Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Езерото по кое бродеше стариот чун, осветлуван од месечината ни остана во сеќавањето големо како море, што со текот на времето, во спомените стануваше уште поголемо, океан.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

За нас најзначајно беше што подолго да ни останат живи козите, дури, ако треба, и да се смириме со Сталин, да му ги признаеме „нашите грешки”.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Да, ќе напишам протестна нота за нашето бесценето шимпанзо, бидејќи само уште тоа ни остана...

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Не ни остана друго, освен да се вратиме на магистралата, кон Платамон, во пресрет на други кампови и одмаралишта.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Катахоро ни остана во лошо сеќавање, но затоа пред нас се редеа, еден по друг, кампови и одмаралишта, како на дланка крај морето, потонати од густо зеленило.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Утрина рано ќе го дожниеме тоа што ни остана, ќе видиме некого да го оставиме за говедана да ги има на мукает и да ги рани, и ќе одиме.

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Лево ни останува џамијата, зад која е изградена цела населба од дво и трокатни станбени згради и малку погоре, веднаш до раскрсницата – православна црква.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

- Тоа што нашите жени имаат крст меѓу веѓите, ни остана од старо време, од времињата на Јанинскиот Паша.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Како што тргнала работата, не ни останува ништо друго освен да го чекаме мигот кога тие, од некоја цврсто стокмена сцена, ќе лиферуваат лозунг: „На Македонците им е доста од седумтте уметности, сега ќе треба да се свртат кон онаа што ја прават политичките партии.“

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Животот, на крајот од краиштата, е само колаж од одделни моменти на кои се сеќаваме – колку парадоксално е тоа што во него минуваат цели денови, месеци, години кои воопшто не ни остануваат со сеќавањето и поради својата истоветност пропааѓаат во заборав.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

- И! - нестрплива беше Рада. - Сакам овој одмор да биде одмор на нашите соништа, да ни остане во паметење.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Живеј си со народот во мир и љубов. Од земја сме и пак земја ќе станеме! Поминот е најдобрата работа, тоа ќе ни остане.

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Во посебно сеќавање ни остана на сите присутни амбасадори од стотина земји предавањето на тогашниот Претседател на претседателството на СФРЈ Лазар Мојсов и претседател во еден период на Генералното собрание на Обединетите нации. Го сметаа за еден од великаните на југословенската дипломатија.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Погледот го упати кон тврдината Кале, размислуваше неколку мига и потем со извишен, патетичен глас му се обрати на Татко: Понекогаш мислам дека ние го губиме краткото време што ни останува до крајот на нашите животи...

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Таа арно си прави лели и стига рака, токо ние, еве, ни машките не можеме да си и подучиме, ќе ни останат слепи при две очи.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Нам ни остана само клучот од куќата, во врската со другите клучеви од напуштените куќи, при преселбите, со пустата надеж оти ќе се вратиме во нив пред да ’рѓоса бравата на заборавот.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Не ни остана храна, ниту вода за пиење. – И што сторивте тогаш, Мајко? – прашавме во еден глас. – Што можеше да се прави?! Мораше да се живее.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Во тие предмети беше поместено сѐ што ни остана од загубената татковина...

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Дека до коска се соголени непријателите; дека е изнесено ѓубрето на буништето и дека ни останале уште оние, попријатни и пофини работи.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Капиданот или кој беше не знам, ми пријде и ме праша: - „Од ова село си ти?“