ни (зам.) - рече (гл.)

Без да го запрашаме, ни рече дека Мила е жива, дека ќе се врати.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Кога ние децата се подготвувавме да одиме кон паркот, на последното големо видување со Чанга и со неговите кози, татко ми нѐ запре пред портата и ни рече да го почекаме, зашто и тој сакаше да дојде со нас.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
- Напишета само: капетан Никола, Аспровалта, тоа е доволно! - ни рече таа на збогување, ни набра црници и ги стави во едно книжно ќесе. - Благи се и освежителни! - со насмевка ни рече Параскева.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Кога појдовме заедно во канцеларијата на воспитачот и кога Бане му објасни зошто сме дошле, тој прво се намршти, а после ни рече да ги кренеме нозете.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Учителот нѐ собра и ни рече: - Деца мои, пред вас овојпат стои тешка задача.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Грлото ѝ е полно со солзи, па не може ништо да ни рече: нѐ стиска и нѐ гушка.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Ѓавол да го земе и лисјево што ни шушти под нозете, зашто чичко Петре стопати налутено ни рече да внимаваме и кроце да газиме.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Учителот седна на работ од клупата и, откако убаво се изразвика за тоа што сѐ уште сме се зафаќале со овие меѓусебни поделби и расправии, ни рече да излеземе, а Буза и Марка ги задржа.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Ќе им објасниме и веројатно нема да нѐ вратат назад и нема да ни речат како порано: „Вашата задача засега е во селото ...
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Но еден ден ни рече скиселено: - Немојте, деца ...
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Ја поздравивме сите во еден глас, кога наближивме и мама ни рече - Добровечер - и нѐ праша како сме поминале на роденденот кај Драган.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Со Влатко молчевме, зашто Љупчо може сѐ да ни рече.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
„Демнев каде стариот ќе ги остави резервните клучеви“, ни рече и ја отклучи левата врата.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Љупчо влезе во куќата и набргу се врати.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Во десната рака, високо крената пред него, држеше клучеви и со нив ѕвечкаше.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
- Учителката ни рече да нацртаме маче. Сакам јас да има најдобар цртеж но не знам да нацртам маче. Ќе ми нацрташ ли ти?
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Така да знаете, ни рече. Живо куче во селото не смее да остане.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Вака изгледаа тие две нешта, за кои не знаевме што се, дали живо или неживо нешто, дали билка, животно или камен: Ни ги подаде чудните сочиненија, сите тринаесет еднакви, како од еден обид да се нацртани сите, и ни рече: „Гледате ли што има нацртано на книгата?“ „Гледаме“, рековме. „Дали сите исто гледате?“ „Исто“, одговоривме.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
По години, веќе возрасен, по долгата, неколкугодишна разделба и средбата под туѓо поднебје, од мајка ми ќе слушнам: - Ни рекоа дека штом помини лошото децата ќе ни ги вратат и тоа по дваесетина денови.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
И собраа стотици, ги пратија во бој, а нам, на помалите, ни рекоа да растеме...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Големи и црни беа пампурите и ни рекоа таму да одиме и одевме и се качувавме по тесни скали врзани за пампурите.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Во крајпатната кафеана во Като Калиники (старото име му е Долно Клештени), ендопјите - така тука и во цела Северна Грција дојденците од Мала Азија, а и оние јужно од Олимп ги викаат староседелците - значи Македонците, ни рекоа дека патот за Костур преку Бигла е поубав и попријатен за возење.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
И по скалите, еден зад друг се симнавме од пампурот, болните и старите и жените заедно со доенчињата ги спуштија на земја со кошеви и ни рекоа да одиме на другата страна.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Таму на свиокот од патот кога ни рекоа дека само до тука можеме да одиме со вас, застанавме на угорнинката.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Беше изминала скоро една недела и јас заборавив за тоа, кога Вера, една вечер, покривајќи не по обичајот пред спиење ни рече: - Сакам вечерва да ви раскажам една вистинска приказна.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Тропнавме на вратата. Децата ни рекоа да не чекаме, туку да влеземе. Вратата беше отворена.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Во малиот ходник во кој мирисаше на мувла една врата беше подотворена.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Турчинот ќе ни дојдеше во куќата, ќе се најадеше, ќе се напиеше и ќе ни речеше: Бре ѓаур! ај донеси ми тоа и тоа! – ќе му одговоревме: Сега, беим!
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Со еден збор, во турско време ние потврдувавме и се согласувавме со сѐ што ќе ни речеа Турците и Грците.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
„Но учителката ни рече добро да гледаме сѐ и утре ќе цртаме во нашите блокчиња сѐ што сме виделе.
„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)
- И дојде еден бугарски офицер од селото и ни рече да собереме пари, по три златни лири на куќа да му собереме за да нѐ води во Бугарија.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Една ноќ се мочавме во јазот и некој ни рече: „Кој се моча, ноќе, в река, ќе му умре мајката.“
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Чувајте се, да не ви падне сенката во темелот, ни рече, оти ако си ја заѕидат сенката, ќе ти се одземе здравјето, вели, или некоја завист ќе ја ненавиди куќата и жената и цел живот невиден ќе се шеташ, вели.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
А Огнен Ѓорго ни рече: - Немојте нешто да земете, ако најдете.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
А уво што бери многу и многу боли, ни рече. Испрепатило чупалето.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Многу деца настрадаа, ни рече Огнен Ѓорго и затоа не ви треба да ѓибате. Ако видите нешто, забидете го, опулете му се и заминете си. 221
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ни рече дека кога ќе дупне, кога ќе руши гнојот, болеста сама ќе ѝ се крене од увото.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
да не стекла пак реката, да не ги откорна овошките или само алето, е во Америка алињата им се дома, в среде куќа, е па водата нема узда, не се запира со прачка и со викање, а да ја видиш онаа вода што се оди со денови, еднаш ни рекоа денеска морето ќе игра, а кога игра морето, не играјте вие и кога зеде да рипа, да станува и да седнува, леле мајко, потплашена кобила, фучи и се пресега преку бродот и го прескока и 116
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ни рекоа дека треба да се поврати врвот Горница. И ние - на јуриш.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Во Македонија, ни рече, од многу војска и од многу тепање, ќе почне да пропаѓа земјата и ќе излезат големи води и се ќе потопат.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Вели: „Сиромавиот никаде нема роднини“ , велеше Лазор Ночески и стана што стана на бродот, а бродот не го пуштаат одоздола, од кај нас, имало војски, имало војни, а таму ни рекоа дека сѐ е ослободено, сега мораме да вртиме околнаокол, откај Црно Море, откај Бугарија, прпа, прпа, допаткавме до Бугарија,
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Само еднаш дојде вујко и ни рече: - Како сте, деца?
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Докторката ни рече дека не можеш повеќе да примаш хемотерапија „Носете си го дома“.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Го погледна внимателно новиот каталог на Ла Ринашенте, со додатокот за пролетната мода на 1949 година и ни рече: – Идат, сигурно идат подобри денови на Балканот... Ја гушна и ја бакна Мајка.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Немаме дури ни храброст да ги прашаме испраќачите на ваквите пораки дали навистина сакале нешто да ни речат?
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Или: дали барем помислиле да го сторат тоа, или пак ние само си вообразуваме?
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Потоа тие нѐ собраа и ни рекоа: - Момци! Треба да се покажеме.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Грмнаа трубите и тапанот!
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Го советував иако знаев подобро од секого каде завршуваат нашите совети. (Еднаш самиот ни рече. Ги обесувал на клинец во кенефот. Беше непристоен. Не допушташе никој со совети да истрчува пред него).
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Од разделбата збунети не го ни испративме – па ни тој не ни рече збор.
„Дождови“ од Матеја Матевски (1956)
На некој начин ние секогаш сме добивале удари поради нашите идеи.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Овие критичари велат дека сме фашисти или педофили или што било, но еден таксист од Источен Лондон би ни рекол, „О, да, вие ја имавте онаа фантастична изложба, добри сте, батко.“
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Командирот имаше обичај да ни рече: — Никогаш да не им оставате време да се помислат, да се сетат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Умот не е кај нас, ами кај партијата, а партија е Захаријадис. Нели така ни рече политкомесарот?
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Командантот на бригадата ни рече дека за три дена ќе завршиме и ќе ѝ дојде крајот на оваа проклета војна и дека тие, кои ќе се покажат храбри, ќе добијат една недела наградно отсуство.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Кога дојдовме кај зимниците, постапивме како што ни рече Петре Даскалот: ја затворивме срната во едно котарче во зимницата на Јаневци и, не знам како, се заигравме на ледината под високата меѓа.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Помина случајно дедо Петко со магарето товарено дрва пред него и тој со една ластегарка на плеќите и фатена со двете раце од назад и речиси од тукутака, колку да ни проговори, ни рече: - Што правите тука бре обесеници?
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Тогаш Петре Даскалот ни рече: - Слушајте ме добро што ќе ви речам.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Нам ни рече: - Под тремот зад вратата има три котлиња тенекиени и две лопати.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
На деветти јуни, предпоследниот училишен ден, наставничката Трпана, на часот по македонски, ни рече да напишеме состав на слободна тема. Јас пишував за мојата мајка.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
- Имате среќа што не сум грчка полиција, па да ве казнам со три месеци затвор како што му сториле на оној неранимајко Љубе-Шеќер, - ни рече.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Откако ќе ги изгаснат сијалиците во нашите соби и ќе ни речат „Пријатно“, ние двајцата ќе побараме да ни донесат вода за пиење...
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Ни рече: Немојте и двајцата да седите, само едниот.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
- Ех, што „педери” сте – ни рече Аделина. – Ти Огне, остануваш или не.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Останувам, а после јас ќе те водам на колачи во „Канела”, сакаш?
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)