си (зам.) - го (зам.)

Трговското друштво со странско учество ги има сите права и обврски, како и ТД без странско учество – освен во случаите определени со закон (чл. 30, ЗТД).
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Судијката (В.Србинова), во јуни 1996, донесе Пресуда со која делумно го усвои тужбеното барање и ги задолжи тужените да ги исплатат неисплатените плати и придонеси за седум месеци, во вкупен износ од 29.266 МКД (480 ЕУР) – зголемени за затезната камата, како и да го впише овој временски период во работната книшка на Јаневски.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Ако се спроведе стечај или ликвидација на ТД – по завршувањето на стечајната, односно на ликвидационата постапка, странското лице има право да си го врати назад внесениот непаричен влог под условите определени со закон.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Учеството на странско лице во новоосновано и во постојно трговско друштво не е ограничено, освен ако со друг закон поинаку не е определено.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
По ова, Јаневски не можеше да си го наплати своето парично побарување.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Трошоците на целиот процес, иако траеше недозволиво долго, сепак не чинеа многу и се работеше за „ситни пари“ во тоа време (околу 700 МКД) – а, симптоматично е тоа што тие паднаа на терет на Јаневски!?
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Ако земеш Екстази, веројатно во извесен момент си внел во себе едно или сите овие нешта, бидејќи повеќето од она што Херман го нарекува „срање“ си го наоѓа патот до другите земји (Британија) каде што нема тестирање, па можеш само да претпоставуваш на што си.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Виолетовото значи кокаин, зеленото хероин.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Во ќошот наместив едно мало фонтанче кое скоро си го купив.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Вака ако затера, богами, виртуози ќе станат, авторитет на лажните појави, таложејќи си го по страна својот капитал, како сталагнити или креч создаден молкум, полека како во подземјето на глечерите во македонските длабоки јами, многу далеку од очите на работничката класа.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Таа природа пак нежно, без напор и принуда од нас ја извлекува скриената дарба, дозволувајќи ни сами да си го размотаме јазолот, во кој поради незнаење сме се уплеткале...за потоа да ни прости, тој учител, на кого целта му била да не прочисти, па дури потоа сфаќаме: дека затоа тој воопшто и не се појавил во нас!
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Знаеја како да го видат патот на светлината, сами да си го прочистат и отворат доколку е тој затворен.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Козите на Чанга како да си го знаеја редот, па сега ова негово непредвидено истрчување и запирање пред непознатата коза не ги предизвикуваше.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Секретарот, барајќи да си го поврати авторитетот разнишан од овој козар, пред своите потчинети, сега поприбрано и одмерено му се обрати гласно на Чанга за да слушнат и другите главни козари: – Ние градиме социјализам на патот кон комунизмот, кон бескласното општество.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Кога ќе се смиреше, по испиеното кафе, во утеха ќе си префрлеше дека сепак не е негова работа да си го цепи умот за далечната иднина, за комунизмот, има за тоа поумни глави... ***
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Таков, и како жила и како живо сребро, сиот подвижен, тој е секаде околу Претседателот: додека си го здогледал зад Претседателот тој веќе е пред него.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Со друг се прпелка по душемето и си го поти газот од рипање.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Овој гледа некое време и го слушам, вели: - Селото гори, баба се чешла! – вели првиот и додава, му се обраќа на својот противник: - Што велиш, да ги спастриме прво нив па после јас и ти да си го видиме алот.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Со што ќе работат овие луѓе ако си го продадат добитокот, од што ќе живеат и дали утре ќе можат да излезат во пресрет на власта. Тамам, рече султанот, аферим!
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
„Гледајте си го патот“, им викнав сега посмирено јас на пците долу.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
„Ако не си го врател, ќе фателе адвокат.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Мозочето мое кутро, кое си го замислував како обарен карфиол на кој топлината му ги уништила сите витамини и хранливи состојки, беше оптоварено од ништо друго, туку од непотребно (но тоа сега го велам) непрестајно, и на крајот на краиштата, бескорисно (кое токму такво се покажа) проследување на настанатите, па дури и на ненастанатите, туку потенцијално претстоечки ситуации во мојот живот.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
„Е тоа едно „којзнае”, тоа беше гласот надеж која не ги остава луѓето да стивнат и да се помират, да си го олеснат невозможното...
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
И постојано си го поставувам истото прашање дали ќе брзав да пораснам, ако знаев дека толку многу ќе ми недостасува патот од Мичурин до Градскиот парк на рускиот велосипед и топлиот здив на дедо ми во мојата разлетана коса? In memoriam Дедо ми Борис Кривошеев секогаш кажуваше дека за жената смртта е награда во споредба со тоа да биде силувана или да ѝ го убијат синот!
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Кога сфативме дека таа овој пат нема да се врати (татко ми и сестра ми малку пред мене) почнавме да разговараме за тоа што нѐ мачи. За неа.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Константин З . се чувствуваше семоќен, гледаше во огромното сиво здание на поранешниот монопол и сам си го поставуваше прашањето: дали некој друг успеал цел еден етникум да затвори во една единствена зграда?
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Но еден ден, носејќи канти, паднала така незгодно што си го повредила ’рбетникот.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Ама каде си го повлекла ова дете? И него да не го свршуваш? Ха-ха-ха…!?
„Духот на слободата“ од Војдан Чернодрински (1909)
Баш си го избрала! Подобро ќе е маѓијата да не ти се фати…
„Духот на слободата“ од Војдан Чернодрински (1909)
На утрото тој си го крена својот плетен куфер. Никој не излезе да го поздрави.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Гога се изнасмеа добро, а кога чу за кое девојче се работи тој рече: - Арно си го одбрал гулабот, само малку доцна, така ми се чини.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
- Кога така, почекај малце дури да си го испијам винцево. Почини си малце.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Но тој идеше со онаа крената глава, а јас уште пред да зборнам ја чувствував сета несигурност на својот глас, како веќе да си го слушам: јас се плашев од онаа наша проклета интонација што се танчи опасно при крајот, па ќе излезе некако смешно, плачно, питачки, кога ќе му речам: „господине!“
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Гога работеше во поштата и инаку беше вонреден студент по право, еден од оние млади луѓе што, запазувајќи си го својот јазик и однесување сепак можат да воспостават необично брзо и лесно контакт со луѓето од старото поколение, и тоа по еден шеговит начин, од кој не можеш да се лутиш.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Така и со Соколета тој си го држеше овој начин, што сега несомнено олеснува да му пристапи: тој нема на сето да погледа така сериозно како што би сторил некој друг, изненадувајќи се можеби непријатно од необичната исповест, а и Соколе, барем во првиот момент, ќе може да ја претстави работата малку како на шега, како да е тоа некаква негова мимолетна бубица, а не длабока тревога.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
- Може тој да си го окрка, - рече по малку - Како што е мажот ти запас, така да блада пред толку народ...
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Тој дури сега забележа дека заправо за сето време го држел показалецот од левата рака токму на тоа место меѓу листовите, за да не си го загуби редот во читањето.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
- Лудиот бега од пијаниот, - се јави сега филозофски кметот и пак си го заруска мезето.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Мајката и ќерката се држат за рака и одат право накај спротивниот ѕид, како нешто да ги тера да си го довршат до крајната точка своето движење однадвор.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Кочо веќе си го претстави животниот негов пат, од утро до вечер, тоа стално номадско местење меѓу крчмите в село и бифето на станица.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Луѓето во лифтовите се љубезни. Се среќаваат, си климаат со главите, си разменуваат погледи, зборови, си го вежбаат бон-тонот, бијат шеги, внимаваат да не си го промашат катот.
„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)
Богатството си го чував во сефот во телевизорот.
„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)
А тоа што не е Ах, тоа што не е Некаде самува И таговно Пее. кожата Црниот Кафез На моето Бело Пиле. кавал Блажена гранко Дрво, Низ кое се расточува Мојата Лелеава Душа: Кавал. од полен - болен Од полен Болен Од Билки Збран А Не- раз- бран. кој целееше во птицата Утринава Си го држам срцето в раце И Прашувам: Кој целееше во птицата Та мене ме погоди? се будам...
„Вечната бесконечната“ од Михаил Ренџов (1996)
Тоа е во „ВЕЧНАТА БЕСКОНЕЧНАТА“ и во прашањето што си го поставува „дишењето низ окарината“, „лулеењето на тишината“ „разговара со планината“ и погоре од сѐ и над сѐ е Тој Кој, таа вечна загатка на виорот „погоре од Манастирот?“ погоре од земјите совршенства.
„Вечната бесконечната“ од Михаил Ренџов (1996)
А полјакот си го чеша носот и доверливо вели: - Знам јас кој е, знам.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Мајка му на Ташко сѐ така се насмевнуваше, ни мавна со рака, си го гушна бебето и се тргна од прозорецот.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Сака да нѐ разлути. Ама и јас знам што да сторам, кога вака си го бара: ете, нема да одиме во слаткарница!“
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Кога ќе излезат од вода, од гаќите и од под гаќите им капат само промашувања.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Секој газ си го знае својот фактор, како што се гледа на еден билдборд.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Ни за буна знам, ни за нишчо. Си го направил некој ќевот, ме накодошил да ме страмите.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Катиното живеење на кулата Толе не можеше да си го објасни инаку освен дека се потурчила.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Царот си го барат своето. И така правеа.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Врви си по патот, лудо, море. Мене не задевај! Ајде, лудо младо, море, Крши си го вратот!
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Сам рече дека толку години поминавме како господ што рекол.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Само булукот кажуваше дека може да си го најде чарето.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Кон ужина пристигна и засилувањето на Бахтијара и со него Велиага од Маково со своите катили, кој од „Бучкур" почна да му вика на Толевиот четник и другар Петка Кормакот од Маково: — Предај се Петко, брееееееј!
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Ај сиктер оттука да не ти излеза да ти и скрша коските со тој бастунот шо си го кренал како питач?
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Ќути да не се врате да чуе па да не запале овде сете да изгореме, како глувци! — вели стрико му Куле и почна да го советува да не си го брка касметот што му го навеал господ, благодарејќи на милоста од бегот.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
И околу девет десет саатот стана, си го јавна Белчета и за час се најде на спротивната чука.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Овдека, од овие блиските села сум од Ореовец, ако си го чул — одговори Горѓи Ацев, кој за првпат беше попаднал во затворот, бидејќи ги бунел селаните да не ги оставаат прилепските чорбаџии и бегови да си ги оберат лозјата, додека не платат на селото по десет гроша на дулум.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Ако си малку од малку среќлија, ќе се сликаш со некоја Викуња и на сликата нема да личиш на суров ловџија што си го истура бесот врз недолжни животинчиња.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
Колку што почесто на левото рамо ти се откриваше прерамката, боја чоколадна, толку во воздухот што среќно си го делевме се множеа нечитливи пораки: среде ловостој, започнала новата сезона на ловот, на пример.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
Ја ставате главата во тенџерето, ја држите околу 3 минути и за кратко време си го одземате животот.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Блазе си им на Србите што си го имаат Новак Ѓоковиќ да им го крева моралот додека живеат у транзиција.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Додека рајата гладуе, тие само си го обновуваат возниот парк.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Всушност не беше којзнае колку интелигентна, но парите од татко си го сторија своето.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Доколку се предомислите и не можете да си го одземете животот, викнете некој од затворските службеници или озлогласените цимери да ви помогнат и да ви ја држат главата во вода неколку минути и самоубиството ќе биде благовремено извршено.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
И така, преку толку преносници, ни преостанува само обидот одново да си го возвратиме грабнатото или тој институт што можел, што требал да се случи повеќе од еднаш.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Твојата обврска е на друго место.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Летото весело си го поминаа, дури повесело и од што се надеваа.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
- И окуражен од смеата, што ја предизвикаа неговите зборови кај другите, продолжи со истиот тон да му се подбива: - Врзи си го јазикот, зарем отиде, ќе онемиш...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Да не мораш да го браниш она што си го внесол најубавото во тебе, со единствена желба да причиниш радост, да сретнеш сјај во сакани очи!...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Само понекогаш ќе ги штрекнеше старото палто на Павле. - Е, до година...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
А овие промени станувале понекогаш толку бргу, што победените немале време ни голиот живот да си го спасат.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Овој миг тоа најарно ѝ го кажа. Ѝ помогна да го стори она, што не еднаш го чувствуваше, но кое не сакаше никогаш до сега да си го признае...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Исто и добриот примаш - си го знае ли занаетот, игра ли мајсторски со гудалото по жиците од виолината, - никој не праша, дали му е кадрава косата, дали му се бели забите, и дали му е колосана кошулата, - кај него е главна музиката.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Боге си го забриша челото, зашто капките веќе му висеа на веѓите заканувајќи се да му го премрежат видот, но Кате очевидно не ја изби неговата пот.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Во летните месеци, кога имаше помалку читатели, во магазинот беше попријатно одошто во горните простории и Грдан имаше време да прелистува книги во преградениот агол со стол и маса, што магазинерите си го викаа гулабарник за да не биде кокошарник.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
За тоа време, скриена од светот Горда го родила детето и го оставила да го чуваат јабанџии, ветувајќи им дека наскоро ќе се врати да си го земе.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
- Ти си пијан. Си го испразнил шишето. - Веројатно е дупнато. - Ти си дупнат. Како можеше, а јас да не видам?
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Ама не можеше да си го покаже своето лицемерие, особено пред својот заменик Псалтир Палигоров.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Потоа со полата на палтото си го избриша лицето.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Кога снегот се стопи од зацрвенетите раце, Бојан зграпчи нов и со него почна да си го трие лицето.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Потоа седна врз него, бришејќи си го потното чело, собирајќи здив, смирувајќи го своето возбудено срце.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
„Бојан, чувај си го огнот, ама гледај и да не ја запалиш колибата“ - се сети на зборовите од деда си.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Денес пак станува повеќе збор за чудовишните варијанти на идентитетот, оној на изофренот, без сенка, без трансцеденталност, без друго, без слика, идентитетот на автистот, кој како да си го раскинал двојникот и си го голтнал братот близнак (напротив, „близнакувањето“ е некој вид на автизам за двајца).
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
А сега, оставете ме да си го носам својот крст. Бидете благословени!“
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
- Уште ли не си го нацртала мачето?
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Ете, тоа е приказната за малото маче што така лудо си го изгорело убавото, меко опавче.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Ване си мисли дека го заборавила веќе и нема да му додева со ништо. Ќе може на раат да си го чита стрипот.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
А тоа сиротото плачело и мака му било што така лекомислено си го изгубило своето убаво опавче.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Милка ја лупна надворешната врата, потоа влезе во собата, си ја остави чантата и си го слече палтенцето. Потоа отиде во кујната.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Си го згрешила патот! - Но, соседе, како, како можам да згрешам.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
А дедо Спасе ќе остане уште долго надвор, па ќе си го пуши лулето и ќе си мисли на свои работи.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
- Оф, ова е нешто што не сум можела ни да си го замислам! - се радуваше куклата гледајќи удолу кон Земјата.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Кога е топло ќе си седне дедо Спасе во дворот, ќе си го завитли лулето и ќе пувка важно, важно.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Тогаш дедо Спасе ќе ја викне мајка му на Васко, која работи нешто низ куќата: - Елено, море, детето заспа. Ела, земи си го!
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Не си го ветреев умот по што било како некои.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Ти добро си знаеш дека мене не ме личи некој да ме види со тебе седната тука под дивјачката, сама девојка тоа не го прави, да си го пушти беќарот да седне до неа.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Го врати погледот врз футата пред себе како да ќе види нешто, си го лизна показалецот од десната рака, забриша некоја флека што ѝ се причини дека ја виде.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Доначудување немаа ни откако правта слегна и се растргна, враќајќи им го пред очи селото какво што си го знаеја, но им остана да нагодуваат каде застанала колата, додека најпосле не се досетија дека застанала пред одамна испустената и во скреби зарасната куќа на одамна изумреното и поштомено семејство Веговци, на висот над реката, речиси над село.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Тогаш, Паца го наведнала погледот зачистувајќи си ја футата и истргнувајќи си го фустанот преку колената рекла, повеќе како за себе, ама добро да чуе Спиро: „Ете, како да е вистина тоа што се вели дека златен свети Наум е чудотворец!“
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Често, тие неколку лажички така се зафрлуваа што тој немаше со што да си направи кафе, и,во таквите случаи беше готов да направи скандал со што, всушност, си го оттргнуваше вниманието од она на што требаше да го сосредоточи.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
А чупалето, и тоа навистина беше небаре царско, небаре вистинско цариче, сето облечено во коприна и бело на лице, го остави кај нив, за ако не се врател да си го земе татко ѝ, тие да го пораснат.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Едни си помислија дека некоја нужда го спотерала да дојава до Потковицата, да си го поткова коњот или да купи нешто од дуќаните, други дека е некој бестрашен ајдутин или Турчин зулумџија.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Тие, пак, во слава на Перета Тошев, прилепчнаец и член на Централниот комитет на Внатрешната македонска револуционерна организација, кого заедно со сета македонска историја си го имаат за свој, на станицата ѝ го дадоа неговото име - Пере Тошев.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
На Дамчета му стана криво за орелот, но јасно сфаќајќи дека со тоа што му го дале неговото име, Турците постојано помислуваат или посакуваат и него, Дамчета, да го видат таков, убиен, па предизвикувачки возрази: Убаво си го суредил, Арслан бег.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Потоа Лазор, задуман, си го чеша темето со врвовите на прстите на десната рака.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Него си го присвои Тахир бег Јаузоски. Вие, Јанчевци, рече, не знаете да гледате.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Бог, таков каков што си го замислуваат луѓето, не постои: постои некоја сила, натприродна, која управува со светот, додека луѓето се управуваат според својот сопствен разум и според своите закони.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Така зготвената манџа и името си го менува, се вика Јајца на вода.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
В црква и на гробишта, вели, нов пат ќе води, пругоре низ сокакот Дамчески и Џокоски, а сите кои живеат во Дупка и на јужните падини на Станкоски Рид в црква и на гробишта ќе одат по нов пат, сами што ќе си го разгазат - одовде, накосо, над училишната и општинската ограда.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Човек е во искушение ова дело да си го претстави како катедрала од хартија и мастило, меѓутоа со оглед на тоа дека авторот потекнува од една повеќенационална средина, замислената претстава, споменатата градба, би требало да се поврзе колку за католички и за православни култни места, толку и за џамијата.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Тој сепак ги чува за крајот своите крунски аргументи: - Вечното прашање што си го поставува човекот од пештерските прапочетоци, па сѐ до атомската ера е што се случува по неговата смрт?!
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Сега и да молчиш до крајот на патувањето ништо не можеш да промениш. Си го рече своето...
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
КОТЕ: Море си го макал со киселина, оти да си го јал со месо...
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Кога си го виде Јана Своето момче... Ов, аман, аман!
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
МИТРЕ: Ништо, ние ќе си го пуштиме Анѓелета, со името на бога.
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Со себап сме се собрале, убав ни е муабетов, сакаш да ни го расипеш? Гледај си го ќефот тука!
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Се разбира, можев да си претпоставам за некои од причините на Таша, а можев да си го замислам и одговорот на Иван, и тоа пред да го поставам ова прашање.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Имаше и еден друг кој тврдеше дека во неговите постапки со подароците имало нешто анѓелско. Такви знаци иделе озгора.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
- Не ѝ припаѓаше Таша на твојата сорта. Не знаеше да праќа онакви абери.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Му објаснив на Даскалов дека и местото на кое ќе ја погребеме, мајка ми самата си го избра.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Беше воин. За жал не доживеа синот да си го полула, да го подржи в раце.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Би сакал“, побарав, „другарката Басотова и лично да го потврди надрасканото во нејзината изјава.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
А сонот не му ја мисли многу; зошто да си го арчи времето во објаснувања и додворување; му накалемил на валјакот сајли што ќе му го забрзат одењето, му додал некои нови каиши што ќе го раздвижат, горивото го дотерал така што пламен да фрла наместо чад, а потоа го пушти да ме казни заради необмисленоста на наредбата што ја издадов.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
„Нема да се мачи како што јас се мачев додека растев“.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
А се случува богами напати таа вода да се престори и блатиште по кое потоа со денови ќе газиме и ќе си го валкаме умот“.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Но покрај ова што ти го кажувам и што не може да се протолкува на повеќе начини, кажав и уште нешто за кое подоцна бев спремен да се посомневам дека ако не ги поттикнува намерите тогаш може да се сфати како подршка на неговата идеја, која за жал постоела.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Значи ништо не знаеш за нив, а најмалку знаеш за нивните карактери и за тоа дека тие без зборови а само со нивните женски абери умеат да си го добијат она за кое сметаат дека им го должиш.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Кога ми покажуваше таму, на Тумбата, каде точно сака да биде нејзиниот вечен дом, таа дури ни не праша што мислам јас за нејзиниот избор.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Значи, кога помислив дека косата и уште незнам што друго од моите сопствености сторија обид да ѝ се придружат на молњата, главата си ја пикнав во дланките а потоа главечкум отрчав до Пребег за да се напијам вода и да си го повратам во живот сувото грло, но таму ме пречека оној матнеж и лудување на водата, што веќе ги спомнав.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Зарем не беше време да сврати?“
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Живот со многу, многу случувања, а сите потсетуваат на утринскиот воз што го истура она селско шаренило кое уште пред да бувне од станицата веќе знае дека треба да се вгнезди и век да векува овде, во градов!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
А само малку подоцна, она што го беше рекол дотрча да го одрече Мал Борче.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Именуваната Цвета Басотова всушност сметаше дека мојата интервенција е единствениот начин да си го поврати овој домашен раритет.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Богами помислив: тоа планината тргнала да истече заедно со водите.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Ете, тоа беше причината да го вратам во Штабот.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Богами истрчав од канцеларијата. Да не ти објаснував колку ме насмеа.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Божем жена му лично дошла кај секретарката во кадрово и си го кренала здолништето за да ја запознае лично секретарката Соња со кадровските умеења на нашиот кадровик Кире!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Не постои магаре што ќе го врзат за дрвото, а да не си го издрапа задникот од него“.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Кога ќе ѝ ги спомнев на Таша приказниве што ги имав слушнато за војникот и белиот коњ таа ниту ќе потврдеше, ниту ќе одречеше. Само очите ќе ѝ потемнеа. Ќе одмавнеше и со раката.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
- Навистина сфатив! - му реков пред да истрчам - Ја разбрав пораката команданте.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Извини но секој од нас на свој начин си го замислува тоа принудно заминување.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
И самата не знам како се случи тоа, но набрзо по овој наш разговор се заварив себеси како си го поставувам токму тоа прашање „Каде е сега мојот Ведран?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Кутриот, дури ни не узна дека синот му е на пат.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Притоа мислев на дрвцето покрај шадрванот кое и вистински е со одрана кожа.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
- Зборуваш, зборуваш, а друг ни беше зборот.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Му реков дека потерата, ако веќе тргнала да нѐ лови, можела да го слушне неговиот глас и од некое трето село преку планината. Си го прочистувал грлото!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Всушност бев рекол дека секоја иницијатива е в ред но под услов да не се пречекоруваат границите на разумноста.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Сега тврдеше дека немал намера тоа да ми го рече; дури воопшто и не планирал да ми спомнува такви глупости, нему тоа што го рекол му се испуштило, и тоа сосема случајно; а потоа објаснуваше, објаснуваше...
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Нели, и вам ви се има случувано тоа: на човекот што го сакате најсетне да му се обратите и по име?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
„И не помислив дека такво нешто ќе сториш, реков, но сепак, мило ми е дека самиот си го избрал правото решение“.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
„Знаеш дека со овие пари ќе можам да си го пораснам синот“ се радуваше таа.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Оние поединци кои го имаат посетувано училиштето за стравувања и стравотии или пак оние другине кои на панаѓурите навикнале да ги шетаат одаите на ужасите можат да се досетат како се чувствував.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Дури помислив, кога веќе сфатив што се случи, дека можеби, сиромавиот сакал да си го исмее гревот, само за да може да ја пренесе гламјата со огнот во мојата печка. Она што не се случи.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
- Посакав да речам: Ете, олку од мене, свршеток на приказната, и ја кренав главата, погледнав кон Даскалов, сакав да го утврдам впечатокот.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Му реков: „Носи си го и грлото! Не оставај го овде. Ние имаме уште да се бориме!“
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Мислам на оној мој совет во кој ја бев спомнал иницијативата.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Па сепак, мислев и сѐ уште мислам дека ти го стори тоа прекутрупа. Разбираш?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Ревот на огромниот хор на бурата се јавува малку подоцна, и можев да си го замислам свиткувањето на гранките и офкањето на стеблата што ќе уследеше.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Кога ми дојде помислата дека правам споредби што можат и да ме разболат си го реков она што пред тоа со години си го велев: запознај ги првин пријателите, и тоа поодблизу, а дури потоа додевај им со болките што те измачуваат.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
- Но Милке, учителката рекла секој сам да си го нацрта мачето.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
И кога во таква една култура (во која илјадници луѓе проживеале цели страшни паразитски животи на „културни работници“, обезбедувајќи си го до своите втори и трети колена тоа страшно влијание и семоќ на нивото на ова бачило во кое се прпелкаме) некој ќе завриска: крадци!, доларите истекуваат!, време е за пар бројки: (а пред тоа, фала богу, мантрата: Сети се кој си, кој е твојот интерфејс, кои се твоите динамички инпути и аутпути што те одржуваат!): „Маргина“ досега од „Фондот отворено општество на Македонија“ (дефетистички, но сигурно со дебели причини преименуван во „Хуманитарна фондација Сорос, Македонија“) за објавените пет броја (во четири книги) добила 2 250 американски долари.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Завидлив беше Писмородецот, и затоа, во моите сказанија си го претставував отец Пелазгиј како молец, или барем се утешував со помислата дека во некој претходен живот (во тоа чудо, претходен живот, само јас единствен од сите отци верував) засигурно и верно бил молец, оти зависта ваистина е молец: таа, како и несреќната животинка ја јаде рубата во која се родила: зависта го јаде срцето, ја нагризува душата, го сакати телото.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
„Господ Седржителот, кога го создавал светот, водел сметка и во непознатото да стави зрно познато, за да можеме да го именуваме“, рече и продолжи медот да се излева од устата негова: „Зарем кога ќе сретнеш непознат човек, не те потсетува тој, по одот, или по некој дел од телото свое, или по гласот на некој што претходно си го знаел?“
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
По нецел час јас веќе можев да стојам на нозе; се исправив и видов дека додека јас сум бил во мојата светлина и со неа, Земанек и другарите ме пренесле во самиот археолошки локалитет, под едно импровизирано тремче кое си го направиле археолозите да ги штити од сонцето; ме легнале на едно полско креветче.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Другиот ден рекоа дека по изведбата на обредот на Луција ѝ се слошило, дека паднала во силни грчеви и дека едвај ја спасиле да не си го одгризе јазикот.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Се качував по скалите и не се свртував; слушнав како станува, си го облекува здолништето, потем кошулата без копчиња.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Тој мирно си лежеше во креветот слушајќи си го срцето како му чука и како спиралата на пружината на креветот вибрира како одговор на неговото срце.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Тој си ја симна шапката и си го избриша челото со синото шамиче. Долгите нозе му чекореа.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Милан поткашлувајќи си го подготви грлото, си ги замазни мустаќите со горниот дел на дланката и почна да ја пее народната песна.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Кога имам намера исказите да ми се однесуваат на геј- луѓето во целина, односно на лезбејките и на геј- мажите или, поопшто, на настраните (квировите), си го прилагодувам изразот).
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Таа е гласот на омразата кон средносталешкиот домаќинлак, кон женствената улога што се одликува со трудољубивост, одговорност, самопрегорна посветеност на семејството, па, наместо тоа, се решава за раскош, уживање, богатство, елегантност и ослободеност од задолжителните општествени стеги – онаа слобода што може да се купи само со пари.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Граѓанските партнерства во Вермонт, машките извиднички организации на расправа во Врховниот суд, ракоположувањето на геј- епископи од Епископската црква, оставките на геј- гувернерите во Њу Џерси, уставноста на законите за содомија, гејовите во војската, подемот на поларизаторските „клин- политики“, геј- браковите и низата уставни измени со кои се редефинира бракот, а да не зборуваме за позитивната дискриминација, за кривичните дела побудени од омраза и за положбата на малцинствата: сето тоа беше и тоа како доволно предметот, кој и понатаму си го предавав секоја втора година до 2007, да стане траен и неодолив предмет на коментари, и покрај сите мои усилби да го држам подалеку од вестите. (Сакав да го заштитам Универзитетот на Мичиген од злонамерен публицитет).
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Неговата организација си го зголеми членството, а на мојот предмет си се запишуваа студенти.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Не затоа што, ако се откажеме од него, ќе се усреќиме, туку затоа што тоа што ќе одбиеме да си го компромитираме посакувањето на она, правото, нема да постигне ништо и уште повеќе ќе нѐ унесреќи и ќе нѐ јадоса: ќе предизвика губење на малкуте вредни нешта во светот што навистина ги поседуваме и ќе нѐ натера да ги уништиме токму битијата што ни се најдраги.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Мораме да научиме да му се опреме.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Отфрлајќи ги сите побарувања на семејната божемна невиност и капејќи се во дречлива, неприродна неблагодарност, таа си го виори чувството на надмоќ пред конвенционалните буржоаски канони на моралноста, нормалноста и природноста. ‌Такво чувство на надмоќ над здодевните, нормални луѓе одамна се забележува (се слави или се презира) како одлика на машкиот геј- субјективитет.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Таква е, барем, визијата на класичната трагедија, онака како што по правило произлегува од јуначките судири меѓу мажите од различни поколенија.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Трагичната мудрост подразбира негово отфрлање.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Иако постои некоја далечна можност од наведеното „хомосексуално однесување“ – да речеме, од многу гледање филмови како што се Булеварот Сансет, Сѐ за Ева и Се роди ѕвезда – да ви пострада здравјето, всушност, нема никаков закон против тоа, дури ни во Мичиген, па без никакви пречки продолжив да си го предавам предметот.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Наоколу многу гости седеа, терајќи си го ќефот со по некое пивце, со обемниот ручек, натпреварувајќи се со ишарети и сочни шеги, со кои се засмејуваа меѓусебно како врвен десерт по јадењето храна.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Кога некој ти зборува за борба, за победа, за јунаштво, а не си го видел на прва линија, во долгите ноќни и истоштувачки маршеви под дожд и големи студои, кога никогаш не влегол и не останал заедно со тебе да преспие во влажните и мувлосани земјанки, не зачекорил во калливите ровови, не му посинало рамото од носење на митралезот, минофрлачот, сандакот со муниција, носилката со ранетиот, не те посетил во болница кога си бил ранет, никогаш не каснал мувлосан леб, не пиел вода од матна и каллива локва, никогаш не сркнал од булумачот – изматеното брашно во млака вода, не пасел трева и на пролет не јадел набабрени пупки и младо лисје, никогаш не ти ги видел раните преврзани со валкани партали, загноени, црвјосани, – таквиот не ти е мил...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Сфатив дека со молкот и немата загледаност во просторот пред себе си го раскажуваа заеднички изминатиот пат – патот на големите мечти и надежи, патот на изгубената младост во тешките, нерамни и крвави битки, во долгите ноќни маршеви, во студените бункери и земјанки, во болниците и под небото на далечни земји; долг пат што сега е претворен во рој од спомени кои како мониста се нижат на свилен конец.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Наредниот ден ти си го стрелал момчето кое беше осудено за кражба на парче леб.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Туа – мешајќи го костурскиот говор со македонскиот литературен јазик - од купчето оддели неколку исечоци од весници – пиши како ние тој ден дадовме заклетва дека нема да си го зборуваме нашиот јазик.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
„Не, за украс ми е“, вика Иван, и си го бутка назад.
„Најважната игра“ од Илина Јакимовска (2013)
Ќе го замолам да ми помогне да си го внесам мебелот.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Зад нас, полицијата штракаше фотографии, блицовите грмеа како молњи, самите светкавици беа сѐ уште далечни но полека се приближуваа, грмотевиците гласно тропотеа терајќи езерски ветер пред себе така што облаци од песок зуеја врз металните страни на амбулантната кола. жмиркајќи одевме кон осветлените прозорци на Златниот Брег додека сенките на љубопитници привлечени од ротационите светла итаа кон брегот.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Брат ми последен пат ми плаќа кирија. штом толку поради тоа се дере.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Далтон ѝ раскажа за една ноќ во средно кога пиел пиво со своите другари.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Пред прозорецот на јужната страна од мојот стан се наоѓа едно мистериозно дрво.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Не може тоа да си го претстави.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Ти бев благодарен за тоа.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Без збор се одвоивме од групата, исто така несвесно како што им се бевме придружиле и одшетавме преку песокта, само за кратко застанувајќи на местото каде што претходно лежевме во љубовна прегратка, за да си го собереме остатокот од работите во торбата за плажа, да си ги прибереме чевлите, да си го најдам паричникот и да го запретам во песокта мизерниот, наизглед издишан кондом што ти се преправаше дека не го забележуваш. Margina #32-33 [1996] | okno.mk 181
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Наместо тоа, одеднаш се присетува за една случка која Далтон ѝ ја раскажа пред неколку години, пред да отидат на турнеја, кога за прв пат еден на друг си ги изрецитираа своите тајни, својата збирка на срам, од каде всушност доаѓаат, што им се случило, сѐ што е неповратно.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Кога ќе ја добијам првата плата, ќе си купам ламба, една убава од месинг, а кога ќе заштедам доволно, ќе си купам и кревет од месинг и една од тие масички со дезен на шаховска табла, знаеш тие со коцки од различни бои дрво, како и неколку килимчиња, и потоа ќе ги поканам на вечера него и жена му; никогаш не би можел да поканиш некого на вечера во куќата на Мајкл зашто таму никој не ги мие садовите и нема ништо друго освен Боб Марли постери и нечистотија и напади на врескање.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Но сега, најважен си ти. Убаво помини си го роденденот со пријателите.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
И си го видов срцето сред слама, во една кошница за остриги! (Флобер во писмото до Жорж Санд) - Зарем не е банален тој глагол! – театрално се размавнува со рацете Хорацио Цвикало – Сакам палачинки со ореви!
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Јас сум таа, заедно со татко ти, која упорно го поткрепуваше твоето убедување дека човекот мора да си го сочува својот интегритет, да биде способен да ја забрани слободата од детските дни, и надворешните присилби да ги направи што е можно побезопасни.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Не можев да определам дали е тревопасец или месождер, ми се чинеше дека во својата огромна алчост би изел и најгласен отпадок, само да џвака, голта и си го полни желудникот.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Рајнер ме чекаше во својот дом за да може да заспие.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Во едно писмо напишано во септември таа година, Винсент му кажува на својот брат каде си го бара лекот: „Мил брате – секогаш ти пишувам во паузата од работата – работам напорно како вистински безумник, чувствувам придушена страст за работа повеќе од кога и да било.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Беше Едип, беше Каин, беше Ное, а во оние желби кои не сакаше да си ги признае посакуваше да биде пророк, и затоа им го одзеде Мојсеј на Евреите – самиот тој сакаше да биде единствен, ничиј, самороден, па таков си го претставуваше и оној што од луѓето беше прогласен за она што самиот тој, брат ми, сакаше да биде.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
А потоа едно зимско утро излегов на балконот и видов дека на столот на мајка паднал снег, го покрил нејзиното испразнето место.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Заминуваат од своите домови, заминуваат засекогаш - си ги прибрале најнужните нешта во една или две торби, и заминуваат за да си го спасат животот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
И многу подоцна убивањето на првородениот е заменето со симболичка жртва – со обрежување. Тогаш е сменета и приказната за Авраам и Исак.”
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Сигурно некои од нив страдале што биле приморани да си го убијат првороденото дете.“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Гледав како понекогаш ветерот минува преку него со исушен лист, или како некоја птица – врапче, гавран или гулаб - застанува на него, да се одмори, да си го наостри клунот од металните држачи, или да го исфрли од себе изметот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
И верувам дека тоа ќе придонесе за моето оздравување”.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Додека голтав, тој ми кажуваше како едната птица едно утро одлетала и веќе никојпат не се вратила, а другата, од тага, со клунот си ги раскинала градите и оттаму си го откорнала срцето.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Сакаше, како што Мојсеј повел еден народ кон слободата на ветената земја, да го поведе човечкиот род кон ослободување на Јас, кон ослободување на човековата суштина од оковите на потиснувањето и од мрачните понори на несвесното.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Библиската приказна за Авраам и Исак најпрво била приказна за таткото кој си го жртвува синот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Бајката за птицата која си ги распорила градите и си го откорнала срцето откако нејзината љубена птица одлетала и веќе не се вратила.“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Откако тој се врати од болницата во својот виенски дом на улицата Шонлатерн, секое утро излегував од дома велејќи дека одам да читам во библиотеката, оставајќи го зад себе префрлувањето на мајка ми дека моите врснички по цел ден остануваат дома а излегуваат само со своите мајки, или некој друг повозрасен член од семејството, за да не си го нарушат угледот кај договарачите на бракови.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Не сум ти раскажувал таква бајка.“ „Сети се,“ реков. „Ми раскажуваше.“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Кога од јаболкото ќе останеа само нејадливите делови, брат ми ги ставаше усните на моето чело, за да ја провери температурата.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Секако,“ рече Клара. „Затоа реков: ниту една судбина не наликува на ниту една друга.“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Тогаш, за сепак да си го задоволам „гладот“, натрупав снег во моја висина и самиот си ја обликував главата со сѐ качкетот, и телото до чевлите.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Велеше оти преку нив си ја разладува душата и си го очистува срцето.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Мирисите на старо во просториите, миндерите, долапите, резбата на таваните, долапчињата, синиите и другите старински предмети, го натлачија Сликарот со необично чувство, кое не можеше да си го објасни.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
По неколку години од возбудливиот настан со сестра Ангелина, почувствував некоја чудна сила која ме тераше да го пронајдам и извадам портретот, повторно да му се навратам, да го поправам, да си го окајам гревот. Големиот грев.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Си го голтна зборот Повереникот и исчезна, ко што и дојде, како ветрушка.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Го однесов петелот дома, му направив убава кошара, му оградив дворче во кое ќе може да шета и прета, го наранив со пченка, го напоив и го оставив да си го живее животот.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Се прибра малку Невена, си ја потсобра душата, ја отвори каселата, ја облече невестинската руба, си ги облече невестинските чевличиња, си го стави невестинското венче, си го подзасолни тажното лице со велот, си ги затвори очите, ја свитка прозрачната става, прилегна до ковчегот со даровите и веќе не се крена.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
За нив нема никакво значење национализмот што се смета за нешто што си го има одживеано својот век. Тие се интернационалисти. Тие се најнапред луѓе, па после, ако им остане за тоа време, се Бугари.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Татко ми, дедо ми, предедо ми, ако се викале поради недоразбирање Бугари, тоа уште не значи оти и јас треба да сум како нив во мрак за мојата народност; ако се викале тие Бугари, тоа не значи оти ние ќе треба да престанеме да им веруваме на Русите за атер на разни Стамболовци и Свирчовци, наместо заедно со нашата пролеана крв ние да си го бараме правото од каде што треба, да допуштиме да ни се бркаат во работите луѓе што и самите не знаат што бараат; ако се викале моите дедовци Бугари, уште не значи дека јас имам право да ги експлоатирам македонските интереси со издавање весници, кои наместо да ги бранат интересите на нашиот народ – ги бранат бугарските и интересите на бугарскиот кнез.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Значи, Грците нѐ крстиле „Бугари”, без да нѐ прашаат нас, и ние, немајќи време да гледаме и да му најдеме мана на името, си го усвоивме.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
155 Благодарејќи на условите, сега ние си го избираме за општ литературен јазик централното македонско, т.е. велешко-прилепско-битолско-охридското наречје.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Ако еден народ само постепено си го изработува своето писмо и него го преработува и притоа во неговата историја нема такви настани што ја преполовуваат и прават цела пропаст помеѓу едната, т.е. старата, и другата или новата половина, -писмениот јазик и правописот содржат во себе многу такви особини што немаат реална вредност во гласовите во сегашната состојба на јазикот.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Но никој не си го креваше гласот против.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Некој што го носи името Петар не си го клал самиот името, туку му го клале други.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
156. Кои се тие историско-културни услови што нѐ присилуваат: прво, да си создадеме свој литературен јазик и, второ, да си го избереме имено централното наречје? Еве кои.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Тој смета дека Македонците како литературен јазик си го имале старословенскиот – сѐ до половината на минатиот век, иако грчкиот во многу области веќе беше почнал да го заместува.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Со тоа само се објаснуваат и желбите и усилбите на покорителите да ги направат покорените да се откажат од својот јазик и на негово место да го научат нивниот; исто така со тоа се објаснува упорството на покорените народи да си го зачуваат сето свое духовно народно наследство, а особено јазикот.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Тоа согласување досега се сметаше за државно предавство, но откако бугарските дипломати си го испитаа сето бессилие, и при најголемите свои усилби сами да го решат македонското прашање, ќе се најдат цел ред бугарски дипломати што ќе погледнат на тоа согласување како на неизбежно зло.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Притоа ние не сакаме туѓо, а си го браниме своето.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Словените служеле кај Римјаните како робови и гладијатори, а кај тие робови и гладијатори најмногу се повторувал зборот „слав”, затоа тој збор фатил да означува, од една страна, човек што ги работи најтешките работи, т.е. роб, а бидејќи најмногу робови се земале од Словените, тогаш, од друга страна, Словените биле крстени од Римјаните со името „slavi“ коешто тие си го позајмија од нив и го преправија на СЛОВ-Е-НИ, т.е. Словени.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Еден народ што си го загубил својот јазик личи на еден човек што си го загубил патот и не знае од каде иде и на каде оди и којшто не знае зошто оди ваму, а не онаму или таму.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Да си го зачува некој својот народен јазик и да го брани како светиња, значи да му остане тој верен на духот на своите предедовци и да почитува сѐ што имаат тие направено за своето потомство.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Но тоа народно име не си го измислува народот сам за себе, ами со него го вика соседниот народ и тој од него си го зема.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Има и ќе се најдат мнозина интелигентни Македонци што се готови да си го дадат животот за интересите на својата татковина и својот народ, коишто ќе се запрашаат: што е поважно за нас Македонците – општобугарските, општосрпските, општогрчките или македонските интереси?
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Тие јазли, т.е. држави, според силата што ја имаа кога се образуваа, си ги разделија меѓу себе сите колца – племиња и наречја на јужнословенскиот етнографски синџир и ги крстија со нивното име. Јазлите како свој центар си го имаа носителот на националното име; со зголемувањето или смалувањето на политичката моќ на носителот на националното име и последново се раширува или се смалува.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Иако гласот му беше спокоен и утешителен, дојденецот се лизна на подот покрај камениот ѕид и, така седнат, си го покри лицето со дланките, како за плач.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Виде дека има трема оти воопшто не ја погледна в очи, туку си ги кршеше прстите и со некоја полукашлица си го прочистуваше грлото.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
„Мртов ли сум?“ гласот му беше придушен под дланките.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
- Одите и фаќајте недолжници, зацимолел Симон Наконтик. - Јас овде ќе си ја чекам смртта, и слушал - пак дивиот петел си го разорувал грлото со крици.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Ќе се обеси кога ќе си го видиш тилот“, мудро се сети Никола Влашки.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Но и дојденците и староседелците со очи си го пиеле здивот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Тој предавнички се повлекол со еден чекор - да ја земе, а жена му со трите гулапчиња в скут?
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ни гајда ни грло се има кај нас за песна - пред три години ни заклаа неколку момчиња. Тагуваме и си го носиме крстот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„А тилот може да си го види само пресечена глава.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Не гледав и не бев сведок на мигот кога Симон Наконтик, сиот како зелен волшебник од мочуриште, си го џвакал брадулето и му раскажувал на долговратиот Лазар Аргиров, чиниш е на овој свет само затоа да ги проубавува грдостите, за судбината: тоа е сѐ, човекот во нејзините раце е орудие - коле и беси без совет и без знаење на својата крв.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Се чекорело тетераво, никој не седел на двоколка, дури ни чкрботливиот Симон Наконтик - Господи севишен, повторувал, зошто не останав дома и не си го чекав на ониште судниот ден како што им доликува на причестените старци? - а Арсо Арнаутче, со секакви шамии врз окото преку кое минал турски јатаган, се потпирал со рака врз ѕидот на двоколката и само со една голема и засолзена црнка гледал во призрачноста на случките што останале на патот, најмногу во последниот настан во кој загинал од две стрелби пркосниот Борис Калпак.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Сепак ги влечеле колилата оставајќи зад себе меки лепешки и издржувајќи ги животинските патила; луѓето ги хранеле со силата на својата тврдоглавост и со безнадежноста на иднината од која не можела да прожугне ни дива чекутина.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Си го прегазил потокот и си го сретнал.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ќе се поделиме на две групи. Едните ќе одат со Онисифор Мечкојад, другите со мене. Неколцина ќе останат околу селово на стража.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Во далечина се лелеел предаприлски воздух и можел да биде река на стопена срма, тек на проѕирни настани од волшебна приказна од која во душите ѕвонат танки жици на тага по нешто што било и што не ќе се повтори веќе.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„И апеш. Сега кажи ни кога навистина ќе се обесиш.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Тој не сака да си го растури огништето, тој само нуди да ѝ го збогати животот со мајчинство.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ми се стори дека долго мрда со усните пред да достаса до мене збор.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Молитвата на Проказник не ќе ја повторам, не ја слушав и не знам кој копаше нов гроб.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И ноктите ни се кислосани од пот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И на крајот од погоре изнесеното, да заклучиме: ако немаме публика или имаме, ама само замислена, сѐ што ќе сакаме да си кажеме полемизирајќи си, карајќи се да си го кажеме тивко, со шепот за да не ни се чудат оние што пред објавените кавги или полемики не знаеле дека постоиме.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Ниту сенарот успеал да спечали четири гроша повеќе ниту јагленарот успеал да си го наплати долгот.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Наместо да си го поставам прашањето каков е овој календар за годините што поминале, сфатив дека календарот на Коваќевиќ е оној што ги мери периодите од други причини.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Јагленарот инсистирал да си го наплати долгот. Постојано го потсеќал сенарот на долгот.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Одењето во црква на миса и на молитва може да биде желба и истата, еден ден под влијание на волјата, да престане, (во таков случај, си го обрал бостанот зелен), но ако е нужна потреба, тогаш тоа може да ефектуира со позитивни резултати затоа што врз нужната потреба волјата не може да влијае, па колку и да е цврста.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Темното си го носи своето. Кино гледачите што Господ ги надарил со долги раце и со исто такви прсти, никако не трошеле лични пари за зрнестите задоволства.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Големиот македонски поет,Тодоровски, песната во која ја оплакува загубата на најголемиот заљубеник во Македонија, Гоце Делчев, ја почнува со стихот: „Така му било пишано: гробот да си го сони!“
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Ако немаш среќа во купувањето, си го обрал бостанот.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Како човек, терајќи си го животецот во собата во ефтин и нечист хотел во Париз, не личи на никого.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Со оглед на тоа дека е аутопсична (аутопсија на старогрчки значи да се видиш себе си, да зборуваш од свое име, да зборуваш за она што си го видел со свои очи), сликата подразбира лично сведоштво и искуство преку патување, откривање, набљудување, размислување“.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
На тој начин, си го наплаќал долгот што македонската емиграција го оставала во неговата кафеана.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Ленче си го брише испотеното чело, зашто кутнала шест стебла и се труди да пресметне уште колку ѝ останале.
„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)
Така и двајцата ќе си го добиеме она што го сакаме.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Седат таму и ништо друго не мислат, освен како ќе си го направат својот товар.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Уште малку ќе посакаш од мене да ти поверувам дека го насочуваш на мене својот пиштол само за да спречиш, читајќи го ова писмо, да не си го расипам - апетитот?
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Работи кои губат на значење, со тек на време дали твоите планирале да се родиш; што си имал географија во петто; дали некој е малку постар или малку помлад од тебе; кај си го загубил црното зимско капче; од која страна на креветот спиеш; каде си бил на летовање 1976; породилните болки; кому си му ја позајмил „Бесмртност“ од Кундера откако повторно си ја купил; ланскиот снег; сè што си заборавил, затоа што сигурно имало зошто; прашањето што би било кога би било и, повторно, дали сево ова има некаква смисла?
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
Човек понекогаш мора да си го направи ќефот, за потоа некое време да биде мирен. Како бубалка во влечки.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
- Синко бре, чедо бре, Силјане! Остај се, бре, чедо од лошио ајљазлак што си го ватил; остај се од тие лоши другари што не сет домаќинцка челад.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Вечерта си дошол од нива заедно со друзите аргати, седнале да вечераат и сиромајот му текнало оти ѓоа српот си го забораил на нива; рипнал од трпезата, без да јадит леб, и отрчал на нива за да си го земит српот.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Да знаат дека не постојат никакви споредни патишта и да не ги бараат попусто нив, дека треба да се пристапи отворено и просто, а после ќе се види колку е угодно да се живее со тој сок, оној вистински сок на работите, како кога вечераш од дивечот, што целиот ден сам си го ловел.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
А сега снегот воопшто не врнеше и Змејко можеше многу добро да си го замислува тој грамаден сам крмак, тоа ѕвере со по два заба, вкопани напред во белината, со една огромна снага, по чии скокови земјата сета татне, како се пробива во мугрите низ неговата долина, споро, плавно и без скршнување.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Сега многу добро можам да го сфатам оној младич, што не можел да стори ништо друго, освен да си го врзе чкрапецот од својата пушка за палецот од ногата и да повлече, сигурно бил во многу борби, тој младич, а сигурно многу сонувал за животот, сигурно многу повеќе од мене, кога можел да постапи така, но сите тие борби, од кои што испливал жив.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Дури откако си го свикна погледот на неа, можеше да му погледне во лицето на денот надвор, што настапуваше, сиот црвен; тој ден се дотркалуваше како огромна црвена кугла, на која ѝ беше тесно дури и под вишното светлосино небо.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Реши гостинот да го прифати и да го пушти самиот да си го бара своето место во неговиот дом.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Од тоа првин почнаа сосема тивко да му потреперуваат мускулите на натколениците, за потоа тој трепет да почне да се всадува во неговите дамари и, па колку и да си го криеш и од себе си тоа, ова старче Језекил, сепак, она секогаш испливуваше во бледилото на неговото лице, при секој опорит и скочанет чекор, при секое движење, врзано од невидливите јамкишта и јазли на страот, кои го обраснуваа, обраснуваа и така прежилуваа.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Истиот оној впечаток го имаше тој и при третиот истрел, тој сега речиси и како да си го виде своето зрно, додека леташе како оса и како се закопа во бедрото на она стршилиште, изнаоѓајќи го одлично во виулицата.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Најпосле беше стасан и тој од својата чиниш само во злокобностите вистинска изгубеност, и сега си го чекаше своето.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Си го жалеа само оној свој црвен лав на сонцето на тоа свое лето, што беше готов во тревите, си ја жалеа својата смеа, која што не им се врати повторно. ...
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Беше само еден тих разговор во него, додека стоеше, смирувајќи си го здивот и веќе не ни обидувајќи се да ги избрише студените росинки пот од сето свое лице.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Замина потаму, дури откако успеа да си го придуши во себе сиот тој зоврен бес.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Продолжуваше по својот стар не загубен ритам, просто забегнувајќи си го погледот од сето она.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Знаеше дека на неговиот гостин му е потребно малку повеќе простор за неговите игри и дека тој сега ќе може и самиот да си го изнајде тоа и не отиде со него.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Фрли сега повеќе од страв, отколку од сѐ друго, фрли сѐ уште со онаа наостреност во себе, но си го исфрли и последното зрно и знаеше дека му преостануваа само уште неколку мига, во кои требаше да се реши сѐ.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
На секој посилен налет на овој невидлив скитник од морето тој си го потпира грбот на стеблото од маслината.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
- Знам дека си роден во сиромашна куќа, во некој планински предел на Македонија, знам дека си го напуштил училиштето заради твоите идеи.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Си го доближи увото до неговите усни. Слабо струјкање заудира сосем малку во ушната школка на Глигора. Спиеше длабоко и болно.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Прислужникот со некоја глупава зачуденост си го покажуваше лицето.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Што ќе помисли Киркор за него кога навистина тој нема да појде и не појде денес да си го плати костумот со штедрата рака на богат расипник.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Во купето од втората класа, од учтивост или плашливост, тој податливо ги потврдува здодевните зборови на сребренокосиот човек кој патува до некоја блиска станица и кој при слегувањето не заборави да си го каже името: Етхем-паша.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Арсо се намурти. Си го сврте лицето кон ѕидот.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Стој си настрана, Патрокле, си велам, плати си го данокот, зошто се парите... не се плашиш, тогаш ајде ослободи се сам.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
„Има луѓе што умираат праведни, има луѓе што умираат грешни”, им велеше попот: ”на праведните смртта им се јавува весела, а на грешните намуртена, страшна, лоша; луѓето се страшат од неа и затоа пред умирачката си го покриваат лицето со покривка за да не ја гледаат; смртта е како некој мајстор; турли-турли алати има: тесла, пила, секира, глето, клешти, сврдел, копан, затегач, турпија, скоби и многу други алати; најпрвин ќе зафати болниот од прстите да го разглобува со сите тие чешити алати: оди од зглоб до зглоб, и откако ќе го разглоби, почнува жилите да му ги сече, и најпосле ќе почне со секира да го мава по тилот додека не му ја земе душата; кога ќе му ја земе душата - ја носи право кај бога на поклонение, а потоа, еден ангел ќе ја шета душата открај-накрај на небото и открај-накрај на земјата за да ги види сите убавини; ќе ја носи по сите места каде што шетал човекот додека бил жив и ќе му покажува ангелот сѐ што чинел: добро или лошо; на четириесеттите дни ќе го врати човекот кај гробот и ќе му ја покаже мршата негова кај што лежела внатре; по четириесеттите дни, пак ангелот душата ја носи кај бога, и тогаш господ ќе му заповеда на ангелот да ја носи душата во рајот или пеколот; ете, затоа треба на умрените до четириесетте дни да им се пее на гробот и да им се носи задушница; со тие добрини може господ да се смилостиви и да им ги прости гревовите: зашто до четириесетте дни душата не му е пресудена на човека”.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Но Профим си го тераше своето верување и, спрема него, на секого од своите домашни му ја претскажуваше судбината.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
„Јазикот да си го каснеш!” ѝ велеше тој, и секое утро, уште пред да се разбуди таа, Полин излегуваше од дома и шеташе по сите околни места и собираше разни лековити тревки и билки: матарка, лопушка, кофил, калуѓерче, русе, златарка, прешлика, штрково цвеќе, напрсточе, млечарка, кострика, лишарка, кадифче, коњски босилок, чочорка, цволика, кикара, вратика, жалфија, калофер, добричица, царево око, иванчица, вртолумче, лобода, пчелинок, кукавичица, курвиче и др.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Колената рана ќе ти се направат, а гарант си го утнала работ од долната ногавица, па мораш сѐ наново да повториш.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Пиеше само „Дифка“ кафе, што сама си го правеше од јачмен, ’рж и слануток и никогаш не вечераше, за да им остане повеќе на дечињата.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
И, додека ти мислиш дека е крај на светот и векот за тебе, те вадат и тешат турските серии, поредени, фала Богу, така што можеш да ги следиш и репризите ако нешто си пропуштила дури си го секнела носот со тоалет хартија зашто „Паломата“ си ја потрошила на претходната, која била за нијанса потажна од твојот живот.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Ама, гравот е знак дека и во твојата куќа заиграла „варјача”, дека си врв од домаќинка и дека, во зависност од тоа како си го зготвила, така и ќе ти помине остатокот од денот до замрачување, а богами и ноќта!
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Ако со бурекот си го поделил и срцето на пола, па таа една дропка од органот си му ја подарила засекогаш, а вечноста тогаш траела неколку месеци плус еден дочек на Нова година, што значи до утро, тоа не е за заборавање.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Другиот сам си го читал саатот и увидел дека платил за отприлика 6 месеци однапред, па дошол да се пребива со ЕВН, и да бара камата за парите што му лежат кај нив.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
А јас, извадена од памет, подзамижано се трудам да видам од мојот кревет и секогаш, ама баш секогаш знаев дека Душанка си играла докторка и дека, по своја стручна проценка, си го засилила течењето во системот.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
И додека баш пластично раскажуваа како ќе си поигруваат со мене, а бидејќи тие важат во нивната Лозница за мажи на глас, што сами си го раскажуваа меѓу себе, а не го слушнав од нивните женички, кои исто како мене лежеа под дебела сенка малку потаму, јас се потрудив да им биде уште поубаво и поинспиративно.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Никогаш не го прашував ни како се вика, ни што работи зашто еднаш или двапати го видов како стои во темен костум и бела кошула и си го чека директорот до автомобилот, а тој голем, црн и изгланцан, ја „мерцедес“, ја „БМВ“, не знам, па веднаш знаев дека е шоферче на некој голем буџа.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
И си го испишав моето име. Многу било убаво кога си сакана.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
И секогаш се плашам дека, оваа што има документ со печат за врската, ќе си го заборави клучот и ќе се врати за да го земе, ама ете госпоѓата е многу добро организирана и кога го напушта својот топол дом со список за неопходните работи, како клуч од автомобил, пудра течна и влажни марамчиња, не сака никакви изненадувања и тоа ти е!
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Можеш и да се исчешлаш и патецот да си го исправиш, да си го поправиш. 179
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Да ти се плукне на лебот што си го собирал во најсилна горештина. Кога се топи и железото.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Мораш да си го видиш и лицето, може да е алипен човекот, треба сѐ да знаеш.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Јас потскокнувам и си го прераскажувам сонот што треба да ти каже кое момче ќе го земеш, за кој човек ќе се мажиш.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И, еда, еба си го Давиде, дали бега!
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Како не си го прекасав јазикот, кога уста отворив. Како не си го прегризав.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Го гледам јас, ме гледа и тој мене. Се гледаме, си го подаваме срцето.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Да- виде Недолетниот преграбил една дабица и само си зборува: - Еда, ова дрво јас прв си го зафатив, вели, и еда, никому не му го давам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
А сакам, така, одоколу да го помолам да не си го кине срцето. Така ни било заведено од наречниците.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Имаше еден Илија од Призрен и си го слави денот. Дава некоја ракија од дивјачки и од дренки.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И шопа вино во бокалот, шуми, ко млеко во кобличе. А ние, не знаеме да си ги одлепиме устите. Стоиме така, си го менуваме здивот, дишењето.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Небото си го пушта снегот, го отсева нашироко, си го реди, ко пердуви.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Таа си го собира вратот, се истава наназад и јас го поведувам кучето.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ако си го гледаш окото не си ја гледаш брадата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
На еден бабинец и заб му скрши и тој забот си го плукна в раце.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Левтерија носи ѓум и леѓен и му потура вода да си го замие лицето.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Тој пак не ме гледа, си го тера редот, фрп, фрп, прави со српот, наполни ја раката, остави ја на пологот.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Оф, сонце, бамити сонцето, вели, бамити огнот, вели и си го брише лицето.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Не ме остава, не ме пушта: родниот крај ме уми, мислам, а јас си го споменувам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Пијаниот гробар си го исекна носот, а на црквинската црешна почна да црцори врапче.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Си го зел делот Наќе, ги фрлил потковиците човекот.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
баму ја, седиме така во темницата и се плачеме, сакаме да го подзапреме времето, да се оддалечиме од смртта што нѐ чека, јас веќе си ја гледам мршата како ја раскопуваат дождови, како скапувам и се смалувам, се гледам пред себе си, така, како своја слика да држам в раце, само Силе Плевнеш грчи во ќошот, бичи некои глуждови трупци, ама времето кој го запрел досега, го запирале царови, кралови, тепачи, арамии, врачари и јаки луѓе и никој не останал со него и како што седам така, оп - се обзорува, некоја бесшумна светлинка ни влегува на прсти во собата и со светлината влегуваат и војници, оф мори мајко, ајде вика старшијата, Силе Плевнеш уште грчи и старшијата го клоцнува в слабина и овој рипнува, си ги брише слинките околу устата, сакате поп да ве исповеда, јас не сакам, вели Силе Плевнеш, и без поп господ ќе дознае за нас, знае тој дека на правина нѐ земате на душа и после нѐ поредуваат во дворот пред затворот, а Стеван Докуз пак приплакува, ги покрива очите, што ќе му правиш: тој ти е другар во несреќата, „пријателот ти е роднина кого самиот си го одбираш“ велеше Лазор Ночески, а војниците чекаат со пушки пред нас и ете го дојде тој, офицерот, се тетерави 121
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Донеси и смокви, вели Григор, смокви имам да ја натепам и Бугарија и Германија и... и си го поткасува јазикот.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Си го стоплила, во скутот, вели Доксим Тренчески и го ѕирка јајцето спроти сонце.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И врзи си го ова в крпче, ќе вели, само очиве кога ќе ми замижат...
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Се тепаат за Трајка, се тепаат преку Трајка и Трајко најмногу си го јаде ќотекот.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Дејан немаше жал за ништо. Во лутината и татка си не си го познаваше.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Ќе те викне, велам, и се штипнувам одзади, си го прегризувам јазикот. Господ да не чуе.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
имаше еден безбожник којшто призна дека кога му било најтешко, пак, на небото му се помолил, пак верувал дека нема господ, ама друг и немало до него и устата сама му се отворила да го моли господ, оти тогаш може да ти помогне само тоа што не е до тебе, тоа што не го гледаш, што не го познаваш, што не си го сретнал, господ мора да е и овдека и онаму, вели Илија Јованов, господ мора да е насекаде и затоа не можеме да го видиме и тогаш пак го гледаме офицерот, се враќа: дали сте биле војници, прашува, не, не сме биле, кажуваме, е отсега ќе бидете, вели, смртната казна ви ја заменувам со казна на прва борбена линија, вели, ќе потпишете дека доброволно се јавувате, ќе потпишеме, велиме, како не ќе потпишеме, таму барем може и да преживеете, вели, е ти благодариме, господине, велиме, ти отсега си ни господ, велиме, и одиме му ги бацуваме рацете, колената, чизмите, не бацувајте ме мене, туку потпишете овдека, ни вели, имате штастие, имаме, велиме, и среќа и штастие имаме, сигурно дека е пијан, си мислиме и нѐ одведоа во некоја касарна, ни дадоа алишта и плачките ни ги вратија после пак ни ги зедоа, ама тогаш ни ги вратија, само парите не ги вратија, пари не ви требаат, велат, оти одиме на фронт кон Турција или во Македонија. 122
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ќе си го пресечам со тесла, вели, со брадва ќе си го пресечам, вели, не ми треба само за мочање.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Чувме дека и него го покосила улерата. Си го зела. Црна смрт во црно време. 138
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Небото само си го реди снегот, си шуми, го наклава.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Бараше, бараше и најде. Ама и си го најде.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Тогаш тој, везден трчаше за да го фати, да си го врати, Вејкрпа, ветрогон. А трчаше како да носи радосна вест.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ако се вели - лебами, лебами ти велам, на нејзината уста како да си го гледав животот, целиот свој живот и она што е секогаш до нас, а не можеме да го фатиме...
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Не може јазикот да си го собере. Ја разлигавил муцката, уплашен е од стравот наш.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Си зема луѓе, си го плеви народот, го треби.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Ајде, бре, пушти го срцето, вели Витомир, што си го закопчал толку?
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Со дожд солзи си го запишав денот.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
А тие, Бугарите, го зеле на нишан и со топ го гаѓаат. Си го проверуваат нишанот, нишанџијата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Си го прераскажувам така сонот, трчајќи кон село.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Ууу, камен ти под јазик, Уљо, велам јас, ти поткасај си го јазикот, а нему и другата нога нека му се исуши!
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ќе се изукаат и ќе се опулат нагоре дали иде ручекот и до кај дошло сонцето. И јас што ќе правам, нема да се тепам, си го терам редот пред себе.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
А со нив сѐ си делел, и јадењето си го делел.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Со едната рака ги водат добичињата, со другата се бранат од сонцето. Си го покриваат тилот и темето.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Тоа што си го знае напамет: - Стомниња, бардиња, грниња, уш, ќукш, ги тера магарињата, натоварени со посатки и само вика: стомниња, бардиња, грниња, купете за умрените, за погинатите, вели, за курово здравје гинеа, за ветер во магла, вели, ама мора нешто да ѝ имаме згрешено на мечката од Москва, стомниња, бардиња, грниња, мора да сме ѝ згрешиле, нѐ има секакви ’рчпали, вели, стомниња, бардиња, грниња, не ни е за џабе налутена мечката, вели, не нѐ гледа за ништо напоречки, вели, стомниња, бардиња, грниња, ни пушти шенци, чкрапји и тавтабици и сега чешај се, ако можеш да се досегнеш, стомнина, бардиња, грниња, вели, нѐ остави да нѐ делат ко варена тиква, ко чајчаре, една велка овему, една велка онему.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Па и тоа да бевме, пак ќе знаевме чиј сме, ќе си го знаевме стопанот, му велам, се дерам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И си го слушам гласот, како што го слушам гласот од бабинецот, кога врвевме крај општината Мицева во Дебел рид.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И тешко на оној што не ќе си го запамети името и годината на раѓањето.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Сигурно таму си го виде ангелот што дојде да му ги одврти рацете, нозете.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
По три дена татко си го пресече палецот со секира.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Јас ништо не смеам да го прашам Јона. Знам: ако го прашам, ќе си го однесам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Влага таа во години, се сети еден ден и полека, како да си го продолжува животот, појде кон куќата на Андона.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Но тој лежеше со раширени раце како да си го мери гробот.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Како сега да го гледам - бели коси, бело лице, бела брада, божем од снег си го направил.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Вардаре горд, подзапри си го одот, Шар планино, наведи главата, бујати гори, молкнете со шумот – денес паднаа Мирче и Страшо.
„Од борбата“ од Блаже Конески (1950)
САВЕТКА: Јас пак ќе речам: клето и проклето да е тоа девојче кое само тргнува да си бара, со љубов, маж, а не си го зема тој што родителите му го одбрале.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Товари си го магаренцето, Слези си долу во село, Слези си долу во село Там’ Милка да ја целиваш“.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Сполај му на бога што си исчекав радост во куќава... Си го удомив детето.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Занаетот си го има и му работи убаво! Не е како по некој: пијаница, пантоџија, пушт...
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Држ си се како што се држи целиот народ. Држи си го името Македонец како што си го држи и целиот народ.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Второ, парчето лебец почнав да си го заработувам сама.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Несреќо една, за малку ќе ме натераше да си го убијам сопствениот син.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Додека тие ги кренале лактите да се избришат, од мртовецот не останала ни трага, така што тие дури и не знаеле дали тој навистина бил во нивните раце.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Одбиваше да игра со топка во дворот за време на одморот и да работи во уметничката работилница, иако поголемиот дел од пациентките со големо внимание ѝ се посветуваа на претстојната уметничка вечер.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Непрестајно му се појавуваа слики една од друга почудни: ту го гледаше Петрович и му порачуваше да му направи шинел со некакви си стапици за крадци, коишто постојано му се привидуваа под неговиот кревет, и тој постојано ја викаше газдарицата да го извади крадецот дури и од под јорганот; ту прашуваше зошто пред него виси неговата стара риза, кога тој си има нов шинел; ту му се чинеше дека стои пред генералот сослушувајќи го соодветниот прекор, и дека постојано вели: „Извинете, ваше превосходство!“ – најпосле, дури и пцуеше, изговарајќи најстрашни зборови, така што старата газдарица дури и се крстеше, зашто никогаш не беше слушнала од него ништо слично, дотолку повеќе што овие зборови следуваа непосредно по зборот: „ваше превосходство“.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Кога го беше зграпчил за врат, тој со повици ги викнал своите двајца другари, на кои им го препуштил да го држат, а самиот само за миг си ја беше пикнал раката в чизма за оттаму да си го извлече кутичето со тутун, и барем малку да си го освежи својот секогаш измрзнат нос; но тутунот, веројатно, бил од таков вид, каков што не можел да поднесе ни самиот мртовец.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Сакам да го знам тоа, да го предупредам, зашто и ние имаме свои искуства, и нашата работа има свои правила што би можел да му ги кажам нему, на мојот наследник кој засега сè уште е непознат и кој си игра со другите како волк во јагнешка кожа.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Следното утро, откако ја нахрани мачката, си го умртви срцето за да не умре од очај, и реши засекогаш да ја заборави Марија.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Не бргу, во секој случај. – Каде ќе го скриеш? – прашав. – Знам едно место, – рече тој. – Пред колку време си го украл коњов? – прашав.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Додека сестра ми на сина си, моето кумче, веднаш му купи лоз, јас сега главно се занимавам со тоа што со часови си го напрегам мозокот, размислувајќи кој од оваа генерација, која, еве расте, ќе тргне по моите стапки, кој од овие бесни, убави деца што ги изнародија браќа ми и сестри ми, ќе биде црната овца на следната генерација?
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Од тоа време позорникарите добиле толку голем страв од мртовците, што одбегнувале дури да ги фаќаат и живите, туку само оддалеку подвикнувале: „Еј, ти, гледај си го својот пат!“ – и мртовецот- чиновник почнал да се појавува дури и преку Калинкиниот мост, ширејќи голем страв врз сите плашливи луѓе.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Ти знаеш дека почнавме да јаваме ова утро. – Добро, – реков јас.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
По што ѝ се обрати на газдарицата и ѝ рече: „А вие, мајчице, немојте да си го губите времето попусто, веднаш порачајте му сандак од чам, зашто од даб за него ќе биде прескап“.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Дури и во оние часови кога наполно згаснува петербуршкото сиво небо и целото чиновничко племе се најало и завршило со ручекот, кој како можел, во сообразност со платата што ја добива и со сопствената желба,  кога сите веќе се одмориле од канцелариското чкрипење, трчање, од својата и туѓата работа и од сѐ она што доброволно, дури и повеќе отколку што е потребно, си го поставува никогаш несмирливиот човек – кога чиновниците брзаат да се препуштат на уживање во преостанатото време: кој, од поиницијативните, брза в театар, кој в град, да го потроши времето за да се изнагледа секакви шапчиња; кој на вечеринка – да го потроши на комплименти на некоја згодна девојка, ѕвезда на неголемиот чиновнички круг; кој, и тоа се случува најчесто, оди едноставно кај сличен на себе на четвртиот или на третиот кат, во две помали соби со претсобје или кујна и со некакви модерни претензии, ламба или некој друг предмет, што чинел големи жртви, лишување од ручеци, од излегувања, – со еден збор, дури и во тоа време, кога сите чиновници се губат по малите станови на своите пријатели за да поиграат бурен вист, сркајќи чај со евтини кекси, повлекувајќи чад од долгите чибуци, раскажувајќи за време на поделбата на картите, некаква интрига што стигнала од високото општество, од коешто никогаш и во никаква состојба рускиот човек не може да се откаже, или, дури кога нема за што да се зборува, прераскажувајќи ја вечната анегдота за командантот, кому дошле да му кажат дека му е потсечена опашката на коњот од споменикот на Фалконе, – со еден збор, дури и тогаш кога сите се трудат да се забавуваат, – Акакиј Акакиевич не ѝ се предаваше на никаква забава.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Пред сè, би било праведно да се каже дека значајното лице набргу по заминувањето на кутриот, сосема сотрениот од него Акакиј Акакиевич, почувствувало нешто слично на сожалување.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
- Можеби ова ви е единствена прилика - велам земајќи си го пасошот и црвенеам заради сопствената ненадејна дрскост, заради неумесноста, заради тонот кој ги повикува на ред сите неупатени во случајот, заради тонот кој ѝ е длабоко туѓ на мојата природа, но ете, се вовлече како вирус во мојот глас.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Тоа е времето кое ти останува. Си го посветуваш и трошиш на себе.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Да бидеш виновен за нешто што не си го направил.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Фобијата од гужви, испотените тела и непрестојното брборење како зуење на пчели, си го направија своето.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Можеби ја посоветува да си го прибере болното место со мек облак. Ајде, умна птицо, малку да си позборуваме, му реков на утот во себе.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Те слушнав, безгласно му одговори утот. Како ќе зборуваме – немтуречки?
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Од облачето се исцедија неколку капки. Излезе сонцето и си го завитка облачето околу глава.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
И потоа? Што се случило потоа ѕвездите ќе раскажуваат.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Шета со погледот низ селото и гледа: си останало исто, си го задржало истиот изглед; има по некоја куќа нова или обновена, но не се раширило, си ја задржало онаа своја збиеност: од која куќа да викнеш, на другата ќе се чуе.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
На многу слики на кои беше сликан, ги кинеше, ги ништеше, не сакајќи да си го гледа ликот на фотографијата; веруваше дека тоа коби смрт.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Шеташе со очите низ неа и се загледуваше во цвеќињата и дрвјата, во прекрасната глетка, како господ во мигот кога си го создал светот.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Некој му носи понада не од почит кон него, ами кон смртта што го чека и него; му носи што е најубаво за јадење за да му ја одоброволи смртта и да му ја направи помила, зашто животот си оди и како да си го проживеал: добро или лошо, среќно или несреќно; сиот живот е само еден миг: мигот на умирањето: во него сѐ е збрано.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
А и одекот да си го чуе. Не како од високите згради на кои работеше во Прага и Будимпешта кога ќе му дојдеше некоја желба од детството и кога ќе помислеше на овие краишта, ќе завикаше со сиот глас, но од бучежот на дигалките и автомобилите, гласот се задушуваше и не можеше ни тој да си го чуе, а камоли да му се врати.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Веќе е топло, пролет е, па можам да си го наметнам мантило, или само новиов жакет да го носам.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Ленче си го имаше муабетот со јатрвата оставајќи ги прво децата да се видат, па подоцна се упати накај внучето, додека мажите сите се вдадоа во бурни разговори на политички и економски теми.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Си седеа со Христина во собата кога Томаица праша: „Каде е тато? Што се случува? Си го видела?“
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Ајде, совземи се и да прошетаме уште малку и да се прибираме, оти ако татко види дека нѐ нема, тешко си го нам.“
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
На главната врата од резиденцијата, во авенијата на симетрично наредените палми, живи каријатиди на медитеранскиот пејзаж, го сретнав градинарот Раиз, како си го завршува работниот ден.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Ако успеете во вашата мисија сигурно ќе ве очекуваат подобри денови во нашата дипломатија...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
- Токму така! Мојот татко си го планирал и државниот удар против себе.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Има уште многу страници да се прочитаат од есејот за Школата на тираните, да се провери нивната трајна актуелност во малата тиранија која ја замислуваше и не ја оствари Хабиб Бургиба...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
И натаму внимателно слушав. Беше обичај Сојузниот да си го каже своето, а амбасадорот, ако има нешто тоа да го каже на крајот.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Во нејзиното писма одѕвонуваше тишината на нејзината осама, нејзиниот божји долг што си го препишуваше на својот живот како да ги спаси чедата, кои сега ја напуштаа заодени по патот на нивните семејства, а јас се бев оддалечил најмногу, следејќи ја кривата на својата амбиција Колку ли пати пишував многу побезвредни депеши, се внесував целосно во нив, сигурен дека можеби никој нема да ги удостои со вниманието што им го посветував, наместо да ги пишувам одговорите на писмата на мојата мајка, кои беа незаменливи делови живот.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
И маршалот Тито, во последните години од животот, во едно исповедно интервју, поставувајќи си го отворено прашање дали ќе живее во историјата, ќе рече дека е свесен дека малку животи загрозил за да спаси многу повеќе.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Толку многу беше вознемирен што се случуваше нешто што не можеше ниту да си го претпостави: Камилски како да се подготвуваше да ја одбие единствената можност да го запре губењето на видот.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Митологијата којашто ги зафати балканските историографии во втората половина на XIX и XX век, во времето на подемот на новите држави- нации, во голема мера ја деформира историјата на Царството чие постоење и цивилизациски обележја, кои често биле заеднички со истите народи, се настојуваше по секоја цена да се избришат од меморијата на народите.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Свесни сме дека е тоа долг и неизвесен процес, но ние сакаме да си го направиме своето, во прилог на идните генерации, за тие да живеат и да работат во слога, разбирање и хармонија.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
И еве сега ова трагање по опасните турцизми во балканските јазици, кое, секако, беше и израз на духот на времето, за кое се залагаше неговиот добродушен пријател Камил Климент Камилски, си го сметаше како егленџе за душата, сакајќи, сепак, да ја покаже низ една толку противречна синтагма опасноста од турцизмите, во обратен процес на релативизација (безопасноста на турцизмите) низ мисловното чистилиште во кое ќе ги подложат избраните опасни турцизми за да ја покаже релативноста на овој монтиран процес на чистењето на јазиците, својствен за мешањето на историјата дури и во делбата и во поставувањето граници во јазиците.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Се чинеше дека големиот проект само навидум им ја зголемуваше суетата со која си го осмислуваа животот до неговиот крај.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
И пред да започнат со операцијата чистење на зборовите кои требаше конечно да завршат во минатото, како историзми, тие постојано се бореа со наносите што ги имаше секој збор отаде своето време поставувајќи си го постојано прашањето: каде останува тоа што веќе минало, дали минатото на некаков начин минува во сегашноста, дали е вечно присутно, дали идното е во сегашноста, дали тоа што било конечно значи никогаш повеќе, дали народите кои не го знаат своето минато се осудени одново да го живеат?
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Тие за државата си го отслужија своето, си ја добиваа заслужената пензија, на нив повеќе никој не можеше да смета, освен тие на самите себе.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
XLVI Кога започнаа да трагаат по опасните турцизми во балканските јазици кои во толковните и другите речници носеа најчесто ознаки дека се зборови историзми, кои главно си го завршиле своето значење, Татко и Климент Камилски не можеа воопшто да си претпостават, по нивните сестрани потраги, колку продолжуваше мистериозното присуство на овие поими, со незавршено, изменето и разгрането значење во балканските јазици.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Ќе кркаме и ќе си го дрвиме в бечви божем сме младоженци.“
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Но тој лежеше со раширени раце како да си го мери гробот. Снегулките што му го покриваа не се топеа.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Идниот ден, утрото, во мојот кабинет долго седев во фотелјата со испружени нозе на табуретката и се обидував барем една трошка да сведам на конкретно значење од сето она што во ресторанот „Зона” си го кажавме со мојот началник. Попусто.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Можеби ме грабнала од некое босанско село, од двор, од улица на некој град и дошла овдека да си го ебава животот во шупата во која поминавме шеснаесет години.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Во тоа паѓање Авни е мала попатна станица која може и да не се забележи во приквечерината на твоето паметење.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Не мораш да го разбереш и да го прифатиш ова што ти го кажувам, но запомни: слободата е слободно паѓање, самоубиство во мигот кога мислиш дека си вечен, кога мислиш дека животот го живееш онака како што секогаш си го посакувал, самоубиство без причини и последици, нешто како катарза што те исполнува со пркос и можеби затоа не бараш виновници и не осудуваш никого во тоа долго, долго паѓање што може да трае и само еден миг.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
„Си го правела ли ова порано ?
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Претставувајќи си го, човек секогаш гледаше слика на колена со дупчиња и ракави подвиткани над дебелушкавите подлактици.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Винстон ги дојаде лебот и сирењето. Потоа се сврте малку настрана во столот за да си го испие кафето.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Си го допи пивото, побавно од порано.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
„ Ништо не ми е“, повтори таа кусо. „Само си го удрив малку глуждот. Благодарам, другар!“
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Додека мавташе механички напред назад со рацете, со израз на сериозно задоволство на лицето, што се сметаше соодветен за време на физичкото размрдување, тој се бореше во мислите да си го пробие патот назадечки во магловитиот период на раното детство.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Јас му велам, „Да не мислиш дека си го купил проклетиов тротоар ?
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Назад во својот стан тој брзо помина покрај телекранот и седна повторно покрај масата, и понатаму триејќи си го вратот.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Кога се одржуваа јавни судења, таа си го заземаше своето место во одредите на Младинската лига, кои ги опседнуваа судовите од рано утро до доцна навечер, извикувајќи повремено „ Смрт на предавниците“ !
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Подоцна, можеш да се правиш како тоа да било само трик и дека си го рекол само за да ги натераш да запрат и дека не си го мислел навистина.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Сѐ беше нагаѓање: беше многу веројатно дека сето тоа си го замислил.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Ние само си го замислуваме. Тоа е халуцинација.“
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
„ Каде си го научила тоа“ ? праша тој.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
И кога ќе најдат такво место, прашање на добро воспитување на секој што знае за тоа е да си го задржи знаењето за себе.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Си го пробија патот низ преполната просторија и ги растоварија подавалниците на масата со метална површина, на која на едниот агол некој истурил баричка од манџа, нечиста течна маса која личеше на повраќаница.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
5. ТОЈ УШТЕ И ЛЕБОТ СИ ГО ВИКА ПАПО - та затоа и капата други му ја кројат, којзнае, пак, како би го нарекол стапот чиј удари девет по еднаш се бројат...
„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)
26. СЕКОЈА БОЛЕСТ СИ ГО ИМА ЛЕКОТ - само една болест со ништо не се лечи, КАРАСЕВДА неа ја нарекол некој, КАРАПАРА - воздивни и сега ја речи...
„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)
Лена пак не можела да смогне веднаш да замине, туку уште некое време останала во Долнец, обидувајќи се да си ги собере мислите и да си го зачува животот цел.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Господи, Ти колку си го пуштил векот... Угоре високо - удолу тврдо... ***
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Кога ме викаа другачките, со стомните излегуваше баба ми - Јаглика наша глуждот си го шинала, брзајќи кокошките да ги нарани!
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Леле, прекршило глуво доба... молкни душо, секој си го носи својот Крст.
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Ама не ми е жал. Нели ти кажував дека си го нејќев огненото име.
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Им принесувам на татко и мајка, и низ бавчичето - скини пипер, патлиџан, кромид - за ручек- вечера. И си го чекам денот...
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Кап - кап - кап - саде капка по капка капе во коритцето - бигорно... и тенка шурка тече удолу... нема сила што да ја запре водата - кајшто течела ќе си го длаби патот - ќе тече... Бигорна тишина...
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Докторката ни рече дека не можеш повеќе да примаш хемотерапија „Носете си го дома“.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Си го брецаа умот луѓето не знаејќи што да заправат; да останат или да се отселат; ако се отселат, каде ќе одат, каде ќе закуќуваат куќа, од што ќе живеат; ако останат: ќе ги врват деновите во неизвесност, во страв...
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Треба да се напомене дека човек од почеток пружа страшен отпор кон скрнавењето на овој божанствен напиток, но со тек на време попушта, за да после само 6 месеца не може да си го замисли животот без дневната доза од оваа сплачина. – Кафе ќорак...
„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)
Дури и да направат, топчето си го виткаат у книфче и си го чуваат у џеб.
„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)
Нон-стоп си го поставувам тоа прашање, зашто на крајот на краиштата, тоа ни е во гените: кога се движиме нанапред, всушност одиме рикверц, ние од сортата ни!
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
А. ПАВЛОВНА: Кај тебе доаѓа. Вели, си го побарал во детективското биро.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Кој ја засновал ВР? Многу луѓе. Ivan Sutherland, еден од пионерите на компјутерската графика, изработи екран со интерактивна графика, што си го ставаш на глава, уште во 1968.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
- Ти, од лутина, не си го сфатила тоа.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Токму тие на кои припаѓал братот на госпоѓата мајка на Хелвиг, „големиот офицер“, предводник на убијците. Си го замисли.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
И детето ќе си го земам од кај оние монструми... Моето малечко...
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Испушти само толку: — Ами, шо го бодело попот шо си го погазил дадениот збор и го остави сиромашчето страмотно до векот?
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Туку, дедот Петко си оди, ете, со план. Уште кога тргна од дома си го направи планот. Ќе оди кај Карабуклијата.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Третата — зелена: да си го ќердоса зелениот венец што ќе го носи како невеста".
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
— Така, така. Си го погодил чорбаџи Дано. — Го фалеше Лесната бравот.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
— Со тие мисли си го клаваше сакулето во клупата, кога на вратата се запартали женско гунче и везани ракавчиња.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Си го кладе кондилот в уста, се позамисли малку, и сам не знаејќи зошто, плукна на таблицата, го избриша напишаното и започна пак повторно да ја пишува зададената задача по сметање.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Токо, ете, вака, кога грашок, кога леќичка, тиквичка, пиперчички, расолец — дури да си го заколиме гуцето.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Милан куменџијата на свој начин си го вади лебот.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Ако ѝ се роди женско — туѓа челад е, што се вели, нека крни глава, нека го ќердоса Митра; ама ако ѝ се роди машко, ќе и се обиде ако може да ѝ го дрпне, та така нејзиното што ѝ паѓа од Илка да ѝ се најде за Нешка, да си ја удоми на куќи, а Трајковото да си го остави на синчето што ќе дојде.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Поможи ми, мори мајче! И на вој век и на тој мајка ќе те знам. Земи, земи, одврати му ти вода, јас ќе му пеа љубовна песна, белки ќе го нападиме натемато од него, да се прибере, да си го земиме воа сиромашчето.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Мајката си го зеде, и пак, како поп Трајко што ја праша нунката в црква, запраша: — Кажи, нунко, име. Стојанка со полна уста одговори: — Неда!
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Нека си зборуваат што сакаат. Ним работичката им е арна и си го тераат животецот.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Гледај си го Толето, види шо мустачиња му посадиле, — ја укори Нешка мајка си и се загледа небаре во брата си, но очите, и не сакајќи, и ѕуреа во младото попче.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Јас да можа да направа маѓии, ќе си направа за Мицето мое да си го прожена, токо толку да ти помине меракот, дај ми по еден шеј од него и од чупето, ќе му одврата вода, ама пак да не веруаш.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Попот се поздрави со мудурот и другите Турци, му направија место на чело на софрата, на која веќе беше поставена и една погача ненакршена, саани со есенско сирење, а дедот Петко си го држеше пагурчето готов да го благослови идниот брак. ***
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
И ние така; ќе си бараме некој калнокапец, ќе си го земеме домазет, ем ќе си го повеламе како шо сакаме, ќе нѐ слуша. Сака нејќе, ем дома ќе си седиме.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Доста си го надои девојчето, си го кладе да спие и се зафати и таа со нејзините манџи.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
А пак и тој, сирома, исто така такцирлија како тебе, си го бара чарето.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Си го симна букарот, го остави на ред, а Доста ги остави ѓумовите и застана крај Митра, срамежливо, како што ѝ прилега на млада невеста и тоа јабанџика.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Крсте го испушти надесно моливот, се наведе небаре да си го земе, ја подаде левата рака под клупата, го залепи левиот образ на самата штица и очите сами се вперија право во неа.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
— „Ами, како! Како ќе му го кладе нунката, така ќе си го викам, само нека ми е живо".
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Даскалот Бино ја наведна главата. И додека по малку се надеваше да го поканат да си го земе старото место — даскаллакот, една вечер го најдоа во Село Манастир неколцина четници — поправо воени дезертери што ги бркаа со Јована — и го фрлија жив од една стена блиску до селото, во еден длабок процеп, од каде што ни орлите не можеа да го изнесат.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
— Трчал не трчал, моето се виде, брату. Јас еднаш си го виду к'сметот.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
— Работата, внучко, е готова. Сега треба ти да кажиш. Јас моето си го стори.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Едно дете има попот и тоа си го нападил да се главуа по туѓите луѓе! — плачеше Бисера и не можеше да му помогне на постраданото братче.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Булињата стасаа. Митра кладе подница да се гори, а Доста го зеде кошот да го наполни слама, но Илко не ѝ го даде — да не си го начичка кистот плева, аљти сам зеде и го наполни.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Ајде, бреј, побрзо да се напиеме! — викна дедот Пројче и си го крена дваесетпетдрамничето.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
„Ногу ујгун ќе ми дојде така“. — Си правеше Доста план: — Ем чупето не си го давам наки од мене да ми трга мака, ем детето ќе ми има токмо сермиа со Стојовите“.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
И навистина во анчето на сина му Трајко седи дедот Петко, си го чури лулето и шеретува со неколку старци. Зашто ќе зборуваат Мариовци, ако не за жени?
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Доста пак, сака да си го покаже граѓанштилакот.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
— Mope, ќе си го наконте Ило ако сака да му светне куќата! — вели дедот Петко. — Стоаонка му остави алишча исав.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Залеаја Бојана, Доста и Дунава, Тода и Мита ил Неда Сивевска си тргнаа џумле горе Сребринстсата улица со: „ахаха ихихи", а Митра и Доста си го наполнија букарот, бардачето и ѓумовите, и како што е ред; — Митра напред, Доста по неа, — си тргнаа.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
И поп Петко затоа излезе: да го дочека Ѓура како шура, да му се извини нешчо ако згрешил што им зел на децата и жената некоја пара повеќе, за некое и друго кило жито а повеќе да го пречека и да си го прибере Крчето, да му благодари на Ѓура што го доведе.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Си го поведоа и крмнакот, та и кучката.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Нешка си го кладе тој збор во пазувата и немаше ништо толку силно да ја запре да не научи да пишува.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Ја турна на кај огништето и уште малку за големо чудо ќе ја фрлеше во оганот; ја бапна во пепелта и се загна да си го милува Толето, кое веќе врескаше до зајдување.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
— „Ете ти го патот по кој можиш и ти, Сталко, да дојдиш до највисоката скала.. како отец Арсенија“, — си рече сам со умот Стале и започна да си го разгазува тој пат.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Но си даваше гајрет со тоа што: ако беше сиромашко, добро — ќе си го земат домазет на малиот од чичка ѝ Трајка, според првиот план; ако е некое чорбаџиско — ќе му ја дадат таму — на добро место.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Лав, муабет, си го кажа алот! Бабата Бисера беше стара вештица.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Ама кој е тој будала, пак, што ќе си го закопа на животи чедото: да му гладува: И така, стариот Ѓуро гледаше да ги истурка прво тие „чумите“, женските, па за Јошета — ако се најде арно, ако не, — нека му е жива бабичката; ќе го приперува на две три недели еднаш, и ќе им завалкува по некој короман кога ќе донесе по некој тагар брашно.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Доста жива вземи пропадна од срамови што си го пушти чупето само на училиште, ама веќе се стори.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Но при вториот или третиот стих Пере тивко му шепна: „Се заоблачи, Апостоле“, и тој веднаш ја сврте на „Дуњеранке“, оти влегоа двајца жандарми и дежурниот полициски писар Јачмениќ, кој се врати од Солун и си го зеде пак старото место.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Доста беше го запознала Илка со овој план, но плашејќи се да не ја расипи сета работа, се истрча пред него и му одговори на Трајка, милувајќи си го Толета по главчето, кое мирно цицаше на левата града — Море ами . .. шо да велиме ние, браче Трајко?
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
И затоа Митра се „поткршна"; си обу нови калци, нови чорапи, опаша нова фута, си го врза кадифеното гушалче; ресениот ќилим го префрли преку глава, ги растресе цулувците, ги поначешла кркмите и отпред дојде променета, макар кошулата да не ја смени.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Кога беше намислил да служи литургија, не вареше кафе, оти пред литургија не дозволуваат каноните ништо в уста да се кладе, та дури и тутунец не смееше да си го наполни луленцето.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
— И навистина, бре луѓе, виа велигденските јајца ем поголеми, ем послатки ми се гледаат, — си го даваше својот суд овчарот Билјаров, стариот дедо Беле.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
На Калешка му се придружи еден ортак и тој доби кураж да си го каже своето.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Гуга, гуга за гугање. Море, се смее и почна да си го знае името.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Ако поживее година две, ќе се научат со дете, па после не ќе можат без деца, та ќе си го земат Илка мој. И така името му го носи на браче Илка.“
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Никако не му идеше в глава толкава упорност и пожртвуваност, тврдоглавост, како што си велеше самиот во себе. Не можеше да си го објасни фанатизмот на овие луѓе што ги жртвуваа животите заради своите души; заради верата и слободата што ги бранеа по цената на животите.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Го китеше на Велигден со разни китки од предено; му сплете и убави шарени калци; му ја навеза ќурдијата; му ја чешлаше дури и косата претставувајќи си го секогаш своето братче Ѓелета.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Тој си дојде во Стамбол и почна да си го реди личниот живот – пиењето и харемот.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Од друга страна, пак, знаејќи ја улогата на верата во организацијата и општеството, Мехмед ја обнови Пеќската патријаршија и за патријарх го постави својот брат Макарија. Со тоа си го осигури своето влијание кај српската раја.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Кој каде се наоѓаше бараше камења да се нафрли на бунтовниците и со тоа да си го излее јадот над овие непокорни ѓаури.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Ѝ беше толку мил и драг што не можеше да си го замисли својот живот без него.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Земаа на вересија од аништата по неколку сомуни леб, но прво си го делеа сејмените меѓу себе, та што им престануваше им даваа по некој залак на сужните.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
И сѐ очите му беа во малата Анѓа. – Ете, да не ни го грабнеа Ѓелета, сега ќе си го пратев со бацка му овчар; да не ни го грабнеа Ѓелета, сега ќе ни помагаше на снопјето врзување, на жниење, на вршење.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Анѓа се осмели да го погледне овој силен Турчин и просто си го виде својот сопствен сурат во неговиот и веднаш се вџаши, па почна да мрда со устата, ширејќи ги рацете за прегратка и вртејќи се кон него. – Ан... Ан... Ан... нгеле, брате!
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
– Нека е на помош света Богородица – благослови калуѓерот и си го затвори тефтерот, па божем некако загрижен за овие добри рисјани што дадоа олку жито за Богородица, запраша: – Е, што мислите да правите ако ве нападнат пак Агарјаните? – и си го кладе тефтерот во торбата со имињата на водачите на бунтот. – Што мислиме, ние рековме, оче.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
На почетокот од записот има една реченица во која се прашувам зошто си го гнасам лицето и дека таа мисла постојано ми се меткала низ глава.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Не сакајќи да биде за потсмев, Милка престана да мава по снагата на Вангела, си тупна две три тупаници во сопствената глава, а потоа така седејќи си го префрли веленцето преку себе.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Му кажуваа дека се тука и попот, оној што ја отвори црквата на горниот крај од селото во која сега живее Доне Ќосиот, му велеа дека е тука и Тушимката, онаа што си го криеше мажот, кутриот, во долапот за да не го земат партизан, ама таа, знаеш, бесоите си ги стишувала со попот, и додаваа Пак со Господ напред ќе се враќаме, дедо Костадине!
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
И она за каменот што секој човек си го носи околу вратот, тој вели е опасен само ако се најдеш во вода, тогаш те спушта на дното и не ти дава да дојдиш до површината за да загоуниш малку воздух, те држи, вели, долу, додека не ти ја разејне устата и да те напоуне су вода.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Молчи змијата, Се таи. Си го знае таа Својот пат Над планини И мориња.
„Век за самување“ од Веле Смилевски (2012)
Скинете од неговиов корен и посадете си го на дланката На неа да изникне мала Сама Бука И нешто како детето во вас.
„Вардар“ од Анте Поповски (1958)
Ќе ѝ пукне резил на момата!... Збери си го умот, што правиш! Жив ти господ!... (Му паѓа в нозе).
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Да му кажеш дека го вика мајка му на Зафира да дојде масло да свети...
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Ако воопшто не си дојде?... (Паѓа плачејќи скршена од болка).
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Кога на пролет благиот југ ќе запее и јас со него заедно гласот си го здружувам: белки Костадин ќе чуе, скоро да ми дојде...
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Тие така и треба да се сфатат, како бегло на суштинско за мене допирање на прашањето што си го поставив самиот за смелоста на млад поет на почетокот на своето творење да пее за Рацин, прашањето што си го поставувам и сега како и во сиве години во кои зад квантумот стихови и книги, но не и во нивна сенка, живееја овие стихови.
„Елегии за тебе“ од Матеја Матевски (2009)
Ние не се ашкаме по кафеани по плажи и на други места Ние си го вардиме сопствениот еукалиптус и ништо повеќе Но и по табиет не сме дрдорливи и претпочитаме да си молчиме
„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)
Сега како да се беше откажала од минатото, и од својата француска и од италијанската врска, како никогаш да не ѝ припаѓало времето со кое си го урамнотежуваше мачното балканско време.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Но очекуваше друга пригода, во некоја вечер на чарадакот, да си го раздиплат минатото.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Ова кажување Мајка си го толкуваше на свој начин и за неа светите книги беа божји.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Првин, таа се откорнуваше од своето семејство, од родното гратче Лесковик, на самата грчко-албанска граница, востановена по падот на Отоманската Империја, за да си го продолжи животот во Татковото патријархално семејство во Поградец, во периодот на монархиска Албанија, на брегот од Охридското Езеро, за потоа да ја следи егзилската судбина на Татко напуштајќи го засекогаш родното огниште и завршувајќи го животот, првин, во сталинистичка, па во Титова Југославија, во Скопје, главниот град на Народна Република Македонија.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Не ѝ бевме достојни на таа последна фаза од нејзиното жртвување за нас, да си го дочека крајот на животот во осаменост.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Но сиромаштијата си го чинеше своето.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Си го беше зела малкуто накит што го имаше, златниот прстен со алемкамен, наследен од мајка си, којшто минал низ прстите на повеќе генерации.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
По малку како дури сега да си го поставуваше прашањето: која беше Мајка, по речиси половина век брак, од кој најголемиот дел минат во егзил.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Мајка си го имаше само својот каталог.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Мајка беше свесна за цената што ја плаќаше за добиената виза, на што ја предупреди и Татко, но таа си го презеде ризикот.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Ервехе си го најде местото меѓу ученичките чие хорско пеење допирало од блиската училница.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Боговите на другата страна на границата не се смилуваа кутрата Ервехе да си го види жив брата си во Поградец.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Вујна Клементина ќе почувствува дека ѝ беше дојден редот да си го каже своето: „Мојата внука Ервехе ја загуби мајка си на раѓање.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Татко ги знаеше и сите детали за херојското држење на Мајка, кога го спасуваше семејството од прегратките на смртта, за време на грчко-италијанската војна во 1940 година. – Што стори со знамињата? – праша директно Татко. – Многу се изветвени за да можам да ги прекројам за облека за децата! – Барем за нешто да послужат! – дофрли Татко. – Тие си го отслужија своето.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Оди по кејовите до Сиресен! Земи брод, ете! Смени си го воздухот!
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Фантазија (наслов на една слика на Делакроа) - коњичка разонода на арапските коњаници кои галопирајќи изведувале различни движења, празнејќи си го оружјето и извикувајќи. (забелешка на преведувачот) Margina #21 [1995] | okno.mk 139
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Но мошне битно, Куртиал интимно чувствуваше само презир, гадење што скоро и не го криеше... кон сите тие ситни извршители, тие илјадници оптоварувачи на Науката, сите тие залутани помошници, тие илјадници онирични кројачи, мајстори по дома...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Си го омекнува...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Толку силно д’тка во бесот што експлодира во плуканици...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Имаше и униформа за да се качи во кошот, имаше целосно право на тоа како капетан со три чина, „сојузен, квалификуван, докториран” аеронаут.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Не си ги броеше веќе одликувањата. Врз неделното оделце, изгледаше како некој оклоп...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Си го штипка салцето... 126 Margina #21 [1995] | okno.mk
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Сите тие зашеметени разнесувачи, секогаш без работа, во теснец, без пари, занесениците на „Перпетум”-от на светските нерешливи проблеми... на „магнетната чешма”...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Твојот скапан син ти го сакаше!... Задржи си го тогаш! Ти самата?... Ебате судбината божја курвинска!...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Тоа е бура меѓу нас двајцата.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Си го масира така внатре полека...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Душата не зависи од телото, тоа не ја движи, па по умирањето негово, не умира и таа; таа го движи телото, се движи себе си, па спрема тоа, несомнено, по смртта на телото, си го продолжува своето движење, својот живот. А душата на животните тоа не може.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
- Направи пауза отец Иларион и продолжи: - Душата е корен во човекот; како што од коренот на дрвото се храни стеблото, гранките, лисјата, плодовите - така од неа се храни телото, видот, слухот, говорот, волјата, свеста и сè што човекот има; таа е извор од каде сѐ почнува и сѐ враќа; огледало севидливо; владател и роб; таа е целина како сонцето; сеопшта суштина; сила што обновува како соковите што го обновуваат сувото стебло давајќи му нови израстоци; таа е бунар во кој водата е матна или бистра, мирна или замрешкана; светлост затворена во пештера од крв и месо; зрачи, или потемнува; пламен и пепел; камен гранитен или прашинка; оган кој дур е под контрола е благодет, а потоа пустошник; какво тело носи, таков лик има; со менување на телото, и ликот си го менува; по неа се чита и открива човекот; често е читлива, а често загадочна; некогаш ти допушта да ѝ се вдлабиш и да ја видиш, а некогаш за миг ќе те заслепи како поглед во сонце; некогаш е живо железо што тече, поток без форма; кораб на отворено море; пространство огромно, но и теснец затворен во тајните свои; нѐ држи цврсто како градба, верно нѐ придружува, но не знаеш во кој миг ќе нѐ изневери...
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
По таквите копилиња сите во селото фрлаа мунѕи, а нивните мајки си го колнеа и животот и денот кога им се подале на војниците в рака.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Но, сполај ти, господе, започна тоа да го прави почесто и пред луѓе, и ние си ги гризевме усните, си го гризевме срцето...
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Ми свика: „Не пукаш... Си го оставил митралезот за да јадеш... А?“
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Задоволен од пантомимската претстава во изведба на страчката и мачката, авторот си го плати кафето и се упати на адресата на покојниот Едо Бранов.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Бргу потоа ѝ рече: „Кога ќе се земеме, не ќе мораш да го менуваш презимето“, рече Едо скоро поткаснувајќи си го јазикот поради смелоста што си ја дозволи.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Си дозволи што поцелосно да го консумира задоволството што сам си го приреди...
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
И вториот: Веќе два пати за мене животот има завршено: еднаш, во 1945 година кога татко ми повеќе не можеше да ми овозможи да продолжам да учам така што морав да ѝ се вратам на земјоделската работа којашто не успеав ни да ја засакам ниту пак на неа да се навикнам и, вториот пат, кога почина жена ми оставајќи ме како чкор в планина по кого што никој жив не ќе се наведне да го земе за макар каква употреба ама јас и сам си го имам кабаетот зашто немав пари да му го платам лекот за да си ја излечам женат на Војаната, душманиот на мојот татко заедно со оној Трајка Казиовски од Ливаѓе и сега и мои душмани.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Тропкањето со непознато потекло му ги отвори очите; ја сврте главата кон прозорецот и здогледа врапче како со клунчето кљовка во дрвената рамка и повремено, накривнувајќи си го главчето, фрла поглед преку стаклото.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Диференцијалот сам на себеси си го спуштил врз нозете.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Целата уште оросена со капки вода, во бикини, задишана, забришувајќи си го носот со палецот и со показалецот од десната рака, со косата од влага собрана во туфки, расфрлана преку нејзините рамена, Германија му рече: „Еве сум! Се извинувам...“
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
„Има ли предизвик што не си го применила?“
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Нека никој не се осмелува да ми каже дека дури и за миг на потрошувачот му паѓа на памет фактот дека тој со отпадот што го плаќа и расфрла ја загадува околината и си го загрозува здравјето.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Или ако сака може да си го земе. Му го продавам како половен.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Да знаеше однапред, ќе си го ставеше медалот.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Тешко се копаат канали. Реката со милиони години си го длаби својот пат.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Но, кога јас настапив со мојата дискусија, внимателно ме следеше и како што врвеше времето, му се гледаше на лицето и во погледот дека полека ја прифаќа мојата теза барем засега да не се градат браните на реката, а со тоа јагулите слободно да си го минуваат патот до морето, океанот и назад.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Си го утепав најдобриот пријател. Ќе ме пријавите?
„Буре барут“ од Дејан Дуковски (1994)
Си го држеа своето подредено место без оглед на сѐ.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Едно во крпче да си го ставите:ништо не значи тоа што стражарите се тргнаа.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Тоа еден на друг не си го доверија, но веруваа дека Французите, сега кога се толку блиску до своите домови, сепак ќе ги пуштат.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Ако попуштат веќе отпаѓа надежта да си го видат селото.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Србин го поднабра челото и побрза да си го прибере погледот.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Приближало времето пак за кај нас да идат штрковите и тогај веќе Силјан беше се сторил мукает, та беше нашол едно малечко црпче и си го наполнил со од човечката вода и го врзал на гуша кога дошол денот за да кинисаат за кај нас да идат.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Пусти Силјан тогај дури се сетил оти штрк е и може син му да го удави и умре, ако не беше му свикала мајка му на Велка да го пушти од раце, и умирачка ќе си го најдеше, чунки можеше да го врзе Велко со еден сиџим за нога и да си игра со него, како што си играат деца кога да врзуваат врапчиња и чавки.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Остај се, бре чедо, од лошиот ајљазлак што си го фатил; остај се од тие лоши другари што не се домаќинска челад; тие те лажат, бре синче, да арчиш пари по пустина, та и ти да се осиромашиш после како нив!
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Си го зел со себе внука си Велка да му ги тера воловите.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Кога ќе ни дојде времето за одење кај вас, ќе се искапеш и ти и ќе се сториш еден штрк, ќе си земеш едно шише вода од другиот извор и ќе си го обесиш на гуша и кога ќе си одиме дома, ќе се потуриш и еве си пак човек.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Прави што правиш, чести си го таткото и мајката да не добиеш некоја клетва во некој лош саат, за да тргаш мака".
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Си наполнил Силјан едно шише од човечката вода и си го врзал на гуша, та си се сторил штрк и си летна заедно со Аџи Кљак-кљак, та дошол кај што беа збрани сите штркови.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
– „Ами за Сивета и Чулета како веруваш, бре татко, да за мене да не веруваш му рекол Силјан и си го собул објалото од десната нога та му ја покажал ногата кај што му била заварена“.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Во тоа време сите куќни луѓе биле по работа в поле, само Босилка била дома и како што си го низала ѓерданчето, го оставила на ругузина па станала да ги види в куќа свињите, нешто пакост да не сторат.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Се смрачило и си го зеле мажот и жената Силјана, та си го однесле дома.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Кога дошла Неда кај ругузината, клопчето не си го нашла.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Кога видело Велко оти стоел Силјан на тоа место, пошол да си го земе стапчето и го грабнал штркот преку половина со обете раце и свикал по мајка си: „Мајко, мајко го фатив штркот.“
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Влегле сватовите дома да ручаат, а Силјаница си го зела детето за рака и се качила на амбар да плаче и да жали дека не ѝ бил тука Силјан.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Станал од спиење Велко и си го грабна Силјан в раце, та си го измилувал и слатко си го целивал.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Силјан дошол на амварче и си го отнал црпчето, да си се потурил и ете ти го човек како што си бил дома у себеси при татко и мајка, при жена и дете.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Но како може да се заштити тоа што си го посеал со љубов кога станува залак за другега.
„Липа“ од Матеја Матевски (1980)
Земјата ја влажи крик на задоцнета птица легалото што си го бара.
„Липа“ од Матеја Матевски (1980)
Птицата коби врз својот пород човекот не си го знае патот додека тагата и дождот влегуваат во пејзажот.
„Липа“ од Матеја Матевски (1980)
Тој подлец изгледа го имаше веќе здогледано наближувањето на непријатностите па сепак, во огледалото, со чудна ноншалантност си го бришеше со белата мека крпа измазнетото лице , а потоа не го прескокна и она долго размачкување на помадата по образите и по челото без да стори ниту еден неприличен гест, или барем да побрза и да ми се тргне од пред очи, како што постапуваше многу често.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Оние кои еднаш сркале попара заради нешто што во час на невнимание го рекле, цел век потоа си го кршат вратот, се правдаше Крсте Манев.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
А она нејзино триумфално влегување во ослободеното градче, качена на бел коњ, на чело на партизанската единица, селаните го прокоментирале со поругата: Слушнавте, носот ѝ паднал, ама не слегла од коњот да си го земе?
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Како и да е, во ноќта за која зборуваме Ѓошо Савев заспал со прекрасното разбирање за „пепругата - душа“ што претпочита да лета поттикнувајќи ја во размислите претставата за единствениот цвет во природата кој може да си го менува местото и положбата и да се лулее во воздухот без помош на ветерот.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Можеш ли да ми одговориш, се сврте тој кон мене, кое било првото прашање што си го поставил Адам кога се нашол во надворешниов свет во кој ќе треба самиот да одлучува а притоа не му се дадени или нема при себе никакви упатства и елементи што ќе му помогнат да донесува одлуки што ќе го поведат по вистинскиот пат?
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Зошто си го претпоставив ова?
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Ќе помислат дека водиш несреќник што не умее самиот да си го врви патот“.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Си го разнел мозокот во сообраќајка.
„Младиот мајстор на играта“ од Александар Прокопиев (1983)
Слезе од возот, купи каранфил, си го закачи на реверот и се упати по главната улица кон паркот.
„Младиот мајстор на играта“ од Александар Прокопиев (1983)
Вака, секој може да си го мери времето како што ќе му текне, односно, како што ќе му текне на неговиот часовник, зашто не постои еден, како да речам, повисок мерач на времето според кој жителите би ги уточнувале и своите приватни часовници.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Часовникот на возачот на автобусот, во тоа сум 95 насто сигурен, е за 4 минути и 15 секунди поназад, па тој спокојно, на перонот пред автобусот, си го пие ладното „скопско“.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Работи речиси два пати побавно од својот ќелав колега.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Ми вели ќе дојде ден ќе ти покажам еден извор, ќе си земеш од него вода во едно шише и ќе си го обесиш на гуша.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
ВЛИЈАНИЕТО НА ХОРАЦИО ЦВИКАЛО ВРЗ РАСТОТ НА ШАРЕНИТЕ АНТИ-УПАТСТВА (III) Патека на слоновите...
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Во ресторанот којшто, како што реков, ми е добро познат од ручеците со Моне, додека си буричкам по усната празнина со големата голтка „кока кола“, си го следам со „ммм“ рефренот на „Knocking on the heaven door“ од џубоксот. Можеби, и нешто си мислам.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Лушпите беа забележливи и по подот на следната просторија, салата со шалтери, иако мојот поглед беше насочен малку погоре.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Затреперил од допирот и си го поткаснал јазикот.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Меѓусебно си го наслушнуваа треперењето, студеното дишење и гуштерското трепкање на клепките.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
„Ако се плашиш, тогаш припаши си го оклопот!“ 89
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
„Ајде на спиење“, рече мајка му плашливо. 39 Уште една клоца. Том легна задржувајќи си го здивот.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Неговата Штура била в кревет со друг штурец кој не си го трошел времето на свирење!
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
А Катерина и Јана без сомнение се привлечни а притоа и убавици!
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
А Манасија беше госпоѓа и згора на тоа вработена во банката, па секој што ќе влезеше да си го наплати долгот можеше да види со какви извалкани зборови Бундев се служи кога настојуваше и вујна си да ја замеша во своите грди фантазии.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Го кренав погледот кон дрвото од чија што крошна се истураше празничната музика кога наеднаш ја здогледав индивидуата потпрена на стеблото и загледана во нас.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
И бев со впечаток дека осмислувањето на деновите таа го разбираше покрај другото и како потрага по нови изненади.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Сомнението ги содржеше на пример и овие прашања: со кое право можеш да му нудиш помош некому кого не го познаваш и тоа во ситуација кога тој со ниту еден гест не побарал таква помош од тебе?
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Женава си е чист сурогат! рече, мислејќи веројатно на Јана, додека со нескриено самозадоволство си го потчукнуваше заобленото бедро со розовата дланка.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Да бидеме праведни, почитуваниот судија кого си го замислувам во овој момент како објективен застапник на својата професија можел да ѝ се обрати на поротата и со овие зборови: кажете ми почитувани браќа, кој од нас е спремен да се откаже од привлечната понуда на некоја убавица?
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Загорка умееше на неочекуван начин да си го искаже задоволството.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Јас така си го објаснив и појавувањето на сомнението во врска со намерата да му се обратам на натрапникот.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- Оној што ме бркаше пролетва се јави претпладне - тврдеше Јана - одвај успеав да си го скријам лицето.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Ама, нели, и не е морално да се знае празникот за да го празнуваш? - си одговори Кадри на прашањето што самиот си го беше поставил.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Ѝ напомнав каде се наоѓаме и дека на ова место не прилега да се изведуваат егзибиции.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Мачорот Ловџија не знаеше дали да се лути или да се смее, но брзо го фати глушецот и слатко си го изеде пред вчудовидениот мачор граѓанин.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
Пандо помисли дека зборува за него, та затоа се поднамести и начули уво.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Тој сврте и тргна, а јас по него. На полјанката, потаму од селските гробишта, војниците копаа.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Толку те завиткале во гипс што не можеш да си го најдеш... - За да мочам, ами камо за друго, а?
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Ете, јас, сакатиот Нумо, кому и јазикот сакаат да му го откорнат затоа што вака прашуваше, те прашувам тебе, што си постар и што си видел повеќе од мене, ама не си го видел Грамос, не си го видел Вичо, не си ги видел сакатите девојки и момчиња и не си се запрашал како ќе го поведат орото свадбарско...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Товарот со кој си се нагрбил сам мораш да си го носиш.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Седна на каменот и, бришејќи си го челото, промрморе: „Уште еден од нашето село... дваесет и шестиот.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
- Што има да се подготвувам? Само ременот да си го стегнам, патерицата под мишка и ајде. Ни шинел, ни капа, ни ќебе...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Влече полека и длабоко како да сака во себе да ја замолкне вистината.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Некој помина покрај нив и рече шепотејќи: - Ајде, да не не чекаат. Побрзо, додека не се разбудиле луѓето.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Успеав нагло да свртам и во тој миг камионот удри во џипот, ама странично. Јас останав закован за воланот...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Земи ја, Нумо, ќе ти притреба.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Штом некој нема да си го плати данокот, тој ќе го фати и ќе го тепа се додека овој кутриот не му ветел неколку дена работа на неговиот имот.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Или ќе си го остави торбето со лебот на некое дрво, а тие ќе му го скријат и тој цел ден гладен.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Секогаш порано дедо Бошко и внучето Мартин сѐ заедно беа, си го кажуваа она што на никој друг не се кажува.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Дико се направи скромен и добродушен: - Мене ништо не ми должиш, - му рече тој на кутриот вчудоневиден Бошка. – Јас не те послушав тебе, туку срцето си го послушав. Ете.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Па си го донесе она што го сакаше.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
За да си го претставите поубаво, ви го нацртавме!
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Зоки со машата си го исцрни лицето, а со карминот на мајка си си нацрта смешни извиени мустаќи. Бабата пак не се насмеа.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Зоки остана со зината уста. А кога се созеде, почна да пишти: - Балонот, балонот, мојот балон си го сакам!
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Зашто Сламеното Мече може да си го земе в постела, може да му зборува, може да му нацрта вештачки солзи и мустаќи, може и да го натепа.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Најпосле, кога некој некого не познава, може секако да си го замисли, ќе речете. Така си е.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Девојките дури верувале дека во ваквите нивни постапки секогаш е присутна добрата намера, бидејќи токму исмејувањето најбрзо им ја враќа разумноста на лековерните..
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
А јас, ете, не си го бев симнала.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Убав изговор да си го направиш надевањето измеќар...
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
А постоеја тука и други околности. Работи што не се прескокаат туку така. Нели, тој, дед Павел, беше Белогардеец.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Колкупати и фустанот си го има кревано, онака, без да му ја мисли, за да ми го покажала новиот розов комбинезон.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
(Еден од офицерите кои останале со нив им раскажувал за тој чудак од старите времиња, кој ни своето сопствено море доволно не си го познавал).
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Ѓувечот се погоди многу посладок одошто си го замислувавме.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Девојкине што си го замислувале како многу податлив и лесен тој премин од злото кон доброто не можеле а да не си ги исмеваат една на друга желбите.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Покриј се, Рајно, ќе ѝ свикав, во моја куќа, пред Симона, само јас имам право да се свлекувам.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Сам си го одзеде животот.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Реков, додека ручавме: му должам извинување на фурнаџијата Парнаџиев. Добивме помалку ама барем послатко! ...
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Единствено небото кое се пружа мадро не само над мене ја знае вистината: немоќно да се огледа во водите на земјава снагата да си ја опфати и ликата своја чекорот си го продолжува потаму во безсознание надоврзувајќи се на себеси без крај надоврзувајќи се.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Не мораме да бидеме риби за да ги сфатиме оние кои немаат мера ни намера потеклото да си го проверат.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Сликата ти е недофатна божја, сатанска, бесмртна бела, охола ало, лакома суето, Киту твојата јасна росна јарост крвавиот рев вресот на твојата пена - грбна лавовска локна зборот може поверно да те опише од било која икона, лажен идол -развратен знак на китоловците- Милосрдна срж, срцевино, божилаку казни ги поганите: скриј ја вистината ‘рскавицо на покајанието послушај го умот на бога Магу, уживач на морски бездна - утробата на светот Цицалче големо лицето исцели си го од длабочини, Ламјо совршена прскава, мрсна, врела, отровна...
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
И да ти речам: Запри се во моќта, Гавриле и да ти го земам крикот, и да си го палам одот, како да сум рекла – Услишено си, во тајната, пиле се разбираме, во бегството среќен ни е родот.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Во мене сонцето зракот си го бара уморен е сонот, бајката е стара.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Години-гадинки минаа куќата откако ми ја зазедовте тихум, но корка леб ко на срце се најадовте, се напоивте од лазење пожолтевте карактерот си го изостривте ни од крстот уплашени ни од ѓаволот.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
3. Распосли си го окото - мојата љубов сака да патува мојата љубов сака да залута да се врати, да нѐ спаси мојата љубов сака Во предградието на твоето око трепките си поигруваат есен, отвори, патникот кој чука е љубовта ќе влезе за да побегнеме од времето меѓу градите отсекогаш сум носела виделина окото твое отсекогаш ме барало мене - разбуди го, ноќва како на сон те сакам, погледни ме, љубовта да ми патува...
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Ќе ти влезе во свеста ќе ти се пикне под кожа ќе забега во зоната на интимата и оп, еден ден ќе му појде од рака да го состави она што ти си го скршила да го препише она што ти си го избришала да го ископа она што ти си го потиснала длабоко во тебе, со луд ум на лавина да го открие она што си го забранила за јавна употреба;  ќе ги размрсува и повторно ќе ги замрсува знаците-јазли на твојот личен и на македонскиот синдром ќе си поигрува со преобразбите од дамнини до иднини од лично до колективно ќе ги претвора софистицираните искази и поетските евокации во егзистенцијални слики за да ја долови речито сочноста на твоите исконски мори на твоите детски занеси на твоите судбински застранувања;  можеби ќе те надмине со помош на вродената смисла да глуми да ја игра улогата на другиот да се губи во другиот небаре голтнат од ништото.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
СПИРО: Тоа ти е сеедно: да не си го заборавил елекот, би го зел и саатот, а да си се сетил да го земеш саатот, би го зел и елекот.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
СПИРО: Та, не си го, безбели, да простиш, чорбаџи Томче, не си го голтнал наместо локум.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
И уште ми рече тогаш дека е подобро да не доаѓам во Сараево и да си го вардам градот во спомените без лузни онака како што се варди убавината на мајските утра.
„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)
Ќе видиш нешто што никогаш порано не си го видел”.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Никогаш ја немав видено пустината, а пустината веќе одамна си го најде својот зародиш во мојава душа.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
И што да напишам, кога сѐ е напишано. И што да речам, кога сѐ е речено.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Да се видиме и да си го кажеме тоа што ни е во срцето, да го кажеме додека не е касно!
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Само неколку часови номадска мисловна осаменост и моите еруптивни мисли и незауздани чувства ќе си го најдат патот, целосна метармофоза на осаменоста.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Ќе копнеам по твоите очи и ќе верувам во едно среќно вљубување , затоа што вистинската љубов си го наоѓа патот кој води до саканите.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Нежност покриена со црн превез, невиност сокриена во сенката на тагата, младост украдена од раката на болката.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Ќе го оставам светлото запалено и можеби една врнежлива ноќ ќе навратиш до мојот топол дом.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Во совршенството на осаменоста сите сме способни да изградиме градови во длабочините на водите, ангели на харфи кои се појавуваат во темницата, свет на хармонија и задоволство, далеку од глупоста и хаосот на секојдневието, од колективната хистерија и движењето низ толпата која ме загушува, каде што освен просторот и времето нема никаква емоционална поврзаност.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Во ноќите осамени се сеќавам кога ги соединивме нашите души и секој пат беше ново, неоткриено, возбудливо, слободно, возвишено и посакував да трае засекогаш.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Убиецот бара прошка: „Како да се молам и како да простам кога омразата си го пронајде своето почивалиште во моево срце.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Ќофтиња од кал Тоа утро Дора и Ане се скараа. Додека правеа ќофтиња од кал, Ане го побара лончето и сакаше да си го носи дома.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Тетка ми ме праша дали е во ред тука да јадеме наместо на трпезариската маса, затоа што тој ден ја чистела со некое средство што морало да отстои минимум еден ден.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Така, уште првиот ден од нејзиното враќање, испече од своите специјални колачи и заѕвони на нејзината врата.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Но, овојпат ич не ми беше тешко да си го носам - се чувствував лесен како пердув.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Ане шмркна и потоа со горниот дел од раката што го држеше парчето леб малку наросено од сирењето, си го избриша мрсулот.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Слабите ноџиња ѝ се склопчија како ноџенца на мало пајаче, а рацете ги држеше пред лицето, обидувајќи се да си го покрие.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Кога мајка ми дозна, не се израдува толку што ме викнале на конференција, туку што конечно ќе можам да отидам на гости кај тетка ми Олга и да си го запознаам сојот.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Сите егејски мајки преку мене си ги бараат децата, а јас своето не можам да си го викнам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Што ја натера после да си го одземе животот, не знам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Може да си го поткасаш јазикот и ништо да не излезе. 54.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
На секој убиен подлипнуваш и си го собираш срцето. 22.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ме издадоа нозете и си го наседнав опавчето.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И после, секој ден моето лелекање да си го слушам од далеку.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Си го ишлака вратот, образите и замина кон пештерата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Се вртам така колце и си го закривам лицето.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ќе крикнеше жената и, фаќајќи си го лицето со двете раце, ќе го скриеше меѓу колената.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Се решив да си го земам детето, да го извадам од болницата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Кога ќе си го видат тилот!
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Наталија ме поттурнува со лактите и вели: — Некој мора да си го собере јазикот оти крв ќе падне.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Го собира гласот во устата, ко вода во дулец го собира и нѐ прска, мораш да си го покриваш лицето.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
А не видов дали и тие, ко мене си го закриваа лицето.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Збрложени, што се вели, си го криеме метилот под јазик. Дотолку сме паднати долу.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Си го опашав пиштолот на појас и одам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ќе читам и секој негов збор ќе си го превелувам со устата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Туку ќе му се смалат очите, ќе застенка и ќе падне, ќе си го голтне јазикот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
А и селанките ми даваат некаква пресна маст да си го мачкам лицето, да ми омекне.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
А си го слушаме и срцето.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Тој за мене си го зеде Сибир на врат, велам. 34.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Таа си го тера само тоа што го знае.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Сме го пуштиле јазикот пред умот, што се вели, си го чешаме.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Надвор е мирно, си го слушаме и дишењето.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Господе златен, и во своја земја да не можеш да си го видиш детето што умира!
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Со пресна вода требало да си го измијам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
А ти се вика, ти се рика, што се вели, ама си го прекасуваш и гласот, не го пушташ.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Нема бегање, велам, прегризи си го јазикот!
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Се рекло дека, ако си го најдеш, најмногу од својот човек ќе си го најдеш.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Не ми е тешко, гледај си го патот!
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ќе си го подвиткам, што се вели.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Хрушчов подзапира, си го враќа предниот чекор на делканиот камен, се врти и гледа: две жени се борат со глутница полицајци.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Си го миеме лицето, вратот, но без сапун, не се турка ирата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Малку понастрана од нас другарите пувкаат од устите, си го тераат сонот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Е, тоа пукање уште ми се слуша, си го носам со мене.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Еден авион ќе си го истера редот, а друг ќе се зададе.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Дедо си го тера редот, дава команди.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Се проѕеваат и ко бајат леб си го гмечат лицето.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Си го одредив полот, вели, и се разведов со мажот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Збиваме и си го преземаме дишењето.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Си го забрала сонот, што се вели, и за мене спие. 20.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Избришете си го тоа, ни вели.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
А можеше и да си го однесе.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
А оти да умрам разбушавен, вели Лазор Рогожаров и си го растерува патецот надесно.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Некоја мајка и ќе си го натепа, ако треба.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Но гладниот е секогаш себичен: само клунот свој си го гледа.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Тие пукаат оздола, а ти не смееш да им вратиш, да си го кажеш местото.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Си го гледам здивот пред устата и се мислам што да направам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Сѐ што е гнасно си го даваат за јадење.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Сега ќе ви пуштиме чоколада, вели, мора да си го повратите месото.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Тие мислат дека сте шпион, вели и си го прифаќа крајчето од фустанот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Не отидов дури ни во Црвениот крст да си го земам следувањето.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Само шмајзерот си го зедов. ,На гости ти дојдов, Кито моме", пеам и трчам, потскокнувајќи де на едната, де на другата нога.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ние се тутулиме и си го гледаме врвот од чевлите.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Не се потргнува да го видам, убаво да си го претставам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И ти си го собираш како пред кивање.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Другото, вели Оливера Поточка, не си го познаваш детето.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Му го слушам нему, си го слушам и своето.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Да не можам до уста да си го однесам залакот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
7. Ја минавме границата и на другарите им кажувам дека во Битола не ме пуштија да си го видам детето.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Тешко ми е и тешко престапувам, одвај си го наоѓам здивот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Се лажам да не така побрзо ќе си го најдам детето, да си го приберам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ја подготвуваме новата програма, а јас седам вака, настрана: си го чекам редот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ама плачот си го слушам не како мој, туку од детето.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
На пладне се редиме на казанот: си го гледаме тилот и кирта на јаките, мрдањето на ушите и вилиците што џвакаат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Си го слушаш само безгласното плачење од радост дека пак си се вратил меѓу живите.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Преку Белград ќе си го барам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Си го пособирам чаршафот под гушата и ми иде да му речам да не ме сече кај што сѐ уште сум здрава.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Дали во друг вагон се качи, дали си го смена лицето, формата?...
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Сега со една дланка си го покриваш лицето, вели, после со двете не ќе можеш да си го измиеш.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ќе си ги потфаќа зборовите и ќе си го тера своето.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Јас си го мислам германски мајор, дека носи нивна униформа, а ваму тој ми зборува бугарски.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Зарипнав од викање, што се вели и гласот свој не си го познавам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Сум влегла во некој кошмар и ту наблиску, ту надалеку си го слушам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Дури да трепнеш ќе те расчепатат и ќе си го однесеш.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Јас постојано одам пред неа, си го терам редот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Не можам и окото да си го погодам, рекол.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ми се зеде сонот, што се вели, и не можам да си го вратам. 70.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Одвај си го вратив воздухот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Мајка вели дека требало да си го измијам лицето за да не фаќа сонот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Река да ми тече од очите, ќе си го удавам детето.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Курвата (ѝ се гледаа гаќите) беше љубезна со сите и кога зеваше (зеваше без заштита) си го рекламираше грлото.
„Три напред три назад“ од Јовица Ивановски (2004)
Итрите џуџиња, разговарајќи во џебовите на Дедо Мраз, најбезболно си го истераа своето.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
- Што велиш: - Тоа си го измислил за да се фалиш. - Јас?... Јас не се фалам.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Ќе дојде време вистината на мојата приказна ќе си го каже своето.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Други велат, си го загубил волшебниот спреј со кој се фиксираат новогодишните честитки, желби, за да останат неизбришливи доживотно.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
- Бидејќи, еве гледам, твоите играчки се тврди за забите на моите мечиња, значи не се јадат, продолжи си го патот и другпат не поминувај одовде, оти јас немам многу доверба во оние што личат на тебе!
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Нека ми простат скаменетите самовили од Леденото Езеро, ама тврдам нивните приказни за Вок со едното око се производ на лагите со опашки со кои се обидуваат да си го возобноват угледот.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
- Ехе! – се насмеа белиот патник пред ококорените неизмиени сиромаси – иако не верувам дека сум токму тој што си го замислувате, ќе се обидам да ви донесам троа радост и среќа, особено на вашиве дечиња!
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Еден колега на работа вели: Ќе си купам фенер, па како во старо време ќе си го осветлувам патот.“
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Кога проблемот ќе биде разрешен може да си го каже името и дека токму тој навреме објавил - Загадена вода истекува од депонијата?!
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
„Ме изненадуваш! Каде си го слушнал ова?“
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Едно утро излезе од дома со цел да се заљуби и да си го осмисли животот.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Таа вечер П го измачуваше несоница. За да му стежнат клепките си го гледаше сиот свој изминат живот.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Му ја честитаа Новата година и го потсетија да си го поправи оштетениот оџак. Само што не се срушил.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
„Оооооооф!“ – извикна таа умирајќи, без да знае дека неколкукратно си го изговорила името.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Целиот свет што беше во Детроит, ние небаре си го имавме дома.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Ако си го знаеш тоа аз, буки, веди, глаголи и шо има понатаму...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
И кој знае колкупати си го поставува истото прашање: - Кој ли го измислил ова зло – убивањето? – дали некој ќе го искорени?
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
- Ама, попе, настојуваше баба, ние сакаме да си го ...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Кога ќе си го видам детето, ќе ми олесни...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Во неа да си го гледаш валканото лице, во неа да си ја гледаш муцката валкана, сурлата да си ја гледаш во неа, разбра или не разбра, а?!
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Кога некој некому ќе му гибне во крстот и во зборот негов со кој тој на Бога му се моли и мили, тогаш удира камбаната и народот го крева знамето со крстот на помош да си го брани и чува своето и на својот брат.“
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Од двете страни на местото по кое се поминува за да се оди кон свеќниците, пред олтарот, имаше по пет, едни како столови, ама не да седнеш туку со држачи да си ги поставиш рацете и со една штичка да си го потпреш задникот кога ќе ти дотекне да стоиш.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Тој отпрво, зафатен со работа, не го забележа, но кога го виде зачудено ги покрена окалките: – О-хо, нашиот водоносец! – извика командантот весело, бришејќи си го со чисто бело шамиче замаглените стакла на окалките. – Каква чест! Седни.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Не бев гладен, рано беше за јадење, па ме мрзеше да се симнувам од коњот за да си го земам лепчето.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
А пак еден осамен, невидлив ут, си го прогласив за дворски шут.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
СОЊА: Не сум ти јас виновна што си го упропасти животот.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
СУЛТАНА: Катастарот? Си палел и жарел. Си го викал син ми Евто на сослушувања.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
БОРИС: Година дена не си го видела синот?
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Го најдовме модар. Си го извадил окото со клинец.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
БАЈАЧКАТА: Нека гледа мажот ти. ВЕРА: Мажот ми не може да си го види алот.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
ДИМИТРИЈА: Не знам, си го бараме со боринче. (Пауза.) АНДРЕЈА: Како си ти, Верче?
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Не се заборава тоа. (На Соња.) Овој мрсниов носи си го дома.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Еднаш на баба ми ѝ се јавил некој слаткар по телефон и ја прашал дали кај нив живее некој си Борис кој влегол во слаткарницата и замолил да се јават на неговиот број и да кажат дека не може да си го најде патот до дома.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
- Ти си го напишал самиот. Еве го нашиот роман, во оваа твоја тетратка.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
За ракописот на татко ми да не ви раскажувам. Тој вели дека си го расипал со пишување рецепти.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Вака, сами ние двајцата, можеме без брзање да си го пронајдеме купето, седиштата, удобно да се сместиме, па дури ни остана време и да купиме по осминка бурек со јогурт што го јадевме седнати крај прозорците на вагонот.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Еден ден се боревме и почувствував дека се заборавил во жарот на борењето, ја зеде машата, а јас избегав зад еден плет, тој удри во плетот, дотрча мајка ми и му свика: Што стори бре, Тасе! а тој – Остави Ристено, ќе си го утепав детето, цел ден немам тутун и таков сум.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Непромислено влегов во стапица, за еден миг си го згазив планот.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
На патот во автобусот си размислував колку лесно го мавнав животот, во темница, полузаспана и како на јаве гледав: на мојот иден живот вратата му се отвора црна, соба темна без прозорци, од никаде нема зрак од сонце и си помислив, тука ќе ги одгледувам моите цветови.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Есенцијата си го направила своето. Од главата паднале девет коски, нешто во форма на желкини плочки, мозокот цел се отворил и се гледало како пулсира, дише.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Дончо другата стомна ја накреваше само за да ја претури во себе онака седнат над сламарникот, веднаш по отворањето на очите и откако ќе се проѕевнеше, откако ќе си ги навлечеше кусите пантолони со прерамки врз голата снага, со цела франџола леб и голем комат сирење, излегуваше во дворот оставајќи си го гласот зад себе На ректа ки са мијам!
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Уште додека садеше дрвца во голините на Водно со Танаско и со Вангел на Борис Биџов, при едно спомнување на Вангел дека преку Трудот нашол работа во Монополот, таа тоа си го врза во крпче.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Таа поткрепата ја има во Мурџо кој постојано е крај неа и внатре освен кога легнуваат со Пелагија во креветот, тогаш си го знае местото - надвор, во куќичката крај оградата на фабриката.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Некои работи не ѝ беа сосема јасни, оти како може некој што никогаш не си го видел порано одеднаш да ти стане Мајко Персо, а една тетка Пена која ем помагала за да се родиш, ем ти го измислила името, а останала само како тетка Пена!?
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Најпосле тоа задоволство си го приредија за да има на што да се потсетуваат кога ќе зборуваат за заодувањето на Пела на училиште!
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Над нив голи гранки што благиот ветер ги нишка со надеж дека ќе се наведнат толку многу што ќе можат да го досегнат расфрланото злато и да си го врати пак на себе. Не! Не се досегнува!
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Наутро прва стануваше секако ситната Митра, погледнуваше во аголот лево од вратата и голиот грб и големата гола глава ја смируваа дека Дончо сепак се вратил на спиење, па излегуваше да мети пред одајката и да донесе пресна вода за пиење во две стомни оти едната ќе ја потроши Чана, замивајќи си го големото лице и плискајќи се под машките мишки.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Ама, одеднаш се штрекнуваше и застануваше: чекај, ами ако времето не беше стасано? Можеше вратот да си го прекрши.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Миклош си го слече палтото, го стутка, и почна со него да го нагрнува робот, како да беше не знам колку студено.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Во дворот полн со цвеќиња тој фрли само брз поглед, иако тие можеа одново да му кажат многу, но околу шадрванот во дворот, еден од најубавите што ги беше видел досега, се бркаа мали Турчиња во провиснати бечви кои постојано си го тргаа учкурот нагоре додека трчаа, та оваа слика ги надвладеа другите и мошне го успокои со ведри ветувања.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Ти си решителен, му велеа тие, тоа што си го намислил е корисно и разумно.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Ајде, башлама сутане бирда јапмајнз муабет за ова!“ Сигурен дека ибн Пајко нема избор, освен, чувај боже, зашто нема челад што да го жали па да си го одземе животот, обесен на некоја куќна греда, Мехмед-паша, во присуство на навиот кадија Махмут-бег, ги викна своите двајца хазнадари, Дилавер-ага и аџи-Ризван, и им нареди да приберат и стокмат ситнеж, зашто приквечер, по икиндијата, со ибн Пајко ќе се појде во џамијата овој таму да се турчи, а тој, како валија, сака притоа да се расфрлаат пари по калдрмата каде што ќе поминува неговата поворка, за да види рајата какво славје е тоа!
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Небаре самиот крал Волкашин порачал да си го гледа синот и на живопис?
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Не брзај со осудата за мене, пред да чуеш сѐ, зашто знам дека ќе ме осудуваш најстрого, како што се осудува жена што си го предава мажот“.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
„Си го знам чедото. Таа ќе ја ишне, баба ефенди.“
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Тлеела долго омразата, и затоа вака си го наоѓа патот, си рече попот Никола.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Нека го пушти да си го најде крајот.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
- Не – рече Марија – ама имам чуено за него.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Ми се чинеше дека си го слушам срцето како ми чука, не таму каде што му е место, туку некаде во грлото.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Брат ми се врати по неколку дена, истиот каков што си го знам, само ми се виде поубав и поголем.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Ова е од филмот „Дом за бесење“, не си го гледала?
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Јас сум многу љубопитна по природа и моите дома често ме нарекуваат „досадија“, демек- сум била здодевна со прашањата, со упорноста да го истерам докрај тоа што ќе си го наумам, па ги „давам“ понекогаш до бескрај, додека да “им пукне филмот”, како што има обичај да рече мајка ми.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Дали беше тоа моето срце или на Мила, која беше најблиску до мене, не бев сигурна.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
А и забите некако му беа побели кога се смееше.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Колку тоа себично и бесчувствително, без срам си го бараше само и исклучиво она кое нему му беше потребно.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
После, кога ми дојде мене редот, откако таа си го положи испитот, го знаев само првото прашање.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Тогаш се сетив кога ноншалантно, како на некој квиз си го заокружував Политичкиот смер на картонот од приватниот универзитет.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
- Ако те интересира нешто прашај си го другар ти, ајде сега чао.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Сето собрано си го зеде долгот.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Имав дечко со кого живеев во стан, ме запишаа на факултет кој го платија неговите родители само за да учиме заедно, така што беше на повидок да ме вработат на многу фина работа за која сонуваа повеќето битолчанки и со која плата ќе живеев убаво и ќе си го плаќав факултетот.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Случајно го отварав профилот на татко ми на Facebook, зошто тој ме натера да го поучам како да си го управува и тука ме најде Змејко.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Истрча во градината, се скри меѓу рибизлите и почна да размислува: млекото на неговото братче се згорче кога тој се налути дека не му го дадоа нему да го испие; забот на дедо му испадна кога за нешто му се караше, а Димче гледаше токму во тој заб и посака да му испадне; јазикот на мајка му се заврза кога тој утрово си помисли: „Да ти се заврзе јазикот!“ бабата си го поткаса јазикот кога му се караше...
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Со гранките испреплетени сонцето си го затемнија и се задушија. Со корењата сплеткани животните сокови ги исцрпија и гладуваа.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Си го стави дедото грнето во торбата и заборавајќи сосем на рибата брзо, брзо замина дома.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Наеднаш почнаа да се случуваат мошне чудни и необјасниви работи: млекото што го пиеше помалото братче на Димче згорче како пелин; едно утро наеднаш ѝ се здрви раката на Димчевата мајка; еден ден ненадејно и без причина на дедото му испадна единствениот заб; еден ден, пак без причина, бабата си го поткасна јазикот.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
- И јас си го поткаснав јазикот кога му велев на Димче да внимава кога јаде, да не си го поткаса јазикот!
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Пред нејзините длабоки очи секогаш се случуваше нешто тихо, одвај забележливо, но големо, неопфатно: сонцето си го врвеше својот пат, тревите зеленеја, растеа и се сушеа, ветровите се менуваа и ги бркаа облаците еднаш на едната, еднаш на другата страна од небото...
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
- Го нема, но треба да си го замислиш...
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Така таа низ маглата може да си го гледа сонцето, низ зимата да го доживува летото, низ ситници да согледува големи нешта, преку злото да го согледува доброто.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Истото прашање често си го поставуваат и двајцата.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)