нив (зам.) - ги (зам.)

Патем наиде на двајца осамени минувачи, кои го погледнаа и минаа покрај...
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Старецот рамнодушно забележа дека луѓето веројатно го гледаат како тој да е човек, но тој нив ги гледа и разбира сосема поинаку.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Радиото кажувало каде се движат партизаните, а овие пустината нив ги бараат. – се подзамисли дедо Ѓорѓи – Што да правиме сега?
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Трајанка пак беше тука, нив ги советуваше за се.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Некаков страв длабоко во нив ги раководел нивните души, па тој страв уште пожестоко се пренесувал и на нивните империи.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Можеби признавањето на обратните различни пропусти во животот многу нив ги зближи...
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Но сега и нив ги уништуваа. Проклети времиња...
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
А во моментов ги засмејува токму тоа што знааат дека јас знам дека политиката е немоќна без науката, тоа што јас нив ги гледам со ненавикнување, со оглед на мојата супериорна позиција.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Додека лунѕам по сокаците и по плоштатките, нив ги нема, а никој кого случајно сум сретнал, не ми рекол, отворено, лош збор.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Системите монтирани на глава ги ограничуваат визуелните и слушни осети од околниот свет и нив ги заменуваат со компјутерски произведени осети.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Ваквите системи, познати првенствено според нивните на глава монтирани дисплеи и ракавици најпрво беа популаризирани од страна на VPL (virtuo pro­ gramming language) Incorporated.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Всушност, тие припаѓаат на она што денес се смета како домен на општата семантика, и не гледам никаков разлог дека самото тоа ги прави бесмислени.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Нема сомнение дека човекот може смислено да се прашува за односот на речениците во даден јазик и она што тие треба да го означуваат, и не сфаќам зошто ова прашање не би можело да биде генерализирано, така што темелно би ги испитале општите услови на изрекување на можниот факт. okno.mk | Margina #15-16 [1995] 59 A.C.GRAYLING WITTGENSTEIN’S INFLUENCE (втор дел) Дистинкцијата помеѓу акциденталното, механичкото и интелигентното следење на правила почива врз припишување или одрекување на поседувањето на содржински когнитивни состојби на оние кои ги следат правилата, а тие ни овозможуваат да проговориме за овие практики и за она што нив ги објаснува во рамките на пошироката проблематика на опишување, предвидување и објаснување на интелигентното однесување воопшто.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Наспроти тоа, музиката и музичката определба на Агата нив ги обединуваше.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Со сета женска интуиција чувствуваше дека тој веќе не нуди ништо добро за нив.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Кога Бенвениста ја праша дали тоа значи дека Рафаил е во Нови Сад, мадам Мими студено ја погледна и ѝ ја кажа цената што изнесуваше цела кројачка дневница на вредниот Јехуда Давидовиќ.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Нив ги одбиваше неговата гордост, неговиот инает, сѐ посилната ароганција, чијшто ветер в лице не го доживуваше како отпор на средината, туку како виор на својата прва слобода...  Како што и почна да му зборува: таа не беше среќна тука.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Одеше по жени да дознае нешто повеќе за него, отиде кај турска бајачка дојдена од херцег-Босна, а еден ден скришум ја посети Мадам Мими, еден медиум чии огласи за натприродни моќи, претскажувања, симнување магии, лек против уроци и наоѓање исчезнати, повеќепати читаше во весниците, додека во нив ги замотуваше завршените алишта.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Тоа е механизмот на нивното создавање, шовинистичката логика којашто сите нив ги произведува.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Систематизирањето, заклучува тој, тоа не чини, тоа нив ги крши.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Во овој град не постои работно време за кафеаните, тие се отворени сѐ дотогаш додека има гости, а нив ги има и во ноќните, па и во раните утрински часови.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
- Единствено ретко може да се видат деца, нема деца на улица и доколку некаде ќе се видат, нив ги води некој постар, под рака.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Нив ги држат грчки гастрономи кои на парижани и на гостите им сервираат грчки ражени, ќофтиња, шиш-ќебап, а сето тоа се приготвува пред очите на минувачите.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Едното значење беше дека не се верни оние зборови што ги изговори тој во стравот, а дека е верно оти нив ги сврзува најчиста љубов.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Шекспир (Сонот на зимската ноќ): "И додека во фантазијата слики се раѓаат / На сѐ уште непознати нешта, поетското / Перо нив ги претвора во ликови / Па на воздушното "ништо" стан и име му даваат".
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
„Се сеќавате, нив ги најдовме на ѓубриште уште непрогледани.“ „И ги криевме во оваа визба“, продолжи Дејко.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Клучот од визбата ми беше во џебот, отклучив и се втурнавме: ние - петмина а тоа - малечко, исплашено и црно. Трепереше од страв. „Поголемо е од Џеки и Белчо“ реков.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
По часовите трчавме накај нашата зграда.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Верувам дека партизаните ја претставуваат спонтаната национална експлозија против Оската, но нив ги водат комунистите (главно поради стекот на околностите) и затоа мислам дека е пожелно да го поддржуваме Михајловиќ колку што можеме“.32
„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)
Уметникот, исто како и шаманот или монахот, поминува низ многу искушенија пред да ја верифицира својата концепција за гениј, адепт или светител (Божји лудак); патиштата низ кои сите нив ги влечат донесените одлуки се подземни, алтернативни, често пати бескомпромисни и согласно на тоа губитнички.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Таа ги сака бесполните автобуси. Нив ги нема.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Останати аспекти на Деридината антропоцентрична тенденција се неговиот интерес за епистемологијата попрво одошто за онтологијата, неговата преокупација со јазикот и текстот (коишто се човечки артефакти), а не со нешто што нив ги трансцендира, неговото отфрлање на секакви метанаративи, неговото неодобрување на фиксните процедури, и неговата разиграност.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Но исто така е значајно да се согледаат карактеристиките што Дерида ги споделува со Западните предмодернистички и модернистички оставнини.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Сепак, тој е антропоцентричен кога прифаќа дека човечките суштества треба да бидат конечно мерило за вистината на уверувањето.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Некои од нив ги загреба грижата на совеста што се појави од црвојаднината на илегалата кога Баге без врска падна во стапица, па му најдоа седало да се скраси: ем да биде кадровски референт, ем самиот да заврши матура.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Љубителите на уметноста или следбениците на експертите зад нив ги повторуваа нивните стручни наоди, преведувајќи ги со свои зборови, па сликарот на крај излегуваше како бледа копија на некој непознат современ експериментатор или пак на некој безимен средновековен зограф.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
И тоа политичките затвореници, не криминалците - нив ги носеа во поправни домови, да ги превоспитаат.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Притоа, јасно, не ги чепкаше Маркса и Ленина, нив ги оставаше како табу приближно како Тибет, како што и домашните светци ги оставаше на Тибет.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Разликите меѓу луѓето си остануваат разлики, нив ги условиле долги историски процеси.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
А нив ги имаше премногу.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Покрај историјата, нив ги зближуваше и речиси идентичната балканска судбина.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Златни бумбари наеднаш прошетуваат низ озвучениот воздух Зарем и нив ги имаат моделирано градителите на храмов Таму горе, во рајските работилници?
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Тој знае оти нив ги убива нивната сопствена сила.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Не случајно, во еден миг, судбината такму нив ги одбра за да покаже со прст на подлата душа на сојузништвото.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
И сите со кои разговара знаат, и сам тој знае точно на што мисли кога разговара, но секогаш прави така, откако ќе ги повлече еднаш дргите, нив ги остава да разговараат за тоа тој што си мислел.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Тие, поради своите криви носеви, небаре клунови, се определија за орлите и додека траеше бојот нив ги насрчуваа.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Високите, кои побрзо и повеќе затоплуваат, некои ги употребуваат дури и таму каде немаат гора, но во Потковицата, зашто се легачите поекономични, исклучиво само нив ги употребуваат.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
А тоа се случило вака: кога во 1914 година Србите заедно со другите и нив ги мобилизираа, ги отерале првин во Крагуевац, таму кај што ги стрелаа близнаците Акиноски, Цветан и Јордан, а потоа ги отерале во Војводина, на фронтот со Австријанците.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Та не беа челични! И нив ги родила жива жена, и паѓаа мртви.
„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)
Идејата за атеистичките музеи зачна во генијалниот ум на Ленин, но нив ги одржа и спаси, како и самата револуција, генијалниот Сталин.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Кога нив ги прочита Лордот Џон Гордон Бајрон, пред да замине во неговата славна балканска одисеја, беше начисто за религијата на Албанците …
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
ФРОСА: Многу ќе го поздравиш и од мене и од децата. Кажи му дека и нив ги имав земено да те испратат.
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Па затоа и се прашував: како забележала дека се испразнети кога нив ги немаше во нашата куќа; кој беше виновникот што ја наведуваше на таков искривен и нејасен начин на чувствување на нештата и мешање на неприсутното со посакуваното?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Се разбира, се случува, за сличностите и за разликите што не раководеле при донесувањето на нашите одлуки подоцна да зборуваме со поинакви сознанија.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Значи сакам да речам дека и привидите најчесто ги поттикнува присутноста на смртта.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
А и нив ги броиме според пречките што успеале да не расколебаат.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
ДАСКАЛОВ
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Или пак стануваше збор за сенките на сонот кои продолжуваа да се движат околу неа и тогаш кога сонот ќе го снемаше?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
И по правило нив ги поистоветувам (не според изгледот туку според нивниот ангажман) со безбројните безрбетници, мекоглавци и инсекти: тие секогаш се присутни таму каде што господарат мршите на исчезнувањето.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
-И имај на ум дека само среќните се насмевнуваат бидејќи и неизречениот одговор нив ги радува.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Неговите роднини го сместија во соседната викендичка, каде тој за нив ги чува компирите и прасенцето.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Полковникот е одличен. Тој и досега би служел, но се повреди во експлозија на некој таен објект и од тоа време тој е молчелив и замислен.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Истото се случило двата пати и тоа нив ги зачудило, така што и двајцата прснале да се смеат, а односот на мачорот Милан го сфатил како знак дека не е во право и затоа се извинил.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Ги слушаше звуците, што доаѓаа од подот и од ѕидовите и во нив ги препозна познатите стапки од движењето на Кети.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Тој секогаш чуваше два-три петли заедно со кокошките зашто нив ги сакаше и идејата тие да бидат околу него му се допаѓаше.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Ова особено важи за тимските спортови, каде што играчите не ги гледаат поради нив самите, не како предмети на интерес самите по себе – како оние во гимнастиката и скоковите во вода, каде што спортското натпреварување лесно подлежи на обвинението дека дава проѕирен изговор за упадливо себепокажување и каде што затоа мажественоста на учесниците може полесно да се оспори.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Ако геј- мажите меѓу себе држат во оптек извесни делчиња од главнотековната култура, а во таа постапка им внесуваат полнеж од нестандардни значења и врз таа основа зацврстуваат некоја заедничка култура и некој заеднички сензибилитет, тогаш еден факултетски предмет, на пример, кој ги става во оптек тие конкретни нешта исто така ќе има дејство на геј- иницијација, доколку оние студенти што сè уште не се сретнале со нив ги воведува во многубројноста на можните геј- значења што се притаени во околната култура.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Натпреварувачките спортови, да се фатиме само за првиот пример, може да уживаат поинаков родов статус од оној на театарската изведба и, како резултат на тоа, да се здобијат со поинакво општествено значење, токму затоа што мажите што се гледаат како играат спорт треба да прават нешто, а не само да настапуваат.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Определувајќи се за таа стратегија, Милер се труди да ѝ даде опипливо значење на пропозицијата, која често ја изговараат геј-мажите во врска со раното влијание што врз нив ги имало едно или друго дело од популарната култура, дека тоа и тоа дело „ме направи геј“ (66; ова е уште еден белег на Милеровата смелост: мнозинството од нас инстиктивно би клонело од секакво објаснување на хомосексуалноста кое би било завиено во речникот на етиологијата, во некаква приказна за потеклото, стравувајќи онака како што стравуваме дека секој развоен приказ на тоа како некој станал геј задолжително подразбира некаква патолошка причина).
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Не; попрво, кога припадниците на спортскиот тим играат натпревар, нив ги гледаат попатно, како автори на настан, како сторители на дело, при што самата игра е во средиштето на интересот.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Но, далеку од факти, ваквите генерализации за геј- мажите биле обични заблуди – на пример, дека геј- мажите се модни зналци или познавачи на дизајнот, дека се мераклии да се облекуваат како жени. ‌Џон, вели, цел живот се борел против тие стереотипи и не сакал да гледа како сега нив ги поткрепуваат и високообразовни установи.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Културите не постојат независно од луѓето што ги создаваат: нив ги обликува општествениот живот на човечките заедници, а облиците што ги добиваат ги одразуваат локалните, особени, материјални ситуации што ги предизвикуваат.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Ние, озлобените и гневни поразени борци на ДАГ во својата понижена гордост и достоинство – ниту сакавме, ниту имавме желба да ги ислушаме тие, кои партијата, т.е. Захаријадис и неговите, ги покажа со прст и токму нив ги обвини за поразот.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Жените со малите дечки и нив ги одделија, а тие жените, што беа во бело облечени, по секаде почнаа да нѐ прскаат со една бела прашина.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Во нив ги запишуваа со име и презиме и скраја од патот ги редеа според името на селото.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Нив ги уапсија и ги тргнаа од нас. Како што се вели – ги изолираа.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
А многумина од нив ги виделе не само Албанија, Бугарија и Југославија.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Секои три-четири денови на железничката станица редеа вагони и во нив ги товареа децата по некој список според нивните села и не знам каде ги носеа. Никој не кажуваше.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
И нив ги нема.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Така при запалени боринки се собиравме во една одаја сите што бевме останати во селото, ги одврзувавме црните шамии, врз нив ги стававме кадрата на нашите дечки и ги гледавме, им шепотевме, а тие само не гледаа и не гледаа, а ние со шепот им зборувавме и со лесен допир, со прстите им галевме образи и чела, со болно навлажнети усни им бакнувавме очи, а тие само не гледаа и само молчеа.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Потоа ископаа масовни гробови и во нив ги фрлаа убиените и заробените, убивајќи ги пред очите на насобраниот народ.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Кога ја слушавме захрчената кутија обесена на врбата, по наведените имиња на планините и ридовите, веќе знаевме дека облакот на војната виси над нашите куќи и токму нив ги гори оган.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Врз нив ги фрлија ранетите. Но нив не ги убија, туку живи заедно со убиените со булдожерите во заедничка гробница ги закопаа.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
По некој ден и нив ги собравме и ги растоваривме во ливадите надвор од Елбасан.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Па дури и нешто повеќе. За нив ги нема овие извинувања какви што можеа да се најдат за Грците.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Таа станала учителка и многу учениците ја сакале и таа нив ги сакала.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Тој отсекогаш беше слабичок, но наскоро стомакот почна да му се прелева преку панталоните.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Зависи од тоа колку брзо вози брат ти, одговараат.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Неговата слабост беа пиво и кобасици.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Некои од нив ги носат имињата на месеците. Јуни, Јули и Август. Margina #32-33 [1996] | okno.mk 191
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Прашај ги колку заработуваат за една ноќ.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Некои од нив ги увеличав и ги користев како тапети. жалев за нивната младост.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Мојот маж и јас почнавме да јадеме и пиеме како гурмани.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
А тогаш, наместо вода од тушевите, однекаде се шири отровен гас.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Некои од нив ги подаваат рацете нагоре, чекајќи млаз.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Знаевме дека одат кон железничката станица. Влеговме меѓу луѓето, тргнавме со нив.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Така ги нарекуваше внуците од Зигмунд – малечките на Зигмунд, и само кога нив ги споменуваше, него го именуваше со Зигмунд, а не со вообичаеното – мојот Зиги.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Гледаше во парченцата восок на својата дланка.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Всушност, тие според брат ми во тоа време уште не биле народ, затоа што, пишуваше, биле сѐ уште само „семитски племиња“ населени во „гранична провинција“ и од нив, здружувајќи ги, Мојсеј ќе создаде народ, со цел да ја шири верата во едниот и единствен Бог – Атон, па со нив тргнал во потрага по светата земја.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
И така, според „Мојсеј и монотеизмот“, не биле Евреите избрани од Бог, туку од Египќанецот Мојсеј: „Нив ги избрал да бидат неговиот нов народ“.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Ги гледав луѓето како цврсто ги стегаат торбите во рацете, некои од нив ги имаа опфатено со рацете, и ги имаа притиснато на градите, ги гушкаа цврсто како во нив да го имаа собрано сиот свој живот, и сега само се надеваа дека така зграпчен, така стегнат меѓу градите и рацете, ќе го сочуваат, ќе преживеат.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Таа го завршува првиот дел (поглавје 3) надоврзувајќи се на феминистичката теорија од последните дваесет години за да го покаже од полот условениот карактер на сегашната политичка теорија и политика , како и обрасците кои нив ги поддржуваат.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Не дека нив ги немало и порано, но не гинеле на ваков начин, под оружје и во униформи, во планински заседи и поради глупоста на шутраци како оној нивниот министер, кој сака од себе да направи прв воен херој на независна Македонија.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Затоа тој со сите нив ги делеше и тајните на своето срце, им раскажуваше за сѐ, без да ги крие од никого дури ни најсрамните нешта што ги правел, но и без да се обидува да најде некакво упростено објаснување за тоа зошто и како се изменил.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Раката на некој од нив ги протегнала последен пат прстите и ја ослободила стоплената дршка.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Коњоштипите, богомолките и гасениците излапале сѐ, сега нив ги лапаат, ги кинат или ги смукаат стоногалки, жегавици и пајаци. Нема земја, нема ни луѓе ни птици.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Со последни сили, како тоа да ќе им го продолжи животот, ги добутале до дршка јатаганите во прекрвавите црвени и црни и зелени утроби и се смириле наеднаш или само малку еден по друг.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Во врелината на треската сѐ е зелено, и мирисот и шумот. Веќе нема земја.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И сите нив ги грабнуваат, ги убиваат или ги затвораат пак - ноќе.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Имаше шест сомуни од добриот леб, малку препечени и добро затворени во корките, како ореи, нив ги смести од едната страна на сандакот, во кој секогаш кога беа тука, ја чуваа храната, а по ова таму ги сместуваше и другите ситници што му ги имаше ставено во торбата Мара.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Се продолжуваат годините, а нив ги нема.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Имаше неколку кусови широка сланина и едно поголемо парче свинско ребро, нив ги нанижа со еден канап и ги обеси на таванот.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Тие му објаснија нешто набрзина нему, грабнувајќи по еден сосема кус миг да се поднасмевнат во таа своја разјареност, со една иста така разјарена, но и задоволна насмевка, како по некоја успешна експлозија, која и нив ги исплашила но и ги израдувала најмногу од сѐ, тоа траеше сосема кусо, а после сите се наведнаа и го слушаа, додека тој им зборуваше тивко, споро, но остро, гледајќи го секого од нив со еден светнат, жив поглед, кому ништо не му се прокрадуваше незабележано.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Со нив ги лечеше сите болести; ги употребуваше за стомак, за срце, за глава, за жолтица, за кашлица, за задув, за несвестица, за прочистување, за жолчка, за глисти, за треска, за смирување, за мајасул, за приштови и други несреќи.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Офицерот зеде топографска карта на теренот и во нив ги внесуваше местата каде што растат овие растенија.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Заспиваа децата со гатанките. Со нив ги залажуваа - за да им остане лебот за утре.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Му рече ли лош збор - полош ќе ти врати; црната: ниту сака да те сретне, ниту сака да разговара со тебе; пред очите му е темно; сѐ на светот му е виновно; мудри се, знаат многу, со очи, со поглед можат да дознаат сѐ: кој си, што си, колку тежиш и што сакаш да речеш; во разговор со нив секогаш чувствуваш: меѓу тебе и нив голема далечина; не се напрегаат сѐ да чујат и разберат; на проклетството и на болот му робуваат; лилавата (јоргованлијата); постојано си потпевнуваат во себе или гласно: и во одење, и во работа и во кревет; во устата, на ушето или во малото џепче од палтото носат цветче - за салтанет; на секоја веселба први запoчнуваат да пеат; што било вчера, што било денеска, што ќе биде утре - не ги интересира; кога смируваат скарани, не сакаат многу муабети; на скараните ќе им речат: ајде чукнете се со чашките, оти главата ќе ви ја чукнеме; те фалат, те гушкаат, но сето тоа го прават без мерка; последни од кафеаната се прибираат дома; сивата: многу пребираат, џимрии во јадење, во купување, во облекување; надвор ако врне - продолжуваат по цел ден да спијат; од добиток не држат ништо, или сосем малку; за сѐ, па дури и нешто на милост да речат - колнат; клетвите им се помошни зборови со кои полесно се изразуваат; повеќето се тенкоусти, палени на збор, на јазик; кога е студено - мајката на господа му ја караат, кога е жешко - исто така; на гости, по свадби, од иста чаша или сафа не пијат; дома на прагот од куќата те пречекуваат држејќи ја вратата недоотворена; очите секогаш им се готови да те погледат напоречки, да те мунѕосаат; портокаловата: лични луѓе, секој сака од нивната куќа невеста да земе; кога врват девојките и невестите низ селото - како сонце да врви, сè пука на нив од здравотија, од личнотија; коњ аздисан скротуваат, пукнуваат; таа убавина, таа здрава јатка во нив ги држи до триесеттата година; по неа - одеднаш како зрел плод се што не може многу да држи, свенува, се олошува, се распаѓа; од никого лош збор не се слуша; благи и кротки и во очите и во лицето и во зборот; старичките чисто-пречисто се носат, мирисаат на мискинсапун, на калофер, но не доживуваат длабока старост; прават куќи понастрана од другите, истакнати, видливи; добиците им врват низ посебен влез за во кералот, не низ дворот да им го балегат и гнасат; кога крштеваат дете, врват низ селото како кралска процесија, како крал да се крунисува; ако седиш со нив, имаат моќ да те маѓепсаат, да те стават под влијание, да те владеат.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
При секој погреб, музиката одеше напред, по неа децата со бајрачиња, па попот; по попот мртовецот, а по него фамилијата гледајќи в земи, подофнувајќи си и придржувајќи се под мишките еден со друг; зад нив одеа роднините, блиските, потшепнувајќи нешто меѓу себе за клетата судбина на покојниот и издивнувајќи, по нив одеа подалечните пријатели и роднини, зборувајќи дека овој живот е ништо, ветер, сон, дека еден ден и нив ги чека ова; најодзади, раштркани без ред, чекорат, се влечкаат далечни пријатели, познајници, соседи, луѓе што од грев или милост дошле, зборуваат гласно меѓу себе за сè и сешто: за злобноста на овој свет, на овој живот, за лакомштијата на луѓето, за глупоста, за јаландуњата за лажовниот век; ја прекинуваат поворката кај што сакаат, стрчнуваат во продавницата да купат нешто, и пак се враќаат, клоцаат со нозете и по добиците што рикаат и се мешаат со поворката, се пулат во жените што запрегнати во кошулите перат алишта на езерото; разговараат за војните, за времето, за бериќетот; носат срп или вила со себе, и штом ќе стигнат до црквата, не чекаат да го стават мртовецот в гроб, туку се распрснуваат кој каде по работа.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
И почнуваш бизнис во кој ти треба само благајник за броење пари и некој роднина кој е вишок како технолог на завод и има платено телефонска сметка, па само ти закажува средби со несреќните, а нив ги има - ехехеееј!
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
И - виде невиде - и нив ги поведе во нашите окопи.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- И нив ги испратив, велам, и сега сум дрво без гранки, искастрено.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Некои од нив ги врзуваше долгогодишно пријателство.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Еден се обиде.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Некои од нив ги корнеа капаците на прозорците.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
И му се закани на Богдана: ако и нив ги отруе, заедно со нив ќе лежи в гроб.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Се присилуваше да не мисли на гладта и жедта. Нив ги заполтуваше со инаетот за да издржи сѐ.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Над нив уморно се влечеа мрзливи облаци; сонцето им поставуваше врели, боцкави пречки но нив ги распнуваше болка на згусната влага; се слечеа и ги параа своите шавови на секој зрак, а земјата, споулавена од жед, притаено ја исчекуваше нивната милост. „Тој не е слаб“, извлече жегата непознат пркос од Јана. „Не, тој не е слаб.“ Иван првпат насети во себе некоја непозната и чудна врелина од што неколку запци во неговиот механизам закрцкаа. „Ти знаеш - не е слаб, нели?“ „Не ми веруваш?“ го измери таа; сѐ повеќе мислеше на тој Отец Симеон. „Ти верувам.“ А чудото од осмиот рид му шепна - не верувај, докторе.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Секое повисоко ниво нив ги загрозува.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Јужнословенските националистички писатели и мислители, пак, знаат дека на овој начин (служејќи ѝ на вистината) не може да се достигне статусот на „угледен национален писател”, што е единствениот статус што нив ги интересира.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Фактот дека досега се објавени само две книги со ваква цел („Ликовен меѓупростор” од Владимир Величковски и „Статес оф Цхангес” од Небојша Вилиќ) зборува за недоволен интерес за согледувањето на меѓусебната релација на одредените тенденции и институциите што нив ги поткрепиле (или не ги поткрепиле) што исто игра улога за ориентирање на една ликовна сцена.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Нив ги има секогаш за распродажба.
„Зборот во тесен чевел“ од Вероника Костадинова (2012)
Ова, впрочем, го велат авторитетни турколози кои ги проучувале турцизмите во нашите јазици, а нив ги има многу на Балканот.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Дали тие можат да станат како што нив ги прикажува Флобер: балкански Дон Кихот и Санчо Панса?
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Одеше да се збогува со нив. Нив ги немаше, а тука беа само нивните книги... ***
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Сандаците со донесените книги на Камилски јасно покажуваа дека тој за нив ги потрошил предвидените пари за операција, колку и да се обидуваше со својот променет и забрзан од, со темните очила, во моментот да ја прикрие вистината.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Но тој, сепак, мислеше дека нив ги очекуваа поприоритетни прашања, кои ги актуализираа нивните обединети книги.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Некои, од последните живи сведоци на Републиката од илјада деветстотини и третата, биле, и нив ги нема веќе, поинаку ја знаеле прикаската.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Секоја планина - своја тежина! Ама нив ги сплотува една планина и едно езеро.
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Тоа го правеле најмладите ученици, ама Христос им рекол: - Царевите владеат над народите, а и оние што управуваат над нив ги викаат добротвори.
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Луѓето ги делеше на здрави и болни, и на: ни здрави, ни болни - во состојба на амбулија; нив ги тераше да се поднапијат малку, да се ослободат од напнатоста, од немирот.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Кога виде дека нив ги нема, се јави Источникот.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Со најблиските е друга прича. Нив ги чуваш во срцето, у посебен департмент, изолиран од сите влијанија.
„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)
Иако материјата која е регулирана со овие закони директно не се однесува на работничката проблематика, одредени прашања кои се регулирани со нив ги засегаат и работничките права.
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
Нив ги интересира профитот, оплодувањето на нивниот капитал.
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
Ќе им го направи ќеифот на овие двајцата, што само злото во нив ги одржува во живот.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Кога Марија ќе земеше некој предмет во раката за да го разгледа - а нив ги имаше насекаде со десетици, прекрасни украси, - мајка му на Хелвиг веднаш ќе се створеше крај неа.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Некои од нив ги тераа како парламентарци да тропаат на портата, да им ги отворат за да им однесат порака од беглер-бегот и кадијата дека ќе им простат ако се предадат со добро, но сето тоа бунтовниците го знаеја однапред и не се лажеа.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Само долните усни и се затресоа, но таа и нив ги накаса со белите заби и оттука бликна крв.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Секогаш кога ќе му ги видеа прстите на решетката знаеја дека тој нив ги бара по растурените купчиња.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Нив ги гледа и Петра и не се чуди како Митра, луѓето нашле некое пошироко место , бегаат од ѓурултијава.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Нив ги заменија сѐ уште не толку видливите германски војници.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Некои од нив ги беше бранел, успешно и без надомест, како адвокат, кога, рибарејќи, ја поминувале границата, или по други поводи бивале приведени и судени.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Мајка и нив ги чуваше како и светите книги и нејзиниот каталог на стоковната куќа Ла Ринашенте.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Јас на овој начин не проповедам анархија, туку ред и мир.  Дали тука спаѓаат и луѓето што се дементни, и оние вон било каков дострел?  Да, и нив ги вбројувам тука.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Ова мнозинство чувствуваше дека слободата работи против него.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Во текот на модернитетот секогаш постоеше малцинство од привилегирани луѓе, членови на елитите, кои сакаа што помало мешање од страна на општеството, но мнозинството, доколку тоа му беше допуштено, нив ги прегласуваше и ја фаворизираше државната редистрибуција на доходот.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Доста време поминав со потполно скршени, луди луѓе, и дефинитивно сметам дека е потребно во срж да се измени почетното образование и подготовката на професионалците што работат со таквите луѓе.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Нив ги нема! Засекогаш! - А кога тоа? – прашуваат во ист глас дедото и помладото внуче.
„Или“ од Александар Прокопиев (1987)
И нив ги возбудуваше пријатната миризба на јадењето што идеше од готварницата.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Освен тоа, тој беше нешто како сараф – даваше по луѓето пари на заем, како што сега банките даваат кредит за малото стопанство како што го викаат, на кесим, како што се вели по турски и со убав интерес така што тоа, исто така, му помогна да се збогати. Србите нив ги викаа зеленаши.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Кога еднаш нив ги фати шумарот со три товари дрва и дрвата им ги растовари во дворот со три товари дрва и дрвата им ги растовари во дворот кај Панда, тие ноќта ги преукрадоа дрвата од дворот на Панда и им ги однесоа на ливаѓани.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Всушност нив ги збунуваше тоа што Су, која што на сите им беше драга и неостварливо посакувана, неочекувано го избра овој новодојденец.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
На нив ги немаше тврдите покриви со офицерски знаци.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
И нив ги поттикнуваше гладта, но и нагонот на движењето, поместувањето, без оглед на големите жртви, да мигрираат кон новите пространства.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Братучедите тогаш забележаа дека на улицата под авлијата се собрале едно чудо селани и занемено гледаат кон молкот на фронтот што сите нив ги удираше в лице како некоја пареа од отворена утроба.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Војниците зад нив ги посматраа сѐ додека не свртеа на завојот кон селото в десно и видоа како влажните алишта на грбовите им се испаруваат сушејќи се по дождот.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Некој нешто бараше. Нив ги бараше.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Езерото веќе ги ниша соништата на светот. Вечерницата пак нив ги води по знајни и незнајни места во пресрет на муграта моја што постојано ја создаваме човекот ноќта и јас.
„Липа“ од Матеја Матевски (1980)
Тие што се спасија се преселија многу на исток А откако имаа деца и нив ги поведоа на исток Зашто оттаму доаѓаше знак дека уште натаму е сонцето.
„Камена“ од Анте Поповски (1972)
Притоа, како живи суштества ги гледаш и неговите зборови што се необично грди, заканувачки а наспроти нив ги гледаш и моите зборови уплашени и немоќни.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Момчињата одеа некаде – сите различни, а сепак во тоа минување што го гледав, држејќи се за мајчината рака, тие ми заличеа на река од лица кои се претопуваат во други, нови лица – некои од нив ги правеа можеби своите судбински чекори, и сето тоа изгледаше толку неминовно, таа колона што заминува без повраток, неизбежно.
„Младиот мајстор на играта“ од Александар Прокопиев (1983)
Камено доба, Бронзено доба, Железно доба; од сега па натаму сите нив ги стопуваме во едно заедничко под едно големо име, додека сме оделе по земјата и додека сме ги слушале птиците наутро и плачеле незлобиво.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Што се однесува до Јана и Катерина, нив ги сметав за обични марионети во рацете на големиот мајстор на манипулациите, на човекот кој според моите сознанија влезе во животот предводен од својата машкост!
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Паметам, јас и моите врсници бевме уште деца кога истиот тој Бунде нѐ искачи во високата кула среде градот со единствена цел да не фрапира вадејќи ја од панталоните назрејаната скапоценост со глава на лисец.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
И погледни ги облацине. Горе нив ги дува ветрот, ги кошка де тука де таму, а тие некаде на друго место се појавуваат, натежнуваат, грмнуваат, пак ги снемува и пак се појавуваат некаде на друго место, некаде над друго поле, над други планини над други шуми...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Некои од нив ги испраќав до гробиштата што се наоѓаа потаму од болницата, отпоздравував кога ја израмнуваа земјата над нив и се враќав во мојата постела.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
А смртта токму нив ги одминуваше. Како да не ги сакаше. Дали ми веруваш?“
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
А можеби беше во прашање и нешто друго, нешто повеќе, за што не сум доволно упатена а и не сум спремна да судам.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Па ако било така зошто да не поверувала оти е нормално да биде посакувана и од оној на кого Господ посебно му го доверил правото да избира помеѓу повеќе жени бидејќи тоа и него и нив ги правело среќни?
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Таму ги поеја жедните животни, а потоа ќе се расположеа по ливадите, се бркаа и се бореа, а понекои од нив ги прикажуваа своите вештини во јавањето.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Ми се крши ко суво стаклено цвеќе во раце, под нозе, на срце во мозокот ми удира ме заклучува ко да сум казнета со катанец, од надвор правам сѐ да ме нема можеби така ќе се спасам ќе фатам џенем некаде усвет, некаде кајшто никој не ме знае и нема да му падне на памет да ме оспорува оти такви работи не им паѓаат на ум на нормални луѓе ама овде сѐ е можно овде ние не сме ние светот е превртен наопаку ние газиме по шилци ако нив ги промашиме ќе нагазиме на мина ако неа ја промашиме ќе се фатиме во стапица ако и стапицата ја промашиме ќе удри гром ако и громот нѐ промаши ќе се изедеме еден со друг.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Можеби памтењето намерно ме лаже не е исто да се доживее и да се раскаже можеби сонот е фатаморгана и сонувачот можеби оние кои ме повикаа морето да им го вратам барем со збор и не се веќе риби можеби се реслови од некој дамна свршен лов или од оргијата која претстои меѓу морските широчини на овој од себе заведен свет како и да е јас и понатаму времето го мерам со сонот нив ги препознавам во нешто сосем лично и се одвикнувам од животот.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Чита некоја книга чијшто наслов Милчо не може да го види затоа што ја држи книгата свиткана во една рака за да може сладоледот да го држи во другата рака, и сè така лижнува: подиставајќи го јазикот и вовлекувајќи го во устата; задлабена во книгата, сè тоа несвесно ги чини; ако ѝ капне сладоледот на раката, таа и раката ја лизнува; ако ѝ капне на голите колена, таа и нив ги лизнува не оставајќи капката да ѝ се разлие.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Бидејќи буџетот не можеше да овозможи приватни тоалети и слични објекти, нив ги сместивме во простори кои даваат нужна приватност во смисла на местото и времето.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Нив ги интересира непријателството, негативните елементи.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
А. Денет: Претходно зборувавте за моќта на бојата, нејзините асоцијации со проституцијата, нејзината способност да шокира.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Токму спротивното, реулацијата и контролата се едни од неговите клучни карактеристики: јавниот простор се дефинирана преку „правилата на пристап, изворот и природата на контрола над влезот во просторот, индивидуалното и колективното однесување санкционирано во специфични простори и правилата за користење“.85 Преку оваа дијалектика на вклученост и исклученост, дозволувајќи им пристап на 83 Don Mitchell and Lynn A. Staeheli, “‘Clean and Safe? Property Redevelopment, Public Space, and Homelessness in Downtown San Diego” in The Politics of Public Space, ed. Setha Low and Neil Smith (New York: Routledge, 2006), 144. 84 Don Mitchell, The Right to the City: Social Justice and the Fight for Public Space (New York: Guilford Press, 2003), 51. 85 Neil Smith and Setha Low, “Introduction: The imperative of pub- lic space” in The Politics of Public Space, ed. Setha Low and Neil Smith (New York: Routledge, 2006), 3. 74 одредени општествени групи, а оневозможувајќи го за други, со што нив ги прави невидливи, јавниот простор ја конструира „јавноста“.
„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)
Тие ја разоткриваат неточноста на големата „фикција“ на националната држава како етнички, расно, јазично и културно хомогена.
„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)
Јавниот простор постојано се произведува преку „дијалектика на вклученост и исклученост, ред и неред, рационалност и нерационалност, насилство и мирно несогласување“.84 Иако јавниот простор генерално се смета како помалку или повеќе отворен за јавно учество, тој не е ослободен од регулација.
„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)
Покрај тоа, погранични зони се под влијание на - а понекогаш и ги споделуваат - вредностите, идеите, обичаите и традициите на своите еквиваленти од другата страна на границата: „Границите ги делат луѓето кои живеат на двете страни, кои можеби имале долга историја на културни и социјални контакти, но во исто време тие нив ги обединуваат во искуството на блискост до границата и (делумна) зависност од неа“.70 70 Michiel Baud and Willem van Schendel, “Toward a Comparative History of Borderlands,” Journal of World History 8.2 (1997): 242. 56 6. 1 Привремени народи, раселени заедници Во пост-индустрискиот и сè поглобализираниот свет, веќе не можеме да се потпреме на единството, хомогеноста и заштитата „на дискретно ограничени нации, заедници, држави, идентитети и територии“.
„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)
Ги накрева градите и со нив ги пречекува солзите, си ги збира.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Одам и нив ги прашувам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Нив ги познава повеќе од себеси.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Микеланџело (Michelangelo), да речеме, налетал на Виторија Колона (Vittoria Collona), маркиза од Пескара, која му станува блиска пријателка: макар што речиси воопшто не се гледале (своите последни години таа ги живеела во манастир!), тој и посветил некои од своите најдобри сонети, не престанувајќи да и пишува и да и ги праќа цртежите, правени специјално за неа, сѐ до нејзината смрт...
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Неговиот поттик и неговата причина.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Се разбира нив ги менуваа луѓето на кои границата им ги делеше бавчите, лозјата, куќите.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Всушност, во тоа важно писмо госпоѓата Лајбовиц се обидува да ти објасни зошто (воопшто) се решила да кореспондира со Тебе: тоа го сторила исклучително поради својата фасцинација од светот на твоите родители и онаа чудесна тишина, Барт би ја нарекол Љубов, која нив ги одржува обединети во текот на многу години (Старова, 2008: 22).
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Им поставија старешини и заедно со нив ги почнаа првите часови на подготовките за тоа што од денес па натаму ќе ги чека.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Во овие мигови песната сите нив ги враќа дома, на вигната, на лозје, на пресно косена ливада, в градина и бавча, на долга седенка, на шедба...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Стаса зборот до кај што не требаше да стаса и еден ден дојдоа хорофилаци и со нив ги поведоа дедо и тате.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
- И нив ги собраа... - Што? Кој ги собра?
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Елен да повредиш беше грев. Турците нив ги тепаа, ама тие тоа го правеа зашто, се знаеше, беа друговерци.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Ова е многу едноставно гледиште, но тоа сепак ни овозможува јасно да изразиме дека дигиталните компјутери се изградени од електронски кола чии делови можат да бидат во една од двете можни состојби, обично кодирани со електричен напон. Нив ги нарекуваме битови.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
На пример, една класа на сегашните процесорски чипови вклучуваат во себе мемории кои содржат делови од програм, и еден внатрешен, помал процесор којшто нив ги интерпретира, и целиот овој систем е реализиран на силициумски чип.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Црпнав со лажичето и во тој момент помислив дека можеби е тоа од оние јадења што само вештерките умеат да ги подготват и со нив ги претвораат децата во камења, ама веднаш се сетив дека вештерки во вистинскиот живот не постојат и ми падна жал за старичката на која рацете ѝ се тресеа од старост.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Нив ги лекува татко ми на Уролошката клиника.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Негде во средината на пролетта ( а кој да ја забележи пустата пролет?) пред нивниот влез застанаа два џипа со црвени крстови од страната, под крстовите на едниот македонско писмо, а на другиот грчко, и бидејќи беа најавени со писмо по пошта нив ги пречекаа Пелагија и Чана, меѓу нив трите внучиња на баба Петра и дедо Костадин променети во нови алишта, избањати со миризлив сапун двете девојчиња убаво исчешлани и со панделки во косите, а машкото убаво потстрижно и со патец над левото уво.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Народот нив ги знаеше: и двајцата му беа десна рака на бегот: и двајцата од тетовската вакуфија: постариот, Хаџи Кемал, син на Абдула, а другиот, помлад, церибашата Мехмед Јусуф.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Незнаев што да сторам со себе.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Откако си замина Ивана, најмногу се дружев со Снеже и Мила, а сега и нив ги нема.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Голем број од нив ги оставал неплатени, поради што велеше дека му е срам да се врати да живее во Скопје.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)