Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

На челото е умот (Отецот), значи, со здрав разум, во срцето е црквата, домот на Синот, значи со здраво, чисто срце, десното рамо е силата (Светиот Дух), значи, со цврсти раменици, тој да ни ги крепи рамениците, да бидеме исправени, зашто рамениците ни го крепат целото тело, и на левото рамо кажуваш Амин, нека биде така!

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Тоа чувство ни го потсилуваше и светлината што не престануваше да зрачи од татковата жолта лампа.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Чанга ни зборуваше и за други работи за да ни го оттргне вниманието.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Ние го викавме козле, макар што веќе беше коза и ни го даруваше првото млеко.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Нашето заедничко време. Ќе ни го одземат нашето заедничко време...

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

- Браво, стрико Никола! - рече Коце - пак ни го пушташ стариот другар.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Заради вниманието што ни го посветуваше Илонка беше отпуштена од работа.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Тоа како да си дете оставено надвор во најтемната ноќ”. Така, на посигурно место на островот замина и семејството на рабинот Елеазар Корео.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Сакам, Лука, да ви се заблагодарам за тој дар што ни го давате.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

А., штом ќе истече закупот на Дом, снимивме само половина албум во тоа студио на Бродвеј (албумот не го завршивме сѐ додека не стигнавме на другиот брег, таму снимавме уште малку, а тогаш МГМ ни го плати остатокот).

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

„Саакаам даа звуучам како Боовхоб Дееее-лаахн”, очајуваше, очајно разочарана што не звучи така. okno.mk | Margina #15-16 [1995] 115 Бидејќи имавме закажано да свириме во Трип, во Л.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

2. Io, Io!!! ова е окото Погледнете го ве молам раѓањето од ферментација на купишта скршени слики што никој не ги сфаќа сериозно погледнете го раѓањето ве молам Афродита (онака дрочна никогаш несилувана шуплива ко јалова школка а убава но морално подбивна) надоаѓа од периферијата кон центарот на овој неподвижен свет во ова време разјадено од премногу иронија да ни го расплаче мајчето да ни го згорчи лепчето и да нѐ подои со античка свежест Ова е окото Io, Io!!!

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Во тој момент пред купето се појави кондуктерот, кој ни го прекина појадокот, а по него и еден со количка, во која имаше кафе и пиво. Но, никој не купи ништо.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Тоа ни го покажаа домаќините кај оранжериите близу до Амстердам. Сѐ е индустријализирано, сѐ е електрифицирано, сѐ е електронизирано.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Вчера Коле ни го прочита писмото што ни го оставил Калчо.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Цел живот копнеев да воспоставам едно рамновесие низ љубовта да израснува јазикот на мојот народ како надеж, како вера дека она што доаѓа е вистинското по кое копнееле оние кои како единствено наследство ни го оставиле - јазикот.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Цел живот копнеев песната да се сврти само кон љубовта. И кон страдањата, се разбира.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Имаш право. Ние всушност и го применуваме, зашто ни го диктира организмот.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

А кога станавме да си одиме, фатени во колената, сонцето се спушташе од Пелистер кон Преспа, затворајќи ни го патот за назад, спуштајќи ни ја ноќта за отстапница.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

И на крајот, нешто што се подразбира, но сепак мора да се каже: Маргина веројатно би постоела и без Сорос (помала, поевтина), но она што тие ни го заштедеа е непроценливо: многу нерви и многу достоинство (не мораме да трчаме кај ново-богаташиве и не мораме, од друга страна, да го бирократизираме тој сѐ уште ентузијастичен импулс што нѐ води).

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Ова што ти ни го кажа никој не можеше вака да ни го рече.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Отпадоци, догорчиња, исчудувања, ни го гнасат лицето.

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Оној кој го избра мракот за да слезе по сокакот (а сокакот потсетуваше на извиткана јагула што ќе ја замати бистрата вода штом ќе го зграби пленот на езерското дно); Оној кој ја избра темнината на мрачниот сокак а не гази по калдрмата додека слегува и потсетува на молитва, на порака, или на нејасен збор од тајна болка; Оној кој го избра мракот и слезе по сокакот на посветеноста гласот ни го подари за да ни биде и поттик, и надеж.

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Да можам да станам, рече старецот, Да здогледам Со камен кога ни го набиваат в земи Крстот покрај главата...

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Лете Ристос си игра со дечињата во дворот Полни ведро од бунарот Ги полева како цвеќенца другарчињата Навечер собира светулки со нив И се тркала низ покосената ливада А кога ќе заспие во тревата Кога ќе порасне во сонот Кога ќе заприлега на момче Од ридовите на летната ноќ Ќе се покаже Дева Марија За да си го прибере Исуса И го засолни Во ѕвездената постела на светото писмо Ние така заспани во трева И не ја видовме белата шамија во која беа завиткани клинци И не чувме како одѕива во ноќта Некој дури ни го ковеше крстот.

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

МИТРЕ: Море земјата ни е арна, бериќетлија ни е, туку друг ни го јаде бериќетот.

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Уф, кандилово угаснало! (Клекнува пред иконата и се крсти). Свети Никола златен, варди ни го и чувај ни го батета од лошо. (Ја откачува иконата од ѕидот, ја бакнува и пак ја става на местото.

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Со себап сме се собрале, убав ни е муабетов, сакаш да ни го расипеш? Гледај си го ќефот тука!

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Свети Никола златен, што ги ведриш и облачиш морињата, варди ни го и чувај ни го Анѓелета од секакво лошо; однеси ни го здрав и жив на местото.

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

КОТЕ: А пак ние сега зборуваме „Шуќур господ ни го расправи временцево“...

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

КОТЕ: Море, речете шуќур господ ни го расправи временцево...

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Христијани се и Грците, рекол стрико Никола, а вчера, на сам прв ден Водици ни го отепаа татка.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Дефиницијата од речникот е речиси иста но ниедна од овие дефиниции не ни го понудува она за што зборуваат клиентите; т.е., клиентите велат дека на разголување ги гони некаква присила: неможност да се одолее на импулс, нагон, или искушение да се изведе некоја акција која ќе ѝ наштети на индивидуата или на другите.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Сексуална девијација во која главното сексуално задоволство и уживање произлегува од изложувањето на гениталиите пред личност од спротивниот пол. (ICD-9-CM)

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

И токму кога сакаше Филозофот плочката врз првиот збор да ја залепи, да ја допре, па и тоа последно, а прво во текстот зборче, јас што се вика, верно да помине во умножението, ровја од ведро небо удри во врвот на планината и силен блесок видот ни го помрачи на сите; и потем земјата ужасно се затресе, и се тресеше долго; ужасен облак од прав се крена и сосема се замрачи небото, и сонцето на него се зацрни како точка црна, како јагленче, како црн пајак вознемирен кому некој мрежата се обидува да му ја раскине, да му ја помести, да му ја ороби, да му ја украде.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

„Но, можеш ли да ни го објасниш значењето на гласовите, за секој глас одделно?!“, рече сега веќе сосема заинтересирано логотетот, кој во воздухот насетуваше чудо, миракула Божја.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Што е тоа што таквиот пристап може да ни го каже за сентименталните, за афективните или за естетските димензии на геј- идентитетот, вклучително и за геј- сексуалноста, а што не може да ни го каже некоја исклучива загледаност во геј- сексуалноста?

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Молчиме и гледаме на патерицата со која поп Стерјо ни го покажува вечното почивалиште и вели: - Тука лежи Стерјо Сидовски, го носам неговото име – триесет и пет годишен, сирачиња ги оставил – Зисо, Коста, Риса и Тана.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Пријателот на Исмет чајот лично ни го послужи во стаклени чаши. Има боја на топен килибар.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Да, бевме заслепени. Нас, простите селски деца така нѐ научија, така ни го имаа испрано мозокот што во него немаше место за да се роди мисла и мислење...

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Можеби баш такви, прецизни треба да бидат и нашите молитви, за да бидат услишани: „И дај ни го лебот наш насушен, ама немој со адитиви“.

„Најважната игра“ од Илина Јакимовска (2013)

Даме Груев почна растревожен да ни го раскажува следното: „ ’Да ги земе ѓаволот, јас уште кога заминав од Солун, тие штетници се фалеа и не дочекаа до денот на востанието; тие нѐ чинеа повеќе од 250 лири.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Опшноста во судбините наши ни го закрепи општото име Бугари уште до ослободувањето на Бугарија, коешто си остана по традиција во Македонија и по ослободувањето на првата.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

И имаат ли смисла тие револуции кога ќе ни го обезбеди Н. И. В. Султанот националното и религиозното постоење и ќе ни гарантира рамноправност пред законот и во обласната самоуправа со Турците?

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Се разбира оти се зачува само она што можеше да се зачува и што не сакаа да ни го земат, зашто не им беше нужно и не беше опасно за нив.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Ако бугарските трговски агентства во Македонија се благодејание за нас, тогаш српските генерални конзулства сѐ уште поголемо. – Бугарите ни го поддржале востанието. И Србите го поддржуваа.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Од сето горе речено се гледа оти бугарските арнотии за нас Македонците ни најмалку не се разликуваат од српските, но затоа пак нѐ чинат стопати повеќе: 1/ за бугарското име што ни го подари Егзархијата82ние ги зедовме на себе сите добрини што се врзани со него и со кои се украси тоа име во најновата историја на Балканскиот Полуостров. 2/ за бугарските училишта и бугарското „покровителство” на нашите интереси ние немаме никакво сочувство од страна на Русите, не затоа што тие ги мразат Бугарите, а по тие причини што тие толку многу направиле за Бугарите, колку за никој од словенските и православни народи: излегува оти тие и за нас Македонците направиле многу и немало зошто уште нешто да очекуваме од нив.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Никако не, зашто ни една пропаганда, колку и да е таа силна, не може да ни го даде тоа што го очекуваме ние од неа.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Се поставува прашањето: кој ни го клал името, што сакал да означи тој со него кога нѐ крстил и што разбираме ние под името Бугарин кога се наречуваме со него?

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

157. Ние гледаме сега оти три национални и религиозни пропаганди во нашата татковина се борат една против друга и сите заедно се борат против нас и нашите интереси, сакајќи да им нанесат смртен удар и да си ги потчинат под себе, земајќи го со таа цел религиозното и училишното работење кај нас во свои раце преку црквата и училиштето за да ѝ нанесат смртен удар на нашата народност, ни го налагаат нам нивниот наместо нашиот јазик.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Кога го виделе тоа царовите, рекле оти господ сака каурите да ја загубат царштината и да му се потчинат на Турчинот. Така Турците ни го презеле царството.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Галебите жално пискаа над нас како мали деца кога плачат и срцето ни го корнеа.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

„Докторе, докторе”, му велеа луѓето, „гледај ти од државата да добиеме отштета за добитокот што ни го голтна војната, а не држи предавање како треба да се јава крава...“

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Знаеш ли кој е овој недоквакан младич што ни го испратиле како атентатор на Ѓорчета?

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Молчешкум ќе завиваме во потсвеста на противникот, кој ни го сече патот до успехот на нашата пасија...

„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)

- Овде во Белград, метежов почна да нѐ гуши. Провинцијалци и селани ни го преполнија градот.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Не би ме чудело да направиш и "блесиметар" за полесно да ни го мериш умот или глупавоста.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Зашто претпоставувам дека новите вработени при Министерството за „највнатрешни“ органи, во одделот за катадневно следење на „дешавките“ во дневен боравок ( 20 поени)блиска „средба“ на француски кревет (40 поени) и каква било активност во тоалет (69... поени) ќе го снимаат материјалот и... потоа и ќе ни го понудат на пазарот во форма на ЦД,убаво спакувано со обвивка на која како колаж ќе бидат претставени најбитните моменти од долго или краткометражниот филм.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Пилиштата ни го затскриваат сонцето и нивните сенки ни паѓаат над лицата, на дланките.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Зар убавото ќе ни го остави?

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Гледај ни го умот и крој ни гаќи.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

а во Америка не палат кандила, како кај нас: со газија и со жарче, таму огнот го водат по некои телови, и не се гасне со дување, дувај си ти, ако немаш работа, и залидани сме, ти велам, некаде, којзнае каде, меѓу облаците значи облак ни го однесе алето,

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И ни го исправа патот, ни го покажува.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

да извидиме кај се, да наслушаме што зборуваат, и ние одиме и врзуваме колчиња, за да ни веруваат, ама со нас имаше и еден Бугарин, ни го присливија, како нивни човек, ама тој страшлив, идеше до некаде и застана, јас, вели, не можам повеќе, не сакам со секој да се борам, вели, да не сакаш и душманот да ти го одбереме, велиме ние, и одиме, го помоливме да иди, и заминавме, а тој остана во нивјето, во калта и ние наближавме до теловите, до окопите, и слушаме зборување, ама ништо не разбираме, ни бегаат зборовите покрај уши, не знаеме дали се англиски или грчки,

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Баси му мртовците, вели Гоше Љубин, овие ќе ни го истурат котлето. - Кое котле, велам јас. - Тоа со бакрданикот, вели Гоше Љубин. Се насмеавме.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Да ја мие крвта и да ни го лади оружјето. Ја стегам пушката, а кожата ми трепери, ко масло на вода. Лилјак сум направен.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Го дочита писменцето Неделко Сивески, го свитка и ни го даде.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Во тој свечен чин на неможното, кога дури и кобниците ги забораваат проколнувањата со кои се родиле и со кои ќе умрат премногу изморени за да прослават еднаш во животот и благослов, во водите престануваат вражбите: над дебел опаш на видра се смирува рој бели рибички, водените полвови со очи ја пијат ѕвездената светлост: потоците ги појат разбудените коренчиња на дуњите и сливите, жугаат од нив сончогледи и пченки, и уште подалеку,

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Плашлива закана: „Пуштете го. Не сте судии.“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Капарот што ни го пратија не беше голем.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

во долиштата до кои не стасала лакомоста на живите, го засилуваат листењето на оскорушите и дренките, и на оние сини цвеќиња над кои сеќавањето разбуцува топли спомени: но таму е проѕирен и лелеав Дмитар-Пејко со цут на жилата меѓу веѓите, стои во ѕвонеста кошула на младоженец и помлад е од некогашната своја младост, ќе се пресмета со чудовиштето што ни го претскажуваше патем:

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Зло предизвикување: „Дојди, земи ни го. На јамкава можат и двајца да висат.“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Ќе им дадеме ли нешто, пара или камен, за двоколките што ќе им останат, Доце? - Ќе им дадеме колку што ќе можеме. Сепак, и за дваесет камења, тие ќе ни доплатат.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Се разбира, навидум беше многу поразлично од писмото чијшто подробен опис ни го прочита префектот.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Едно момче му се обраќа на војникот: „Што ќе ни е конзервата кога ни го земавте отворачот?!“

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Настрана патриотскиот фолклор во кој врз географските карти на Франција истокот се прекрива со црнина, настрана децата што на бадник учат да пеат O, Tannenbaum! во слава на малите Алзашани, настрана школските одреди кои, со бајонети на пушките и со главите покриени со беретки со црвена туфна, дефилираат извикувајќи: „Алзас и Лорена ни ги земавте / но срцето нема да ни го грабнете“ - од тој пограничен сукоб избива еден вистински филозофски спор што останува со најголем значај.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Тие ни го покажуваат вистинскиот правец.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

За да може да постои како заокружен и завршен свет на човечките егзистенции Чинго ни го доближува со средствата на јазикот, избирајќи во него нивои кои најсугестивно и највпечатливо ќе го остварат тој вид на вистинитоста.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

„Останавме и без тоа малку жито што ни го даваше кметот...“

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Баба му Депа излегуваше во дворот, ја вадеше шамијата од главата и се молеше: „Господе, името твое му го дадовме за да ни го чуваш... Помогни му сега да оздрави...“

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

„Кога? Кога ќе му дојде времето?” викаше мајка му: „Место ние да му го промениме животот, тој нам ни го промени...

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Во право си, пријателе Камилски, Книгата на патувањата на Челебија ни го враќа од митската меморија на Скопје изгубениот XVII век, ни ја опишува истава чаршија низ која чекориме, маалата кои опстанале во остатоци, тврдината Кале, Безистенот, Камениот мост, џамиите, амамите, приспособени на денешни потреби...

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

И тоа што денес не постои од тоа време, опстанало само во старите зборови, во заемките од туѓо потекло, кои луѓето со текот на времињата, немирите, војните, селидбите, новите идеологии ги преместувале од јазик во јазик или усилено ги чистеле од еден јазик, во потрага по совршената чистота, која никогаш не била достигната...

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Шепотеше молитва што само тој ја знае; поточно: ја измислил со зборовите на некој предок, Јаков Иконописец или Круме Арсов, или некој што живеел далеку од нив колку и тие од него: ...нас сите со млеко од иста измитарена биволица нѐ доеле, господи наш севишен, и од еден склопец нѐ демнела сиромаштијата лутица, семето да ѝ се сотре и од правот нејзин да жугне берокуќничка добрина, и исти пијавици ни се плетеле место учкур околу папокот, орли врз темето лузни ни пишувале и штркови балабани низ грчмак срцето ни го ваделе и го пресадувале на новороденчиња, пред иста земја челото на камен сме го допирале, сме биле, не било не, не ќе сме, вечнаја памјат ни ...

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Најпосле зошто не би било така: вистината е понекогаш во уверливоста на она што ни го раскажале и во она што други го слушале од нас кога сме умееле да раскажуваме.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Кога Гаврил ни го соопшти неговиот план за патување во Порто Рико, веднаш тоа ми асоцираше на една песна што ја имам слушнато во младоста "ај, ај, ај, јај, Puerto Rico"...

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

Здравјето и умот господ да ни го крепе на сете во куќата. Сега, од бога здравје.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

И сѐ очите му беа во малата Анѓа. – Ете, да не ни го грабнеа Ѓелета, сега ќе си го пратев со бацка му овчар; да не ни го грабнеа Ѓелета, сега ќе ни помагаше на снопјето врзување, на жниење, на вршење.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

– Их, што си бевме раат досега, бесот да ги фати, што ни го расипаа – почнаа да се жалат старците што останаа со попот и ќефалијата. Тие знаеја што значи Турчин.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Летото , ми се чини, ни го украде детството, ни го расфрла по синорот на селото, по салашите, по нивите и каналите, по вагоните од селото до Сомбор, по патиштата до Ригица, Станишиќ и Бездан, по веселбите и приредбите.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

IV Во ова царство на мажи и без царови Да му се поклонуваат сите на ножот В раце што го стегаат овие црни беласици И кории; Со него сите очи да им се извадат; Во онаа провалија долу И телата со него да им ги избодат - На опинчарите на рибарите на брсјаците Да остане ова царство пусто И само камен Црн гол камен да се народи Името под себе да ни го чува Внуците да ни ги откопаат Со нив и ние да векуваме.

„Вардар“ од Анте Поповски (1958)

Сега се закануваат да ни го земат, да го стават во мелницата на границите.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

За нас, ова вовче речиси беше свето зашто ни го овозможуваше враќањето во Земјата на езерата.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Имаме и други сведоштва за тоа што ни го одзедоа, за куќата, за лозјето, за воденичката.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Токму тоа: времето. И нашето време. Времето коешто ни го украдоа.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

- Тие што ни го даруваа животот -крикнува постариот брат, вон себе, со ококоравени очи. – Родителите наши!

„Или“ од Александар Прокопиев (1987)

- Море сѐ алал нека им биде, само поволно споров да ни го решат... - му рече игуменот.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Намисли да појде кај отец Серафим да му го каже сонот, да му се исповерда, да почувствува леснина во душата, но се исплаши да не го погледа прекорно отец Серафим и да му рече: Соновите ни го кажуваат она што го мислиме...

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Други не сакаа да чујат за бога, велејќи: - Со него сметките ги порамнивме: доброто што ни го даде - го израмни со зло... Сега сме квит, стопанкина му!

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Тоа е она на што цути таканаречената пазарна економија што за суверен господар ни го наметна неговото величество Профитот...

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Можеби јас сум еден од оние кои сликаат според соништата кои одбиваат да ловат, значи да убиваат со полуотворената уста на стрелата за да ја наполнат својата и на своите жени плодови саможитни што берат и за нас се молат да има улов повеќе одошто ни треба (жените кои мислат поинаку ги праќаат своите души на срните да им бидат штитник на стрелите урок) за пречек ни принесуваат богат огрев богот на гревот ни го ложат пред спиење за да заборавиме на писокот на жртвите поостер од остриците во нив набиени за да гинеме од ноќ во ноќ непоштедени од грозата на лажната смрт заблазувајќи им на оние кои писнале еднаш засекогаш!“

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Верувај мила, токму судбината ни го донесе Игор Лозински во куќата.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

- Добар конак сте нашле - рече Горјан. - Добар, кога поарниот ни го изгореа Германците - му одговори Евто.

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

– „Арно сторил тој што ти го зел клопчето, ќерко, ѝ рекла, оти од узур ќе ми везеш црна кошула, сосила ќе ми се правиш ти вдовица; Силјан ни е на аџилак со дуовникот, а пак ти сосила сакаш да умре и да не дојде; гревота е, а ќерко, ова ти што го правиш; моли Бога за Господ да ни го донесе, не туку плачеш и жалиш.

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

Ти ни го одредуваш патот на зрачните надевања дека е побогат и еден убав потез со раката насочена во вистинско место од сета залудна тревога што дните ни ги исполнува.

„Липа“ од Матеја Матевски (1980)

Вредноста на ваквите проекти, што треба да ни го сочуваат паметењето, не треба да се оценува според нивната убавина туку според вистинитоста на прикажаното.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Сведочењето во врска со ова зло, запишал монахот, кое долго трае и непречено поминува низ тесните сокаци на времето, има за цел не само да го загатне туку и да ни го предочи приближувањето на злото што многу потсетува на темен облак кој може да биде и предвесник на бура што може неочекувано насекаде да се случи.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Се разбира, она што што тој сакаше да ни го протури како многу интересно, мислам на замомчувањето и сличните трици, беше само изговор.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

И добро е да е така: кога во едно тело ќе се зберат две радости.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Не наоѓам ништо страшно во таквото однесување.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Мене ме прашуваш кој ѝ го сторил тоа? Зошто? И од која причина!

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Тоа ни го тврди и верата: мажачката била пред сѐ тоа: соединување на двајцата или на двете тела во едно.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Се разбира, со ова мое тврдење не им го одземам правото на оние кои ќе ни го свртат грбот за да го потрошат сето свое време во разговори со миленичињата: кучињата, мачките, пилињата!

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

А и за она другоно, што нема да ни го покаже, не нè остава самите да претпоставуваме, туку ќе ни одреди што да мислиме.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Е, кога се врати една вечер татко ти од лов на зајаци, нели ни го раскажа она за чија што точност и самата навистина не сум сигурна.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Дека некој нѐ води за рака и ни го покажува она што треба да го видиме?

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Се подаде, ѝ ја зеде десната рака и ѝ ја целува Ти благодарам што нè прифати, што ни го понуди својот дом, а и својата љубов! Со ништо не ќе можам да ти возвратам!

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Ги затвораме очите. Но, повеќе не можеме ни да заспиеме, лежиме во креветот будни и покрај неброените обиди да потонеме во сон зошто чувството на вина ни го гризе сонот.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Но секогаш ќе постои борба против тие кои ни го планираат животот, борба за индивидуализмот против авторитативноста.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Има среќни денови, има тажни денови, има несреќни луѓе, а постојат и такви кои можат да ни го сменат животот засекогаш, без да се покаат за последиците, без да ја платат цената, без да се соочат со резултатите, зошто полесно им е да заминат.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Па тоа се слуги на кукавичлукот, издаици, неверници.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Ни ги кине алиштата, ни го дели месото од коските.