него (зам.) - го (зам.)

Чанга се поздрави со нив, а татко ми него го покани на чашка.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Но него го копкаше да дознае што се случува во другите „козарски републики” на Југославија.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
- Еба ти Турчинот, - си велам со умот. – Него го истерав ама табиетот му го задржав.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Спрема тоа човекот живее во оној слој од стварноста што за него го издвојува надворешниот свет а тој може да го види и преку своите сетила и да го изрази преку својот јазик.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Тој зборува. Сите него го слушаат.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Селаните од ден на ден чекаа да дојде главниот инженер, а него го немаше...
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
А Турците? Тие на сите страни испраќаа потери и токму него го бараа!
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
- Јаваш, јаваш 49)! - се правдаше командирот на полициската станица.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Тоа беше трогателно. Тој порив во него го туркаше да презема дела. А за пари и проценти, не.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Само него го нема, само младоста ја нема.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Дека го сакаме него, а не тоа што го прави! Ама не ме разбра.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Последниот меил од него го добив во 2005 или 2006 година.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Него го користат визуелните и фонетските поети, како и оние кои експериментираат со јазикот на различни начини.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Но интенционалистичката психологија, која не само што обезбедува едно вообичаено објаснување на разбирањето, туку и него го доведува во врска со целиот репертоар на нашите психолошки концепти - репертоар кој секојдневно го употребуваме со толку голем успех -претставува далеку подобро место за „ставање крај” на објаснувањето.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Ова објаснување прави мистерија од она што некого го оспособува да го следи правилото, и тоа од оној вид кој ниту едно трпеливо истражување не би можело да ја реши: бидејќи, токму тука, како што ни беше кажано, на објаснувањето треба да му се стави крај.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Беше тоа едновремено и болка и пизма, и љубов и гнев, во секој случај Карер почувствува едно силовито зрачење од ликот на високосвештеникот што и него го ободри и го исправи на столицата.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Шабтај потстана во креветот, а потоа се исправи, слушајќи како некој, најпрво од далеку, потем сѐ поблизу до него го довикува неговото име.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Го виде Германецот застанат на прозорецот, и насмевнат, оддолу, владиката ја крена раката со владичкиот стап во знак на срдечен поздрав.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
„Во таа постела, си помисли, постојано недостасувам јас”.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Него го забавуваа овие игри в постела кои Ребека, оваа цела година додека ја посетуваше, знаеше да ги прави уште повозбудливи, поставувајќи ѝ пречки на извесноста и одлагајќи ги врвните страсти за силовитите продирања, до длабоко во ноќта.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Освен тоа, него го разјадува и помислата потекната од едно матно, никогаш неразјаснето сомневање, дека Лила нешто пред неговото заминување од нивниот дом во престолнината, почна да го изневерува.  Откако се зедоа, тие двајцата водеа удобен живот.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Сега чувствуваше само задоволство што пополни еден дел од големата празнина, која уште во Виена фати да се отвора во него.  Отиде до одајата на децата што спокојно спиеја, ја погали малечката, го покри постариот Ариех, кој - му шепотеше Гита во ноќите на тивка исповед - откако него го однесоа, сонаваше детски кошмари и имаше немирен сон.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Кон него го чувствувам истото она што Фауст го чувствувал кон природата кога воскликнал: „Каде да те дофатам силна природо?“
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Граден во четиринаесеттиов век, него го красат многу скулптури.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Но тој не стравуваше за живот и имот, него го мачеше мислата, што на моменти се претвораше скоро во извесност, дека војната ќе ги пресече патиштата меѓу него и неговото девојче, и дека никогаш веќе нема да го види.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Всушност, него го интересира да го чуе нивниот разговор и да види како ќе ја примат изложбава, поготово ако е и девојчето навистина учесник во неа.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Кога се оддалечи брчењето, него го привлече тивната врева што идеше од една приземна куќарка прекупат.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Секој по нешто ќе речеше: го виделе овде, го виделе онде, но јас и Васе претчувствувавме дека него го нема: распарчен е од некакво ѕвериште.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Војникот се насмевна и донесе неколку. Сега секој ден само него го бараме.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Најпосле, кога сѐ се смирило, отишле на бродот и ги ослободиле оние што биле врзани и почнале да го барат Едноокиот Полип, бидејќи него го немало меѓу оние што лежеле расфрлани на брегот.“
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Учителот ни раскажуваше дека него го посадиле двајца браќа.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Доста е сериозен, па затоа учителот можеби токму него го определи да ја има таа чест.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Во џебовите ништо не ми остана!
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
А Љупчо многу се прчеше пред нас, зашто наставникот токму него го убедува да се зачлени во подмладокот.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Најнакрај како залог го дадов и моливот што ми го подари тато, со натпис - Штедете во Стопанска банка - па и него го загубив.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Учат правилни чекори и прифаќаат топка што им ја дофрлува наставникот по фискултура.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Влегувајќи во секој нов круг бев убеден дека ќе стокмам повеќе од Љупчо, но или „горев“ или тој победуваше.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Со интерес го следиме тренингот.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Андон ги догоре чифличките кули и кошарки во Крушевица, што останаа лани лето недогорени; Петко и Стојо — тие во Маково и Рапеш, такашто Мариово го очистија од турчовина во сите села, освен Витолиште, та му удрија едно своеволие секој во својот реон, а Толе во цело Мариово како врховен заповедник.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
За тие четири стотини штици, колку излегуваа од педесет трупа, чорбаџијата плаќаше седум бели череци или 35 гроша — на трупарите по еден черек, два на мајсторот дневно, та така него го фаќаше неполни десет пари штицата, а ја продаваше тука, на бичкија, по грош и шеесет пари.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Ама јас ќе го одам, џанум, токо канам и тебе, и во тебе да опулит некој млада, а?
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Според тој план Бахтијаровиот одред ќе ја опсади чуката од југ и запад, а тој на бимбашијата, од илјада војници, ќе ја опсади од север и исток и така, заградена од сите четири страни, ќе се нападне на знак од Бахтијара.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Поризливо е детето, затоа му се бендиса, — одговараа другите четници и не му даваа особено значение на тие блиски нивни врски. * Не помина ни месец од вракањето на Шаќира и Ѓура во Толевата чета, Шаќир доби писмо од Петрета Ацев во кое му пишуваше да го замоли војводата Толета да се стави со него, како знае, овие дни и да поведе еден од своите најдобри другари.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Му се бендиса на војводата Ќосото и стално со него го води.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
И селаните се позарадуваа кога го видоа Шаќира, бидејќи и него го знаеја од каде иде и што работи.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Но додека го правеше распоредот на трупите и планот за напад, и него го фати сонцето и тој виде како се точка старавинската војска во правецот на чуката.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Седбата, млекцето, несвршени работи? Море, море!
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
„Аха, си помисли Трајко, — оддалеку почна да посега бегот“, но се направи да не разбра дека и него го вика.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— А бре, ефенди, јас не знам нишчо, та тој лаже ли или и него го излагале, и тоа не знам.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Требаше да разбере да не е некое од потерните одделенија на Фазлибеј, кое токму него го бара, та да си има главоболија во непознато место.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Кој знае! — се чуди Крсте и ја врти главата, ама и него го поколеба народната поговорка.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Заедно со него го прокрстари и овој реон — мало Мариово, ги најде по Крушевица и Рапеш Стоја и Петка, си ги даде директивите како арамбаша на сите четири чети и пак прејде на Скаклевите воденици да „пашува" по Бзовиќ, Груништа, Старавина, Градешница, Полчиште и Бешиште.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Трупарите се позачудија на Толевото прашање, но тие го познаваа и од порано, та беа слободни пред него, бидејќи не беа предмет за неговото внимание.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Толе пронатепа еден, пронатепа друг, трет, сите него го нападнаа.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Еве да се предадеме, но ќе треба уште овде да се договориме како ќе се браниме на судот; барем едниот да излезе надвор и да им објасни на војводата и раководителите дека не сме криви и како попаднавме во оваа клопка.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Стојче му објасни во кратко на Толета кој е овој човек, и откаде иде.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Слично посакувал и Рудолф II: духовно-политичко соединување на “диспаратното” во неговото загрозено царство, една Европа која додуша е плуралистичка што се однесува до нациите, региите, вероисповестите, племињата, но која пронаоѓа надрелативно единство во интелектуалното соединување на сите спротивности; интересно е што Рудолф II не е фасциниран со сликата за Перикловата Атина или августовскиот Рим, кои се узори за секоја класика, ниту пак ја толерирал состојбата in politicis; него го обзема Александрија од времето на “Musei- on”, тогашната заедница (на државна сметка) на учени луѓе, и Хадријановиот Рим каде што настанал Пантеон, симбол на синкретизмот.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Сега се стреми кон тоа да се вели “писмо” за сето ова, но и за други нешта: за да се означат не само физичките знаци на пиктографското, идеографското или пишувањето со букви, туку исто така и целокупноста на она што него го овозможува; потоа, од онаа страна на означувачкиот, самиот означен лик; оттаму, сето она што може да му даде место на еден запис воопшто, без оглед на тоа дали е или не е со букви, па дури и без оглед на тоа дали фактот што тој е распореден во просторот му е туѓ на поредокот на гласот: секако, кинематографијата, кореографијата, но исто така и пиктуралното, музичкото или скулптуралното писмо, итн.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Всушност, се работи за основното место што за него го имал чинот на предавањето, не само заради тоа што тој сакал да зборува и да убедува и затоа што неговата харизма била голема, туку, како што пишу­ва неговиот биограф, “предавањето беше суштинска компонента на неговата волја за проширување на полето на уметноста”.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Тие можат да се видат во витрините, ги има во повеќе инсталации; особено присутни се во композицијата нас­ло­вена како “Водечки сили”, каде стотина од нив се расфрлани по платото во онаа состојба во која ги оставил Бојс за времетраењето на изложбата “Art into society, society into art”, а на која присуствувал секојдневно, од пладне до осум часот навечер и водел еден вид отворен семинар за “водечките сили на едно ново општество”.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
” Флуксус кој се врзува за Дишан со биографска димензија и тенки нишки. превод: Ирена Павловска извор: Art Press, септември 94. 84 Margina #11-12 [1994] | okno.mk Олга Свиблова Бојс источен фронт Галеријата Ridgina и други простори Олег Кулек ја изложи со успех инсталацијата на Алексис Белјаев и на Кирил Преображенски: У-87.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Токму во таа смисла биологот денес зборува за писмо и про-грама во врска со најелементарните процеси на информација во живата клетка.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
На самиот среќен крај на приказната, во која и ние сме поканети да одиграме извесна улога, дискриминацијата ќе престане а правдата ќе претежне.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Симан, несомнено, свесно ја жртвувал оваа идеја на Бојс врз која Рајтман до бесконечност критикува без воопшто, се чини, да забележи дека таа е константно проткаена со идеологија.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Несомнено, тој реално многу нешта отфрлил, не со цел да го скрие она што е двосмислено во егзалтацијата на страдањето или едноставно во заштитата на правата на дрвјата кај Бојс, ниту, пак, да го задуши влијанието што врз него го остварила антропозофијата на Рудолф Штајнер, а уште помалку да ја маскира наивноста на неговите теми и осиромашеноста на одредени псевдо-филозофски размислувања.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Тоа само би ја заменило старата хиерархиска дихотомија со една нова, а нееднаквоста би опстанала.14 Неговата визија е таква што не прифаќа нееднаквости.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Всушност, веќе извесно време, овде-онде, со еден знак и од неумоливи мотиви - а полесно е да се објави нивното деградирање одошто да се открие нивното потекло, - “говор” се употребува за да се означи делување, движење, мисла, рефлексија, свест, несвесно, искуство, афективност, итн.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Графоцентризмот во овој контекст речиси личи на Драјфусовото протерување на Ѓаволовиот остров, а Дерида како Емил Зола кој него го враќа назад.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Оваа биографска епизода, раскажана од Хајнер Штахелхаус (издание Abevil press), осветлува само еден аспект од личноста и делото на Бојс, аспект којшто изложбата во Бобур тешко дека би можела да го разјасни.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Но точно кога сите на подиумот се помирија со неговиот настап и рамнодушно зачекаа додека смисли што ќе свири - него го совлада малодушност.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
И полека, како рибар својата мрежа, и него го извлекува од разбранетата веселба.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Иако, како и другите од тајфата, немаше ни еден добар збор за Аргира, сеќаваше дека нешто посилно од него го сврзува со тој секогаш наежен, стар човек, за кого што сите говореа: - Намќор, ни на живо се смее, ни на мртво плаче!
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Веле гледаше со надеж - него го мамеше непознатото во далечниот крај.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Во еден од секавичните проблесоци на свеста, му помина само една ластовичка од мисла што му избега во истиот миг: дека облаците над него го носат времето во неповрат, како што се топат во небото и како што тој самиот себеси ќе си се спржи во пепел.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Оттогаш, небаре суртук од сурутка, доктор Миха се измени до толку што не го препознаваа ни сестрите кога влегуваше и излегуваше од кабинетот, а не пак пациентите што токму него го беа одбрале да ги лекува.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
По ручекот, на заминување, постарите браќа го прегрнаа цврсто, многу поцврсто одошто порано, небаре заминуваат некаде далеку, а него го оставаат сам на чардакот.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Невин, него го ликвидира сталинистичкиот режим поради англиската врска, во еден од своите фантомски судски процеси.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Но и него го беше скршило нешто пресилно, во длабочините на непомирливата душа, најверојатно поради гласното искажување на своите ставови во прилог на европските идеи, особено во времето на сталинизмот.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Ги надена Бојан тие клиси на раженот, стави од другата страна на жарта едно суво дрво, и на него го потпре раженот со сланината.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Веднаш по него го слушна и радосното квичење на кучето.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Бојан го извади парталот. Веднаш до него го набара металниот дел на кундакот.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Него го истерале од колеџ поради неговата статија, посветена на тие двајца уметници. 206 Margina #8-9 [1994] | okno.mk
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
И песот верен него го премолчува Дури и за мачката, сестрата на месечината, Овој податок преттставува отровна стрела Затоа го смета слуга на предавствата.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Него го сторил само оној кој пренел оган од песна до песна.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
И неговото помало братче Мишко дотрча крај него го залепи нослето до студеното стакло и уште порадосно свика: - Аииј, снег!
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Или, сеќавањето на тоа е она што него го возбудувало!
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Како да не можеше да го фати нејзиното траење, иако траењето на таа музика него го имаше обземено и го држеше во својата моќ.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
При секое враќање дома, сопругата внесуваше една животворна бучност што него го погодуваше.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Ова, другово, него го гајлетисуваше. Уште денеска можеше да се потврди дека не е празно верување, и тоа на двапати...
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Беше недела, втора година од владеењето на Србите во Потковицата, прв ден Велигден.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Многу неволи ни направи, вели Костадин Дамкоски, а ние во писмото до султанот него го бараме за да ни биде свештеник.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Но како и на сѐ друго што било, постоело и нестанало во Потковицата, и нему, и на тефтерот Акиноски, времето, луѓето и животот му одредиле судбини и облици на легенда, секој од мештаните кога раскажува за Потковицата, дури и кога не ја споменува неа, тевтерот Акиноски го има во вид и него го приложува како поткрепа, па ако го препрашаш: А, бездруго тоа навистина се случило?
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Ете тоа него го јадосува, одењето в град.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Максим ни тогаш, додека беше жив и додека се расправаа, и ни сега, иако сите нешта него го посочуваат како единствен виновник за таквата состојба на Имотот и на семејството, не му се лути на татка си.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Ако дојде некогаш во Потковицата, со скршени нозе ќе се врати назад, вели Мустафа Салиоски.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Во тевтерот Акиноски така било запишано, ти одговара и брзо додава: Јас лично него не сум го видел но за многу други работи, кои биле таму запишани, сам можам да посведочам.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Набрзо потоа и црквата ја затворија, односно ја пренесоа во надлежност на попот тополечки, и него го довлечкаа оттаму, од Србија, откако тукашниот свештеник, поп Цветана го уби мајорот Загориќ.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Него го носеа молкум.
„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)
Него го отфрлија и неговите во СССР. Сега некои му се враќаат.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Не смееше да ризикува зашто сигурно некој и него го над­гле­дуваше: - Ние, почитувани гости, посебно сме среќни што и вие, браќа по крв...
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Сега пак од невестата да ни даваш. (Играјќи со него го удира по рамото).
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Не му пречеше дека и него го сместувам во светот на поарчените вредности.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Како важно дополнение на редимејдите, 108 Margina #4-5 [1994] | okno.mk изложена во истата просторија со нив, беше последната композиција на Дишан, работена во маслена техника, “Tu m’”дело кое од него го откупила Катрин Дрејер во 1918 година, за да го пополни празниот простор над полицата за книги во нејзиниот апартман во Њујорк.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
На изложбата исто така беа изложени и неколку други подготвителни студии, како и реконструкцијата во потполна големина на делото “Цепелин со воденица во соседни метали”(1913-1915) (“Glider Containing a Water Mill in Neighborinng Metals”) и “Девет шеќерни рељефи” (1914-15 - “Nine Malic Molds), Ричард Хамилтон ги изработи за изложбата во Тејт галеријата во 1966.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
- Него го убија порано, во Марсељ, се сетив за декретната жалост во гимназијата. Тагата имаше долг опаш.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Знаев: сите од улицата него го жалат а мене ме колнат и, подлижувајќи ѝ се на печурката, ми претскажуваат лоша судбина - ќе станам разбојник, ќе завршам на бесилка.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Во него го виѓаваше крајот на светот. - Потоп и крај.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Кое е тоа „јас“? Јасно е дека тоа „јас“ е сосема празно место во текстот, еден вид црна белина: него го исполнуваат стотици, илјадници имиња на оние кои го потпишуваат формуларот.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Милан него го ангажираше во политички дискусии и се лутеше кога мачорот, седејќи таму и интелигентно мавтајќи ја опашката, ништо не му одговараше.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
А тој него го измени вака: ”граѓани и натурaлизирани граѓани”.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
За да ја заведе својата невеста до местото каде што работеле ѕидарите, тој се преправал дека бурмата му паднала таму и, кога таа застанала таму и нејзината сенка паднала врз темелот, ѕидарите бргу ставиле малтер и го размачкале и врз него го ставиле бетонскиот блок, знаејќи во своите срца дека тоа е фатално за нејзиното живо тело, исто како да ја заѕидале жива.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
За разлика од спортските ѕвезди, забавувачите на кои работата не им е да победат на натпревар, туку да изведат сценарио на сцена – било да е тоа сериозен театар, брoдвејски мјузикл, некоја опера или балет – поради тоа се феминизираат.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Овој романтичен идеал се градел врз систематски контрасти со други, претходни настрани типови; заправо, него го хранеле отворени навреди на женствените родово девијантни мажи, од кои јунакот или авторот згрозено се плашеле.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Длабоко згрозен од едноличниот свет на ниската средна класа во кој се родил, Пол особено, и постојано, се потплашува од „мрсната реа“ на готвено (122, 125, 131), која за него го претставува сето она што има врска со непрефинетата тмурност, со долната телесност и со задушните секојдневни обреди на репродуктивната хетеросексуалност – сѐ што има врска со естетскиот пустош на секојдневниот семеен живот – против кој му се бунтува душата. ‌Пол ќе си најдел сродна душа во ќерка ѝ на Милдред Пирс, Веда, која исто така копнее да избега (како што ѝ нагласува на мајка си) од „твоите пилиња и од твоите пити и од твоите кујни и од сѐ што базди на маст, ... од ќумезов и од петпарачкиов мебел, од градов и од неговите распродажби и од неговите жени во униформи и од неговите мажи во комбинезони“.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Иако таквите изведувачи честопати прават исклучително напорни работи на сцената, за нив не се смета дека постапуваат, туку дека настапуваат.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Во најмала рака, него го подриваат самите поими со кои е артикулирано.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
И тоа поради едноставна причина: нивното дејство е предодредено и него го диктираат одредби од претходно сценарио.292 Тие не носат сопствени одлуки; не дејствуваат самостојно; не ставаат во погон избрана стратегија за справување со даден брзо променлив сплет на околности, во согласност со одредени правила и според сопствената најдобра, секавична проценка на севкупната ситуација.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Најмногу од сѐ, се надевам дека книгава ќе послужи за да се оправда вредноста и сериозноста на мојот предмет „Како да бидеш геј“ пред сите што биле скептични, збунети, навредени или згрозени од него, што му се противеа или што поради него го критикуваа Универзитетот на Мичиген.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Овие си се неговите, си рече.“ 258
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Поконкретно, требаше да обелоденат што тоа него го прави толку настран – и во смисла на хомосексуално и во смисла на нестандардно – без да произведат објаснување во јазичното руво на его- психологијата.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Тоа колено, значи А1 изумре и врз него го додаваат коленото родено по 1915, значи А2.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Дали поради тоа што него го сакала ѝ се чинело дека тој син некако замислено по малку е и нејзин син, дека и таа има некакво право на него.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Па јас само него го имав.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Еден човек, кој носел во кофа вода од чешмата до еден гроб, веројатно, за да го измие, или да ги полее цвеќињата, него го прашала: - Простете, случајно да не сте чуле, да не е закопана тука во близина жена што загина во земјотресот, а работеше во банката, - и го кажала нејзиното име и презиме.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Ударот со копитото, токму на сред чело, не можел да биде насочен токму точно од бесловесно животно. Него го водела човечка рака...
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Како кутриот Мурго, и него го потхрануваше илузијата на ноќта и соништата.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Дознав малку повеќе за него кога му кажав дека сум бремена. Освен што поправал, тој и поткраднувал.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Рајнер полека се приближи до креветот на кој години пред тоа седеше неговата мајка додека му кажуваше дека на него го родила.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Се сеќававме на неа единствено кога го здогледувавме лицето на Макс, а него го гледавме сѐ поретко.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Така ги нарекуваше внуците од Зигмунд – малечките на Зигмунд, и само кога нив ги споменуваше, него го именуваше со Зигмунд, а не со вообичаеното – мојот Зиги.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Тој остануваше да лежи во својот кревет, неподвижен со часови, со денови, со недели, гризејќи ги марамчињата, престилките, и крпчињата кои ги имаше собирано под својата перница. .
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Гледаше во парченцата восок на својата дланка.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Пред да забременам, за него го знаев само тоа дека неколку месеци пред тоа беше дошол во нашето мало гратче, налик на село, за да ги поправа тркалата на коњските запреги.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Седна на креветот и со прстите минуваше по испокинатата ткаенина.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Знаев дека и тој си ги насобрал своите глувчиња во просторот меѓу челната коска, темето и слепоочниците, дека и него го радуваат, го развеселуваат глувчињата, по ќошињата од неговата глава.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Сите што го видоа, во него го препознаа, иако за него беа само чуле, Фазли паша и неговите два сина.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Се вѕирам кон Св.Спас, црквичето од каршија, но и него го нема, и тоа како да се преселило.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Свртувам кај Аџикимската куќа, излегувам кај мостот, на преку него го фаќам џадето, по Дамјаница.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Него го употребуваше и МНЛД и Македонската колонија во Петроград, а во наше време го прифатија и истакнати слависти.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Ако пак Патријаршијата го продолжи прогонувањето на македонскиот јазик меѓу Македонците и наместо него го пропагира грчкиот јазик, со тоа ќе ги натера Македонците да гледаат на неа како на орудие на грчката национална пропаганда.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Но тоа народно име не си го измислува народот сам за себе, ами со него го вика соседниот народ и тој од него си го зема.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Ако еден народ само постепено си го изработува своето писмо и него го преработува и притоа во неговата историја нема такви настани што ја преполовуваат и прават цела пропаст помеѓу едната, т.е. старата, и другата или новата половина, -писмениот јазик и правописот содржат во себе многу такви особини што немаат реална вредност во гласовите во сегашната состојба на јазикот.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
И со Сила се расправаше во Листра, та наместо него го зеде Тимотеј, по татко Грк, оти некако подобро се разбираше со другите отколку со своите браќа по род, Евреите.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
А тој отсекогаш се згрозуваше од насилство и подеднакво му беа одбивни и шлаканиците, и клоците, и пушките.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Со години веќе се немаше сетено на тој настан, на шлаканицата по образот на девојчето, на запалениот братучед, на стравот што го почувствува тогаш кога сфати дека човекот со лузната него го сметаше за свој, сличен на себе.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Ете, воздивна, без никаква намера стана најомразен кај оние што со него го делеа родот и потеклото, кај племињата израелски на кои им припаѓаше, по татко на едните и по мајка на другите, а по раѓање и по образование на сите како на народ.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Еден шепотел дека сиромавиот премногу знаел за животот, него го учел од свети книги некој калуѓер, друг рекол дека ќе му ја земе на покојникот амајлијата од под гуша - земја од три рида в крпче, таа земја чува од болештини, трет со горчлив подбив прашал дали амајлијата го сочува старецот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Штукнал од ум со придушен крик кога го видел најмладиот од дружината - Лозан Перуника сакал да се оддалечи нечујно од своето засолниште.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Сега лежел на десетина чекори од нив, без свој човек над глава, вдовец но со три снаи и десетина внучиња, сам, под дрипава гуња, мудро насмевнат.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Човекот со црна креста на темето избегал крстејќи се во скокови зашто мислел дека и него го демнат како тој самиот што демнел и што го начекал дојденецот со превивка преку едното око доколку не верувал во подгробни сили како, малку подоцна, што можел да се вангелоса и Лозан Перуника: во дворот на манастирот видел трепетливи пламенчиња што се движеле кружно.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Откога стивна вревата, мајката праша: "Каде е Марко?" - сите се растрчаа да го бараат, но него го немаше.
„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)
Бидејќи на човекот, на секој човек верувам, а особено на осамениот, најмногу од сé, можеби повеќе и од самата вулгарна храна, му треба човечки збор, јас него го наоѓав во деновите пред вселувањето во оваа “моја” гарсониера, во читањето оти тоа за мене беше најдобар, највдахновен и најбезбеден разговор со човекот што се потрудил, ризикувјќи ја сопствената приватност, да ги стави своите размисли и чувства на хартија а потоа, претрпувајќи го цел оној унижувачки чин на оценка, уште okno.mk 71 и да ги обелодени пред јавноста.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Како второ, го однесов во весникот “Јужен крај”.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Јас тоа одамна го знаев, само јас и знаев, мене Шарпентје ми рече и штом дознав јас него го притегнав онака пријателски: “Дај ми дваесет и пет илјади или утре ќе ти дојде ревизија”; и замислете си тогаш само тринаесет илјади му се најдоа, така што тој мошне навремено умре.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Тие вдовици и сирачиња веќе самата мисла на нив го жештеше!
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
И како трето, а јас и досега мислам дека тоа е најглавното, како трето, него го објавија!
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Текстот за него го напиша Даглас Волк.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
- „Се престорив - рекол ѓаволот, - на поп, на калуѓер и на владика, та натерав еден брат да му ископат очите на брата си!“ Тога свите него го пофалиле, оту тој свршил најголема работа.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Тргнале п'тот и одиле, шчо одиле до негде, најпосле стретиле еден владика (иато пак ѓаволот преобразен), та го опитале и него: „Света владико - му рекле, - праината је поарна или кривината?“
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Слепијот слушал горе на дреото и си молчел.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Треќи пат пак него беше го удрила, и кога виде царот оти сѐ ќелешо го удирала помалата му ќерка, при сѐ што ја милуаше многу, му се одмилило и со лутина је свикал: - Ај крши си глаата, ќерко, сосе ќелешо, да не те глеам пред очи, лели него го бендиса и ме устрами!
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Коа доближиле до калуѓерот, и него го опитале (а и тој бил пак ѓаволот преобразен), и тој исто така им рекол, како попот, оти денеска праината не чинит за нишчо, а кривината је поарна.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Му рекол некој на царот да најди од вил (слон) млеко, да му турат две - три капки од млекото, ќе му оздрават.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Бидејќи било многу рано, уште не беа развражале куќните луѓе, само татко му беше излегол во дворо, сопрво него го видел и од жал што му паднало, се расплакал.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
По малце време беа растанале сите од куќи и секој по нешто работа работел: мајка му кравите ватила да молзи, невестата му овците ошла да 'и молзи, син му свињите и телците, прлињата 'и испуштило за в гоеда да одат, сестра му куќата ватила да ја мети и гнојо да го врлат.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Просенија последен пат некаде угоре, тоа дека беа над него го сети само по болката во преоптегнатиот врат, прошарија низ белината, која што немаше никакви други димензии освен таа вртоглава длабочина на матежот, која стануваше уште побездона од тоа, што имаше нешто во што можеше да биде впиен заталканиот поглед таму, под паднатото небо, кое не се разликуваше по ништо од наврнатата земја, се мернаа уште некој пат, а потоа врнежот се заклопи за нив и бесповратно ги скри.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
За тоа време двајцата по него го настигнаа и тој им пресече од лебот и од сланината.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Нема да најдеш ни крвав снег, зошто оние најгладните и најслабите од суриите и него го јадат.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Го сакаше она, што се случуваше со нивното печалбарско село, луѓето тука беа запрегнати да си го бараат заедно својот живот и успеваа во тоа, мислеше дека сите околу него го чувствуваат тоа такво, а сега занеше дека грешел, што не гледал малку подобро околу себе уште во самиот почеток.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
И се кријат сега, долу, него го држат при мевот. Не, тоа нема да го дозволи тој.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
И Скрче уште од зори шеташе од другата страна на брегот. И него го зајаде црвецот од она што го чу од Царјанка.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Низ него го гледаше обзорувањето и зајдувањето на денот - тоа вечно намотување бело клопче на црно, црно на бело, како што му велеше баба му; го гледаше езерото кога беше мирно и кога се преливаше во севозможни бои како бесценет камен, го гледаше кога рикаше и бучеше како ѕверки да му се бијат во утробата, го гледаше виножитото што со едниот крај се спушташе во него заслепувајќи ги очите со прекрасни бои; го сгедаше езерото кога надојдуваше и од брегот поземаше сѐ што останало на песокта:
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Сѐ што душичката му виде на Трајан, сѐ што му помина преку главата, само тој и коњот го знаат: и шлаканиците од старешините, и мајката и шајката што му ја караа, и душичката в нос што му идеше на тешките вежби и маневри - сето тоа, тој, кутриот коњ, го плаќаше: сиот бес и лутина на него го истураше.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
А ги фаќаше сосем просто: на долг конец, на растојание од една до две педи, нанижуваше зрна пченка; кога ќе го клукнеше птицата зрното - заедно со него го голтнуваше и конецот; и на тој начин беше фатена; попусто преткаше и скокаше не можејќи да го истрга зрното од желудникот заедно со конецот.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Е, од десната страна, виси Чуварот на куќата - Свети Стефан, а него го чуваат врамени Јане Сандански и Даме Груев.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Помеѓу разведен и вдовец, подобар избор е вториов, зашто тој сѐ уште ја мрази жена му повеќе од сѐ, па секако ти ќе бидеш подобар избор; а овој во црнина, тргнувајќи од тоа дека за покојникот се зборува само најдобро, ги заборавил сите кавги со својата покојна и, идеализирајќи ја, ја кренал на ниво на безгрешна, па ако него го избереш, секогаш ќе те споредуваат со идеален партнер.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
И во темницата само него го здогледувам: стои пред српските војници (на едни им клисна, други го начекаа) и постојано прашува: - Зошто, каде, како?
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Одам секаде кај што одеше Јон, кај што работеше. Ја гледам трупалката, кај што сечеше дрва, коралницата на која ги овчеше колцата, кај што ја точеше секирата, брадвата теслата; ги гледам деланките, секаде има по нешто негово, по некој засек, по некоја сенка, стапалка, а него го нема.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Немој, бре Вендија, не расипувај ја свадбата, ќе му се доближи трет да го смирува, да се разбере, а Дуко Вендија и него го светнува преку муцка и црвени мазници му потекуваат од носот, од устата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Чувме дека и него го покосила улерата. Си го зела. Црна смрт во црно време. 138
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Се вртам, се шукадарам во собата, а него го нема.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Работи, ама како некој да му ги држи рацете. Ќе земе да делка, а секирата му стои чипаво. И наместо тој неа, таа него го занесува. Го шета наваму-натаму, ко опијанет да е човекот.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Првин го откорнува вратничето, го бувна и го откорна, па удри во стежерот. И него го заниша и го спрпелка матицата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Му собравме пари и нѐ поведе. Заминавме две планини и во третата него го снема.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
После и него го лавна кучката. Го најдоа со дупка на челото.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Само него го имаме и со него да се расипиме?
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Но, него го снема. - Како го снема?! Како може човек туку така да исчезне?
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Доведе аргати и почна да копа во мајданот, кој беше сосема засипан со земја и обрастен со грмушки и со борчиња.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Него го најми везировиот хазнадар и го испрати, со двајца луѓе, во Босна.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Зар не сфаќа дека и него го повредува.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Кучето го негува како чедо; постојано е со него: каде оди тој и него го води; му дава што е најубаво за јадење, го храни исто како што ги хранеше кучињата во Пансионот. Игра со него, го дресира.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Се свести во полската болница на фронтот каде што му го извадија куршумот и му кажаа дека патролата само него го нашла жив и дека имал среќа што не бил смртоносно погоден.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Кога ќе го видеа дома облечен со алиштата од умрените, го соблекуваа уште во дворот, не му даваа да влезе во куќата, му ги фрлаа алиштата в река или ги палеа, а него го ставаа во корито со вода и го капеа.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
А пак таа него го возбудуваше со шепотење на увото, нежно, скокотливо, заводливо, кој шепот му се пренесуваше во главата и му го исполнуваше черепот, а потоа силно го возбудуваше, па и неговто тело започнуваше да трепери.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Кога виде Богдан дека со неа нешто се случува, дека меша сон со јаве, дека не помага ништо што ѝ вели, дека и него го остава без спиење, отиде кај лекар и се консултира.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
И покрај тоа што себе си се смета за „нордиски уметник” и пријател на владеачката идеологија, нацистите и него го прогласуваат за „деартизиран” и му забрануваат да слика.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Тој беше свесен дека внатре, длабоко во него, требаше да се минат уште многу други, за нас непознати граници, кои ги откривавме подоцна во животот, кого него го немаше.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Само пред Татко можеше да си ја отвори душата. Него го сметаше за источен демократ, а самиот си се сметаше за западен.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Но нешто длабоко во него го сопираше, и не можеше да му се спротивстави.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Особено затоа што него го води вешта прозаистичка рака и просветлен интелектуален ум.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Се чувствува овде горчината на онаа западна имагологија која Балканот го гледа како нешто Друго, неевропско, како темно место и слепо црево на европските култури, онаа целосно погрешна претстава за имагинарниот Балкан (Марија Тодорова), која него го сатанизира, иако според интелектуалните достигнувања тој ист Балкан е папокот на светот, врска меѓу Исток и Запад, копчето на светот (Ферид Мухиќ).
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Сето тоа го прави овој роман достоен за највисока книжевна и културна почит од меѓународни размери.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Тоа му го кажа само таа вечер и никогаш повеќе зашто и него го повлекоа бурните настани во тие пресвртни времиња за Турција.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Старова цели и погаѓа токму во сржта на овие горливи прашања: до каде е Балканот, од каде почнува светот, и зарем не е таа имагинарна интелектуална дистинкција на Големиот Сјаен Свет и Малиот Темен Балкан само проекција на нечистата колонијална совест на Европа и светот?
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Ема пред него го стави зеленото шише од пивото „Гардист“.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Го помисли тоа со тага, иако знаеше дека Сајм него го презира и по малку не го сака, и беше во состојба да го пријави како мислопрестапник, само ако најдеше барем една причина да го стори тоа.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Него го знаат мнозинството членови на Партијата, а особено сите оние кои се интелигентни исто колку што се и исправни.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тогаш нешто ме тера да го свртам погледот надесно и, пак него го гледам, облечен во костум, со кравата, со измазнета коса, ме поздравува, малку расеано, пред излегување, додека лево, зад стаклената врата, сѐ уште се метка сенката од оној што дотогаш се обидуваше да се облече!
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Тогаш наишол некојси Симон Киранец, кој се враќал од поле, па него го натерале да го носи Крстот.
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Така ден по ден. Ноќ по ноќ. Него го чекала. Деноноќија неброени... На прагот седела - жива - а нежива.
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Пред влезот - прецеп меѓу две карпи - застанува, гледа - здивот ѝ запира... него го гледа - легнат врз јамболијата - заспан... тивко влегува... легнува до него... му го гали челото, лицето, рацете... му ја распетлува кошулата испотена...
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
- ПРОСТИ, МАЈЧИЦЕ, него го мислам... чинам цел живот чекам, леле, да ми се врати... ОЧИТЕ да ги видам... ***
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Додека други го живеат животот Јас го теоретизирам Го оградувам Го тероризирам Се препнувам од него Го канонизирам Го филтрирам и проучувам Го анализирам А потоа нестигнувајќи никаде До никакво откритие и заклучок Го синтетизирам За да можат утре Моите деца Да го почнат овој процес одново Кутрите тие! 2007
„Сите притоки се слеваат во моето корито“ од Марта Маркоска (2009)
Се присетуваше и на други работи кога таа го тепаше и затвораше без јадење; се потсетуваше и сè повеќе чувствуваше одбивност и омраза кон неа. XXVI Богуле секој ден сè повеќе се оттуѓуваше од мајка си; гледаше што помалку време да е дома, што помалку да се сретнува со неа; и што и да го прашуваше таа, тој молчеше ништо не и одговараше; се обидуваше таа и со убаво и со благи зборови да го скроти, да го смири, да му каже дека само него го има на светот, дека тој ѝ е најмил од сè, дека тој е главата на куќата, дека тој е домаќинот, дека тој треба да ја преземе сега грижата околу имотот; го чекаше за јадење, и за ручек и за вечера, но тој не јадеше со неа; му оставаше напишано на ливче каде се наоѓа на работа, на која нива или ливада, да појде и тој да ѝ помогне во работата, но тој не одеше.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Ќе се споулавеше таа. Врвеа денови, а него го немаше.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
- Од жива душа само него го имам во куќава...
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Во Црвениот крст во Белград ги прелистуваше списоците на сите загинати, но него го немаше.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
ЉУБА: Па еве што ќе направам: ќе му викнам дека јас него го сакам, дека сѐ беше грешка, дека сум готова да побегнам со него на крајот од светов...
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
ЕЛЕОНОРА ШНАП: Сега наминав, но него го немаше дома.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
ЉУБА: Зарем вие, директно така него го прашавте?
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Верувајте ми, затворот него го распалил!
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Во тоа време влегува и одзади на него се навалува шурата: вие него го паметите - таков здрав, вистинска мечка.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Него го формира Владата како советодавно тело кое е составено од 15 членови, од кој по четири претставници се претставници на репрезентативните синдикати и репрезентативните организации на работодавачите (чл. 43 и 44, ЗБЗР).
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
Стаклото се распрсна на триста парчиња и маслото со водата што беа во него го облеа целиот иконостас и душемето под него.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
И кога по судирот чкотна клечка ќибрит и го погледна убиениот непријателски офицер — како и него да го пронижа куршум, бидејќи во него го позна најблискиот свој другар од универзитетот во Марсеј, каде што двајцата студирале на една група, та дури заедно и во еден кревет лежеле цели две години.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Но затоа пак него го фатија Шаќировци и Ѓуровци во Рапешко и место да го стрелаат или колат, му ја столчија главата со камен — како на змија осојница.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Со долга и упорна послушност ја стекнал љубовта на егуменот и на сета братија и еден ден и него го поканиле да ја наметне црната риза и да им стане „во Христа брат“.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
— Затоа него го направиа сега „попче“ — додаде Толето и си излезе под тремот да ѝ нацепи дрва на мајка си.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Висок, дури повеќе од што треба, плеќат, исправен како свеќа, бричен денеска, си го подбрикол дури и вратот; мустаќите, црни, правилни, и позасукал малку нагоре; новите алишта на него го направиле момче од дваесет и пет години!
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Се убеди првин сама дека и станува уште подраг и помил отколку порано, кога во него го гледаше братчето Ангелета.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Сигурно него го имаат насила потурчено си рече и премногу се натажи што нема да го најде кај христијанскиот господ.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Така него го воспитуваа десет години, и тој си достоја на дадениот збор во конакот на прилепскиот кадија пред самиот себе дека се ќе слуша што ќе го учат и ќе прави што ќе го тераат, само и само да остане голем човек-кадија, баш на местото на оној што го плени.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
До Пелагија стои Чана, со едната рака ја држи мајка си, а со другата едно бовчуле, се врти кон Пелагија и сака нешто да ѝ каже, ама се предумислува па прво ја става мајка си крај нозете на Добра, до неа бовчулето и кога ѝ се празни рацете се свртува и ја грабнува Пелагија со машки стисок Остани ми со здравје, Пелагијо моја! ѝ вели Сакав да останам со тебе, со... мислев ќе се преселам кај Доне, мила, ама него го снема, се загуби, последен пат го виделе како се враќа со Танаско од станицава.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Веќе ја има седнато својата голема снага, петелот уште лета како да е птица, ама в миг нешто огромно и црно и дрангорливо му го пресекува патот и него го снемува од светлината.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
И него го има стиснато, ама нема каде, ќе трае.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Убава е Родна моја, му минува, има убаво тело, таа го топори во очите на сите, ама само под него го постила!
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Ки ти најме исцедно место, ним с склдисувај! и внимателно го спушти длабоко издишувајќи потресен од тврдиот поглед на старецот што чиниш токму него го прекорува за нешто.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Освен тоа, филмот е целосно пронижан со Хичкокови мотиви (парот што го поврзува, заклучокот и сл.) и пред сè, него го одликува извонредно снимената секвенца на убиството на Caypory.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Среќниот завршеток сакаше филмот, што ја одбележува Хичкоковата трета етапа, „Непознати во возот”, да биде снимен токму според романот на Патриша Хајсмит; во него го сретнуваме традиционалниот Хичкоковски мотив на „пренесена вина” во облик „убиство со тројца”, убиство при кое се врши замена - сторителот (психотичниот Нарцис) го извршува убиството на некој друг, за својот хистеричен партнер, со убиството се реализира неговата желба, со што хистерикот е виновен иако ништо не сторил. 36 Margina #21 [1995] | okno.mk
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Но подоцна и него го најдоа умрен.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Не обрнувал внимание на него сè додека децата не почнале да го задеваат, да му се смејат, да му го пофаќаат рокчето. Поради него го завикале Рогле.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Каков марифет му беше тоа – не знам, ама него го стави.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Откако авторот се ракува со сите и седна,откако и него го понудија да се послужи со скарата и му турија чаша шприцер, продолжија да го задеваат Еда.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Не случајно ние децата на прекар него го викавме Сврдлето.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Секој него го знае како Сврдел.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Главно него го поставија тука во дворот на училиштето, веднаш зад земјанката, над висот.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Тука секој него го знае за неарен човек.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Пред да излезе од гаражата, Едо го отвори куферчето и од него го извади пасошот.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Тие него го пуштија дури и пред време, ама копец по него – со кого се дружи, што муабети прават и не мина многу и Еда пак го вперија и на суд го зедоа.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Ти него го остави и тргна со мене.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Сега ќе ме убиеш ли, ќе жртвуваш ли жив човек за мртовец?“
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
А јас него го удавив како мртов зашто твојот нож беше челичното „збогум“.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Го побара Дорча, но него го немаше тука.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Бидејќи било многу рано, уште не беа развражале куќните луѓе, само татко му беше излегол во двор, со прво него го видел и од жал што му паднало се расплакал.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Што се однесува до индуктивниот поглед врз светот на разнообразните нешта, кој татко ми, како што реков, ми го всади порано и подобро од сите професори – него го користам често, некогаш и не сакајќи - на пример, кога минувам по улици и ...уште една згазена мачка од синоќа – малолетните камиказе возачи станаа сообраќаен терор – нормално кога улиците се претесни – урбанистите пред десетина години не мислеа дека градот сосе сообраќајот толку ќе нарасне – метро?, но подземјето на градот е преполно со цевки и жици...итн. или...во центарот на градот, во паркчето меѓу градските кули, додека мирно си седам на клупата, нешто остро ме пецнува по левата нога – од некој кат, од некоја од околните висококатници, некое дете пукало со воздушна пушка во мене – децата некогаш гаѓаа врапчиња, а сега луѓе – нормално, сѐ подоцна легнуваат, сѐ подолго го преспиваат денот, а кога ќе се разбудат, се нервозни и лути – а што ако наместо во нога ме погодеа во око, кој ќе ми помогнеше? – зошто ниедна влада во оваа држава не го регулира ноќе времето до кога малолетниците можат да останат во кафулиња – итн...итн...
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Со рацете на него го гледаше небото што почнуваше да се вжештува од сонцето.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
И додека над вас насилникот гази, — во својата мака избезумен, робот, тој светиот спомен зар ваш ќе го пази што заради него го најдовте гробот?
„Локвата и Вињари“ од Лазар Поп Трајков (1903)
Таа учеше четврто одделение, кога него го запишаа во второ.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
Се наполни џадето. Одеа од камион до камион, викаа плачеа. Плачевме и ние...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Дење се правевме за Маркос - за него пеевме, за него собиравме класја, за него трчавме по угорнинката со сонот во очите, за него на морнарите им ја заземавме лединката, за него со боси стапала удиравме строев чекор по жешкиот асфалт, за него стоевме под жешкото сонце, за него го голтавме првиот сув пченкарен залак.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Арно, ама, утредента, кога се качувавме во камионите, него го прибра еден од албанските шофери.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Еден од моето село, него го собраа со првите и загина на Биковик, откри дека зеленилото е од липови лисја.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Го бараат Зоки по скалите, пред зградата, на балконот, на долниот кат во станот на неговата пријателка Лидија, а него го нема и го нема.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Тој ја гледа расмеаната Лидија и смеата и него го зафаќа.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
А кога и него го изгрицка и го стопи в уста,ја оближна дланката и усните и ја зеде книгата со двете раце да ја чита.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Во немирните сонови само него го сонуваше, само неговиот лавеж и квичеж го слушаше и се будеше возбуден: излегуваше во дворот да го побара во куќичката, да види дали е тука, да го погали, да го успокои.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Свеста за присуството на тој туѓ, наметлив елемент во него го удри со сета поразност.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Сиромав, окапан, немаше пари да му плати на попот кога ве крштаваше, најпосле и него го закопаа на вересија.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Доста тоа од него го слушаш.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
СПИРО: Ама не ја гледам ми јас, туку сакав да ти кажам како би ја видел тој и како би се лутел и рикал..
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
ПОЦКО: Бог да го прости, ама не дај ми, боже, пак таков кум!
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Знаеш, понекогаш навистина е непријатно.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Со отворените очи и уста само сакав да му кажам да ми помогне, дека не можам да земам воздух, ама и него го снема и пред мене остана само синото небо.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
А Бодлер? И него го читале во училиште.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Него го водеше знаењето! Она длабоко знаење за животот.
„Еп на Александар Македонски“ од Радојка Трајанова (2006)
Дали дека него го имам заборавено?
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— И соништата не кажуваат право, велам, оти јас него го подгазив.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Вечерва и него го загубив.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Паун Радевски не се меша, но ние и него го клаваме, не го изоставаме.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Но полицајците и него го водат. Нѐ делат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Е, сега, не знам, вели, дали генералот знаеше дека нѐ лаже или и него го излажале.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ти си се трудел да ги бележиш настаните што се покажале како важни, дури и клучни за животот на твоето семејство (најчесто него го атрибуираш како емигрантско и балканско), но и да ги профилираш неоспорните протагонисти на тие настани: Твоите родители есенцијални, морални, егзистенцијални и (оттука) творечки, естетички вертикали на твојот свет. Не само литературен.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Но бидејќи имав намера да ја читам оваа книга кога ќе биде објавена, јас би можела да ја прочитам и пред тоа и со задоволство ќе ви напишам за моите впечатоци.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Во писмата е секогаш присутен, жив Андре Френо, зрачи неговата интелигентна добрина, а него го нема.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
На мојата околина за тоа често $ правам алузија со доза на хумор, зашто всушност него го има, наспроти с, нешто мошне комично а на крајот на краиштата нема што да се додаде за ламентирање.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Семејство здружено во длабока, сосема тивка и сосема автентична љубов.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Читајќи ја Твојата семејна сага, човек просто мора да Ти заблазни за овој силен, моќен, исклучително редок, во секоја смисла бесценет жителски ориентир, што си го добил со своето воспитание.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Со него го удираа дивјакот, а овој, откако ќе крикнеше од болка, почнуваше да ја пее омилената песна на тој што го удрил; и тоа со милозвучен човечки глас!
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Многу него го боли нашата болка, нашите маки...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Зографот, сликајќи ги, право в очи ги гледал, та и тие него го гледале така...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
А него го однесоа во Костур и по кратка постапка му пресудија: за зборување на забранетиот јазик дома и на јавно место, за пцуење и напад на власта – заточеништво.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Него го погоди сарказмот во тонот на партискиот водач, а уште пред тоа, неговата сигурност во висината на планинските врвови му се стори смешна и лекомислена.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
- Ами, бре Кузе, тешко ми е да одлучам без Ѓорѓи. Туку штом него го нема, да ти дадам нешто на чување, ама пред сведок. - Пред сведок велиш?
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
За да можат да понесат повеќе работи Стефана го ставиле во една вреќа па и него го обесиле сосе вреќа на маската.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Тој напред. Го дупи снегот како некој крт а јас по него го ширам патот.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Грижливо ја изделка корката, со парче тел го издлаби босчето како цевка, а по тоа зеде едно потенко багремово гранче, го дупна насреде и со него го затна отворот на црцалото.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
(Го става назад под пелерината.) Само него го имам, само тој ми остана.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Какво момче беше, да знаеш! Силно, чесно, работливо. Само него го имав.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Сите кои требаа да се женат или мажат само него го прашуваа за совети.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Него го знаеја и двете, а и тој ги познаваше. Пелагија! испушти зачудувачки глас.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Метежот во Грција го однесе неговиот полубрат, а него го чувал Господ, се врати жив и здрав поминувајќи речиси половина година во пијанки горе во рамната земја, во Гаково, додека не се врза со Павлина, бележана во срцето уште од селото.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Го беше ислушал мајсторот Миклоша, иако и него го прочита.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Ама, токму по оној настан во манастирот Нерези, кога него го водеше не неговиот ум, туку некоја друга сила инаетчиска и бесна, тој небаре престана да врти на празен чекрек.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Ама гледај што се случи. Него го прободе. Среде срце.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Ми се допаѓа едно „типче”, но еве веќе трета вечер попусто го чекам да се појави, а него го нема.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Кога се вратив, Љубе ме искара што не сум дошла побрзо.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Претседавачот е татко ми, а мајка ми го надополнува.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Ќе дојде – ѝ реков толку сигурно што дури и се уплашив да не сум премногу убедлива, па Лета да се разочара уште повеќе ако симпатијата, не ѝ се појави.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Нашите семејни состаноци што татко ми ги закажува секогаш кога за тоа ќе се појави причина – било да е добра, или лоша, се такви: секој има право да го дополни главниот дневен ред, а него го составува претседавачот.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Јас се плашам од него, иако само него го чекам.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Време ручек е, а него го нема.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Ништо, ама него го нервира вашиот феминизам, твојот и на мама.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Сто пати сум му рекла, оди кај одиш, ама за ручек да си дома!
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Колку многу непознати вечерва сретнавме, тамам на сите да им се сеќавам на имињата.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- А бе, мани го татко ти, што знае тој за феминизмот и за сестринските врски, нека си гледа своја работа! – малку подналутено рече тетка ми.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Мајка ми се насмеа, ама забележав дека ја разбра сета сериозност на моето предупредување и ми се причини дека ѝ е жал за мене, што толку голема мака си имам и што не е способна да ме ослободи од неа.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Дури и гласно го викав по улиците, ама него го немаше.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Не му го запаметив, мислиш јас баш него го слушав.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Морам да признаам дека, во суштина, тоа што прифатив да живеам со него го сторив за да му докажам дека бев во право, дека не сме еден за друг.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)