сѐ (зам.) - за (предл.)

Робот на уметноста може да направи сѐ за уметноста да заживее на ниво на господар, то ест да зацарува.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
„Сѐ за што се грижиш си ти самиот“, повтори тој како одек.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
„Сѐ за што сме способни“, рече Винстон.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Јас знам сѐ за твојот презир, за твојата омраза, за твојата згаденост.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Сѐ за тоа мислам и постојано се прашувам самиот: аџамија ли сум, пијаница ли сум, во што ми е грешката, та што не ми даваш изан, да го земам и јас мајсторското писмо?...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Живеејќи далеку од секоја писменост и веронаука, религиозни проповеди, а сепак знаеја и сѐ за Бог, Божјите Закони, Десетте Божји заповеди, за принципите на живеење согласно Бог.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Сакам да ви раскажам сѐ за секого што сум сакал во животот.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Устата ми е вкочанета, јазикот сосема мртов, а јас упорно се обидувам да ги забодам забите во долната усна, како да е тоа нешто што морам да го правам.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Моето трето око е осветлено и се чувствувам убаво, бескрајно среќен, како да сум на Екстази, се чувствувам толку среќен што тоа морам да го поделам со вас, сакам да ви кажам сѐ, сакам да знаете сѐ за мене.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Апологет на една крајно вулгарна но и најомасовена перцепција на реалноста така типична за необразованите и медиокритетски маси, пред сѐ за селаните, работниците и ситната буржоазија според која материјата и нејзините модалитети како и интеракции се единствената евидентност на постоењето и единствен фактор на личната и колективната засегнатост.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Не, овој кентаур со мајчино млеко на брадата, мисли дека знае сѐ за мене, откриваше.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
„Што да видиме?“, прашав јас. „Пред сѐ за куќава“, вели тој.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Таа вечер, кога се опив, ѝ раскажав на Ина сѐ за Луција; таа ми ја зеде главата во скутот и потем долго ме тешеше.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Толкумина ги имаат оставено коските по планините и сѐ за бадијала.
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
А поминатата ноќ можеше да биде само онаа нишка, околу која, како во процесот на кристализирањето, се собираше сѐ за тие луѓе, кои тој сега ги гледаше од сите страни и во сите времиња и сега веќе горчливо си се потсмеваше себе си, кога ќе помислеше на својата самота, онака папсан од смеењето и испразнет од неговата експлозија.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
- А што велиш да појдеме на прошетка во убаво расцутениот парк, што во оваа доба од годината, несомнено, ги поседува сите палетни бои? (Мислиш дека знаеш сѐ за мене?).
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Да ни е за многу години. Сѐ за арно да ни е адетот наш рисјански... целокупни да сме си.
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Му беше тешко, бараше некого со чиста душа, да му каже сѐ за тестот и за себе.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Ете, гледаш, сакав да го закопам во дворот на манастарот под голем и бел крст од камен.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Спиј кога веќе не си доволно буден - заповеда пред да ме бакне.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- Ајде, искарај ме - ѝ реков - ако чувствуваш потреба да го сториш тоа, а за возврат ќе ти раскажам сѐ за жената од скалите, за писменцата што ти ги... - но Катерина ми ја затна устата со својата топла дланка.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Читам: „Сите на оружје! Сѐ за победата!“
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
„Сите на оружје – сѐ за победата“, гласеше една парола и многу пароли беа извикани во чест на најголемиот, најмудриот и на-нај син што се презиваше Захаријадис и дотогаш и малку подоцна никој не сакаше да сфати и да поверува дека токму тој беше најголемиот измамник!
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Во тие мигови, гледајќи го загрижено нејзиното лице, тој беше уверен дека таа презела сѐ за решавање на проблемот што најчесто го измачуваше сето семејство, па сега узреало времето за одлука.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Немојте, Ви се молам, та јас пред Вашиот ценет сопруг зедов обврска да се грижам за сѐ за вас, нели?
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Знам дека Весна не ќе ме остави додека не ѝ објаснам сѐ за студената чешма.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)