му (зам.) - одговори (гл.)

Дури тогаш домаќинот го позна и радосно извика: - Ти ли си, бре Гоце? - Јас, ами кој? - му одговори Гоце.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Трговецот му пристапи поблиску и му одговори: - Јас сум трговец. Купувам свињи.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Му одговорија градските жители: Тоа е гробот на божјиот човек, кој дојде од Јудеја, и го навести она што ти го правиш сега...
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
- Чекаме прес конференција - му одговори едната.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Кога го прашал Ворхол дали сака при­казна, заплет, тој му одговорил дека не му е потребен заплет туку инцидент.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Тавел во текот на 1965 напиша неколку сценарија (Sui- cide, Screen test 1 и 2, The life of Huanita Castro, Drunk, Horse, Vinyl, Hedy, Kitchen).
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
„Се обидуваме да не им правиме проблеми на луѓето”.  „Однесувајте се како и досега, Ели”, му одговори градоначалникот на рабинот.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Рабинот го погледа Карер под око и задоволно потврди со главата.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
- Сестрата, со сета загриженост, како спрема тешко болен, му одговорила: - 41 степен, господине!
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
- Носиш ли ракија, цигари, - ме прашаше Мите. - Не, - му одговорив. - Тогаш ќе земеш нешто од мене, - ме замоли. - знаеш, Германците не пуштаат повеќе од едно шише ракија.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
- „Да не мислеше дека те довеле овде да те мазнат, бре зевзек“, - му одговори началникот озабено, но сепак назидателно.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Тој извика силно добар ден, ама никој не му одговори.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Што можев да правам? Дали можев да му одговорам на Миќо за една ваква смислена нискост?
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
- Таа работа ние ќе ја свршиме ... - му одговори Коле. ***
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Ќе му го доведеме на мудурот, шо знае нека му праве — му одговори Лесната и тропна на вратата за да му отвори стражарот. Му рече дека има работа кај мудурот и овој го одведе.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Е море, си ода, бацко Толе, си ода, бре, млада су, ми се сака да носа, да јада локумчиња, шиќерчиња? — му одговори таа слободно и му намигна со левото око. — Зар тебе не ти се каснуа пиленце?
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Арно ќе направиме и ние да се префрлиме на таа страна, — предложи Петре — ќе го фатиме Ореовец мое и Крстец.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— А сега, ако су јас домаќин и ме почитувате за таков, повелете сете кај мене в село на госје, — ги покани Толе сите и си го јавна Белчето.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
И уште истата ноќ и тој се раздели со Стоја и Петка и тргна со Андона кон Крушевица, откаде го зеде со себе помалиот свој син Велјана да не падне и тој во рацете на агите, како постариот Трајко кој веќе, заради татка си, беше затворен пред една година.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Излезот го нема никаде — побрза да му одговори Борис.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Ќе останат и за нас Турци, мајка му стара, ќе протепаме колку да сакате, не брзајте многу! — Им рече на другарите.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Дури бимбашијата го претресуваше мало Мариово, Толе се врткаше по старо Мариово преку Црна.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Сакам јас ќаа да бидам, та да се подучам како се пасат брави — му одговори Мирче.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Големо нешто, господин конзуле, големо. Нека кршат глава каурките, туку сега помагај, — му одговори Мито и во кратко му ја опиша положбата на Шаќира и Ѓура во Прилеп.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Некои од другариве сакаат да останат како Даме што направи — и покажа на Перета и други нивни едномисленици, кои веќе беа определени во својот став по ова прашање, та дури веќе и на една страна стоеја.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
На Толета не му ни требаше повеќе.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— О, ош ѓелдум, конзул, ефенди, ош ѓелдум — Му одговори намрштен кајмакамот на турски, па заврте на македонски.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Ги прибра Толе и другите четници и, речи си, уште неизмиени казаните во кои се вареше манџа за аскерот, тој со сета своја арамиска тајфа се истресе една вечер во Градешница. (Тука му беше повеќе врталиштето).
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Не си прав — му одговори Толе. — Луѓето со таква сила и здравје не треба да го ведат својот јак грб.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Јас веќе немам збор во селото. Лаже, мате, отио напред.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Митра стана снаа на Стоја Цуцулов, а Толе — најстар негов син и продолжија да си живеат.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Дури ќе стое лејката, јас одовде не мрдам — му одговори Толе и се раздели од него, испраќајќи го до Плетварски Дервен, да не го згаштат уште тука агите.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Нека добредојде сега и Бахтијарица, лели сме блиску до Дренска — му одговори Толе и нарача јадење за тој ден.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Главно е сега да и довардиме главите, та за главабашии, буљукбашии сете веќе сме печени, — му одговори Толе и ги раздели на четири чети: — Еве ти, Стојо, земи и виа твојте орленци, марулчани, мојте крушевчани и чанивци пет шест души, и држи а Маргара, до кај Будимеш.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Арно си поминаме и ние, бериќатверсан. Тука се, кај стоката на колибата — му одговори попот задоволен што му услужи на Толета и со тоа го покаја оној грев од Маргара.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Само уште некој ден ќе ти бидеме гости, не плаши се нема многу да ти додеваме, — му одговори Гарванов божем навреден од неговата остра постапка.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Нека оди кој кај сака; вие гответе го јадењето! — ладно му одговори Толе и ги собра другарите да се напоручаат убаво „оти ќе имаме троа работа денеска" — им рече.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Чекај, уште не е доцна, може и тоа да биде. Не брзај, тебе многу ти се брза насекаде, — му одговори осорно Борис.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Нарипаа четниците од Толета и Андона, дојде и Толе со Андона и Ќосото и почна да се чуди.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Да оплескаме барем тројца аги, да не бидеме на зијан — му одговори Шаќир и почна да стрела. Се заврза сражение.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Сигурно е поминат штом не се врати, — му одговори Ѓорче.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Најпосле мудурот проговори! — Што мислиш, Сефко, по оваа работа?
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Ќимс'н сен? — извика војникот, но гледајќи го попот на коњот и жената по него си промрмори нешто за себе, во кое време Толе му одговори: — Бенјим папас ефенди, — и не запирајќи го коњот помина крај војниците откои едниот ја изгледа похлепно Митра и му ја покажа на другиот: — Бак, бак, кардаш, ѓузел ѓелин.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
—Не сакам да ми помагаш, море, токо да не те лаже ѓаволот да ме издадиш, та за помагање нема што да ми помагаш ти мене, кога ни сам не можиш да се поможиш, — му одговори остро Толе и пак го нападна што беше причина баш тој — Бешот — Толе да влезе во Организацијата и да земе учество во борбата, која по трагичниот свршеток се претвори во црни резилаци и срамови, од кои еден дел и Толета го притискаа.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— им проговори Ката на децата, а нему му одговори: — Море, ами како сме!
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Ене а златната, нѐ чека, — му одговори Толе и покажа со глава кон Сливина(Планината со густа борова гора), која ги чека сите оние што не сакаат да го ведат грбот и да ги собуваат шалварите на заповедите од Мефаила и другите властодршци.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Прочитав, мудур ефенди, ама не ме израдува многу — му одговори кратко јузбашијата и, седнувајќи на покажаниот стол, ја извади кутијата со тутун, та му понуди на стариот Арслана.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Ајде излегујте да не печите таму како риби на жар.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
За час опсадата зеде големи размери.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Ами вака што да му одговори?
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
- Само што не се платеници на ЦИА туку на домашни лигуши - му одговорив.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
- Добро де. - Не може луѓето пешки да одат на богослужба - му одговори свештеникот и му рече на Метакот да се покае за избувливоста.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
- Се враќам од град - му одговори Метакот, кој на јануарскиот студ носеше капуљача на глава.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
- Колку е киселава вода? - праша џет сметерот. - 25 денари - му одговори продавачот.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
- Е па оди во Кур маркет - налутено му одговори продавачот.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
- Ќе видиме дали си виновен или не си - му одговори џандарот и му ги врза лисиците.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Господин Горлож! ... Се исправав за да му одговорам и покрај ужасната тежина на моите торбишта...
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
ПЛОТ - Плотин му одговорил на Платон: „Кога ќе ме плесне похота (плотта бара!) рипам плот, одам на плоштад, уверавам по плочници, ја наоѓам госпожа Топла, „може ли за две-три плочки?“, „може“, океј, плотун испалувам и чао.“ Тогаш Платон ја повлекол теоријата за платонска љубов.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Аргир крена глава, го погледна, но не најде збор да му одговори.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
- Не, се нервира Никола, со визиткарта ќе му одговориме...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
- Да... Одвај чујно му одговорив: размислував за наравоучението, што тој го извлекуваше од приказната, но кое го имав заборавено јас.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Ако доживеал стрес, тоа можело да биде само од добрините што му ги сторил! - така размислуваше па, со задоцнување, му одговори на Палигоров: - Велиш, тежок дијабет?!
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Му одговори ледена тишина. Ја затвори вратата.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Знам како треба да работам - му одговори Бојан.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
- Ало! Од слушалката никој не му одговори. Само се слушаше - Ти-ти, ти-ти...
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Вера на тоа му одговори: „Ако мислиш да се враќаме дома, јас повеќе во овој платен пекол не доаѓам“.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Можеби малку се изненади кога жената речиси наосилавено му одговори: „Колку сакаш да ти трае еден сервис!?“ рече таа.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Султанот може да се допраша, рекоа, кај валијата, кај битолскиот грчки владика, оти ние наш немаме, дали заслужувате одобрение за ѕидање, а тие налутени дека сте ги прескокнале, да му одоворат дека не заслужувате, па и овој пат ништо да не направите.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Веруваше дека нема да му одговорам.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Не можев а да не му одговорам.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
- Сталин беше осуден и во својата земја! – не знам од каде црпев храброст да му одговорам.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Директорот на нашиот театар и не помислуваше да му одговори задржувајќи ја истата насмевка – клише.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
„Изјавата на другарката Басотова не го објаснува она најбитното: дека токму таа мене личо ми се пожали дека и е одземена спомнатата скапоценост и ме замоли да и помогнам да си ја поврати таа скапоценост бидејќи само јас можев да посведочам дека во далечното лето на 43-та ја имав гледано кај неа и тоа повеќепати.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
„Останувам при тврдењето изнесено во мојата пријава“, му одговорив на иследникот.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Синото му одговори: - Стрпи се малку, рано е за пролет.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Го гледав зачудено и не знаев што да му одговорам.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Немав волја да му одговорам и молчев.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Пред да му одговорам, стаклената врата на куќата се отвори а низ неа истрча грамадан жена.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Кога Филозофот го прашал слепиот од каде знае што е напишано на штичката, кога тоа што е напишано сочинето е со букви за него незнајни и неразбирливи, овој му одговорил: „И кога допирам запис од писмо непознато, јас знам какво собитие е запишано; така, кога ми ја даде штичката со твоите букви, јас видов дека за мене тие знаци се непознати; но сепак разбрав за какво собитие говори записот.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
-Смисли начин да ги одвоиш! – му одговори старецот.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Стоилов му одговорил дека владата е против ЦК.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
„Нема место за било каква загриженост, господин директоре - му одговорил комесарот.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Кога егзархискиот митрополит Синесие отишол да моли за ослободување на некои затвореници, Хилми-паша му одговорил дека таквите “чесни“ луѓе, трговци и учители ги извршиле динамичните атентати во Солун.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Што ќе му одговорам ако ме праша зошто го сторив тоа.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
„Тоа сега не е ни важно… Се враќаш денес.“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Не знаев што да му одговорам. Молчев.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Алајко и Мире не му одговорија, само со погледот му дадоа на знаење дека не се дојдени по добрина, туку со сериозна задача, која треба да се реши и изврши веднаш, неодложно и на лице место.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
- Далеку е тоа, Петре, му одговорил Иван, мене тешко ми паѓа со мислата таму да отидам, а не по патишта да одам, по небеса да летам ...
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Ако нѐ прашаше некој Турчин што сме – ќе му одговоревме дека сме или „каури”, т.е. неверници, или „раја на царот”.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Турчинот ќе ни дојдеше во куќата, ќе се најадеше, ќе се напиеше и ќе ни речеше: Бре ѓаур! ај донеси ми тоа и тоа! – ќе му одговоревме: Сега, беим!
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
- На прашањето му одговорив со прашање.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Черчил му одговорил: „Не можам да дојдам на премиерата, зафатен сум, но ќе дојдам на првата реприза, доколку ја има“.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Некој праша како Превер можел да ѝ го знае името кога вели дека не ја ни познавал, а некој друг му одговори со прашање: зарем поезијата мора да се гради на расчистена и логична фактографија?
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Само јас останав, а и мене ме бараат за да ме убијат!“ Оти нему Бог ќе му одговори: „Не си само ти!
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
ЛУКОВ: Веројатно, додека го пишувал... мислел дека со ова парче хартија ќе го потресе светот и ќе го присили да му одговори на прашањето: „Како е можно човек што сиот живот го следел својот идеал, да стигне до тоа да стане убиец на тој ист идеал?“
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
„Како прво, генерале, вие и во гробот преферанс играте, како второ, ние на вас плу-ка-ме“, скандираше Клиневич.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
( - А што е воопшто, тоа сатира? - ја праша Преведувачот Помошничката, која си лежеше покрај него. 212 okno.mk
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
- Тоа е естетска категорија, креативна постапка и... - му одговори Помошничката на Преведувачот и го почешка по грбот, што на дотичниот не му дојде лошо.)
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
„Почитуван господине, ве молам да не се заборавате“, му одговори генералот.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Мачката му одговорила: - Не гледаш ли? Мене по стопати на ден ме тепаат, па не сакам да знам.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Знаеше дека ќе мора да му одговори. Дека еднаш ќе мора да го стори тоа.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
- Тогаш ние заминавме... - Та тоа е најумното, што можете да го сторите сега, - му одговори Змејко.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
IV. Нему не му одговори, иако се обиде дури и да си ја подигне раката и да му намавне на тоа старче.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
И,сега тој може да му одговори нему гласно и со намавнување, а потем бригадирот Језекил продолжува по разгазениот снег, со долгата пушка на повисокото рамо, додека тој во себе довикнува по него да излегува и тој понекогаш напред и да разгазува, да не го остави постојано да го цепи снегот само Претседателот, бидејќи тоа знае ѓаволски да измори.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Од сѐ срце сакаше да му одговори. Оние сите го очекуваа тоа.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
- Ајде здраво ооо Змејко, - довикна Претседателот. - Среќно, - му одговори.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Челикот му одговори со тих, остер лелек.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Му одговорија заедно, како деца, а потем и тие отидоа надвор и се миеја во снегот.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
А таа му одговори: „Отидов да се лечам. Имал тревки за сите болести“.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
така после и Бугарите нѐ држеа понастрана, првин ни дадоа да подработуваме околу казаните нивни, околу јадењата и Стеван Докуз стана поразговорлив, почна и тој да арчи зборови: ами судбина, Мирче, ќе ми рече, така ни било пишано, а јас ќе му одговорам: да му се мочам во писалката на тој што напиша така и Стеван ќе ја сврти главата и ќе земе да трупи дрва и да дроби компири и ќе џвака нешто-што било, - ќе прежива со устата, оти тој кога сака и колку сака може да огладне, колку што сака не може само да се најаде, гладта, ко кучка му стои на желудникот, во дупнато решето водата николку не стои,
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Имам една рана, вели, некаде внатре, не знам каде е, ама много ме боли, ме пржи. Умот ми го свалува, вели. А јас не знам што да му одговорам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Не знам! Не знам! Истражувај малку, следи го ритамот и тропањето и ќе заклучиш, дали клучот го имаш само ти или и некој друг, - му одговори Рада кратко и мудро.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Соговорникот треперливо му одговори: – Знам дека ништо не сум сторил.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Бесконечен миг ги чекаше зборовите и чудото. Парацелзус не ни трепна.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Во срцето ѝ биеја камбани.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Ништо не му одговори. Сети дека образите ѝ се бледи и студени, па во тешка достага му се молеше на Бога да ја упати, да ѝ каже што е должна да стори.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
- Не слушај ги, - рече куќата што воздивнува. – Таванот и подот во мојава одаја се такви.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Ти со мисла, јас со мисла, продолжив. Ќе се разбереме, ќе се зближиме.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Те слушнав, безгласно му одговори утот. Како ќе зборуваме – немтуречки?
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Таков и бев, зашто не сакав со подбив да му одговорам на таванот.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Му одговорив гледајќи го ококоравено: - Пак ќе го гледаат сонцето, Трифун Трифуноски!
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Колку можев помирно, благо му одговорив: - Не беше славејче, - му реков и јас земен, однесен. Излуден.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
- Не, - искрено му одговорив, - но сигурно сум го заслужил, илјадапати сум имал право на него, - сакав да му речам, но замолчев за да не го засмејувам.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Како да беа во синџири; нозете тешко им се одлепуваа од земјата. „Што има во таа каса?“ Одеше бавно за да може да ги израмни чекорите со нивните. „Пари“ , му одговорија со безбоен глас. „Во челични каси не се чуваат игли за шиење.“ Рапава смеа му заигра под грлото.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Иван го гледаше в очи. „Што имало?“ И пред Отец Симеон да сфати што му одговори, осети тап, непознат удар под окото.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Томето, гореше од возбуда и радост. Веднаш седна да му одговори: „Почитуван Петар, твоето писмо го примив со голема радост.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Буш му одговорил дека треба да ја остави судбината на Арафат во рацете на Бога.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Шарон го информира Буш дека повеќе не се чувствува задолжен да го одржи ветувањето што му го беше дал во март 2001-та дека нема да го гиба животот на Арафат.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Ќе имаме многу работа, му рече на Татко, откако овој се напи вода, и без да му одговори на Камилски, земајќи ја листата на заемките од персиско потекло, пред да започне да ги чита најкарактеристичните, рече: Персискиот јазик, како и балканските јазици, за разлика од турскиот и арапскиот јазик, припаѓа во групата индоевропски јазици.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
„Ме позна?“ праша. „Те познав, Марко Проказникот“, му одговори.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
На известувањето двете, речиси во ист глас, со кикотење му одговорија: „Ти си мачор чорбаџиски.“
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Методија праша што треба да помогне натаму, но Симон му одговори дека не треба ништо, дека е добро што свршиле работа и го извади пријателот од влезот надвор и таму отпростум испија двајцата по една ракија.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
- Но Христос му одговорил: - Јас што правам сега, ти не разбираш, но подоцна ќе разбереш...
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Повеќе не ја препраша. Не му одговори со зборови ни другиот ден. Ја измачуваа многу прашања.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
- Треба да се советуваш со лекар - специјалист. - Веќе бев, - му одговори Марша раздразнето.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
— Ти дојду, господин коркар војводо, — му одговори Ѓуро иронично, иако неговиот живот зависеше од Милана.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Доста беше го запознала Илка со овој план, но плашејќи се да не ја расипи сета работа, се истрча пред него и му одговори на Трајка, милувајќи си го Толета по главчето, кое мирно цицаше на левата града — Море ами . .. шо да велиме ние, браче Трајко?
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Стале очигледно се израдува и му одговори: — Ами, ако велиш ти, оче Арсенија, да остана, да остана.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Помина ден, поминаа два, Крчо се виде со Неда оддалеку, и се насмеа со претпазливост да не го забележат другите деца што беа со него; таа на ист начин му одговори и ги наведоа обајцата главите.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Стале одвај го дочека прашањето и веднаш му одговори: — Ами ако можа да го извада лебот, оче, оти да не сакам.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
На поп Петка му одговори на здравоживото ладно, бидејќи одамна се караа по семејни причини, и му го покажа со глава малиот Крчо со неколку зборови: — Еве, го, го доведу, ама гледај да не го нападиш па оти со мене ќе си имаш расправиа.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
— Си дојду, Бино, си дојду, но не по твоа желба, ами по моа, — му одговори Јован на даскалот Бина, сега претседател на Јовановата општина, и почна да си шета, слободно, во својот стар војводски реон.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Тој со полна уста му одговори на Стојана: — Море јас се жени, брату, и се оджени, токо гледај сега побарај ти некое пупулче тебе да те прожениме, да ти се наиграм на свадбата.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
— Па добро, кад ти хоќеш шуму онда буди шумар у твојој шуми, — му одговори началникот и му стави во задача сега пак тој да ги брка комитите во таа иста шума, во која него толку години го бркаа мулазимот, Рашид чауш и Шарен Мустафа, а во последно време братучед му Бино.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Попот прочкрта со забите и ја заврте главата настрана да не го гледа не кадијата, ами новиот бег Јунуса, кого уште кога се предаде го позна дека е ланскиот калуѓер од света Богородица и толку го замрази, што не можеше да му го гледа суратот, па ништо не му одговори на кадијата. – Не зборуваш, а? – му се врекна кадијата.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Едниот го праша другиот: – Велиш ќе си достои кадијата на зборот? – Таман работа еден кадија да кршне – му одговори другиот. – Тогаш не за бадијала ја јадевме горештината летоска.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
А знаеш што му одговори мајка? – Откај да знам – небаре зачуден ѝ одговори Стојан. – Вака му одговори таа: Што има за Анѓа да мислиме?
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
– Да гледаш живи луѓе да се печат, зар може да биде неинтересно? – му одговори аџи Рампо, сега Рифат-бег и тој вадејќи ги своите бројници што ги донесе од Ерусалим кога отиде да стане аџија.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
– Mope, ако е за вода, ефенди, седнете, седнете, ене ја Попова Чешма, ладна е како мраз; ќе ви донесам една стомна, напијте се – одговори старецот и погледна со очите кон ниското куќаре, небаре бара стомна, да ги ислужи ефендиите, но војникот што зборуваше по каурски не дочека забитот да проговори, ниту му го преведе на турски одговорот и предлогот од старецот, ами сам му одговори: – Ефендијата сака вода од Бренското Чешмиче.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Ги прашаа уште колку време ќе проведат овде, а тие му одговорија дека зависи од тоа колку бргу ќе ги проучат терените...
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
„Утре ќе се чуе“, му одговорил обивачот.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Обивачот му одговорил, „Па, гледаш дека свирам“, рекол.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Таа го виде неговиот мрак во огледалото, неговите сомневања, неговата непогрешливост; се сврте и му одговори на мракот во неговите очи.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Заради жена?праша друг. Заради жена, му одговорија.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
„Јас повеќе би сакал, докторе, да објасните кој пукаше во вас.“ Не му одговори.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Што знаеш? Сѐ, му одговори. Сѐ. Го милуваше мојот 'рбет како да е нејзин.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Случајниот собир луѓе не му одговори и тој безволно и полугласно го повтори прашањето.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Гледаа во водата под себе. Ја мразиш ли? повтори. Не знам, му одговори.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Чекаше внуците нешто да му одговорат.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
- Добар конак сте нашле - рече Горјан. - Добар, кога поарниот ни го изгореа Германците - му одговори Евто.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
- Млекото го продадов, ама Германците ми ги зедоа парите! - му одговори Трајче; - Мајката нивна, кучешка! - опцу Евто.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
- Ќе си одите - му одговори Планински, зеде седум-осум платна од падобрани, му ги даде на Евта и рече: - Овие падобрани ќе ги разделиш меѓу сиромашните селани во Мацково.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
- Не! Којзнае дали имаш право овојпат! - ќе му одговорев.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Дури не најде за потребно и да му одговори.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Здраво – ми дофрла. Не стигнувам да му одговорам затоа што е веќе кај свијокот.
„Младиот мајстор на играта“ од Александар Прокопиев (1983)
- Ќе ти појаснам – продолжи Хорацио Цвикало. – Разликата меѓу големиот малечок човек, замисли го на пример амбасадорот на Америка, Русија или Франција во нашава држава – имаш чест да се запознаеш со нив преку ТВ екраните, и малечкиот голем човек, некој што можеби си го возел во ова такси, не сфаќај ме суетно, не мислам на себе, значи разликата меѓу едниот и другиот е, просто кажано, во начинот како го решиле судирот меѓу личната духовна конституција и она што се нарекува судбина.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Но, Прокопија, според бате Иле, му одговорил неуплашено: Татко, иду куде чичо у меану у град Куманово.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Врати во лер, па го отвори прозорецот од својата страна до четвртина: Да влезе малку свежина. Сопатникот, за чудо, ништо не му одговори.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Но најстрашното веројатно се случувало токму во тие моменти кога тој очекувал совет, согласност а можеби и насрчување, а нему молкот му одговорил, никој друг.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- Ти имаш ли памет! - му одговори тој, - тие нивните деца едвај наоѓаат време да ги бањаат, не па тебе.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
Никое од децата не се реши да му одговори.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Најдо помисли и вака му одговори: - Навистина на мака си, ма си изел што не се јаде и сега ќе тргаш!
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Никое од децата не му одговори.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
А и ред е во сонот да му одговорам на ангелот со обетка од цреши близначки на левото уво: вистина ли било се што било и која е горната граница од животот кога човек станува сирак?
„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)
Му одговорив дека сакам да знам каков е. Сите срамежливо се насмејаа.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Ништо не можев да му одговорам, сѐ беше премногу вистинито.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Кого попрво да слушаш и кому да му одговориш кога те испогазуваат и те оглушуваат од сите страни!
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Еленскиот хор му одговори: - Држ’ се, стопанину, во името на твоето непопуштање, а за твоја победа ние ти држиме палци.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Меѓутоа, конзулот му одговорил дека ќе биде многу тешко лицето Х да се сретне со Хитлер затоа што дури и самиот конзул не се надевал дека ќе има шанса да се поздрави со него.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Меѓутоа, му ветил на Меклин дека тој ќе го вложи својот авторитет да им се стави крај на таквите активности.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Но конзулот се надевал дека ќе има парада и рекол оти ќе му претставува задоволство лицето Џ да се најде во ложата со конзулот од каде што би имало добар поглед кога ќе поминува Хитлер.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Тито, од своја страна, кој сигурно не бил во целост запознаен со она што се случувало на територијата на Македонија, на Меклин му одговорил дека сето она што се случува во Македонија се случува без негово знаење или одобрување.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
На полуматурската вечер ја покани на танц, а таа му одговори мавајќи го со топчиња ископани од носот.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
На тоа дедо ми му одговори вака: - Едно рулче магарето на Петрета не го претоварува, а ако претка таму, Петре ќе знае да му го сврти умот да му оди таму каде што треба да му оди.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Ние сите станавме на нозе, а дедо ми му одговори: - Дал бог добро, Геро.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Потоа многу беше интересно кога Петре Питропот од псалтирницата ќе исчатеше нешто, а попот однатре од олтарот ќе му одговореше со пеење.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
- Тука,- реков, ама тој не ме дочека да му одговорам туку влезе во портата со магарето и детето качено на него.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
- Јас сум Ведан, - му одговорив и се стрчав повторно меѓу децата.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Токму зинав да му одговорам, кога еден, со многу црвени мозолчиња по лицето, којшто сè дотогаш стоеше настрана, се нафрли врз мене и ме кутна.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Тој се вцрви од лутина и остро му одговори: - Прво и прво, не ми се обраќајте на - ти, не сме паселе овци заедно, а второ и второ, внук ми има само девет и пол години и билетите ни се во ред.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
- Јас не сум Ведан, туку Молња, - грубо му одговорив, и не прашувај многу, јас командувам, разбра?
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
- Се разбира, - му одговорив гордо, а си помислив со ужас: - Што ќе дојдев да не се вратеше татко ми...
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
- Се разбира дека имам, - му одговорив.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Јас веднаш како санитарка му ја преврзав раката, а тој ми рече: Сега, нема ли да ми кажеш дека ме сакаш, а јас му одговорив: Ќе се земеме ако останеме живи.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Само, ми недостигаше глас да му одговорам на повикот. Бев занемена.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Каде беше толку долго? – ме праша брат ми, несвикнат да ме гледа да се враќам сама од шумата. - Во Гоа! – му одговорив кусо.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- И Дена е овде! – неочекувано викна таа. – Бреза е со мене, а јас сум Дена! – викна уште еднаш и посилно од првиот пат.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Не се ни обиде да ме потпрашува.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Ама јас воопшто не ни бев, збунето му одговорив.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Ми се јавуваше понекогаш. Немаше да му одговорам на повиците, ако моите работи не беа сѐ уште во станот во Битола.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
На тоа му одговорив: - Никогаш не реков дека сум совршена.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Друго е дека отсечно и одлучно му одговорив со рамнодушно НЕ со големи букви.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Му одговорив потврдно. Знаев дека го одбра вистинскиот начин да ми го привлече вниманието и сето тоа ми го чукна умот, во еден многу краток момент.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
- Ене го на јарболот! - низ смев му одговорија морнарите.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Синото му одговори: - Стрпи се малку, рано е за пролет.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)