некој (зам.) - гроб (имн.)

„Гробовите се нашето вечно живеалиште“, велеше попот: „тоа е нашето село најголемо; колку пет села во него има; сите оние што од памтивека живееле во селово - тука лежат; и ние тука ќе лежиме; гробовите, браќа мои, се вистински споменици, историја: кажуваат кој бил, кој се родил и кој живеел и умрел; која и каква фамилија била и како живеела: богато или сиромашки; која двоела од устата да направи надгробна плоча, да остави белег, знак, зад себе; тие што не мислеле на тоа, оставиле само керамитка, искршено фенерче или стар цреп да ја заштити свеќата од ветер; некои гробови воопшто не се знаат каде се, кај лежат низ трњето, кај треба да се однесе задушница и каде да им се отпее молитва; на некои гробови им се распаднал крстот, им се избришало името; мртвите, драги мои, ако не се бараат и ако не се спомнуваат - се забораваат“.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
На по некој гроб само стара баба.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
— Можам да ти покажам некој гроб, вели Лазор Рогожаров, ама Никифор во ниеден не е.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Гласот е црн повит со корен во некој гроб.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)