ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

Другар му лежи настрана, бедрото му е поцрвенето како од мозолчиња, ретки влакненца му светкаат на сонце - убога растителност.

„Мислителот, кому неволјите на заедницата секако му лежат на срце, подобро би направил себе си како цел да ја постави вистината а не заедницата, бидејќи на неа посредно и на подолг рок со вистината, па дури и со горката вистина, ѝ се служи подобро отколку со едно мислење што смета дека треба да служи за сметка на вистината, а всушност со таквото порекнување на најстрашен начин однатре ги разорува основите на една вистинска заедница.”

Раката му лежеше врз еден бројчаник со рачка на горната страна.

Еден ден мајка му лежеше. Ништо не ѝ беше но сепак заради нешто лежеше.

Веќе дланката од десната рака му лежеше на земја, а со левата беше фатен за пушката така што можеше да стане веднаш по Србина.

Крај нозете постојано му лежеше кучето што го водеше на прошетка низ град.

По дома најверојатно му се обраќаат со некоја традиционална сложена кунг-фу именка како на пример „Мал Змеј“ или „Голема Лама“ (мада некако најмногу му лежи да го викаат „Средна Кригла“, и тоа онаа мала и дебела од цирка 0,33 децилитри).

Тајната која му лежеше заспана во дното на душата почна да му се витка како некоја змија.

Очите му лежеа прикриени во дупките, како некои кожурци.

Другиот сам си го читал саатот и увидел дека платил за отприлика 6 месеци однапред, па дошол да се пребива со ЕВН, и да бара камата за парите што му лежат кај нив.

На пример, другар ми Виктор. Режисерот Виктор Врапчевски. Како деца, му дадовме прекар „Врапче“ и сè уште така го викаме. И добро му лежи.

Русокос, со сини очи и белоблед, сличен на овдешниот поет Фахри Каја, не толку слаб колку тесноколк, да поверуваш дека дошол од некоја земја на северните народи или дека коренот му лежи негде зад Карпатите, го напушти градов пред петанесетина години и отиде таму од кај што дошол, според неговата увереност, некој негов подалечен дедо, бег, воин или патник кој се оддомил во непозната и покорена земја и оставил потомци.

Санџак-бегот ја присобра со бастунот книгата што му лежеше на миндерот.

Во главата му лежеше тежината што му пречеше да се отрезни наеднаш и да ја сфати својата положба.

Тој одново се зафати да ја прогонува смртната ладнина во телото на својот другар. Запарност му лежеше на плеќите.

На клепките му лежи лепливата тежина, не можам да ги отворам.

Онисифор Проказник гледал зад неа, во древниот ѕид на манастирот. Врз едното око му лежело густо перче коса.

Во некаква мртовечки зелена светлина што му лежела од другата страна на очите гледал танконог белец со проѕирна кожа како удира со копита крај гол куп месо на својот господар, потоа со нечујни скокови доаѓа до јама на чии запалени гранки догорува облеката на неговиот јавач, ја крева муцката кон небото и пишти со детски глас; под гранките догорува мртовецот и никој не ќе знае кога ќе му ја најде черупката дека жилата на челото била сечена - нејасна вина, ништо повеќе, грч на душата што се јавнувал само ноќе; гори мртвиот Дмитар-Пејко, коњот ја издолжува уште повеќе танката шија, копнее по сребрената 'рж на небото или му се моли на некој коњски бог да му ги исцери раните од селанските секири и колови; на жилава гранка зад карпите под кои пред тоа била дружината се мавтаат на ветар скинати узди.

- Небото е ваша утеха, рекла игуменијата. - На земјата ѝ се стопани богатите. Реков - немате толку камења.

Како и секогаш, врз едното око му лежела густа коса, перче слично на дел од животински опаш.

Онисифор Мечкојад во тие мигови чувствувал дека нешто однатре го присилува да се исповеда некому, да бара воздишка на разбирање и збор што ќе го утеши здрвен и со болка во петиците.

Онисифор Проказник се свртел кон него со строгост на постар иако, како и другиот, не можел да има повеќе од триесет и три или четири години.