Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Нашите застрашени детски очи беа управени кон човекот со долго црно кожено палто и со долги мустаќи, кои му даваа строг израз, дури и кога на лицето ќе се појавеше здржана насмевка.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

„Се пазари со Јована?“ „Се пазарив“. „Да не му даваш пари предвреме“, рече Бамбо.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Тој пропис му се допаѓаше зашто му даваше и нему можност да се правда и му ја смируваше совеста пред недоверливите погледи и замолкот на пријателите што таа политика не ја одобруваа, но во напливот на суровите времиња не се ни осмелуваа да ја коментираат.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

- Нема да му даваш штом е пијан. - Не е тој пијан, туку е луд.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

- Крчмарот нема да му дава. Крчмарот е одговорен што му дава.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Тие дни му даваа само леб и вода, но Толета повеќе го истошти бессоницата, оти немаше каде да се испружи да преспие.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Пржено ли пиле, јајца, младо л' тл'сто јагне, млеко ил' кисело, л' пресно, баница ил' мазник, или пресен леб домашен, в подница испечен, пресно ил' сирене, ил' масло кравско или овчско, сѐ, што сакат ага-Турчин, сичко да му дават.

„Крвава кошула“ од Рајко Жинзифов (1870)

А неговиот воз на спасувачки санки во Das Rudel, 1969, ја сугерира потребата за спасување и за исцелување на раните од детството.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Ова било симболично враќање во неговата када од детството.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Понекогаш единствен начин за опоравување од траумите на детството е повторното раѓање, кое ја рекапитулира траумата, но на човекот му дава и можност за нов почеток.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Бојан често се распрашуваше кај деда си за имињата на околните места кои укажуваа на едно далечно минато, на поинакви времиња, а момчето сакаше да се нурне во тоа минато, да ја разоткрие и запознае и од таа страна својата сакана долина, но и дедо му даваше нејасни, колебливи одговори, што значеше дека многу работи и тој не ги знае.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Никако не му даваше можност тој да ја покаже својата толку многу голема готовност да биде сервилен, па мораше само да ја следи како некој виновник.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

КАТА: (му дава од комадот на Јанкула.) Повели, стрико Јанкула, касни.

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Гумениот душек беше надвор, како и платнените креветчиња спружени среде оној карактеристичен мирис на блиското есенско согорување на билките.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Впрочем и јас, во минатото, на сонот му давав предност, иако потоа, при првото будење, па и тогаш кога будењето ќе се случеше во никое доба, не се стеснував да му се навртам на првото лапало што ќе го напалав во темнината.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

По пат на компромис, нерегуларностите му даваа на тоа лице провокативност и егзотична магија.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

„А сега види, пријателе мој. Од Советот за алкохол имам овластување да не му давам на муштеријата да пие ако сметам дека испил многу.”

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Црвеношијки, златошијки, врапчиња беа вгнездени и доаѓаа во грмушките; верверички и шарени верверички се искачуваа и спуштаа по гранките на дрвјата; ласици скокаа од ѕид на ѕид; млади крастави жаби потскокнуваа во воздухот за да уловат инсекти, и неотровни змии посегнуваа по краставите жаби; бубачки и инсекти брмчеа на сонце; а ноќе воздухот шушкаше од ноќните пеперуги кои со своите крилца удираа во прозорците, во месечевите и запурничави ноќи атмосферата светкаше и танцуваше со милиони трепкачки фосфоросцентни светулки кои на местото му даваа небесен изглед.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Имаше во него нешто старо, некаков печат на прерана старост, иако под брчките (особено често го брчкаше челото, што заедно со очилата со ефтини рамки му даваше изглед на млад старец) се гледаше дека тоа е лице на дете.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Беа сиромашни: Земанек се трудеше и да работи (покрај училиштето), па често одеше да помага во една кафеана; му даваа по некој денар, а тој беше вреден и со ноќи остануваше на работа.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

„Од еден питач слеп, кому, како и на секој питач дланката му е благајна Христова, оти кој на сиромавиот му дава – на Христоса му дава, разбрав дека светите мошти на светецот велик сѐ уште лежат в море.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Го привлекува извештаченост во секој можен облик – што го навестува тврдењето на Зонтаг дека „суштината на кампот е неговата љубов кон неприродното: кон извештаченоста и претераноста“243 – и сјајно игра улоги.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Пол е неавтентичен и стерилен, неумолив лажго и фантазер, со заблуди за грандиозност. Животот би си го дал за неприкосновената возбуда да помине една недела во стариот хотел Волдорф-Асторија во Њујорк, длабоко самопотврдно искуство што му дава „чувство дека искористил колку што можел, дека го проживеал животот за кој бил скроен“ (135).

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Скриениот дијамант во џебот на старецот не му даваше мир.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Ако некој ме прашаше дали повеќе сакам да патувам со воз или автобус, јас секогаш му давав предност на ова првото.

„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)

Лесно ранетите сами слегуваа на копното. На мостот стоеше војник и на секој му даваше ќебе.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Доаѓаа лекари, му даваа инјекции од кои му доаѓаше сон на очи и целата снага му снеможуваше.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Го сонуваше отец Лаврентиј: еве го, сам на вечерна ги лови буквите во воздух, додека силен ветер ги позема и ги дува накај езерото, на сите страни на светот, околу големата вода.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

И виде библиотекарот Филип Филиповски: лето е, 918 година, а по пустите падини на Источна Македонија ита во претсмртен час отец Лаврентиј, во искината мантија, кон Бело Езеро.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Оној ден кога требаше да тргнам на мојот прв училишен час, стравот ме натера да ги измолам моите родители да ми дозволат да останам дома.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Нашиот татко ни се приближуваше единствено кога ни ги раскажуваше животите на Ное, Јаков и Мојсеј преточени во детски приказни и налик на бајка, а и понатаму ни остануваше далечен, постојано свесен, како што се свесни некои од луѓето кои направиле нешто многу подоцна од мигот кога требало тоа нешто да го сторат, за разликата помеѓу едно и друго време; нѐ гледаше нас, своите деца, кои бевме помали од децата на неговите деца од првиот брак, и можеби таа негова свесност беше најголемиот јаз меѓу нас и него, јаз кој нѐ тераше да го викаме „татко“ а не „тато“, „татко“ кое звучеше како – „господине“; не годините, не верата која тој ја имаше а која нам не ни ја даде, туку свесноста дека нешто направил предоцна и тоа предоцна е преголем јаз, беше она што му даваше форма на згрченост на секој негов гест, секој негов збор го правеше да звучи како предупредување, секоја негова топлина ја смрзнуваше уште пред да се упати кон нас.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

На платната беше учипчил некој необична темнина која фосфоресцентно светеше и му даваше уште поголема мистичност на просторот.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Турција ќе вели оти таа сѐ што може да направи ќе направи и направила, а повеќе не можела да направи затоа што комитетите не му даваат на населението да се успокои, а во една земја каде што сѐ е во воена состојба сите добри намери на владата се рушат од спротивставувањето на немирното население; а ако воената состојба се продолжи повеќе од една година, реформите ќе застарат по наша вина и ќе се закопаат.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Руската влада секогаш му дава полна слобода на рускиот печат да печати статии по сите прашања до тогаш до кога некое прашање се разгледува и не е примено никакво решение по него.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

149. Сите го мразат Волкашина за неговата улога и влијание врз Уроша, но царот му верува, македонските големци: 70 кралеви и банови, според народните песни, му веруваат и му даваат 70.000 војска со нив да умре на Марица за царот и „српското име”. 70.000 души војска од 70 кралеви и банови!

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

ЛУКОВ: (Му дава знак на Методи да замолчи и го отстранува во аголот.)

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

(...) Авантуристичкиот лик на големиот литерат Марино можеби и не е некаков крунски сведок, но тој кнез на ласцивноста барем нè донесе до препознавање на некои симптоми - еротската опседнатост која на „маниристичкото делување“ му дава специфични импулси.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Овде, значи, не се „пресвртува“ само платонската идеја за Љубов - туку ad hoc се извртува и христијанската морална теологија.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Но, нешто во него не му даваше, заради својот празен сандак, да дозагуби докрај сѐ свое за ловот.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Зад иконата во собата, Висар наоѓаше црковни книги; читајќи ги, му стануваа сѐ поинтересни: соништата сега му беа исполнети со рајски убавини и чуда; тие книги сега не му даваа време да размислува за смртта, за стравот од Зенула; престана да размислува што ќе биде кога ќе му го забуца куршумот Зенула: како ќе изгледа тој бодеж: ќе личи ли на трн, на игла или на врв со нож; и кај може куршумот да го погоди: ако го погоди во нога - ништо, ако го погоди в рака - пак ништо; знае дека можат луѓето и без рака и без нога; но ако куршумот го погоди в глава, в срце, што навистина се случува тогаш со човека: како настапува смртта, како изгледа тој миг?

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Сонцето како течно злато се разлеваше по водата, блескаше, ги опсенуваше очите; Висар тешко се приспособуваше кон таа силна светлина; од шумот на веслата дивите патки пркнуваа пред нив и се преселуваа понастрана барајќи мир и спокојство; Висар му го вртеше грбот на сонцето и ѕиркаше во водата која ги менуваше боите спрема длабочината на езерото и гледаше во јадиците и канџите што ги спушташе Трајан; кога ќе се занишаше конецот, Трајан го креваше нагоре, го собираше и му даваше знак на Висар дека е фатена риба; Висар трепереше од радост и ѕиркаше во водата да ја види рибата; кога рибата, влечена нагоре, ќе дојдеше во погорните води, ќе почнеше да разлетува и да шета дè ваму дè таму, правејќи секавични движења и обидувајќи се да го скине конецот; но колку што конецот се собираше и ја доближуваше до чунот, таа сè понемоќна стануваше, ги скротуваше своите напнувања, чувствувајќи болка од јадиците и канџите во устата; тогаш Трајан отсечно ја тргнуваше нагоре, а Висар го потклаваше оршето под неа и ја внесуваа во чамецот; потоа го проверуваа другиот конец и почнуваа да го тргаат и собираат; рибите скокаа во чамецот, пласкаа со опашките, подзинуваа по воздух, а потоа се отпуштаа и се смируваа.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Ќе го затруете детето. Мед треба да му давате...

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

- На човек му е убаво кога не го пушта работата, велам јас, кога не му дава да мисли на лошо.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Сака да ја запали и цигарата што му стои на увото, ама нешто го запира, не му дава.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Не му даваат дури и да се докаже, да се домоли.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Никого не го дослушува, никому не му дава да се доискаже.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Не му даваат дури ни убаво да офне: „Оф, мори мајко“ , да рече.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Не сонував: долгата абердарка му даваше сила да се чувствува голем и силен и да се смета за вистински челник на дружината.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Така е, Тој не ќе ги остави да ми го ископаат срцево и да му го пратат како подарок на некој дамкав и `рскавичав реонски секретар што остарел предвреме од алчност додека му грабал и ништо не му давал на животот.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

На вратата од станот ги пречека Саво, убав строен маж, на кој белите влакна му даваа посебен шарм.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Во деновите до венчавката во ниту еден момент, со ниту еден гест, не ја откриваше својата тага. На секој ден му даваше нова боја.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Бидејќи Ксавиер тукушто беше стигнал во Јапонија и бидејќи требаше долго да проповеда пред да успее некого да преобрати во христијанската вера, засега немаше ниеден верник што тој би можел да го искушува.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Но тоа му даваше можност да ги искушава луѓето на тој начин што со нокотот ќе црта крстови и ќе ги претвора во злато.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Во пишувањето тоа се одвивало со помош на таканаречени „детерминативни“ слики кои се ставале зад напишаното, и му давале смисла, а самите не се изговарале. (Ibid.,стр. 18): „Кога египетскиот збор кен треба да значи „јако“, зад неговиот алфабетски напишан глас стои слика на исправен маж; кога истиот тој збор треба да изразува „слабо“, зад буквите кои го прикажуваат гласот следи слика на стуткан, омлитавен човек.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Морам некого да го галам мајчински, да му давам нежност. Да бакнувам, да воздивнувам од сакање.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Имаше тепање, улогата му даваше шанса пред сите на мртво да го претепа ранетиот партизан, Кејтеновиот син.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Марија, гледајќи ја грижата на Богдан кон нејзината миленичка, често му даваше по некоја пара или подарок.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Кучето го негува како чедо; постојано е со него: каде оди тој и него го води; му дава што е најубаво за јадење, го храни исто како што ги хранеше кучињата во Пансионот. Игра со него, го дресира.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Којо Пипиле му даваше памук да стави во ушите и му велеше: „Ќе свикнеш...

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Кога ќе го видеа дома облечен со алиштата од умрените, го соблекуваа уште во дворот, не му даваа да влезе во куќата, му ги фрлаа алиштата в река или ги палеа, а него го ставаа во корито со вода и го капеа.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Со него заедно плачеше и мајка му и не знаеше што да му направи; му даваше насила да цица, но тој ја отфрлаше брадавицата од устата, ја стегаше устата кога му даваа со сила лајче со чај од тревки; му врзуваа амајлии против урок, нагаза, нави, шенци, клиње, не знаејќи од што му иде лошината; му облекуваа кошулче од немо дете, му ставаа камче во лелејката од пресушена река или поток за да му пресуши плачот; го шетаа од раце на раце тропајќи во тенеќе или бутин за да го ошеметат, но ништо не помагаше.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Како да меси тесто, темницата на сѐ му даваше поинаков облик.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Во мојот живот, како да ја наследив татковата и семејна судбина на егзилските парадокси, кои секогаш на животот му даваа сосема подруга смисла и го поставуваат во некакво неразбирливо и апсурдно наттрчување со неумоливата историја.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Беше повеќе игра на посакуваните симболи отколку на текот на реалноста која не беше толку идилична колку што се посакуваше...

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Така е, Тој не ќе ги остави да ми го ископаат срцево и да му го пратат како подарок на некој дамкав и 'рскавичен реонски секретар што остарел предвреме од алчност додека му грабал и ништо не му давал на животот.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Таа на некој начин требаше да му дава тежина на сфаќањето дека Стојан владее во полза на најширокиот интерес на народот. – Ќе ја ставите и сега за јубилејот?

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

Му удираа шлаканици, му ги сучеа ушите, го кубеа за коси, го тераа да стои на една нога, не му даваа да оди на мокрење, му вперуваа жестока светлина во лицето сѐ додека од очите не му потечеа потоци солзи; но целта на сето тоа беше просто да го понижат и да му ја уништат моќта на докажување и на размислување.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Немаше кибрит, но стражарот кој никогаш не ја отвораше устата и кој му ја носеше храната, му даваше да запали.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Ако сакаш некого, го сакаш, и кога немаш ништо друго да му дадеш, ти и понатаму му даваш љубов.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Неговите очила, нежните, немирни движења и фактот дека носеше старинско сако од црн сомот, му даваа некаков неодреден изглед на интелектуалност, како да е човек од перо, или можеби музичар.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Му даваа дури и топла вода за миење.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Кој на таков пргав јавач џуап ќе му дава кога узди ќе притегне на седлото седнат?!...

„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)

15. КОЈ ЧЕСТО СМРТТА ЈА СПОМЕНУВА, ПОМАЛКУ ГРЕШИ - човекот со тоа на животот повисока цена му давал, уште ако е и бавчованџија тој напросто би решил и кромидовата главица да ја смета за човечка глава...

„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)

Сега стана јасно дека злосторот не му давал мир, дотолку што, изгледа, Партијата, интерно, му ставила забелешка што не ја дочекал веќе испратената наредба одозгора во врска со масовните стрелања.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Десет дена не го напушташе слабоста Симона. Му давав лекови што ги донесов од градот и му ги завиткував нозете со крпи во оцет. Температурата слабееше, но пак се појавуваше.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Тој ми потврди дека било така, но не му даваше значење на тоа. Само рече: Абе, детински работи!

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

XIX Како што наближуваше учебната година со која Богуле требаше да го заврши училиштето, така Мил сѐ повеќе го задржуваше Богулета кај себе во лабораторијата, не оставајќи го многу да се шета со другарите, да го губи попусто времето, туку му даваше нешто да работи во лабораторијата, да го упатува постепено во науката, објаснувајќи му по нешто што е достапно и разбирливо за Богуле, да му ја потпалува фантазијата и желбата за наука.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

И дури вујко му Ѓуро му даваше кора и печено бравско месо да јаде и го убедуваше дека уште е малечок за комита, Крсте сѐ повеќе се намуртуваше и уста не му се отвораше — не му се каснуваше.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

А си мисли во себе: „Ако не зема и за Петка, тој ќе си мисли оти зе, та сака од моите да му давам.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Шо правите вие двајцата сами беќари: Кој ви замесуа, кој ве приперуа? — и собра сили та заврши: — ами не барате ли некоа сиромашка, да се прожениш, та на татка ти не му дава закон шо не му дава.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Тазе поповите се познаваа како мариовци уште од порано, та бидејќи поп Илија се наоѓаше во „грчки“ центар — во Битола (што му даваше кураж), колку го сретна Пројчета во тесното уличе пред дуќанот на Мушона Евреинот и Ристета бѕовиќанецот, застана пред него и почна да го навредува и предизвикува: — Оче наш, прчи паш, вати мачка за опаш . . .

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Пред очите ѝ никна она малото Крле попово, на кое му даваше тиква, кора и јајца заедно со нејзините деца и ѝ излегоа пред паметта сите стари планови.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Некои општествени теоретичари сугерираат дека треба да се зборува за „доцен модернитет”, додека јас му давам предност на терминот „постмодернитет” кој поттикнува поголема интелектуална одважност - ослободувајќи ве од врзаностите за одредени артикулации типични за модерните времиња.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Вие можете да се држите настрана, од надвор да набљудувате што се случува и да употребувате нови концепти, артикулации и модели.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

А кога и тие не му даваа, купи неколку пишиња од селската продавница и ги држеше скриени на разни места: во плевната, во грмушките во бавчата, во кокошарникот, во трапот од реката.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Кога ќе му се присакаше на Китан да пие, викаше да му донесат, тропаше на вратата, напињаше да ја скрши. Но тие не му даваа.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Меѓувреме му се случуваа необјасниви работи. Чиниш провидението му даваше некакви знаци што тој не ги разбираше.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

„Ништо не ми е украдено, ниту пак нешто имам за криење, ами дали навистина некој можел да ја гибне пљачката или мене така ми се причинува – не знам!“ рече Едо брезничанецот и пак продолжи на начин на кој како да му даваше време на авторот да се соземе: „Ако бил некој, кој може да е тој и што барал да ми влегува дома!

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Меѓувремено шанкерката како да не го забележуваше, како да му даваше доволно време да ја разгледа и да се реши.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Никако не му даваше рака на дуовникот за да го носи Силјана со себе на Божи гроб, чунки сакаше да арчи пари за него повеќе отколку што му чинеше ругата.

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

Глупаво и непотребно. Боги му беше другар на Борјан, му даваше да го гали, не му лаеше.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

„Задоволството во текстот“ (Р.Барт) на Александар Прокопиев овде не завршува, туку започнува.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

3. Градови Она што му дава препознатлив белег на творечкиот профил на Александар Прокопиев во целокупниот негов раскажувачки опус, тоа е своевидната опседнатост и безрезервната приврзаност за урбаниот сензибилитет.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Непропорционалноста, на прв поглед, меѓу главата и телото доаѓаше поради двата израстока: шишарката на главата и нагласениот подбрадок, кои му даваа некој сериозен и тажникав израз.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Мацко чекаше да му дадат ужина, чекаше ручек, но никој ништо не му даваше за јадење.

„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)

Имаше секакви мислења: едни велеа да се реши никој да не му дава на Лумана ништо, па макар колел и бесел, други беа да се отепа, трети да му се стори тоа на Бошка Манев.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Ќе му давам поголем дел, си рече, и не му подвикнувам како досега. Не заслужил.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

И баба му така му вели кога му дава да пие од оние горчливи лекови. Но Зоки ништо не вели на ова.

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

Гладен е, не може да биде погладен, но инаетот не му дава да слезе од масата. И, што да прави?

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

Втора слика: Изземена и сама со ишмукан страв се одлучувам без предрасуди да му се обратам нему цел живот што го имам одозгора тоа сум јас, му велам мојот прв израз му давам интимен знак со порозни простори во говорот небото ми одговара и ги пушта на повидок своите начичкани светлости, своите рани зашто, обата без сон полноќе најдобро си ја поимаме судбината да не се допираме.

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

АРСО: (Како за утеха.) Па, најпосле, едно сонце нѐ грее. Сите пиеме со уста, безбели.