Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Знаевме дека зад петици ни е волкот, како во приказната за козичката на господин Сеген.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Ние децата ја сакавме како да ни е наша баба, зашто нашите вистински баби останаа зад границата, едната жива, другата почината.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Мајка ми донесе ракија и мезе, нешто подизбриша и замина. – Сироти пролетери, со козите ќе стигнеле до Америка и Англија, кај ни е крајот? – започна Чанга. – Шегата настрана, со Сталин не се знае!

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Татко ми добро знаеше, а мајка ми во тоа не требаше да се убедува, дека за нашето физичко зацврстување на нашето тело, за правилно чекорење и исправен од во животот ни е неопходно само млекото, млекото, млекото... ***

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

- Само господ сега да ни е на помош, - вели свеска ми.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Сепак, уверена сум дека и баба ни е таму некаде во нејзиниот лик. Не толку наметливо како Ласа, ама присутна...

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Последните неколку години, матичниот лекар го лекуваше од спондилоза, се додека мојот многу добар пријател Даскалов не ги виде метастазите предизвикани од ракот на белите дрободи!

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Беше поставен помеѓу налозите на окупаторските сили и сѐ поголемите потреби на населението.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Тука бев можеби и посигурен”. „Господ нека ни е на помош”, му рече во часот на разделбата. „Мислам дека ќе одам на друго место”, му дошепна Готлиб гушнувајќи го за потивко да му дошепне: „Сега не е време да се биде дома”.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

„Господ нека ни е на помош”, помислуваше Лука Карер, не знаејќи каква улога ова јонско копно ќе игра во плановите на завојуваните страни.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

„Ќе те пуштат и тебе...“ - му рече Готлиб додека се слушаше отклучувањето на вратата од карцетот. „Мислиш?“ „А што ќе си им тука?“

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

И фаталноста, антипод на сигурноста, ни е иста.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

„Проштавај, драгец - рече. - Ова ни е можеби последно поздравување. Јас одам горе... знаеш веќе каде“.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Зошто ни е во селово! Паликуќа, паликуќа е, сѐ да ми се сотре ...

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Би сакале да слеземе кај нив, но не смееме. Задачата ни е овде да бидеме...

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Но и ние треба да бидеме претпазливи и да внимаваме на каква било стапица, зашто јасно ни е на сите како оченаш: се дознае ли нешто, отидовме во неврат!

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Немаме големи пориви, знаеме дека судбината нема некаков спирален тек, туку дека е едно неумитно преповторување на погибелни циклуси.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Години и години живеев во прелага дека добро ја познавам психологијата на нашиот човек, и по многу искушенија и самиот дојдов до сознание дека ни е судено да се остваруваме во јазикот: некој беше рекол дека врз јазикот сум прикован како разбојник на крст.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

„Нема лутење, братче“, Љупчо ми подаде рака.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Сега сите петмина ќе сме со КЛУЧОТ на гуша: Љупчо - тој ни е водач, Влатко, Ташко, Дејко и јас.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Тој ни е водач, треба да се почитува, па игрите започнуваат според неговиот предлог или во краен случај - кога тој ќе се согласи за некој наш предлог.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Седевме во паркчето на нашата клупа. Го чекавме Љупчо.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Излеговме од визбата, божем не ни е гајле, а знам дека и Влатко имаше чувство на пораз - како и јас: небаре потурен со студена вода.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Ама тоа да ни е за ум: тепачката е лоша работа. Да осакатиш другар, човек.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

„Вчера обајцата бевме бесни кучиња.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Натпреварот, како што гледате, продолжува, опуштањето и млитавоста се дозволени при вакво водство, а сетики не се земаат за големо зло и честите буричкања по сеќавањето како минатото да е сегашност и како спомените да се за најаска, а нам на Македонците, најголема најаска уште ни е меѓусебната пизма и само таа нѐ надживува сите нас.

„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)

Нешто ни е нервозна у последно време па со никого не комуницира, а и дечковците кои ѝ се пуштаат ги игнорира.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

Без премислување еден од монасите ја зема во прегратка и ја пренесе преку водата, спуштајќи ја безбедно на другата страна.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Двајцата монаси го продолжија патот и по извесно време оној другиот, не можејќи повеќе да се воздржи, му рече на првиот, „Знаеш дека не ни е дозволено да допираме жени.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

3. Една вечер шетав по булеварот Холивуд, без некоја одредена цел. Застанав пред излогот на една печатница.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Утре ќе видиме дека сеното ни е разнесено, плодовите се соборени, снопјето разнесени...

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

- Што, што рече? - Реков дека не треба да се мачиш да нѐ носиш в село. Добро ни е и тука.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

- Ние секогаш сме граделе, тоа ни е во гените.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Стрело пуштена од папокот на утрото кон бесконечноста Поучи нѐ: Кој ни е патот?

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Патот кон Пеколот на сите ни е познат“, додаде Старчето...

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Да си платиме кај што сме се зајмиле, да ни е бел образов...

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

КОТЕ: Демек Анѓеле денеска јолџија ни е? Ај, со здравје да си оди. Господ некој касмет поголем да му наврти, да си спечали повеќе пари. Пак, за добро идење да ви идеме и за радост.

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

КОТЕ: Кажи, Панде. Кажи пак да си одиме, оти кравата не ни е молзена!

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Со себап сме се собрале, убав ни е муабетов, сакаш да ни го расипеш? Гледај си го ќефот тука!

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

На јуриш! Судбината ни е во скутот на бога скриена, иста и сретна!"

„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)

И како да сонуваше и не веруваше дека славјанскиот јазик ни е мајчин и предедовски јазик.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Приспособи се, божем имаш улога во фарсата! А да не мислиш дека нам не ни е здодевно и постојано ни е до смеење?

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Иако не можам да одречам дека околу секој збор што ни открива и најмала непријатност сврзана со некој поединец кој не ни е по волја, се лелее некоја прозрачна леснотија.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Седиме во дворот, на зелената мека трева и убаво ни е. Убаво ни е, но сакаме да ни биде поубаво, па сакаме нешто да правиме.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Сега можеш уште миг два да го гледаш низ задното стакло, а потоа го снемува зад некое ритче или дрво. За некои работи дури и мачно ни е.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Затоа ни е потребно да научиме како се користи јазикот во терапијата.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Ако спроведувањето на терапијата треба да се смета како разговорно, тогаш потребно е терапијата да се согледа како нешто што секогаш се случува во јазикот.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Не можеме да се разбереме, а многу голема ни е желбата да влеземе во куќата.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Еден ден со братучед ми Коте, си рековме доста ни е веќе од оваа добрина за која афежитките на чело со некоја си Вера, како главна, зборуваа во Герман и по сите други села и решивме: се враќаме во Герман.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Некој од селаните излезе напред и почна да им вели и да ги моли дека тука посигурен ни е спасот и дека во Долно Дупени, Љубојно и Брајчино си имаме роднини и кај нив ќе си останеме додека помине лошото и потоа ќе си се вратиме дома. – Не! – рекоа нашите партизани и ги вперија цевките кон нас.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Да чујат сега Американците за прогонството на Барак, маф ни е работата.

„Најважната игра“ од Илина Јакимовска (2013)

Покрај сателитска, АДСЛ и таблет не знаевме точно што ќе ни е, ама вечерта снема струја од громовите изгоре модемот и блескаше од штекерите, па седејќи во темното се сетивме на транзисторот, и со радост го пуштивме.

„Најважната игра“ од Илина Јакимовска (2013)

И тој лик на несреќница која се влече по улиците, а никој не знае од што, каде и како живее, добро ни е познат од божјачката историја на нашите градови.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Секој што го напаѓа нашиот јазик ни е исто таков наш непријател како и напаѓачот на нашата вера.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Ние не можеме да се откажеме од тоа, зашто тоа име ни е свето како и верата. Да видиме дали е тоа така.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Таквото обединување е неопходност, а не ни е нужно семејно непријателство за некакво обединување со Бугарија што никојпат не ќе биде допуштено ни од малите балкански ни од големите држави.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Во последно време ние истапивме со барање политичка слобода, без да се допрашаме дали сме ние дозреани за неа и дали сега тоа ни е најнужното?

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Ако се однесуваме со презир кон народниот наш јазик, ние само им враќаме со неблагодарност на нашите родители за сето нивно духовно гледање и воспитание. – Ние имаме и право, освен долгот, да го браниме нашиот јазик и тоа право ни е свето.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

39. Освен В.Чернодрински, кој впрочем и не беше висок функционер на Организацијата, не ни е познато некој од раководните функционери да издавал книшки на македонски јазик.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Од детинството сѐ што им е мило ним и нам ни е мило; на сѐ што се радуваат тие и ние се радуваме; тие плачат и ние плачеме; тие се смеат и ние се смееме.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Само согледувањето на тие своеобразни црти во карактерот, наравите, обичаите, животот, преданијата и јазикот на нашиот народ е важна причина да сме ние против делењето на нашата татковина и за нејзината автономија, зашто дележот ќе ни искорени сѐ што ни е мило и ќе ни наврзе многу противно нешто на нашиот народен дух.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Централен град во Македонија ни е Велес.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

При имањето една слободна Бугарија ние мислевме зошто ни е Русија.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Во оваа книга, ќе речат тие, се внесува раздор и разединување меѓу нас наместо соединување, коешто сега-засега ни е толку нужно.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Татко ти и јас постојано го чувствуваме твоето отсуство. Куќата ни е страшно празна без тебе.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Тогаш не би знаеле чуму ќе ни е времето (и новото и старото).

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Немаме потреба од дебата. Ниту на крај памет не ни е да кажеме дека живееме во несовршено општество.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Воопшто не ни е важно дали актерот го знае методот на Меерхолд, познат како биомеханика, методот на Брехт што се огледа во подготовката на актерот за епскиот театар, визијата на Гротовски за театарот како уметност на актерот, антропологиските истражувања на Барба, обидите на Брук да го направи невидливото видливо и тоа преку актерот...

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

И дојде ден тоа да го види Трајан. Кога почна регрутацијата, луѓето рекоа: господе, поможи, лесна да ни е ногата, и тргнаа. Со нив и Трајан Блосоениот.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

„Од корен ќе ве сотреме...!“ „Не можете, капетане... Коренот ни е длабок...“

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

„Знам дека тој не ни е вистински брат: не е роден овде, туку е донесен...“

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Во Париз имаат Триумфална капија, во Лондон Биг Бен, во Прилеп Могила на непобедените. Ние, Скопјани - шмизла! Ееее, после друг ни е крив.

„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)

Обично вие мажите за нас велите дека умот ни е пократок од нашите фустани.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Куќата не ни е малтерисана, бањата несредена. А ти ми спомнуваш кола.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Заклетвата што ја даде не смееш никогаш да ја прекршиш. Господ и на двете ни е сведок.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

- Доста ни е од такви Дости, вели војводата, зар и разбојници да прибираме, вели, и наредува да го врзиме, да го мочаме. И ние сите му се изредивме. Како да гаснеме запалена вреќа со ќумур.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Тие што оздравевме одиме и ни е жал за оние што ги оставаме.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Нема спас. Такво ни е времето: расклепано, раскуќено, колнато.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ама несреќата ни е заедничка. И стравот ни е заеднички. И гладот.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Не знам точно кога го донесе, не думам, ама тогаш многу го карав Ангелета: - Што ќе ни е куче, бре, му велам, кучиња главата да не ти ја јадат!

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Тоа што си го знае напамет: - Стомниња, бардиња, грниња, уш, ќукш, ги тера магарињата, натоварени со посатки и само вика: стомниња, бардиња, грниња, купете за умрените, за погинатите, вели, за курово здравје гинеа, за ветер во магла, вели, ама мора нешто да ѝ имаме згрешено на мечката од Москва, стомниња, бардиња, грниња, мора да сме ѝ згрешиле, нѐ има секакви ’рчпали, вели, стомниња, бардиња, грниња, не ни е за џабе налутена мечката, вели, не нѐ гледа за ништо напоречки, вели, стомниња, бардиња, грниња, ни пушти шенци, чкрапји и тавтабици и сега чешај се, ако можеш да се досегнеш, стомнина, бардиња, грниња, вели, нѐ остави да нѐ делат ко варена тиква, ко чајчаре, една велка овему, една велка онему.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Ќе попрашувам по луѓето, велам, ќе попрашувам по пазарите, по анџиите. ״Најтешко ни е нешто да почнеме“, велеше Лазор Ночески, ״а многу полесно да го завршиме“ , му велам и влегувам во една од собите.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Нам ни е доволно да се свртиме и сѐ да заборавиме, вели.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Несреќата ни е исто длабока со мртвите.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Вели: „Нам, на селаните, среќата ни е променлива, а несреќата постојана“ , велеше Лазор Ночески и запре возот, штракнаа катанците, штрангите, се отвори вагонот и се рашири некоја светлина што се турна во вагонот што се бувна во нас и што после тргна по нас, и нѐ загледува така - гурелави, со пострупени клепки и усти, потечени под очите, со потргнати образи, обесени, разбушавени и со сламки, со осилки во косата, со кучешки болви; нѐ тераат војници, небаре метилави овци, пропрснати и со подмакани слабини, ни тропаат коските, војникот што ни отвори 119

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- А што да не тера понадвор, вели Јоше Свирачот, кога мевот ни е залепен за плеќите.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Свети Аранѓел, вели Григор Бакалот, секој час ни е со сабјата над глава.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И тие како да му се покорувале на редот и на убавината на лесновските закони.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Земјата ни е посна и песоклива. Не ќе има што да се меле. Камења камен не дробат.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- Добро, рекла игуменијата. - Сепак, четириесет и кусур воденици се многу.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- Не ни е определено да векуваме во Лесново, рекол Онисифор Проказник. - Кажа, запомнив.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

„Нека ни е со среќа, побратими, братучеди и браќа. По манастирите се колнеме, овде се крадеме. Ашколсун, навистина.“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Челото му беше покриено со измрсена и леплива коса, по лицето му се спуштаа линии на брчки и пот.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

„Куќата ни е срушена, немаме веќе ништо, не знаеме каде нѐ водат, толку нѐ тепаа и нè бомбардираа што ни се чини дека сите го изгубивме разумот.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Не треба да се потценува и моќта на говорот кој ни е главната алатка за мајсторење.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Ако болеста е случување кое ни е непријатно како спомените што не можеме да ги промениме, пресреќно заклучив дека сум болна.

„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)

Мортенија, за која пред тоа не знаев каква е, не беше ништо друго туку чудовиште од кое и камен ќе се наморничавеше.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

- Сетики таква ни е судбината. На проклетството не можеме да му избегаме.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Не ни е нужно да мудруваме. Се ближи денот- ќе војуваме.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Ми вети дека ќе ми помогне во борбата со Мортенија.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Нам пијаниците ни е сеедно. Секоја вечер почнуваме одново. Со нова чаша.

„Зборот во тесен чевел“ од Вероника Костадинова (2012)

Седна на креветот, и со огромно нетрпение го искина од страна, ги прочита првите две реченици и издиша разочарано: „Госпоѓице Јовановиќ, по повод модната ревија на интернационално познатата белградска стилистка Исидора Перуниќ, која ќе се одржи на 12 Мај оваа година во офицерскиот дом со почеток во 20 часот, потребна ни е помош.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Камилски беше готов да пука на нов збор: Зборот баши-бузук, на пример?! Чуму ни е!

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Водава ни е таква, нѐ споулавува.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Тоа ќе сме и пак, јасно да ни е, никој од нас не ќе наврти кула кон небото.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Ако веќе имаме еден збор како „ добар“, зошто ни е зборот „ лош“ ?

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

17. ЛУТО ЈАДИ, А ЗБОРУВАЈ БЛАГО - за единство на противречјата поднеси и жртва, но на таа животна теорија, иако не ни е драго, практиката, нејзината мајка, одамна ѝ била мртва...

„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)

- Ајде, скокање, миење и на татка да му помогнеме со јајцето вапсано и светена водица да ја поминеме домата и имотот - со здравје и радост родна да ни е годината! - небаре песна пее си ја разбудила челатта.

„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)

Оф, саде добрина да ни е во домата... саде убавина со домаќинот мој, со синот, со снаата, со внуката Ѕвезда - Деница.

„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)

Ех, намилост си ја викам ЅВЕЗДО МОЈА и си се приспомнувам на ѕвезденото моминство... а ДЕНИЦА - секој ден да ни е денот - светлина... саде убавина - си шепоти стишено, небаре песна пее - не бидувало гласно да се пее пред Воскресение Христово.

„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)

Домата не ни е разурната. На огништето има жарка во пепелта запретана. Ќе го разгориме огнот.

„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)

- Величетврток, мајко, на арно да ни е, ближи Велигден. Кажи ми сега што да ти помогнам?

„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)

Да ни е за многу години. Сѐ за арно да ни е адетот наш рисјански... целокупни да сме си.

„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)

Нејзиниот адвокат се обиде да внесе чувство и почна трогателно: Замислете, господине судија, да ни се случи вакво нешто на нашите жени или ќерки, како ќе ни е, како ќе се чувствуваме...

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Сулфурот ни е составен дел на нашето дишење уште од раѓањето.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Нека ни е добредошла новата ластовичка во нашето градинче, да ѝ даде господ здравје и живот и шо ѝ срце сака!“ — заврши Бино, очигледно трогнат, бришејќи си ги солзите со ракавот од шајачното палто.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Сѐ ни е одземено. И куќата со градината, и дуќанот, и лозјето... – Леле, кутри тие, кутри ние...

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

„Животот, сине, ни е дар божји, дар кој треба да се заслужи.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Ги видоа каде што си ја корнат утробата и ги успокојуваа: - Еве нам не ни е ништо... Еве, гледате... Тие се превиткуваа, напињаа, рикаа.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

- Во нашите упатства за работа - рече Англичанецот - не ни е одредено да спроведуваме плебисцит меѓу населението...

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

И да ти речам: Запри се во моќта, Гавриле и да ти го земам крикот, и да си го палам одот, како да сум рекла – Услишено си, во тајната, пиле се разбираме, во бегството среќен ни е родот.

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

А ние луѓето, кутрите, се раѓаме на едно место, кој знае каде ни е судено да умреме!“

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

- Сѐ е тоа убаво, но не ни е згодно да слеземе в село.

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

– „Оти луѓе сме, затоа луѓе сме, му рекле, а за штркови што се правиме, си имаме од деда прадеда клетва да се правиме, чунки тука ние, Силјане, не е чаре да родиме челад според една клетва што ни е оставена од деда прадеда како што ти кажав уште од понапре“.

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

– „Силјане, му рекол Аџијата, при сѐ што те милувам многу, атер нема да ти остане, нема да седиш во моево седело, ами ќе си седиш на другиот крај на куќата, чунки нам ни е седелото домаќинска постела.

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

– „Арно сторил тој што ти го зел клопчето, ќерко, ѝ рекла, оти од узур ќе ми везеш црна кошула, сосила ќе ми се правиш ти вдовица; Силјан ни е на аџилак со дуовникот, а пак ти сосила сакаш да умре и да не дојде; гревота е, а ќерко, ова ти што го правиш; моли Бога за Господ да ни го донесе, не туку плачеш и жалиш.

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

Радоста од Силјана се свртела на преголема жал и плач и тогај дури се уверил оти штрк ќе си биде и штрк ќе си умре. – "Ех, кој не слуша татко и мајка, си рекол сам со себе, клетвата го фаќа, нели ме донесе Господ на мојот вилает, не ни е толку жал, чунки овде ќе си умрам".

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

А потоа (како што ни е познато) следи она, одвајутешното: И големците умираат! И кралевите! Секој живот ѝ е завештан на правта.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

„А зошто па да не“, си реков, „Ми треба малку да се „промувам“, а и енџио коктелите се стандардно добри“.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Езерото е проширено со мласчиња светлина од огромната, бронзена висечка сончева кугла. – Убаво ни е местово – вели таа.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

А ние седиме сами во земјата на огнениот змеј, Господ нека ни е напомош!“

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

А познато ни е, нели, дека додека поминуваме низ таа запенета доба нам ниту ни тежат годините ниту ни се чинат како планини недоодните проблеми.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Тивко е темно сред класјето во полето и осамотеноста боли Барем вечерва, вечерва слезете долу развеселете ме Зошто не би дошол тој сам во собата нам ни е долу страв Ноќта е темна ноќта е густа нам ни е долу страв

„Дождови“ од Матеја Матевски (1956)

Тешко ни е кога некој што го сакаме ќе направи поинаков избор од нашиот, кога постои дисиденција во мислењата, дисјункција на желбите, кога ќе одлучи да живее поинаку отколку што ние живееме.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Да се видиме и да си го кажеме тоа што ни е во срцето, да го кажеме додека не е касно!

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Ќе го оставам светлото запалено и можеби една врнежлива ноќ ќе навратиш до мојот топол дом.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

И му рекл татко му: „Чедо, нам требува да земеме девојка на наша прилика, а ти сакаш неја — не салт што е без руки, ами Бог знае каква е некоја сељанка и за кој кабахат ѝ отсекли руките Това ќе да ни е на срам.“

„Избор“ од Јоаким Крчовски (1814)

Вистина тоа не е тактички, но така ни е полесно да шепотиме.