Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Откако конечно ќе се обезбедеше соодветниот соговорник, со него се потпишуваше писмен договор за соработка според кој тој имаше право слободно да одлучи дали податоците кои ни ги дава треба да се анонимни, или пак имаме дозвола да ги објавуваме во целост – сосе имињата и презимињата на учесниците.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

На челото е умот (Отецот), значи, со здрав разум, во срцето е црквата, домот на Синот, значи со здраво, чисто срце, десното рамо е силата (Светиот Дух), значи, со цврсти раменици, тој да ни ги крепи рамениците, да бидеме исправени, зашто рамениците ни го крепат целото тело, и на левото рамо кажуваш Амин, нека биде така!

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

- Добро е тоа, но има еден проблем, ти старецу можеш да си одиш, ама момчево ќе остане со нас да ни ги спаси овците.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Макар што кај сиромашните семејства стравот влегува од едната, а излегува од другата врата, нас речиси однапред нѐ поразуваше помислата дека некој може да ни ги одземе, да ни ги убие козите.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Ги замоливме родителите да ни ги вардат козите додека не се вратиме.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Дали ќе ни ги одземат или ќе ги убијат козите?

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Кога се правевме дека таа се загледала низ прозорецот надвор, а јас преку главите на патиниците на задниот крај на автобусот додека јас ѝ го подместував и таа му се подместуваше со помошта на движењата што ни ги овозможуваше клацкањето и нерамномерното одење и подзастанување на автобусот.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Тој, дури, за копањето на бунарот ни ги потроши домашните пари, дури и моите и, една сума, што ѝ ја имав заштедено на помалата ќерка. Нѐ остави без никаква заштеда.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Сепак, нема ден, а да не помислам на него.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Ни ги земаа торбулињата, божем да ни ги носат, но ние повеќе не ги видовме, ниту нив, ниту нашите торбичиња.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Ѝ се лутеше на баба ни, кога таа одеше во црква. Ни ги фрлаше велигденските јајца.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Додека се ближевме кон Амстердам, нашиот домаќин ни ги покажа и холандските планини.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Но некни Бузо и неговите насила ни влегоа, испокршија сѐ и ни ги присвоија колибите...

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

На капите што вчера ни ги дадоа им сошивме црвени петокраки и ги дотеравме да не ни висат над тилот и ушите.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Дотрча зазбивано во училиштето и коските ни ги стресе од уплав.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

кога се враќав од кјото во токио баш под гордата бела чалма на фуџи одгатнав зошто возот шинкансен нозоми се лепи на магнет и не прави тик-така тики-така како што прават нашите возови удирајќи по шините, тоа мора да е затоа што на дечињата им треба тишина за кога ќе ги виткаат книжните жерави да ја слушнат поубаво песната на славеите од крошните на вечно расцутените цреши и за да можат во тишината во себе да си посакаат да пораснат што повеќе да пораснат ако не бива баш колку фуџи тогаш барем колку долгоногите жерави (ова со долгоногоста, разбирливо, особено им беше важно на девојчињата) тогаш сосе дечињата кои виткаа книжни жерави одгатнав и дека тишината е скришно место на раат да си позбориш сам со себе - ја да се помолиш за троа среќа и праведност, да се помолиш и за мир во овие времиња на секакви предизвици, ја да се заколниш на верност, чистота и побожност, ја да посакаш убавина и љубов, убавина и љубов, љубов, ја да истуриш некоја клетва за ѓоа новиот економски поредок што носи само нови поскапувања на хартијата од која се прават жерави, а може и некоја задоцнета клетва за наставничката по хемија која се насладуваше кога ни ги теглеше ушите и чијшто поглед жежеше како солна киселина. кога се враќав од кјото во токио цело време возот шинкансен нозоми ни го надлетуваа книжни жерави - ем не вардеа од многу замор, ем ни даруваа долговечност, долговечност тадури и бесмртност оригами, оригами на сите страни некои жерави пролетале, некои се струполиле а тебе ако ти чини, прави се дека не знаеш колку заблуди на овој свет и век се стокмени од хартија.

„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)

Сместувајќи се во Grand Hotel Villa de France, кадешто Матис бил инспириран да ги наслика своите одалиски, во градот кој порано го беше инспирирал Римски-Корсаков да ја напише својата Шехерезада, ги истражувавме пеш забрзаната, миризлива Медина, Гранд и Петит Сако и касабата; повеќе сакавме да се загубиме без професионална помош, одбивајќи ги непријатно лепливите наводни водичи и занемарувајќи ја изненадувачки антисемитската тирада на едниот од нив; серенадите ни ги пееја градските певци секое утро и муезините пет пати секој ден молејќи се преку разгласот од минарето на блиската џамија; одлучивме својот прв невин излет во исламот да го продолжиме низ брегот.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Гостилничарот ни ги раздели по чиниите и почека да ги отвориме за да ги полее со червишот што беше останал во тавчето.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

- Ќе простите, - рече и ни ги спушти чашите, наденати на прсти како виндузи. - Што да простиме? - се испна Живко.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Ластар си израснат од молк те дои дали волчица, дали срна? Речта ни ги брои раните. *

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Штом сенките некој ни ги отме Зарем нема да станеме глуварче (најпослушно дете на тишината)* што најдробен ветрец го соголува?

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Трома крвта ветува свежа вечер. Речта ни ги брои раните.

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Пред нас кога блесна Кавала во зорите, Белина од праискони кога ни ги исчисти душите, - Нешто ни шепна морето О, благословени дечиња на мојата татковина, Шепнете го и вие неговото име и тоа е доволно Врвовите на вашиот глас низ иднината.

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

На сите убавини што ни ги даде господ, како сами не знаевме да побараме...

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

КОТЕ: Господ што е убаво нека даде, тој да ни ги ујдиса работите, во рацете негови да оставиме. (Сите ги испиваат ракиите и стануваат).

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Х.Х. не можеше да ни ги промени впечатоците со изнасилената реторика.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Со приопштувањето на делата на Стојан Христов кон македонскиот литературен јазик и македонската литература се отвара значаен процес кој ќе ни ги врати значајните опуси на Анѓелко Крстиќ, Крстју Белев, Самуил Стрезов и уште други и други автори од македонско потекло и со силно појдовна македонска тема...

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Таа механички наполни две чаши со некаква течност погуста и од зејтин и ни ги принесе.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

И, отидовме на Зајачки Рид: газдата на Земанек (многу ме повредуваше тогаш тоа што тој, Земанек, самиот го именуваше не по име, туку како газдата) беше фалбаџија и ние моравме да ги слушаме неговите самопогалби; ни ги раскажа сите трки во кои учествувал и сите свои успеси кај жените по трките.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Два дена пред да ни ги врачат дипломите, ме повикаа во циркусот.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Ова тврдење постојано методски го мелеа и сѐ повеќе распалуваа колективна омраза кон човекот за кого сме пееле песни, сме го славеле и за земјата која прва ни подаде рака, нѐ хранеше, нѐ вооружуваше и ни ги лекуваше раните.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Таму зад тие височини ни ги однесоа децата, зад тие магливи ридишта и можеби и до таму стигнуваше нашиот плач, ама болката остануваше во нас...

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Возен ред Камионот што собира ѓубре поминува во десет навечер, со жолтите ротациони осветлувајќи ни ги прозорците.

„Најважната игра“ од Илина Јакимовска (2013)

Требаше да ѝ се даваат лековите што ни ги остави дежурниот лекар секој час.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Таа трпеливо ни ги објаснуваше улогите, ни ги оживуваше ликовите што требаше да ги претставуваме, ни покажуваше како треба да го изговориме секој збор.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Сити сме и од тескобите и од тешкото време, особено во ова наше време. Затоа, пријателе, те молиме да ни ги ископаш очите зашто веќе не е за гледање, не е за слушање.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Ни ги дадовте и јарињата и јагнињата. Власта тоа не ви го заборава.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Оној ден кога требаше да тргнам на мојот прв училишен час, стравот ме натера да ги измолам моите родители да ми дозволат да останам дома.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Нашиот татко ни се приближуваше единствено кога ни ги раскажуваше животите на Ное, Јаков и Мојсеј преточени во детски приказни и налик на бајка, а и понатаму ни остануваше далечен, постојано свесен, како што се свесни некои од луѓето кои направиле нешто многу подоцна од мигот кога требало тоа нешто да го сторат, за разликата помеѓу едно и друго време; нѐ гледаше нас, своите деца, кои бевме помали од децата на неговите деца од првиот брак, и можеби таа негова свесност беше најголемиот јаз меѓу нас и него, јаз кој нѐ тераше да го викаме „татко“ а не „тато“, „татко“ кое звучеше како – „господине“; не годините, не верата која тој ја имаше а која нам не ни ја даде, туку свесноста дека нешто направил предоцна и тоа предоцна е преголем јаз, беше она што му даваше форма на згрченост на секој негов гест, секој негов збор го правеше да звучи како предупредување, секоја негова топлина ја смрзнуваше уште пред да се упати кон нас.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Турското господство ни ги пресече сите врски со нашата старина: Најтешко се одрази тоа на Македонија, како централна провинција, па затоа во тоа време кога кај другите православни Словени постепено се изработуваше писмениот јазик и правописот ние сѐ повеќе се обезличувавме и речиси сосем се откажавме од нашиот јазик како орган на литературната реч.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Како ви се чини: дали се доста? Дали се многу? Дали се повеќе од добрините што ни ги направија Србите?

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Не е моја работа да барам дали некој зол демон на Бугарија ни ги има направено сите лошотии бугарски нам на Македонците.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Ако овој долг се осознае, ако обединувањето на нашата интелигенција со бугарско, српско и грчко образование се постигне, ако се парализира работењето на пропагандите и се успее тие сосем да се отстранат од Македонија, ако се установат добри односи кон сите македонски народности и се подобри политичката и материјалната состојба на Македонците, тогаш, при сите дадени жртви, ќе можеме, покрај другото, да бидеме задоволни од едно: востанието ни ги отвори очите за грешниот пат по којшто одевме досега, по којшто ќе одевме и за напред, и без востанието сами ќе подготвевме почва за дележ; тоа ни ги отвори очите за многу наши нужди што и не ги претпоставувавме понапред.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

66. Бератите за владици се дадоа и ние заслепените Македонци ѝ поверувавме на Бугарија оти таа со нејзината „самостојна“ политика ништо друго не прави, туку одржува политички победи и нѐ облагодетелствува нас Македонците. – Арно ни ги замачкаа очите. – Но не поминаа ни 5-6 години кога се отрезнаа Бугарите од своето занесување во „самостојната“ политика.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Време е да ги отфрлиме од очите наши мрежите што ни ги кладоа националните и верските пропаганди во Македонија.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Руското покровителство станува ненужно кога ние си имаме „самостојно” и „национално“ бугарско покровителство. 3/ За бугарските владици што ни ги подари Стамболов ние плативме со немањето на автономни права, предвидени со Берлинскиот трактат.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

И така, значи, Бугарија ни ги направи досега веќе сите арнотии, остануваше само и кај нас да развие класа „самостојни националисти” што ќе разберат најпосле каде е коренот на секое зло во нашето национално развивање, т.е.Бугарија реши и кај нас да насее русофобство, та и ние да ја изгубиме секоја вера во православна Русија.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Но притоа бараме и ќе бараме од Неговото правителство цел ред реформи, кои ќе ни ги сочуваат најглавните интереси на нашето национално и културно развивање.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Фатените ин флагранти се оправдуваа на ист начин: „Да, учителе, тоа е мој цртеж, ако не ми верувате, прашајте го и ученикот што ни ги црташе!“

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Тогаш некој од политичарите рече дека тероризмот во земјата станал хронична болест, која е тешко да се излечи, и дека на него се лепат организираниот криминал, нетолеранцијата, ксенофобијата и многу други работи кои со години ќе ни ги трујат децата.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Колку малку го слушаме својот внатрешен глас, колку малку умееме да ги читаме знаците што секогаш непогрешно ни ги покажуваат вистинските насоки...

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

„Што е ова проклетство”, зборуваат луѓето, „која војска помини, таа собери ни ги луѓето...“

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

„Ќе ми помагаш да ѝ качуваме на мама дрва, зашто ако слезе и ако ги види, ќе ни ги фрлат.“ - рече Петре.

„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)

Секој од нас исполнет со чувство на љубов, среќа, радост што ни ги подари без тронка грижа на совест... јас станувам роб на моите сништа, и доблести...што животот ми го прават како бајка со среќен крај...

„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)

- Никодине! Нашево девојче заслужи да биде наградено за сите радости што ни ги дари.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Па шеретски се смешка и ми прогледува низ прсти како мангуп зашто и Бог е само човек и, бидејќи беше – не беше кога ми требаше, сега и мене и на сличните на мене безрезервно ни ги напојува батериите, па дури и кога меѓу две тесни здолништа не можам да одлучам, како да го слушам него и неговата поддршка за оваа, во левата рака, со повисокиот шлиц.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

„Оќете ли, докторе, да ми погледате стомак?“ - беше главното прашање на нашата друшка, која, поради нејзината дијагноза можеше да ни полни пластични шишиња со вода и да ни ги грее на сонце, на первазот од прозорецот, потсокриени со зелено перде... дел од ентериерот на просторот во кој живеевме.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Ко лепкаец трева ни се плетка во нозете и ни ги менува чекорите и гласот.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Бистриме така граматика, политика, а ветрот нѐ удира в лице, нѐ бричи на суво. Ја ваби зимата ветрот и ни ги собира очите, ни ги сменува погледите, ни ги разменува.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

О, господе, ќе ни ги урне, ќе ни ги потисне и куќите.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Првин ни ги пришија вошките, ама никој не зборува за тоа.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Господ пак нѐ заборави. Од никаде да ни се одѕвие, да ни ги сослуша молитвите.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

имаше еден безбожник којшто призна дека кога му било најтешко, пак, на небото му се помолил, пак верувал дека нема господ, ама друг и немало до него и устата сама му се отворила да го моли господ, оти тогаш може да ти помогне само тоа што не е до тебе, тоа што не го гледаш, што не го познаваш, што не си го сретнал, господ мора да е и овдека и онаму, вели Илија Јованов, господ мора да е насекаде и затоа не можеме да го видиме и тогаш пак го гледаме офицерот, се враќа: дали сте биле војници, прашува, не, не сме биле, кажуваме, е отсега ќе бидете, вели, смртната казна ви ја заменувам со казна на прва борбена линија, вели, ќе потпишете дека доброволно се јавувате, ќе потпишеме, велиме, како не ќе потпишеме, таму барем може и да преживеете, вели, е ти благодариме, господине, велиме, ти отсега си ни господ, велиме, и одиме му ги бацуваме рацете, колената, чизмите, не бацувајте ме мене, туку потпишете овдека, ни вели, имате штастие, имаме, велиме, и среќа и штастие имаме, сигурно дека е пијан, си мислиме и нѐ одведоа во некоја касарна, ни дадоа алишта и плачките ни ги вратија после пак ни ги зедоа, ама тогаш ни ги вратија, само парите не ги вратија, пари не ви требаат, велат, оти одиме на фронт кон Турција или во Македонија. 122

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

По него трза калајџијата од Крушево што идеше да ни ги поднови тавите, тепсиите, ѓумовите.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Вистина само напред оди, ама маките ни ги остава.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ни ги колваат прстите дури им ги отвораме клунчињата за да им плукнеме в уста. Борба за живот.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Некои прачиња ќе ни ги истераат очите.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Воловите ни ги зедоа уште порано за комората.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Онисифор Мечкојад никогаш не се смеел, никогаш гласно.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Сѐ повеќе остававме душите да ни ги разјадува лишајот на оттуѓување од сѐ што е човечко во нас и околу нас: туѓиот грев, или нешто што е повеќе споулавеност и очај отколку грев, ни влечеше кон загатки.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Господ не ги зема ами ни ги остава да се бориме за нив.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Недоизбувнатата расправија беше длабока и темна мудрост под превивки на сурово самозаборавање со што си ги криеја срцата, не толку еден од друг колку секој од себеси.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Ако мртвиот не дошол и самиот да си касне за душа, некој друг нѐ демне и ни ги мери чекорите кон неврат. Кој - не знаев.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- Далеку е, мајко, знаеме. Но знаеме, а и ти знаеш - децата ни гладуваат.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Ќе вршат насилства над нашата женска челад; очекуваната жетва по полињата ќе ни ја испозапалат; луѓето ќе ни ги распнат на страшилата по овоштарниците и така тие ќе се претворат во храна за гавраните.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Утре в зори ќе ја земеме таа што ќе дојде да ни донесе храна, и неа ќе ја заѕидаме во темелите.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Се чини како самиот ѓавол да нѐ фатил во своите канџи, па сега со рикање нè носи во пеколот.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Санката лета како куршум. Расечениот воздух шиба по лицето, рика, бучи во ушите, сече, штипе болно и гневно, сака да ни ги откине главите од рамениците.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Потоа, очигледно не завршувајќи ја смотрата, неочекувано брзо се сврти кон нас и не давајќи ни барем да зинеме како со магнет ни ги зеде главите, се разбира мојата и Кејтеновата, и колку што можеше посилно ги тресна една од друга.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Малите срца ни ги полнеа со гнасотии.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Никој не знаеше каде отиде пријателството, погледите, човечката убавина, добрината, Големата вода, сонот, желбите. Сентерлевиот рид, птиците, сонцето, какво е ова време без ветар, без дожд, што не зашумат светлите води на пролетта, какво е ова суво, јалово време, овој голем снег што ни ги затвори патиштата, оваа темница низ која миневме како сенки, непознати, оваа отровна прав во очите, каде отиде таа златна светлост од окото на Кејтеновиот син, каква е оваа лага што нѐ покорува, што нѐ разделува?

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Ние умиравме за една друга љубов, за еден друг збор, толку денови, ноќи, векови го баравме тој извор, а ваму со брливи работи ни ги полнеа главите.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Поетската дарба која уште еднаш ни ја потврди Вероника Костадинова со последниот напор, е дарбата што во неа уште долго ќе цути носејќи ни ги сочните плодови на нејзината родна Тиквешија.

„Зборот во тесен чевел“ од Вероника Костадинова (2012)

Ако, пак, ги запрашаш словенските книжевници: „Кој ви ги создал буквите и кој ви ги превел книгите?“ - сите знаат и одговарајќи ќе кажат: Свети Константин Философ, наречен Кирил, тој нам ни ги создаде буквите и книгите ги преведе, заедно со брата си Методија. Уште се живи оние што ги виделе нив.“

„За буквите“ од Црноризец Храбар (1754)

На селаните им се видоа сомнителни овие луѓе. – Сигурно не гледаат да ни ги оберат ќесенцата вечер по Слива – рече еден од старците, кога се оддалечија од нив агите.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Ни ги зеде ферманите и нѐ безоружа – кажа дојдените со тешка тага на срцето и се замислија што да прават без документите. – Дури сега ќе станеме пљачка на силникот, се жалеа сите видни луѓе по Мариово.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

IV Во ова царство на мажи и без царови Да му се поклонуваат сите на ножот В раце што го стегаат овие црни беласици И кории; Со него сите очи да им се извадат; Во онаа провалија долу И телата со него да им ги избодат - На опинчарите на рибарите на брсјаците Да остане ова царство пусто И само камен Црн гол камен да се народи Името под себе да ни го чува Внуците да ни ги откопаат Со нив и ние да векуваме.

„Вардар“ од Анте Поповски (1958)

Од оваа црна планина Кон сонцето раце ќе кренеме На погибел В сонце дур да се најдеме Ако не стигнеме Во црната трошка закопајте нѐ, Ако не стигнеме во воздухот угушени побарајте нѐ, Ако не стигнеме Рацете отсечете ни ги, На сонцето однесете му ги, Место нас.

„Вардар“ од Анте Поповски (1958)

На оваа нива грутка од тебе ќе посеам класатка да никне со неа внучињата да ни ги храниш.

„Вардар“ од Анте Поповски (1958)

При што никому од тукашните главатари не му текнува Да поведе сметка и за нас коалите Па на секој новодојденец да му наложи при цапнувањето во Австралија Да засади макар по еден еукалиптус За ние да можеме безгрижно да сонуваме И да си ја исполнуваме својата мислителска мисија А не да ни ги скусуваат соновите и од нашиот еукалиптус Уште да прават и некакви бонбони за шмукање Божем нема со што друго да го лечат народот од грлоболка Ние коалите не сме злопамтила Ама вие сега видете каков тоа човек создала работата И дали е баш вистински човек оној кој на коалите им зема дел од еукалиптусот Таквите во Македонија ги викаат човеци Некои од нив доаѓаат од стар крај со навики да крадат дрва за огрев Ама и кога крадат барем крадат дабови и борови а не еукалиптус

„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)

Кој ни ги срина, кој ни ги очумаве градовите?

„Бели мугри“ од Кочо Рацин (1939)

Кој ни ги скрши белите крилца крилца на галаби бели?

„Бели мугри“ од Кочо Рацин (1939)

Тие никогаш ништо не изнасилуваа оставајќи самиот живот да ни ги открие тајните на семејството, доколку созрее нашата свест за да трагаме по нив.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Тие дотогаш сѐ уште стравуваа да ни ги откријат нивните врски со Франција, со знаењето на францускиот јазик, уште во раните години на нивните животи.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Меѓу сите изговори што Мајка ни ги кажуваше за да го оправда заминувањето, беше главно аманетот што ѝ го оставил Татко, никогаш да не си ја напушта куќата, никогаш.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Но велеше дека за нас, туѓинците, кои првин секогаш ќе си имаме проблеми со јазикот на другите, беше најдобро да се определиме за средните стручни, технички или медицински училишта, оти така ќе си ги решевме однапред главните проблеми кои подоцна не ќе ни ги комплицираат животите.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Стрвоста и поривите ќе ни ги припитомат и превоспитаат: на туѓи имиња ќе се одѕиваме како на свои.

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

– „Па некој ти ги кажувал овие работи, му рекол татко му, во градот што ни ги гаткаш.“

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

Така куртулија од вас да имаме, од вашиве маки што ни ги давате.“

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

7. Божице строга, Ти што ми претскажа вечна скитија, Ја претчувствуваш ли необложноста Една нова материја во облик на македониум Дека ќе го обликува светот од пепел Или ќе ни ги исцели раните?

„Камена“ од Анте Поповски (1972)

Сепак, не реагирав. Зошто токму јас да му напоменувам дека несигурноста што ни ги врзува рацете и ни ја подјадува надежта не почнува и нема да заврши со нас, и тоа токму оваа вечер!

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Си помислив, зарем покрај толкуте луди забави и другите настани што ги смислија електронските забавувачи за да ни ги приближат благодетите на техничките иновации, сѐ уште постојат пребарувачи и на одживеаните литературни куриозитети?

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Животот како прошетка низ болките и радостите што ни ги носи љубовта...

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Монахот од ден на ден ни ги соопштува своите сведоштва, придружувани со пораката дека не треба да ја исклучуваме и опомената, како значаен укажувачки сигнал од неговите записи.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

За разлика од тој свет во високите сфери, овде, долу, во обичниот живот, Поетот мораше да се бори како и секој друг поединец со горчливите проблеми на денот, со секидневните стапици од кои не се амнестирани и занесениците впрочем како и секој простосмртник. (Тој има срочено повеќе сентенци во кои настојува да ни ги објасни темните страни од овие приземни случувања.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Таа сметаше дека грабнувањето на двата стола е всушност најмалата казна што можела да ѝ се одреди на кафеаната со оглед на сите вознемирувачки ноќи што ни ги приредуваа гостите на овој локал.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Реков и нешто непристојно на своја сметка а љубомората ја прогласив за една од оние чудовишни пројави што ни ги беше завештал гнилиот капитализам.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Живеевме во убавото социјалистичкото време без надостатоци, освен наследените.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Каков човек беше тој Турчин! Гранатите наоколу фрчат а тој шекерчиња зел и ни ги носи нам, на децата, за да нѐ облажи.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Час веруваше дека животот е создаден само за тоа да нѐ тревожи, да ни ги брои грешните чекори, час ќе истрчаше пред тој ист живот како прле пред магаре.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Влегував и во кавгата како и во сите оние други нешта што ни ги наметнува во животот нашата нарав.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Бидејќи, демократијата и пазарот сметаат на движењето, и едната и другиот тежнеат кон тоа да ни ги стават на располагање предметите за комуникација и движење.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

- Нема тоа повеќе да го правиме, само врати ни ги, - викаат тие.

„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)

ЦОНКА: А и ни умреа неколку деца што ни ги крсти тој... (Плаче усилено да побуди сочувство.)

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

ЦОНКА: И еве. Господ ни го донесе баш чорбаџи Давадос. Поголем касмет за нас не може да биде!

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Во муабетот, а и во песните, веднаш ни влегуваат јужни ветрови, ѓоа да ни ги крепат нездивнатите, капнати зборови.

„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)

Келнерот ни ги донесе прекривачите од спалната соба, а храната ни ја остава на маса.

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Не можеме со ламби и фенери да ги бараме одговорите, во рамките на нашите души постојат гласови кои ни ги даваат сите одговори, ние самите најдобро можеме да ги лекуваме нашите најдлабоки рани, да ги надминеме нашите ограничувања, нашите пречки и предизвици и да видиме каде нашата душа копнее да оди.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Нема толкава црква што може да ни ги прости гревовите.