нѐ (зам.) - повика (гл.)

Можеби крај Рано, в зори, порано од кога и да било, Мајка нѐ повика сите в куќи.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Нѐ повика на состанок на литературниот кружок, за да ни ја образложи програмата.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Царот нѐ повика сите, советници, асикрити и граматици, во нејзината одаја.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
- Не плаши се Џемале, немаме време да го урнуваме твоето мало царство, ќе нѐ повика оној.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
По завршувањето на програмата, нас неколку, нѐ повикаа на коктелот за слободните офицери.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
По дваесетина минути нѐ повика. - Сѐ е во ред.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
XVII Денеска чичко Лозан нѐ повика кај него на многу важен состанок. Соопштението го пренесуваше Танас, трчајќи од еден до друг како ветар.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Утредента учителот нѐ повика во канцеларијата.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Затоа и Коле нѐ повика да минеме наведнати крај оградата од бавчата, а оттаму зад местото од каде што некни се вовревме кај коњите.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Во тој момент домаќинот нѐ повика сите да излеземе на тремот.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Бабата Русинка нѐ повика да влеземе во собата, а ние срамежливо ја подотворивме вратата и влеговме со козлето.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)