онаа (зам.) - мој (прид.)

Вистина, остана еден печат на преуранета зрелост на нејзиното лице, што пред тоа го немаше, една одвај видлива сенка на староста, прв бран на созревањето, и јас знаев дека тоа веќе не е онаа моја Луција од разбојот, од гимнастичката сала, тоа златно дете чии носници се ширеа по доскокот како кај уморно но весело коњче; но бев среќен што тоа е сепак Луција, макар и една друга Луција; ми се чинеше дека сум задоцнил, дека нешто ми е одземено од првата за да ја добијам оваа втората Луција, но мојата љубов во ништо не се менуваше; дури може да се каже дека сега во оваа Луција ја сакав и претходната Луција, и сегашната; јас сега сакав две Луции, и тоа беше невозможно да се поднесува без допир со Луција.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
„Се смеев!“, велеше Рајна додека ѝ ги мачкав раните со онаа моја жолта маст.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Сѐ ми се чини оти најпрва на лизгавицата стапна онаа моја несудена пријателка Рајна.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Знаеш ли што сторила онаа моја ќеркичка минатата сабота, кога нејзината единица била на поход на патот кон Берхамстед ?
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
„Ме болеше ама се смеев бидејќи тие веруваа дека сум некоја ситна алка во некој важен синџир!
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)