некој (зам.) - си (зам.)

А тој дошол дома со некоеси детиште, со некој си Џеронимо.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Како да не плачам, мајкино? Тогаш - душа крпа, а сега душа како стакло. Ми се крши...“
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
„А Џеронимо?“ запраша Ташко. Љупчо замавна со левата рака, небаре сака да избрка тешка мисла.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Сето ова беше направило од овој Турчин културен човек, и тој како таков се покажа во Полчишта.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
На крајот се разбра работата од каде беше: Мајка му на јузбашијата беше била каурка — Гркинка, но беше побегнала за некој си бег во Солун, ама од голем мерак што имале обајцата еден спрема друг, таа успеала да го кандиса да не ја потурчува, што значи тој беше од татко Турчин, а мајка христијанка, која во неговото детинство беше повлијала на неговото воспитание и разбирање за каурите.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Оваа вечер имаше што да му каже Ката на Стевана, а Стеван уште сабајлето го пренесе тоа, и веќе утредента по разговорот сите Адемови чифчии знаеја дека Адам ќе го продаде чифлигот на некој си Јована од Прилеп, сосем нив.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Некој си дотури во чорбата солца, некој оцет, а Живко ракиичка.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Неговите најдалечни, сигурни знаења допираа до некој си дедо Велко, кој бил колибар, но и ајдутин, па на ајдутски начин и го завршил својот живот.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Секако, највозбудлива, иако најчесто раскажувана од овчарите по планината, беше приказната за некој си Димитар Волчарот.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Градовите, цели градови ни се срушени до темел, а јас се нервирам заради таму некој си споменик.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Многу често се бањаавме и во вировите од рекичката до која од куќата се спуштавме по тесниот пат за некои си дестина минути.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Еден ден со братучед ми Коте, си рековме доста ни е веќе од оваа добрина за која афежитките на чело со некоја си Вера, како главна, зборуваа во Герман и по сите други села и решивме: се враќаме во Герман.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
- Оттука не те спасува ниту сто и првиот живот на некој си фраер измислен во книгите – процедува дибекот со качкет – Во триаголниците ја собравме твојата немоќ.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Еден теоретичар дури ги споредува со луѓето кои стојат пред влезот на некој си супер маркет и усно или преку подадени флаери ги известува потрошувачите кон кои продукти треба да го насочат своето внимание.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Владимир Војнович Нова сказна за голиот крал
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Во некое си царство или поточно, кралство си живеше крал. Оној истиот што го опиша Ханс Кристијан Андерсен.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Само пет минути пред тоа непознато лице го извести директорот, некој си Французин Берже и тој остана жив, но премногу уплашен и растроен.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
И денес се лутам затоа што на шефот не му побарав отказ пред да бидам принуден да му го побарам; што неговите безвредни предмети не му ги фрлив пред нозе пред да бидам речиси принуден да му ги фрлам: зашто, еден ден мојата стопанка ми внесе во канцеларијата некој човек со мрачен поглед кој ми се претстави како продавач на лозови и изјави дека сум сопственик на сума од 50 000 германски марки ако сум тој и тој и ако имам некој си лоз.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Меѓутоа, привидението било многу високо по раст, имало огромни мустаќи и упатувајќи се по сѐ изгледа кон Обуховскиот мост, наполно исчезнало во ноќниот мрак.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Арно ама, во моментот изгледа сè уште не беше избран автомобилот кој би ме лишил од животот и срцето ми е сосем здраво, иако и јас не сум противник на добрата капка.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
И навистина, еден коломенски позорникар со сопствени очи видел, како што се разјаснило, зад една куќа привидение; но бидејќи по својата природа бил слаб, така што еднаш обично повозрасно прасе, откако излетало од некоја си приватна куќа, го соборило наземи, на громка смеа на кочијаши што стоеле околу него и од коишто тој побарал по еден грош за тутун поради ваквиот подбив,  и така, бидејќи бил слаб тој не посмеал да го запре, туку така си одел по него низ мракот сѐ додека привидението наеднаш не се свртело и, застанувајќи, не прашало: „Сакаш нешто?“ – и му покажало таква тупаница, каква што тешко ќе најдеш меѓу живите.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Се прикажува дури и дека некој си титуларен советник, кога го беа направиле управник на некоја си одделна неголема канцеларија, веднаш си преградил посебна одаја, наречувајќи ја „биро“ и поставувајќи покрај врата некакви вратари со црвени јаки, со ширити, кои се фаќаа за кваката и ја отвораа пред секој што ќе дојдеше, иако тоа „биро“ одвај да можеше да собере една обична маса за пишување.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Му беше одговорено: „Некој си чиновник“. – „А може да почека, немам време“, рече значајниот човек.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
ДЕЖА ВУ
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
И додека кандилото чадеше во одамна втемелената црква, некој си поигруваше со времето.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Некој си е терсене пред да се роди!
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
У
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Некој си другар Видерс, истакнат член на Внатрешната партија, бил посебно пофален и одликуван со Орден за исклучителни заслуги од втор ред.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Еден ден, можеби Утре ќе сетиш белег мал на твоето Лито, истрошено тело И ако си мислел дека пророк си бил Дека си некој си Лутер Или дека победи, битки извојува Бедник си, знаеш, не си за лутење Или мислеше Троја – твоја ќе биде?
„Сите притоки се слеваат во моето корито“ од Марта Маркоска (2009)
Некои си мислеа дека се роднина по братучеда му на Крсте.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
И си дојде, навистина си дојде и навистина со вујка си Ѓура и некој си Димитрија Попов, претседател од Старавина.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Надвор поштарот одеше од едниот до другиот влез и прашуваше за некоја си Чана, а таа токму тогаш влегуваше во црната уста на влезот и грабнувајќи му го од раце одвај пропелтечи дека таа е Чана и дека ова писмо го чека со денови.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
И ти таму дојди, зашто ноќва ќе не венча... (Истрчува од дома).“
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Што ќе биде, нека биде! Симка е за мене родена, не за некој си Јован!...
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Макар што на Македонците им е доволно само раздобјето Од Александар Трети Македонски до Цезар Македонците не го фермаат многу многу Некој си Калигула таму и особено неговиот коњ Кај го давале Македонците Букефал За некаков дртав коњ на Калигула Спроти императорот и коњот велеа Македонците Никој не велеше спроти императорот и аеродромот Што е знак дека Македонците сепак беа свесни Дека никогаш нема да имаат аеродром спроти Александар Велики Ама напатени од многу посегања врз минатото и иднината Си велеа поарно мало аеродромче со големо име Ем големо ем наше си велеа Македонците Отколку голем аеродром со туѓо име што се пишува на латиница
„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)
Имало во старо време некој си старец што бил како светец на оваа земја.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Но со оглед на тоа дека вие знаевте оти животот не го раководи некоја си судбинска предодреденост, а можевте и да си претпоставите дека на таа предодреденост најмалку влијаат нашите спомени, од каде кај вас тоа решение да постапите според сугестиите на сеќавањето и притоа свесно да ја прескокнете државната волја, изразувајќи отворено сомневање кон постапките на овластените државни органи?
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
А потоа и самиот се запрашав: „Дали навистина не е опасно ако некој си вообрази дека може да го одредува текот на нашите размисли и со помош на оваа своја способност да донесува заклучоци за нашите намери“?
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Јас дотогаш понекогаш и си помислував дека и мене може да ми се случи да морам да заминам негде џенем, се разбира ако одлучи татко ти да си замине дома, во Новодеревјановское; жената секогаш е врзана со некој невидлив конец за мажот; ние сме сенки на чекорите на мажите; иако јас и не го прифаќав којзнае колку тоа; мислам на женското почитување ; но не зборувам само за себеси; зборувам за жените; за нивните среќи и несреќи; да, дотогаш помислував оти може да се случи и тоа, да заминеме некогаш заедно кон тоа негово Новодеревјановское; но тој ден, кога на чардакот кај дед Павел ја видов сета онаа церемонија, и оние глави без шапки што се веднеа пред Истокот како пред кандило, сфатив дека на Козаците и на другите Белогардејци им нема враќање, дека тоа никогаш нема да се случи, и дека стојам помеѓу луѓе откорнати од некоја огромна далечина и којзнае како довтасани дури до овде, до чифликот на некој си Турчин кој исто така е откорнат одовде и е фрлен којзнае каде, негде во Азија ли, во Анадолија ли, и тогаш навистина повторно помислив на Војните и повторно во ушите ги слушав проклетите војнички труби без да знам кој со кого војува, кој на кого му копа гроб, кој кого го черечи.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Ми ранија двајца. Некој си пезевенк, мора да е добар нишанџија...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Еднаш на баба ми ѝ се јавил некој слаткар по телефон и ја прашал дали кај нив живее некој си Борис кој влегол во слаткарницата и замолил да се јават на неговиот број и да кажат дека не може да си го најде патот до дома.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Кој знае кога, некој си добар човек, Мирчо од селото Брегово, ја направил оваа чешма за да им служи на жедните.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)