му (зам.) - излета (гл.)

Остро гомно му излетува од газот.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Магвампот се лула на неговиот задник, телото му се грчи во флуидни бранови.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Од грлото, не сакајќи, му излета извик.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Како им го најдов толку грд: кривоног, мршав, со расипани заби, смрди на алкохол и мириса на ливанто, со расклештена смеа, со очи крупни како да сакаат да му излетаат настрана.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
- Каков град, види ја државата бе. Никој не води рачун за ништо.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
- Тоа го знам! – му излета („тука беше искрен“, си се пофали, ама патникот како ништо да не забележуваше, тука само го чекаше следното прашање). – Па, те стигна ли?
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Ги чекаше аџи Герасим службениците и чаушите, ама накитот од вратот и прстите на жената сѐ повеќе се намалуваше, и кога ибн Бајко се наведна врз дупката да види што се случило таму, пред очи му излета една белегзица право во рацете на воскарот, летна како оцет да испарува и ја снема.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
На Калча му излета кус и засркнат крик.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Божем си имал анумка, некое младо девојче, сето во свила го облекувал, го мазнел, како кукла го дотерувал, но еднаш, свртувајќи се во сонот толку лошо го притиснал со својот голем стомав што душата му излетала наеднаш; не втасало кутрото девојче дури ни да писне.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Како да поверуваш на толкава несмасност?
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Беше ужасно уморен, збркан, срцето сакаше да му излета од градите.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)