се (зам.) - сретне (гл.)

Природно е, натаму, да очекуваме, системите на писмо со поголем број на графички симболи за изразување на фонетските единици да се стремат да го надополнуваат количеството до наредната критична бројка, доволна за означување на илјадите, т.е. до 36 знаци.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Во таков случај, повторно можеме да се сретнеме со појавата на внесување во системот на писмо на графички симболи без фонетска вредност.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Професорите на Сорбона биле восхитени што имале можност да се сретнат со монах што може да влезе во расправа со нив, со ученост и суптилност еднакви на нивните а дури и повеќе од тоа.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Партискиот секретар на градот и градоначалникот се искачија на парадната бина за да се сретнат со водачите на козарите.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Сега ќе кажам дека со Владета се сретнав еднаш пред околу два месеца, беше јули, ми се чини.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Ќе се сретнам со Агна, ќе ме прашува за доаѓањето, но ќе ѝ кажам само бегло, без поединости, сѐ дури не се завршат работите до крај.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Првото што го слушнав, кога во еден краток момент го сретнав Котета Буџе, висок и поднаведнат, со мустаќите напред и со челото набрано од брчки како трапчиња за садење чудоцвеќе, или поточно кога мораше да се сретнеме, зашто патчето по кое двајцата бевме кинисале секој од своја страна, беше многу тесно и, откога јас му реков добарден и, не можејќи да издржам, ја спомнав и водата, тој рече:
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
По тие два дена, одново се сретнавме. Сега тука, во неговата канцеларија, беше дојден и вториот човек на партијата на власт. Седевме тројцата и пиевме кафе.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Сме се сретнале и лично и главно во груби црти знаеме сѐ едниот за другиот.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Во амстердамските вертепи сѐ може да се сретне, луѓе од сите континенти, но ретко или никогаш, Холанѓани.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Во „Клианкур“ сѐ може да се види и да се сретне.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
И додека на екранот се појавуваа убавите планински пејсажи на пелистерските планински височини, спикерот заклучуваше: Ако сте тргнале на одмор или планирате одмор, не заборавајте дека во светот постои вакво убаво катче за одмор и толку гостољубиви луѓе, кои денес можат да се сретнат во приказните...
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
На градилиштето се сретнав со инж. Бекар, директор на градилиштето на фирмата „Холцман“, за која работат „бетонците“, и го прашав што мисли за работата на нашите луѓе.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Неговата жена е Унгарка, забен лекар, со која се сретнал некаде на студии во Холандија, и со неа овде, во Уј, свиткал гнездо.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Си помислив дека ветерниците не би имало смисла да се сретнат во ерата на атомот и на високата индустрализација.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Сезоната беше одамна измината, но сепак можеа да се сретнат гости.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
По улиците ви нудат јадења и специјалитети од тесто, кои само овде можат да се сретнат.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
По истамбулските улици ретко можат да се сретнат и тролејбуси, макар што со нив е поврзан голем дел од градот.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Меѓутоа Орде не дојде вечерта и беше јасно дека тој заправо избегнува да се сретне со Милета.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Го научи дури да му подрече дека Стојан се слизнал вчера на корупка од тиква и лошо паднал, а самиот излезе уште рано, гледајќи да не се сретне со дедо Ивана.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Зошто тоа горко сомнение влезе дури во неговиот сон, да си мисли дека ни во сонот не може да се сретне со неа?
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Секој ден, само скришно од него, издемнувајќи го моментот кога не можат да се сретнат, го правеше истото тоа и Пискулиев.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Човечките битија не доаѓаат во врска едни со други само површно, како две билјардни топчиња, туку преку поврзувања што се создаваат кога двајца луѓе ќе се сретнат во световите на доживувањата.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
- Ваков пример и ваква снаодливост и храброст само во историјата може да се сретне...
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Дури Толе го водеше овој разговор пристигнаа и другите коњаници со пешаците. Не малку се изненадија и едните и другите кога им се сретнаа погледите и си ги слушнаа гласовите.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Притоа, настојувајќи да се сретне со погледот на секого од редот. И редот се сталожи.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Единствено заедничко место каде можеа да се сретнат и едните и другите беа кладилниците и казината на Партизановска, што ги имаше на секој чекор.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Кога нашите очи за првпат се сретнаа во препознавање, се сетив на Париз и долгите мерцедеси кои пловеа низ дождот кон Нотр Дам; мобилни стакленици, со јапонски физиономии зад стаклото и стотици никони кои се дигаат во слеп фототропизам, цветови од челик и кристал.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
ПОДЕЛБА (скаска со поднаслов: Подигра) - Се сретнале Е. А. По и Р. Полански. „Си ја подзалижал косата ко да одиш на подиум“, му рекол По на Полански. „А ти подзалажуваш во приказните ко подлец!“, рекол Полански. „Кога го подзасили тонот подзаличи на тип од подземје“, рекол По. „Па, колку што знам, тоа е и твое подрачје“, рекол Полански и дискретно подждригнал. „Што фураш, Полански, во филмовите?“, прашал По. „Подлогата ми е една мачка“, рекол Полански. „Еден тип“, подмачкува друг тип, го убива, го шиба во подлогата со мачката, става цемент и сѐ подзамачкува!“ „Личи на мене!“, рекол По. „А ти, што фураш?“, прашал Полански. „Нешто ко подмет ми е една подморница“ што полека, од разни подсвесни и подтекстуални причини, се подигнува кон Месечината.“ „Знаеш што, По?“, рекол Полански. „Согледувам: наше поднебје е ПОД!“ „Фино речено, Полански. Драго ми е што подискутиравме“, рекол По. Margina #19-20 [1995] | okno.mk 45
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Овие маскирања не се историски случајности на кои би можеле да им се восхитуваме или поради кои би можеле да жалиме.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Ќе се сретнеме со тоа: ова пречекорување и ова бришење ја имаат истата смисла, тие се еден ист феномен.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Фоте и Боге се сретнаа за првпат кога Фоте колабираше на работното место и веднаш беше однесен во Воената болница, а Боге беше во конзилиумот лекари што го испитуваа и му ја дијагностицираа болеста.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
- Јас пак би сакал повторно да се сретнам со стариот професор. - Повторно? Зошто?
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Добиените звуци се сретнаа над ливадата, се смешаа и се претворија во една ѕвонлива, еднолична музика. Бојан ја крена главата.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Во летните денови, кога Бојан ја имаше грижата за овците, тој не пропушташе ден, а да не се сретне со дедо Иван, кој исто така, иако стар, успеваше да оди по своето малубројно стадо.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
- Змија? - се стаписа Денко. - Змија, ами што! Има пепелашки, шарки, а нека те служи среќа да не се сретнеш со џиркалец!
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Господин Гроздановски, не тргнувајќи го погледот од кучето со кое како меѓусебно да се прашуваа што ќе прават откако веќе се сретнале, рече: „Ова ли е најденчето?“
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Првин, жителите на Потковицата си мислеа дека се свампирил пустиникот Акиноски и дека таков, повампирен, бара да си ја врати крвнината, макар и од погрешен човек, макар од кого ѝ да е, па престрашени ја избегнуваа гората, (дури и овчарите уште од зајдисонце се прибираа дома) а тој, Арслан бег, со пушката в скут, на коњ, со дружината по себе, акаше низ полето, но само од изутрина до навечер; и не одбираше ни од изорано ни од посеано, ни од ендек ни од дол, божем за да се сретне со него, со отворот што го галатеше, а всушност ги вијаше и ги поткупуваше воловарчињата и аргатите да извардат и да му кажат кој се крие зад гласот.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Благуна и Десимир потоа неколку пати се сретнаа долу, зад копите во ограѓето, а тоа не остана незабележително од жителите на Потковицата и врз Благуна падна тешка клевета - дека таа, оној пат, ги предала и дека сѐ уште ги предава луѓето од Организацијата.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
И ако сите знаеја дека една чупа, на нејзина возраст, ниту знаела ниту можела да знае кој сѐ работи за Организацијата но освен мајка ѝ Василица никој не ја зеде во одбрана, никој и не смееше да ја земе во одбрана.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Па, сепак, и покрај силното препотување, и покрај тоа што сѐ му се сплетка и измеша во главата, и покрај госпоштината со каква тој по прв пат се сретна и се уплаши од неа, реши да остане упорен и да ги прекори.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Кога на неколку чекори на излегување од кафеаната А А. ми рече дека би сакал повторно вечерта да се види со мене, зашто сум навистина многу начитан, но за жал без потребната идеолшка наобразба, јас се согласив повторно да се сретнеме.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Но ако не бевме и двете токму тоа: (недоразбирања што се движат едното спроти другото), кажи, каде тогаш ќе се сретневме?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
ИВАН
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
ТАША Зар не требаше да изнесам на виделина барем понекое делче од настаните за кои верував дека се случувале некаде и некогаш во мојот живот?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
И овие чудни зборови се на татко му на Иван. Ги изрече оној ден кога изгледа замина да се сретне со смртта.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Избегнувајќи да се сретнам со него,се оддалечив.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Се сретнавме под прозорецот на Ана - тој со дигнати раменици како да ќе полета, самоуверен и исклештен, јас подведнат, намуртен, лут.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Дните беа во агонија кога се сретнав со шашливиот Кузман на мостот под бронзените јавачи - Александар и Петар Караѓорѓевиќи.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Избегнував да се сретнам со децата од улицата и се прашував - како Пенчо успеал да ја обере недоверливата старица?
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Во првата јунска ноќ, млака, шумна и ѕвездена, се сретнав со Пенча.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Му го познавав добро табиетот, и знаев дека нема да се откаже; во еден миг, веќе зажалив што повторно се сретнав со него, и реков: „Добро. Но само четврт час“.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Истиот ден испратив белешка до Министерството за надворешни работи на РМ со предлог проф. д-р Владислав Барчиковски, со предлог од страна на Сојузот на борците од НОБ да биде поканет во Република Македонија со цел да се сретне со своите македонски пациенти. Одговор не добив ниту од Министерството, ниту од Сојузот.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Тој на бугарската влада ѝ ја пренел цврстата решеност на царската влада, како и на Виена, да не дозволат никакви промени во овој дел на Балканот и барал од претставниците на македонската емиграција во Бугарија и од тие на МРО (д-р Татарчев Христо Матев) со кои се сретнал да водат сметка за тој факт и да не предизвикуваат нереди во Македонија.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Има некои индикации што тераат да се претпостави дека Делчев кога бил во Солун да се сретне со Груев имал разговор и со некој од гемиџиите.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Сите лица со кои се сретнал Гарванов во Бугарија му советувале да се откаже од сѐ и да се помири со „сепаратистите“ и „партизаните“ - како што ги викале водачите на Организацијата.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Кој можеше да биде овој човек и зошто Вера не сакаше да се сретне со него? - си мислев.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Но кога се сретнав со нејзиниот поглед веднаш сфатив дека не сум во право.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Како ќе се сретнам денеска за првпат по ова кога ќе се вратам дома, како ќе се погледнеме.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Во сите тие денови на училиште постојано избегнував да излегувам на одморите, за да не се сретнам со Вера.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Има луѓе кое своето Јас потполно го заменуваат со некое друго Јас.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Настаните од стварноста и од нивната фантазмагорија се судираат и се кршат едни со други, а тие се обидуваат да ја докажат својата не-стварност: еден работник во поштата е уверен дека ќерка му не патува да се сретне со вереникот во соседниот град, туку засекогаш заминува на некој далечен остров; една кројачка го фрла тукушто прочитаното писмо на сестра си, во кое таа ѝ кажува дека сака да ја види, а оваа жена е уверена дека сестра ѝ ѝ соопштува дека татко им, кој умрел многу години пред тоа, наскоро ќе ја посети; еден студент, додека гледа во книгата пред себе, во мислите ги превртува животните стории на своите колеги и професорите – настани кои тие никогаш не би ни помислиле дека некогаш би можеле да им се случат.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Во 1900 год. тој учествуваше во „Македонската експедиција” на Руската академија на науките што го посети и родното село на Мисирков Постол, каде што се сретна со својот студент и ја имаше неговата помош и соработка.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Истата тешкотија и во уште посилна форма ќе се сретне при решавањето на прашањето – кој јазик треба да се признае за во училиштата и во општинската управа во патријаршиските реони.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Го обожувал Гете и неговото дело, затоа и посакал да се сретне со него.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Мислам дека многу касно на насловната страница на еден наш дневен весник се сретнав со репликата: „Ај речи му многу лајна да не јадат.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Старецот за миг стоеше, како да се обидуваше да го разбере неговото збивтање, кркорење и кашлање, но потоа, со некоја необична нестрпливост, речиси нервозно му мавна со раката да влезе.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Кога им се сретнаа погледите, оној на вратата повторно неуспешно заусти да каже нешто.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Чувствувам дека не ќе имам сили да се сретнам со Младичот.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Кога ветерот го зафати и него, кога му застуде и тој тргна кон дома. Во дворот се сретна со Профима.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
За него, ми се плачеше. Се сретнаа... На овој глупавиот Ф.Б.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Ќе се сретнеме ние уште еднаш, на кампување, на летување, на некое егзотично место, или во Трпејца.....
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Ќе се сретнеме ние уште еднаш... Ти - познат писател, дизајнер, лекар, апотекар... Јас - успешен музичар, бизнисмен, педагог, дерматолог...
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Се плашиш да не ти го фати погледот, да не ти се сретнат очите.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Еда, клај крст на чело оти останав, и велам, со едно мечиште вака, колку со тебе наблиску се сретнавме, ба му газникот, велам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Ама таму ќе се смират, рече попот, само што ќе се сретнат и ќе се смират.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
ќе те дупат муви и горештината и ќе скапуваш, да не можеш да се мрднеш, и во Серес им ги турнавме куќите за да правиме окопи, и земјата е секаде празна, народот бега, а окопите ни беа покрај пругата, оти полето беше под вода, а почна и маларија, трески големи и секое утро врви човек и ти дава кинин во окопите и ние го пиеме ко ракија, а горчи, леле мајко и ти даваат некој пченкарен леб, може човек да отепаш со лебот и некогаш ќе сварат грав, ама грав нема, само неколку зрна се бркаат во казанот, и не можат да се сретнат, да се видат
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Никој со никого не сака да се сретне, да си помогне.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Којзнае дали на сите вака им иде кога ќе се сретнат со смртта?
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Всушност, едната клепка ѝ беше сѐ уште подотворена и од белката ѝ излегуваше една студена светлинка во која се гледаше сиот грешен свет со кој беше се сретнала.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Bo барањето на што поубедлива документарност при интерпретација на личните и општи судбини, зафатени од виорот на Балканските војни и Првата светска војна, покрај кажувањата на десетина преживеани учесници од Македонија (со кои успеав да се сретнам во Битола, во Солун, во Берово, во Горно Коњаре, Скопско, во Ваташа, Кавадаречко, во Слојштица Демирхисарско, во Жиово, Мариовско, во Претор, Ресенско и т.н.) ненадоместлива помош ми беа и белешките на учителот Милорад Марковиќ, односно неговиот „Воен дневник“, којшто во еден поголем дел е воден на боиштата во Македонија.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Да се сретнеш со бога. Ама и во него се гледа со неверица.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- И нафрлете гранки над него. Проказник ќе отпее молитва. Ех, господи...
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
2 Темни и молчаливи, не само со секири или вили туку некои и со пушки скриени под колите и некои со кубури и јатагани во длабоките појаси, тие дваесет и осуммина продолжиле по покопот да ги влечат чкртавите двоколки по никакви патишта, оние по кои можеле да минат незабележени, и по беспаќа на кои сенките се кинеле со тајна.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Разговараа без онаа нужна почит на селани кога се во туѓа куќа и пред домаќин со кого штотуку се сретнале.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Несреќникот некако си ја затнал раната на рамото со земја и здробени суви лисја тутун.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Простете, им пришол Васко Тушев; очите сѐ уште го болеле - ја слушал во ноќта својата песна, со разденувањето ја заборавил, останала пустош во душата; еднаш, во некоја друга ноќ, ќе се сретне со сенката на својот мртов баџанак и пријател, те чекам, дојди, ќе му рече таа сенка, и тој ќе ги подаде рацете кон сите сеќавања на својот живот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Сакате ли да ви раскажувам какви тревки има на земјава?“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Еднаш, во шталата во која спиел на душек, Илчо Просинек се сретнал со повампирениот пакосник.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Чудовиштето што им го претскажувал Дмитар-Пејко одамна престанало да им ги души наморничавените тилови; му го сечеле на жолтичавиот старец челото, умрел, го запалиле и го закопале, со него во гробот останал и дел од нивниот страв и веќе не се плашеле од сеништа и од иконописечки забести, ноктести, месести и грблести животни, гигантски гасеници со гуштерски нозе и лилјачки крилја, туку се обеспокојувале од можноста да се сретнат на својот пат со живи.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Слепо во споулавеноста барајќи пат кон тишини во кои не ќе зататни ни пушка ни топ, по богтизнае колку замаглени дни и студени ноќи, се сретнал во безживотен дол со калуѓер.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Доаѓал во бела мантија и во чорапи од козја кожа. На вратот му виселе недоза’рѓани клопотарци.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
ИЛИЈА: Знаеш ли ти дека вприквечерина се сретнав со него кај Антица, по еден случај, и се скаравме заради тоа што не ми ја даваше?
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
АНТИЦА: (мошне љубезно). Мамо, вчера утро кога се сретнав со другаркине, ме прашаа кога да дојдат кај нас на поседа со работа (Имитира некоја).
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Пероните беа полни, но нивните погледи никако не можеа да се сретнат.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Беше омажена за еден салонски магионичар, со кого што требаше да се сретне тој ден по посетата на роднините во Сарагоса.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Изгледаше како накиснато врапче во својот студентски капут и во пролетните сандали, и беше толку вознемирена поради непредвидената несреќа, што заборави да ги понесе клучевите од автомобилот.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Довидување, мило мое, може ќе се сретнеме пак во некој друг живот.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Да биде уште полошо, некако ми се допаѓаше терминот „граѓанин на светот“ кога го замислував како круг од многу селани и граѓани кои меѓусебно многу лесно можат да се сретнат и да се разберат.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Во близина немаше жива душа: со страв во срцата, жителите на Шумшул- град останаа зад залостените врати на своите куќи.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Ми рекоа дека секој роб, пред да стапи во рудничката јама, должен е да се сретне со Мортенија и да се заколне на верност.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
- Оние што ловат робови за Мортенија и самите робови без иднина.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Внимателно го зедов и го ставив под кошула.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Кој знае не ли ќе се сретнат еднаш тие на вселенска журка, на која Сатурн и Венера ќе пеат своја песна: Сонцето ум изгубило и се заљубило!
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
- Можеби, - се согласив со галебите. – Сепак се надевам дека еднаш ќе се сретнам со него.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Над шумата прелетаа штркови и жерави. Брзаа да се населат крај езерото на чиј брег се сретнав со првиот жител на Шумшул- град, со старчето Водомар.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Никој никого не познаваше, божем првпат сме се сретнале на тоа проклето место.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Проклет да бидам, можеше да се сретне и срце, нежен поглед, да ве удри топлина.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Во домот можеше да се сретне секаков свет.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Иако почесто се среќаваа на скалите на зградата или во дворот, таа во почетокот не обрнуваше внимание на него, но со време, кога ќе се сретнеа, таа ќе го загледаше малку подолго, а и тој ќе ја загледаше малку подолго и тогаш автоматски се поздравуваа, како луѓе што им е непријатно молчешкум да се разминат.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Љубовниците успеваат да се сретнат во последен момент и Пол умира на рацете на Марсиа.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
На масата ќе ја забележат чашката со сѐ уште топол чај, омилен пијалок на Арафат, но тој се спасува во последен миг и заминува во Јордан, потоа во Каиро, кај што ќе се сретне со Титовиот пријател Насер.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Мандес Франс тогаш веруваше дека Израел требаше да го признае ПЛО, одбивајќи да го признае и да се сретне со Арафат пред тој да го мине Рубикон.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Летото пред да се сретнам со Махмуд Дарвиш на брегот на Охридското Езеро ја читав и преведував неговата поезија.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Тоа беше за мене исклучителна привилегија, покрај претставувањето на неговото поетско творештво во Катедралната црква Света Софија во Охрид, да ја дополнам живо, вон јазикот на енигматичните медиуми, празнината што ја имав за настаните по напуштањето на малата палестинска држава во Тунис и збогувањето со Јасер Арафат...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Судбината како да сакаше да се најдат двата големи поети во една точка каде што се соединуваат едниот со другиот егзил, каде што се остварува враќањето од него, неговиот можен крај, пред новите почетоци...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Но за да се раскаже таа сторија требаше да се вратам неколку години наназад, во летото на 1978 година кога за првпат се сретнав со соборецот на Јасер Арафат, големиот палестински поет Махмуд Дарвиш, заедно со неколку палестински поети, во Струга, на бреговите на Охридското Езеро, кое го сметав и за своја конечна татковина...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
И едно утро, во Рамалах, идната престолнина на неговата палестинска државичка, израелските полициски сили ќе упаднат во куќата во која престојувал Арафат.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
XXII И така, крај ова Езеро, уште пред да започнат моите дипломатски години, пред да се сретнам во Тунис со Јасер Арафат, како амбасадор во државата која не постоеше, а денес на некогашната држава што не постои, а тогаш ја претставував, го открив Махмуд Дарвиш, големиот поет на Палестина, живата поетска легенда на арапските поетски пространства, кој задно со поетите кои го придружуваа, небаре излезени од воените ровови, дојдени да сведочат крај Езерото за нивната борба за слобода, за вистината на својот народ.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Тоа беше повеќе посакувана, принудена, отколку реална историја, во која јас бев еден од малите протагонисти.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Од турско-арапските можат да се сретнат: јалан-шаит, окадар, текнефес, ќор-сокак, а од турско-персиските: адаш, дамбетер, јолдаш, топана, тутун-ќесе и други.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Од восхитот со кој му зборуваше Камилски на Татко за руските класици на литературата, најмногу откривани од читањето за нив во делата на Андре Мазон, Татко можеше да утврди лесно од каде потекнуваше прорусизмот на неговиот пријател, кој подоцна, продолжувајќи во просоветизмот својата судбина ја насука во сталинизмот, што можеше да го чини глава на Голи Оток.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Татко остана чувствителен и на судбината на Сефардите кои беа спасувани во Албанија, при крајот на монархијата и периодот на италијанската окупација, кога земјата имаше автономија на одлучување, издавајќи им визи за престој на еврејските граѓани кои бараа спас.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Андре Мазон ќе појде во Јасна Полјана за да се сретне со Лав Толстој за да проникне што подлабоко во рускиот роман работејќи врз докторската дисертација за рускиот романсиер Иван Гончаров.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Татко во еден период се допишуваше со својата братучеда Лејла, но никогаш не ја виде, само се случи по многу, многу години нивните деца (Етем Устер и авторот на книгава) да се сретнат ненадејно во Париз и да го живеат сродството, да чувствуваат нешто силно заедничко, коешто можеби само судбината на егзилот може да го донесе.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Осамените срца низ градот можеа да се сретнат во групи од пет до седум луѓе.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
„Ти кажав“, рече О'Брајан, „дека ако воопшто се сретнеме, тоа ќе биде тука.“ „Да“, рече Винстон.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Во извесна смисла тоа беше подлабоко од пријателство, тие беа интимни: некаде постоеше место на кое можеа да се сретнат и да разговараат, иако вистинските зборови можеби никогаш нема да бидат изговорени.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
А некој што седеше од едната страна од него рече додека тој минуваше: „ Ќе се сретнеме на место на кое нема темнина“.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Не беше сигурен дали е тоа гласот на О'Брајан; но беше истиот оној глас што му беше рекол „ ќе се сретнеме на место на кое никогаш нема мрак“, во оној другиот сон, од пред седум години.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
„Мора повторно да се сретнеме“, рече тој. „Да“, рече таа, „мора повторно да се сретнеме.“
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Се сретнаа всушност, сосем случајно.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
И самото доаѓање тука беше непромислена работа, а вистинска лудост беше што дојдоа заедно, иако, навистина, по различни патишта, за да се сретнат пред самиот праг на О'Брајан.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Клекна и почна да ги бере делумно за да му мине времето, но и поради една нејасна желба да има букет цвеќе да ѝ го понуди на девојката кога ќе се сретнат.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
„Повторно ќе се сретнеме - ако воопшто се сретнеме...“
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Не постоеја докази, само краткотрајни погледи што можеа да значат било што или ништо: делови од прислушнати разговори, бледи чкрабаници по клозетските ѕидови, еднаш дури, кога двајца странци се сретнаа, едно мало движење со рацете што изгледаше како да може да биде знак за распознавање.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Но токму во тој момент толпата ги притисна еден кон друг и нивните раце случајно се сретнаа.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
„ Ќе се сретнеме на место на кое не постои темнина“, му беше рекол тој.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
По дваесет и седум години, што значи дваесет и четири години по смртта на Бах, баронот Готфрид ван Свитен, кому впрочем Форкел му ја посветил својата биографија на Бах, а Бетовен својата прва симфонија, се сретнал со кралот Фридрих накратко, и за таа средба вели: Тој [Фридрих], меѓу другото ми зборуваше за музиката и за еден голем оргулист Бах што живеел извесно време во Берлин.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Знаењето ќе се зголемува со зголемувањето на опсегот на околините што се истражуваат, со игрите што ќе можат да се играат, со новите луѓе што ќе можат да се сретнат, со новите јазици што ќе може да ги учиме.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Фино што се сретнавме! Здраво, драга моја Желко!
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Елена беше разбрала дека Марија, набргу откако се сретнаа и ѝ го претстави вереникот, Германецот, се омажила со него и заминала да живее во странство.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Набрзина, намерно, таа го препраша дали да ја прифати поканата од Хелвиг да оди во Германија. Да се сретне со детето.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Тој се враќаше од училиште. Се сретнаа на влезната порта.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Се сретнаа во собата за разговори. Се прегрнаа.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Сепак реши да ја посоветува: - Оној момент кога самата ќе почувствуваш дека си доволно силна да го издржиш патувањето, да се сретнеш со Хелвиг, со синот, можеби и со свекорот и свекрвата, тогаш - тргни. Но, не порано.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Исто така беше сигурен дека таа никогаш повеќе нема да сака ни да се сретне со нив. А камоли да живее во исто семејство.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Нејзините очи се сретнаа со неговите и јазикот почна да му се плетка, но погледот му остана втренчен и не можеше да се откачи.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
На завртувањето погледот ѝ се сретна со очите од Крлета и само ги наведоа главите и продолжија напред, а Бојана позабрза и пред самата порта на Бисера ги стигна. Сите три фрлија поглед во дворот на Бисера и како нарачан го видоа поп Петка под лозницата — седи замислен, со некакви исчекувања.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Третиот четврток дојде многу побргу од вториот, оти веќе за тие седум дена и двајцата подготвија „терен“ дома и можеа послободно да се сретнат.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Неколкупати им се сретнаа погледите, ама тој не можеше да го издржи нејзиниот.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
И така тој по нивјето, по гумната, таа дома — ретко ќе се сретнат до есен.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Очите за првпат им се сретнаа и за мит Се наведоа и на едниот, и на другиот, право надолу.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Во Битола се сретнаа даскалите — витолишкиот Бино и старавинскиот Димо — и почнаа да се глодаат: — Добарден, Јуда Искариотски, — го поздрави Бино Дима на атпазар пред Налевиот ан и плукна пред него.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Во времето и во просторот, каде можела Мајка да се сретне, да се размине со Татко на Балканот.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Си замислуваа, макар со голема старосна разлика меѓу нив, каде можеле да се сретнат и да се разминат на Балканот, до денот кога си ги поврзаа животите во една судбина.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
И калуѓерката Смилја не го напушташе манастирот. Дојдоа нејзините родители да ја земат дома, но таа се затвори во одајата и не излегуваше надвор, не сакаше да се сретне, да се види.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Потоа се сретна со Комисијата, и им ја кажа целта на своето доаѓање; им кажа дека е испратен од Владата за да ги пренесе нејзините ставови со кои се инсистира Комисијата во својата работа да ги има предвид историските, националните, етничките, културните, верските и јазичните карактеристики на Подрачјето.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Неколку пати се сретнаа на главната улица навечер,а еднаш Едо и се јави по телефон од јавна говорница.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Договорени сме таму да се сретнеме на појадок“, му рече пријателот.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Таму застанаа некаде, меѓу некои обраснати ѕидишта, офицерите се сретнаа со други офицери после што војниците направија обрач околу зелената ограда на некоја неголемка ливада сред која беа наседнати и некако забиени еден во друг цела толпа од околу сто и педесет мажи од најмали до најстари, немоќни старци со кечиња, забрадени или небричени, со испиени лица како да гладуваат, со пропаднати очи и со веднати глави и замислени лица.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Марија, ја викнав. Не се огласи, Марија, Алјаска ја споменав, но не ти кажав за неа, за истражувачите и ловците со кои се сретнав во своето детство.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Не ѝ зедовте слика, сакаше да праша и не праша, не сакаше да се сретне со зажарениот поглед на богословот. Тогаш...
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Но не умре кога се сретна со двете запалени очи во мракот. Застана.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Тогаш не беше далеку од тоа горнопланинско село, но селото во ноќта не го виде за да се сретне со некого кој подоцна, по игра на случајот, ќе ја измени неговата врвица.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Тоа сум јас. Еј џукело Ќе се сретнеме пак. И ќе ти кажам еј како те сакав куче едно.
„Курвите на ѓаволот“ од Елена Велјановска (2013)
Во секој случај, таа средба, со сенката или со вечно живиот благородник и патриот Никола Леко кој изгледа редовно навраќаше во подземјето од далечната 1592 година (не поверував кога се сретнавме дека и Господ го осудил да престојува овде) за мене претставуваше голем настан бидејќи верував дека со негова помош ќе можам да потврдам или да преиспитам некои од сознанијата заради кои и се најдов во безизлезот.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Праќаше абери да се сретне со познатите на кои можеше да им верува, го побара и Каламатија кај кого беше останала благајната со народните пари со кои беше и тој задолжен, но набрзо сфати дека многу работи се измениле додека беше отсутен па речиси неволно заклучи дека за жал нивната Организација потсетува на откачена карпа што се тркала од Исарот и никој веќе не може ниту да ја запре ниту да управува со нејзиното паѓање.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Со Борис Стојчев по онаа „вечер на славеите“ се сретнав утредента, во бурекџилницата, додека ги чекав симидите.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
22 УТРЕДЕНТА Пандо се сретна со Кире. - Јас и вчера те барав, дедо, ама никако да те најдам. Каде си бил?
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Стигна ли во Битола?
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
- Доста, жити Бога... И тоа го правам, ама обратно. Сѐ наопаку.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Само една недела подоцна Коста и Јован се сретнаа во болницата во Елбасан. Коста како возач на Високиот, а Јован закован за креветот.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Пеце, штом се сретна со неговиот поглед, знаеше дека нема некажување.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Кога првпат се сретнаа, Лидија му рече: - Како те викаат?
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
А таму се сретна со несреќните врапчиња и се настрви на нив.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Нели ти реков дека Рајна се пофали, кога дојде да ме замоли да ѝ помогнам да се сретне со Анатолиј, оти на серенадата што ѝ ја приредиле некоја вечер пред да ме посети, била испеана и познатата песна за Рајна Бурева но без прекарот на Бурева туку со името и презимето на наша Рајна Коцева!
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Зимата и заборавот се сретнале некаде зад нашите допири и кога се доселиле немо, небаре љубовници се разделиле. ... а толку сакав да ти го цртам аголот на тој лелек на цветот, меѓу луѓе залутан.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Се сврте налево за да се мирисне додека сите пишуваа, дури никој не можеше да ја види - и погледот ѝ се сретна со едно од девојчињата што стоеше надвор со Ирена.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Во еден миг дури сакав да застанам на вратата и да му пречам, за да ме удри со стаклената топка што му ја купив пред десетина години, кога се сретнавме.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
И не знаеш кај да гледаш, што се вели, ти е страв да ти се сретнат очите.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Жените веќе се пуштаат и се гледаат, како да се сретнале по многу години.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Дали се сретнавте со други странци, прашува Панделеев.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
На влегување, пак ни се сретнаа очите со Германецот. Ни се полажаа.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Се сретнавме на едно празно место кај што дуваше од вратата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Уште поверојатна е претпоставката според која на истово островче требало да се сретне со божемскиот Вок со едно око, оти без помош од Вок, исекот на 365-те денови, како и дотогаш, пак ќе носи триста незгоди при патувањето од најсеверниот свет до најјужниот југ.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Еден ден О се сретна со глув човек.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
- Чекај, позната си ми! Се сретнавме на палубата на „Морфеј“ кога се случи бродоломот.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Подоцна, кога и да се сретнеа, со задоволство застануваа на разговор.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Натажениот и продорен поглед на двете жени се сретна некаде во средината меѓу нив.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Двете колони тенкови, едната од Лерин преку Псодери, а другата од Костур преку Габреш, се сретнаа на крстосницата подолу од селото Желево и се упатија кон Превалот каде владината пешадија веќе два часа води борба.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Си одевме по овците така молчејќи, а трите кучиња- Шарко, Геско и Мурто- радосно трчаа околу булукот; ќе се сретнеа на горниот крај, ќе се здавеа и пак го обиколуваа булукот, сега трчајќи во обратен правец.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Поминало подолго време и пак се сретнале мечката и човекот.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
БОЖО: Духовито. ЈАКОВ: Колку се може. БОЖО: Сме се сретнале порано?
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
МАТЕЈ: Случајно се сретнавме. Автостопира. Оди за Грција.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Ден подоцна, Фокс и јас се сретнавме на аеродромот Нарита, во суши барот на ЈАЛ - овиот терминал.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Не се сретнаа со Чана како што се имаа договорено, а не ја најдоа ни во училишниот двор.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Сакањето беше некое чувство на задоволство кога ќе се сретнеа и кога заедно ќе си играа во дворот и градината, иако на крајот играта завршуваше со плачење од страна на Пела.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
А, заборавив да ти кажам, во дворот, во купот луѓе ја видовме баба Митра со Дончо, ама после се загубивме, не се сретнавме!
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Кога навечер, по враќањето откај сарајот, не можејќи да се скраси в постела, нервозно шеташе нагоре-надолу по плоштадката пред Капан-анот, која дење се полнеше од трговски договарања и преговарања, тој избегнуваше да се сретне дури и со Марин Крусиќ, зашто сега со никој жив не сакаше да ја дели својата болка, како таа единствено да му остана од Атиџе.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Синот на Тајко имаше едно својство кое, додека не се сретна со Марин Крусиќ, и не го сфаќаше толку сериозно.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Копнее ли сега таа по него и смислува ли начини како да се сретнат?
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Нема ништо лошо во тоа да сакаш да се сретнеш со оној што те интересира. А, ти мене ме интересираш.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Сега јас се чудам: со каков човек ли се сретнала Билјана, ни црн, ни висок, ни грд, - а сепак чуден!
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)