некој (зам.) - му (зам.)

Знаеше дека некој му застанува пред божјиот пат. Само не знаеше кој е тој.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Некој му носи понада не од почит кон него, ами кон смртта што го чека и него; му носи што е најубаво за јадење за да му ја одоброволи смртта и да му ја направи помила, зашто животот си оди и како да си го проживеал: добро или лошо, среќно или несреќно; сиот живот е само еден миг: мигот на умирањето: во него сѐ е збрано.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Некој му најде и тој пак нешто рече, но освен константното дување во моето уво „ајде да одиме надвор“ од Младичот кој ги мие рацете, не можев многу да разберам.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Ако ликот е безличен, можеби тоа е затоа што и авторот не се чувствува сосема добро - некој му го допира лицето, но прстите, тие долги ковчести и груби прсти на стварноста, пропаѓаат во меката кожа, која како глина го поприма нивниот облик.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
Некои му пристапиле, но смоквата му останала верна на бога.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Тој Митко беше човек како оној сиромавиот од прикаската кому некој му фрлил во дворот мисирка наполнета со злато, а тој му ја однел на богатиот зашто таква гозба не била за сиромав како него.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Дека приматот за вечна фалба, ете, некоја му го одзела.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
- Убаво стори, војводо! Убаво! - пелтечи доктор Коста со малку стврднат јазик, го крева шишето што некој му го подава и којзнае по којпат наздравува, поздравува, се ракува, се бакнува.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Сонуваше: некој му го поткопува ѕидот од куќата откај патот и му става експлозив да го руши; истрчува Бандо со пушката надвор, вика по тие невидливи минери во мракот, пали фенер, ја бара дупката со експлозивот; никаква дупка и никаков експлозив нема, но го слуша фитилот кој шишти, кај што гори, му оди по шиштежот, го бара, никаков фитил не може да најде; врти околу куќата и го слуша ветерот што шумоли во сувите трски; легнува повторно да спие, но токму тогаш силна експлозија екнува и ја руши куќата; скокнува Бандо од постелата, стрчнува низ одајата, излегува надвор, но гледа никаква експлозија нема, никакво рушење на куќата; гледа езерото се нишка полека, мирно, гледа месечината прпелка во него како риба, превртувајќи се на мев; селото е глуво, заспано; само од далечина одвреме-навреме се слуша некој посилен пукот од фронтот.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Змија! Некои му поверувале на вториот видовник.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Не, Симон Наконтик секако згрешил: на далечните планински врвови, подолу, снегот уште блескал а грчот на ветрот не ветувал скоро цутење.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Некој му рекол на Милошевски дека манукот на ќерка му е едно обично шпионче, и дека братот на неговиот директорот, другарот од УДБА можел убаво да го подисплаши, се разбира ако го повика кај себе и му укаже дека младото девојче што го има заведено е ќерка на свештено лице, угледен граѓанин.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Некој го сожалуваше, некој му се потсмеваше. Така ти е тоа секогаш.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Зад грб некој му вели: полни очи, празни раце. (Тогаш не беше дојдено времето на празните стомаци).
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Со задоволство би му позирал, да видат и неродените дека навистина се папсува од цицки, од многу пари и од многу дарови.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Сигурно некој му пишал, или му кажал дека е болна и му порачал да си дојде.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)