му (зам.) - светка (гл.)

Меѓу лисјето на лозницата сега му светкаат радосни ѕвезди над неговото ложе.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Прилегаше на окапен глушец, а окрвавени од пиење очите му светкаа под качкетот. Заби гнили и ситни.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
На појасот му светкала како змија остра сабја.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Од далеку повторно ја гледа Аниса качена на коњ, на истиот коњ што е на сликата: силен бел пастув, влакното му светка на сонцето, се прелива, како скапоцен камен; гривната му се вее развиорена.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Други конструкциски детали почнаа да му светкаат во мислите и секој детаљ беше откритие и од голема важност.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Се креваше тоа грдо сподобие на прсти пред нас, и окото бело му светкаше, и насмевка на лицето му се јави.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
На градите му светкаше ударничка значка.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Да му се гледаат сите 32 зуба и очите да му светкаат у знак на добродошлица; у спротивно – го бркаат од работа...
„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)
— Ета лаж, вели Фирсов, а лицето му светка, како да носи маска, двојна кожа, безбоен лак.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Ти ли си Бесното, ми вели, а мустаќите ко струни му свират и му светкаат од росата што му се нафатила на нив.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Застана пред мене со стиснати тупаници како да ќе ме нападне, со мака задржувајќи го солзите што му се нафатија по клепките. Ја стискаше со заби долната усна, очите му светкаа, беа однатре запалени.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
- Јас еднаш сум се родил, вели војводата, и еднаш можам да простам, вели, а ножот уште му игра во рацете, ко сок на летен припек му игра, ко змијско око му светка седефот.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)