ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

Беше неверојатно како уште во моментот кога го запознав кај мене будеше некое чудно чувство на сожалување помешано со потреба да се грижам за него и да го милувам.

Виљушката во рацете на Рада доби некое чудно треперење.

Имаше намера да се симне во Куманово, но некое чудно претчувство му кажуваше да продолжи за Скопје.

Се вратив назад и отворив трета врата која ме изведе во некоја чудно осветлена, би рекол, морничава улица.

Оној што не разбра за него Зборовите на свештеникот со некое чудно ехо се одбиваа низ внатрешноста на катедралата.

Сѐ уште се сеќаваше на нив од својата венчавка пред некои триесет години.

Немав потреба да разговарам со Земанек ама баш ништо; тој беше паднал во некое чудно настроение, блиску до лутина, и кога јас го прашав: „Лут си?“, тој рече: „Не, луд сум.

Но гневот во мене растеше, и некое чудно чувство дека сум употребен ме опседна: ме опседна чувство дека не било толку тешко да се дојде до Луција, дека таа ова истото го правела под маската на недопирливата Луција, и јас решив да се одмаздам на најглупавиот можен начин, на начин на кој може да се одмазди само млад маж кој не преспал со жена; во моментот кога требаше да бидам во Луција, јас ѝ го ускратив тоа задоволство; таа мижеше и чекаше, но ништо не се случуваше.

Јас замолив да разговарам со Луција; мајка ѝ рече: „Почекајте Лудвик“ и ја остави слушалката отворена; и јас наслушнував како се отвора вратата од другата соба, како мајка ѝ го кажува моето име, како вели дека мора да сам некое чудно дете и како Луција вели нервозно: „Не сакам никого да слушнам!“

Арса го зафати некое чудно треперење што го тераше несвесно да се тиска кон оџакот.

Неговото непрекинато мрморење сега се престори во некое чудно подвикнување, во кое се придушуваа издивнувањата, а тоа беше и единствениот начин да се преборат во себе и да бидат превидени и липкањата на еден ваков чуден, сув плач.

Стана и отиде на прозорецот, печката зад него беше усвитена од жар, беше слободен и отпуштен, свикнат и смирен во таа темничина, како полжав под своето самарче, без никаква желба за бунење, а неговото тело не бунцаше за ниеден ненаправен чекор, само едно тивко преместување во таа просторија, во таа долина, која сега ги тераше полека сите свои жители да се јават, како при некое чудно повечерие, да испуштат од себе по некој глас, секој по некој свој писок, или по некое будно око.

За некакво прибирање, за некое чудно доаѓање, кое што завладуваше полека со него, онака притиснат и собран, онака притаен и најден во своето преисконско гнездо, еден човек, во својот одамна, пред илјадници години напуштен дом, приклештен меѓу двете ветки и заштитен меѓу нив.

Ми се причини дека ме воведува во некоја игра за која немав слушнато, а од која сепак, на крајот, ќе се појави некое чудно, можеби и непријатно изненадување.

- Животот за мене одамна престана да биде игра, и притоа најмалку ги сакам криенките - му реков. -Зар грешам?

Во мојот живот, речиси секогаш, некое делче од вистината, што најмногу сум ја посакувала, останувала скриена. Ме изморија таквите игри!

Два воза што во некоја чудно халуцинантна ноќ миговно се разминуваат во одблесоците на стаклата.

Зар еднаш во животот се имаме самозалажувано?

Навистина седнав и тоа со некое чудно чувство на повратник, кој помислува дека втасал дома но не смее да ги отвори очите бидејќи се плаши од разочарувањето.

Кога се стрчав кон него и конечно успеав гласно да викнавм: „Дедо, јас сум твојот внук Ведан, погледни ме, што се будалиш, па на полноќ се нишаш како да си дете, и тоа некое чудно, што не се плаши од темнината“! - тој без да се сврти кон мене - исчезна.

Тие нагло паѓаат, влажните тела им се споени, страсно тресејќи се од страв, од радост силината на ударот е Јас, Мартин, јавно го обзнанувам против сите судбини неуништливото семе Мартин не го зема лифтот без лифтбој до четиринаесеттиот кат, како што тоа обично го прави, бидејќи, размислувајќи за тоа поради некое чудно претчувство, решава пеш да ги искачи сите тие четрнаесет низи скали.