му (зам.) - стане (гл.)

Брзо го препозна меѓу другите, исти такви гробови; се вовлече внатре благодарејќи ѝ на онаа иста способност со чија помош излезе од него - и се смири, сместувајќи се во ковчегот.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Одеднаш на образите му се појави пријатно руменило; усните, исполнети со крв, му станаа црвени; и ноктите на рацете и нозете, се чини, почнаа да растат.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Градоначалникот беше човек во години, одмерен, макар што ги знаеше границите на својата власт, а кога беа со партискиот секретар на градот еден спроти друг, му ја препушташе нему иницијативата, овој пат му стана веднаш јасно дека сам треба да ја преземе иницијативата.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
На човекот одеднаш како да му стана јасно нешто што било толку очигледно, а тој до овој момент не го знаел.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Ова толку многу ми олесни да попуштам пред убедувањата да му станам животна сопатничка на мојот долгогодишен љубовник, најдобар пријател, музички соработник и веројатно кармички предодредена, повторно пронајдена, андрогина половина.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Тој не чекаше многу да му ја исповеди оваа работа на Ордета, на кого сега му станаа појасни извесни постапки на девојката.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Една разонода му стана да ги бара вестите од градот каде што беше појдена Лила.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
А пак на Пискулиев агрономијата му стана животен позив.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Коле се јадеше и сите нѐ обвинуваше: - Ви велев ли јас да го чукнеме уште еднаш, а вие викавте: „Доста му е. Готово е.“ Гледате ли: ништо не му станало. Молчевме со наведнати глави.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
„Што му станало?“ го запрашав Влатко. Тој само поткрена раменици и прашално погледна накај Ташко.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Толе ги изгледа од пети до глава извалканите орачи, им ги виде испуканите усти од солта, пиперта и ветерот, им ги виде босите искрвавени нозе, голите изгорени раменици под искинатите кошули, козинавите црни градници и белите глави, полни со земја и му стана чудно од каде во тие робови насмевка?
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
И сега, кога стариот мајстор му ја откри пред него својата душа, на Веле му стана уште потешко.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Најважното што сакаше да го постигне беше таа да му стане обична, како и другите што ги познаваше и пообична од нив.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
И тоа време, кога првата мрачка ќе почнеше да се валка низ долината, на Бојан му стана најмило.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Веќе две години, откако поизрасна и откако со скок успеа за првпат да се фати за гредата, оваа вежба му стана омилена забава.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Од тоа жално му стана, му идеше да се расплаче.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Не престана да покажува дека човеков што дојде е од особен интерес за него поради што на гостинот му стана малку неудобно: сега се плашеше дека кучето демне молкома да го фати за нога, а не се осмелуваше тоа да го покаже.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Причувувајќи се да не искаже и друга слабост, изблик на неконтролирана лутина, Мурад III одмавна со рака, а со тоа на сите во одајата им даде на знаење дека старецот му станал здодевен и дека може да си оди.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
На Дамчета му стана криво за орелот, но јасно сфаќајќи дека со тоа што му го дале неговото име, Турците постојано помислуваат или посакуваат и него, Дамчета, да го видат таков, убиен, па предизвикувачки возрази: Убаво си го суредил, Арслан бег.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
5 песна За таа наша пропаст жал на Махмуда му стана, се спушти како орел тој.
„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)
Димко отиде на занает кај коларот од соседната улица, Аким пак се врати кај својот мајстор во слаткарската работилница, Баждар преседе некое време зад катинар потоа се изгуби од улицата кон онаа страна на Вардар и му стана помошник на еден рибар, за некое време остана кај него на работа да ги печали тврдите залаци на црниот леб, онака како што никогаш не ги печалел.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Не сакав да го разочарам својот нов идол што еднаш бездруго ќе му стане другар на човекот со илјада лица, на Лон Чени.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
По два месеца ми јавија дека татко ми починал од срцев удар; писмото од брат ми, се разбира, беше полно со обвинувања, оти тој ме товареше мене за смртта на татко ми, кој не можел да се помири со тоа дека син му станал циркузант.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
И така, еден ден, откако се вративме од еден состанок, тој ме праша, сосема спокојно, дали би сакала да му станам жена. Јас уште поспокојно му реков: „Мислам дека да“.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Каде сѐ не прашувал каде може да се купи таков, жолт путер (каква чудна тавтологија, рече, но вистинита е, и неопходна да се опише токму тој путер); низ годините, по сите градови, по целиот свет, барал таков путер; путерот му станал опсесија, еден вид пасија; но никогаш и никаде не сретнал таква боја и таков мирис.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
На отец Стефан му стана лошо, жилата на вратот му се наду и тој падна.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Всушност, се жалеше (како што само тој знае да се служи со зборовите), дека забележал дека неговите сетила се целосно мртви, дека веќе и чудата не го возбудуваат, оти отрпнал на невозможното, кое во циркусот го имало премногу; дошол до ситуација, велеше, чудата да му станат секојдневие, и посакал да се врати од малото небо (веројатно мислеше на циркускиот шатор), под големото.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
За него јас бев потреба, пријатен соговорник, му станав дружба за кино, театар, излети...
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
На братучедот одеднаш му стана непријатно.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Крвта од срцето на Лазар Уморот почна да го совладува – почувствува како чекорите му станаа поспори, а снегот како сè повеќе да му се лепеше на војничките чизми.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
„Вие се знаете од училиште, така?“ рече татко ѝ, на кого во тој миг му стана по малку непријатно.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Му станал туѓ, тежок, речиси неупотреблив и го изненади тоа што беше станал сосема самосвесен за секоја и најмала граматичка грешка или несовршен изговор.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Тогаш тој, Савле, чувствуваше како очните капаци му жежат, како очите под нив да му станале живи жарчиња, горат и прскаат искри и безмилосно ќе го изгорат секого што застане меѓу него и Гамалиел, меѓу него и знаењето.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Со секое кревање на ногата креваше уште две-три кила тежина.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Почна да се подместува во сепарето, а тој забележа дека над горната усна почнаа да му се собираат капки пот.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Тој ја ведна пониско главата, така што лицето му стана темно и невидливо.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
... Во последно време на Полин најомилена забава му станаа мачките; шеташе по бавчите, по дворовите, по плевните, по ѓубриштата и гледаше да вчапи некоја мачка.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Дали нешто нагази или нешто го начара, дали некој му наврза нешто, којзнае што му стана за да не може да си легне со невестата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Мајката, си мислам, што му стана, голема фатка имаше во работата. - Ти, Мирче, нешто си непара арен, му велам еднаш. Нешто си невеласен или нешто те мачи, му велам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Кога на големиот ум ќе му стане тесно во главата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
А не знам што му стана: пак ми бара ракија.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Само пувка, искри расфрла, оџак му стана устана.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Мочта му се затна, му стана гној и го докутна. Му ја затна и устата да зборува.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Не знам што му стана на човекот олку да се разлоши.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Веѓите му ги ослободија очите, челото му стана уште помало.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Тој не се плаши ни од дедо ти, ни од неговата сенка, ни од тебе. Јас сепак знам, сум слушал.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Јаков во младоста спиел на папри под дожд и се молел да дочека старост.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Петте старци, тајно селско правителство и таен суд за селанските судири и недоразбирања, ги составиле главите, од нога да решат заслужува ли Јаков парче негова вила со три запци да му стане судија, суд, судбина.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Очите му станаа потемни, зениците со стопија и потонаа во минатото, во некој далечен ден длабок закоренет во него.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Чудно, но ненадејно, без некакво објаснување овој човек му стана драг.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Каква пак сега Америка? - се прашуваше, која е оваа што му стана жена.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Впрочем, подоцна му стана пријатно кога се сети дека и навечер ќе има можност да се прошета со новиот шинел.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Тогаш спогодбата важи, нели? – Важи. Се колнам во името на господа Исуса Христа.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Гласот пак му стана пријателски. – Добро, – рече трговецот. – Ќе ви дадам сѐ што ќе посакате. – Сѐ што ќе посакам?
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Сонува. Погледот му станал како кај тешко болен човек.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Еве, направив нова мешавина на тревки. Би требало од ова уше поарно да му стани на чупето.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Салото под елекот закитен со тежок сребрен синџир му се бранувало од задоволство додека ја гледал толпата обземена од тапа љубопитност, пред секакво чудо и сите што му биле и што ветувале дека ќе му станат купувачи на басма, шајак и јамболии можеле да се восхитуваат и да му се чудат - коњот пиел вино од поило и по команда се исправил на задните нозе.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Единствена грижа му стана како да открие што е тоа што тие сакаат да им признае и потоа да го признае брзо, пред мачењето одново да почне.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Гласот му стана речиси мечтателен. Занесот, лудачкиот ентузијазам, сѐ уште му се гледаше на лицето.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Сега му стана јасно, дека токму поради тој друг инцидент реши денес ненадејно да дојде дома и да го почне дневникот.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Таа му стана физичка потреба, нешто што тој не само што го посакуваше, туку сметаше и дека со право му припаѓа.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Сега кога се препозна себеси како мртов човек, му стана важно да остане жив што е можно подолго.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Неговиот глас неверојатно се измени, а лицето му стана истовремено и строго и непријателско.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Но во тој момент значењето на предметот сличен на маска, што беше прицврстен на неговиот преден дел, ненадејно му стана јасно.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
А што сѐ превиде тоа ковчеџе откако пред многу години го купи и му стана составен дел од неговиот живот; се фрлаше во разни превозни средства завиткано во вреќа за да не се гледа, да се заштити или да се носи полесно кога одеше пеш или кога му го даваше некому да го носи; не ретко му служеше да ги потпира на него плеќите или главата на разните железнички или автобуски станици чекајќи воз или автобус за некаде; да седи на него како на столче на палубите од бродовите во долгите деноноќни пловења; да го товари на коњи, магариња и камили по патиштата каде што само тие можеа да одат, да се изложува на ризик, да си го става на коцка животот поради неговата привлечност и будење љубопитност кај разните луѓе што го придружуваа или со кои доаѓаше во допир; да го продава кога ќе немаше пари и пак да не го продаде за да не се одвои од него; да му ги менува или крши катинарчињата кога ќе ги изгубеше клучињата, да го чисти и дотерува кога ќе се наводенеше од дожд и снег, да му го повраќа сјајот, убавината; да им го остава понекогаш на газдите како залог додека дојде до пари за да им ја плати станарината; тој му беше единствен сведок, придружник и другар во патувањата носејќи налепници од разни места и хотели.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Но зборовите на мајка ѝ како ќе биде утре само таа в село писмена; како ќе може да чита „големи книги"; да пее в црква та дури и писарка на спаијата може да му стане и да вади добри пари, — сето тоа ѝ даваше кураж да издржи и редовно да ја посетува школата.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Јас не знам што му стана нему.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Тој немаше никакви поплаки. Не зборуваше ништо.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Заради маѓијата, уште од раѓањето, Анко го облекуваа во женски алишта, му ја пуштаа косата да му расте долга, му плетеа плетенки, се дружеше и играше со женски деца, и како што растеше - добиваше женски манири, се однесуваше како женско, дури и гласот му стана тенок, женски; се интересираше за плетење, везење, за шиење.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Не му стана лесно, но му олесни кога го префрлија во логорот за бегалци каде што остана цели шест месеци.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Не само што немаше со што да почне туку во случајот се бараше прикаска, цел роман, што ќе ги пополни сите овие веројатно триста празни зелени страници податливо легнати тука пред него. (Само ако му стане и кога ќе му стане!)...
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Откако стана, се зами и испуши една цигара, одеднаш сфати дека нема што да прави и му стана здодевно, а не можеше ни да помисли да се врати в постела да прелегне и да се обиде да презаспие.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
До својот гроб, ако овие тули може да му станат гроб.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
И - очите му станаа матни, лицето суво, чекорењето бавно и тромаво.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Ја одведоа, потоа собата му стана една огромна челуст полна со неподносливо пиштење на тишината.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Откако виде дека секретарот Јаворов, а и Трим Тоска, не реагираат, тој си помисли дека имаше нешто што не ќе може никогаш да му стане јасно.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Рано во воденицата, Трајче и мајка му станаа. Станаа и Евто и снаа му.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Утредента Трајче и мајка му станаа порано.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
- Кога одеше во Струга, во самарчето од коњчето носеше писма кај чичко Талета, а кога се враќаше ваму, одговор. На Трајчета сега му стана јасно.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Ноктите му станаа модри, а потоа црвени.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Икар сигурно знаел што го чека во височините уште пред да си ги врзе крилјата, но штом се вивнал во небото, височините му станале желба, во него се родил духот на севозможното.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
А Лидија, која живееше на подолниот кат од неговата зграда, му стана најдобрата пријателка.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Еј, каква жалост! Што му стана на овој стрико, па ништо да не му купи!
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Којзнае што го боцна, што му стана?
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Светилката се угасна. На Ѓ му стана непријатно.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Има среќа Пеличка, си вели во себе баба Перса, а Пелагија е принудена да се врати во годините наназад и да стигне до она ритче во средината на селото Долнени од каде се гледаше куќата на убавата и питома учителка со мал дефект на едната рака, која, заради ујот на Ангелина да расипува животни радости, не му стана жена на младиот претседател на селскиот Одбор!
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Не ја беше видел, а сѐ уште јасно го гледаше нејзиниот лик и по тоа знаеше дека ќе му стане судбина, дека што и да направи, каде и да бега, со неа ќе мора да се сретне и да го стори тоа што му е пишано.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
На ибн Пајко му стана дури некако незгодно од толку многу бегови, аги, муфтии, мули и улеми.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Има што да видам, двете мои колешки од факултет кои најмногу ме мразеа и кои се чувствуваа конкурентни тукушто му станале пријателки.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)