваше неговата свирка, но сега тој се обидуваше да го научи да го разликува – остриот, краток свиреж: „дојди“, долгиот, развлечен: „ти носам храна“; два едномерни – „подигни се“, при што змиулчето ќе ја извиеше главата и горната третина на телото и одлепено од тлото, се нишаше лево- десно.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Танаско како одвај да ја протурка својата снага низ вратата, покриен со дебел слој снег што го истресе внатре во одајката, влезе со грбот а не со очите, оти гласот и очите го водеа гостинот Бујрум у нашта кујќа, место коуку милуваш, уште тоуку може да собере! и ѝ се обраќа на својата жена без да се заврте, сега тресејќи го снегот од гостинот Пено мори, устрау да те удри, пули кој гостин ти носам!
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
И покрај тоа, јас сепак ти носев играчки под елката.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Иако тие ја знаеја и за секој случај ја имаа на ум поговорката Што ти носи часот не ти носи годината, но повеќето веруваа дека таа поговорка се однесува на тоа дека не знаеш кога ќе ти пцовиса волот или кога ќе падне град да го столчи и тоа малку што се родило.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Добарден, кроко, - весело викнав. - Како си?
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Тој час можеби сакав да избегам или да нацртам пред себе голем ѕид, но не го сторив ни едното ни другото туку најљубезно реков: - Еј, кроко, ситно око, ти носам ужина - “најубаво јадење за крокодилите“.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Манастир и ти носиш во своето срце.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Цвеќе кога садиш или босилек, ти никнува чичек и капина.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Едно сакаш да кажеш, друго ти носи мислата на уста.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Наместо тоа таа чу како некој од тајфата ѝ рече: „ О, невесто, аманет ти носам.“
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Ти си Дуковице, велам. - Јас сум, вели Дуковица Вендиоска, ти носам писмо.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
тој распалил едно ситно: лиду, лиду, лиду, лиду, и ние играме, ама лабаво, ко кал за црепни да газиме, не ти носи душата да играш делнички и со пијани војници од таму си некаде, од мајчина им, не си за никаде, мочано време, и се нишаме небаре треската да не фатила, се правиме тресиопашки, скокаме наситно, а старшијата само ја ситни свирката и тогаш пукна пушка и старшијата ја олабави гајдата таа писна и занеме и во гробиштата влегоа други војници, кај ќе бараме и за овие кокошки, си велиме, и излезе еден поголем од старшијата, со едно кило петлици нареден, и вели: отечеството крвари, а вие играте, и колкумина имате српски војници, прашува, ами колку што забраа Србите, велиме, колку што им требале и броиме на прсти: Насте, Петко, Митре, избројавме дванаесет.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)