му (зам.) - викне (гл.)

- Ништо тоа не ме интересира.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
- Не, бре тоа! - му викна налутено кајмакамот.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Требаше да одам да побарам кутија цигари, кога Жабе од ќошот му викна на продавачот: „Чане, дај му на Симона едно пиво, нека се олади“. Она „нека се олади“ го нагласи.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Веднаш застана на место и му викна на Колета. — Запри а гајдата, бре побратиме, да си го видиме есапот со вој пес! — И сам го извади брчалото.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
- Велко, чаша за комшијата, - му викна Владо директорот на келнерот и префрли рака преку рамото на дајреџијата.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Но тој не стигнал ни да зине, кога таа удрила со бастунот по масата: - Слушајте, началниче, му викнала со страшен глас, - ако не го отпуштите веднаш оној некадарник, ќе летате и вие одовде...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Мајката напиша на едно ливче: „Утрово му викнав на Димчета да си ги врзе чевлите, само што го изговорив тоа ми се врза јазикот.“
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
И кога ќе видел татко оти не запира со свирењето, ќе му викнел да слезе и со некое ноже ќе му ја дупнел гајдата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Не знам како да му викнам, како да му речам, што да му речам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Трет нивни мртовец, рекол во себе давајќи му некое посебно значење на броењето небаре потоа полесно ќе можел да пресмета колку живи останале на целата човекова земја, но веќе сметката се менела: видел како паѓа уште еден од последен истрел во таа битка и видел како двајца од две страни со неприфатливо исти движења и исти искривени лица збрцуваат еден во друг презашилени алатки на смртта, едниот сличен на мртовецот пред неговите нозе, другиот неповторливо сив и влакнест, со обетка на увото.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Му фрлиле ноќеска јамболија врз глава и му викнале со ластегарки. Кога плачел и молел...“ „Молел. А Елин е.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Со задоцнување за кое и не бил свесен му викнал на имењакот со замав да го одбие нападот потоа да боде или со втор замав ... и сѐ така, ако викал или ако нешто говорел.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Бездруго го намердале.“ „Ами, ти ќе му простеше.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Сигурен ли си?“ му викна бегот. „Погледни го убаво ако бараш дерман.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Не исправајќи се, избезумен од надеж дека го дочекал мигот во кој ќе се прости од маките, голиот поп без двоумење покажа со рака кон домаќинот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Сатурн се почувствува смртно повреден. – Тоа е типична реакција – го утеши раководителот. – Наскоро ќе помине. Но, не помина никогаш.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Не оставајќи ѝ време да реагира, ја повлече со левата рака, а десната ѝ ја стави околу вратот и му викна на Сатурн Волшебникот: – Одете си! Сатурн побегна избезумен.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Клучот од онаа страна на бравата двапати крцна, во празнината останаа само куќните шумови обесени на ѕидовите како ненужни крпи. „Дојди вечер да пееме“, му викна Отец Симеон. „Го славам роденденот на мојот прадедо.“
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
ЉУБА: Па еве што ќе направам: ќе му викнам дека јас него го сакам, дека сѐ беше грешка, дека сум готова да побегнам со него на крајот од светов...
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
- Како, млекарче? Го продаде млекото? - му викна Евто горе од чатијата.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Кога стаса на Велјановата Ливада, му викна на коњчето: „Стој, Дорчо!“ Коњчето послушно застана.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Офицерот го фати за уво, ја отвори вратата, му удри една клоца и му викна: - Хинаус!** - и го истурка надвор.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Кај Универзална, девојките се најдоа на тротоарот пред да стигне да им одговори со „догледање“, а пониската му викна на таксистот, кој сакаше да им врати кусур: Не треба. Награди што нѐ препознавте!
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Откако сосема го повлече стапот во дупката, Зајачето му викна на Волчко: - Се предомислив, не излегувам, не им верувам на твоите остри заби!
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
- Молк! - му викна и му се доближи толку многу што Нумо почувствува мирис на евтина колонска вода и брилјантин.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
А Мартин долго по ова се држеше на страна од сите деца во селото, зашто ретко кое да не начекаше момент и одненадеж да му викне: - Јатак!
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Кога ќе му викнеш, не се врти веднаш, туку ќе прислушкува да види дали ми е гласот познат.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Штом ќе му викнев: „Буц, бррр, буц, бррр“, - тој веднаш ќе го изостреше погледот.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Ќе седнев на него чатал и од горе ќе му викнев: - Буц бррр!
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
- Тато, - му викнав, - дојди малку нешто да те прашам!
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Татко ми ме носеше в раце и плачев толку силно и клоцав со нозете што еден човек му викна на татко ми: Лазо, зошто детето не го остави дома, само го мачиш!
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)