ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

„Голема задача на херојот”, после долгото лутање низ (својата) човечка душа и стекнувањето согледби, „е да ни се врати, преобразен, и да нѐ научи на лекцијата што тој ја совладал, за обновување на животот.”

- Мајка ми нѐ научи да зафати чорап или нешто.

Државата нѐ научи да не работиме, туку да чекаме интерес од по некоја пара што ќе ја клајме во штедилницине“.

Тука е и крај на записов што не е и што не можел да биде расказ за селото на каков нѐ научил нашиот писмен мислител.

СУЛТАНА: Татко ви инаку ве учеше. ЕВТО: Знам што нѐ учеше. Кажи што нѐ научи?

Ликот на Џоан Крафорд што го проектира Копола е гротескен, дури и благо критичен.

Нејзината Крафорд е нарцисоидна, манијачки опседната со својот изглед, иако не е во состојба да си ги скроти движењата и да си ги контролира зовриените немири што ѝ пламнуваат од отмената, спастрена, грижливо градена персона.

Црнечкиот геј-уметник се осврнува и на еротиката на ропството и на еротиката на аболиционизмот, со која ја истакнува суптилната порнографија што е имплицитна во пропагандистичката противробосопственичка уметност на аболиционизмот, а посегнува по естетиката на машката геј-култура поради нејзиното камп-осликување на општествената, на институционалната и на расната доминација.172 Во овој впечатлив и оригинален настран филм, како и во многу машки геј-реакции на ХИВ/сидата, ништо не е свето.173 За да ја посочам точната природа на културното дело изведено со ова настојчиво и упорно нарушување на жанровските граници – што е престапничка практика карактеристична за машката геј-култура, која изгледа решена да нѐ научи да се смееме на ситуации што се ужасни и трагични – детално ќе го испитувам машкиот геј-прием, присвојување и настранување на еден класичен артефакт од американската популарна култура.

Изведбата на Копола е апсолутно класично одигрување на жена што видливо „шекнува“ – она што Гордон, можеби, би го опишала како слом и ранливост – а тоа е оддавање почит на пресвртот на ѕвездата од преседанот на Феј Данавеј во Најмила мамичке, кој нѐ научи самата Крафорд да ја третираме како своевидна скица на женската комбинирана гламурозност и абјектност, на занесната екстравагантност и на драматичното, хистерично, беспомошно распаѓање.

Небаре Копола имитира дрег-кралица што ја имитира Феј Данавеј која ја имитира Џоан Крафорд.

Да, бевме заслепени. Нас, простите селски деца така нѐ научија, така ни го имаа испрано мозокот што во него немаше место за да се роди мисла и мислење...

Сара тогаш имаше петнаесет, а јас четиринаесет години; таа не се ни обиде да се запише, а јас не успеав да го положам приемниот испит.

Едно неделно утро доктор Брике ни рече дека нѐ научил сѐ што самиот знае за цртањето, и нѐ советуваше да се запишеме во Уметничкото училиште, каде можеме да ги продлабочиме цртачките вештини, и да започнеме да учиме сликање.

(Земјата. Родот. Имињата на убијците на слободата. Но и на оние кои нѐ научија како да го пишуваме нејзиното име).

Беше тоа лекција за самото пишување, за ставот.

Хулио Кортасар најдобро ја сосредоточува големината на тој долг: „Големата лекција на која нѐ научи Борхес“, рече Кортасар, „не беше лекција за темите, содржината или техниката.

За ставот на еден човек кој, кога пишува реченица, мошне внимателно размислува, не за тоа која придавка да ја додаде, туку која да ја исфрли.

Подоцна тој падна во стапицата на користење една единствена придавка, на очигледен начин, за да го восхити читетелот, понекогаш претворајќи го делотворното средство во недостаток.