Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Меѓутоа, оваа „доброволна исплата“ на отпремнината и заостанатите плати беше дадена во готови производи од палетата на фабриката!?

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Во судскиот процес пред Основниот суд – Скопје II, кој Х.Џ. како тужител го иницираше во јуни 2009, тој беше застапуван од полномошник- адвокат – инаку негов личен пријател, кој и му даде дополнителен поттик за покренување на тужбата.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Со измените на одредбите кои ја регулираат наведената материја се прошири опфатот на одговорност за неизвршување судска одлука за враќање работник на работа, а се внесоа и некои технички подобрувања – коишто имаат за цел поефикасно спроведување на судските одлуки во овој домен.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Со судската пресуда прецизираното тужбено барање на тужителот беше усвоено од страна на судијката (П. Попоска) и тужениот „Филком“ во својство на работодавач беше задолжен, на Величковски, да му исплати на име неисплатени плати вкупен износ од 48.368 МКД (790 ЕУР) со законска казнена камата на вкупниот износ – во рок од 8 дена по приемот на пресудата.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Нему, како дотогаш неосудувано лице и фамилијарен човек, му беше одредена алтернативна мерка условна осуда од шест месеци казна затвор, со напомена дека оваа затворска санкција нема да се изврши доколку осудениот, во рок од наредни две години, не стори ново 201 кривично дело.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Победениот во спорот треба да биде осуден да му ги плати и трошоците на победникот!

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Овој полугодишен период е прилично кратко време, ако се знае дека според нашето облигационо право, другите побарувања утврдени со судска одлука застаруваат за десет години!?

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Сепак и тие што требаше да му ги исплатат парите, се во работен однос во истата фирма и, плашејќи се за своето работно место кое беше загрозено од „повисоки инстанци“, на разни начини се обидуваат да ескивираат и одбиваат да контактираат со него.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Прекувремената работа може да трае најмногу 285 осум часа во текот на една недела и најмногу 190 часа годишно – освен за работите кои, поради специфичниот процес на работа, не можат да се прекинат или за кои нема услови и можности да се организира работата во смени.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

По оваа егзистенцијално безизлезна ситуација за него и за членовите на неговото потесно семејство кое го издржува, Х.Џ. неколкупати се обраќаше до неговите претпоставени и од нив изречно бараше да му се исплатат платите што му се должат.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

В. чл. 368 од ЗОО. 31 (чл. 227, ЗИ) – што, пак, се очекува да даде поочигледни резултати при ефективното спроведување на судските одлуки во сила, знаејќи дека тоа лице ќе биде и лично погодено со оваа негативна санкција, доколку на дело не ја спроведе судската пресуда која е во корист на работникот. 3) тенденциозно бришење на цел еден појаснувачки член, кој што го регулираше надоместот на плата во случај на враќање на работникот: имено, во новиот ЗИ/05 целосно е испуштен чл. 226 од стариот ЗИП-ка (1997), којшто предвидуваше дека работник, кој поднел предлог да биде вратен на работа во правно лице, може да предложи судот да донесе решение со кое се определува дека правното лице е должно да му ги исплати, на име плата, месечните износи пристигнати од правосилноста на пресудата – додека не биде повторно вратен на работа.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Пресудено беше во корист на Божиновски – по што работодавачот беше должен, во рок од осум дена по приемот на пресудата, да му исплати вкупна сума од 140.822 МКД (2.310 ЕУР) на име „минат труд“, зголемена за затезната камата и плус да му ги надомести парничните трошоци во износ од 28.572 МКД (470 ЕУР).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Второстепениот суд ќе му ги врати сите списи на првостепениот суд во доволен број заверени преписи на својата од- лука заради доставување на странките и на другите заинтересирани лица (чл. 365, ЗПП).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Судот наложи Марковски да се врати не на истото работно место на кое се наоѓаше пред неоснованиот отказ, туку „на работно место соодветно за неговата стручна подготовка“ – ССП, како и да му ги обезбеди другите права од работен однос.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Кога првостепената пресуда се укинува и предметот се враќа на првостепениот суд на повторно судење заради правилно утврдување на фактичката состојба, ќе се наведе во што се состојат недостатоците во утврдувањето на фактичката состојба, односно зошто одредени факти и докази се важни и влијаат врз донесувањето на правилна одлука (чл. 363, ЗПП).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

За време на судската постапка беа одржани вкупно две рочишта: по првото т.н. подготвително рочиште, на коешто немаше претставник на тужениот работодавач кој беше уредно поканет, Х.Џ. по којзнае кој пат оди во деловните простории на „Охис“ и уште еднаш бара да му ги исплатат платите, а тој за возврат да ја повлече тужбата.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Паралелно со оваа опишана тужба, Божиновски, како што веќе беше споменато – по отказот, добиен во јуни 2005 – преку истиот адвокат, поднесува и нова [втора] тужба, но сега по други две основи: – прво, неисплатен регрес за годишен одмор (К-15) – за овој прв основ интересно е тоа што, за време на судската постапка, работодавачот ја криеше завршната сметка за претходната година и лажно изјавуваше пред судот дека, поради наводна загуба во работењето, на никому во фирмата не бил исплатен ваков регрес. – второ, недоисплатени плати како испратнина/отпремнина, по основ на прогласување за „технолошки вишок“.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

При ова, заштитата се сведе само на вонсудска заштита пред самиот работодавач, слично на онаа народната „кадија те тужи, кадија те суди“, и на дополнителна т.е. секундарна заштита, пред надлежниот основен суд; 7 6. У.бр. 139/2005-0-0 од 21.XII.2005; У.бр. 161/2005 од 22.XII.2005; У.бр. 134/2005-0-0 од 29.III.2006; У. бр. 187/2005-0-1 од 10.V.2006; У. бр. 111/2006- 0-1 од 24.I.2007; У.бр. 188/2006-0-0 од 4.IV.2007; У.бр. 170/2006-0-1 од 6.VI.2007 и У.бр. 263/2009-0-1 од 22.IX.2010. 7. Некои од овие „кастрења“ на одредби од процедурален аспект имаа смисла бидејќи, на овој начин, се одбегна дуплирање на истите одредби во повеќе одделни закони – затоа што постапката за заштита на работничките права, кај нас се третира како посебен вид граѓанска постапка и, според тоа, е регулирана со ЗПП (2005), со ЗИ (2005), потоа со ЗОП (2007), како и со ЗМРРС 23 – исто така, повеќе не постои одредбата која велеше дека над лежниот орган кај работодавецот е должен, пред донесувањето на одлуката по барањето, односно по приговорот на работникот – да побара мислење од синдикатот во кој тој членува, како и задолжително да го разгледа и за него да се изјасни, ако синдикатот доставил такво мислење (чл. 146, ЗРО/03 – ПТ).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Кога компанијата „Кјуби“ дознава дека е тужена, го известува дека тој има акции кои, во негово име, биле купени од матичната компанија од Австралија (!?), и за да ги добие во валутна противвредност, треба да потпише Изјава – која му е понудена на потпис во август 2005, во која ќе стои дека сите права и обврски од компанијата се намирени и дека тој, како работник кој поседува акции, е согласен сумата што би му следувала од продажбата на овие акции да ја добие намалена, соодветно на 265 неговите „финансиски задолженија“!?

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

4. Иако платата на работникот за работа со полно работно вре- ме не може да биде пониска од најниската плата утврдена според закон и колективен договор (чл. 107, ЗРО) – до денес [јуни 2011] во РМ не е донесен таков закон кој ја регулира материјата за т.н. „минималец“ односно најниска плата, а оваа материја не е регули- рана ниту со Општиот колективен договор за стопанството на РМ (10.VII.2009) – туку тоа е оставено да се стори со колективните договори на ниво на дејностите (в. чл. 17, ОКДС). 5. Полното работно време не смее да биде подолго од 40 часа неделно, а работната недела, по правило, трае пет работни дена (чл. 116, ст.1-2, ЗРО).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Божиновски не потпаѓа на овој притисок и одлучно одбива да ја потпише изјавата – за која верува дека е класичен случај на уцена – со објаснување дека веќе води спор со компанијата, и дека таквата изјава би била целосно невистинита (т.н. лажна изјава).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Инспекторот на трудот, со решение, ќе го забрани вршењето на работи на работодавачот ако не го почитува, односно го крши работното време и распоредот на работното време (чл. 259, ст.1, ал.3 од ЗРО). 6. Според ЗРО работодавачот е должен на работникот да му ги надомести и трошоците поврзани со работата.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Поради својата каприциозност, како и неговата желба да постави пример за во иднина да не се осмелуваат да одат директно пред суд, таа негова „фер понуда“ не важеше за оние кои веќе беа вклучени во тужбата.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Инаку, вредно за спомнување е тоа дека уште пред тој да го покрене спорот, веќе не работеше во фирмата – бидејќи раководството на „Охис“, претходно му понуди околу 2.000 ЕУР отпремнина за тој да биде прогласен како технолошки вишок и „доброволно“ да го напушти работното место, но сепак не спомнаа ништо во врска со намирувањето на платите кои му ги должеа од порано.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Овој втор основ на тужбеното барање го темели врз правото стекнато преку Колективниот договор во кој се вели дека работникот има право на отпремнина од 12 месечни плати, иако според Законот му 266 следува минимум осум плати.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Исто така, тој беше должен да плати и паушал за судски трошоци во износ од 2.500 МКД, како и да му ги надомести процесните трошоци на оштетениот, во висина од 23.400 МКД (385 ЕУР).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Тужениот работодавач, иако ја прими тужбата, воопшто не прати одговор на истата во рокот кој му беше оставен и со ништо не го оспори побарувањето.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Тужениот „К. Ќучук“, кој ја изгуби парницата, беше должен на Љ. Х. да му ги исплати 11-те неисплатени плати [од февруари до декември 2008] – што e сума од 48.466 МКД (795 ЕУР) со казнена камата сметана од месец февруари 2009; и плус да уплати придонеси во ФПИО ПЕ Велес за 34 месеци [главно за периодот од 2006-2008] – што, пак, е сума од 109.549 МКД (1.795 ЕУР).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Основниот суд Битола, преку истата судијка – по четири одржани и две одложени рочишта и по измината околу една година, во ноември 2006 – одлучува повторно во негова корист и го задолжува тужениот, да му исплати сума од: а) 12.732 МКД (210 ЕУР) како К-15, и б) 168.300 МКД (2.760 ЕУР) на име разлика за недоисплатена испратнина, зголемена за затезната камата, и плус да му ги надомести парничните трошоци во висина од 35.360 МКД (580 ЕУР).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Исто така, требаше да му ги исплати и процесните трошоци кои беа одмерени на 11.240 МКД (185 ЕУР).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

По службена должност судот може, најдоцна на подготвителното рочиште, да се огласи за месно ненадлежен и тоа само кога постои исклучителна месна надлежност на некој друг суд (чл. 19, ЗПП). 146 Кукулев против Радио Велес Спор за неисплатени плати и придонеси1 Victus victori in expensis, condemnandus est.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Поради должината на постапката и поради дополнителните дејства што беше неопходно да се преземат, особено во доказната постапка [како, на пример, вештачењето] – судските трошоци севкупно изнесуваа околу 10.000 МКД (околу 165 ЕУР).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

7 Во декември 2010, Врховниот суд (во совет составен од судиите: С. Алиу – претседател, К. Здравев, В. Атанасов, д-р М. Ристова и С. Трајчовска – членови на советот), одлучувајќи по ревизијата на Ѓорѓиевски, донесе пресуда во трет и последен степен, со која ревизијата беше усвоена, а пресудите на првостепениот и второстепениот суд, преиначени.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Новините кои ги содржи новиот закон, vis-à-vis стариот, се следниве: 19 1) воведување драстични промени кај стварната и месната надлежност за постапувањето по барањето за извршување [по- рано беше „предлог за извршување“] кај т.н. Reintegratio: имено, по однос на извршна исправа, според која работодавачот е должен да го врати работникот на работа или, пак, одново да му ги довери работите односно работните задачи што тој ги вршел порано – на- место државен правосуден орган, односно судот на чие подрачје се наоѓа седиштето на правното лице (чл. 223, ЗИП-ка/97), од 2005- та надлежен е извршител како лице со јавни овластувања – и тоа само еден од повеќето извршители кои се именувани за подрачјето на конкретниот основен суд, чијшто извршни исправи, всушност, тој и присилно ги извршува. 2) нов момент при начинот на спроведување на извршувањето: доколку неуспешно е изминат парициониот рок, којшто судот му го дал на работодавачот за да го реинтегрира работникот во процесот на редовна работа, тогаш „враќањето“ на работа се спроведува по пат на изрекување парична казна – и тоа по принципот на идно т.н. пропорционално зголемување.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Така, тужбеното барање на Ѓорѓиевски е усвоено и дефинитивно е одлучено во негова полза, со што: а) се поништи одлуката на генералниот директор на Шеќераната за давање отказ на договорот за вработување на Ѓорѓиевски, поради наводно кршење на работниот ред и дисциплина, како и одлуката на УО на фабриката, со која приговорот на Ѓорѓиевски беше одбиен како неоснован; б) се задолжи Шеќераната да го врати Ѓорѓиевски на работа со сите права од работен однос, на работно место кое одговара на неговата стручна спрема, како и да му ги надомести парничните трошоци од 33.660 МКД (550 ЕУР), сѐ во рок од осум дена од приемот на пресудата.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Дики (Ги задрапува тетратките): Да му ги искршиме видео касетите, гледам богата колекција. (Оди кон полицата со касети) Тики: Ох, мајко моја!

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Ќе ви кажам: ме чуди само каде ги купил и кој му ги продал тие гаќи и брусхалтер!

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Грета: Помислив да му ги здробиме мудата но веднаш ми текна дека прочуениот Тики Ди нема муда.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Никој не е врзан со физичките карактеристики што природата му ги доделила.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Што мислиш, Дики, како да го казниме?

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Неговата вина е многу пострашна.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Грета: Да му ги извадиме ноктите?

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Дики: Не, да му ги исечеме ушите.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Тики: Но што зборуваш, зошто јас?!

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Знаете ли, Бојс, што најмногу ме чуди?!

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Тики (Исплашено): Но Грета!...

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Или, доколку веќе сака некаде да се смести, секој е слободен да избере идентитет што му одговара - постоечки или некој сосема нов.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Дики (Од масата зема некакви тетратки и ги разгледува): Да му ги запалиме вибромасажерите, само не знам каде ги крие.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Трајанка се сепна, се чувствуваше како крадец кој е фатен на дело, таа му ги крадеше задоволствата, безмалку, се ке му земеше да не се пробудеше Петар.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Тој се издиша, стегајќи ја ортомата колку што може поцврсто со рацете, оти знаеше дека можат да му ги одземат коњите.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Кога беше сигурен оти наполно ја има довербата на Чанга, татко ми почна да му ги кажува своите страхувања за козите и за „незавршената класна борба”, како што често пишуваше на главните пароли во градот.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

– На Чанга му ги оставивте? – Да ,на Чанга ? – одговори тивко мајка ми. – На Чанга, на Чанга... сите му ги дале козите на тој проклет прч Чанга... – процеди низ заби нервозно шефот.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Тој додека му ги читаше книгите за козите и го учеше.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

За нас најзначајно беше што подолго да ни останат живи козите, дури, ако треба, и да се смириме со Сталин, да му ги признаеме „нашите грешки”.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Некои од нив ќе заскитаа, па други козари ќе му ги донесеа, а Чанга, во знак на благодарност, им читаше нови работи за козите.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Но тој, татко ми како да имаше еден свој внатрешен јазик на тишината, на кој му ги доверуваше своите незадржливи мисли на кој и да било надворешен јазик.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

А само чекор понатаму од мене на сите страни се шири до бескрај една ливада, едно зеленило, едно шаренило што можат да го сочинат сите цветови на светот и воздухот е толку чист, просто му ги гледам кристалите како пукаат низ него и го прават сѐ побогат и така што дишењето таму е толку слободно и длабоко.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Истовремено од тогаш, кој како ќе измислеше да купува автомобил, било во готово или на кредит, јас парите ќе му ги приберев.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Всушност тој не клекна пред него да му ги врзи врвците на чевлите.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Некој лизурко, не знам дали не е Сатирот, здола под масата, веќе се токми да ми го лиже газот и јас веќе се радувам засшто ако го пуштам да ми го лиже газот со тоа јас веќе станувам член на ова елитно друшство; арно ама тоа што некој ќе ми го лиже газот мене ме обврзува јас некому да му ги лижам стопалата.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Како што сега мене ми е потребно да имам некого околу себе, да најдам некого кому овие свои мисли ќе му ги соопштам, со кого ќе ги разменам и ќе ги проверам.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Токму сакаше Доне да ги потера коњите, кога втаса друг стражар, кој по се изгледаше дека е по чин постар или командир на стражата.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Од под перницата извлече две книги, слезе долу, му ги даде на другарот и рече: - Еве ти го Дарвин и Писарев!

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Тој прозива: - Ѓорѓи Делчев! - Јас, - одговори Гоце. - Пет чекори - напред!

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Еден од финансистите му ги претресе џебовите и ништо не најде.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

По претресот дежурниот офицер му ги нашол книгите.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Третиот ден го пуштија другарот на Гоцета од затворот.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Султана застана меѓу нив и на Никола му ги фати рацете.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Затоа и му ги бара коските, за да се накалеми на нив, како на трн глогов.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Сите извори откај планината властите, или некој од властите, му ги дале на некој бизнисмен што изградил рибник на главниот пат, блиску под Дарван.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Добро сторив што брзо потоа му упаднав на Лауша дома и особено што писмата му ги побарав пред жена му, инаку можеби ќе се повлечеше, ќе се извлекуваше на мало пијанство, вака немаше каде.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Тој молчеше. Ќе ти ги дадам, му реков. И навистина му ги дадов.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

И онака, вели, не му е јасно зошто Симон му ги оставил на чување, што ќе му се, кога таа веќе му ги вратила, откога сфатила дека на него не може да се надева, дека тој абер нема да се разведе.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Подоцна разбрав дека Спасе Миткин, градежен техничар од Монастир, кој доаѓа повремено во Маказар, му ги подарил.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Како го проѕрел оној автор на поговорот кога вели дека тие добри намери, кои Симон му ги припишува на својот јунак, се всушност плитки и самозалажувачки, дека зад тоа стои една неизлечива ароганција.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Јован беше сув и жилав. Му ги гледав рамената подадени нанапред, кафеави наспрема белата маица, повеќе аглести отколку заоблени, мускулите над лактот издолжени со модрите жили.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Нормално, како и секој аздисан, тоа двојно му ги отвори апетитите, па непосредно по запишувањето на факултетот, баба ми му отвори дуќан, за „еснаф, филан човек да стане”, како што знаеше таа да рече.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Мозочето мое кутро, кое си го замислував како обарен карфиол на кој топлината му ги уништила сите витамини и хранливи состојки, беше оптоварено од ништо друго, туку од непотребно (но тоа сега го велам) непрестајно, и на крајот на краиштата, бескорисно (кое токму такво се покажа) проследување на настанатите, па дури и на ненастанатите, туку потенцијално претстоечки ситуации во мојот живот.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Татко ми не беше премногу воодушевен од своето дело, се прекоруваше оти не употребил некоја од техниките за кои беше читал во еротските магазини што му ги носеше вујко му од Австралија, но знаеше и што значи за родителите машко дете - само проблеми и грижи, а богами, го имаше за пример шурата.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Имаше кутрата еден куп болести.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Правеше максимални напори да му ги намали болките.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Тој и велеше ....што ти е невесто се плашиш да не умрам?!

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

- Се сетив еднаш кога му ги скршив очилата затоа што не ми даде пари и ми дојде многу жал, ми објаснуваше...

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Освен на почетокот кога за кратко ја заведе егзотиката на Солун, таа никогаш не го прифати овој град. И тој не ја прифати неа.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Навистина малку го релаксираат додека плива и додека неговото стежнато тело лебди над плочите од дното на базенот, додека тромаво се лизга над имињата, судбините и сенките на покојниците, обидувајќи се да не гледа во нивните симболи, во знаците неизбришливо издлабени врз стариот мермер на дното, што како за инает, водата ги мие, ги увеличува како под лупа, ги прави појасни и поблиски, скоро тутнувајќи му ги пред стегнатите очи и чело на покајаниот делегат на Комесаријатот за еврејски прашања, кој пливајќи се обидува да ја намали напнатоста што ја чувствува низ целото тело и да го одложи надоаѓањето на нервниот слом.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Таа го следеше неговиот безизразен поглед и во неговиот замолк утврдуваше дека ништо, ама баш ништо од советите што и самата му ги дава, не допираат до него.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Извлекувајќи го малиот нож закачен за појасот, му ги отсеков обете нозе на орелот. 95.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Студен ветар му ги штипаше нозете, вратот.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Потоа од појасот извади мал нож и му ги отсече двете нозе на орелот.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Зар Јас што го поништувам овој свет со збор а не со рака што му ги лупам лушпите - факти му ги симнувам тешките панцири и гуњи на лагата балдахините божески и кралски на суетата зар Јас заслужувам таква бедна казна: да застанам унижен ко Адам пред крстосницата на прогонството и окован во прангите на измамата со тешката иднина на грб со прекор од поколенијата од моето семе што треба да се родат пак по истиот пат да тргнам? 88 okno.mk Крст-о-пат Колку сме сметени кога пред крстопат доаѓаме без знак.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Тоа утро на приодот во Грачац му ги покажував камењата собрани крај патот.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Нејзиниот парфем останува уште некое време да виси во воздухот, колку да му ги дразни изострените сетила на К*, кој со носот ги лови последните атоми на, веројатно, скапиот мирис што го носи младата сосетка.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Разговарав со еден млад пациент, пак од нашата земја, кој со интервенцијата на Гио во разните канали на нервниот систем, односно во центрите за движење на малиот мозок, успеал, според сето она што денес може да го даде неврохирургијата во светот, да му ги смири движењата, неволните, рефлексивни движења на рацете и на главата и го оспособил да може самостојно да се служи со раката, да може да се вклучи во животот со значително помали недостатоци.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Парите, што тогаш ќе му ги дадеш на „газдата“, прво ги трие околу брадата, а потоа ги тресе во џепот, се прекрстува, и сѐ тоа во знакот на среќниот пазар за тој ден.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Сиот во зеленило а темелите му ги заплискуваат водите на Влтава.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Бакшишот од 50 франка, вели спикерот, што насила му ги втурнале во рацете на најмалиот син на домаќинот, им бил вратен со подароци од разни домашни ракотворби.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Го расипав здравјето, му ги потрошив парите на татко ми…

„Духот на слободата“ од Војдан Чернодрински (1909)

Но тој би се согласил, се чини, повеќе да ги поднесува нив, само да се ослободи од оние страдања што му ги донесе разделбата.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Криво му е сега дека сомнението му ги загорчи најубавите мигови што можеше да ги преживее.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Пар нозе го газат грбот на патот да му ги испукаат коските (патот при тоа задоволно стенка).

„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)

Грот: Дали твоите стрипови се издаваа сето тоа време? !

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Со еден збор, Чамецот за спасување спаѓа во сосема друг вид филмови од оние на Хичкок: оној вид психолошки драми, кадешто групата луѓе се наоѓа на ограничен простор и егзистенцијално заострената ситуација ги присилува да ги „откријат картите”, да го докажат својот вистински карактер, да смогнат доволно сили за спасувачката одлука или да пропаднат.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Потоа му ги покажав и на уредникот на Reader и тој беше воодушевен.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Галантноста на таткото - што и покрај своето колаборантство останува џентлмен од стар ков - е секако во тоа што во моментот кога ќе го чуе автомобилот со којшто ќерка му се враќа дома, и со тоа ќе го открие блефот на јунакот, не се разлутува, туку мирно си ја продолжува работата, и му кажува дека „му ги прочитал картите” во самиот облик на признанието.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Гронинг: 1980 год.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Го подготвував пилот изданието на Л. А. Викли и на уредникот му ги покажав моите стрипови. Не беше воодушевен.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

На одморот сите му ги стискавме рацете на Калчо.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Плакатата што Коле му ја прочита, му ги згрчи веѓите.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Но жена му ги чува како да се нешто најсапоцено на светов.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Војниците му ги врза рацете и го збраа по патот.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Но војниците му ги симнаа сите светци од небото...

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Ќе му ги скршам нозете или ќе колнам!“

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Завчера него и мајка му ги интернираа.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

- Да, - ѝ потврди Митре, - но коските ќе му ги ...

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Поарно е тоа да си дремка онаму каде што е, зашто коските ќе треба в торба да му ги собереш ...

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Веројатно коските в торба ќе му ги собереа.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Јас, Лука Јас, Лука, монах од Вапа, запишав: Пред мене, најстар меѓу монасите, пред легнување застануваа сите монаси и не толку да ми бакнат рака колку да видам кој до кое господово скалило дотерал, убаво распознавав кој најбрзо при Господа ќе стигне и саноќ буден јас своите соништа на оној му ги дарував на кој светлината на првата ѕвезда веќе го допрела.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Ќе го завиткаше, потоа, во ленено цедило, а потоа ќе си го земеше пагурчето, ќе седнеше покрај нас во постелата и ќе си запееше: прати ми во писмото малку од твојот глас, да го носам со себеси зашто твојот глас е гранче чесно дрво...

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

„И тогаш, пак клучот на гуша и - слободица мила, ама слободица со ум“, тоа татко му на Љупчо дорече влегувајќи во собата.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Го налегнав, рацете му ги сковав наземи, така што беше како распнат на крст.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Бев свесен дека е посилен од мене, ама тој час ми дојде некаква чудна сила и сигурност дека ќе го победам.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Воланот му ги притиснал ребрата.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Се свртевме накај него и не сакајќи се фативме секој за својот клуч.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Тогш неизоставно во душите ќе им заклокотат далгите на Нева.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Како што и за царот Самоил истопорен на скопскиот плоштад велат дека рекол ќе било поарно и него да го ослепеле одошто севезден да му ги гледа бронзените мадиња на Букефал. Бронза во формал се става ли?

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Кога ве слушам, и тебе и телевизорот колку сте здодевни, понекогаш посакувам да сум глувонем.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

И баш тогаш во соседството Езра Паунд ќе проломоти нешто против Евреите и ќе им ја расипе таинствената размена на стихови и ноти КАФЕ ФЛОРИАН: БАЈРОН И КЕЛНЕРОТ СО КРАСАТИ УШИ знам, сум читал некаде, дека бајрон на времето измислувал разни легенди за мостот на воздишките и за други чуда во венеција диванејќи баш во кафето глориан, по него, еве, со години се влечкаат талкачи од цел свет мислејќи дека легендите, ако се од бајрон, не умираат, мислејќи, исто така, дека е крајно време на терасата на кафето флориан да се одржи оснивачки конгрес на талкачката интернационала - талкачи од сите земји распрснете се низ светот да ечи на конгресот на талкачите да ечи да ечи додека гулабите масовно не запавтаат со крилјата во знак на протест што талкачите не оставаат ништо за колвање а и додека на самите талкачи не им се спуштат венецијанерите пред очи кога келнерите ќе ги донесат сметките. знам, сум читал и други нешта за кафето флориан, разни бајки и разни истории има за него и за ланскиот снег во венеција, во разни извори на завидливост, тегобност и несигурност се брчкаат талкачите пред кафето флориан, мене ми е редот за редовната доза сладолед, а време е да се испопраќаат и смс пораките, па прецизно да се види на мапата во мобилниот телефон уште колку останало да се талка - наеднаш, не баш неочекувано си се насмеав во себе, онака за свој грош, фаќајќи се во мисла дека ќе му ги истегнам красатите уши на келнерот во флориан кога ќе ја донесе сметката и кога ќе почне да ми бандори за лековитите својства на киселините од изметот на гулабите, отшто во измет од гулаби се сплеснувале сите теории и благородни идеи на талкачите од бајрон наваму

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Сакаше да ја потфати за левиот образ, но таа му направи ишарет со глава, покажувајќи му ги мудурот и заптијата, и тој ја тргна раката.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Дедот се присети па го изгледа внимателно Толета и неговите двајца другари. Му ги завитка ортомите на магарето и го пушти да скубне некој трн по дворот.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Тие пак што немаа да платат, ниту пак имаше што да им се продаде „на телал", ги тераа гавазот и заптиите, што му ги ставаше на расположение витолишкиот мудур, со авалеџијата од село на село и им удираа секој ден по дваесет и пет стапови по голо месо дури можеа да мрдаат, да одат со нив, а откако ќе им ги искршеа ребрата, ги оставаа да преболат кај некој роднина или пријател, со строга наредба да си одат дома, да работат, да печалат и, на есен, кога ќе дојде авалеџијата, да платат на царот, ако не сакаат пак да јадат двојни ќотеци.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Зборовите од Адема му ја затресоа целата снага и веќе се гледаше невеста крај убавото Толе Кулиќево. Не можеше да го дочека ѓезвето да зоврие за да му го однесе кафето на Адема. Му ги избакна рацете и му благодари за големиот подарок кој утринава ѝ го вети.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

И сега Бајракот напред, по него Јован, a по Јована Петко.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

2. Конзулот си достоја на зборот и му ги теслими на валијата „бунтовниците“ Шаќира и Ѓура пак со интервенција да им се суди по царските закони, и овие се најдоа уште истата вечер во Катилана.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Нека се замрачи, ќе одиме понатака да бркаме работа — одговори Толе, придржувајќи се на упатствата што му ги даде Бешот.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Пустата кременачка на Кулета, полна со волчки сачми, му ги наполни бутовите; па дури и десното уше беше го продупчила: таман за обетка да носи.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Ти велиш еден ден јас го давам тебе два.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

— Бравос, бре Мариовци, — извикаа сите тројца и ги прибраа парите, а Крстета го одведе Бајракот кај Алимасковци да преденува, па вечер да го испратат назад во четата.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

За гозбите денешни што да прикажуваме: тие беа нарачани сношти за педесет души аскер, за два чауша, пет онбашии и еден муљазим, а сега ги јадоа само шест души Толева дружина и седум членови од новиот комитет.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Толевите двесте и педесет, и уште толку собрани од цело Мариово, му ги теслимија една вечер на секретарот на Толета — Шаќира и овој се преоблече во мариовски алишта и, со пушката под сакма, со пазарџиите отиде во Прилеп.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Кој не ќе сака да се врате, ете му ги куќите, што знае уќуматот нека прави.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Кука дење, кука ноќе и гледа кому ќе му ги поттури своите кукавичиња.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Набрзина ги нафрла работите во торбата и ја остави до вреќата со солта и тенеќијата со газијата и му рече на Бабовчето да постојат тука додека да го продаде сирењето, да земе пари, да му ги плати.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Ако ги затече живи „бунтовниците“, тој лично ќе му ги предаде нему — на валијата, да им суди судот, ако имаат кабает.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

„Кога ќе ви притребам пак, дојдете!“ — и ги прибра трите половини лири што му ги дадоа за преврската.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Тој беше свидетел кога протуѓерот во придружба на гавазот му го зеде бакарот на Степана Луов, до последното котле, во кое им вареше на децата бакраданик; кога на Митрета Пожарков му ги собра искинатите покровчиња со кои си ги покриваше шесте мали дечиња; на Севдиќевци им ја црпна и последната ока брашно.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Плимата доаѓа и си заминува секој ден - света обврска и е да му ги подзамива и разладува стопалата на Сан Педро Клавер, апостолот на Црнците, робот на робовите, кој сека недела ги дарува минувачите со бели каранфили и им намигнува на мајките доилки со разголени цицки.

„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)

Службениците му ги подаваа потврдите од шалтерите како да му ја издаваат неговата сопствена посмртница - толку се надеваа дека последен пат се гледаат.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

- Ќе видиме дали си виновен или не си - му одговори џандарот и му ги врза лисиците.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

Метакот, пак, немаше скршен денар во џеб и беше класичен пролетер, а одењето во затвор само би му ги кренало акциите и би станал македонски Тупак, но знаеше дека Шајчевска блефира и си ги крева сопствените акции, а основ за тужба има толку колку што Обама е миротворец.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

Глеам дека и Саше Фактор Х поново се враќа на нашава пророчка сцена со неговите исклучително исцелителни способности кои не можам да му ги оспорам, али многу е скуп бе брате. 55 денара плус 18% ддв за минута не ми се даваат.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

Југоносталгичарот кој сунчал гз по 3 месеца на море, нишал врата и ја задужил наредната генерација за неколку милијарди сè уште не може да сфати дека Тито е умрен пред 30 години, а на сите изборни циклуси постојано гласа за посткомунистите кои му ги затворија сите фабрики.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

Своите опсервации Еванс му ги доставил на Едмондс кој на 8 април го известил центарот на СОЕ во Каиро.

„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)

Поради тоа британскиот премиер Винстон Черчил побарал од Министерството за надворешни работи да се направи комплетен извештај за Македонија, а од СОЕ побарал да испрати свои членови и на самото место да се запознаат со ситуацијата во Македонија.82 Несомнено дека причината поради која Черчил толку многу се заинтересирал за она што се случува во Македонија лежела пред сé во можноста македонското прашање да му ги поремети неговите дотогашни планови за повоеното уредување на Балканот.

„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)

Бројот на одредите и нивната бројна состојба може да му ги дадете приближно, но никако сосема точно“. 86

„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)

„Градската сказна“ е добар знак. градска сказна Еднаш Алиса со точакот отиде да го види својот пријател, градскиот шут, и да му ги покаже откорнатите кочници.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Тоа му ги истакнуваше рамките, поголеми од лицето.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Можев да му ги чујам стапалата како му се поместуваат на изветвената шпер-плоча.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Зградите му ги штепуваат краевите и го облекуваат по градска мода.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Магвампот оди околу него, му го набива прстот во газот и му ги милува полните органи со иронични движења.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Јас можам и да говорам и да јадам и да серам”.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Охрабрен од почетниот успех, тој почна да сече сѐ пред себе: “Цовецко тело пуно непотрепни телофи.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Одненадеж Магвампот го бутка момчето напред, во празниот простор, и го ослободува од својот кур.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Нему тоа во почетокот му изгледаше фино, и од тоа направи точка, но газот му ги изгриза пантолоните, почна да зборува на улица, да вреска и да бара исти права.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Оваа мастилна преслека која наликува на крлушките на диносаурус, ја намалува агресивноста на изгледот на воен авион и му придава дури и извесна сличност со некоја птица, џиновска птица можеби, но безопасна.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Во Бруклин американските морнари му ги скршија предните заби.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

На времето, Татарите го беа спасиле Бојс лечејќи му ги изгорениците со мед и мастило.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Таа претставуваше германски авион од последната војна, “Јункер 87” изработен во дрво, во природна величина и беше целосна репродукција на авионот со кој уметникот се урна во Крим за време на втората светска војна.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Данче, примашот или трубачот - сеедно кој ќе му ги земе парите.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Аргир шеташе како орел по постројките и штом ќе забележеше некого од мајсторите да избегал во ѕидањето само со неколку тули пред другите, доаѓаше кај него и без да чека или да праша нешто му ги растураше тулите и сосе малтер му ги фрлаше долу на скелето: - Де, бре, мајсторе, полека, нема да се сосаат пустињето.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

И ќе го милуваше нежно, душевно.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

И есента му ги предадов клучевите, седнав на возот и тргнав за дома.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Ништо немаше да жали - ќе му ги подареше кравата и нивата крај реката...

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Вечерва, посилно од секогаш, со болка почувствува дека среќата не е надвор, вон оној круг од печати што му ги врезаа во душата оние што ги остави; од кои побегна сурово, лекомислено.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Му се довери на шивачот, како на стар пријател, и го замоли да му ги искрпи ракавите, ако може, и да му ја смени јаката на палтото.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Во главата на стариот мајстор му зататнија зборовите што му ги рече вечерва сопственикот на куќата во Маџир-маало и го удрија, го спепелија бесповратно, му ја зедоа силата, тој убаво почувствува - бесповратно.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Во паметта го штрекнаа зборовите што му ги рече таткото на умирање: „Проклетија ти оставам, Аргире“, му рече тој тогаш, “не пуштај никого лесно на скелето.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

По тесното патче се клатеше и ги наближуваше позициите Цепенко, опашан со долга сабја и со кременка пушка преку рамо, што му ги подари војводата Питу.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Таа е едноставна, проста? исвири му на гостинот, задоволи го, земи му ги парите и оди понатаму.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Со рацете ќе му ги стоплеше неговите...

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Кога ја прегрнував и бакнував ме обземаше чувство, кое не можам да го искажам, но кое би можело да се спореди со блаженото чувство на оние верници кои ја имале среќата да го видат и да му ги целиваат нозете и рацете на својот бог.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Силен крик му ги распори сега градите на Јакима и тој ги испружи рацете, се подаде стреснато и растреперено напред, како да сакаше да задржи нешто и да врати од далечината.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

- Кај се купува денеска текстил, огин е...

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Кога го наближи Царевдвор, првото преспанско село, низ кое помина на враќање од ловот, страшни писоци му ги заглушија ушите...

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Штом ќе се набереше и стежнеше во душата - густи превези му ги затвораа видиците.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Тоа што го виде на лединката, сред девствениот лаг, му ги поткоси нозете, му го запре здивот во градите, целиот го зашемети...

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Пред очите му играше езерото, како да беше големо, бескрајно платно по кое друг, невидлив сликар постојано поминува со својата четка, му ги менува боите и дава сѐ понови и поубави тонови.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Снимателот немаше доверба во својот асистент да му ги даде инструментите што си ги задржа на вратот како амајлија, иако во штабната барака не го очекуваше некоја неизвесна судбина освен да пие ладно кафе, да трга цигара по цигара и одвај да чека да му понудат од шишето што се криеше во бирото.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

На крај се влечкаше Ване, како последен член на екипата или асистент на асистентот - снимател, постојано префрлајќи го акумулаторот од еден на друг колк, зашто ременот на акумулаторот, колку и да беше широк, му ги жулеше и двете рамена.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Таа чекаше да докапе и последната капка од шишенцето, па да му ги даде сиџилите, лимоните и лупата...

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Ако доживеал стрес, тоа можело да биде само од добрините што му ги сторил! - така размислуваше па, со задоцнување, му одговори на Палигоров: - Велиш, тежок дијабет?!

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Насетувајќи ја неговата намера, кучињата со трчање, вплеткувајќи му се во нозете, лижејќи му ги рацете, весело трчаа по него.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Се обидел некој пред сто години, некој аџамија, јајца од орли сакал да земе, за лек против некаква болест, но се урнал и одвај му ги собрале коските. Приказна...

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Тоа беше свет на тајни во кој влегувањето беше дозволено само во исклучителни случаи, кога некоја необичност ќе му ги разбрануваше мислите.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

А сепак, морничавото волчешко завивање му ја замрзнуваше крвта во жилите, му ги запираше мислите.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Студениот воздух го освежи, му ги разведри мислите.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Умрените овци дедо му ги дереше, а со месото ги хранеше кучињата, но и од самата помисла да се зафати за такво нешто, на Бојан му стануваше лошо.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Штом се најде во широкиот трем од плевната кон него се втурнаа кучињата, плеткајќи му се во нозете, лижејќи му ги рацете.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Некој Мусо, ковач, Циганин, да му ги окове и рацете и нозете во железо, и пеш ли, на коњ ли, како било не ми текнува во - Скопје.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Само десетина минути по првиот Бојанов истрел, што значеше негова победа над стравот, што значеше и надеж дека ќе истрае и ќе ги победи сите тешкотии што му ги наметнуваше осаменоста и белата опсада, од зад Гола Глава одекна грмеж.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Таа златна пара му ги подгреа мечтите на Бојан, па често се скиташе по тоа место, што го нарекоа Селиште, и смислуваше разни цареви, царици, дворјани, замислуваше разни војски и битки водени по овие места.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Денко го зграби девојчето, го стави преку колено и почна да му ги стиска мевот и градите.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Ноќта се спушти не исполнувајќи му ги очекувањата на Бојан.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

„И кучињата не заборавај ги“ - ѕвонеа во неговите уши упатствата од дедо му што му ги даваше синоќа, а и утрово кога се испраќаа.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Во тунелите што се создаваа на тој начин момченцето полека се губеше, поправо тонеше, па кога некој би гледал отстрана би му ги видел само рамењата и главата.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Денко го крена грнчето, отпи две-три голтки, па го тргна од уста, држејќи го така минутка-две, треперејќи со очите, шмркајќи со носот, трудејќи се на сите начини да му ги одреди својствата на тој пијалак.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Ги прифаќа и тој шишињата што му ги тутнуваат в раце и одлево и оддесно, им прави чест на добродушните селани, лизнува по малку од ракијата, а тие гледаат на сите начини да им угодат на гостите од градот.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Ова мало суштество што до пред десетина минути не постоеше, му ги одвлече мислите од секојдневноста, го вовлече во оној чуден, магловит свет на слики и претстави што можат да се создадат само во мислите.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Мажот со загрижено лице оди на работа, жената со лице кое “сѐ знае и сѐ разбира” - му ги подава таблетките.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Вие на тоа дрво ќе му ги припишете вашите страсти, вашиот копнеж или вашата тага, цвилењето на неговите гранки, нивното повивање, ќе станат дел од вас, вие ќе се поистоветите со тоа дрво”.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Во јули застанат во вашиот двор да ја кренам раката наспроти сонцето и внимателно движејќи ја низ воздухот да се одрзува сенката на секој нејзин потег како оган што да го нагризе ѕидот сѐ дури мислата на тој цртеж не се вглоби во душата на каменот сѐ дури среде ова болно јаве на животот ѓаволски убава одново не се покажеш ти наведната како му ги замиваш раните на вашето болно ждребе и гледаш на мапата на неговата засушена крв пат што скршнува кон вилински езера и коњ на патот што `ржи самоти ѕвездите и стебленце бела бреза што се ниша над младичот.

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Бошко си ја оближа устата и ја голтна плунката. При помислата на слатките колачи што ќе му ги купи мајка му устата му се наполни со вода.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Таа му ги премрежува очите на Ване и тој ја спушта главата врз отворениот стрип.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Тука е мајка му. Таа или стои до шпоретот и готви ручек, или пак седи до прозорецот и му ги крпи чорапите.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Солзи му потекле од очите и му ги натопиле мустачињата.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

А тој вешто избега, заигра по лицето на Славчо и му ги затвори очите...

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Му ги затвори очите го грабна на крилата и го однесе во царството на соништата...

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Таа од високо надѕирнува низ прозорците, ќе погали некое детенце, ќе му ги заклопи очите на некое што уште не заспало и ќе одмине потаму.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Полека му ги слече чевлите го припокри и го остави да спие.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Убавиот Месечков зрак заигра по лицето на Славчо, а потоа меко му ги заклопи клепките и излета надвор во тивката летна ноќ...

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

- А тој дедо Спасе знаел многу приказни и често му ги раскажувал на внучето.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

А Славчо си мислеше дека Сурко разбира што му се зборува, па затоа приказните што ќе ги чуеше од баба си му ги раскажуваше нему.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Тоа како со нож му ги прекина мислите, го зачуди и го заскокотка љубопитството.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

И потоа го замислував како да го слушав како малку фалбаџиски им раскажува на луѓето сред село употребувајќи ги зборовите што сега јас му ги ставав в уста: "Бурнав на портата кај него, како секогаш без теклив, да влезам кај братучедот Методија, ама портата однатре затворена, а и резето однадвор не е ставено.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Поштарот и инкасантите, пратките му ги оставаа протнати под врата.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Јосиф беше во толкав и таков занес што всушност не знаеше дали Сандра сега му го , спомна копчето или тој, понесен од нејзината плот, сам се сети на копчето и доживеа возбуда поради глетката што ќе му пукне пред очите кога блузата, затегната од надојдените гради, ќе се ширне да му ги открие облиците на онаа нејзина толку помамна и понесувачка белина.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Го зедоа тие тогаш тоа чичето во својата куќарка во Прилеп, го легнаа во едно кревуле, повремено де едната де другата навраќаа во одајчето со рака да го продрмолат меѓу нозе и да му ги замазнат преостанатите бели влакна на главата, ама повеќето, зашто самохрани жени, бркаа работа.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Се разбира, се случуваа исклучоци што тој настојуваше да ги коригира, но сега, еве, тие негови исклучоци со неверојатна педантност ги коригира грифонот: му ги потокмуваше влечките така што кога ноќе ќе стане да му бидат попринога.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Кога подразмисли, увиде дека набојот во сопругата на којашто таа не му ги отвораше вратите на свеста е онаа сила од која садовмте се кршат и се губат.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Таа главата, аре, како однатре да му пукна, како некоја бомба и тој мозокот со крвови му се распрсна, му ги покри на Томета не само градите по кошулата и по бечвите, туку и лицето.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Потоа лавна уште еднаш, сега двапати едноподруго и, откако го доби неговото внимание, стрчна, му ја задушка ногата и со двете предни нозе се исправи, ставајќи му ги на коленото од болната нога.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Седеше така на својот задник со опашката смирена и само, повремено, покажувајќи му ги на господинот Гологанов своите заби, без да за’ржи, но истовремено и како да му става на знаење дека е готово и да згрчи на него ако помисли дека тоа е потребно.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Грифонот, од своја страна, просто како да му покажуваше и докажуваше дека е суштество коешто не само што нема да му пречи, туку како веќе и да му ги пополнува празнините на денот со кои човек на негови години неизбежно се соочува.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

За да биде парадоксот уште поголем, тој знаеше дека кога би имал да поживее уште доволно долго време, нивните односи би биле обратни: господинот Гроздановски би бил тој кој би му ги потокмувал влечките на кучето пред спиење.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Очите како да му ги разделува само ширината на носот.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Потоа, постепено, неговата неподносливост се насочи и кон посетителите и намерниците, особено кон посетителите, но не беа исклучок ни намерниците како поштарот и луѓето од комуналните служби кои доаѓаа да му ги испорачаат месечните сметки.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Ете оттогаш, од ова време минатата сабота, откога го донесоа Лазора помешечки испружен на кочијата Дамческа и го искачија во гостинската одаја Акиноска, трае оваа возбуда во Потковицата.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Се знаеше, а тоа можеше и да се види, кога доаѓаа или си одеа, дека многумина од нивните млади мажи учат или попуваат некаде во Битола, во Солун или во Света Гора, дека кога требаше да му се исплатат давачките на дворот, сами тие му ги носеа, дури во Константинопол.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Прикрепувајќи го едниот од едната и другиот од другата страна, Максим и Јосиф го изнесуваат Лазора од гостиската одаја на чардак.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Одржа една куса реч во која ги пофали потковичаните што се одѕвале на желбите на султанот, (да му се илјада години и севишнот да му ги умножи блаженствата и радостите) за општественоравненство на народите во империјата, ги прими планот и писмото, (покрај парите за такса Максим му тутна и едно навезено кожно ќесе со лири) и испрати по Хаџи Ташку - милум или со сила да го дотераат; рече Измирувањето со тој кодош има пред мои очи да стане.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Во раката, кога заедно со војниците ја товарале на колата, ѝ нашле 100 лева, бездруго имала намера да му ги даде на Јована Акиноски кој ја растурил бомбата.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Ѓоре ѝ ја отворил раката, ги зел парите, ги дал на војниците, а потоа, доцна ноќта, мртва си ја донесе дома.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Оттогаш, од минатата сабота, Лазор, кутриот, гори во треска, а Јосиф бдее над него, и дење и ноќе, и со разни лекарства му ги плакне раните и му ги ублажува болките.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Потоа, откако и таа се напила вода, си го исплискала лицето и седнала на тревата покрај малечкото.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Не би час и Хаџи Ташку достаса, заедно со општинарите кои отидоа да го повикаат, заедно со тајфата и со Арнаутите од анот Богатиноски.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Со првин го плашат народот со фрлање на анатема, со чуми и болести, а потоа, ако не успеат со тоа, сосила му ги растураат празненствата или го кодошат кај турските власти и беговите за божемни бунтувања.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Погаѓајќи му ги намерите на Арслан бег и јасно чувствувајќи го неговиот предизвик, повеќе упатен нему отколку на другите, некое време Дамче се колебаше дали да му возрази.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

В сабота, ко ќе отидеме во Прилеп, божем за да се измириме со Хаџи Ташку, планов и едно писмо, кое сега сите ние ќе го потпишеме и во кое на султанот убаво му кажуваме кои сме и што сакаме да соѕидаме, ќе му ги предадеме на Мустафа ефенди за тој преку Битола и Солун да ги препрати таму во Стамбол.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Постапката на Мусли бег, погаѓајќи му ги намерите, ја прифатија и другите спахии па срецелото брзо опусте.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

И само затоа што речиси во истиот час, веднаш штом го пренесле кај делениците Акиноски, Јосиф Акиноски, со усвитен нож му направил операција, му ги извадил куршумите.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Ќе премине во наша вера, ќе стане бег, и ќе му ги дадам Мунивер и Анастасија за да се ожени со нив.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Се сврти спрема Богатина, го грабна за раце, му ги свитка одзади и му ги зеде и своите десет грошеви и другите десет од облогот.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Таа, пак, Трајана, првин му дала на малечкото да се напие вода од копаничето, кое и денеска си стои таму, на изворите, потоа му ги замила обравчињата и го седнала на тревата.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Таму, во кујната, Јосиф со усвитен нож му ги извади куршумите од плеќите и му ја запре крвта, а потоа, и пак помешечки, го натоварија на кочијата Дамчески, во меѓувреме сам Костадин ја дотера, и ова време, околу мала ужина, ни жив ни мртов го донесоа во Потковицата.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Се лути дека Арслан бег и другари му ги убиле орливе или пак навистина верува - Јаз’к олкаво мажиште! - дека убивањето на орли донесува несреќа?

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Овие одликувања, кои ссами Боше и татко ѝ на Драганка му ги предале на Петрета, за тој да ги донесе во Потковицата и да им ги предаде на нивните, во куќата Јанческа се чуваа сѐ до 1924, кога, при еден претрес, српските џандари ги најдоа и ги зедоа со себе.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Лазор, чувствува, сиот се смалува: тогаш кога бегаше од заптиите ни не се сети дека тие можат да пукаат, но откако стигна назад во Потковицата, со некое скришно делче на умот, постојано на тоа се пристеува дека ако пукаа заптиите засигурно плеќите ќе му ги наполнеа со куршуми.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Затоа, кога дознав, тоа беше набрзо по последната Голема војна, во времето на колективизацијата што ја наредија властите од сета Македонија, дека тамошната задруга, Лазарополската, му ги одзела овците на Рафаила и забранила тие да доаѓаат на зимување во Петочна Вода, многу го ожалија.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Една од раните Лазорови, онаа со нож убодена, се испоганила од нешто и никако да зацели.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Кутрата, си помислив во мигот, таа имала можеби повеќе храброст од другите да ги преземе златниците и да му ги даде на вратениот емигрантски одметник и конечено тој да се компромитира.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Француските книжевни текстови на Фаик Коница, пишувани под псевдоним, угледни аполинеристи ќе му ги припишуваат на Алфред Жари!

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Никој никому со присила не му ги менува идеите, без оглед на тоа дали сме од ист народ.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Што дека ќе спечали кога утре друг ќе му ги јаде парите?!

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

МАРА: (Сфаќајќи му ги мислите, да би го спасила од створената ситуација му сугестира).

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Ристе притрчува и се обидува да прекине еден од каишите што му ги стегаат напрегнатите вратни жили.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

А, кутриот, не втаса ни да ги доноси.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Ти префрлам дека мене аргатка ме стори! Задругарка!

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

- Значи, рековме, за глава пониска - тврдоглаво продолжуваше на неговиот начин Ристе Блажевски.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Постојано се жалеше на старите. Божем тие му ги одзеле одот а не лошата болест!

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Притоа воопшто не ме обескуражуваше фактот дека не можев да си ги замислам нештата што ги бркаше за да ги достигне; напротив, си го придодавав правото да верувам дека сепак го знам, дека го познавам барем онолку колку што себеси се познавам, а притоа, вистината ви ја велам, дури ни вистинското име не му го узнав на мојов Човек, бидејќи тој ми рече а јас му верував дека така било подобро и за мене и за него.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

И Васе Пегланиот мораше да носи панталони што не му ги досегаа ни глуждовите.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

„Не ти префрлам за неговата смрт” ми вели, „иако навистина го приумре јадот дека му ги зедовте и нивите и стоката.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Гледаш, батка, колку многу зборови, само за да го подисплашам.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Самиот ги создава, реков, а потоа му ги препраќа на нашиот ум!

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Или на страната на другион, на кого му ги има избришано сомненијата?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Според вашите реакции, другари, во оваа намера нашиот Боге успеал!“

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

И како ќе бидат сфатени тие мои објаснувања од оние љубопитници, кои по правило малку им веруваат на туѓите зборови, а уште помалку можат да ја почувствуваат болката што ги измачува непознатите туѓинци кои којзнае од кои причини го сместиле својот живот толку далеку од нивните улици и прозорци а притоа и толку високо?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

„Којзнае какви сѐ изненади може да ти приреди!“

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Глупости! Иван барем во овој момент е далеку од овие некорисни дилеми.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Па како тогаш да ја подржувам авантурата на синот кој наумил да трага по вистината за татко му кога и јас во таа вистина имав само наѕирнато?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

„Лукави се стапиците што животот ги поставува“, му реков.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Таквите посебности зар можам некому да му ги претставам како необични и не секојдневни?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Му викам на Ристета: - Ристе, да и помогнеме првин на Огнена.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Го собраа во рацијата на главната улица и го стрелаа со другите кај Крупиште на десетина денови пред ослободувањето и тоа токму во тие панталони.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Вистина е дека мојот Човек го имав како раката што си ја чуствував додека ја кревав за да му го допрам челото и да му ги слушнам желбите; го имав како очите што си ги имав за да ја симнам темнината од неговиот сон кога ќе посакав да му го видам лицето, толку го чувствував близок иако отсутен.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Збровите со кои се трудеше да ме одбраниш умни ти беа, батка, и добро обмислени.: „Афериве што се обидуваме да му ги припишеме на наш Боге, тврдам јас, се обични скалила од чад по кои се обидува неговото машко его да се покачи повисоко од другите.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Полека му ги слече чевлите го припокри и го остави да спие.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Чоколадите што му ги даваат на братчето ќе ги згорчува секогаш, а потем пак ќе ги прави слатки и тој ќе ги јаде.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Но секое сакаше да му ги исцица животните сокови на другото.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Гласот му се изгуби, солзи му ги наполнија очите.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Билјана не рече ништо. Се доближи до детенцето, извади од џеб шамивче, му ги избриша солзите, ги избриша и под носето, го фати за раче и праша: - Како се викаш, мило?

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

И тргна Димче Волшебникот да ужива по улиците, да ги казнува оние што не му се допаѓаат и не му ги исполнуваат желбите.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

При помислата на слатките колачи што ќе му ги купи мајка му устата му се наполни со вода.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Му ги подава на чичкото и вели: - Поздравете го вашиот Ванчо. Со белава од мене, со црвенава од Златко.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Маската на маскираниот барем му ги криеше длапките на образите и бледилото на кожата.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Сепак нешто го следеше, тоа нешто се собираше околу него како безброј слоеви гасовидни, отровни испарувања, кои со деспотска и тиранска моќ му го затемнуваа видикот, му ги впиваа минатото и сегашноста и му ја опседнуваа сегашноста.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

И присутната болка му ги пронижа телото и духот.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Дента кога го сретна Даниел, таа прво му ги виде рацете пред да му го види лицето и се одушевуваше од тие цврсти и силни раце.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

На Даниел ова многу помалку му наличеше на силуета отколку на сенка на дух, нешто што му ги разбуди спомените за мистериите и легендите од минатото.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Го обзеде самосожалување, повредувајќи му ги изморените и закрвавени очи.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Некои ќе му се спуштаат на рамената, некои ќе му се сместат на главата, а некои ќе му ги кубат влакната од ушите, или ќе му ги колват очилата, сè додека едно од нив не одлета, преправајќи се како да има нешто скапоцено во својот клун, а потоа дваесетина или повеќе наврат-нанос ќе се нафрлат за да му го грабнат тоа што му било во устата.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Повторно очите му гледаа во фокусот и во перспективата; а ушите му ги слушаа познатите природни гласови, наместо грозоморните еха.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Крцкањето на вратата, кога се отвори, му ги стругна нервите.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Таа беше изворот и центарот на едно огромно блаженство, кое му ги воздигаше и облагородуваше емоциите и му го пречистуваше битието.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Тој беше две години постар од Рози и тие израснаа заедно, и таа го познаваше толку добро што можеше да му ги чита мислите.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Како последица на тоа очите и грлото го здоболеа и бразда од болка, како танок пламен, му ги изгоре носниците.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Одеднаш чаршафот од ацетат, што му ги заштитуваше чувствата од светот, почна да се топи и неговата огромна празнина во душата се наполни со тапа болка.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Не го повредив многу, но не му ги поштедив чувствата.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Ужасот, злосторството што го направил Даниел му ги стегна градите со железна рака и неговата висока и сува конструкција тетеравејќи се дојде до клупата, каде што се спушти со длабока воздишка.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Но ова попладне му ги уништи сите негови изградени значења и вредности и фрли покрив од сивило над сѐ.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

И тогаш тој ќе клекне сред нив, а тие ќе колват и ќе се врткаат околу него како во пчеларник, ќе го забавуваат и одушевуваат со тоа што ќе му ги колват ногавиците на панталоните и копчињата на кошулата.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Зар не би можел ти, Милан, како татко да зборуваш со него, да се обидеш да го вразумиш, обиди се да му ги истераш црните мисли, за да може да гледа бело онаму каде што сега гледа црно...

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Во Њујорк извесно време работи со Карл Лајпцич и учи графика кај Стенли Вилијем Хаутер во неговото познато атеље 17 (кое за време на војната е преселено од Париз во просториите што му ги обезбеди New School of Social Research, во Њујорк).

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

На пример, доминантните Западни сфаќања поставуваат високи индивидуални и полово различни спецификации за начините на постоење во светот.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Следните десет години често патува помеѓу двата града обидувајќи се да да ги усогласи своите обврски како мајка и како жена со својата уметничка кариера.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Недетерминираност внатре во детерминираноста Доколку нарациите на индивидуите за нивните животи ги ограничуваат значењата што тие му ги даваат на искуството, како и аспектите на искуството коишто ги избираат за изразување, и ако тие значења имаат специфични и реални ефекти во животите на тие индивидуи, тогаш имаме јак аргумент за 46 Margina #4-5 [1994] | okno.mk детерминираност.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Главатарот дури сакаше да ми подари една празна конзерва, но од џунглата дотрча еден црнец и рече: - На Карамба-Барамба лав му ја изел сенката.

„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)

Му пречеше заглавената гранка, а и добро е што му пречеше, зашто бев сосем до него и му ги броев забите.

„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)

Сивите образи му ги покриваше ретка, неизбричена брада, догото лице потсетуваше на круша - горе широко, долу тесно, со остар клин на констенливата брада.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

На суверните жени им продаваше лилјаци и се фалеше дека аптекарите му ги купуваат змиите.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Пенчо беше посилен и не ќе ми ја вратеше птицата чија крв му ги проби танките панталои на џебот.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

- Димко му ги искршил прозорците на професорот!

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Татко му ги купуваше книгите, јас ги читав, тој ги преприкажувше.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Му ги покажав празните дланки да го разуверам, но Генералстап му се доближи, како перце го дигна од земја и го однесе в соба.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Од врелите солзи што ми го разматуваа погледот не можев да му ги видам очите, сепак наслутив дека се сиви, вкочанети.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Тој се обиде да му ги земе лирите, старецот не даваше.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Во тој миг сакав да го убијам тој невиден простак; во тој миг ми се згади и од Луција; веќе ништо не сакав, во мене имаше само гнев; тогаш, пред вратата, првпат помислив дека најдобро е да се замонашам, да си ги отсечам на еден симболички начин гениталиите поради кои страдав, да се самокастрирам, да ги оставам сите овие влекачи и инсекти околу мене да се плодат и да се размножуваат до бескрај; своите песни да му ги испејам на Бога, а не на лукава и притворна жена, или на некој дволичен Хор; сепак, чукнав уште еднаш, но тој поворно не одговараше.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Кога ги сочини и му ги принесе на книга наресани, убави како девици што ја хранат својата невиност, тој го почести со слава и чест и го седна до него.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Но, тупаницата на отец Стефан Писмородецот биеше безмилосно ако јас читав со поинакви очи од неговите; еднаш прашав дали можеби Јов греши затоа што е безгрешен, и дали можеби Бог во таа книга е премногу суров, оти иако му ги враќа имотот и добитокот, и децата што претходно по ѓаволов наговор му ги зел – тоа не е истиот имот, не е истиот добиток, и што е најскрбно и за мене најнесфатливо – тоа не се истите чеда што му ги зел; прашав и добив тупаница не по крстот, ами по носот.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Оној ден кога се слушна дека ќе дојде Филозофот, отец Стефан Писмородецот, насетувајќи разобличување на лагите негови, побара од мене дејание нечесно да сторам: да го украдам клучот од Јулијан Граматик, во библиотеката на семинаријата да влезам, и да му ги донесам од таму претсмртните ливчиња на неговиот отец, Мида.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Потем отидоа пред куќата на Павел Земанек; извикуваа гадости за татко му, велеа дека бил предавник кој го напуштил родот, го оставил семејството, и дека на син му, Земанек, ќе му ги пребојадисаат јајцата, поколението негово; и потем исчезнаа, со некоја новокомпонирана народна песна низ улицата, кон некоја нова адреса.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Во најмала рака, на почетокот на март некој што имал пристап до тие информации му ги испратил по е-порака на Мичиген ривју, конзервативното списание на кампусот поврзано со Нешнал ривју и со националната мрежа на десничарските студентски изданија.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Најпосле се проѕевна и се извлечка од војничкиот кревет, ги истресе отпушоците и пепелта од облогата на шлемот и го стави на глава, така што му ги прекри очите.

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

Ќе легнеше на кревет и ќе читаше дела како „Битие и небитие“ и „Форми и вредности во модерната поезија“, одбивајќи ги со презир каубојските, порно и криминалните романи што неговите пријатели постојано му ги нудеа.

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

Ливајн работеше во тишина како и другите, додека сонцето го печеше по вратот, испарувањата на мочуриштето и од труповите му ги полнеа белите дробови, пуштајќи сѐ да се случува, сега потполно без воља ниту способност да размислува за тоа; но сфаќајќи некако дека на ситуацијата не & беше потребна размисла или 18 Margina #1 [1994] | okno.mk рационализација.

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

-Чекај, полека. Ти си во право, но јас ќе морам уште многу да зборувам за тоа – рече старецот, притискајќи му ги рамениците, со своите суви раце, обраснати со долги нокти, буткајќи го кон тревата. –Седни, отпушти се.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Јастребот колваше како разулавен, колвајќи му ги рацете до раскрвавување на нежната кожа.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Старецот, следејќи му ги движењата, ги читаше мислите на Еразмо.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Еразмо наизуст шепотеше непристојни пцости и погрдни зборови, викајќи по него, немоќен да го сопре, но, во исто време, мораше да го следи, да трча по бикот Чико, со сиот свој напор, независно од заморот, студот и тешките чизми, што му создаваа дополнителни тешкотии, разранувајќи му ги нежните пластови кожа на нозете.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Прем самиот крај на отворот, од каде што дневната светлина, со силен сноп зраци му ги заслепи очите, почувствува дека јажето попушта, се истенчува.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Таа, пак, како овената врба се поклонуваше, обвиткувајќи му ги издолжените образи.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Под влијание на околината која го прибира во нејзината аура, го обработува, менувајќи му ги дотогашните негови слики за себе, го пушта да замине видоизменет по состав – истрча со одговорот Еразмо, скокајќи околу старецот како дете.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Со дијамантот не ќе мора да работи веќе, а ќе може и да му ги отплати своите долгови на ортакот.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Неговиот ум, оптоварен по решенија, се најде пред опасност, стравот риеше низ него како крт, разградувајќи му ги привидните слики на земските благодети.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Сестра ми и зет ми понекогаш негодуваа гледајќи ме како му ги исполнувам сите желби на малото детенце и едноставно незанаев да му кажам не.

„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)

Со длабок воздив му ги вратив исечоците, а тој грижливо ги смести во долапчето и откако го затвори вратичето, прошепоти: - И ете така, дали си дома, на нива, во лозје, бавча, на пазар, дали се враќаш дома, постојано си мислиш како да се ослободиш од стравот.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Првите страници му ги посветив токму на тој спомен и на тоа време - невреме.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Уметникот не му ги собул веројатно затоа, што во нив сакаше да ја сочува големата симболика на неговото надворешно и внатрешно сиромаштво што заедно со ненаситната лакомост го одведе кон големото одродништво.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Лекарот кој едно двапати го прегледа рече дека нешто му ги јаде џигерите.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

______________ 23 Редовите обележани со точки му ги оставам на читателот за да ги дополни според свое знаење, паметење и коментар.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Дел од нив, веројатно половината, Сарафов му ги предал на таткото на Орце, кој за таа цел бил повикан во Софија.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Ти пожелувам, не, те молам, да си најдеш друг маж, достоен за твојата љубов, и нему дај му ги своето срце и својата љубов, дај му ги оние радости што ги чуваше и ги намени за мене.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Меѓутоа, по она што се случило на 28 април со “Гвадалкивир“ и вечерта на железничката станица, на 29 претпладнето директорот своите сомневања му ги изнел на комесарот на полицијата, барајќи од него да изврши претрес во хотелите и во дуќаните во соседството на Банката132.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Орце преку Мерџанов, се поврзал со Сарафов, го информирал за намерите на Солунскиот кружок, но не му ги изнел деталите.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

И покрај тоа, Гарванов извадил 10-12 лири и му ги подал.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

По извесно колебање, гемиџиите решиле од своите драгоцени резерви да му ги испратат бараните пари.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Дали Орце му ветил на Сарафов дека ќе му ги врати парите?

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Факт е дека Орце решил парите што ги добил од Сарафов да му ги врати на еден невообичаен начин.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Неколку дена по оваа манифестација, група грчки офицери отишла кај турскиот пратеник во Атина и, од името на 1.000 души доброволци, го замолила да му ги пренесе на султанот нивните сочувства и желби да стапат во турска служба за да ѝ помогнат на турската војска во борбата против востаниците во Македонија.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Извесно време пред атентатите Орце испратил писмо до Симеон Радев, со кое го информирал за осигурувањето и го молел парите да му ги предаде на Сарафов.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Аргументите што Груев ги чул од Мечев биле далеку пореални и поубедливи од тие што му ги кажал Гарванов.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Мечев и Шатев тргнале во поштата, меѓутоа, Мечето, кој бил прочуен меѓу своите другари со своето домаќинско однесување и штедење, кој десетпати броел а еднаш давал, сметајќи дека во случајов сепак би можел да згреши со тоа што парите ќе му ги позајми на Сарафов, два три пати влегувал и излегувал во поштата под разни изговори, но главно за “да размисли“.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Таа жена, кога еден ден го сретнала својот поранешен маж со неговите син и ќерка, гордо му ги покажала своите две големи ќерки, кои веќе ги поодраснала.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

„Беше мртов пијан, и тоа го спаси,“ ѝ објасни Далтон.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Возот го прегазил, отсечувајќи му ги обете нозе, десната рака, и половина од левата рака.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Ова мора да ѝ го кажал подоцна.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

„А кој спомена излекување? Па овде никој не е болен, овде само секој си живее во свој свет,“ и му ги поднаместив наочарите на носот кој малку му се беше вцрвил од алкохолот.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

„Ајде да ти ги покажам другите простории,“ реков, па излеговме од салата и побрзавме по ходникот.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Пукотот му ги заглуши учите, го зашемети.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Како што одеше кон градите, кон пределот на срцето, така и треската и восхитот раснеа во него, та заборави на сè: на времето што леташе, на просторот во кој создаваше, на воздухот што му ги креваше градите и на издишките што од нив излегуваа.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Зелениот мантил му ги бришеше трагите, а по него се влечеше проѕирното тело на ветрето како надворнина.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Пукотот му ги заглуши ушите, го зашемети. Меѓутоа, бикот стоеше. Не паѓаше.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Одеа молкум, загледани во себе и пред себе, во земјата која како единствено да жалеше зашто тој ден не ги почувствува табаните и живата душа на Сане Сандин, не му ги сети нозете кои како да не беа од крв и месо сочинети, туку од грутки печена црвеница, како од корки сува јеловица.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Тогаш ги затворала манастирските порти сестра Ангелина, ги затворала дверите на храмот и се прибирала во своето ќелијно одајче, ја свиткувала својата изморена снага, се вовлекувала во сонот за да се сретне и да го види своето ангелче, да му се порадува, да му се изнаслуша на гласот, иако зборовите не му ги разбирала.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Однадвор Сарајот личеше на раскошна галија на два ката, со впечатлива фасада чиј двор го заплиснуваа далгите на морето, а стреите му ги надлетуваа морски галеби.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Не ги слушаше неговите восклици, дури ни аплаузите што некои искрено му ги упатуваа.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Го забележав или тој ме забележа мене меѓу групата посетители кои, свртени кон водичот, му ги оживуваа зборовите и ги гледаа калуѓерите и нивните црномантијни братства во тајните отвори и одаи, во длабоките студени пештери и ќелии.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Вителот во кој беше влегол му ги креваше восхитот и жедта за сликање.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Клекнал наземи дојденецот, му ги зел рацете на нашиот другар и му ги целивал.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Со крената глава, кон него се упатил Моне Хенџов-Даров, му ги пружил ковчежето во рацете на умниот гостин.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Кога Сане ќе стане од ковчегот и ќе зачекори низ воздухот, кон своето успение, авторот ќе се запраша: „Му ги одврза ли Господ нозете на Санета од земјата, му ја пресече ли ортомата со која беше зајамчен за неа...“

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Лежеа и молчеа како два остарени песа што се вратиле кај господарот по долго талкање по планини и друмови, по долови и скрки, за да му ги вратат на господарот десетте години што тој ги заборавил во туѓа земја, во туѓ град, во грдо ѓубриште, во една ноќ есенска, темна и дождлива. Кутрите мои чевли.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Аждерот беше незаситен, затоа како најслатка храна му ги даваа и сите што ќе се разбудеа.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Се вѕираше во огледалото Сликарот, си ги анализираше брчките на челото, тие заробени мисли во епидермата: си го бараше пламенчето во очите кое му ги осветлуваше предметите и ги привлекуваше во меката мрежа на зениците.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Сликарот преку вкусот на портокалите и мандарините што му ги донесуваше Хасан, го осознаваше изгледот на пазарот, ги слушаше викотниците на пиљарите и градинарите и го мирисаше мирисот на манџите од ахчилниците.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

63. Како и на други места во книгата, Мисирков и овде му ги припишува на бугарскиот народ „глупостите“ што всушност ги правеле неговите претставници од разни партии и влади, на чело со кнезот.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Но за да биде таа служба благодатна, нам ќе ни треба да создадеме народни служители, народна интелигенција што ќе му ги посвети сите свои сили на народното благо.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

На денот повторно му ги нудам на дланка искорнатите мечти.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Одбиваше да му ги протолкува знаците од сништата: „Зарем не гледаш како се влечкам по темниот раб на светлината - се жалеше – Немоќна самотничка сум, одам по дрвено мовче, кое веќе се крши, гризено од водата“.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Додека низ воздухот треперел сè уште од возбуда топлите зборови што занесениот витез му ги даруваше на својот драг пријател, меѓу нозете им се плеткаа две црнооки gemulsi, машкото од пет, женското од три години, родени во бракот на Антонио со византијката Марија.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Умешноста со која татко му ги натрупуваше парите, како и опчинетоста со театарот, каде родителите го водеа од дете, му го зацврстија убедувањето дека патетиката и ладнокрвноста можат да бидат убоита комбинацијата ако се употребат во вистинско време и на вистинско место.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Сенарот, еден ден ѝ се исповедал на својата жена и рекол дека од инает не сака да му ги даде парите на јагленарот.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Познаникот повторно дошол кај Павлов и почнал да го моли со солзи да му прости, но наместо да му ги врати парите, му побарал други.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Македонскиот идеолог и револуционер му наредил да му ги даде сите пари што ги има кај себе.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

И покрај сите болки што на бедниот Мухарем му ги нанесува живеењето, во друштвото на двајцата гробари, бара да запее.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Не оти ги немаат отуѓените артефакти, туку оти не знаат кому да му ги вратат и зошто да ги вратат.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Овојпат, крстот на Тошевски беше стап за сите нас што не се разбираме од уметноста, нешто слично како во естонската претстава „Како да му ги објасниме сликите на мртвиот зајак“.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Откако овој си заминал, Гоце му ги вратил парите на Балабанов и му рекол дека секогаш кога студентите заминувале на студии во големиот град, стопанот на кафеаната доаѓал и им ги пребарувал џебовите.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Нужната потреба ги одделува гледачите од театарџиите особено од потребата да запрат некој театарџија на улица и да почнат да му ги изнесуваат своите желби, то ест да го убедуваат дека во театарот треба да има повеќе комедии, да не речам, смешки.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Исто како што нема да завршат глуво шлаканиците што некои бабачковци, неодговорни типови, онака, без некоја причина, ќе му ги удрат на театарот.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Не сакал да му ги врати четирите гроша.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Тој самиот го одредил денот и датумот кога ќе му ги врати.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Балабанов послушно бркнал во џебот и му ги дал парите што му биле неопходни за преживување во туѓина.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Кога другарот Тито се вратил дома по средбата со Сталин, всушност, откако ги разгледал условите што овој му ги поставил, решил и тој и неговата држава Југославија да престанат да постојат за Сталин.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Ни најголемата врева по улицата пред дуќанот не можеше да му ги оттргне очите од неговиот прецизен труд.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Се сврте да види каде се другите од неговата група – на десетина метри подолу, сè уште тешко се искачуваа кон него.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Петар, пак, лут и нетрпелив кон сето она што (исто така материјално) не му ги олеснуваше патувањата и проповедите, на смрт го проколна во неговата слабост.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Сакаше да верува дека кога им ги отвори границите, оти немаше друг избор, успеа да се договори за нешто ново и повредно, поважно за Македонија од сите ветувања што Милошевиќ со години му ги даваше на Киро.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Му се чинеше дека го мрази со посветеност и со страст со кои никогаш не го сакала.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Но потем, во самотијата на ќелијата, започна и да ги запишува зборовите што немаше кому да му ги каже.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Во тој миг, кога ненадејно се соочи со сознанието за бесмислата на сопствените постапки и за сеприсутноста на сопствените заблуди, тој сети како таа празнина му ги исполнува сите пори во кои само миг пред тоа му живеела душата.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Тој не ни видел дека се стемнило оти право пред него беше полната месечина, влегуваше низ тесното прозорче и со некој отсјај на наврнатиот снег, кој само го насетуваше овде во собава, некако пригушено, а сепак јасно му ги осветлуваше зборовите што ги напишал.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Преку Германија стигна во Белгија и пејзажот некако изгуби од својата ариевска организираност – бушавите шуми на Белгија ги заменија средените германски полиња, а гласните провинцијалци од европската работничка класа, кои во возот се довикуваа на некој јазик неразбирлив за него (дури подоцна сфати дека бил фламански), почнаа да му ги нарушуваат размислувањата.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Ќе го потфатеше дедо му за носот и сосема нежно, со две брзи и кратки движења ќе му ги избричеше и мустаќите и ќе завршеше со еден елегантен потег под брадата, од вратот нагоре.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Монотонијата на секојдневието, забавениот ритам на долгите патувања низ големото пространство на најмалиот континент изненадувачки брзо му ги избришаа од животот спомените за оние што еднаш му беа блиски.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Рацете речиси и да не му се нишкаа во одот, зашто три-четири слоја ракави му ги држеа одделени од телото и фиксирани во некоја чудна исправеност.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Другарчето му ги фрли џамлиите в лице и му се искриви уште еднаш, со јазикот изваден низ устата колку што е долг, сè уште со црвени траги од парчето леб со ајвар што го изел за ручек.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Токму Петар на Јован му ги фрли в лице писанијата во кои овој верно запиша дека Учителот со својата воскресната појава ѝ ги избришал солзите на Магдалена, та ја пратил да им каже и на другите оти вистина воскреснал и оти не треба да очајуваат во срцата свои.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Пишувал долго и пишувал многу, сфати сега, оти пред него имаше само еден празен лист, за последните зборови на писмото.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Дедо му го вадеше светнатиот кожен ѓуздан и му ги ставаше парите во миризливата дланка.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

„Ќе ти покажам...“ и татко му секогаш му велеше кога го прашуваше како да ја состави козината или како да ја намачка со восок, па ставајќи ги своите корави преку неговите помали, детски раце, му ги водеше преку движењата.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Не го давам Велигден Студот што му ги штипкаше образите по својата ледена горливост беше исто толку постојан како и оној срам поради кој е сега овде.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Близината на селата од каде што се слушаше лаењето на кучињата не ја сеќаваше како некоја утеха – и тие села, и нивните жители, и нивните обичаи му беа подеднакво туѓи, исто толку одбивни колку и шумава низ која одеше, и во него будеа само студ, кој му го штипкаше срцето исто како што овој, надворешниот студ, му ги штипкаше образите.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Но, во зимските вечери на неговото детство, шпоретот на дрва весело потпукнуваше, а мајка му исто така весело си потпевнуваше народни песни додека му ги редеше книгите во училишната чанта.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Таа ја имаше онаа древна, подзаборавена женска умешност на освојување со гласот, со зборот, со приказната.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Вистина е, во неговиот филџан тогаш, всушност, виде сè, а во сите тие нешта што му ги кажа единствено не се виде себеси.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Мирисот на носталгијата му ги исполни носниците...

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Кучка, го мразеше и по петнаесетте години колку што беа разделени, и по куќата што ѝ ја остави за во неа да си го донесе новиот маж, и со парите што сѐ уште му ги земаше.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Од истите оние што со години се потсмеваа со него, му калемеа болести и лудила, додека стиховите му ги читаа како да читаат стратешки планови, а стратешките планови како поезија за разонода.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Како евтин парфем, значењето му испари од шишенцето на формата во која дотогаш мирисаше и со својот мирис му ги исполнуваше деновите.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Додека чираците му ги четкаа ситните влакненца од тилот и од ушите, берберот задоволно го гледаше делото на своите раце.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Голтајќи го студот со отворена уста, тој се сети на нејзините допири, илјадници нежни трансфузии на вистинска човечка блискост што му ги даваше додека тој крвавеше, несвесен за тоа што му се случува.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Сакаше да верува дека ветувањата што му ги даваа неговите сојузници пред само неколку месеци се искрени и вистинити.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Но дури сега точно сфати што значеа нејзините тогашни зборови, а и сите оние други предвидувања што му ги кажа дури долги години подоцна.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Му се чинеше како тие зборови секогаш да лебделе во воздухот околу нив двајцата, а мајка му само го чекала најпогодниот миг за да му ги каже.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Кога пред триесет години ја запозна, тој во неа ја препозна својата Шехеразада – нејзиниот глас, топол, мелодичен и лелеав, како свилен превез ги покриваше зборовите што му ги кажуваше, навидум обични, и им даваше и тежина и леснина, па тие де му ги притискаа градите де го подигаа една стапка од земјата.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Тоа беа единствените парченца кожа што му беа изложени на надворешниот свет, оти, кога се разбуди, тој сети дека е сосема затрупан со слоеви и слоеви облека, која му ги правеше чекорите потешки, а стапките низ снегот подлабоки.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Задачите што му ги задаваше ги завршуваше веднаш, ѝ помогна да најде добар стан, поевтина кола, па дури и добар козметичар.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Чизмите му зализгуваа по снегот, редениците му ги притискаа градите како што туркаше со сила да се искачи и кога го направи последниот чекор до рамнината на иста линија со куќите, збивташе како локомотива.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Мајката му ги изми рачињата, го седна на столче и му даде лепче и сирење.

„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)

Успева, поминувајќи покрај Луков да му ги стави в рака.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

ИВАН: Да. Еве ги во мантилот. (Оди, ги зема и му ги подава на Луков.)

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Во срце без крв, засадив јоргован, душата му ја ставив а ветровите гранките му ги скршија...

„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)

Вреќичката му ги попречуваше движењата, па така несмасен постојано се удираше од оградата на креветчето обидувајќи се да апелира дека му е уште рано за спиење.

„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)

Додека ја чекаше на креветот во кожните гаќи и црната маска кои по малку го стегаа и му ги зацрвенуваа парчињата месо на препоните и образите, по навика почна да ги менува каналите на далечинското, со истиот отсутен израз како на домашниот тросед.

„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)

Снешкото на балконот почнува да го губи достоинството, па домаќинката решава да му ги скрати маките: со еден замав на метлата го обезглавува и го исфрла на улица како партал.

„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)

На тој начин, штом одбереш еден автор за свој љубимец, толку повеќе чест ќе имаш, особено ако тој е странски, напаѓај ги другите и зборувај само за него, припишувај му ги оние грешки, што тој ги нема, додавај му ги оние одлики, кои тој никогаш ниту ги имал: нема ништо попривлечно од глетката на двајца млади, како спорат за своите автори, кои не ги читале; мене честопати ми се случуваше да бидам сведок како епиграмите на Русо ги победуваа “Ноќите” на Јунг, а победата секогаш остануваше на страната на младиот човек чие грло е поздраво.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

5. Избери си случајно, неколку автори, научи им ги имињата, замисли дека еден од нив те плени тебе со својата убавина како што Дон Кихот си замисли дека Дулчинеја го плени, а очи не ѝ виде.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Грчевито пишував, цртав карикатури, редактирав и корегирав и на деветтиот број стигнав дотаму, што генерал-гувернерот на градот, Пешков ме казни со пет стотини рубли, мечтаејќи дека јас веднаш ќе ги исплатам од мојот џеб.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Се откажав заради многу причини, но главните беа: отсуство на пари и несакање да му ги поднесувам каприците на лекомислениот администратор.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Ги изгазија прос(о)то и му велат на пратениците: - Еве - вика - го видовте просто како го согазивме, не го бројаме, и така Персија ќи ја согазме!

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Персијскиот цар: „Ех, ех - се насмеја - цар Александар ќи дојде мен да ме бие!“ Фаќа товара 3, 4, - 5 камили просо, му ги праќа во столицата на цар Александар.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Сега дури и помалку тонеше во снегот, а во колениците, место сета поранешна болка, сега се извиваше и една пријатна топлина, што се ширеше по сето негово тело и што му ги омекнуваше оловните јазли во секој зглоб.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Постојала крај него некое време, а после се наведнала и му ги лизнала со својот огромен и рапав јазик обете негови раце. Биле две крвави раце и мечката му ги полижала.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Кога се сврте зад себе го најде она свое јаренце исправено на високите, тенки ножиња, скаменето, како споменик на убавината и на невиноста на дивиот свет, несфатливо далечно од него и залушано кон таа ведра ноќ, целото потонато во одбирањето на сите нејзини шумови, настрхнато на нејзината белина, а во неговата стојка како да беше собрана и сета белина и сиот раскош и му ги носеше и во таа малечка собичка, во тој малечок заграб од белото пространство на дивината.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Но животот, што почнал така, зел да одминува, се затркалале една по друга годините, а далчниот свет како да ги цедеше преку триста сита добрините, што можеше да му ги искамчи за себе со своите ноктиња еден таков ситен, загубен човек од планините, останат калџија во мајсторските тајфи до својата четириесетта, по скелињата, со рамото, што му паѓало сѐ пониско од тешката копанка, што ја искачувал нагоре по тие дрвени конструкции, од под кои, како пилето од под лушпата, еден ден се излупувало и почнало да живее едно ново здание, секогаш наново, во бескрај.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

А тие му помогнуваа не само со тоа што му ги вршеа најтешките работи, туку најповеќе со својот улетнат исплашен молк.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Го дигаше на раце и го враќаше назад и тогаш за едно извесно време и двајцата ќе беа задоволни и заздишени, а срнчето продолжуваше да го прогонува и да му ги лиже прстите.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Го сети тоа свое испраќање како стои тука во таа безгласна застојаност, и сѐ, што можеше да стори, беше да се наведне и да го подигне на своите раце тој свој малечок другар, што и сега почна да му ги лиже прстите.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

А тој трмееше под бремето на својата тешка болка, која на еден ваков нечесен начин му ги врзуваше беспоштедно сите негови мускули и сето време мрмореше нешто и гледаше пред себе со широко растворените очи на страот, кои веќе не можеа да видат ништо во неговите природни бои, пред кои сѐ друго, освен тој страв, остануваше скриено.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Остана така, дури цигарата не зеде да му ги пече прстите, а после ја фрли и загази кон смреките.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Некоја сила му ги растави клепките и тој остро ги насочи своите презриво тажни очи кон оние што сакаа да ја видат неговата малодушност, страв и покаеност и треперењето на солзите.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Нервозен потсмев му ги грчи усните.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Сега дувкањето на ветрот го шиба в грб и му ги убрзува чекорите.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Другиот ден, откако испива две чаши вино и ѝ наредува на жена си да ја крене софрата, остро, како да се лути, подвикнува: - Приготви му ги алиштата, Магдо!

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Темнина му ги полни очите и во темнината познат глас ечка како во огромна празна црква.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

„Сакаш ли да имаш мир и живот? Отпарај ги зашиените рабови од минтанот. Дај му ги лирите на шефот да ги чува.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Кога повторно си дојде на себеси, гледа пред него седи на колена и му ги влажни усните со камилско млеко.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Оркестарот започнува да ја свири неговата љубовна мелодија што, којзнае зошто, секогаш му ги разнежнува чувствата.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

И како е запарно овде. Врелина му ги потиснуваше градите.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

И Патрокле (нека му ги бере гревовите ортакот) ги брои тука деновите, ги дели ноќите со виновниците и со од мајка неродените. Сѐ заради ортакот - „човек лукав и вреден“.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Таа тежина му ги запираше чекорите, како да му се залепуваа подметките на мокрите излижани камења од калдрмата.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Сувата миризба на правлива волна му ги суши и стега градите и му се сака да избега надвор на отворено каде што има воздух и ширина за погледот.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

- Арсо се задишува. - Би му ги искорнал дамарите на секој, со заби и нокти, кој би му попречил.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Чуварот засркнато и нерешително им рече дека работите што ги имаат в џеб веќе не им се потребни и подобро ќе биде да му ги остават нему.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Но гласот на Глигор му ги дереше ушите и ги гонеше магловините од неговата свест и ја разголуваше болката за нешто загубено без што овде е штуро и неподносливо.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Кафеаната се полни со луѓе. Запарност и чад луто му ги дразнат зениците и го скокоткаат грлото.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Раскошно расплетената коса на жената бие во неговото лице и му ги заслепува очите.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Бавно плива во сенката што му ги зафатила рамењата.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

И нешто му ги грабна и затегна нервите, му ги заглуви ушите и тој го загуби удирањето на пулсот што пред малку сосема јасно му одекнуваше во увото легнато на рогозината.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Светот е во него, во неговите мисли и чувствувања, полн и бучен што му ги запленил сите сетила и ги оттуѓил од тоа што е навистина стварно пред неговиот поглед.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

На, гледај...“ ги вади од долапот и ги фрла пред неа; прва фотографија: Профим со жена си Профимица; таа е со испупчен мев, трудна; крај нив се сите четири ќерки: Царјанка, Девица, Венера, Андромеда; облечени која како се нашла во моментот кога сликарот дошол; зад нив: плот со оретчени плотици на кои стојат наврени празни грнчиња, стомни, чупки; дрво што се превиткало и со едниот дел влегло во фотографијата; Профим со поднакривена шубара и исшилени мустаќи подвиткани нагоре; едната рака ја држи префрлена на рамото од Профимица, а со палецот од другата рака притиска на малото џепче од копоранот; Профимица е забрадена со шамија тргната над очите, како да се затскрива од сонцето или како да се срами; втора фотографија: Профим и Профимица, сами; Профимица е со доста потпорастен мев; фотографијата е направена одблизу како за на ѕид или надгробна плоча; жена му ги држи рацете скрстени на мевот, а тој ја држи под рака; зад нив се наѕира вратата на чија клучалка висат потки од дрен и кукурек и дел од детската глава нацртана со креда на вратата и чијашто уста е развлечена во смеење; трета фотографија: пак сите заедно, но сега Профимица ја држи во рацете долгоочекуваната принова на куќата - бепчето Скрче; се гледа: фотографот имал голема мака додека успеал да го фати овој момент кога бепчето ги отворило очите, при што насмевката на Профим, од долго местење и стоење, останала како сиросана, како скаменета; девојчињата од пресилно блескање на сонцето, замижале и изгледаат како да спијат! четврта фотографија: Скрче качен на коњ.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Татко му ги примаше парите и писмата и леташе од радост дека во син му заструила истата негова крв.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Тие што сакаа да им гледа, мораа да му ги покажат.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

По неколку дена кога му поминаа болките и синилата по телото што му ги оставија стаповите, Полин пак тргна по мачки.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Индискиот цар ги собрал сите Ѓупци и му ги пратил.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Цртежите му ги виде еден од сликарите што навраќаше во слаткарницата, се воодушеви и му рече на татко му да го даде Столпника да учи сликарско училиште.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

На учителот му зедоа поадатоци кога е роден, каде е роден, колку години бил на служба и во кои места, а потоа му ги собра сите српски учебници и книги и ги изгореа; му рекоа: ќе добиеш нови учебници - бугарски.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Кога луѓето дознаа за тоа, една ноќ скришно му ја разрушија фармата и му ги разбркаа и мачките и зајаците, зашто со тие експерименти повлијае на децата од селото: почаа и тие да спаруваат мачки и зајаци.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Кога му се нафрлија луѓето да го тепаат, тој им рече дека тоа што го пече е зајак; луѓето не веруваа и почна да му ја претресуваат куќата; на таванот му ги најдоа сите кожинчиња од мачките што ги исклал и со кои ги имаше облепено дупките на куќата за да не му дува.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Кога учителот ќе го најдеше со тие книги, му ги земаше од рацете и му велеше: „Фрли ги тие книги, и јас кога бев како тебе ги читав нив и си го мамев умот, им верував сѐ...

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

По пробивањето на фронтот и по растурањето на војските, тие што останаа живи се вратија дома; само Трајана Блосоениот го немаше никаде; одеше жена му Царјанка кај оние што се вратија живи, ги распрашуваше, ги молеше да ѝ кажат нешто за Трајана, да ѝ кажат барем гробот каде му е, коските да му ги пренесе; но никој ништо не знаеше да ѝ каже.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Профим го стега коњот за оглавот да не мрда; Царјанка ги шири рацете и им забранува на сестричките да истрчуваат пред коњот; по скалите трча Профимица со капчето в раце за да му го стави на Скрче; но сликарот чкрапнал, та сè е фатено во една подготовка за сликање; петта фотографија: пак Профим, жена му Профимица и синот Скрче, но сега малку потпорастен; во рацете држи свеќа; зад нив е црквата, околу нив гробиштата, расцутен јоргован, неколку деца што се бркаат со запалени свеќи в раце за да си ги потпалат косите; некое дете во мигот на чкрапањето е фатено одзади каде што им се исмејува со издолжен јазик; шеста фотографија: фотографијата е направена во сликарско ателје во градот: на стол седи Профимица, в скут го држи Скрче во морнарски алишта, до неа седи Профим, потпрен со раката на нејзиното рамо и облечен во градски алишта што му ги позајмил сликарот за сликање; зад нив кулиса што претставува богата градска одаја, украсена со слики, голем ѕиден саат, на ѕидот распнат персиски кавијор со лав чијашто глава со разината уста се наѕира меѓу Профим и Профимица; на Скрче главата му е помрдната при сликањето и изгледа како да е двојна или како да се гледа низ матни очила; седма фотографија: сите деца заедно: Царјанка, Андромеда, Девица, Венера и Скрче; девојчињата држат во рацете китки цвеќиња, а Скрче мало кученце што не седи мирно; сликарот доближен до нив повеќе отколку што треба, не ги фатил сите убаво: Царјанка, која е на едниот крај од сликата, ја фатил половина, како пресечена од главата од петиците; уште тогаш Царјанка сакаше да ја скине сликата, но татко ѝ Профим не ја оставаше.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Му редеше секакви билки и тревки на раните: и варен слануток, и семе од лен, жилавец, копрец, чочорка, богоројчина трева, печен белток од јајце, мевлен од восок и темјан, и настојуваше што побргу да му ги оздрави раните.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

И нив не можеше да ги дохрани; квичеа, лаеја, завиваа, гризеа на штиците од котарите, гребеа со нозете; нивното квичење ги потсети луѓето на некогашната Кучешка касарна, ги потсети на грозната смрт на Дуке, син му од кафеџијата Јандро, и една ноќ му ставија динамит во дворот и му ги кренаа во воздух котарите.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Почна да ги спарува со питоми зајаци и да создаваа ново суштество - половина мачка, половина зајак; но обидите не му ги дадоа очекуваните резултати.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

„Враг нека носи сѐ... Не плачи... И ова ќе помине”, ја успокојуваше Трајан, но таа му олцкаше во градите; се обидувеше да ја смири, но и нему срцето му олцкаше и бегаше со лицето настрана за да не му ги види очите.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Кога војската се повлече, луѓето стрчаа, го кренаа учителот кој сè уште даваше знаци на живот и го пренесоа во селото; а жена му и син му ги закопаа заедно со српските војници.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

И дури таа така сама спиеше и бараше средство со кое да се отруе, една ноќ кога беше тврдо заспиена, Полин ја преклучи вратата со друг клуч и полека, на прстички, ѝ влезе во собата, ѝ се пикна во постелата, ѝ ја крена кошулата и ја соголи; кога таа се разбуди и списка, тој веќе беше над неа, со едната рака ја стегаше за рацете да не му ги извади очите, со другата за устата да не вика.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

„Има луѓе што умираат праведни, има луѓе што умираат грешни”, им велеше попот: ”на праведните смртта им се јавува весела, а на грешните намуртена, страшна, лоша; луѓето се страшат од неа и затоа пред умирачката си го покриваат лицето со покривка за да не ја гледаат; смртта е како некој мајстор; турли-турли алати има: тесла, пила, секира, глето, клешти, сврдел, копан, затегач, турпија, скоби и многу други алати; најпрвин ќе зафати болниот од прстите да го разглобува со сите тие чешити алати: оди од зглоб до зглоб, и откако ќе го разглоби, почнува жилите да му ги сече, и најпосле ќе почне со секира да го мава по тилот додека не му ја земе душата; кога ќе му ја земе душата - ја носи право кај бога на поклонение, а потоа, еден ангел ќе ја шета душата открај-накрај на небото и открај-накрај на земјата за да ги види сите убавини; ќе ја носи по сите места каде што шетал човекот додека бил жив и ќе му покажува ангелот сѐ што чинел: добро или лошо; на четириесеттите дни ќе го врати човекот кај гробот и ќе му ја покаже мршата негова кај што лежела внатре; по четириесеттите дни, пак ангелот душата ја носи кај бога, и тогаш господ ќе му заповеда на ангелот да ја носи душата во рајот или пеколот; ете, затоа треба на умрените до четириесетте дни да им се пее на гробот и да им се носи задушница; со тие добрини може господ да се смилостиви и да им ги прости гревовите: зашто до четириесетте дни душата не му е пресудена на човека”.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Профим му ги кажуваше своите сознанија до кои дошол проучувајќи ги небесните знаци, а Полин за скриената моќ што ја имаат тревките и растенијата.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

И додека тој офкаше и се превиткуваше од стаповите што му ги удираа луѓето, офкаа и жените што доаѓаа од сето село препознавајќи си ја кожинката од својата мачка.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

За назад до Бутел, веќе ме болат мишките од стискањето на воланот, како кога гушкаш некого со љубов, за да му ги скршиш коските.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Докторот му ги отвора очите, му накапува од оние капки за ширење на зениците и по десеттина минути му светнува во нив... и, батеријата не работи.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Му го подавам весникот на постариот зашто тој ќе му ги прочита сите некролози на другарчето од собата карши, со посебен акцент на годината на раѓање, за да му докаже дека: „Ето, и млаѓи одлазе!

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Па, кога ќе мериш за да го одбереш помалото од поголемото помеѓу пушач и пијач, на кантарот помалку тежи зависникот од никотин, а од понудените курвар и коцкар, подобар избор е љубовникот, кој сетики по некој пат ќе донесе некоја нова, научена умешност од понадвор дома, па ќе имаш и ти некој ќар, а не може до крајот на животот да биде тоа, за разлика од другиот, кој ќе испушта душа врз масата за рулет и на сто години или, во подобар случај, ти ќе му ги пополнуваш ливчињата за „спортска“ до крајот... дека помлада.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Черга да постелам, на неа да гази со боси нозе додека му ги крпам чорапите искинати од трњето, од патот изоден каде што заплетувал погрешна мустра.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

„Бог не постои“, ми рече, а знаеше дека тој истиот Бог во кој тој не верува му ја испрати, го маѓепса и му ги зеде и срцето и душата.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Многу е виновен, му ги открила тајните картички и чудни необјасниви одливи на пари од нив, па ќе мора цел град да го пројде со нејзе за на крајот да го врати во првиот дуќан во кој влегле утрово и сè од почеток...

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Мојот Наполеон ја делеше собата со смрдлив писател што ја напишал „Волшебното самарче“, ама во една пригода, како што раскажуваше, се запил со некое младо момче, па тоа му ги украло тетратките и си ја објавило „неговата“ книга.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Блек, горд столб на општеството, на почетокот не можи да се помири со хомосексуалната ориентација на својот син Стивен, и и мислам дека дури му ги дава клоците од дома (или овај револтиран поради непочитувањето на разликите во неговата куќа самиот си заминува, не се сеќавам).

„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)

Крупните случувања од типот што му рече Кардељ на Тито и зошто Маршалот на старост ја остави Јованка, му ги препуштам на колегата Владимир Дедијер.

„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)

Со клепките му ги покрива.