си (зам.) - оди (гл.)

- Дај уште по едно кафе за сиктер, па да си одиме. –рече Марија.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
- Добро е тоа, но има еден проблем, ти старецу можеш да си одиш, ама момчево ќе остане со нас да ни ги спаси овците.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Низ лисјето лизнаа и првите капки дожд. Луѓето почнаа да си одат.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Нема што, прекрасно јагне, рекле. И тргнале да си одат.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Бев оден кај нив. Блиски бевме со баџанакот. Си одевме и си идевме без теклив.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
- А, тоа не, - вели Сатирот. – Во вашите работи јас не сакам да се мешам, - им вели и си оди.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Штом не те интересира, тогаш оди си! - рече кајмакамот и го пушти да си оди...
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
„Ако си дошол да ми ги пренесуваш озборувањата на маказарчани“, реков, „те молам да станеш и да си одиш. Гнасно ми е веќе“.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
„Да бегаме, да си гледаме работа“, рече трета и тргна да си оди.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Тргна да си оди и, во еден момент, се сврти.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Сите овие години додека и создавав грижи и проблеми, не сакајќи, ненамерно, не знаејќи дека и без тоа цел живот и биле постојано присутен гостин што никогаш не е подготвен да си оди!
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Евоцираа спомени за животот во Унгарија.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Него, Цви Корец, главниот рабин на Солун, нејзиниот амбициозен, нееластичен, тврдокорен маж кој горчливата вест за неговото неименување на уште една функција, за духовен предводник на сите Сефарди, нејзе ѝ ја соопшти со нескриено разочаруваење.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Тој долго молчи. Потоа се врти кон неа: „Многу инвестирав во ова место.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
„Треба да си одиме Цви”, го преколнуваше, „токму сега кога сѐ изгледа средено.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Сега ли да си одам, Гита, до Бога! ‘Да си одиме оттука’, е фраза која е лесно да се каже, а тешко да се оствари.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Наспроти неговата настојчивост, ни таа не се предаде.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Не престануваше да инсистира да си одат.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Портирот не праша од каде сте, не се интересира за пасошот, важно е прво да ве смести во хотелската соба, да ви ги покаже леглата: чистиот чаршав, јорган и перница, да наплати кога ќе си одите и дури да ве почести со едно убаво турско кафе за „алашверишот“ Хотелите во Истанбул се и скапи и евтини.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Стариот беше решен да се стрпи уште малку, дури да дојде крајот на школската година, па после нека си одат од каде што дошле и сѐ ќе се сврши како што треба.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Касиерката се опрела на масичето, чека да помине уште овој еден час па да си оди.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Постојува малку, колебајќи се, и откога излегуваат професорите, па си оди дома.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Сепак стариот не сметаше дека е спогодбата заклучена дури не им изнесе на своите квартиранти некои строги прописи од домашниот ред и свои предупредувања од кои најважното беше дека тој нејќе ни да чуе за нив, и подобро веднаш да си одат, само ако имаат некоја сколободија со власта, било таму од кај што дошле, било овде, кај што се сега.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Веќе фаќа приквечерина. Треба да си оди.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
- Бај Рангеле, - рече тој уште недонесено виното - јас си одам.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Зората нестрпливо чекаше да си одам за да ти пријде – немаше место за тројца.
„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)
Овчарите се размрдаа и рекоа: - Треба да си одиме.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Другите можат да си одат...
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
На Толета не му ни требаше повеќе.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Го утеши и го пушти да си оди дома, да слуша свекор и свекрва и да му жугне, макар по мува, кога ќе си дојде тој арамија.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Ете шо ќе правиме: ти вечер ќе си одиш дома и утре в зори те чекаме на Маргара, кај чешмичето, со некој и друг сомун леб.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Да повечераме, та после ќе си одиме во сламата на гумното и ќе лафеме.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Гарванов само промрмори колку да каже нешто: — Секој си е сајбија на својата глава, Ѓорче!
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Ти, Марије, си одиш со Мушона, а? Змија лута ќе те клукне, ќе те обеса на сретсело, да знајш? — ја судеше еден ден Толе во Бзовиќ дваесеттодишната убава чупа Марија Милетова од Старавина, за која разбра дека му се подала на Мушон Евреинот што држеше дуќан во Старавина за некакви си прстенчиња, грлувчиња, мониста и други ѕрнѕурки.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Е шо велиш ти, шо велат тие умните глави, како да работиме? — праша Толе, кој дотогаш ги голташе Атанасовите зборови. — Тоа е друга работа сега!
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Тие пак што немаа да платат, ниту пак имаше што да им се продаде „на телал", ги тераа гавазот и заптиите, што му ги ставаше на расположение витолишкиот мудур, со авалеџијата од село на село и им удираа секој ден по дваесет и пет стапови по голо месо дури можеа да мрдаат, да одат со нив, а откако ќе им ги искршеа ребрата, ги оставаа да преболат кај некој роднина или пријател, со строга наредба да си одат дома, да работат, да печалат и, на есен, кога ќе дојде авалеџијата, да платат на царот, ако не сакаат пак да јадат двојни ќотеци.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Е море, си ода, бацко Толе, си ода, бре, млада су, ми се сака да носа, да јада локумчиња, шиќерчиња? — му одговори таа слободно и му намигна со левото око. — Зар тебе не ти се каснуа пиленце?
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Кој е за бегање — патот му е прав — нека си оди со здравје, — го заврши Ѓорче својот краток, но пламен говор сред дабовата корија и порача на еден од неговите четници да му подаде вода.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
И кога ќе биде целиот народ готов да загине за своата слобода, кога ќе биде добро наоружан, ќе му дадат, пак они, знак и во еден час ќе се дигне и ќе и истера Турците од нашата земја, да си одат во Анадол откаде шо дошле пред петстотини години.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Отсекогаш децата на докторите мораа да станат доктори. Тоа си одеше како по дифолт.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Сѐ си одеше како подмачкано, а Трпе од ајвар и јетрена паштета прејде на кафански стекови и увијачи.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Политичарот може да функционира само како иманенција - поразен или победник, додека уметникот го опишува случајот творејќи го својот артефакт, а мудрецот едноставно го врти грбот и си оди, сѐ му е јасно однапред, едноставно го боли и за бабуните и за политичарите и за уметникот и неговите трауми. okno.mk | Margina #26-28 [1995] 26
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Сега си одам на лево... накај Коломб, всушност.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Без ни најмала надеж дека ќе најде работа, тој очајно повтори, сега повеќе за себеси: - Утре си одам, си одам - каде ќе гледаат очи!
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
- Извинете, јас го сакам селото и мојот позив, но не можам да работам под овие услови и затоа си одам.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
- Сврши моето, Веле, сврши. Јас ќе си одам.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Растргнат од многубројните неуспешни обиди да направи слика, сликарот сега првпат осети нејасна радост од средбата со онаа непозната мома, која секое утро поминуваше со својот сад, му пожелуваше добро утро како на стар познајник и си одеше пак нагоре тихо, незабележано...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Јас не можам, ќе си одам, ќе си стегна редната, затоа си отиде, дома да си умре. Така кажете му и на газдата.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
- Што? Си одат? Толку рано? - се чудиш, како навистина првпат да си во театар, односно во театарско бифе.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Поначесто, кога си одеше од работа, во џебот ќе ја тутнеше книгата што го интересираше и дома долго ја читаше, и покрај мрморењето на бабичката дека ја арчи струјата бадијала, кога знае дека денес ништо не е бадијала - ни струја, ни вода, ни ѓубретарина, ни пак лежарина за такви бадијалџии како него.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Над ситните бранови од седнати та принаведнати, се крева крупниот бран станати та исправени - импозантната екипа од главната маса се подготвува да си оди: режисерот го зафрлува фовистичкиот шал преку рамо, истегнувајќи си ја снагата во височина додека таа му оди во широчина; авторот си ги бара очилата по масата иако тие му висат на носот, не испуштајќи да е близу до режисерот како преведувач секогаш при рака; примадоната се огледува по сите маси, не толку за да им упати снисходливи насмевки колку тие да видат дека е уште ненадминлива; и најпосле примадонот (а како инаку да се нарече?), трипати женет и трипати разведен, но со црвен каранфил на реверот и готов на четврти пат кога веќе не била трета среќа, далдисан во главната ролја дотолку што си ја понесува недопиената чаша.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
А ти мислиш на друго: како со нивното заминување си оди и последната твоја надеж да дојдеш до делото.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Кога поручаа, Горда стана да си оди, но железничарот ја предупреди дека го испратил последниот патнички воз за дента, а жената ја кандисуваше да преспие кај нив, додека најпосле не изнајдоа дека токму сега поминува шинобус за кој треба да се доплати, па Горда набрзина се испрати со нив, го бакна детето во сон и истрча да го стаса писокот што наидуваше од блискиот свиок.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Татко му беше толку точен, што прв стигнуваше на работа, а последен си одеше, како да не беше шеф. Како Германец, му се смееја колегите.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
- А зошто? - Инженер Александар итно го бараат на работа. Мораа да си одат.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
- Да си одиш! По оваа темнина? - се зачуди старецот.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
- Сега морам да си одам, а кога ќе дојдам пак, ќе ми раскажуваш за волците.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
- А ќе сака ли да си оди? - Ќе видиме.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
- Овде е опасно да се престојува! - пак се јави колебање кај инженер Александар. - Треба да си одиме.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
- Нејзе, кутрата, не ѝ текнува да си оди.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
- А сега си одам! - рече Бојан и стана. - Инаетот ти е од дедо ти Димо, - горчливо изусти старецот и стана.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
- Ама јас треба да си одам! - рече Бојан.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
О Реко што остануваш Реко што си одиш секогаш затворена во прстенот на времето го виде ли Старецот?
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
- Доцна е, ајде да си одиш! - рече зракот. - Јас ќе ти го осветлувам патот.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Тогаш Васко станува и со наведната глава си оди дома. Ете, така ти е тоа.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Кога се врати во станот, не отиде право кај Сандра, туку низ прозорец ги набљудуваше нејзините како си одат со свечен чекор кон црквата во далечината.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Добра ноќ, изговараат по него главите на сојовите кои живеат и работат кај него, на неговиот имот, и поздравувајќи се меѓу себе и со Васила Митрески, тој останува пред Северна порта за да ја затвори, си одат дома си, капнат а и од умор и јадосани.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Да си одиме, му вели гласно на Лазора Перуноски кој е старешина на сојовите кои живеат и работат на Имотот и негов доверлив човек.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Да палиш вивка нема потреба, вели Костадин Дамчески, време е да си одиме.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
И кога тие се свртиле да си одат и кога стигнале до вратата, повторно ги викнал да се вратат.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Луѓето одново почнаа да си идат и да си одат на гости, чупите одново почнаа да ја чистата Латинска Црква, момчињата одново почнаа да одат со овците и во полето и в црква.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
На петтиот ден пред пладнето, кога си одеше од Потковицата, Мурад III го повика кај себе Софронија Акиноски, кој тогаш беше пензиониран спахија.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Ние сега да си одиме, вели Тахир бег, а си мисли сега, кога помина лошото, ред е и Мурад да се прошета; одовде, по Градишки Пат, смета, ќе отиде до Голема Вода и низ Забелски Ливади преку Коритница ќе излезе на Долга Чешма, потоа низ Торојца ќе стигне на Алилово и довечер по Пазарџиски Пат ќе се врати назад.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Се доизвикува и наврапито се завртува спрема гробот, се прекрстува и откако изговорува Бог да го прости зачекорува да си оди.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Кога сè ќе замолчи, нема зборови за разговори долги, а само очите говорат, очекувајќи секојдневно исти денови, времето тече бесповратно, а грижа воопшто немате што си оди, ниту пак знаете патот кај ве води, апослутно на ништо не се надевате, не сакате, ниту мразите, рамнодушно по земјата газите, ни мртов ни жив, е тоа е клето, нема ден бел, само црн, ниту сив, тогаш сфаќате дека, не сте сфаќале ништо.
„Портокалова“ од Оливера Доцевска (2013)
Низ пат, тек-тук, сретнувавме луѓе кај си одеа в црква.
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
МАРА: Земи ја ризата, стави му ја и речи му со здравје да си оди. (Ката ја зема ризата и му ја става околу вратот и ја спушта главата на неговото рамо, плаче).
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
КОТЕ: А, ах, хах!... Сиктер манџа! Убаво рече Депа да си одиме додека не нѐ истерале.
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
КОТЕ: Со здравје да си одиш, жив и здрав да си се вратиш! Не заборавај што му вети на татка ти!
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Ај, со здравје да си оди, жив и здрав да си се врати и со повеќе пари!
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Ако не дојде Панде додека ги изедеме ќе си одиме.
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Со здравје да си оди, жив и здрав да ни се врати.
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
КОТЕ: Демек Анѓеле денеска јолџија ни е? Ај, со здравје да си оди. Господ некој касмет поголем да му наврти, да си спечали повеќе пари. Пак, за добро идење да ви идеме и за радост.
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
КАТА: Сите утре! Сега вујко ти ќе си оди сам.
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
ДЕПА: Пи бре, изелтеволкот! Пите, испијте ја, пак да станеме да си одиме.
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
КОТЕ: Тоа што е пишано од бога да биде — ќе биде! Сега Анѓеле нека си оди со здравје та...
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Ајде да си одиме! Што се правиш на глув? Али умот ти е во топлава ракија?
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Анѓеле, срце, со здравје да си одиш! Митре, Митрејце, здрамите си! (Пие). (Анѓеле излегува).
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Кај што си оди жив и здрав да си стигне, бериќет да го чека.
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Ќе ве молам ако сакате да ми отворите да преспијам кај вас, утрина ќе си одам.
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
А навечер, кога децата веќе не идеа, а враните и чавките замолкнуваа, таа ги земаше черџето и решетото и си одеше дома.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Тогаш Том шантајќи се на своите рамни стапала отиде до масата каде што љубовниот пар беше станат да си оди.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Гласот му се здебели во грлото и тој стана да си оди.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Возачот на камионот стана да си оди.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Ја шлапна банкнотата на шанкот и се сврте да си оди.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
- Бакнувајте! Венчето и иконата... Кој не сака, нека си оди! И партиските исто, бакнувајте! - наредуваше таа. okno.mk | Margina #4-5 [1994] 73
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Покрај јамата, селската пијаница Роза ја нафрла земјата како крст врз белиот чаршаф, јас на челото на дедо Васја го ставив ливчето со молитва, а во рацете му ставив икона.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Многу повеќе сакав да нѐ намердаше жената и да нѐ пуштеше да си одиме.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Ина покажуваше кон нас, и аѓутантот, постар господин во црн костум со бордо пеперутка и со бела коса, дојде и на лош српски јазик нѐ замоли да си одиме.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Му реков дека не ми е добро и дека сакам да си одиме.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
„Не, не плачи Луцијо; овој свет за мене без тебе е безвреден, и затоа си одам, и ќе бидам нешто друго, оти и твојата партија од мене бараше да бидам нешто друго; но јас по божја волја ќе се видоизменам, а не по желба на човек; оти јас веќе некогаш порано сум бил и момче и девојка и грмушка и птица и лушпава риба што од морето скока...“
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Потем Ина му шепна нешто на аѓутантот, тој нишна со главата, пријде кон мене, и ми рече: „Госпоѓицата со задоволство ќе ви одговори на прашањето ако сега си одите, и ако по последната претстава, вечер, ја побарате во нејзината приколка.“
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Погледнав молбено во Земанек и реков: „Те молам, ако си ми пријател, остани со мене. Пушти ги да си одат“.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Циркусот замина по три дена; три дена Луција и Земанек доаѓаа, со брат ми, на портата; јас одбивав да ги видам, оти бев понижен до срж; им порачував да си одат, оти не сакам да ги видам; велеа дека сето тоа било обична игра, дека ќе почнеме одново, дека сѐ било една невкусна шега, заблуда, еден вид лудило; велеа дека ќе сторат сѐ да се вратам; велеа дека Фисот е под истрага, дека самата Партија го суспендирала и го осудила за сослушувањето, дека и весниците направиле афера од тоа, дека моето свидетелство ме чека на масата (никогаш не го подигнав, оти веќе не ми требаше); јас им порачував да ме остават на мир.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Тој рече дека сѐ е во ред; предложи да си одиме; јас прифатив.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
А Лествичникот, кој цело време беше на штрек, како едвај да чекаше да си одиме, рече: „Малку повнатре со клучот, и потем силно десно“.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Во таа помисла наоѓав нешто херојско: сакав да станам и да ѝ кажам на Луција, која сѐ така со сведнат поглед седеше на полјанката со своите другарки, додека Фискултурецот како паун ги покажуваше своите пердуви, пеејќи и играјќи; сакав да ѝ кажам: „Луцијо, еве, јас си одам“.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Таквите изведби ми беа крајно невкусни и ме отуѓуваа. (Јас си одев во Кастро со стрејт-пријатели за да го гледам Ден за ноќ од Франсоа Трифо.)
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
- Дали и тие се енергија? – праша Еразмо. - Да, суштествата и нивните чувства или живи духовности се појави и енергии кои протекуваат низ нив, доаѓаат и си одат, исто како ветрот.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Кога стигнавме до огромната дрвена порта од куќата на мојот дедо тој направи неколку чекори за да си оди но одеднаш како да се предомисли па ми довикна - Еј Софи причекај...
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Откако се заколнавме и рака му бакнавме на владиката кој стоеше пред излезот од црковниот двор, тргнавме да си одиме дома.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Се заблагодаривме за гостењето и станавме за да си одиме. – А каде ќе одите? – Во Лобаница. – Аха, по старо е така. – А по ново? – По ново Агиос Димитриос, ама селото веќе не постои...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
И така јас си одам дома и така си мислам, од радост потскокнувам, па дури и ми идеше да запеам...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Решението го бев донесла уште од вечерта и одвај дочекав татко ми да си оди на работа.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Не сакав да си одам, но, вечерта надоаѓаше, за Ели беше потребен сон.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
„И Адолфина ќе си оди,“ рече Клара.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
При операцијата изгубил многу крв, и од болницата им јавиле на Марта и Ана да му донесат најнужни нешта. Следниот ден тој сепак инсистирал да си оди дома.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Станав од подот и си заминав. Одново не отидов до крајот на улицата.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Време е да си одиш,“ рече Рајнер, погледнувајќи во часовникот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Таа вечер отидов да го посетам. Заради незацелената рана во устата не можеше да зборува, па ги запишуваше своите прашања и одговори на лист хартија.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Сакам да си одам одовде,“ повтори таа. „Добро,“ рече Густав.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Таткото убиен од заскитан куршум, мајката меѓи бегалците на Кипар, братот си игра смртоносна криенка со бејрутските урнатини, тој, без пари, кај некои зловолни роднини кои отворено му велат дека е паразит – што му преостанува, освен да си оди?
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
„Морам да се движам, морам да си одам, морам да избегам од оваа празнина за да се исполнам со смисла.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
„Добро, доста е.“ И пак не ме погледна. „Ноќва спиј во друга куќа и не доаѓај кај нас.Никогаш.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Слушал. - Кој си, што бараш? - Знаеш кој сум и знаеш што барам. Пушти ме да влезам. - Да влезеш? Зошто? - Знаеш зошто.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Можело да се претпостави само дека преку нејзиното чело се протегнала уште една брчка, нова и непозната, за капка пот во ноќите на стравот, во ноќите кога повторно ќе си ја прераскаже историјата за оној некој дедо на вториот Онисифор.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Прости.“ Чекорев зад неа. „Не сакав да те навредам. А ако пречам во куќата, ќе си одам. Можам да спијам и на својата кола.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ти реков дека ќе дојдам и дојдов. Одмандали ја вратата. - Како што си дошол - така ќе си одиш. И не враќај се.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Знам, си одел со камили. На тој пат си се обидел да приколеш во некој ан патник, чинам призренски латин.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Отсега натаму, отворањето ќе биде само наша грижа. Можете да си одите.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
ФЕЗЛИЕВ: Можете ли да си одите? Се разбира.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
НЕДА: Можам ли да си одам?
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Јас сакам да се свртам и да си одам, туку гледам - пред мене е мојата старица.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Ненадејно некој ми доаѓа одзади и ме зема за лактот.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Ќе го имаш пак само доколку си останал без тоа негде блиску, за да можеш да се повратиш; но ако си одел без тоа толку долго, за веќе да си имал време да ја свртиш браздата на твојот живот во сосема друга насока по која што те повела таа твоја загубена рамнотежа, тогаш повеќе ни еднаш нема да бидеш во состојба да го побараш и да го најдеш.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Им подаваше, бргу, ракофатно, од зад својот тезгав, ставаше на тие дланки од храната, ги нахрануваше и ги испраќаше да си одат од кај него, сити.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Зема од сите што доаѓаат, а секој ден доаѓаат и поретко си одат.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
И со крајот на окото го следеше прислужникот и кога тој се поткреваше да си оди, се стркала во неговата дланка мала сребрена пара.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
И така, една ноќ спроти Вртолум, кога ја испија со Лоте, и со ветеринарот Скрез и последната чаша за длабок сон, и кога излегоа надвор да си одат, Бандо чу како некој со копач му удира на ѕидот од куќата; на Бандо му мина гром низ телото, му удри крвта в глава и повторно му се врати оној некогашен страв во него; срипа како ѕверка; ја грабна пушката и излета во мракот надвор; свика кон сенките што се тетеравеа крај куќата и пукна; некој офна и падна; стрчна жена му од Бандо, стрчнаа соседите и ги поткасаа бузите: го видоа Лото струполен крај ѕидот; го кренаа и побрзаа да му ја запрат крвта.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
И сѐ си одеше добро до оној ден кога во семејството на Профим, во неговата слога и љубов, не пукна нешто како кога одненадеж се расцепува небото и удира гром.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
А овој, цртежот, што влече накај тројка, на кој попусто цртам насмеани сонца и облаци што си одат, цветни полјанки, овошки зрели, сместен во ормарот на сеќавањата, никако да го згрее Северецот што бричи и да го претворат во врел Југо, што гали како чаршаф свиленкав.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
И така, ја одбив љубезната промоција на готвени јадења, супи, чорби и месено... зашто, ако некој треба да си оди од дома и да ме напушти, последните зборови сигурно нема да му бидат: „Да си ибеш векот, стварно убаво готвиш“.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
И чекам да се стемни, со душа чекам да се стемни, да си одат сватовите.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И дуваме, гаснеме, а пламенот само се потсилува и си оди уште понагоре, по конецот. Како со раце се искачува.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Човекот со плач иди на светов и со плач си оди од светов, рече Дуко Вендија, одејќи рамо израмо со Родена Мегленоски.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Пушти ме, мајко, сама ќе си одам, вели Капинка и се истргува од рацете мои.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И Уља си оди дома, јас си одам дома. Пак сама во куќата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Зошто ме влечкаш, вели, зошто не ме пушташ да си одам право дома?
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Животот е мачен додека умреш, рече Дуко Вендија и стана да си оди. По него стана и Роден Мегленоски.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ние си одиме, а тоа останува, вели.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Навечер го товараме магарето со пењушки и си одиме. - Со пењушки најдобро се вари грав и леќа, вели Велика, оти пењушката не гори, туку само го држи огнот.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Јас тргнувам да си одам, Дуковица ме пристасува, ме запира.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Е, ај, сега да си одиме, ѝ велам на Уља, на јатрва ми. Во умот пак ми е Јон: да не се врати, да не ме најде дома.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Да си одам, велам, денот е кус, а времето кучешко, заникадно.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
А срцето не ми дава да си одам. И дремам на врата, слушам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Си оди од човек до човек, си ги одбира луѓето, вели.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Си одиме и кој како ќе нѐ види ќе праша: - Аирлија, Јоне, што правите во Дрмине, што ќе правите?
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Јадам и го поддупнувам коњот со петиците. Си одам на коњ.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Ела, легни и ти, ми вели Јон, ела, малку да поспиеме. После ќе си одиме, ми вели.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Да се поздравиме со Огнена Ѓорго и да си одиме.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Туку ај, да си одам, да се преслечам, вели Мисајле, оти и мене студот ми се вовре низ алишта.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Веќе се растураше пазарот, му плативме на анџијата за сеното, а слушаме вика човек. Ќе си одиме, не си одиме, ама нешто како да нѐ натера да појдеме кај човекот.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
ИЛИЈА: Така, бабо Анчо. И јас веќе како права мајка ќе те сметам. А сега веќе време е да си одам.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
- В ред. Само да направиме уште неколку анализи и си одите дома.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Меѓутоа, привидението било многу високо по раст, имало огромни мустаќи и упатувајќи се по сѐ изгледа кон Обуховскиот мост, наполно исчезнало во ноќниот мрак.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
И тоа беше еден вид луд заговор во кој никој неупатен не можеше да се сомнева, зашто секој од нас, повеќе од кога и да е, ѝ остана верен на тајната.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Знаеше дека токму од тоа го доби срцебиењето.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
И навистина, еден коломенски позорникар со сопствени очи видел, како што се разјаснило, зад една куќа привидение; но бидејќи по својата природа бил слаб, така што еднаш обично повозрасно прасе, откако излетало од некоја си приватна куќа, го соборило наземи, на громка смеа на кочијаши што стоеле околу него и од коишто тој побарал по еден грош за тутун поради ваквиот подбив,  и така, бидејќи бил слаб тој не посмеал да го запре, туку така си одел по него низ мракот сѐ додека привидението наеднаш не се свртело и, застанувајќи, не прашало: „Сакаш нешто?“ – и му покажало таква тупаница, каква што тешко ќе најдеш меѓу живите.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Кој сака, може да си оди дома.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
– Нема да се скине од плачење затоа што си оди од дуќанот. – Но во новиот дом, во далечната, непозната земја, нема да биде вака.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Тој е нивното духовно богатство. Тој ги соединува и си оди.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Но Аврам и Депа, прифаќајќи ја девојката како своја ќерка, ја задржуваа да не си оди, давајќи ѝ надеж дека Толе ќе се врати дома, ќе се прибере, ќе се вразуми.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Некој му носи понада не од почит кон него, ами кон смртта што го чека и него; му носи што е најубаво за јадење за да му ја одоброволи смртта и да му ја направи помила, зашто животот си оди и како да си го проживеал: добро или лошо, среќно или несреќно; сиот живот е само еден миг: мигот на умирањето: во него сѐ е збрано.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Како и да е, се спреми, го наметна мантилот, ја зеде ташната и појде накај дома, минувајќи низ последните гости кои веќе ги земаа палтата од гардеробата спремајќи се да си одат.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
А таа и сестра ѝ гледаа во земја и чекаа татко им да им каже дека можат да си одат.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Збогум, можеби мислат тие што си одат, мојата татковина се вика Неврат.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Да знаеше каде живее и во кое време си оди од работа, ќе можеше да среди да ја пресретне некаде на патот кон дома; но да се обиде да ја следи додека си оди дома не беше безбедно, зашто тоа ќе значеше шуткање пред зградата на Министерството, што сигурно би било забележано.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Ги испразнија чашите и малку подоцна Џулија стана да си оди.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Мислам дека е време да си одиме.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
5. СЕ РАЗДЕНУВА И БЕЗ ПЕТЛИ ДА ПЕАТ - така што живеачката по својот пат си оди иако за од таков пат да ја скршнат неа врескаат кукуриговци на светските моди...
„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)
3. АМИ ЕДНА СТАВА ШТО ИМА, АЈ МИ СИ ОДИ - оди си, значи, во небрано лозје да те фатат, па штом полјак те улови средсело да те води да не знаеш ни роденденот на која ти е дата...
„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)
Целиот благо се згрчи. Не може така, вели потоа, Ќе си одиш!
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Ќе му биде разонода на Симона кога ќе си одам, си помислив, брзајќи да му отворам.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Сега ќе си одиш, нели?, ми вели тој. Нема да те оставам вака, велам.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Јас се насмевнувам. Нема да останам долго, велам. Ќе си одам.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Методија неволно зеде да си оди. А беше спремен да остане и да си поседи со нас.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Ги гледав контурите на луѓето и знаев кој кога доаѓа секое утро и кога си оди.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Болеста е, се чинеше, лесна, ќе му мине како порано, но тој еден ден кога Мил му донесе во одајата чај, му рече: - Не треба повеќе синко... Јас си одам...
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Идеалност има само меѓу планетите во вселената - секоја си оди по својата патека и никоја со никоја не се допира...
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Доста рече тој, ајде да си одиме.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Фрлав на рулетот пари, играв, а тој постојано ме тргаше за раката, за чантата: Доста, ајде веќе еднаш да си одиме, викаше, викаше.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Свикнав веќе, и сѐ ми е едно... И затоа не мачи се, докторе... Решен сум да си одам...
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Се врти Кала кон Дукле. - Собери ги кога ќе си одиме...
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
ЉУБА: Никакво раскажување, - или јас ќе си одам.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Замислено си одам по едната страна, потоа поминувам на другата, по обратната дијагонала...
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Елена стана да си оди. Се извини дека мора да ја заврши и службената работа.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Долго се решаваше дали да остане да го види „попчето" или да си оди.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Туку, дедот Петко си оди, ете, со план. Уште кога тргна од дома си го направи планот. Ќе оди кај Карабуклијата.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Арно ама, таман се готвеа и двете страни за радост, положбата на Бугарковци се измени и тие го напуштија Добро Поле, ги кренаа пушките да си одат дома.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Ами, ајде јас да стана да си ода, а вие вечерајте си па легнувајте, за утре порано да бегаме.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
На неделата, или и пред недела, крштаваат сиромасите што не одат на пазар нарочно за крштевање ќе купат по некое бришалче од анот в село, ќе го внесат детето в црква и од црква — дома; бабата и нункото колку за адет ќе каснат и ќе си одат без голем калабалак и мастраф.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
— Море, бре браќа, ние сме си патници луѓе, ич не плашете се од нас. Ќе преноќеваме и ќе си одиме.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Сукаме, готвиме, пржиме за Бугарчињата, си дојдоа Србјаците и Грчулињата и немаат ниет да си одат.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Кога си одеа дома боси и голи, тие се заветуваа дека нема да го заборават доброто што ги излекувал свети Димитрија и секоја година идеа на денот да му благодарат.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Ете, затоа и нашите пазарџии кондисаа вечерва кај Селчаните на ан, а утре на раат ќе пазарат, за во сабота да си одат позарана дома, оти во недела треба да се раздадат даровите на роднините.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
И така си оставаа „зад врата“. Но тоа ништо не им пречеше на Сукаловци и тие си одеа, си работеа, си печалеа и си имаа од сѐ по малку.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Никој од аргатите, па ни момчето Куле, не му го знаеја алот зошто не си оди дома.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Рече да си одите, да не јадите ќотек. – За ќотек сме дојдени ние, агачко, за ќотек.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Тие така беа воспитувани: колку повеќе неверници ќе погуби Турчин, толку поубаво место ќе добие од Мухамеда во рајот. Секој си одеше со својата сметка.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Трифун и Сотирчо малку се изненадени, запират пред нив и туку мласкат со устите без да пуштат глас, додека една од девојките, помалечката, не им се врекне Што не си одите кај татко ви и мајка ви? Или се загубивте?
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
БОЖИН: Ќе испратам, сто и педесет динари. А ти?
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Уште еден месец. После пет години работа, дома ќе си одиме!...
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Срам ми е и пред себе да ја кажам. Дали ќе се вратам жив дома?
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Немој на ветер да ми гори електрикот!... (На Зафир). Вечерва тебе ти е редот да чуваш. (Си оди).
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Можеше да се случи, доцна во ноќта, при силен дожд, невреме, категорично да побара да си оди дома.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Но Мајка, откако ќе дојдеше на извесно време кај некого од нас, неочекувано, по неколку дена, категорично ќе побараше, ќе најдеше семожни причини, да си оди, под изговор и дека Татковата куќа не се остава долго време сама, куќата на нејзината осаменост.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Немаше сила што можеше да ја запре. Мораше да си оди!
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Комисијата влезе во училиштето заедно со учителот и кметот кој од вратата им викна на луѓето да не влегуваат во училиштето, да си одат, да ги остават на мира да разговараат со Комисијата.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Овде ѝ се решава судбината на земјата... Распушти ги, нека си одат дома...
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Некои одеа првин кај мртовецот, му изразуваа сочувство на Танаил и ѝ палеа свеќа на мајка му; ѝ ставаа овоштие, локум и босилок на ковчегот, поседуваа крај неа и издишувајќи од жал, подречуваа нешто за кутрата старичка како се мачела како вдовица да го гледа и одрасне Танаила; и сега кога треба да проживее во полна куќа луѓе, таа си умира, си оди од овој свет; подречуваа нешто и за нејзината кротка, блага душа која на сите во селото, и роднинина и нероднина, само убави зборови им велеше, и која ни на живинче не му свикала, лош збор не му рекла; ќе сронеа по некоја солза, ќе поплачеа, и ќе си заминеа дома; ќе се измиеја на чешмата средсело или езерото, ќе го соблечеа црното руво, ќе облечеа други алишта, и одеа кај Китан на свадбата, на веселбата.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Го остава шишето. Тргнува да си оди.
„Буре барут“ од Дејан Дуковски (1994)
Ќе чекаме да ни текне што ќе правиме та децава да си одат дома.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
- Јас сега ќе напишам едно тескере. Тој и тој, Грци, од таму и таму. Дома си одат. Со печат, со потпис, со сѐ.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
- Трајче, - му се обрати командирот - можеш да си одиш, а за чичко Анѓелета в село ни збор.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Трајче рече: „Грацио!“. „Боно бамбино!“ - го пофали војникот со брадичката, го помилува и му даде знак да си оди.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Нешто го тераше да брза и тој тргна да си оди дома...
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Го тргна за уши, му го даде кавалчето и го пушти да си оди.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
- Ќе си одите - му одговори Планински, зеде седум-осум платна од падобрани, му ги даде на Евта и рече: - Овие падобрани ќе ги разделиш меѓу сиромашните селани во Мацково.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Некоја гемија дали дојдува покрај земјава ваша за да се качам и да си одам?
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Оф јас сиромав само со умот што се богатеам, оти уште еднаш јас ќе било касмет да си одам, ами види го тоа широко море: до кај јас да се вратам уште еднаш назад, овде коски ќе окапам и друго ништо“.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Кога дошле близу селото Плетвар, кај дервенот, го видел Силјан полето Прилепско; ги видел Маркови Кули; го видел манастирот Трескавец, и од радост веднаш слегол до едни камење, за тамо да се потури со шишето вода, за човек да се стори и оттука пеш да си оди дома.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Кога ќе ни дојде времето за одење кај вас, ќе се искапеш и ти и ќе се сториш еден штрк, ќе си земеш едно шише вода од другиот извор и ќе си го обесиш на гуша и кога ќе си одиме дома, ќе се потуриш и еве си пак човек.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Туку ти лели си при мене, нема да те оставам овде, ќе ти барам некое чаре и ќе си одиме заедно дома.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Тоа веќе, стрико, оти е така како што кажавте, така си е, и не инаку, туку јас сиромав, како ќе правам за дома да си одам?
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Размислувајќи ги овие зборови и друзи ноќта, Силјан уште во темни зори ја праштил в град и си ошол на еден ан кај што си одел секогаш.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Ете така, Силјане внуче, ќе си одиме, ич да не береш колку за тоа гајле.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Поораа уште малку и бидејќи Силјан си одел по браздите сѐ близу, си зобал црвјето, чунки му се сладило, и му се чинеше оти татко му го милува, без да му текне оти е штрк во тој саат.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Би свадба, доби, и времето беше приближило да си одат штрковите на својот вилает.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Со тоа се уверил Силјан оти ќе си одел дома.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Што ако дојди време кога да блесни сонце Си оди незнајно кај напатен самик и чека Месечина во крвта да му угреи.
„Камена“ од Анте Поповски (1972)
По месечина две раце си гледаа нагоре И низ многу темно со многу болка во душата Низ полето усама некаде си одеше човек.
„Камена“ од Анте Поповски (1972)
Во кусите периоди во кои едни војски доаѓаа а другите си одеа од неговиот град, се обиде да ги среди нерасчистените сметки, особено оние што се однесуваа на обврските кон Организацијата, по чија што задача токму пред војните се врати од планината во родниот Штип.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Седам маѓепсан. „Ајде Џонс, излези оттаму. Ајде, побрзо. Мораме да си одиме!“
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
- Сепак да си одиме, - свика поголемото зајаче, кога се сети на страшната лисица што ги бркаше.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
Благица се согласи со тоа, сепак надевајќи се дека врапчето нема да си оди.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
И така, мој Пандо, нашинчето си дознавало што е и кој е, не од дебелите книги и од учените луѓе, ами од надгробните камења, од гробовите останати по карпи, од зарезите направени со кама или штик во стеблото на буката, дабот или борот, од нишаните што останале од нашето постоење во кое не битисавме и од времето што го броеја само по лошото, само по крвавите траги што ги оставал тој што доаѓал и си одел...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
А ние рикавме, божем ни е многу жал дека си оди.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Одеднаш нагазив на сопирачката. Видов како на мојта глава пролета Високиот.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Седи си мадро и не прави будалштини.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Две години затвор во Кожани. Кога си дојде дома, ми рече: - Јас, Ристанке, ќе си одам во Америка.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Најтешко му беше кога гледаше како толпата трчаше надолу, накај џадето.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
- Ајде, ајде, - со смирен глас рече Јован и ѝ даде знак на болничарката да си оди. – Јас ќе ти помогнам.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
По Велигден хорофилаците го зедоа со седум други души во астиномијата.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Кога си отиде Германецот и пак дојде Гркот, тогаш Ристо мој одрами пушка.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
- Кој не ќе ти даде, само кажи ми го, - му порача Луман на станување кога некаде по полноќ тргна да си оди.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Јас дури заборавив дека домашните ми рекоа веднаш штом ќе нѐ пушти учителот да си одам право дома, зашто имавме некоја работа.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Потоа се договорија за таа ноќ, поприкажуваа и едно време дедо Ангеле стана да си оди.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Чекајте го на патот преку река. Оттаму ќе го пуштам да си оди.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
И Луман арамијата додаде: - Сега сите ќе си одите дома, а воловите ќе ви ги пасеме јас и јунаков.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Тогаш добро, - вели баба му и замолчува, а кога Зоки посакува да јаде, чинијата со јадењето таа му ја става на столот и си оди.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
А она е мечката. - Одлично, Зоки. Потоа мама и Зоки си одат дома.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Животот на Зоки Поки му се стори многу тежок. Посака дури да си оди и дома.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Баба му пак си оди во кујната и нему му е уште потешко вака сам.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Можело да се случи дури и поважни настани од таа твоја прва симпатија, да ти исчезнат од паметењето. Нешто останува, нешто си оди.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Кога ќе ме праша ѕидот: те потпира ли видот одговори место мене: Јас не сум Јас Кажи: Откога ме познава не ме дознава? Излажи: Јас сум ту си одам- ту ти идам.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Саатот стои, ама времето си оди. Што да правиме?...
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
АРСО: Се нема каде!
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
НАЦА: Да прашаме кај комшиите.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
АРСО: Па, сега нема што друго, ќе поседиш малку со нив, после тие сами ќе си одат.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
КЕВА: (Ја испраќа.) Манастир, сестро, манастир! (Се враќа.) Завали Томче, како да му се претскажа нешто.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
ЕФКА: Слатка сестро Кево, ако ја направиме таа работа, манастир ќе направиме! (Си оди.) Манастир!
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
„Времето со неверојатна брзина поминува страотно бавно.“ Си оди. Се враќа.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Дејан подголтнува и ме бакнува и ми кажува дека сум убаво грда, јас го галам по боцкавата брада и не сакам да знам што крие под таа газа, зошто му ја ставиле и кога ќе си оди оттука.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Размислувам дали би изгледала посмешно со крваво око, но решавам да бидам врвна во својата мизерија и да прогласам дека повреда на носот е најлоша, бидејќи е централна.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Едната душа ни знае како си одиме.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Полицајците ни ги растураат врзопчињата, ни ги превртуваат џебовите, а една жена си зборува: сакам да си одам, сакам да си одам!
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Времето, и без него, си оди. 52.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Којзнае колку пати го повторивме орото и сега ќе си одиме на спиење.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Во која дома ќе си одиш?
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Нема кај да си одам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Дојде возот и веќе знам дека си одам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И го пуштам писменцето по вагоните, си оди од рака на рака.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Бришиш делници, празници и пак не знаеш кога ќе си одиш дома.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Јас ќе си одам, вели, морам да си одам дома.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Сега, ќе ни дадете визи да си одиме?
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Дојде да си одите дома, вели, а насмевката не ја испушта од уста.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Само за спиење си одиме во бараките.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Е, сега и јас не си одам без тебе.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ќе си одам некаде и ќе му го чујам гласот, велам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Знам дека си одам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
На колку рати ќе си одам, го прашувам, но тој веќе ја затвора вратата од камионот и ми заминува.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ајде, ќе си одиме!
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Сѐ си оди и сѐ се врти точно како швајцарски часовник, па така светов живее, расте, се обновува, се обединува.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
- Погледнете ја убаво пешачкава патека! Овде почина мајка ми. Си одеше, одеше... и одеднаш – туп! – падна. Срцев удар.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Дамата си оди, а вие ја фрлате детелината во канта (знаете дека со три листа повеќе не носи среќа).
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Без зборови се сврте и тргна да си оди.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Чекори покрај колоната и сѐ уште не може да поверува дека е слободен и дека си оди дома.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
- И каде ли ќе стигнеме ако само така секој ќе си оди каде што ќе му текне?
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Шмајзерот го оставив во спалната и до него ливче на кое напишав дека јас тој и тој, другар командире, си одам кај браќата кои крвават и на сабајле, во мугрите фатив пат за Албанија.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Кога ќе си одиме ние, што мислиш каде ќе одат луѓето од ова село? Случајно да не одат кај нашата власт?
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Слободен си и уште сега, веднаш, можеш да си одиш дома. Ете ти пропусница...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Ќе ти текне да одиш на пример во Русија, ќе си одиш...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
- За каде, стрико? - го праша младо вооружено момче. - Си одам дома, синко... - А пропусница имаш?
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
- Сполај му- рече Петре и го зеде пагурчето, а мене ми рече: - Ајде, помогни му на Килета и да си одите. Муабет нешто имаме.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Ако не ја спраштеше да си оди дома.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Си одевме по овците така молчејќи, а трите кучиња- Шарко, Геско и Мурто- радосно трчаа околу булукот; ќе се сретнеа на горниот крај, ќе се здавеа и пак го обиколуваа булукот, сега трчајќи во обратен правец.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Си одел така како што си одел и дошол до една голема река.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Тоа е моја работа. – Ај да си одиме заедно – со молбен глас рече малиот.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Сакам да си одам...
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Што не си одиш дома?
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Ќе си одам ... – Постој, постој! – го прекина командантот.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Почекај уште некој ден па ќе си одиме.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Овде ме стега. Тешко ми е. Дома сакам да си одам. Што правам јас тука?
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
СИВИЌ: Господин Клаус е уморен и сака да си оди. Сака да се поздрави. Посебно со вас… господине Андреевиќ.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
СОЊА: Сега чекаш да си одам? (Пауза) Свршив работа, што уште седам? (Пауза) Барем пет минути да седнеме без нешто да очекуваме еден од друг. (Пауза) Кога ќе завршите?
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Да ми е да се напрчам во ладовина, сѐ што е женско да се собере во ред и само да се насадуваат и да си одат.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
СУЛТАНА: Симни се од нас жено божја. Оди кај својата мака. (Пауза) Чекав да дојдете. За да си одам.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
КАЈМАКАМОТ: Премачкај ја со малтер. (Пауза) Не си одам додека не завршиш. (Пауза. Тишина. Михајло поаѓа кон вратата да излезе. Киро му се испречува на патот.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
БОРИС: Ајде Матеј. Оди подготви се. Си одиш дома. (Матеј оди во собата.) Што му направив? Добар беше. Што му направив?
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
БОРИС: Матеј! (Пауза) Врати се, Матеј. (Пауза) Сакам да зборувам со тебе. Сакам да ти кажам сѐ. (Пауза) Инаку ќе си одам.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Излези – влези, сѐ на тебе се сопнуваме. Ќе умреш ако си одиме.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Скинала две лубеници и тргнале да си одат.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Чаушот се врати: Санџак-бегот вели да си одиш! Имаш друга работа и овде не ти е местото!“
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Ако ѝ рече да си оди, таа ќе се врати, зашто и Амдие, Разие и Селвие трчаа по неа да ја прашаат што да прават со сланутокот, или дали е арно ралата, плуговите, дрвените лопати за веење, вилите, греблата и срповите да стојат на истите места како и порано.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
„Така, вели пашо.“ „И?“ „Не ми дадоа калуѓерките да ја видам. И таа не сакала. Не познавам ниеден Турчин, рекла, нека си оди!“
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
- И јас, и мене ми е доста – му се придружив.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Ти па, мораш нешто да зафркнеш – ѝ префрлив – што бараш дома во ова време?
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Мила таа недела беше под казна.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Попладнето дознав: Мила починала утрото, можеби тогаш кога за неа разговаравме со Игбал.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Јас ќе си одам, мене ми се слоши од возење – рече по некое време братучет ми и ми се виде навистина побледен.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Ќе си одам дома – безволно рече таа.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
И онака имам скратено излегување, зар уште порано од тоа да си одам?
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Повикај ме штом ќе ти затребам, јас сега ќе си одам – рече по едно време, го распосла летачкиот килим што го носеше свиткан под мишка и го снема зад ридот.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Не знам што ќе правам без тебе, ми рече, кога ќе ми текне дека утре ќе си одиш ми паѓа тешко.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Всушност, сѐ си одеше по редоследот, но не баш по очекуваниот пат, ако внимателно се навратам на моите зборови и мисли, како на пример кога самата си реков дека сакам малку да се повлечам во Истокот.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
На одење тој малку чудно се држеше. Ми се чинеше - му е жал што си оди.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
И глеј, чекорите на мечката стануваат сѐ побавни, потивки. Се изморила, можеби, ќе си оди.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Стоевме така, гледајќи го како си оди и молчевме.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Но, се стемнуваше, а на Малчо му се пријаде и реши да си оди дома.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Еден ден Малчо си одеше по улицата и си мислеше: „Зошто не сретнам сега некој старец, волшебник и тој волшебник да ми рече“.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Си одеше да руча и да прилегне малку.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Крцна вратата. „Мечката си оди“ - си помисли Сашо, но не се помрдна.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Седи и како да не забележува дека старецот си оди.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)