му (зам.) - вика (гл.)

Еден од мајсторите се правдаше дека мастерот, како што велеше тој, му е искривен. Тогаш, смени го мастерот, му викаше Симон.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Штом го забележа, веднаш стана, замавна со бастунот што стоеше пред неа по човекот и почна толку силно да му вика и да му се заканува, што тој брзо се оддалечи, избега...
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
- Лангач, Лангач! - му вика Митре. Но тој молчи и не се враќа.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
И како што му викавме на пилотот на спортскиот авион што кружеше над градот: пушти чичко летки!
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Кон ужина пристигна и засилувањето на Бахтијара и со него Велиага од Маково со своите катили, кој од „Бучкур" почна да му вика на Толевиот четник и другар Петка Кормакот од Маково: — Предај се Петко, брееееееј!
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Еве шо: јас сега ќе запала цигара (оти на човек без цигара ноќно време патролата не му викаше ни да застане, ами веднаш стрелаше на него, сметајќи го за комита) и ќе слеза до Мачкарови, та ќе му кажа на муљазимот дека на бичкијата дојде Толе Паша.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Ќе го дигне аскерот ошче ноќеска — одговори Митре.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Но место предавање Петко му запна еден куршум и коњот падна под агата, а тој старски побегна назад за Маково, оставајќи го Бахтијара сам да се расправа со бунтовниците.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
- Мора да збркаш нешо со камен - му викаше неговиот колега од факултет Спасе.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Сашо го гледа штркот и му вика: - Пушти ја, пушти ја, бе! Штркот не се ни помрднува.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
- На мачорот му викам. Нема врапче, - ѝ објасни Мишко.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Таа ги слушна неговите зборови и го запраша: - Што нема и кому му викаш?
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Затоа и го викаа Козето, затоа и дечиштата му измислија песничка и дека беше малку шантрав во одот, небаре пајка, му скандираа: Анѓеле, Пајчето, кај ти се, гуските, да ти ебам мајчето.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Секогаш кога ќе сретнеше некого да работи, му викаше: - Мее, се козиш, се козиш, будало? А за кого? За џандарите?
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
ДЕПА: Ама што ти треба тебе да расправаш дека Бугарите му викале на маче коте.
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Му викам на Анѓелета, задоцнети сме...
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
А знаете што сакав да кажам? — Бугарине! Бугарине му викаат на маче коте!
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
- Побргу! - му вика таа. Арсо мигум се најдува зад Ана.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Фатија да пијат и луѓето што никогаш не пиеле, та кога започна снегот да се топи го газеа и му викаа: „Аха, бегаш, бегаш, мајчето твое!“
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
„Што ѓавола правиш ти...” му викаа од власта на Бандо, „ништо не фаќаш, ништо не носиш...?“
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Меѓу старците што ги собра зимата, отиде и Тренко Шаин, дедо му на Тасе Шаин.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Луѓето избезумени од веселба, од радост, ги отпетлуваа панталоните и му викаа на господа: „На, господе, на!
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
„Зошто не го отепаш?“ му викаа луѓето на Делин.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Јас му викам да застане, а тој не се свртува, не ме слуша.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Јас, пак, му викам, а тој само трча, наближува.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ангеле, Ангеле, му викале децата, стани, не преправај се, му викале, а тој ни да мрдне ни да претне...
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Му викам, а тој не ми се одзива, не го слуша кукањето мое.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Згора на тоа уште и ќе се лути и ќе му вика на Јошета побрзо да му крши од оревите и побрзо да му ги чисти јатките. 16
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Што ти е, море, Здравко, му викам, и го фаќам по лицето. Обравчињата ми жежат на дланкиве.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Што му викаат уааа!
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Го гледа Којо Пипиле растрчувајќи со кучето низ дворот и му вика преку плотот: ”Ист си како дедо ти Аврам...
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
„Какво куче!“ му викаше Богдан. „Зарем не се насити на кучиња во Пансионот... Зарем не ти дојдоа до глава...
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
- Ах, проклето! му викаше Кала на кучето и по цел пат го колнеше.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Но Мил го држи и му вика: - Успокои се, татко, јас сум...
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
- Проклето! - му викаше Богуле - Зошто лаеш на дедо...
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Потоа почна да му вика: - Вие сте на нивна страна. На страната на тие нелуѓе!
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Заправо, единствената убава асоцијација што театарот ја буди во мене е сеќавањето на Пепи Мирчевски кога играше некоја античка драма на Охридско лето, а актерскиот костум му го беа накитиле со кондоми полни со вода - ние му викавме: „Пепи, пази да не се запиеш некаде со кондомиве“, а тој ни одговараше „Не ми е мене страв да не се запијам, страв ми е да не се заебам!“.
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Клисарот Нестор им велеше: - Нека биде како ќе биде... Само да не дојде до полошо... - Зарем полошо од ова...? - му викаа тие.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Учителот додека деновите беа убави, наставата ја држеше надвор, во природа; но кога зафатија дождливите и студените есенски денови, бараше да му се ослободат училниците за да продолжи внатре, но командантот му викаше: - Какво школо...
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Клисарот Нестор им велеше: - Нека биде што сака... Само да не дојде до полошо... - Не коби... - му викаа тие.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
- Не коби, врагот да те земе! - му викаа луѓето и фрлаа кофи со вода по засирената крв да ја измијат.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
А оттаму, кучкините синови, има таму една шепа од нашинците кои имаат големи уши и долги јазици, па и на лајното му викаат папо.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Сега тие не само што му викаа јатаче туку и други пакости му правеа.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
„Сега!“ му вика Геро со крената рака како командант на топовска батерија.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Кому му викаш, Воскресијо?
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Некој влегува, а Фирсов му вика, речиси клика: — Давај седис, Тимјановна гаварит по руски.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Дојди, му викам. — Излези, пичка ти мајчина, ми вели и ги откопчува панталоните.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
(Матеј пушта многу гласна музика. Долга пауза. Борис нешто му вика на Матеј. Матеј го исклучува магнетофонот.)
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
- Абраш, - чув како му вика Чавка на водачот.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)