никој (зам.) - веќе (прил.)

Нив никој веќе не смееше да ги спомне, а камоли да ги чува.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Сторија едно чудо коњи, овци, друг имот, ама мене, со господа напред, никој веќе не можеше да ме стигне.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
„Што можеме да сториме?” „Не постои надеж!” „Никој веќе не верува во ништо!“
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Небото, се чини, е глуво за сите молитви.  И во таа расположба... поаѓа првата композиција за Полска.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Се заврти. Никој веќе не се гледаше. Крстан замина.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
„Кутрата јас“, почна да цимоли Стојна.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Е, никој веќе никого не истерува”.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Сите мислеле дека се помрднал од умот од жал голема по таткото и никој веќе ништо не го прашал за тоа собитие чудно.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
8. Никој веќе не го спомнува Пецо Шибев најпознатиот ѓаватски пијаница.
„Најважната игра“ од Илина Јакимовска (2013)
И, раскажува, како нејзината ќерка, со сите квалитети во кој спаѓаат оние од кујната и дворот пред куќа, ги знае девојчето ама не вреди... никој веќе не бере гајле за штиркан чаршав што крцка под тебе и икебана од цвеќе собрано од бавча што сама си ги одгледала.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Никој веќе не влегуваше таму, никој не мелеше.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Во својата голема одаја со чифит-ѕидови испрскани со златни капки (ѕвезди или дукати, стремеж кон пророковото стојбиште или бројки колку е издадено од неговата азна за издржување на медресата) не можел да ги преброи во сарајот ни атовите ни сеизите, ги штракал бројаниците над разгорен мангал и го чекал езанот на оџите да му се заблагодари на пророкот за сите добра на овој свет, потоа нагрнат со ќурк и со невидливи гавази зад себе стоел пред нејаките пупки на разбудените каранфили или замислено ја слушал опивната тага на чалгиите.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Волчицата- стојбина, со грч во секоја нишка месо, се скаменувала подивена и капната од рани, на каменот никој веќе не барал и не наоѓал траги на Климентовиот дух што над деветстотини години се движел од немило до недраго како призрак на некогашниот жив призрак.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Но ранетата волчица можела да се пои од Климентовите води и да ја наслушнува со жили тешката бучава на недопрените шуми неподелени помеѓу ајдутите и рисовите; секирите на фукарата и бичкиите на имотниците не стасувале да ја ограисаат целата невиност на животворното зеленило над кое, секогаш, и небото е посино.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Сеедно - господарел: неговиот свет, оној до кој му допирала мислата имал свој поредок и свое безредие што тој го создал, и никој веќе не смеел да најавува свои закони и да бара правдина поинаква од онаа под чија сенка живеел.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„А знаеле ли зошто е богочетец?“ И одговори: „Заради своите дедовци.“ ...
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Биле тројца и во една ноќ грабнале од три села три најубави девојки, ги изврзале со улари и појаси и ноќе, преку планини и далеку од населби, села и селца, му ги однеле на некој паша, скопски или солунски, никој веќе не паметел.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Ниривина не е веќе невина. Сакав да го утешам со обична вистина. - Никој веќе не е невин.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
И никој веќе не се сомневаше дека најпосле и на овој проблем ќе му се стави точка, кога однекаде пак, по којзнае кој пат, се јави нејзиниот глас, рече: - Ајдете, - ни довикна, - што сте замрзнале, одете!
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Никој веќе не го спомнуваше Сентерлевиот рид, како снег да паднал на него, како сонцето да умрело.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Никој веќе со никого не тргуваше, никој во никого не веруваше, ѕидот беше повисок отсекогаш.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Повеќето од децата како покосени лежеа наземи, сеедно веќе дали беше ден или ноќ, никој веќе не гледаше на редот.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
А кога еднаш, во пријателско борење, му ја скрши раката на еден бруцош, никој веќе не му ја спомена распуштеницата.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Денес никој веќе и не може да знае дали барала смиреност во фантастичната симфонија на Берлиозовиот дух, тој тиок признак на романтизмот или, надразнувајќи ги сите свои сетила, наоѓала толкувања за мистицизмот на Дирер, или, исто толку веројатно, треперела над таинственоста на стиховите на Гете.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Од сонце ли, од што ли, никој веќе не знае, коските гниеж ги разјал.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Тој крик никој веќе не го слуша.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Фабриката ќе биде сѐ пороботизирана, никој веќе нема да работи за пари, за она што машината или компјутерот подобро го работи.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Праќаше абери да се сретне со познатите на кои можеше да им верува, го побара и Каламатија кај кого беше останала благајната со народните пари со кои беше и тој задолжен, но набрзо сфати дека многу работи се измениле додека беше отсутен па речиси неволно заклучи дека за жал нивната Организација потсетува на откачена карпа што се тркала од Исарот и никој веќе не може ниту да ја запре ниту да управува со нејзиното паѓање.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Нешто не ти е јасно?
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Никој веќе и не помислуваше да глуми болка од божемните рани.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
„Можеби и повеќе. Никој веќе не знае која е оваа година за да биде сигурен.”
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Никој веќе нема да го превтаса!
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Оттогаш никој веќе не го виде додека по некое време не се разбра дека станал арамија и пљачкосувал секаде по Битолско.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
А понатаму работите се одвиваа сами од себе, како водата кога ќе си пробие пат до ледината па никој веќе не е во состојба да ја контролира.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Душата и стана сурова, безочна, пакостлива, па така никој веќе не ја именуваше како некогашното прекрасно име Нова Година!
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
САРА: Сакаш да се бацуваме? (Пауза. Свири. Стево излегува. Пауза.) Никој веќе не сака да ме баци.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
СИМОН: Никој веќе никого не сака. Љубов водат само кучињата и Циганите. Останатите пресметуваат проценти.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Никој веќе никого не слуша, никој никого не сака да служи. Нема веќе келнери.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Никој веќе никого не може да излаже!
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)