него (зам.) - е (гл.)

Додека Декарт она когито го здоби со отуѓување на телото (перцепцијата, емоциите) од својата суштина, Спиноза тврди спротивно, дека свеста е свест на телото и дека индивидуалната свест и „индивидуалното“ тело се едно нешто, само различно разбрано.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Краста: Подобро немој, може да те касне.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Оваа до него е Кристина. Кристина беше а и сѐ уште е негова курва.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Човековото индивидуално тело за него е составено од многу делови коишто имаат своја индивидуалност, што дозволува плуралитет на неговите идентитети.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Треба така да изгубив многу време зошто кога погледнав зад себе видов не само дека мека мојот мртовечки сандак веќе е спуштен во гробот туку веќе и дека земјата во него е нафрлена.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
До него е и неговата пушка, пушка малихерка.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Е па, одредени јазли на тоа фино ткаење наречено „ментално здравје на народот“ (или полициски: „политичко- безбедносна ситуација“) испогореа во најновиве случувања и доколку брзо, паметно и мудро не пронајдеме „премостувања“, целата чипка (а факт е дека нашето општество и односите на сили во него е прилично пипаво, фино и деликатно) ни отиде по ѓаволите, ќе останеме со она фамозно романско знаме-дупка во рацете (интересен психоаналитичарски симбол за токму конституциски недостатоци), со крпи за бришење пот и превивање рани.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Околу него е послано од круши - некои се јарко жолти, некои веќе гнијат.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
• Превртување. Јас го мразам него е превртено во: тој ме мрази мене.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Прилеп - то е име славно, тамо е живејал некога си крал ни Марко, в него е царувал.
„Крвава кошула“ од Рајко Жинзифов (1870)
Исто и добриот примаш - си го знае ли занаетот, игра ли мајсторски со гудалото по жиците од виолината, - никој не праша, дали му е кадрава косата, дали му се бели забите, и дали му е колосана кошулата, - кај него е главна музиката.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Нивниот молк возбудува Нивниот поход е тиха побуна на некој замислен молер Зборот е малата надеж на осамените. приказната во него е како семката во плодот.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Го носеле сите мои предци, го носам и јас, но не знаеме какво пророштво на него е напишано, и дали добро или лошо му се пишува на оној кој го носи, оти грабен плен е, а грабнатото често со лоша магија се заштитува.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Во тој случај, тој звучи релативно пристојно и функционира исто како што зборовите „сопруг“ и „сопруга“ им функционираат на венчаните, упатувајќи на сексуален идентитет без изречно да го става во преден план она што во него е сексуално.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Од друга страна, таа разлика претпоставува дека филозофскиот дискурс е сосема нелитерарен, дека е слободен од метафори и реторика, и дека сето реторично и метафорично во него е пропаѓање и незгода.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Борбата со него е опасна не за него, а за неговите противници.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Ако источнобугарското наречје се признава за најтипично, тогаш многу е јасно оти самата географска далекост на македонскиот центар од него е доста да покаже дека последниов не може да биде бугарски.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
За него е прашање – каде е вистината, зашто сите имаат свои аргументи.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Откако прашањето ќе биде исцрпено и по него е примено некакво решение, се испраќаат циркулари дека прашањето е исцрпено.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
И вистина дијалектот велешко-прилепско-битолско-охридски е јатката на македонскиот јазик, зашто на запад од него е дебарскиот (рока), на југ – костурскиот (ронка), на исток – источниот или солунскиот (р’ка) и на север – скопскиот или северниот (рука).
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Страот му е даден на човекот, исто како и сѐ друго што го прави човек; па така оној што го изгубил него е исто толку нецел, како да останал сакат.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Сиот опфатен од тоа ужасно бреме, Језекил правеше сѐ за да го победи, секогаш постојано живеејќи со надешта дека еднаш и тоа ќе пројде, дека и тоа ќе се заборави и дека ќе си му се врати нему пак онаа пргавост од некогаш, со која што тој еднаш можеше да помине и по најтенката талпа на највисокото скеле, без да трепне со очите, дека сево ова во него е само уште една проклета шега, дека и нему ќе му се насмее еднаш еден син ден, сѐ до една случка, која го исфрли од височината на скелето како партал, не водејќи притоа сметка за ништо, ни за неговите соништа, ни за неговото детство, а сепак, дури и благодарен што успеал да си ги донесе оттаму на земјата цело и своето пониско рамо, и својата судба.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
- Дај му го животот, не ти е потребен. - Во него е сѐ.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
- Тутун и во него е водичот за султанскиот харем. - Хашиш! - скоро викна од изненадување Арсо.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Бегам и слушам: не правете ја голема, не газете си на родата, високо небо крај нема, за него е малку и да го убиеш и така.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И земјата можеше да испука од возбуда.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Но јас веќе знаев кој е со него и дека тој што е со него е изврзан со гнил ремен, ишаран од стапиште со модрици и безумен како и секогаш зашто до мене достаса најпрвин неговиот глас - „Не давај ме, внуку, на никаквециве, ќе ме обесат“ - потоа јасно го видов како се ниша килав пред својот внук и судија и како плаче кикотливо, ја видов таа безначајна празнина во лита и скудна облека на која никнала долгнавеста тиква со влакна, но тоа е сега прикаска што мојава улава старост ја раскажува со чувство на посничка осаменост пред друга, калуѓерска и божја, бездруго свето дрво што размислува над туѓи мисли и се моли над туѓ грев, на оние што веќе ги нема, што се прав како што ќе сум и јас утре прав, јас, Лозан Перуника, дамка од дамките на минатото и вчерашна жива смрт од дружина на мртви луѓе, и тие вчера со гнев и јад во секоја капка на крвта вчера, кога и јас, и сирак и главен терач на туѓа двоколка со сив ѕевгар, сонував и живеев зелено, зелен во една земја што помеѓу топењето на снегот и сушите на болните лета не знае што е зелена пролет, зелен април или зелен мај, и знае или можела да знае што е зелен страв пред чудовиште оплодено од еден друг господ во градината во која се преселиле од рајот женското петле Адам и неговото ребро со женска коса, женски колкови и женско умеење во гревот да посади боцки од кои душата станува жива рана.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Ене го проклетникот. Тој сам ќе си ја стави главата на тепсија пред Калпаковата тајфа.“ „Тој не е сам. Погледни, оној со него е...“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Барабанот на потсвеста чукаше во ист ритам: „Барај, барај го, во него е решението на загатката.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Во шестата глава, авторот сака да го испита проблемот на претворањето на идеолошкото знаење во акција.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Притоа, за него е суштествен еден поим кој го осветлува рационалниот аспект на човековото знаење - телеолошката заднина, „односно рамката определена од интернализираното знаење која служи да ги определи и одобри активностите на поединецот соодветни на целта и на хиерархизацијата на активностите”.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Моменталниот непријател отсекогаш го претставувал апсолутното зло и според тоа произлегуваше дека секоја мината или идна спогодба со него е невозможна.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Секоја распознатлива алузија на него е смртно опасна.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Ако во секоја земја во која тој монтира машини има по некоја девојка, која ја остава на заминување, тогаш тоа за него е нешто сосема обично...
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Земскиот бог те фрли во арена опкружен со злите кучиња за прести а тој одозгора сеирџиски ве гледа и смртта ваша за него е фетиш
„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)
Откриеш ли еден пласт, гледаш под него е друг...
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Авторот има идеја. Тој знае дека најстара на седиштето до него е босот на трочлената банда.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Вистина, таа дијалектика кај него е обвиена со мистицизам, но со отфрлањето негово и со нејзиното конкретизирање врз појавите од објективната реалност, се доаѓа до нејзиното вистинско и објективно важење во природата и општеството.
„Значењето на Хегеловата филозофија“ од Кочо Рацин (1939)
- Се сеќавате ли што зборуваше Виолета за Бејрут? Кога маж ѝ работеше во амбасадата.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Дејството „пијам вода“, кон Димитар и јас лесно и постојано го користиме (на вообичаената августовска скопска жештина) наведната над некоја од градските чешми, за него е мисловна (и гадлива) именка.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Пред него е ритуалот на рамновесието и случајот. Раскошот. Раскалашноста.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Сфатете, предупреди еден меѓу нас кога народот ја претчувствува мемлата во говорот, офтиката несомнено насетува неслобода осој, таму кајшто треба да припекува слободата на зборот и мислата сласта на грлото кога го испушта гласот милозвучен ништо подлабоко во човека не пробива од јазикот во него е сѐ она што по којзнае кој пат било не само овде и не само во нас.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Ми рече дека со него е готово, ќе се убиел. Ги искоцкал вечерта сите пари.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)