Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Зарем сето ова не е најдобро лобирање за самата Македонија? ***

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Само црцорот на птиците потсетуваше на другите обични денови. – Ова не ќе е на арно! – промрморе мајка ми и се упати кон кујната во дворот.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

- Не разбираш, - ми вели, - дека ова не е колење туку развојна игра.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Но ова не го спречи Вангела уште еднаш да ме уцени.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

„А ние, долно маало, мислевме поплава!“ Веќе беше јасно дека ова не е работа на Џорџ и на Жабе.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Виде дека морам да се потпрам на нив и ми вели, ова не е, вели, работа за општи работници, ова ести мајсторска работа.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Ќе ме убедува дека ова не е Среден век ...

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Чекај да видиш кога ќе се стемни и кога ќе се запалат светилките, ми рече таа. Ова не е ништо, додаде.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Кога ја видов не почувствував никаква блискост кон мајка ми, а и таа кога ме виде рече ... е ова не е моето чупе, такво бледо и слабо!

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Одамна отидоа химените... м Дејан, ова не е „Нова Македонија” или „Пулс”.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Во овој смисол фразата „институции на системот” е депласирана.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Таа открива физиономија на жалосно жапче и така покажува дека ова не е никакво тврдо становиште, а просто посочување на една можност.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Стоеше нешто срамно зад него, тој го усеќаше како мртовечка рака на рамена, а можеше се да стане одеднаш поинаку, со еден познат збор, со едно обично помислување, дури уште ова не е поминато.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

• Негација е еден од наједноставните. „Ова се случува“ е променето во: „Ова не се случува“; или „Јас сум љубоморен“ се менува во: „Јас не сум љубоморен“.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Ама ти запамети за понатаму. Можеби ова не е првпат дека нè лажеше, но добро ќе е ако биде последен пат.“

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

— Бре, бре, бре! Уште ова не беше се чуло: рисјанец да дигне рака на Турчин! — се чудеа полјаните по тие села. Но насекаде таа постапка предизвика чудење и некаква кураж кај христијаните, а извесен трепет и гроза кај Турците.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Не дека зборот “писмо” престанува да го означува означителот на означителот; тоа во една чудна светлина покажува дека “означителот на означителот” престанува да го дефинира акциденталното удвојување и секундарноста лишена од нејзините права.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Таа мора да го стори ова не само поради тоа што сето она кое желбата сакаше да го оттргне од говорната игра одново се враќа во неа, туку и поради тоа што истовремено, и самиот говор се наоѓа загрозен во својот живот, изгубен, отсечен, поради тоа што повеќе нема граници, препуштен на сопствената конечност во истиот миг во кој изгледаше дека неговите граници се бришат, во истиот миг во кој престанува да биде сигурен во себе, опфатен и ограден од страна на бесконечното означено, кое изгледаше дека го надминува. 50 Margina #11-12 [1994] | okno.mk

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

- Ама не сфаќај ме лошо, војводо! И ти и Бојан, и планинава и твојот добиток, и кучињата, мили сте ми, премили, но ова не е мој свет.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Не, ова не е некое пусто место (во нас пустините се дамнешни болести) Под јазикот на змиите расте коприва а ветерот е питом како ѓурѓовденско јагне.

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Ова не е ханкиманки бизнис како што правите вие тука.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Ова не е капитализмот твој кулачки, па да има наредби.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Ова не е празнична седенка на главите на сојовите, си мисли.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Таа божем скришум ме одвлече настрана, за да не видат другите, скришум се обиде да ми даде две навидум големи копчиња обвиткани со пришиено платно и ми рече: - Ова не се копчиња, туку два златника.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Каков анален простаклак од устен происход е да се каже: „Овие не се мустаќи, ова е сунѓер за газот бришење; ова не е алатот, ова е џезве за кафе да си варат жените; овие не се очи, овие се ламби за да не одат жените на мочање по темница; ова не е глава, ова е шутка, во неа да се мочат и серит домаќинот и домаќинката, сега е зимно време, мрсно се јадит, дрско се серит.“

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

„Ја барам Гертруда,“ рече Рајнер. „Презимето не ѝ го знам.“

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Нѐ погледна и рече: „Ова не е соба за прва брачна ноќ. Што барате овде?“

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Што значи да ти дојдат протагонистите во претставата и да ти кажат - „Директоре, ова не се издржува.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Не, јас ова не можам да го допуштам! И тоа е современиот мртовец!

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

„Мило момче, мило мое радосно момче, како ли те сакам!“, восхитено извика Авдотја Игнатјевна, „Камо покрај таков да ме ставеа!“

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

А Царјанка продолжуваше: „Ако не е така, ако ова не е вистина, нека каже мајка ми”.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

- Ова не е наша работа, велам, ова е ваша работа.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ова не ќе биде волк, си велам, и мечка не ќе биде, си велам, и одам, му се придоближувам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Ова не ќе излезе на добро, му велам јас на Јона, ова мора да донесе некоја болест, му велам, или некоја чума или краста, му велам, сушна година или вошливо време, му велам, или пак некоја долга војна.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

За системите на писмо може да се зборува врз основа на графетички фактори, како што се големината, стилот и конфигурацијата на симболите, или смерот на пишувањето; но ова не ни помага да ја разбереме суштината на графемите и како тие се употребуваат.

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

Со ова не завршуваше западно-источната дебата на Татко и Камилски за лавиринтите.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

На газдата на арабаџиите ова не му се веруваше. Помисли дека биеја шега, голема шега со него.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Симболично секако, иако ова не беше далеку од вистината.

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

Ова не можеше да се однесува на никој друг освен на Сајм.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Само по себе, ова не беше откритие.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Во суштина, размислуваше тој додека ги исправаше бројките на Министерството за изобилство, ова не е дури ни фалсификување.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Сѐ што речеш ил помислиш не стивнува Тук, останува, тлее во вечната правда Не порекнувај оти дур в идни животи ќе страдаш Не се шегувам, не, ова не е никаква парада На хирови и суети, туку уште од доба стара

„Сите притоки се слеваат во моето корито“ од Марта Маркоска (2009)

Ова не го потпомага дијалогот кој е потребен за технологијата да стане проблем со кој ќе се бават нашите луѓе, ќе се зафатат со него на еден рефлексивен филозофски начин.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

— Шо велите, де? — праша Трајко со треперлив глас и опули во Илка и Доста, мислејќи дека на Стоја и Митра ова не им е толку важно.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Денот е со многу повеќе светлина од другите досега, ама како да се вратени во она февруарско утро од пред четири години, само што се чини дека ова не е гаковската станица од калната рамна земја! гласно размислува Чана.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Ама не можам да си го најдам веќе околувратникот...

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Мислиш ли дека ова не е доволно! Ебате живеачката!...

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Си го собирам убавиот капут...

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Се знаеше дури и дека ова не е одмазда, уште не, туку непознато задоволство, болно задоволство, капки лимон на рана чиј бол е нужен.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

По стиснатите веѓи и брчките околу усните на богословот знаеше дека ова не е нивен последен разговор.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Жената беше смирена. Ова не беше прв пат во тие тешки денови, кога се бореше да го спаси патот на јагулите, да го гледа како зборува на сон.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

– „Е лели и ова не ми го веруваш, бре татко, ами кога беше ти на орање во големата нива, лели ти ги тераше Велко воловите и јас си зобав црви во браздите изорани; ами лели Велко ти рече два три пата: дедо, дедо, нашиот штрк ете го зад тебе, и ти на треќиот пат ме удри со остенот и ми ја окрши писката од ногата, та едно чудо време боледував, одвај дури оздравев.

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

„Ете, се случи.“ Ова не беше добро.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Се разбира, ова не го говорам од личен опит но многу вакви бракови знам, а сепак, немам слушнато за душа што излетала од спомнатава тежина.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Добро е што овие глупости не ги слушаш. Којзнае што ќе си помислеше. А можеби и ништо немаше да си помислиш.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Е, мој фантасто, ова не го очекуваше, нели? Беше во право. Овидие.

„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)

ТЕОДОС: Молчи мори и ти, фараонке! Што рече!

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

ПОЦКО: Ова не е некоја царска работа, туку наша, рисјанска...

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Иако ова не е она на што реферира Дерида со својот термин diffѐrance - нешто што не може да се задржи или сфати - една ваква анализа може да биде исто толку блиска како онаа што би го откривала ова нечујно својство на јазикот.

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Ова не го измени нашиот живот, но многу измени во нашата душа.