се (зам.) - чука (гл.)

ИВАН: Не грижи се. (На вратата се чука. Влегува Методи.) Што е?
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Ко некогаш не е во моето село, - снопје да се чукат со лескови вили, - растат нови луѓе, иде нова смена, - ко в приказна чудна селото се мени!
„Мое село“ од Ванчо Николески (1950)
Ама, ела зло без тебе полошо! Само гледај побрго: дури е жешко железото се чука.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Ете така, а сега да немам ни дрвце да си сварам уште едно грне грав. (се чука по главата) Ами, будаличко, го тргна грнето, тури им веднаш вода- изгасни ги.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Во гумното Вендиоско житото се чукало на земја, и само се веело. Се отсејувало.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
За чест кој ми прави душа си давам. (се замислува и после се чука по главата).
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Полјакот се чукаше по главата и мрмореше нешто неразбирливо.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Не сака ни велење оти како ќе речам јас (Се чука по гради).
„Антица“ од Ристо Крле (1940)