никого (зам.) - не (чест.)

Никого не видов испран и пресоблечен во ново.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Животни стории за судбините на луѓето, моите поблиски и подалечни роднини од кои речиси никого не познавав, но и на некои други личности од романот на минатото, архивирано и сега поттикнато од сликите и оживеано како во некоја чудесна кинотека на животот, со ликовите што, ете, влегле во малата семејна вечност на нашиот фотографски албум.  Сега, кога и самиот завлегувам во средното доба, фотографиите ги сакам и на еден друг начин.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Тука сѐ така се испреплеткува, та се чини дека владее кошмар и дека сè се сврзало во некаков јазел, од кој никој никого не може да одврзе. Но не и на пладне.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Нешто ни е нервозна у последно време па со никого не комуницира, а и дечковците кои ѝ се пуштаат ги игнорира.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Веле се стресе, се помрдна од местото и го побара до него Аргира. Но никого не најде.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
За својата татковска болка не признаваше никаков специјалист и никого не викаше ни за консултант ни напомош; оти, кој ќе му кажеше дека и во современиот свет е редно синот да умре пред таткото?
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Не беше еден крик, беа верига крикови, кои морничаво, иако ништо и никого не застрашуваа, одекнуваа над снежната ноќ. Тоа беа жерави.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
- Никого не познаваш... И убаво ти е, а? - Па ни убаво, ни неубаво... Онака... Секој си ја гледа работата.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
И веќе никого не познава за да му прераскаже Колку сонца и колку месечини памети, Отаде кои мориња и луњи и отаде кои боишта и копја Се враќа Веејќи се како црно знаме низ времето.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Потоа, на третиот ден, кога вечераа, сиот мрачен, рече: Уште тоа треба да правиме, да чуваме српски копилиња.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
А тоа што немаше ниту трага од некакво копање, никого не го интересираше.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Мајка ѝ на Благуна, вдовица на Васила Јанческа, почина меѓувреме, а главата на сојот Јанчески, војводата Крсте Јанчески, на кого сѐ му зарастуваа месата и кого и новата српска управа го тормозеше, откако го прочита писмото, го здипли в пазуви и два дена со никого не прозборе од своите.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Некого пофалуваше, некого поправаше, но никого не истакна особено.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
ПАНДЕ: Го минавме уќуматот, никого не сретнавме; стигнавме до Заптијаната, никого не гледаме...
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Продадените циронки никого не направија богат. Денешните Нивичани сиромаштијата ја истераа со помош на туристите.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
ИВАН: Не прашај. Никогаш, никого не прашај го ова што ме праша сега мене. (Го сокрива својот поглед од погледот на Неда.) ...
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
ИВАН: Не прашај. Никогаш, никого не прашај го ова што ме праша сега мене.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
ФЕЗЛИЕВ: Тоа дека никогаш на никого не сум му дозволил да ме прави будала; најмалку ќе ти дозволам тебе.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
А оној, и кога беше буден, постојано гледаше во своите нозе и никого не забележуваше.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Не ѝ светеше сонце на „плавушата“, што со табла на себеси, со испишана мака, пееше: „Македонско девојче, китка шарена Целото разграбано, малтретирано, Педофили слободно шетаат На никого не му сметаат...“
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Улерата си ја зела косата и си коси војници. Сите се заедно, а никој никого не знае, митокос, вели. 127
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Никаде го нема. Никого не го клава на газот.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Никого не го дослушува, никому не му дава да се доискаже.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Што ќе барам, кога никого не ќе можам да го видам, вели.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Еби му мајката, велам, во војно време никој во никого не верува.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И ми текнува колкупати сум гледал човечки пискотници кога никој никого не го гледа.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Доѓите браќо, вика Илија, денеска ми е денот и денеска никого не го мразам. Бугарите се вртат.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Никој со никого не сака да се сретне, да си помогне.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Секој бега од секого, никој покрај никого не сака да остане.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Толку знаат, му велам да знаат повеќе и за нив ќе биде подобро. Тие не знаат што да сакаат, велам. Тие никого не сакаат, велам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Третиот не ја симнува пушката од рамо. Молчи и во никого не гледа.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Како што ти пишувам, таа е затворена и со никого не ѝ позволуваат да се види и зборува.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Буен и со немирна природа тој никого не трпеше и бараше правда.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
РИСТАЌИ: За никого не се давам! Само на владикана му правам пардон!
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Со никого не се допишуваше. Не читаше весници.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Ете така: едноставно живуркаше...
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Никој веќе со никого не тргуваше, никој во никого не веруваше, ѕидот беше повисок отсекогаш.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Никој никого не познаваше, божем првпат сме се сретнале на тоа проклето место.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Никого не го потресуваш со смртта. Како што е тоа случај со него, со Богдана.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Всушност... седам сам и осамен во кафеана во која, со овие чудни години на пренаселување на градот, никого не познавам.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Се добиваше впечаток дека сите истовремено зборуваат и дека никој никого не слуша. Една жена плачеше.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Никого не го интересира колкава плата имаш, како си ја платил колата или колку ти кошта куќата.
„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)
Немаа познати, пријатели, роднини. Со никого не се дружеа.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
— Ете ве, сега кажете си шо имате да си кажете. Од мене да не ве стра. На никого не кажуам.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Никого не задевај и никој нема да те задева.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Бабата Депа растрчуваше од една породилка до друга и никого не пушташе да влезе внатре кај породилките, ниту им кажуваше која кога ќе се породи.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Како што му растело рокчето, така сѐ повеќе се јадосувал, сѐ повеќе се затворал во себе и со никого не контактирал.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Се затвори и манастирот. Игуменот никого не пушташе ниту да влезе, ниту да излезе од манастирот.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
- Како да разговараш со некого - вели тој - а јас никого не гледам!
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Најпрвин пукнатинка во лакот, потоа цепутка во дрвото, а потоа кој знае што ќе се случи, реков речиси на глас, но бев навистина среќен кога забележав оти никого не го потресе мојата олелија.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Зорица беше највеселото девојче во улицата. Си играше со сите дечиња. Со никого не се караше.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
На другиот ден, кога Мацко пак од никого не доби јадење, го молеше Ловџија да одат да ловат глувци, ветувајќи дека сега ќе биде повнимателен и ќе го фати глушецот.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
Кога човекот се освести, закова очи во таванот и со никого не сакаше да разговара. Молчеше со денови.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
- Па и да ми кажете, - рече, - никого не познавам.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
„Господ по никого не трча. Ние го бараме“.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Никого не познавам, велам, ми се подотвораат очите.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Луѓето ми зборуваат нешто, сакаат на друго да ми го тргнат умот, ама јас сум оглувела, никого не слушам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Но јас никој не знам, никого не познавам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Не, ќерко, вели, многу другари си довела, ама вака никого не си го гледала во очите.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Сите викаат, а никој никого не слуша.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Се повлекуваме со забрзан марш, што се вели, никој во никого не гледа.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
За овие сопствени дилеми и стравови што го измачуваа со никого не зборуваше.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Никој никого не почитува, потсмев се реди, се низат шеги за оној, Вистинскиот, што масата ја собра, што никој така разулавен, не може да види и слеп е, дека вреди.
„Илузија за сон“ од Оливера Доцевска (2013)
МАТЕЈ: Никого не држам во лисици. БОРИС: Не лисици, со овие раце ќе те задавам ако треба.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
СИМОН: Никој веќе никого не сака. Љубов водат само кучињата и Циганите. Останатите пресметуваат проценти.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Никој веќе никого не слуша, никој никого не сака да служи. Нема веќе келнери.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Никој веќе никого не може да излаже!
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
На платното ништо не се случуваше. Постојано нешто разговараа, никој со никого не се степа, никој не направи ништо смешно, филмот не беше ни малку страшен, ниту пак забавен.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Никого не обвинува, ни Господ што ја зеде толку млада, ни татко кој веројатно можеше повеќе да стори освен таа една доза пеницилин од Америка, а не верувам ни мене дека ме обвинува од што немав доволно време за повеќе да ѝ се посветам.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
- Кој им заповедал? Кој? - Сами, господару! Никого не слушаат!
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
На неа веќе подолго време стоеше вагон што нигде не патува и никого не вози.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
- Никого не чекам, - рече Белото. - Пчелите, пеперутките и луѓето ги чекаат моите цветови.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)