себе (зам.) - го (зам.)

Но, кога станува збор за заштита на права пред суд, во нашиот правен систем постапката не се поведува со жалба, туку со тужба – согласно ЗПП (2005).
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Судот оправдано образложи дека самото постоење на зборот жалба, во оспорениот член, создава правна несигурност кај граѓаните – што, пак, е спротивно на уставно постулираното начело на владеење на правото, коешто во себе го содржи начелото на законитост.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Влегувајќи в куќа, не се обѕрнав веќе, но по себе го слушав силниот глас на Џорџ Ѓорѓи Шумка.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Тоа и само по себе го инхибираше, уште повеќе што знаев и така, над рамото, да му речам: „Да ти кажам право, ова некако не оди!“.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
„Марти, срце, дај не пувај, за себе го чувај!“
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Бремена жена која во себе го носи вирусот ХИВ може да го пренесе на своето бебе.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Но вистина е, застрашувачка вистина, дека наспроти величината на злосторот што нацизмот со себе го влече, секогаш е можно да се направи релативен, нормален, реапроприран, доместициран.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Гостите и туристите, кои дошле во Париз, најмногу сакаат да однесат спомени токму од оваа париска панорама која во себе го соединува можеби најубавото од овој дел на француската метропола.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Филмот беше така изрежиран што, напоредно со страотиите на војните, на преден план се истакнуваше големината на француската војска која врз себе го понела товарот на војната...
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
И така, што преостана да се направи во една таква приказна? Да се прикрие опасноста.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
И пак ја користев подвижната камера - што можеби беше грешка, бидејќи таа сама по себе го подвлекуваше фактот дека филмот не е трилер - се движеше премногу лесно.” •Филмот загуби многу? •Хичкок: „Загуби многу пари.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Размислувај и не бегај од она што во себе го сметаш за вистината, зашто само по тоа луѓето се ценат и се сакаат...
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Одломка сме од она и вечно и бесконечно мало кое само по себе го изгубило сеќавањето на себеси и сега секој саме си ја пееме песната која уште никој не ја испеал и никој не ја чул.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Потерниот обрач се запали. Секој војник почна да стрела во правецот откаде идеа гласовите и грмежот на бомбите.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
На педесет сто метра ги настигааа другарите и секој за себе го поздрави човекот со „добровечер".
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Гората екна од грмежите на бомбите, а доловите го презедоа татнежот и секој за себе го повтори.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Кабаков е во егзил, без татковина, тој со себе го носи целиот свој пекол во бескрајноста на слики и сензации кои ги инсталира секаде каде што е поканет.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Ако ги додадеме уште и култот на келтската митологија и гралската мистика (што на службениот фашизам му е потполно туѓо), тогаш пред себе го имаме едниот од најугледните фашистички гуруа, Јулиус Евола.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Прекодирањето имено со себе го носи веќе споменатото основно спознавно­теоретско прашање, дали воопшто постои било што, што не лаже?
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Ники Хаслам ме однесе кај неа на вечера во станот на Парк Авенија.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Со намера да им се зголеми публицитетот, што им беше повеќе од потребно, Ники Хаслам со уште неколку пријатели одлучи да направи голема журка во студиото на Џери Шатберг на Јужната Парк Авенија, една вечер пред “Шоуто на Ед Саливен”.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Таа дала оглас во весник - потребен чистач - и се појавил Мик.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Иако зад себе го имаа големиот хит “Кажи ми”, иако дури и следниот сингл им беше хит, тие за Американците суште не беа супер-група. okno.mk | Margina #11-12 [1994] 169
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Ја завршија во Карнеги Хол, заедно со Боби Голдсбур и Џеј и Американците.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Таму беше и Дејвид Бејли кој со себе го донел пејачот на некоја рокенрол група Ролинг Стоунс, која во тоа време свиреше по северот на Англија.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Татко, свесен дека за прв пат, откако ги откри старите кадиски записи, пред себе го има најдостојниот собеседник на Балканот, продолжи со истиот занес: - Би можело да се напише една од најверните истории на човештвото, врз основа на религиите и на конверзиите.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
За себе го приготви најубавиот ручек.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Како во прастарата физика, тие со себе го носат сопственото место, својата точка на рамнотежа која повеќе не претпоставува никакво поместување.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Поради сплесканоста на лицето, во себе го нареков Плоскурот.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Неоспорно, минувачот беше оној којшто јас за себе го нареков Сновалка.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Севда го имаше заборавено сонот како што обично соништата се забораваат, но сега зборовите на мајка ѝ ја потсетија на сонот што беше го сонувала и во мислите пред себе го виде вишнеењето како до в небо на оној чадлив оган, чадот во кој се гушеше силата на голем и опасен оган, со матна, отровна темна жолто-зеленикава боја.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Овега во себе го нареков Сновалка, иако неговите предолги чекори и расклатениот горен дел на телото заедно со вратот и главата ми беа највпечатлива слика за него.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Потоа го испраќала малечкото во гробчето а таа си се враќала во својот гроб.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
А откако, по пиењето вода, ќе се врателе на гробиштата, Трајана седнувала на плочата на својот гроб, до себе го седнувала малечкото и со пушката в скут долго, долго гледала кон населбата и кон полето.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Светлина што е убава, а убава е затоа што е убава во исто време во сите свои делови, затоа што е убава секогаш во исти односи и на ист начин, затоа што ниту настанува ниту исчезнува, ниту се зголемува ниту се смалува; затоа што не е во еден дел убава а во друг грда, ниту пак во едно време убава а во друго грда, ниту пак по однос на една ствар е грда а по однос на друга убава, ниту пак на едно место е убава а на друго грда, ниту пак за едни е убава а за други грда, туку сама по себе е убава сега, секогаш и во вечни векови, секогаш сама на себе подобна по форма, светлина што во себе го носи изворот на убавината: светлина, музика и боја.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Ми тврдеше дека првиот ред од секое сочинение го содржи во себе сето она што потем се преподава во него, како зрното пченица што во себе го содржи целиот подоцнежен клас, зрната многубројни, целата нива род.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
И ја заклучи источната одаја, и клучот со себе го зел, па го пренесол умножението, без никому да го покаже, во западната одаја.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Оној што потпишува не го гледа тоа прераснување на „јас“ во „ние“, оти тој пред себе го има само својот формулар, па помислата дека истиот текст егзистира истовремено и со друг потпис му е сосема надвор од „видното поле“; во таа „стеснета“ перцепција и редукција на она општо „јас“ на сопственото „јас“, со име и презиме, се состои трикот на владеењето на власта со индивидуата.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Двата пола на машкиот геј- субјективитет се претставени – соодветно, иако прилично чудно – од две класични американски новели, обете објавени пред повеќе од сто години.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Генеричката разлика што ја прави подлогата на оваа културна бинарност, значи, постои веќе подолго време. ‌Насловниот лик во „Случајот на Пол“ од Вила Катер (1905) во себе го втелесува сиот спектар на машкиот геј- сензибилитет.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
-Разбудените можат да го контролираат својот духовен свет, знаат дека во себе го носат и детето и мудриот старец... - говореше Еразмо... - треба да се трудат да го пронајдат мудрецот во себе...
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Секоја бесформна светулка околу себе го носеше својот божилак во безброј бои.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Пред себе го гледав момчето со боси нозе, косата му штрчеше како на еже -нити дете нити момче. Имаше само дванаесет години.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Засега бункерите никому не пречат, но несакана врз себе го привлекуваат окото на патникот и будат многу прашања.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Таквото одложување во себе го криело ризикот нивниот план воопшто да не се исполни.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Кога девојчињата почнаа да скокаат по бината, и самиот во себе го почувствував истиот оној трепет со кој, во суровите времиња, слушав џез.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Тоа го очекуваш ти по својата смрт: да бидеш пророк над пророците – не еден од оние кои кажувале што ќе биде со човекот на земјата и над земјата, туку што е во него, и што може од него да биде, и што ќе биде според она што во себе го има, не знаејќи дека го има.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„А сега – трчајте дома ако сакате да си го спасите животот!,“ извика некој од војниците, и стотици старечки нозе се затрчаа; трчавме, паѓавме, станувавме и пак трчавме, а зад себе го слушавме смеењето на војниците, исполнето со слаткиот звук на безгрижноста, со киселиот звук на уживањето во туѓата болка.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Бакни ме,“ повтори Добрата Душичка, и ги склопи очите.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Како во тој миг да ми го допре срцето со својата рака, затоа што во Гнездо сите ги носевме тие зборови во себе, и ги криевме од себе како што од себе го криевме и разумот, или тие зборови се криеја од нас, а ние ги баравме и место нив го наоѓавме лудилото; и сега се појавија тука, по толку години, кажани едноставно како кога жеден бара вода.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„А јас, Зигмунд,“ рече Паулина, „јас, за разлика од Адолфина, ти верувам.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Зошто не одиш само ти, туку со себе го водиш не само семејството, туку и твојот доктор и неговото семејство, двете куќни помошнички, па дури и кученцето и сестрата на твојата сопруга?,“ прашав јас. Зигмунд молчеше.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
И ти уште сега, уште жив, се храниш од таа бесмртност, горделив, надмен, од некое друго место ни ја досудуваш смртта нам, на смртните.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Ми стана малку непријатно од она што кај себе го забележав и не знам зошто за себе го запишав следново: „Душата како да ми се одделува и бега, над главата како да ми лета црна пеперуга.“
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Го соблече старото и изветвеното, а на себе го наметна чистото, спастреното.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Зад себе го слушаше тешкото дишење на другите, несинхронизирано со неговото, со она топло облаче пред лицето.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Оној што не разбра за него Зборовите на свештеникот со некое чудно ехо се одбиваа низ внатрешноста на катедралата.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Така, нејзината насмевка во себе го носеше студот на тагата.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Од себе го извади она што му се чинеше како последна сила и со тежок чекор, со раката сè уште притисната на градите, веќе сосема влажна од топла крв, се упати кон оџакот што чадеше...
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Снегот крцкаше под осумте пара чизми – мек, сув, нагмечен – единствениот топол звук во студенилото околу нив.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
„Тогаш оди ти сам со него кај што сакаш!“ му подвикна и со себе го зеде Сила.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Пред себе го чувствуваше само својот топол здив.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Шест до осум месеци – си повтори и го отвори прозорецот на спалната соба.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Човечката природа, сега тоа му беше јасно, истовремено и подеднакво во себе го носи престапот на Адама и жртвата на Учителот.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Веќе подолго време во себе го носеше сознанието за болеста, без да умее да каже од каде знае.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Е, тоа кутриот спанко не можел да го поднесе, па прибегнал кон најсуровото, за него единствено решение, самоубиство, но откако прво со себе го понел и семејството.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Парадоксално, безличен е токму затоа што во себе го впива секој лик кој ќе му се испречи на патот, и кој на тој начин дрско му се вмешува во неговото дело: го вшмукува секој здив на децата, кучињата скитници и пирошките со сирење во Луна паркот; во замислениот нотес го регистрира секој телесен гест кој укажува на наклоност помеѓу двајца - погледите разменети на соседната маса, подолги од оние кои вообичаено се фрлаат на соговорникот колку да се увериме дека е уште тука, благиот допир со раката по нечиј грб, кој треба да внесе малку утеха во чинот на разделбата, и да влее повеќе сигурност во шансите за следна средба; се обидува да го толкува и најбесмисленото дрдорење на водителот на утринската програма и со внимание да ги следи соопштенијата за безбедноста на патот; во себе собира сѐ, како фрижидер за длабоко, како количка на старо купувам, како црна јама...во сето тоа барајќи некаков заплет, некаква приказна, некаква смисла.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
Алхен со ништо не потсетуваше на својот некогашен началник.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Во текот на продолженото работно време тој врз себе го презеде управувањето со старечкиот дом и со пензионерките се однесуваше отмено пристојно, спроведувајќи во домот битни реформи и воведувајќи нови правила.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Не стаса и се уфна од тоа, проколнувајќи си го тоа свое не направено последно пречекорување, а и оној свој пријател што дотогаш се таеше во леските, а сега во најкрајниот миг за себе го прекина тоа.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Кога се сврте зад себе го најде она свое јаренце исправено на високите, тенки ножиња, скаменето, како споменик на убавината и на невиноста на дивиот свет, несфатливо далечно од него и залушано кон таа ведра ноќ, целото потонато во одбирањето на сите нејзини шумови, настрхнато на нејзината белина, а во неговата стојка како да беше собрана и сета белина и сиот раскош и му ги носеше и во таа малечка собичка, во тој малечок заграб од белото пространство на дивината.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Овде потпрена на дрвената ограда од сплавот пред себе го гледаше раѓањето на љубовта.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Речиси секогаш, кога во бран ќе ја облееше блажена страст, пред себе го имаше исколачениот лик на намуртениот Никодин.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Виктор, онака мамурен, се исплаши кога над себе го виде ликот на Ивона.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
На враќање Рада не се врати на последното седиште, туку седна на испразнетото место кое зад себе го остави младиот господин, кој пред неколку мига седеше до младата дама со зифт црните коси.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Често во себе го прекоруваше својот син заради погрешниот избор.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Понекогаш секој за себе го истражуваше ареалот на телесната сласт, барајќи го жарчето кое најбргу го распалува огнот.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Тој беше бесен како лав кој пред себе го гледа својот соперник кој му го украл пленот и сега ликува на победата.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Оваа разновидност, без двоумење, ја препорачува лингвистичката интерпретација, зашто со себе го носи контрастното видување и го свртува вниманието на еден битен аспект - исклучиво пластичен или естетски аспект.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Клучот на оваа деконтекстуализација и самото одредување на редимејд-от вешто се објаснети со стегнатата инверзија со која Дишан ги довршил овие белешки: „Реципрочен редимејд: Да се користи Рембрант како даска за пеглање“.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Симболичката поливалентност на Fontaine ѝ се спротивставува на буквалноста на Pilant... de voyage.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Во тој извонреден јазик не постојат, значи, само зборови кои кажуваат како „јако“ така и „слабо“, или како „наредување“ така и „потчинување“; постојат и композитуми како на пример „стармал“, „далекублиз“, „врзувараздвојува“, „надворвнатре“..., кои - наспроти нивниот склоп кој во себе го вклучува она што е најразлично - значат само, во првиот пример „млад“, во вториот само „близу“, во третиот само „врзува“, во четвртиот само „внатре“...
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Карактерот на механизмот на часовникот, сам по себе го оддалечува фактот на изборот, проткајувајќи го со неутралност, но, во сраснувањето- судирот постои уште една компонента која го спречува секој структурен каприц и ја гарантира диференцијацијата, спецификацијата на редимејд-от, а тоа е индиферентноста. Се работи за авто-селекција.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Ја ниша, но зад себе го слуша гласот на нејзиниот маж Вајс: „Ја отрув, за да не ме отруе таа мене...“
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Но, студентот пред себе го чувствуваше само бледото, беживотно тело, белите трепки, влагата што капе врз моќно големите, моќно црни зеници, тврдата вена на вилицата, низ којашто пулсот веќе не биеше, кутриот јазик, одамна без зборови, млитаво висејќи на неподвижната кука што укочено светка. Маргина 36 65
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Пред себе го имав ливчето на концептот што го забележав во резиденцијата.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Имаше мигови кога во себе го слушав нејзиниот мајчин јазик на тишината, мојот мајчин јазик.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Климент Камилски, библиофил од голем ков на Балканот, во својата подготвена литература за чистењето на јазиците од опасните турцизми, пред себе го имаше Вуковиот Речник од 1818 година, во чиј предговор авторот, точката 10 целосно им ја посветил на турските лексички елементи.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Не бев жена која можеше да реши да ја убие жената во себе.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Јас во себе го носев поривот на незауздана жена.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Ваквата помисла и стана многу поверојатна откако во себе го слушна одгласот на она што го рече госпоѓа Мариела: “Но, тоа не е сè, драга моја Ема,” што таа го доживеа како меко перниче од кое негде-годе излегуваа остри игли упатувани на едно исто: нејзината врска со Наротакис и нивните чести средби во нејзиното студио.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
23. НЕ ДРАЗНИ ГО КУЧЕТО ЗА ДА НЕ ТЕ КАСНЕ - ти се вели да не правиш од играчка плачка, ако својот детски порив во себе го згаснеш за животот пеплосан ќе добиеш - огнена значка...
„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)
Зад себе го сетив Симона, ми ја имаше ставено раката на едното рамо.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Судот оправдано образложи дека самото постоење на зборот „жалба“, во оспорениот член, создава правна несигурност кај граѓаните што, пак, е спротивно на уставно постулираното начело на „владеење на правото“, коешто во себе го содржи начелото на законитост.
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
Бабата Петра во себе го побара Костадина, да беше тука ќе ги поземеше внучињата, а богами ќе го подметнеше и својот грб за да ја симне од вагонот.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Постоењето на пазарното стопанство по себе го смекнува концептот за граници и ја укинува нужноста на постоење држава.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Братучедите се умеа што прават, дали да станат да ги размрдаат нозете, да се прашаат некако или да не мрдаат ако не сакаат што не им треба и туку тогаш од зад себе го чуја гласот на Љакета како им вели: - Станете ако сакате.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Често Шишману туку ќе му се откачеше некој котелец, гласно ќе кажеше некое делче од долгиот монолог што сам со себе го водел.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
На бодежот не одговорив, Воскликот во себе го скрив Песната-птица во срце ја заклучив, „Дали си сега вистинскиот Ти“, Праша Учителот.
„Сонети“ од Михаил Ренџов (1987)
Нешто тајно, кое гали, стишува Кое спокојно во себе го запишувам, Го притајувам, не го објавувам Скриено го чувам, го заклучувам Сетне му се насладувам, се радувам.
„Сонети“ од Михаил Ренџов (1987)
Искачи се на врв- себе и повлечи се во подножјето има плодни почви јаболка кои мирисаат на магдонос и нане поради долгиот престој во ист сад зборови кои се припикнуваат во пазувите -мажјаци скокотливи, полнозначни, семеносни- глетки кои трчаат по тебе како верни загари времиња кои те опоменуваат обѕрни се, објави се но не застанувај што погоре, толку подоле она што во себе го имаш единствено го имаш.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Таа во себе го има она што токму и владата го има: желба за контрола.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Во темелите на космосот кој за себе го изградив е мојата душа, моите чувства, моите мисли, моите желби, моите солзи, мојата љубов, едноставно моето постоење, единствено, незаменливо, неповторливо.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
И во двата случаи главниот виновник ќе бидат или сплетот на несреќни околности или мрачните сили на пеколот кои како гладни крвожедни кучиња го чекаат својот плен, тие жртви кои во себе го носеа дивиот страв, тие изгубени и продадени души кои се изгубија по патот на неверството, предавството.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Некаде длабоко во себе го чувствуваше шепотливото шумолење на трепетливите лисја од тополите, нивното палаво поигрување со летното ветре откај Осоговските Планини.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Крај себе го имам последниот број на Монд дипломатик со еден прилоg за Mакедонија, илустриран со една географска карта на која се означени зоните на судирите од месец март и посебно оние близу до Скопје.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Кога се освестив, видов тука една двојка, млади луѓе кои ме гледаа.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Мнозинството, како еден, во еден глас жубори, секој сака нешто во ист глас да каже, без мисла и без запирање дали е мудро на полпат да запре, смисол да има барем, во она што како трескот обичен, од себе го тресе така важен.
„Илузија за сон“ од Оливера Доцевска (2013)
Тоа била и основната причина зошто Велика Британија со големо внимание ги следела разговорите за федерација меѓу Југославија и Бугарија.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Федерирањето меѓу Југославија и Бугарија во себе го содржело и обединувањето на делот на Македонија во рамките на Југославија со делот на Македонија во рамките на Бугарија и аналогно на тоа останувало да се обедини делот на Македонија во рамките на Грција.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
На Конгресот сите делегати се изјасниле за единство во борбата против нацифашизмот, подржувајќи ги воените напори на САД за што поскоро завршување на војната.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
На Конгресот присуствувале и претставници од Стејт департментот и на Одделот за воени информации, што само по себе го покажува интересот на администрацијата на САД за проблемот на обединувањето на Американците од словенско потекло.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Под дождот куршуми и гранати сите бегаа, се криеја да спасат глава и зад себе го слушаа болниот, ужасно исплашениот, молежливиот и проколнувачки глас на Лина.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Ама јас го гледав в очи и во себе го собирав плачот и болката и инаетот и чувствував како прачката ми ја дере кожата од дланките...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Тешкиот мирис на крв, гној и хлороформ, без престан го раздувува ветрецот што дува од кај ливадите на Долна Арена и со себе го влечат двете рекички што се сретнуваат на крајот од котлинката.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Посивена од времето и прерано остарена од векот, истоштена и ситна, малендава, згрбавена, зад себе го влече синџирот на животот.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Во себе го собира, го стега со заби, го сподавува и го здржува грчевито...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Расплакана жена во одминати години, излезе од пожариштето и кога пред себе го виде Ѓорѓи, застана како омелушена. Секна плачот во нејзината уста.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Меѓутоа сведоците, како што се прави со шеријата и според шеријатските прописи за сведочење, кажаа друго: навистина Исхак-бег уште жив, бил самиот на сиот овој имот мутевелија и сопственик, но по себе го определил за мутевелија почитаниот Иса-бег, а по него неговиот најдобар син, по кого да се наредат најдостојните синови на нивните синови. И толку.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)