му (зам.) - бев (гл.)

Трошоците за спорот влијаеја на Величковски при помислата за покренување на тужбата – затоа што, сепак, не се работи за малку пари.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Но, сепак, овие трошоци не го премислија, затоа што сумата на неисплатени плати му беше неопходно потребна за да ја направи толку потребната хируршка интервенција на срцето.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Процесните трошоци беа одмерени на 6.000 МКД (околу 100 ЕУР) и, откако првично судските такси ги плати синдикатот на „Алумина“, подоцна тие паднаа на терет на туженото претпријатие.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Конечно, во ноември истата 2006 година, таа стана правосилна и извршна. *
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Пред продажбата на претпријатието постоеше синдикат и Божиновски беше негов член, но – од моментот на продажбата до денеска – тој увиде дека синдикалното раководство е тесно поврзано со раководството на компанијата, и наместо да помага, во многу случаи тоа практично им одмогна на работниците!?
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
На директорот му беше сеедно за иницираниот спор против претпријатието и тој делуваше како воопшто не е засегнат.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Во второстепена постапка, судскиот совет (во состав Љ. Неделковски – претседател, С. Спасеновска и П. Поповски), со Пресуда ја одби жалбата како неоснована и ја потврди првостепената одлука, донесена во корист на вработениот-тужител.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
За времетраењето на спорот, по негово барање, имаше изречено „времена мерка“ и на работникот Анчевски му беше исплатувана 50% од вкупната плата за целото времетраење на овој спор.5 Жалбена постапка до повисокиот суд немаше, а пресудата е спроведена доброволно во дадениот париционен рок.6 Вредно за напоменување во овој случај е тоа што работниците меѓу себе имаа изразено чувство за солидарност, пожртвуваност и активизам покажан при организирањето штрајкови поради континуирано доцнење со плати и кршење на работничките права.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Единствена светла точка на постоењето на синдикатот е „џентлменскиот договор“ постигнат помеѓу вработените и „реномираниот“ купувач, тој како иден газда – во наредните пет години – да не врши никаква промена во однос на бојот и систематизацијата на работните места.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Величковски веќе не работи во „Охис Филком“.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Поточно, тој и за времетраењето на спорот, правно гледано, не беше во работен однос бидејќи своето работно место го напушти уште пред да го покрене судскиот спор – кога, од страна на тамошното раководство, му беше понудена отпремнина во вредност од околу 2.000 ЕУР за „доброволно“ да го напушти работното место. 182 ***
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
А како причина плус за ова, покрај ликвидацијата,5 се јавува и смртта на сопственикот на СТД „Јасмина“ – со што настанува фактичка состојба, поради која не може да се оди понатаму со присилното извршување на побарувањето, кое иако правосилно и извршно, станува ненаплатливо.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Разочаран од самиот судски систем, а и од целокупниот институционален систем воспоставен во државата, тој не ја гледа добивката од сето ова и вели дека во иднина, доколку би имал повторно прекршување на неговите работнички права, тој воопшто не би 239 покренал судски спор!?
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Имено, тој веќе имаше добиено испратнина од осум плати, во висина од 245.472 МКД (4.025 ЕУР), но беше оштетен за над две и пол илјади евра кои му следуваа, но не му беа пресметани и исплатени.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Во мај 2002 стигна известување за можност за преместување на ново работно место како проценител на штети и ризик – во Секторот за големи клиенти, каде му беше понудена и поголема основна плата (околу 30.000 МКД).
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Пред покренувањето на спорот таа не преговараше со директорот, а по групното обраќање до Трудовата инспекција, од таму не беше преземено буквално ништо.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Приказната на Јаневски, донекаде, има неуспешен крај... Тој не ја доби оштетата што му следуваше и му беше досудена, ниту пак доби ново работно место.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Конечно, во јануари 2009, Врховниот суд го одби овој вонреден правен лек на работодавачот и ја потврди исправноста на прво­ степената и на второстепената пресуда во корист на Митревски. 65
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Трошоците околу судскиот спор т.е. висината на судските такси не влијаеја одвраќачки при помислата дали тој да тужи, затоа што тогаш најде средства за да ги покрие овие издатоци.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
После изрекувањето на конечната одлука од страна на Врховниот суд на РМ, на работодавачот НУЦК – Битола му беше наложено, под страв од присилно извршување, во рок од осум дена, да го врати Митревски на работа.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Копија од пресудата на Врховниот суд на РМ, не му беше доставена на интервјуерот.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Тужениот работодавач, иако ја прими тужбата, воопшто не прати одговор на истата во рокот кој му беше оставен и со ништо не го оспори побарувањето.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Тој го уби мојот Џеки!
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Така дишеше, со целото тело, што се чинеше како во себе да го впива целиот воздух.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Вадим се прпелкаше на подот, а старецот никаде го немаше; Наташењка притрча до брата си; лицето му беше изобличено и тој се прививаше крај нозете на сестра си; раката му се тресеше.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
На земјата остана сега веќе засекогаш неподвижниот леш: но лицето веќе не му беше онака скаменето како за време на неговиот мртов живот; беше изобличено со грчот на човечки страв и надеж...
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Краста: Да, да. Баш тој Беки кој во филмовите глумеше хоштаплери, што впрочем и не му беше тешко зашто и самиот беше таков.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Наташа брзо излезе во градината каде што се наоѓаше визбата, по вино.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Но самиот од тоа не чувствуваше никакво задоволство, и погледот му беше тежок, нималку детски, како кај нилски коњ.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Маргина 37 113 Бабата: Тоа му беше паметно, Џеки и онака беше дртав!
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Тики: Беки, кој ја играше главната улога во?... 124 okno.mk
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Тој навистина се наду и со некаква услужна страст се тапкаше себеси по големиот мев; го правеше тоа бавно, тешко, очигледно му беше напорно да ја подигнува раката; солзи често му течеа врз лицето; но тој веќе ништо не разбираше. Маргина 37 67
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
И најпосле нешто се прекина... Старецот во себе слушна пеење и здогледа непрегледна трака како доаѓа и го прекрива целиот свет... Неговата душа заминуваше во нова, непозната сфера на постоење... 80 okno.mk
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Наскоро стекна глупава навика да шета по градот, дури и наутро. Маргина 37 75
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Тешко некој сега да можеше да го препознае: по заминувањето на семејството, лицето потполно му беше променето, стекнувајќи морничав, формиран неземски израз. Маргина 37 75
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Вадим, збунет, стоеше крај масата; татко му беше крај него; месечината го осветлуваше.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
На старецот пак непријатен му стануваше Петја: тој се тркалаше по тревата, како ѓаволче, притрчуваше ту до еден ту до друг мртовец и ги влечеше за уши.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Испуштајќи го виното, таа сомнабулично јурна во собата.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Виде една натоварена кола со јамболии од козји долги влакна, се вовлече меѓу нив, така што само носот му беше надвор.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Очите му беа оџагорени, мислиш пред себе видел дух!
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
- Никако, ние не ги изневеруваме пријателите. –рече Владимир насмевнат до уши, му беше мило што ме гледа.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Во вреќата на сведочење се насобра премногу материјал, но никому не му беа потребни тие докази, затоа што со нив неможеше да се задоволи гладната уста на народот!
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Никола му беше рекол: - Ако тргне турски аскер по патот кон Рајчани, веднаш извести ме!
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
- Одговарав на широко, како да нему му беше толку важно тоа што правам јас.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Само не беше сигурен кога тоа ќе се случи, но му беше јасно дека партијата го има утврдено денот „Д” за конечно обвинување и ликвидирање на козите.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Посебно му беше интересен описот на тврдината: „Од западната страна тече реката Вардар.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Беше позагрижен можеби од сите, со најодговорна свест, не можеше да му помогне на пријателот на својот живот кога вистински му беше најтешко.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Всушност му беше жал што овој убаво замислен систем е осуден на блиска, неодложна пропаст, само не знаеше кога ќе се случи тоа.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
На татко ми му беше полесно да влијае при определувањето на нашите струки, пред сè да бидеме лекари, ветеринари, медицински кадар, но нему не му беше лесно да нè одбрани од налетите на идеологијата, партијата, власта.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Да беше козлето во балканските планини, друга ќе му беше судбината.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Според интерниот партиски договор, кој своевремено му беше дискретно пренесен и на Чанга, козите требаше да се вратат во селата, таму да се заколат, или овде, во градот да им се отстапат на народните мензи.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Што е најважно, знам дека тајните што јас ги открив одамна на светот ќе му беа познати и тој веќе ќе чекореше по други поубави патишта ако не беа лошите луѓе кои тоа го оневозможуваат.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Но сепак не знам дали тој дојде сам, дали беше повикан, дали нешто праша или просто нешто му беше кажано.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Сестричките на Гоцета му беа исплеле топли, меки волнени чорапи.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
- Време е, синко, време! - одговори татко му и нареди дома сѐ што е потребно да се подготви.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Мајка му му беше сошила бели кошули за преслекување...
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Гоце го покани човекот во канцеларијата, која му беше во исто време и соба за спиење.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Колку да му беше мило во татковата родна куќа и во родниот град Кукуш, пак срцето не го трпеше.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
- Зар не ме познаваш? - зачудено одговори човекот и се насмеа.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Поважно му беше течението на историјата, отколку мојата вознемиреност и лутина.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Рацете над лактите му беа здебелени и нежни, нефатени од сонцето, бидејќи таму, во земјата од која доаѓаше, сега беше зима или, она што таму се нарекува, зима.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Гледав дека дупката му беше малку над колена, копал, а не напреднал.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Личеше на студент седнат на испит, но зборувањето му беше сосема различно: течно и сигурно.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Стомакот му беше вовлечен и околу половината му се подзавртуваа сините долго носени работнички пантолони.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Платениците Турци од Ресна му беа наместиле заседа на Раскрст, онде каде што се делат двата пата, едниот за нагоре в село, а другиот надолу.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Атанас Бамбо далеку дури преку сто метри, каде што му беше градината и каде што имаше и едно леше компир со грав по трапјето, ископа голема дупка, три на два, и длабока метро и половина, за да ја полни со вода од водоводот и кога ќе му затреба, да полева.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Беше со среден раст, но жилав, секогаш спечен, црвен во лицето. А сега лицето му беше згоено и бело.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Му беше убаво на душата да каже сѐ, а да биде божем другите се во прашање, а не тој.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Да му беше носот тупав, со старите карирани пантолони, кои веќе изгубиле боја, ќе личеше на кловн.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Левиот ракав не му беше запетлан, ја немаше петлицата, та висеше отворен надолу.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
И така, борејќи се со џиновскиот лист хартија, на крај лидерот успеа да излезе од нејзиниот вртлог, т.е. фишек, а за тоа му беше потпомогнала и луцидната идеја, која во нивните обичаи и верувања го заменуваше светиот дух од христијанството.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Е, ама нели секој чекан си има своја наковална, па бидејќи не беше никаков исклучок од физиката и биологијата (додуша, нему, не му беше толку наклонета биологијата, па затоа се занимаваше со психијатрија), се ожени за една кротка овчичка, која на секој негов приговор му одговараше со „Бееееее!“
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Исак, во меѓувреме вршеше и такви услуги за своето работно место, даваше мислење, кога некому тоа му беше потребно.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Веднаш ја препозна дамата која му беше пристапила утрото пред Ману.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Тогаш не викна директорот за да не праша кои се овие девојчиња, бидејќи не му беше јасно?!
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Дента кога го положив последниот испит на Правниот факултет брзав да го израдувам дека дипломирав!
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Многу му беше мило заради таа наша сличност и напразно се обидуваше да ја убеди мајка ми дека тоа не се учи, туку дека е вродено.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Потоа ние му се фрлавме во прегратка и го влечевме за мустаќите што му беа многу впечатливи.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Очите му беа топли и блескави, дури и кога беше многу болен и кога престана да јаде за да умре, само за да не им биде повеќе товар на своите деца за кои тој сметаше дека доволно се измачени.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Дедо ми умре 1984 година кога ние бевме веќе студенти.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Потоа јас бев безобзирна и му напишав многу лоши работи.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Раката му беше испружена и му трепереше.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Очите му беа малку тажни, малку весели.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
И сите беа присутни во неа.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Очите му блескотеа од задоволство.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Брат ми Спиро му беше курир на Пандо Дуковски кој се криеше во црквата.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Сакото, му беше само за свечени прилики, а тој многу внимаваше на тие работи!
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Во оние правени 1967. и подоцна Ворхол конечно ја изневери својата естетика: сите по Де­вој­ките од челзи се работени во боја, а класичната монтажа стана вообичаена постапка.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
И не само што Бојс не оставил никакви индикации за начинот на нивното излагање на плочите, тој исто така ги отфрлил и назнаките кои би можеле да ги идентитикуваат делата и збиднувањата што се претставени.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Во некои случаи (Nude restau­rant) тоа донесува недостаток на вкус, а во други (The loves of Ondine) Ворхол ста­нува провокативен токму на еден сенза­цио­налистички начин кому неговите рани дела му беа антипод.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Скрпениот клавир и понатаму одигра неколку улоги во нашите проекти, на пример во Црвената вечера, потоа служеше како барикада пред Вратата 1984, од каде што Lazer го истурка, за да го ослободи влезот - два дена пред тоа му беше изваден гипсот од раката. (...) Напоредно со размената на тематски писма со Monty Cantsin, успешно се одвиваше и мојата активност на планот на истражување на уметнички псевдоними.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Фотографските „грешки” толку јасно присутни,делумно се изработени од Уте Клопхаус, фотографката кој му беше блиска на Бојс; нејзините копии ги претставуваат повеќето од делата во Арена.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
За среќа, му беше скршена само десната рака, бидејќи главата успеа навремено да ја тргне.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Погледна во ќостекот што му беше свадбен подарок и кој сега го мереше времето во неговото одајче, закачен на шајка над неговото зглавје, но во густиот мрак не можеше ништо да види.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Потрча, затоа, по камионот и ја крена раката како да сака да го запре, возилото ли, неа, текот на времето, животот ли каков што дотогаш му беше даден, што брзо се оддалечуваше итајќи незапирливо во непозната насока, а потоа виде дека е залудно и застана.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
На крајот, сите добија награди, па и „Мањифико“, но повеќе како израз на гостопримство, а не поради успехот што го постигна на балканијадата, на која, очигледно, на „Мањифико“ не му беше местото.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Иако минуваше низ вратоломни свиоци, коридори од снег и замрзнати автостради, тоа како да му беше сеедно.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Крсте, всушност, не му беше непознат на Соколета.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Главата му беше навалена на една страна, гушката му се туткаше во безброј набори, а долната рилка, збувната и запечена, му се бесеше уште потешка, дека беше зинат.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
А колку само му беше важна и нужна оваа победа!
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Рацете му беа долги, а главата голема.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Нему му беше сешто доста, и вино, и разговор, и пијаната атмосфера во крчмата, кај што се нишаа во чадот бабуњосани лица.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Газеше важно, и како да му беше криво дека не може да тропа со боси нозе.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Тој разбра дека има нешто меѓу ќерка му и него, само толку, ништо повеќе, но тоа му беше доста.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Не му беше заради самото крувче, како што не му беше ни само заради компирите (пак ќе се роди нешто!) Не, тој се чувствуваше излаган во својата верба, насамарен, и му беше криво дека се покажа толку наивен да оди по умот на овој калпазан, како што почна во себе да го вика Пискулиева.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Некогаш, пред дваесет години, тој ги одбиваше стројниците барајќи му на своето чедо што подобра прилика, а кога стројниците престанаа да идат, нему му беше јасно дека е задоволен, дека среќата го зачувала да не ја омажи ќерка си, да си остане таа со него, да не биде тој за неа втор, и спореден, поткошнат па макар и во своја куќа, без право да ја повела.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Врз неговата ленена кошула отсјај на фригиски вокали и селаните, дењем-ноќем, уште собираат остатоци од неговите зборови.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Копнееше своите соништа да бидат прочистени од уништувачки оган, му беше допуштено сè, но тој не допушти ништо да завладее со него.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Занемени го гледавме - де во босите прашливи стапала, де во разнишаното тело и раскрилените раце, де во збруштеното лице.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
На излезот од паркчето се свртевме. Љупчо и Џеронимо седеа на нашата клупа.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Не, тоа веќе не беше нашата клупа.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Дури и црвеникавата коса, кусо потстрижена, му беше напрчена.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Рацете му беа престегнати со кожни стегачи.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
А сега тишина и гледајте: вака се држи воланот. На празно не смее да се врти.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Прва, па втора, па трета, па четврта...“ правеше движења божем менува брзини.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Кој кому му се нафрли? Ајде, сега што ќе речеш?
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
„Ова е за палење светло - фарови. Ова - трепкач. Тука е гас, куплунг, сопирачка. Ножна, се разбира. А рачната сопирачка е тука. Сево ова го научив вчера попладне. “ Лицето му беше збруштено.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Јас дојдов да ви кажам за Стојадин наш и да ве поканам да одиме кај мене дома, да го видите - а еве што се случи“, како да сакаше да се оправда пред нас, како да му беше жал зборуваше Љупчо.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Сладоледот се топеше и му капеше на мантијата а нему му беше срам јавно да лиже.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Многу далеку од удобноста на Академијата во Фиренца.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Пред да си легне во новата мајчина прегратка се ракуваше со Јан Фабр од Белгија, кому челото му беше оросено а рацете мраз студени.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Лицето му беше отунато во крв, десната рака скршена, а на устата му вриеше шапка пења.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Толе пак, да се оправда и пред Трајка, и пред власта, се фати свети Јован со убавичката му женичка Митра, која исто насила му беше дадена на Трајка од нејзините роднини, бидејќи беше останата сирачиште уште од трите години, та уште на седумнаесетте му ја дадоа на стариот ерген Брлета за пет лири пари и десет овци да му ја отворат куќичката.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Кога Алекса влезе во бакалницата од Алекса Бабовчето виде полно селани — Мариовци.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Колку да му беше сомнителен во прво време, сепак се реши да го одведе, да му ја пренесе наредбата од војводата, за која Јован рече дека му е речено лично на Крстета да му ја пренесе.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Толе сето ова го глодаше од меѓата над конакот и ништо не му беше чудно.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Па овој готов, зошто да арчам куршумот, бре коџабаши? — се провикна Суло, ја наметна пушката преку рамо, и дигна еден камен од дваесет триесет оки, та му го фрли на главата на момчето.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Нему му беше важно тоа: во затворот да владее ред и мир, та кој што сторил — ќе си најде од кадијата и ќе си отиде каде што ќе го испрати овој.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Толе се сневесели. Му беше жал, дури и срам зошто Аќиф не беше некој бег, ага, паша Валија, та му појде умот дури и до великиот везир и султанот.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Еден пајдос кога Толе се накашла трипати, му се запули едно детиште во очите и му намигна со левото око, но Толе не му обрна внимание, бидејќи истото беше толку младо и толку слабо, та на Толета му беше просто неверојатно и да помисли дека тоа дете ќе може да издржи такви напори и ќотеци.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Не му излегува од глава на чистачот на чевли на Plaza de Armas сликата на љубовниот занес на папагалите што утринава ја виде во градината зад катедралата во центарот на Лима (му дојде да ја запее онаа македонската: пилето ми пее рано насабајле, ама не ги знаеше зборовите) сетуку погледнуваше на евтиниот рачен часовник од погледот му се цедеше ту меланхолија, ту нервоза оти навистина не му беше јасно зошто денеска доцни на редовното чистење чевли господинот Хозе Марио Педро Варгас Љоса - сетики се сеќавате, тоа е оној господин со убав шешир и уште поубави очи, оној што прв го виде лудакот на балконот со жалузини над крчмата Катедрала во центарот на градот, оној што се давеше во чича и папсуваше од vals peruano кога ќе почнеа веселите карневали во Лима која веќе ја нема.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
Понекогаш на Дејв му беше тешко да се присети дека ова грубо, намуртено суштество кое постојано го напаѓа всушност е неговиот сопствен син.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Човекот имаше палто на ислужен железничар, а на грбот му беше легнато, небаре самар по мерка, крупно плетено и со земја набиено вреќиче.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Но стариот железничар беше неосетлив за нивните рамнодушни лица, нему му беше важно нешто да го одржува во живот.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Го имаше толку многу што до крајот на следниот 90 okno.mk ден, кога Дејв се врати од работа и го повика док­торот, панталоните кои ги носеше на работа му беа накиснати и залепени за ногата.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Единственото што го имаше, што му беше останато од она што го имаше, тоа беше пагурчето ракија; шишето ракија, додека беше на работа, сега беше смалено на пагурче, откако појде во пензија.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Снабден со крутите дозволи во меките џебови, што ги имаше издејствувано од Градското собрание до Погребалното претпријатие, железничарот го носеше својот товар со таква помиреност како овој да му беше сраснат со грбот.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Но Дејв го заплашуваа и го правеа несреќен стиховите кои на Ренди очигледно му беа толку блиски - нивниот дух, празен и темен како ноќ, кон кој Ренди вибрираше со толкава наклоност.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Нему едната нога веќе му беше на стапалото.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Зборовите му беа познати.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Се вкочани како манекен, бркна во џебот, извади една десетдинарка и дури откако ја остави на масичката, сосем малку ја одзаврте главата колку за да види што ќе земе, ја подаде раката, го преви весникот што му беше подаден, го стави под мишката и продолжи да чекори исто онака студено и исправено загледан повеќе во својата далечна цел одошто каде и да било пред себе.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Отспротива се наоѓаше една корпулентна девојка која имаше вишок килограми, но имаше и вишок од кеш кој на Трпе секако му беше неопходен за да опстане во гладијаторскиот смрад Скотје.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
А којзнае како му беше на дедо му у Путка. Племето негово лоповско.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Македонецот претежно живееше на кредит, но и животот му беше девалвиран.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Сепак, треба да потсетиме на една подробност, сплет на околности: 1949-та, кога драмата требаше да биде печатена, е токму годината кога на Жене званично и конечно му беа простени сите години од робијата.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Тоа несомнено беше торбичката на мојата роднина Емилија: на неа имаше иницијал Е, на кој долното цртиче му беше малку поткршено, синџирчето што служеше како рачка на исто место беше скинато, па потоа лепено со калај, во левиот агол неколку алки недостигаа.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Не беше ни толку грд, само очите што му беа налудничави.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Го зграпчи силно својот зглоб, зглобовите на прстите му беа побелени од стисокот, додека крвта му липташе меѓу прстите.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Нему му беше страст да голта...
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Како да му беа згаснати сите надежи и тоа на 22 години!
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Киборг. 94 Margina #19-20 [1995] | okno.mk Се издигна од водата покажувајќи ни ги старите плочки на неговите бокови, како некоја визуелна шега, а грациозноста му беше скоро загубена под членковиот оклоп, груб и праисториски.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Утредента отварајќи го прозорецот не сакаше ни да чека, изрипа надвор, му беше страв и од нас исто.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Затвори ја муцката! (последниве зборови му беа упатени на папагалот, чии свирежи станаа неподносливи.)
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Само што тргна, коњчето рече, „Погледни ми во увото.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
На Џарман му беа потребни неколку недели да го прифати фактот за присуството на вирусот во сопственото тело.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Во времето кога завршив, фактите беа престорени во фикции.“
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Меѓутоа, “Набргу тоа стана начин на живот: ТИ И ЈАС, ЈАС И ТИ...
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Ќе пронајдеш во него метално топченце. Фрли го пред нас и ќе појдеме по него каде и да оди“. Принцот без двоумење направи што му беше речено и така, водени од случајот, тие пребродија многу опасни ситуации.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
По тој повод, Дидје Семен (Didier Semin), куратор на изложбата во соработка со Серж Лемоан (Serge Lemoine), му постави на Арман неколку прашања за актуелноста на тво­рецот на MERZBAU.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Започна со сценариото на Квентин Тарантино (Reservoar Dogs), потоа вретеното почна да се врти: На Тарантино му беше доверена приказната, Стоун и неговите соработници Дејвид Вилоз и Ричард Рутовски се занимаваа со екранизацијата.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Во меѓувреме, NBK добиваше нови бизарни вибрации.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Штотуку го уби коњот, кога, гледај чудо, овој се преобрази во принц кој, да не беше јунаковата послушност, ќе мораше засекогаш да остане бедно истрошено коњче. 18.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Нему не му беше повеќе до свирење.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Тој ја ширеше неприродно устата, како да му беше нешто застанало во грлото и не му даваше слободно да се издише...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Коњот му беше целиот во пена.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Заедно го однесоа кај Перо мајсторот, кој шиеше дома и на кого му беше Павле клиент уште пред ослободувањето.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Колку му беа мали очињата на сопственикот уште повеќе му се смалија и се изгубија во дебелите меса.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Важно рече Перо и ги поткрена очилата што му беа свиснати на носот...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
За неколку дена палтото беше готово. Павле го облече.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
- Јас пак кај вас... Снебивајќи се, застана, по неколку дена Павле и пред човекот во дуќанот на Илинденска улица, каде што го однесе искрпеното палто на хемиско чистење. - Зошто, фино си е...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Што ли прави сега таа? Таа ќе му ја ставеше раката на челото, ќе го допреше со образите, со усните.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Но тоа што не можеше и што не му беше никому нужно да го види и знае - во неа, во нејзината свест се запечати како единствен белег, како единственото нешто што можеше и требаше да се види и знае за лустерот.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Сите негови спомени од далечните години, после... тажните писма од Бимбила, фотографиите од синот и внучињата што не ги стегнал ниту еднаш на ранетите гради, и сјајот во нивните очи од новиот, слободен живот таму - сето тоа му беше слеано и дишеше во топлиот трепет на таа незаборавна, светла и мирисна мугра од пред дваесет години, што овде го галеше и постојано го измачуваше со најмилото: мечтите, младоста, љубовта и тешеше во најтешките часови...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Под десната рака го стегаше дајрето, а со левата мавташе и постојано удираше, божем случајно, по џебот од палтото, каде што му беа парите спечилени на свадбата.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
А како умен и разбран човек - просветен работник! - секогаш настојуваше да ги усклади желбите со можностите. Така и овој пат.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Еднаш еден од работниците, познат во тајфата како шегаџија, пискливо се насмеа, кога Веле го искачуваше скелето целиот испотен, изморен, со отворена уста, свиткан и поклопен од широките штици, што му беа на грбот.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Не дека беше имун за елегантност и дека не сакаше да менува повеќе одела, туку просто речено: не можеше да ги пушта нозете повеќе од што му беше чергата.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Само во тие часови, кога му беше најтешко само тогај го земаше Јаким својот кавал и свиреше...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Не можеше да ја голтне плувачката: грлото рана му беше, го болеше...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Андон се саштиса. Толку му беше мило и радосно во душата што не би ја пожалил во тој миг и куќата да ја запали, само да ги види однекаде градот со кого седи сега овде.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Добро му беше местото, а имаше изгледи, со време, да стане и народен пратеник.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
За да ја измоли љубовта на убавата преспанка, тој не се запре ни пред гревот: реши да ѝ го испрати најскапото, што му беше оставено од дедо и предедо, да го чува како аманет.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Тој, со своите старечки очи, уште ги наѕираше контурите на оние мили образи, што ги впивал во себеси дваесет и седум години и од кои му беше тешко да го оддели својот поглед.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Копнееше по секој спомен, драго му беше сѐ што го сврзуваше со Неа, со синот и малата Весна.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Цепенко го стегна тагарецот што му беше в раце, загреба по земјата и заползи накај блиската шума.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Само Јанка му беше во срцето - само по неа копнееше.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Бледото долгманесто лице му беше испокинато од длабоки бразди.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Лицето му беше повеќе зачудено одошто смирено, како уште да се прашуваше: зошто?
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Не му беше пријатно тоа двојство во самиот себеси и готов беше да се згади од својата дволичност.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
На еден од тие летечки состаноци, Баге меѓу другите доби задача да стапи во врска тој и тој ден на тоа и тоа место во тоа и тоа време - се разбира дека не му беше кажано каква ќе биде таа врска, машка или женска, млада или возрасна, позната или непозната.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Секое нешто можеше да го одвлече неговото внимание од пакувањето, толку му беше одбивно тоа.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
А Живко, кој пиеше и јадеше барабар со татка си, се прибираше во себе, смислувајќи ја во главата ако веќе не му беше запишана во тетратката, својата нова приказна така испроверена до вистинитост во измислената Пасквелија.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Макар што кабинетот му беше во подрумот на поликлиниката, тој бавно но сигурно се искачуваше по излижаните скалила на хиерархијата во зградата на струката - од асистент до предавач, без амбиции да го замени пензионираниот шеф на катедрата и раководител на клиниката, за што и така немаше да наиде на поддршка ни кај колегите ни пошироко.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Татко му беше толку точен, што прв стигнуваше на работа, а последен си одеше, како да не беше шеф. Како Германец, му се смееја колегите.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
На Грдан се чини не му беше јасно зошто ја гледаше бело, па Горда се наведна поодблизу да му објасни, толку доверливо што шепотеше.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Сиот дијалог со бруцошката што зборуваме најмногу со своите очи, а која сега завршуваше фармација, го тинкаше нивниот син а уште носеше и второ дете во својата утроба, веќе одамна беше завршен, и тоа на најсреќен можен начин; и сега Миха бараше нови соговорници, по истиот навик и по истата потреба како што секоја изутрина кога одеше на работа од дома си земаше бурек за појадок, една четвртинка во една а друга четвртинка во друга бурекџилница, зашто му беше срам одеднаш да побара половина пита - толку млад, симпатичен и непорочен, иако веќе не само лекар туку и доктор.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
На Гого му беше исхраната последна дупка на шупелка: имаше чардак за работа, имаше ќелија или за сон или за несоница, имаше поглед кон суводолицата на детството.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Стомакот му беше залепен за слабините, цревата му кркореа во празни клобурци, а јазикот му беше пенчетиран со ѓон.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Жена му беше веќе станата, а како воопшто да не легнала.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Свесен дека го бие глас на слаб или никаков педагог (сега измислија и нов збор - методичар), Гого не му се мешаше многу во учењето на синот што му беше пошол по стапалките, освен што со едното око ќе ѕирнеше во неговиот блок - да види до каде е.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Бидејќи по природа комуникативен, натпросечно за својата средина, на Миха му беа малку контактите со домашните, со колегите, пациентите и студентите, па бараше соговорници во театарските бифиња, во Клубот на писателите и Клубот на новинарите, одбегнувајќи го сѐ повеќе Клубот на пратениците, но затоа пак не му беше зазорно да наврати во некое маалско кафуле.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Крај таратурот, му беше ставила и чашка со неколку голтки мастика, побелена од водата.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Првиот пат, Мирон Донски не го прочитал предлогот за одликувањето што му беше поднесен за парафирање.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Сѐ му беше рамно, сѐ беше безначајно, само желбата да лежи и да не се помрднува беше над сѐ.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
И покрај стравот, и покрај немирната ноќ, апетитот му беше добар сојузник.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Но на дедо му такво нешто не му беше нужно.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Не се чувствуваше најдобро. Беше изморен од претераното напрегање, на грбот го чувствуваше студенилото од кошулата натопена со пот, а и нозете му беа мокри од снегот што му се истопи по чорапите.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Не му беше тешко да запали огин.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Само кога би можел некако да им јави дома да не се грижат, да им јави дека сѐ ќе издржи, сѐ ќе поднесе, а тие да си седат спокојно дома и да си ја гледаат работата, полесно ќе му беше.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Чувствуваше глад за леб, за варен или печен компир, за пржена сланина, но му беше потребно подолго време да си приготви таква храна, па мораше со нешто да го залаже својот изгладнет стомак.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Повремено, кога џипот ќе свртеше, менувајќи ја својата положба спрема сонцето, ќе блеснеа стаклата, и едно такво блеснување му беше доволно на Бојан да го забележи автомобилот.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Мило му беше, но поинаку ќе се однесуваше ако знаеше како изгледа Орелска Чука и пред какви опасности се наоѓал неговиот Денко.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Дедо му си пиеше вода од стомнето, па чанче не му беше потребно.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Многу нешта од тоа што му го кажуваше старецот Бојан го знаеше, но пак слушаше, мило му беше и по стоти пат да го слуша деда си, зашто тој истите работи секогаш ги кажуваше на нов начин, како првпат да ги кажува.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Сега тие змиулести шарки по патот му беа најдрагото нешто на светот.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Беше студено, Бојан чувствуваше дека веќе треба да се прибере внатре, но мислата да се затвори толку рано му беше непријатна.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Јасно му беше дека тој пламен не може да значи ништо убаво ни весело.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Тоа му беше првпат да држи пушка в рака, не знаеше како се ракува со неа, не знаеше дали е полна или празна, па затоа и со толкава внимателност ја чистеше.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Потешко му беше дури и од зимоска, кога заробен од снегот го истураше својот бес врз оној џогланест трупец што го нарече Јурук.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Секако, палењето на огнот утрово не му беше најважна работа, ниту грижата за својот појадок, но по синоќешното возбудување, по претрпениот страв, му беше потребно смирување, а чувствуваше дека обичното, веќе постојано започнување на денот е најдобар начин да се смири, да се среди.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Срцето одвај се насетуваше, а отчукувањата му беа необично брзи.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Потребни му беа неколку минути молчење, да се смири, да се навикне на радоста, на убавината што така ненадејно му дојдоа.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Нему му беше нужен цврст, непомирлив противник што ќе ги впрегне сите негови сили, што ќе извлече и некаква скриена сила и лутина, а Јурукот се покажа над сите очекувања.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Фрлањето на лопатата беше непромислена постапка, зашто во оваа снежна пустина дрвената лопата му беше добар сојузник, па се стрча и забавта преку дебелиот снежен ѕид, што го беше изградил, расчистувајќи го патчето.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Одвај се држеше на нозе. Но не од лошо. Од што му беше убаво, преубаво.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Не му беше баш лесно на Денко додека се симнуваше по скалите.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Вечерва Бојан ги имаше сите услови да си приготви такво јадење: лебот му беше сув, масло имаше колку што сака, имаше и сирење, а и огнот убаво беше разгорен.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Зашто тие сега веќе не му беа гости само на дедо Димо, туку на целото село.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Но не му беше судено да ја јаде својата убава вечера.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Кучето, иако не му беше местото таму, лежеше меѓу овците.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Можеби не толку тоа, иако снегот веќе му беше над појасот, колку расипничката истуреност на небото од кое летаа, како да се догонуваат, милијарди бели пеперутки.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Образот му беше стиснат до студениот кундак на пушката, а прстот беше затегнат на чкрапалото.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Единствена поткрепа му беше секирата, со која сепак се чувствуваше малку посигурен, а го тешеше и сознанието дека „планината е чиста“, дека од поодамна не се зборува за волци и мечки.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Рацете навистина му трепереа и не знаеше што да прави со нив, а погледот му беше изгубен.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Не му беше првпат да се најде во ваква положба, а планината и дивината го беа научиле како да се однесува.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Ветрот го враќаше чадот низ оџакот и долго време му беше потребно на Бојан убаво да го разгори огнот и да го натера оџакот да повлече.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Не му беше сосем по волја на Бојан ова рано излегување, му се спиеше, но не можеше да му противречи на чесниот старец, а и знаеше што значи за целото негово семејство загубата на едно теле.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Огнот можеби веќе беше изгаснат, но сега веќе и не му беше важно да гори постојано.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Тажниот настан вистински ги потресе сите во дедо Димовата колиба, но секако најтешко му беше на Бојан.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
За ова време додека беше во колибата, додека се носеше со суровоста на осаменичкиот живот, ретко помислуваше на учењето, па многу нешта од она што го учеа, од она што му беше задача за полугодието, беше изумил.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Момченцето гореше од желба да го отвори своето писмо, но не можеше, зашто дедо му беше повеќе од нестрплив да разбере што му пишува доктор Коста.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Смешно му беше кога понекогаш ќе го изненадеше деда си како зборува со кравите, со кучињата, со коњот.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Кога гостите наседнаа кој каде му беше згодно, кога и домаќините ја исполнија трпезата, од уста до уста тргна шише со ракија.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Бојан не се изненади многу од тоа, зашто му беше познато дека повеќемина колибари чуваат скриени пушки.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Но се трудеше да не мисли на тоа, сиот напор, и умствен и физички, му беше насочен кон целта: да се фати со рацете за најголемиот раб на карпата и на раце да се крене на врвот на Орелска Чука.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
„Утре кога ќе станам, мислеше, ќе го нема Денко, ќе го нема доктор Коста. Јас и дедо и - сѐ по старо!” Се исправи. Тешко му беше.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Пријатно му беше од тој глас, мислеше дека го сонува деда си, па лежеше со затворени очи, не сакајќи со ништо да го прекине убавиот сон.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Не сакаше да се предаде, не сакаше да падне, па му беше потребен уште цел час измачување и напрегање за да совлада уште триесетина метри низ снегот и да се увери дека сите напори му се залудни.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Прва грижа му беше да ги пушти надвор овците и говедата, кои беа затворени во долниот дел од плевната.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Будењето му беше необично долго и тешко.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Со штавел и киселец е! - го фалеше дедо Алексо зелникот, но тоа воопшто не му беше потребно, зашто двете момчиња веќе го голтаа вкусниот зелник.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Имаше некаква црвена нијанса во тоа разденување, по што не му беше тешко на момчето да заклучи дека преку ноќта небото се изјаснило.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Уште неколку минути му беа потребни да се качи на сеното и да ѕирне низ вратничката од каде што ноќеска пукаше во волците.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Тешко му беше да се крева со олабавените, од болеста ослабените мускули, но додека сосем не капна, додека од мускулите не ја исцеди и последната капка сила, не попушти.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Всушност, знаеше дека освен одржувањето на огнот, освен дрвата што ги донесе, ништо друго не беше важно, ни потребно, но бараше начин во нешто да се внесе, зашто чекањето му беше премногу болно, премногу долго.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Во едно тој и син му беа согласни - чувањето на добиток иако можеби и тоа, според мислењето на младите, не се исплатуваше како некогаш, сепак го оправдуваше вложениот труд.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Малку му беше шубе врз измиеното тело да ја навлече ќиросаната кошула, но друг излезе немаше.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Мило му беше што им се противставуваат на сите ветрови на времето, но и жал му беше што така тврдоглаво се бранеа од сѐ што е ново.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Како да му беше малку тоа, па се наведна, зеде поголем камен и го замавна наблизу во водата.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Кога се враќаа кон Гогов Валог, доктор Коста пееше некоја дамнешна песна, песна од неговото детство што сега ја отпрета од заборавот, инженерот Александар се потпираше врз карпестата снага на Кирил, зашто не можеше да го држи патот и се обидуваше да го придружува во песната доктор Коста, во што никако не му успеваше, а дедо Димо го креваше стапот високо над глава, им кажуваше нешто на буките, на ридјата, на тревките, а во душата му беше лесно и светло како одново да се родил.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Преку целиот ден најглавна грижа му беа дождот и снегот.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Оддели до вратата купче дрва што му беа потребни за ноќта, па излезе и седна пред колибата, до прозорчето, каде што секогаш стоеше едно трупче и му служеше на дедо Димо како столче.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Тешко му беше, нозете одвај го носеа. Пред очите му се плетеа мрежи.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Кога работата беше завршена, филмот и фотографиите му беа вратени на испраќачот.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Модерната филозофија го роди ова посмртно дете, на кое што веднаш му беше направена трансфузија на крвта (и покрај ризикот), пред да го однесат на крстилницата на слабата мисла.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Снимател на поголемиот број на вашите филмови е Саша Вирни (Vierny), кој му беше постојан снимател н Ален Рене, а соработуваше и со Буњуел и со Раул Руиз.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
И не паднат веќе се исправаше како гласот висок на тажачката што ја знае цената на болката И му беше веќе сè едно дали тој ја престигнува смртта или таа него.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Најмладиот најубавата долго ја оплакуваше (Беше толку млада и му беше жена).
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
На Митко не му беше јасно што се случило и зошто е виновен телефонот.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
А пак бидејќи имаше лош карактер, и бидејќи беше себичен, си и гледаше само себе а за другите не му беше гајле реши уште истиот ден да го напушти својот стан под ќерамидата и да се всели во станот од ластовиците.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Колку повеќе наближуваше кон градот, се потопло му беше околу срцето.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Тој гледаше и слушаше како мајка му ја зема слушалката и како разговара и се смее преку телефон, но како, - тоа не му беше јасно.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Криво му беше што на ручек не најде никого дома, да му ја соопшти својата голема радост.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
На Мишко му беше жал. Почека уште малку и кога виде дека врапчето не се враќа си седна до печката.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Жал му беше за невиното сиво гулапче што стана плен на јастребот, и ги стегаше песниците, заканувајќи му се на крвожедниот воздушен разбојник.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Борко и татко му беа на ливадата.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Мило му беше што никој од нив не плачеше иако сите беа со издолжени лица, замислени и тажни, со наведнати глави, со став на некое исчекување.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Просто се вкочани како манекен, бркна во џебот, извади една десетдинарка, и дури откако ја остави на масичката, сосема малку ја подзаврте главата колку за да види што ќе земе, ја подаде раката, го преви весникот што му беше подаден, го стави под мишка и продолжи да чекори исто онака студено и исправено, загледан повеќе во својата далечна цел отколку каде било пред себе.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Кога ја отвори вратата, сега без изненадување, го здогледа својот прилично помлад колега Никола Гологанов кој му беше еден од ретките пријатели со кого со предизвик и задоволство ги споделуваше своите либерални сфаќања во текот на децениите на строго контролирано мислење и говорење.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
А сепак, немаше никаква друга надеж освен таа јажена скала на верувањето, на довербата во Вера, која сега му беше единствената надеж.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Зашто јас нему му бев домаќинка каква што друта во селото немаше.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Тоа, секако, му беше упатено на човекот чиешто име овде не го споменувам зашто тој веднаш му одговори: "О, да", спокојно рече тој.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Единствена реса во среќата и едноставноста му беше болната тага што ја доживуваше неговиот син.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Нему тоа му беше толку многу мило, што му се чинеше дека чувствува како слуша милозвучен пој на пролетна птица.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Зашто на господинот Гроздановски му беше повеќе од јасно дека животното е подготвено на сè.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Нему едната нога веќе му беше на стапалото.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Поради сето тоа му беше толку многу мило што почувствува како во очите му навираат солзи.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Тешко му беше да ја крене главата да го извиди Илета, но затоа десното уво го имаше начулено по слух да му го расебети изгледот и табиетот на новодојдениот.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Со тоа, разговорот на таа тема како да беше завршен и бидејќи на стариот професор му беше време да си оди, тој ја дофати патерицата навалена до фотелјата во којашто седеше, со што стави на знаење дека ќе стане.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Токму го имаше здобавено она чудовиште што целото тело му беше отрпнато за секаква повреда.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
И тоа дека најголемиот број луѓе денес чуваат кучиња најмногу заради дружење, што нему му беше неразбирливо, но сепак интересно како можен податок.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Тоа нему му беше доказ дека зад себе не оставил никаква трага, иако добро знаеше дека јас сепак видов што се случи.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Притоа и господинот Гроздановски можеше да види какво е и што значи неговото назабување; но нему, во моментот, тоа повеќе му беше доказ колку кучето спонтано е приврзано кон него.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Впрочем, осамата нему не му беше неподнослива, иако повремено наидуваа облачиња патетичност.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Очите му беа ширум отворени и на лицето како да имаше некој грч.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Времето, просторот и сознанијата му беа некако така ускладени, што чиниш сè се решаваше со самото тоа што ќе му се наметнеше.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Тој дури по тие излегувања на жена си наоѓаше извесно олеснување: нејзините отсуства беа уште една пауза во напнатоста на нивните односи, напнатост којашто сè повеќе и повеќе му беше исцрпувачки заморна.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Притоа господин Гроздановски не јзабележа дека зборот "дружење" како да го возбуди, но тоа не остана регистрирано во неговото сеќавање, така што од неговото внимание побегна мигот да се праша дали зборот "дружење" не го возбуди затоа што можебм и нему му недостига дружење или би можело да му недостига, во согласност со општоприфатеното мислење на луѓето коешто нему не му беше непознато.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Секојдневните обврски во кујната, зачистувањето на станот, справувањето со облеката и постелнината му беа разонода по времето поминато со мислите и книгите од неговата домашна библиотека.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Иако тоа не му беше чудно.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Жена со фустан дотогаш беше само Демирана, жена му на Ферита ковачот кој со ќерка ѝ на Демирана која, исто така, му беше жена, секое лето од Ѓурѓовден до Митровден престојуваше во Брезница во племчето на Дрисковци поради што луѓето племчето го завикаа "ѓупчалница".
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Како најпогодно средство му беше телефонот: да му се јави некому.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Како што со црно на бело му беше потврдено на стрика Бориза во Комитетот, ние отепавме сто шеесет и седум кучиња.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Се разбира, на Германа не му беше никаков проблем да го раскаже и тоа што неговиот братучед Методија не стигна да го раскаже.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
За ова нешто, што ги ставил и нив, жителите на Потковицата, во својата книга, војводите многу му беа благодарни на Ѓурчина и на неговите потомци.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
И вели, изваувајќи од појасот цела лира и подавајќи му ја на Лазора, за побрзо оздравување и оти го победи Иса.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Од него, од Блажета Станкоски, врз кого после падна тежок презир, во Потковицата го завикаа Србуле, Стево Србино го посини Алекса и го испрати кај своите во Србија, во Белград, за да изучи.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Оттогаш, од времето кога Потковицата му беше подарена на Мурада I Ходавендекер, Имотот доби други две имиња: Хас чифлиг (Слободен чифлиг) или уште, - така, на подбишега, го викаа сами Акиноските и сите жители на Потковицата - Ортачки чифлиг, то ест Акиноските со сила беа натерани да се „заортачат“ со султаните во Константинопол.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Кој не ќе се одѕвиеше на законот му беше одземан имотот, сам тој погубуван а неговиот сој паѓаше во царска немилост.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Така тогаш правеа Трбиќевците и српските џандари во поробена Македонија - убиј некого, кој не му беше по ќефот, убиј го чинеа потајум и прогласи го за избеган во Бугарија.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Имено, Арслан бег, кој беше заслужен воин и кому, како на таков, според турските закони, му беше ветен чифлиг некаде во Битолско, не сакаше да се исели од Потковицата.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Меѓу сите нив навиден и најпрокопсан беше Стево Србино, но тој ја имаше таа несреќа, иако домаќинката му беше здрава и лична да не може да биде повеќе, да нема деца, а Блаже Станкоски, кого Србите, поради големите мустаќи, го завикаа Брко, ги имаше толку многу, што не знаеше што да прави со нив.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Секое домаќинство во Потковицата си имаше свој забран од гората, но на никого не му беше одобрено да ја сече, да ја уништува.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
И ништо не помогнуваше што Руса, гушејќи се во неа, ѝ велеше Не плачи, мајко; поарно да сум огрубена и да су со тебе отколку да бев лична и да му бев робинка на Салија.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Во истиот миг султанот зеде да зборува, гласот му беше мек, бавен и циничен - очигледно, се обидуваше да биде разложен и недосетлив - а речникот китен.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Тоа како да го разгневи султанот, па кога повторно прозбори, гласот му беше наполно изменет.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Најстар од нив беше Крсте Младенов, речиси му беше врсник на братучедот Најда Махаилов, и затоа заедно со него посветен во работата на Организацијата и заедно со него излезен да комитува.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Првин му беше наредено да каже кај ги сокрил парите што ги собрал божем за ѕидање црква; Кај мене се, бргу, рече: извади од пазувите едно кожено кесе и му го тутна в нозе на Ибрахим бег Јаузоски; Сите земи ги, бегу, викаше, само не оставај да ме понижат ајдутиве.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
И нему, и на господ ќе му беше криво таков јунак од надопица да загине.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
И иако никако не му поаѓаше од рака да го одбере вистинскиот збор, што му беше најпотребен во мигот за да го отпочне нападот, кога проговори му се стори дека ја стрефи право целта.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Само така ќе го измие срамот што го насобра кога како зајак бегаше од едни двајца заптии, кои не му беа ни до појас.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Го нарекоа Али Ахмед, ги зеде за жени Мунивер, единствената ќерка на Мусли бег, и жената на Арслан бег, некоја потурчена Гркинка, и заедно со нив, за да биде што подалеку од Дамческите, зашто можеа да го убијат за одмазда, се пресели во битолското село Чаирлија, таму да господари со чифлигот што му беше ветен на Арслан бега.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Едното око, десното, навистина му беше преврзно со црно кожинче, а и жената што ја донесе со себе навистина беше таква каква што ја прикажуваа некои кои ја виделе со Тодета таму, во Загреб; ластареста и опета и сета лиса - само очите ѝ беа големи и темнозелени.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Единствена спас и надеж му беа Дамческите, Јован Богојов, оној што слугуваше кај Муслиовци, и чупта нивна, имаше Јанче научено, се имаа симпатија.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
За тоа постојат многу живи сведоци а и напишани и потпишани документи.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Погледот ровја му беше, а ударот гигантски задаван назад и напред — смрт за Албанецот грешен.
„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)
На Радета Стајко му беше единствено дете; Ти, пак, Стајковата надеж.
„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)
Претходните теми му беа околу космополи­тизмот, фројдизмот...и сè друго што успеал да прочита, да консултира по утринскиот разговор во Атеистичкиот му­зеј.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Без­друго му беше исполнет планот за денешниот ден.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Аполинер два пати му беше гостин на Коница во Лондон, кога овој ќе биде во потрага по невозвратената љубов на својот живот Англичанката Ани Плејден на која ѝ ги посвети познатите „Песни на несреќно љубениот”, познати меѓу најубавите во модерната европ­ска поезија.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Првин ми се обрати мене, небаре јас му бев постојана цел: - Не го симнувате погледот од бункерите?!
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Дали се работеше за заговор да се умртви душата на народот, односно разобличи неговиот идентитет, од некоја друга над Централа, на која слепо и немо му беше подредена овдешната под Централа, која сега по излегувањето од прегратката „на големиот брат”, се гушеше од самата себе.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
На­бргу новиот Водач нареди отстранување на сите споме­ни­ци на Сталин во Албанија, и на Град Сталин му беше вратено старото име Кучова.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Духот му беше волшебно жив.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
III Секој во семејството, на свој начин, беше опседнат од енигмата на враќањето во родната земја, но секому му беше јасно за нашата припадност и на земјата без враќање.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Најтешко му беше во животот кога песната му идеше од длабината на душата, а тој немаше со кого да ја пее.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Х.Х. ретко излегуваше од однапред утврдената шема на провокациите која му беше наложена од Централата.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Целта му беше да внесе немир во мене...
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Сонот никогаш не му беше целосен во едната татковина.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Тој навистина згрешил кога одбил да замине во духовниот свет бидејќи ми е познато дека добил таква понуда кога се возобновуваше нашата црква.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Нејсе, јас искрено сметав дека не му беше местото помеѓу нас.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Облеката му беше стара, истуткана. На ракавите и на колениците имаше големи крпи.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Особено му беше тешко кога ќе требаше да се наведне да фати некој камен.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Не му беше толку до рибата, колку што се плашеше од бабата која секој ден го дочекуваше со зборовите: „Пак ли се враќаш со празна торба, старо аро?“
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Но и нему не му беше добро, зашто сите дома беа невесели и не си ги вршеа работите како што треба.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Криво му беше што на ручек не најде никого дома, да му ја соопшти својата голема радост.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Ние не можевме да се лутиме, иако оваа шега малку му беше пресолена.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Жал му беше за речната убавица, но не можеше да ѝ помогне.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
А маслинките му беа потребни.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Срнчето беше мртво. Главата му беше опуштена, олабавена, а очите широко отворени и замрзнати.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Лицето како да му беше составено само од брчки и дамки.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Успеа само повторно да ги долови спомените на одделни црти, кои измачувачки лебдеа и одбиваа да го состават ликот што му беше познат и по кој копнееше.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Кога се обиде самиот да си рече дека тој е ѕидарот на овој отворен театар, и дека сите разновидни операции беа под негов директен надзор, тоа му беше чудно и невозможно.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
И дури кога очите му беа полни со солзи, застана на патеката и со љубопитна внатрешност ги присили солзите да се вратат назад.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Рози му беше постојано во мислите, во потсвеста, му го исполнуваше битието со нов сјај и богатство.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Беше како некој човек на кој му беше извршена голема операција и кој се освестил од етерот, а сè уште не чувствува никаква болка и не знае ништо освен дека проблемот е решен и дека со нетрпение чека да живее онаков живот каков што живеел пред да се разболи.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Одењето, движењето и чекорењето му беа исто толку потребни колку и дишењето, а сепак се чинеше дека секој чекор што го правеше, ја навиваше пружината во него.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Низ измачување се обиде точно да ја разбере идејата за ликвидирање на Рози која му беше вкоренета во мислите.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Очите му беа спуштени кон земјата како да разгледуваше некоја бубачка што ползи.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Секогаш сув, и со истанченото и аглесто лице, на кое кожата му беше цврсто оптегната, сега изгледаше опустошен.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Ништо не му беше важно освен да го сруши ѕидот.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Душата му беше свиена како клопче, а сето битие му се обезличуваше кога ќе го погледнеше столбот што личеше на гранитна стрела што надвиснува над пејзажот.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Сега не постоеше ништо друго. Од ова нешто сиот свет беше изместен од неговиот видокруг, и мислата му беше целосно преокупирана со тоа.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Беше со среден раст и имаше широки рамена, беше компактно граден, лицето му беше широко, а косата и тенот на кожата му беа посветли од оние на Даниел.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Јасно, како да му беше тука пред очи, Милан го виде мостот што беше прикажан во многу приказни.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Знаењето и сфаќањето му беа сместени во мислата и беа неоспорни.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Кога пак прозборе, гласот му беше посталожен.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Не само што тие му правеа неволи со вревата и со постојаното квакање, туку му беше тешко да ги разликува машките од женските патки.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Така неговиот ум не го отфрли, ниту пак го негираше она што го стори тој; едноставно не му беше јасно дека тоа го направил овде, на ова место и сега, во ова време.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Сега мачорот му беше верен на Милан, а кон секој друг беше рамнодушен ако не и индиферентен.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Кога ги мрдна очните капаци почувствува како да беа вденати во жица со набој, а очните јаболка му беа тешки и тврди како џамлии во очните дупки.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Целото лице му беше затворено, непробојно, а јачината што ја праќаше беше јачина на челик, спој на заварено ковано железо.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Дури и пред да биде целосно разбуден, Даниел стана свесен за ужасната одлука што му беше всадена во мислата.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Тој е вознемирен. Знаеш, не му беше лесно да ја прифати мојата мажачка за Даниел.”
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Кога глушецот почна поцврсто да лази, мачорот сигурно почувствува дека на глушецот му беше доволна таа лажна слобода, и дека беше доволно повторно да живнат за да може посилно да го почувствува следното зграпчување на неговите канџи, и затоа одеднаш ја замени здодевноста со грчење на мускулите и се нафрли врз животинчето и, со возбуда на целосно ново запленување, го зграпчи.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Само за миг срцето му беше весело, а во следниот миг му се згрчи во болка кога Рози се сврте и го погледна со своите тажни сини очи и го бакна во чисто избричениот образ.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Мачорот му беше подарок од молерот Чарли Аленешмит за кој Милан потпишуваше договори за кооперативни соработки.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Бидејќи секој час од дневната светлина и сончевина на јатото му беше одземена, Милан лично се чувствуваше одговорен за тоа.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Вдлабнатите очи му гореа под веѓите, кои личеа на стреи, коцкестата брада со расцеп му беше издадена нанапред, а кожата на безмесните вилици му беше цврсто оптегната.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
За време на овој престој на Христов во Македонија, на Универзитетот ”Кирил и Методиј” во Скопје му беше доделена титулата ”Почесен доктор” (Honoris causa) по филолошки науки за неговите истакнати големи и трајни заслуги во континуираното и високо уметничко афирмирање на македонската тема во американската литература во ХХ-иот век.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Тој ја вдишуваше прељубата и таа му беше понудена да ја јаде на послужавник.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Но стебленцето му беше поресесто, ливчињата му беа помали, помазни и посјајни.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Дали брат му го сожалуваше, дали му беше жал за него?
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Тоа сè уште беше изопачено, очите му беа длабоко пропаднати, строго оцртаните веѓи му се надвиснуваа, како чадори за сонце, над очите што му тлееја.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
И додека Милан седеш таму и размислуваше за ова или за она, гледајќи овде-онде, зборувајќи со Тито и прекорувајќи ги кокошките, срцето му беше стегнато, а мислата му беше преокупирана со чудното однесување на Даниел, што се случи рано попладне.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Еднаш месечно Милан го бањаше со сапун во кадата, и тогаш Тито доаѓаше на време за да ужива во ритуалот, иако со наводенетото крзно, кое му беше залижано на розовата кожа, личеше на голем црв и беше соблечен од гордоста, исто како воените генерали кога беа облечени во гаќи за капење.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Косата, која му беше црна и сјајна, му беше зачешлана настрана а над челото му стрчеа младешки локни.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Лекарот чекореше лесно како секогаш, сивите очи сè уште му беа насмеани и полни со добрина.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Таа го виде руното од бело крзно на грбот на мачорот, како се згрчува, и во следниот миг мачорот беше седнат на задните нозе, а забите му беа откриени, злобно ржеше и дивјачки удираше со предната шепа во воздухот кон неа.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Кожурецот се моткаше во раздвижени топчиња од месо кое беше и меко како памук, а огромната глава му беше поднаведната над десното рамо, со вообичаеното и карактеристично движење на понизност и сожалување.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Тој ѝ го гребеше поработ на здолницата, телото му беше мрзливо истегнато, а жолтозелените очи му беа вперени во неа.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Даниел дотогаш не беше забележал дека Том нема врат и дека огромната глава, со мека и кадрава коса му беше длабоко всадена меѓу рамената.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Мускулите, што му го држеа вратот исправен, му беа папсани и главата му се тресеше.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Сè околу него, до каде што му стигаше погледот и подалеку, каде што не можеше да види поради свијокот на земјата и дрвјата и другите пречки, сиот терен му беше познат.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Храната ја џвакаше со своите природни заби и срцето му беше здраво, или барем така веруваше и така велеше тој.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Оваа гостилница можеше да биде која било просторија и да биде каде било; оваа гостилница не беше Нахрани ја торбата, која нему му беше позната.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
И тоа што, како чистокрвен бел ангорски мачор, слухот не му беше совршен, така што понекогаш, кога ќе го викнеа, во зависност од ветрот, наместо да гледа во оној што вика, ја вртеше главата настрана, конечно неговиот изострен осет за мирис му помагаше за местоположбата.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Откако ја изеде својата порција шпагети со сос од патлиџани, грашок и шампињони, од салветата што му беше приложена до чинијата направи десетина мали топки и со некаков ластик кој на кој знае кој начин се најде во близината, се обиде да го гаѓа својот пријател сликар, на што овој се навреди и побегна.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Со неверојатниот литерарен шарм ја надвладеа “роднокрајната литерарна траума”.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Жалната надменост на епската нарација му беше туѓа, и за разлика од неговите современици, не беше заинтересиран за конјуктурно заверижување во провинцијалната литературна провинција.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Фјодор е дебел Ван Гог - мислеше многу тивко неговиот пријател сликар кој пуши.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Сепак, пред да заноќи се случи нешто чудно.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Мислите на двете жени се недофатливи поради шокираноста и стравот, но Фјодоровиот пријател сликар ги виде како цитатолошко, дадаистичко надреалистички форми, што не му беше премногу тешко зошто долго долго во детството имаше гледано надреалистички и дадаистички репродукции, а исто така работеше на илустриранјето на “Лабрис”, дело на Фјодоровиот пријател писател.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
На ѕидот сега стоеше вистински елен, само роговите му беа малку логолеми.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
- И ќе ти нацртам, сè што пие вода - пиле, вилино коњче, крава и момиче.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Еј колку ми беше жал а изгледа дека му беше мпогу жал и на пустинското дете.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Зелената басмена кошула ишарана со разнобојни јави му беше секогаш извадена над панталоните одамна износена и закрпена на колениците.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
- Идиот, ќе нѐ чујат, низ заби писна налутениот Пенчо, ноздрите му беа змејски раширени, но всушност личеше на згрчена птица.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Лицето му беше бледо но не гледаше веќе слепо; разлеаните зеници се собраа и станаа остри под кусите клепки.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Гласот му беше туѓ, засипнат.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Очите му беа запачени и матни, на долните клепки висеа ситни капки роса.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Беше покриен со чаршаф до гркланот. Ноздрете му беа свртени кон таванот како двоцевка.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Кузман полека чекореше. Рацете му беа завлечени во длабоките џебови, паларијата - зафрлена на тилот.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Мајка му беше перачка и татко му една година му се порадува на своето единче и се изгуби отаде океан барајќи среќа и леб.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Лицето му беше сиво; ја држеше жртвата со левата рака за кадравата пламеноцрвена коса, со десната ја удираше по дамкавото лице издолжено од зачуденост и од страв.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Сиот измачкан со чоколадо, Бато притрча и ме удри по градите; тупаницата му беше колку орев.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Левиот крај на потсемшливата уста му беше подвиткан надолу како искривен врв на игла.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Главата му беше завиткана во бело.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Понеделникот му беше најмачен ден во седмицата.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Сипаничаво лице, од кое гледаа две ситни очи, чиниш полеани со зејтин, му беше ветено на некој светец.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Очите му беа матни и со павлака покриени.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
На танкиот врат штркнуваше грленото јаболко: да му беше тесно под гнилата јака на старата кошула.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Дебелата слугинка на инспекторот, будалеста девојка со мазно лице без веѓи и со лице на црвено јаболко, му беше „во раце“ како што говореше.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Отец Стефан имаше едно сосема бело око и жила на вратот што во мигови на бес и злоба (што често го напаѓаа, оти душата слаба му беше) му чукаше како кај гуштерица.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
На предното седиште седеше тој; беше свртен во полупрофил; ќелата му беше црвена, вжарена, брадата му беше накострешена; зборуваше нешто, но не можев да слушнам што; при говорењето, една жила на вратот му се затегаше и се дуеше како да ќе пукне; одеднаш, до мене доплови само откршок од разговорот: „Ти мораш да го пријавиш тоа, ако не го пријавиш, ќе имаш последици“, рече тој; рацете му беа спуштени под воланот; десната му беше подадена кон седиштето на совозачот; во еден миг се навали кон назад на седиштето и на другото седиште ја видов Луција; очите ѝ беа затворени, носниците ѝ се ширеа (и денес не знам дали е тоа возможно, човек од десетина метри, наспроти сонцето, да види дека се шират женски носници: дали тоа беше истата онаа слика на Луција од разбојот); по образите ѝ се слеваа солзи; да, сигурно видов дека Луција плачеше за еден миг, а потем престана.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Тој му ја подаде свеќата на Лествичникот, а овој, во суетата своја грозна, ми ја предаде светлината мене, за да не му биде на услуга на Филозофот, втор да не биде, лачиносец да не е, и јас помислив: „Ако. Нека остане светлината Негова кај мене, кога Лествичникот е слеп за да ја познае, а дадена на рака му беше“.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Главата му беше олабавена, висната во скутот.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Телото му беше направено од црн бисер, а нозете од златни нишки.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Логотетот гледаше стрештено во Филозофот. Не му беше јасно со каква едноставност и спокојство Филозофот раскажа за собитието, како да раскажува како ја отворил вратата, влегол во одајата и потем повторно ја затворил.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Гледаше во Филозофот, а на отец Стефан не му беше добро, па замоли да седне.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Бевме повикани откако Стефан Лествичник, кој во очите на логотетот, по она лажно видение допрва требаше да се искачува по скалилата на славата и почеста, му беше раскажал на управникот дека отец Кирил фрла хула бесчесна врз зборовите и се свртува кон гласовите како кон идоли.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Го гледав: беше речиси неизменет, како да не стареел, како да немал време да го направи тоа; само брчките на челото му беа некако поистакнати, како некој запис да имаше на челото, господин судија, како да е тоа линија на животот што наместо на дланка, кај него се преселила на челото.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Очигледно, забавно му беше да го слуша Филозофот, а да нѐ исмева нас, од чии мудрости беше веќе сосема заситен.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Катер гротескно го полни текстот со сите можни знаци и белези на гејството што може да ги смисли – освен со хомосексуална желба.240 Нејзиниот раскажувач вака го опишува Пол: Алиштата му беа малку прераснати, а мркото кадифе на јаката од раскопчаниот мантил му беше изабено и лито; но и покрај сѐ, имаше во него некоја гиздавост, па на црната убаво врзана вратоврска си носеше опална игла, а на реверот црвен каранфил...
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Изгледа дека мојот предмет не му беше нималку помил на геј-печатот отколку на Американското здружение за семејни вредности.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
На Ливајн му беше познат овој увод.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Униформата му беше испокината и извалкана, а кога зборуваше, гласот по малку му трепереше.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Скалило без означени граници, на кое составот му беше вода.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Дуќаните му беа подредени по работ на најпрометната улица во големиот град. Овде луѓето минуваа како надојдена река.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Еразмо слушаше со отворени очи, сето ова му беше многу далечно.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Едно нешто, сепак, не му беше јасно во целава работа: Како во појасот на старецот се најде остар нож?
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Не му беше јасна оваа ситуација.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Не можеше да претпостави дали во него има уште живот или животот му беше веќе потрошен.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Еразмо се загледа во ножот што светеше на сонцето а на кој сечивата му беа направени од најцврст челик во форма на шилци, испреплетени во сите насоки.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Одеднаш, дојде до заклучок дека тој, старецот, сѐ уште му беше од интерес.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
А после тоа во годините што идеа погледот му беше секогаш празен и отсатен и скоро и да не зборуваше со никого.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Косата му беше целата залижана нагоре, а големиот орловски нос беше главен декор на неговото лице.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Можеби и поради тоа тој некако му беше слабост на дедо кој што имаше поинаков однос со него и не ја криеше неговата наклоност кон Тома.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Можам само да верувам дека нему му беше најтешко со тие егејски групашења, кои и денес ги има со нивните грижи за браќата и сестрите Егејци.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Каратимјо му беше познатото и прославено име.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
А поклоници најмногу му беа и тие, кои ги нарече агенти и шпиони; тие го слушаа без поговор, тие го славеа и го ширеа меѓу нас неговото име и вербата во неговата непогрешлива ѕвезда.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Костур рано беше паднал под капата на грчкиот владика, како ли му беше, аха, ми текна – Каравангелис, ли? Не, не, тогаш не беше тој.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Георгијадис му беше името.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Тие, дванаесетмината му беа верни на водачот и во негово име викаа и вестеа по селата ниту еден Македонец, ниту една Македонка да не остане надвор од стројот. И така би!
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Бегот преку свои луѓе беше во дослух со владиката и не му беше непознат разговорот.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
А куќата му беше ене таму.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Нејсе. Кој и да беше, тој имаше оди ми дојди ми со турските власти, а нашиот бег му беше и близок роднина на кајмакамот.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
И таквото наше верување некому многу му беше потребно.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
На бината, на чиј ѕид висеше голем портрет на Маркос во воена униформа, со прекрстени ремени на градите и обуен во извиткани чизми (секогаш кога го гледав портретот ми се чинеше дека чизмите му беа валкани) излегоа тројца и еден по еден се претставија.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
На секој од болните на вратот му беше обесено картонче со број.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Куќата му беше до кафеаната “Алхамбра“, каде што М.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Негова најголема желба била, пишува Шатев „по секоја цена да не отстрани од Солун, па дури и да умреме во некаква затворска ќелија, само и само да не бидеме во Солун, каде што тој сакаше да биде спокоен за да ги спроведува своите цели како натрапен водач на едно движење на кое тој, поскоро му беше противник, а сега, по една случајност на сложените настани, беше станал раководна личност“74.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Седеше и молчеше. Долго молчеше. Знаев и што сака да ми каже и затоа му беше тешко.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Лири имаше харизматична појава, теле или не, не му беше непозната сцената, екранот ниту студиото.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Не стануваше збор толку за разорното дејство на времето, колку за напад на болест, како неговиот ум да продолжил да расте додека телото пропаѓа.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Напишал и играл во бројни презентации и продукции (Тurn on, Тune In, Drop out; Chang's Nice Dreams; Hard Knoks; Snowscan; Medium Rare; Datal Skies....) Снимал со Џон Ленон и со Џими Џендрикс.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Помнењето му беше уништено, не се сеќаваше на мене.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Ракот на црниот дроб кој на крајот го дотепа беше тајна што ја знаевме само јас, неговиот лекар и Марија Кодама.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Беше предебел.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Главата му беше изобличена, како коската на челото прекумерно да пораснала заканувајќи се да ја пробие кожата.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Се опорави но наскоро умре од шлог.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
За јавноста, Борхес страдаше од емфизем на белите дробови.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Јас се разболев од некаква таинствена болест.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
А тој ден, по таа средба, си ги повторував зборовите на Добрата Душичка: „Сѐ ќе биде добро“, а тие бледнееја пред прашањето: Зошто страдаше таа, која никому никогаш не му беше сторила зло?
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Си ги повторував нејзините зборови, но тие не носеа утеха; „сѐ ќе биде добро“ – тие зборови ми се враќаа со некакво подмолно, потсмешливо ехо.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Но тоа што му беше наредено, мораше да го изврши.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
И лицето му беше како и мантилот: зелено и темно како змиски отров.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Не му беше жал за синовите, му беше жал за внучињата.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
И главата му беше озрачена и на лицето имаше озрачена насмевка и големо задоволство.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Очите му беа два мокри јаглена, две ѕирки маглосани со перде, две суви локви обраснати со шевар.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Самарот, тие години, му се беше вовлекол под кожата, поточно му беше сраснал со грбот, со плешките.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Притоа, со занес ќе изрецитираше: Зборови издишувај, издишки запишувај, стихови говори и реди, тоа светот ќе го среди во убав и личен ред: со стихови нап-ред Ракописот и записот на Нунета не го видов, иако му бев близок.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Рацете му беа станале две сучки, две суви ластарки, а лицето грска чемерика, пенушка лозова фрлена на меѓата,огнот да си го чека, да ја спаси.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Во тие десет изминати дни, само Хасан, домаќинот, му беше врската и допирот со Истанбул.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
114. Полјакот во Русија проф. д-р Јан Бодуен-де-Куртене (1845-1929) му беше професор на К.Мисирков во С.Петербург.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Во 1902 год., кога Крсте дојде во Битола, стана и домашен учител на конзуловите деца, а на 26.7.1903 год. (ст.стил) тој му беше единствениот сведок при убиството и заедно со неговото тело мораше да ја напушти Македонија и отиде во Одеса, а оттаму во Петербург.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Истовремено, Бодуен-де-Куртене му беше еден од менторите на Мисиркова при изработката и одбраната на дипломската работа (1902), а исто така се залагаше тој да биде оставен на постдипломски студии на Петербуршкиот универзитет.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
116. Хрватот Ватрослав Јагиќ (1838-1923) му беше исто така професор во Русија, на кого и подоцна му испраќа свои сепарати.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Јасно му беше: кога ќе нападне сувата ’рѓа, и најчеличните гради скапуваат.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
И косата му беше речиси сребрена, но сеуште со познатата дива нескротливост.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Наспроти здравата, практична логика на мајката која му беше неопходна да опстане низ најмачните искушенија, сега, по сите порази, татковиот дух беше оној под чија власт потпаѓаше.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Кога се врати по десет минути, лицето му беше ведро и мирно: „Па, татко, овесното е дванаесет златници, пченкарното од прва класа шеснаесет, а од втора четиринаесет.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Не сакаше да оди на излет и да го лазат мравки, не му беше пријатно да биде на отворено без засолниште и без покрив над главата.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Првата мисла му беше да се стрча надолу, кон облакот чад што полека слегнуваше и кон лелекањето во него.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Сепак, му беше благодарен на татка си за две работи на кои го научи – да умее самиот да си го вади лебот и да се образува колку што можеш повеќе.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Раката му беше сигурна, како и секогаш, кога почна да го врти бројот. VIII.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
„Мртов ли сум?“ гласот му беше придушен под дланките.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Она што му беше дом задрема во својата самотија, под меката покривка на новиот снег.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Чудесни му беа куќите кои му се извишуваа над главата, така зјапнат во нив, не гледајќи пред себе, секогаш и се потсопнуваше.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Не му беа познати местата за кои зборуваа, оти никогаш не бил таму.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Ноќта беше мирна и единствените звуци доаѓаа од нејзините нови станари.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Без разлика на тоа што мислеа другите, дури и оние што му беа најблиски, тој навистина веруваше дека е неопходно потребно да влезат во владата за да сторат сè да се зачува земјата.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Тогаш не му беше сосема јасно зошто сака да се качи на првото превозно средство и да замине.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Неудобни му беа и штирканата јака на кошулата и машната- пеперутка, оти и тој, како и неговата поранешна жена, имаше ставено повеќе килограми последниве години.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Близината на селата од каде што се слушаше лаењето на кучињата не ја сеќаваше како некоја утеха – и тие села, и нивните жители, и нивните обичаи му беа подеднакво туѓи, исто толку одбивни колку и шумава низ која одеше, и во него будеа само студ, кој му го штипкаше срцето исто како што овој, надворешниот студ, му ги штипкаше образите.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Ќелавото теме му беше обрабено со ореол од побелена коса, од која сѐ уште понекаде се наѕираше онаа нејзина темна младешка боја.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Тогаш за првпат разбра колку нешата се смениле, оти му беше тешко и непријатно да го зборува јазикот што (сѐ уште) совршено го познаваше.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
„Синко, синко“, заврте старецот со главата, како стрплив учител кон лош ученик.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Оние што до вчера му беа сојузници побараа од него да прогласи прекин на огнот.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Му се чинеше дека на неговиот учител дури и му беше страв од неговата посветеност, од таа речиси нечовечка страст по знаење.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Самотијата во животот не му беше туѓа, ниту пак непријатна.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Грубата ленена кошула што ја носеше му беше подраспарана околу вратот и на рамената, а под неа ѕиркаше подебела поткошула.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
А тој отсекогаш се згрозуваше од насилство и подеднакво му беа одбивни и шлаканиците, и клоците, и пушките.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
И иако знаеше дека сето тоа се бесмислици и дека взаемната љубов на мајка ѝ и на татко ѝ нема никаква врска со болеста и со умирачката, сепак тие три години му беше лута.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Како секој ден да му беше друга песна – некои утра беше замислен и благ како балада, понекогаш беше страстен и жесток како рок, за другото утро да биде суров и остар како панк.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Среќа што не оќелаве, ниту пак обеле многу.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
За него беше сосема сеедно дали шумава е на Северниот Пол или во Македонија – овој простор околу него му беше туѓ и тој посака во мигот кога се разбуди да се разбудеше во својата топла постела наместо во овој смрзнат марширен чекор.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Откако почна да проповеда за Радосната Вест, најтешко му беше во своето срце да ја победи токму лутината кон нив.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Книги, музика, филозофии – доста му беше од сè, му требаше да почне вистински да го живее својот живот.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Братучед му потстана кога овој се приближи до масата и му ја подаде раката.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Неуспешни му беа обидите да се задржи на една, која било среќна мисла.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Но, тој јасно ја гледаше, ја чувствуваше болеста, оти животот веќе подолго време му беше на пауза и не беше способен да прави ништо друго.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Залудно. Зад него беше уште една непреспана ноќ.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
И можеби за првпат во својот живот, тој, кому и помислата на Бог му беше подеднакво туѓа како и онаа дека потекнал од мајмун, се помоли.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Сега добро знаеше дека кога еднаш се покаја, се покаја за сè пред тоа и за сè по тоа, и дека му беше простено и за минатото и за иднината.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Гласот веќе му беше смирен, плачот беше престанал.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Додека далечните спомени тонеа во очај, наместо нив на површината испливуваше реалноста на оние скорешните сеќавања, на настаните што го доведоа до овој миг во кој се наоѓаше.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
А сега беше не километри, туку светлосни години далеку од градот што го сакаше и од куќата што му беше дом...
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Му се чинеше и дека нема фронт, барем не онаков каков што тој си замислуваше дека треба да има (оти единствен репер му беа книгите на Ремарк), па дури и вестите за загинатите ги примаше со некоја голема скепса, како дел од фиктивното сценарио кое требаше да го сфатат сериозно за да можат соодветно да глумат во него.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Животот во воено време Сѐ уште не му беше јасно зошто во овој миг чекори како што чекори и не умееше да си објасни каде оди со толкава сигурност во нозете.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Се поднасмевна, задоволен од она што го прочита – ракописот беше читлив, а зборовите јасно и верно ги пренесуваа неговите пораки, токму онакви какви што му беа во главата додека ги запишуваше.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Иако гласот му беше спокоен и утешителен, дојденецот се лизна на подот покрај камениот ѕид и, така седнат, си го покри лицето со дланките, како за плач.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Но најтешко од сè му беше кога страдаше заради оние што му беа лажни пријатели, оние што го напуштија кога му беа најпотребни и оние што не дојдоа да го поткрепат во судницата.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Старецот го погледна и му се поднасмевна: „Со празни раце доаѓаме нa овој свет и кога ќе го напуштиме, ништо не можеме да понесеме со себе“.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Во мислите, оваа ноќ, сеќавањата на миговите од неговиот живот му беа зачувани како живи, како вакуумирани во некој вонвременски простор или длабоко смрзнати од студенилото на зимата, а годините што ги минал во тој живот беа исчезнале без траг.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Беше уште млад кога го слушаше говорот на Стефан пред собранието, но неговиот продуховен, речиси ангелски лик сѐ уште му беше жив пред очите.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Прстите му беа невешти и му требаа неколку години кожата на нивните врвови да му зацврсне доволно за да може да свири подолго без да го болат.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Се стресе оти дотогаш мајка му беше онаа што секогаш допираше секого во својата весела намисла нешто да каже, да покаже или да праша, но никогаш не беше видел некој маж неа да ја допира, а најмалку од сè да ја допира на таков начин.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Затоа што ова беше љубов, а телото му беше само орудие, само начин да ја сака.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Монотонијата на секојдневието, забавениот ритам на долгите патувања низ големото пространство на најмалиот континент изненадувачки брзо му ги избришаа од животот спомените за оние што еднаш му беа блиски.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
И сега се поднасмевна кога се сети на деда си, стариот мудрец, кој, без да го праша него или мајка му, реши да го земе под свое и додека растеше, повеќе му беше другар отколку дедо.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Сега телото му беше исто толку студено и туѓо оружје колку и таа пушка што ја носеше веќе со месеци.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Тој пак, Павле, му беше лут на Петар затоа што овој со својот затскриен презир кон сите будеше кај него ист таков презир кон себе.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Веќе неколку години го мачеа хемороиди и тешко му беше да седи подолго од половина час на едно место.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Втората мисла му беше да се спружи на земја, рефлекс што го стекна во последно време секогаш кога ќе слушнеше рафална стрелба.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Студениот ветар што го почувствува утрово се смирил, а рацете, веќе по малку подзагреани, му беа помалку вкочанети од пред некој саат.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
И по толку години, и сега како возрасен маж редовно му се повраќаше кога гледаше физичко и душевно страдање на луѓе предизвикано од насилство извршено од други луѓе.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Но и Петар како и тој добро знаеше дека Павле, своите писма си ги корнеше право од душата и дека тие беа јасни како езерска вода, оти и љубовта што ја имаше кон Бога, кон Учителот и кон луѓето за кои пишуваше му беше таква.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Вратоврската му беше темноцрвена, а косата, темна, густа и залижана, му го откриваше мазно избриченото лице.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Од сите природни науки најтуѓа му беше физиката, си помисли.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Косата уште му беше речиси исто толку руса и густа колку и во младоста – колку само ја сакаа сите оние девојки во Југославија кога одеше таму на одмор.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Веѓите му беа споени над долгиот орелски нос, а под нив живо му сјаеа црните очи, две длабоко всадени јагленчиња над неговите издадени јаболчници.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Онаа што му беше шеф го прочита последниот пасус што го напиша.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Тишината што снегот и така ја имаше распослано околу него беше уште попридушена, зашто дебелата волнена капа му беше навлечена над ушите.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Чудесни му беа реката, мостовите на неа, вревата на минувачите и чудесно му беше и неговото присуство во тој градски простор.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Тој едноставно беше нетрпелив зашто сакаше токму оние што му беа најблиски нему да бидат и најдобрите меѓу луѓето.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
„Политиката на резервиран етнички соживот доведе до сегашната криза.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Но не можеше да го стори ни едното ни другото, едноставно беше смрзнат од ужас.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Не припаѓаше ни овде, оти му беше тешко да го разбере дијалектот што го зборуваа другите, или да се смее на нивните шеги, кои за него беа вулгарни и глупави.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Костумот што не го соблече од вчера му беше сосема истуткан од долгите преместувања од една на друга фотелја додека синоќа се обидуваше да најде место кај што ќе му дојде сонот.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Човечката природа, сега тоа му беше јасно, истовремено и подеднакво во себе го носи престапот на Адама и жртвата на Учителот.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Ликот му беше посветол, често се смееше, и на своја и на туѓа сметка, и секогаш беше толку полн со енергија.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Се поднасмевна кога се сети на својот Харли, секогаш со две дисаѓи – едната за алиштата, а другата за гитарата.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Онаа што му беше шеф Таа секогаш беше фер.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Кога им се сретнаа погледите, оној на вратата повторно неуспешно заусти да каже нешто.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Никогаш не му беше удобно некој друг да му го подава лебот, та секогаш работеше, дење и ноќе, за да не им биде на товар на оние што веруваа во него и во Радосната Вест.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Она што му беше дом Таа паметеше многу работи.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Како умот со години да му беше заробен во волшебната кутија за инстант заклучоци – телевизорот.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Не беше сигурен што ќе направи ако од него побараат да пука, оти никогаш пред оваа недела не размислувал дека ќе се најде во ситуација да решава за животот или за смртта на некој човек...
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Кога таа ноќ ги испратија во извидница, додека еден зад друг чекореа низ шумата, му се чинеше дека студи толку многу што прстите и преку ракавиците му се залепиле за студената цевка на пушката.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Додека така шеташе со дедо му, градот и чаршијата му беа чудесни.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Тоа беа единствените парченца кожа што му беа изложени на надворешниот свет, оти, кога се разбуди, тој сети дека е сосема затрупан со слоеви и слоеви облека, која му ги правеше чекорите потешки, а стапките низ снегот подлабоки.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Во ВЦ-то се задржа долго, заради стомачните проблеми, а и затоа што му беа досадни собраниските натегања.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
Жена му беше нервозна по вчерашната слава, брдо неизмиени садови и извалкан тепих.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
И затоа му беа здодевни.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
Нему пак главата му беше тешка, многу греана ракија и домашно вино.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
Нему попуштени му беа само нервите. Друго и немаше да понуди во општото ценкање.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
Едниот е господин Андријан, другиот е Маријан. А кај мене е Мадријан.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Посебно му беше впечатлив стомакот, што непослушно му имаше излезено од панталоните и непристојно му завршуваше негде горе до гушките или барем така мене ми се виде.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
А очите му беа насолзени.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Мојот татко, бидувајќи трговец по професија, не ми обрнуваше никакво внимание, постојано зафатен со грижи и со планови: на кој начин и што поскоро да осиромаши?
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
- Ние од фарма го купуваме.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Јас, да ви кажам право, бев како маѓепсан, ни збор да ми излезе од устава, само молчев, како загулен, никако да му објаснам на брат ми, дека 66 okno.mk сум дојден по своја работа, дека имам право да имам своја работа и слично а тој, како и обично, ни паре не даде за мене, баш нему му беше гајле дека јас нешто имам да завршам.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Тоа му беше животна желба и треба да му се даде признание, добриот старец ги достигна своите стремежи на беспрекорен начин.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Нему му беше многу срам.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Сега се доближуваше до сандакот и немаше никакви илузии за тоа колку храна му беше останата за идните денови во него.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Беше лесно да се чекори по него, а тоа сега му беше неминовно, ако сакаше побргу да стаса.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
И за сето време после, додека гледаше како месецот се изгубува зад белиот раб на шумата, а неговата месечина сѐ повеќе ја сменува една залебдена, синикава заискреност негде под самото небо, која беше денот, увиснат високо над земјата и зачекан да стапне на нејзината поврвнина, Змејко сѐ повеќе стануваше свесен за онаа празнина во неговата внатрешност, што му стоеше препашана како болен појас по целиот стомак, од која и устата и грлото му беа суви и полни некоја запечена горчина.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Но, за сето време тој не забораваше да забележи и по некое познато стебло, по некоја позната делканица од секира во корубата од тие дрвја, секогаш држејќи се за нив, како за единствената нишка, што му беше негова низ таа наеднаш толку многу туѓа шума, свесен дека тука некаде во близината на неговата трага мораше да поминува и патот, по кој луѓето од нивното село одеа или се враќаа од Белата Долина.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Од сандакот ја извади половината од храната, што му беше останата.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Најтешко му беше, што не беше само гледач. Туку што и самиот од немајкаде кон тоа придонесуваше.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
И заплива полека во тоа, а неговата тврда корупка, што ја имаше и тој, како и секоја семенка, околу својата свест, почна сега да се отвора со една речиси неосетна спорост, низ која сепак имаше токму онолку, колку што му беше потребно простор за да се подаде и да поникне.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Му беше сеедно исто како што му беше сеедно кога рече дека може да дојде ваму сам, кога се согласи да дојде и да остане тука сам, исто онака како што му беше сеедно додека чекореше сиот поминат ден напред по неразгазената белина на снегот и кога не се погрижи ниеднаш дали оние двајца продолжуваат да идат по него и дали им е ним полесно да чекорат по разгазената трага.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Тоа му беше единствено, што можеше да го прави, вака залебден и вивнат во плавните далги на своето будење, и тој го правеше тоа: само од себе и само се шегуваше.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Му беше некакво залажување, сето тоа вабење од карпите, не сакаше никого да го прелажува и никого да го моли, го отфрли.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Во таквите куси мигови, кога успеваше да заплива сам во таа белина, чекорот му стануваше лесен како на елен, а во него се насобираше некое гнездо топлина, што раздразнува меко, гаделичкајќи го во градите, и му беа потребни само уште неколку такви, длабоки и слободни здивнувања, за да ја изгуби сосема тежината на туѓото присуство и да запее, да вресне нешто без смисол и без ниеден збор, само еден див долг и ослободен вресок.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Не му беше сеедно каде оди.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
И сега наеднаш просто како да му беше жал за таа притивната мечка.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Во сандакот имаше доста храна за уште овој пат да биде сит. Тоа му беше доста.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Ниеднаш не ја изгуби онаа мирна празнина, онаа што понекогаш му беше и некаква чудесна леснина во сето негово тело, но за која тој знаеше дека е од исцрпеност.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
И така беше го поминал целиот бел свет, оној старец, оној бригадирот Језекил, сиот бел свет, кон кого имал толку малечки барања онаа првата утрина, кога заминувал првопратено; со една тајфа тој отиде дури и во Канада, но ни онаа, другата страна отаде Океанот не сакала ни да чуе да биде малку подарежлива спрема него, и сега веќе не постоеше нидно место на светот, кое што не беше запознато со тој заговор: на она ситно човече од мајсторските тајфи да не му даде ништо повеќе само толку колку што му беше најнеопходно, не водејќи сметка за неговите крвави соништа барем еднаш да може малку подолго да здивне, барем еднаш малку да подзаборави на својата тешка копанка.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Она старче, со рамото што му остануваше покусо и покрај кожниот ќурк, сите во нивното село го знаеја како човек, кој некогаш знаел да работи и кому на еден безмилосен и ужасен начин му беше одземено тоа.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Во тој миг му беа далечни најмногу со тоа што не се покриваа и не замолкнуваа, кога тој нивни разговор беше сиот изрешетан од она.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Имаше пред себе сѐ, што му беше потребно; имаше едно одлично време, што му носеше многу, премногу вода, а тука беше и таа здивена машинерија, која беше готова да му се потчини и на најмалото движење на неговиот мал прст.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Во собичката му беше топло и јамакот шумеше на печката.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Се влечеше по талпите надолу до земјата на сите четири; прстите му беа полни спици и му крвавеа, но тој не можеше ни да помисли да се исправи.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Тој прво се скочани, сосема тептисан, кога се најдоа лице в лице, а потоа на оној парталав створ му беа потребни само неколку мига за да ја спрашти во пепелници по трагата надолу.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Идеше киселикава миризба на сурова буковина и суво штипкање на пилотини во носалките, од тоа кивна, загазувајќи до глежневите во белиот слој пилотини, по кои чекорот му беше мек, помек дури и од снегот, а ги чуваа тука за да држат топло.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
И наеднаш му беше јасно дека бил толку многу луд, кога помислил дека би можел да го стори она.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
По нив остана само една црна крвава паласка во снегот и неколку расфрлани прамени волна, а уште еден раненик, кој не беше толку умен или кому му беше повредена токму таа жица од инстинктот да молчи, заминуваше со бесно и продорно аурликање кон шумата, насобирајќи ги по себе сите тие глади и раздразнувајќи ја уште повеќе со својата вкусна животворна крв стрвната сурија во сета нејзина безбожност.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
После можеше да ги сети и оние двајца, што одеа напред, знаеше дека му се свртени со тиловите, но и тие на некој начин како да му беа видливи со онаа нивна зачекореност.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
На Долгиот му беше лесно со неговите широки чекори.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Очните капаци мирно му беа спуштени.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Јазикот и грлото му беа сосема суви. Го болеше напукнатата уста.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Устата му беше во сенка и само очите како две сини ѕвончиња ја разнесуваа мелодија во самракот.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Сето она што офицерот толку усрдно го читаше и со тоа го привлекуваше интересот на слушателите, на Етхем-паша му беше неподносливо, изветвено.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Му беше потребен живиот Арсо. Мртвиот Арсо - тоа е само зло, глупост, непоправлива глупост.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Набабрените усни му беа неподвижно отворени.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
На Арсо му беше тешко да заврзе јазол.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Тој се измеша со другите и допирот со нив му беше пријатен.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Јадар и плеќест, неговата тркалезна глава беше обрастена со бујно навиткана коса која му се мешаше со исто така бујната брада. Усните му беа набабрени и напукнати.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Арсо сѐ повеќе губеше стрпливост. Овој брбливец го заморува И му беше здодевно.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Гласот му беше плашлив и кога протестираше, тоа го правеше придушено како да потиснуваше нешто во себе.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Висар, кога му беше здодевно често се загледуваше во цвеќињата и во главата му навираа чудни мисли: цветчињата навистина му личеа на детски главчиња како што велеше учителот: имаа очи, уста, нос; тоа можеше најдобро да го забележи при гледање од одредена далечина, од одредено растојание: поблизу или подалеку, тоа не можеше да се уочи.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Допирот со светот му беше само питропот Танаско, кој му носеше јадење.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Зад иконата во собата, Висар наоѓаше црковни книги; читајќи ги, му стануваа сѐ поинтересни: соништата сега му беа исполнети со рајски убавини и чуда; тие книги сега не му даваа време да размислува за смртта, за стравот од Зенула; престана да размислува што ќе биде кога ќе му го забуца куршумот Зенула: како ќе изгледа тој бодеж: ќе личи ли на трн, на игла или на врв со нож; и кај може куршумот да го погоди: ако го погоди во нога - ништо, ако го погоди в рака - пак ништо; знае дека можат луѓето и без рака и без нога; но ако куршумот го погоди в глава, в срце, што навистина се случува тогаш со човека: како настапува смртта, како изгледа тој миг?
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Уште на заминувањето за Франција, Тасе Шаин сакаше да си ја земе фамилијата со себе и да се пресели да живее таму.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Мислеше: ако сѐ уште го најде жив дедо му Тренко, ќе го задави: зашто дедо му беше виновен за сето она што му се случи на Тасета.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
И тој дожд, колку што му беше сојузник на баталјонот, толку и на Трајана.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Во почетокот тоа му беше интересно, но подоцна му стануваше непријатно: му се причинуваше дека тие оживуваат, гледаат во него, го демнат од сите страни, го следат секое негово движење.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Кога стаса дресерот да ги скроти, на Дукета од страв жолчката му беше пукната.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Вртеше околу брегот, ги гледаше најосетливите места, најслабите точки на својот градеж, го проучуваше како што линиите на фронтот се проучуваат пред напад, и каде што ќе му беше сомнителна оградата, довлечкуваше камења и колчиња и ја подѕидуваше, ја зацврстуваше.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Па му беше нестварно и нему и на оваа блесавава.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
А, турли тава му беше последна манџа.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
И немаше... по неколку месеци, Кизо ѝ се придружи на Родне, а сликата од Роска ја подместија подолу зашто на нејзиното место го залепија Кизо, како помлад, со сѐ уште црна коса на која само зулуфите му беа прошарани.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
И се сетив веднаш на чичко Славе од Пореч, кој преку цело лето продаваше излеани восочни свеќички во форма на животинки, од кои врв му беше „Адриатик делфин“, а се сончаше исклучиво на нудистичка плажа.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Не дека детето се пожали некогаш, нему му беше битно да го наполни стомачето и ништо друго, а таа сакаше работите да тргнат на подобро и да се вратат во она друго време, кога можеа да избираат меѓу два вида паштетка или крем.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Не му беше потребно да ми се пофали со своите станови, автомобили.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Ама не ги купи, му беа скапи.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
И му се радував: тоа што до скоро му беше најважно - да влезе маестрално и да излезе кукавички без да се заврти, како секогаш до сега, а за тоа го сакам само јас, дека ми е другар, одеднаш му стана бедно.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Речиси исто толку голема колку кон онаа мандија Полак, која што му беше куќен љубимец во детството.
„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)
За право повеќе ме драскаше, оти дланките му беа испукани, како кора од сув даб, ама тогаш му стануваа меки. Најмеките раце на светот стануваа.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Така му беше дарата, оти убав ми беше.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ова можеби му беше прво расплакување, по раѓањето, зашто Роден Мегленоски одамне не живееше во селото.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Цветан му беше врсниче, нѐ делеше само јалицата, само капајцата. Ама Цветан беше умрен.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Лицето му беше крастосано и дамкичаво, и косата му беше искубана, како изгазено стрниште.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Во дрезгите го најдовме и песот што збесна ланската есен и што растрчуваше низ полето со бела пена, ко сапуница на муцката. Коските веќе му беа побелени од снегот и од дождот.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Е, носот му беше малку прчест, а сум чула дека луѓе со таков нос се малку лоши, наврапити, живци.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
За гостите заклавме прч. Олкав вака беше, ко козолци му беа роговите.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Домаќинот се исправи од триножецот. Главата му беше голема, рацете му беа големи, сѐ на него беше големо.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Се обидов да станам. Ми ги стисна градите со големата дланка и ме врати на сламата.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Очите му беа жолти и слични на две пчели без движење.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ми се стори дека перчињата коса врз неговото чело се од железо низ кое се проткајуват жилички сребро.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Земи.“ Главата му беше како на кол што јас не можев да го видам од сплетените прачки на колскиот ѕид.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Другиов Онисифор клечеше над мене, потоа стана и го сокри белегот на лицето.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И од проказа сум лекувал. Калуѓер.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ноздрите му беа пошироки отколку што мислев.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Сиот папок му беше изеден од красти.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Повеќе сум судија отколку што си ти челник.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Гостинот пак ги покажа забите; тие беа ретки и црни, насмевката му беше штрбава.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Можеби таа песна му беше позната од младоста.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Тогаш можеше да се забележи; веѓите и косата му беа побели од забите.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
На човештвото му беа познати над милион хемиски соединенија.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Главата му беше јајцевидна, под слабата коса светкаа на пладневната горештина капки пот.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Црнецот лежеше зад задните тркала на зелениот автомобил; беше протегнат на грб, со накривена глава и отворена уста, со недоречен крик меѓу забите; левата рака му беше скриена под скоро моминската половина, десната, како да сакал да се вати за нешто, имаше згрчени прсти.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Зелено се нишаше, зборовите му беа зелени.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Манастирскиот поп, малоумниот отец Софроние, тешко се снаоѓаше: камилавката му беше издупчена, ту од кокарда, ту од петокрака, како веќе која војска ќе влезеше во широкиот ограден двор.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Каде му беше силата кога лежеше под коленото од Илија?...
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Но, тој тогаш не го измери значењето на зборот. Јазикот му беше побрз од мозокот.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Беше свесен за тоа дека умот му беше матен и не можеше да го разбере тоа што го виде.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Како да му беше непријатно што си дојде дома.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Во мислите Никодин пред себе гледаше куче пуштено од синџир, но ракијата веќе му го беше заматила умот, така што после петтата сѐ му беше полно и рамно.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
За оваа епизода од животот, Рада не му беше кажала ниту збор.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Кога Рада ги отвори очите, во нејзината прегратка беше и Виктор наспроти неподвижното тело на Томо, на кој не му беше симната насмевката од лицето.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Вискито му беше неговиот нов омилен пијалок.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
На излегување Јана го забележа испотениот мантил на докторот кој му беше залепен за грбот.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Ова со собата му беше посебно драго.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
За целото време Ѓорѓе не прозборе ни збор. Погледот му беше закован на полуотвореното деколте на Рада.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Не сакаше да влегува во нерамноправен дуел со некој кој барем во интелектуалниот однос не му беше рамен.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Сепак таа беше сестра на Томо, а тој по смртта на татко му беше единствен кој чувствуваше обврска да се грижи за нејзиното здравје.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Иако ова му беше прво кафе по долго време почувствува дека му преседна но, сепак успеа да го допие до крај.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
А тоа дека жената треба да биде слуга покорен му беше најомиленото и секогаш го ставаше на првото место.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Мозокот му беше во вистинска конфузија.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Па дури нему му беше и сомнително што Рада секогаш е дома кога и тој.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Секој збор двапати му беше мерен, само тоа требаше да ѝ го каже на Рада.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Раде, на кого Рада му беше повеќе од симпатична, ставен меѓу огнот на Анѓа и Ѓорѓе немаше сила да каже ниту збор во нејзина одбрана.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Сѐ му беше полно и рамно.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Мислеше на патот од Велес до Куманово кој двапати неделно му беше превозно средство.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
На Томо овој бакнеж му беше доста обичен, многупати доживеан.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Од спротивната страна на жицата до неговите уши допираше метално чист глас кој по својата боја му беше познат, беше сосема сигурен дека го имаше слушнато и порано, но не знаеше кога и од кого.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Цела ноќ и цел ден му беа потребни на Томо да ги оправда своите постапки во полицијата.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Станот му беше во блиските куќички близу до кванташкиот пазар.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Потоа, почна сам да си ги полни чашите заборавајќи го мезето кое само му беше изговор за да му тргне пиењето.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Тогаш почна постојано да го бара по телефон, во почетокот на секои два или три часа, од шест наутро до доцна во ноќта, а потоа секојпат кога телефонот му беше при рака.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Во мислите му се отвораше светот, полн со секакви потреби, нужди и страв во разни облици.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Уживањето му се гледаше на лицето; некои букви му беа фаворити, до коишто кога ќе стигнеше, тој просто се избезумуваше: и си се поднасмевнуваше, и подмигнуваше, и си помагаше со усните, така што од неговото лице, би се рекло, би можела да се прочита секоја буква што ја извлекува неговото перце.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Сето тоа: бучавата, говорот и толпата луѓе,  сето тоа му беше некако чудно на Акакиј Акакиевич.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Сатурн не можеше да се ослободи од желбата да ја праша дали таму случајно живее некоја госпоѓица Марија. – Овде не живее никаква Марија – му рече жената.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Акакиј Акакиевич дотрча дома сосема ошумоглавен: косата, што сѐ уште му беше останала во неголемо количество на слепоочниците и на тилот, беше сосема разбушавена; бокот, и градите, и целите панталони му беа во снег.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
И во ова утро везирот беше уморен и ненаспан, ама мирен и прибран; клепките му беа тешки, а лицето како заледено во свежината на утрото.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Рано изутрината тој се упати кај началникот; но му беше кажано дека спие; тој дојде во десет – пак му беше кажано: спие; тој дојде во единаесет часот – му беше кажано: па началникот не е дома; дојде за време на ручекот – но писарите во претсобјето никако не сакаа да го пуштат и на секој начин сакаа да дознаат каква е таа работа и која потреба го довела и што му се случило.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Патем, на момчето му беше роденден во неделата.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Но, му беше интересно, сакаше да драматизира.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Можеби му беа залепени за стапалата, зашто никој не се раѓа со обувки, најмалку такви.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Колку пати татенцето ненадејно ќе дојдеше, колку пати демнеше, ама сѐ попусто му беше.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
На дедо ми Костадиноски му бев љубимец и тој во сѐ ме подучуваше.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Останувајќи без работа и стан за спиење, едно време спиеше во хотел, но му беше скапо.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Сликан е во моменти кога му беше подобро.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Ателјето му беше украсено со разни слики и во разни големини од деца и возрасни од селото и од околните села што доаѓаа кај него да се сликаат.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Првите денови, првите месеци, му беа најтешки на Богдана.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Нему му беше што побргу да стаса до дома, да го довлечка до дома ова снеможено тело.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Но нему не му беше до тоа; сè му беше до нос.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
И колку што таа повеќе се бранеше, толку тоа нему причинуваше поголемо задоволство и осветата му беше помала. Се чинеше дека ќе ја разнесе.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Не му беше драго кога ќе шетаа со неа и кога мажите ќе се вртеа по неа.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
” Понекогаш зборовите му беа тврди како камен: чиниш ги чувствуваш како те удираат; понекогаш му беа меки и милозливи што како пролетно ветре ти ја галеа и раскрилуваа душата.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Гледа Богдан да заспие и да се засолне во сонот од мачнината што го притиска, како што тоа дедо му го правеше кога ќе му беше мачно или кога ќе се разболеше, бегајќи му на суровото и тегобно јаве, но на Богдан соновите не му се засолниште, ами измачувалиште: се наоѓа пак некаде во Виена; шета бесцелно по улиците.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Но на Богдана важно му беше да имаат што повеќе слики за да го излепат целиот ѕид во плевната и сликарницата да им биде што побогата.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Шахот му беше единственото задоволство и трепереше од возбуда кога играше.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
А кога заоде, сè му беше тесно: куќата, и дворот, и градината, и сокакот; сакаше сè наеднаш да освои: и селото, и полето, и планината; одеа потери по него да го бараат.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Тогаш тоа не можеше да го разбере, му беше чудно, а сега исполнет со болка, ја сфаќа таа нивна тага што ја имаа по кучињата.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Не го слушнаа, беа уште по некој свој внатрешен грим, живееја во некој друг свет како малку пред тоа на сцена и не му беше ни чудно ни смешно што оди по нив, несигурен и гладен, со чувство на никаквец.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Очите му беа како со нож отворени.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Ги препрочитуваше по десети пат ѕид-ни пароли а усните му беа широко одвоени.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Зениците му беа сплескани и широко положени зад стаклата на очилата.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Кваката со крцкот попушти, касата можеше да се отвори, но тој остана шпиртосан и со склопени очи; знаеше: лицето му беше влажно од несопирливи солзи.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Едната рака му беше покуса за неколку прсти.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
И пак очите на брат му беа нејасни зад дебелите и нељубезни стакла.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Ја завлече главата во биковскиот врат и стана презрив и тврд, се стемни чиниш цел живот да се хранел со гавранови срца. „Во зло време се задеваш со мене.“ И гласот му беше темен.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Од внатрешните потреси нервите му беа склопчени во тежок јазол.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Тајната во очите му беше зелена, името горчливо - љубомора.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Уште пред да се раздени можеше да се забележи: кошулата му беше нечиста и стуткана, износените чевли ветуваа распаѓање.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
И тогаш Отец Симеон стана за миг еден друг Отец Симеон од пред неколку години кога усните му беа нејак калап за јаките заби.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Кога застана пред нив, гласот му беше раскршлив како стакло.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Усните му беа бели и ненадејно истанчени, златото зад нив беше уште потемно.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Гласот му беше придушен, слоговите со мака се корнеа од грлото: „Ти продолжуваш самиот себе да се исклучуваш од оваа средина. Го знаеш ли тоа:“ „Знам само дека се вклучувам во самиот себе“ , рече Отец Симеон. „Јас не сум акт за канцелариски фијоки.“ „Ќе бидеш избришан.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Му беше смешно - говорам за глувчиња како за жолти и ситни птици. „Не“, му рече. „Јас не смеев ни олку да се задржам.“ Се обиде да ѝ ја префрли раката преку половина.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Забите му беа свртени кон мракот, мракот беше прежилав и за волчи апежи, густото тесто на темницата претврдо за сите остри белини на светот.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Плунката му беше опора како ’рѓа; ја чувствуваше в уста и не можеше гласно да се насмее.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
На професорот му беа наложиле на југот да организира полска болница со три илјади кревети.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
А сепак, овој налудничав велеград никому не му беше во крвта толку колку нам, дваесетгодишниците.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Минатата година во библиотеката на Quorum му беше објавена првата книга „Glasovne promjene”, од којашто ние преведовме неколку песни што ги сметавме значајни (во, да речеме, „(авто)поетичка” смисла, како, на пример, песните Повик, Carmina, Paperwork; или во некаква „политичка” смисла, како на пример песните На ова место и Далечина) за нашево списание и нашиот контекст.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Бидејќи мајката на Јохан беше од Данска, а татко му беше Унгарец.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Родителите им беа строги, но многу ја сакаа Томето, како најмало дете, а и најубаво. Таа му беше милениче на татка си.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Усните му беа полни, заокружени со две фалти брчки кога се смееше и над кои се вишеше орловски, но убав нос.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Махмуд Дарвиш ќе стапи во редовите на Палестинската ослободителна организација во 70-те години од минатиот век, а ќе ја напушти во 1993-та во знак на протест против спогодбите во Осло, коишто Јасер Арафат ќе ги склучи со израелската држава.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Испрати тајно свои претставници во СССР со амин на Брежњев, да им ги пренесат тајните на мумификацијата на Ленин и Сталин. Му беше одбиена бесмртноста.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Но пред да пламне граѓанската војна во Либан и откако ги истераа Палестинците на чело со Арафат на кафеанчето му беше променето името во Либански рај.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Палестинскиот народ во овие услови ќе се соочи со два големи егзодуса (во 1948-та и 1967-та), кога не само што ќе биде истеран од својата земја, распрскан на четирите страни на светот, главно во логори за бегалци во мизерни услови за живеење, зависни од репресивните арапски режими кои го инструментализираа палестинското прашање за свои цели, но, исто така, и пред упорното одбивање да се признае историската неправда што му беше нанесена на овој народ.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Беше строг, крајно дискретен, конспиративен, педантен, секој збор му беше одмерен.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Ситуацијата отсекогаш остануваше комплексна. Вистински Гордиев јазол!
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
- Раизе, пријателе, ова кафеанче некогаш се викало Нептун, според богот на морињата! - Отсекогаш кафеанчето се викало Нептун!
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Најмногу на нишан му беше Француската граѓанска револуција од 1789 година, кога самиот во животот се соочи со Младотурската револуција, на 23 јули 1908 година, започната од ресенчанецот Нијази-бег, а подоцна и со Револуцијата на Мустафа Кемал и неговиот вујко Али Фетхи, тој како да започна да го менува мислењето за револуциите.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Не му беше лесно да го преземе овој пресуден чекор во својот живот, верувајќи дека неговото перо може да биде попрецизно од мечот, со кој се црташе картата на палестинската држава, во забрзаните постапки на Јасер Арафат.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Но тогаш пееше и други револуционерни песни кои никогаш не ги заборави и чии рефрени ги потпевнуваше, посебно песната A las baricadas, кога му беше тешко во животот, особено кога беше сам во ќелијата на Голи Оток.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Се разбира, ќе се соочи со низа проблеми, но првиот примарен проблем му беше: каква форма да им даде на многу зборови кои требаше да ги позајми од латинскиот, старогрчкиот и германскиот јазик.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Шепотливо ги поздрави. Татко мило ја погледна како виновник за грев кој секогаш му беше простуван од Мајка кога беа во прашање книгите.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Носеше сина беретка, а спуштените бели коси му беа како перде на половина од главата.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
На Татко, од читањето на делото на сонародникот Фаик Коница Есеј за природните и за вештачките јазици (1903) му беше позната генетичката метода во потрагата по потеклото на јазикот којашто произлегуваше од една биолошка концепција на јазикот прифатена и приспособена од германскиот филолог Франц Боп (1791-1867) во XIX век.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Му се чинеше како да ѝ се враќа на точката од која му беше украдено некогашното време.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
На Камилски не му беше познат овој факт, тој ниту некогаш за него размислувал до Татковото потсетување за тоа.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Набргу му беше најдено местото како толкувач од османскотурски на македонски јазик во Институтот за национална историја на Народна Република Македонија.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Затоа без да интервенира продолжи да го слуша Татко внимателно: Според некои извори, барутот бил откриен во Кина за време на династијата Хан, но повеќе историчари се согласни дека топовскиот барут бил откриен во Кина во VII век за време династијата Танк...
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Мајка му беше од угледно турско интелектуално семејство.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Ова како да му беше првото предавање пред заедничкиот универзитет на чардакот со Татко.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Откако го изеде сендвичот со жамбон и го испи пивото во кригла, се врати во книжарницата, се доближи до својот куп книги, ги однесе до касата да плати, веќе му беше означен попуст, односно книгите ги купи по набавната цена од страна на книжарницата.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Уште го држеше високиот морал од почестите што му беа укажани од француските доброволни шпански борци.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Манастирскиот поп, малоумниот отец Софроние, тешко се снаоѓаше: камилавката му беше издупчена, ту од кокарда, ту од петокрака како веќе која војска ќе влезеше во широкиот ограден двор.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Ушите му беа полни со крв и внатрешен оган.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Левото уво му беше чудно, некако врколачки зашилено, и одрано, а на 'рскавицата се сушеше розикава сокрвца. Околу рабовите на кадравите зулуфи на тоа чудовиште се навираа бледозелени тапанчиња на преситни крлежи.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Очите веќе му беа бистри како кога се врати без револверот со калибар седум шеесет и пет бо уште со пасошот в џеб, со таа црвена книшка на магиска моќ да се отиде во невидени светови или на иселеничка плашлива надеж дека човекот може да најде и втора татковина.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Беше близнак во близнак - горната усна му беше двојна.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Главата му беше јајцевидна, под слабата коса светкаа на пладневната горештина капки пот.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Дека ќе одиш на зајаци, нели? Гласот долго му беше потсмешлив.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Како што му беа двојни, едни на други, и веѓите.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
После, иако не му беа слични ни во тврдоглавоста ни во самоволноста, отидоа и самите еден по друг.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
И брадата како да му беше поткастрена, нерамна, чиниш ја подгорувал со пламен од запалка.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Речениците му беа неуверливи и смешни, едно такво писмо можеше да го испрати в лудница.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
На човештвото му беа познати над милион хемиски соединенија.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Тогаш можеше да се забележи: веѓите и косата му беа побели од забите.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Сепак големите заби му беа скриени; ни копито ни маска не ќе му ги раголеше - тагата, или нешто загатливо, му лежеше во очите под темни стакла.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Гласот му беше рапав и ноќен, изѕемнат до корен. Најверојатно прашуваше дали барам нешто од нив.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Чевлите му беа долги и шилести, со нив можеше да се копа јаглен во рударска јама.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Очите и лицето, кои ги отсликуваа неговата душа и срце, му беа празни и одвратни.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Стево Трајчов се обидуваше да го праша нешто својот адвокат кој набрзина внесуваше белешки на листот истрган од папката со материјали од истражната постапка.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Сè што работеше господинот Каваленко, работеше со некој телесен инстинкт, без никаков контакт со душата и срцето.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Андон беше висок, со долги раце до коленици, со нескладна конституција, најмногу заради вродената мана левото рамо видливо да му биде поткренато во споредба со десното, при што крупното тело, со нагласена комбинација на испупчени коски и разиграни мускули, смешно му беше свиткано на десно.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Рацете на Круме Волнаровски му беа залепени со дланките и спуштени меѓу колениците (имав впечаток дека рацете му беа во силен стисок меѓу колениците, за што тој, најверојатно, не беше свесен), а главата му висеше напред така што од мојата страна можев да му го гледам само левиот образ и дел од темето во сиви нијанси како лишај на кутнато дрво.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Всушност, Ниротакис работеше на линијата меѓу Солунското пристаниште и пограничниот град Гевгелија, потоа до Прифатниот центар дејноста, под ознаката официјално ја преземаше службата за борба против трговија со луѓе, а задачата за пренесување на групите до Бар, и нивно испраќање до Бари, му беше доверена на Авни.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Богдан му се заблагодари на Авни за добро воспоставената врска за да заврши важна работа, како што му беше речено, по налог на Шефот: да го постави системот за снимање во неколку соби на мотелот “Дабов лад” во Селишта.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Работното место на Гоше, всушност, му беше подарено или, со оглед на околностите, тоа беше измислено за него, како благодарност за она што се нарекува минат труд, за неговиот влог во соработката со тајните служби за безбедност - поткажувач од посебен агол на гледање и слушање, регистратор по хоризонтала, без толкувања, и со јасно означен радиус: во кругот на Противпожарната единица за руралните средини околу Метрополата, формирана под покровителство на Социјалистичкиот сојуз на работниот народ.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Од активностите на локален план, главна задача на Ластета Думбаровски му беше посетата на манифестации ширум земјата: пред да тргне на пат ќе си завиткаше сендвичи во торбата, ќе земеше шише со вода, некое феферонче, оти го сакаше лутото до немајкаде; ќе прибереше нешто и од облека, задолжително две рала чорапи и гаќи оти брзо се потпаруваше и го јадеше нешто меѓу прстите на нозете и во ципите, како и средства за лична хигиена: бричалка, четка за заби, влажни марамчиња, чепкалки за уши и тоалетна хартија.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Лицето му беше бледо и избраздено.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Тоа и тогаш, и сега му беше јасно.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Александар никогаш не отиде, малку од мрза, малку од тоа што му беше непријатно да игра улога на социјала која фаќа ситен ќар од пријателството со ќерката на гардиски полковник.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Гардиските капетани, локалните политичари, портирите в општина, фудбалерите од локалниот клуб, проститутките... ( оние погрдите и постарите секако, посочуваше Дејан), сите му беа другарчиња или во најмала рака блиски познаници.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Авторот ПРОЛОГ Понеделник, 7 Април 2025 Погледот му беше вкочанет пред компјутерскиот монитор.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Александар го имаше видено само еднаш, кога по некој повод го посети нивниот огранок на Секретаријатот и се му беше јасно.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Што ли имаше преживеано во логорот, веројатно на човека му беше страв и да помисли.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Тоа без дилема играше улога, но на Александар за разлика од колегите, посебно колешките во Секретаријатот не му беше тешко да си признае себе си дека Бојана навистина е убава.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Пред куќата стоеше човек на педесетина година, слаб и висок, во црн костум Горниот дел на неговиот костум му беше за некој број поголем и практично му висеше на слабите рамења.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Целиот беше крвав. Лицето и белата брада му беа испрскани со црвени дамки, како да прележува сипаници.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Веројатно и на Стојан му беше јасно дека неговата единица, пее поприлчно лошо и ако продолжи да ја турка да освојува први места на фестивали ќе си нанесува штета на самиот себе си.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
На Александар малку му беше смешно тоа што и кога има цели дваесет и осум години и кога зароботува свои пари, неговите родители, посебно татко му, се уште се грижат редовно да јади, како во времето кога беше прваче.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Колку што знаеше Александар исклучок беа само тој и Дејан, кој, сепак колку – толку го познаваше со Тодор, дури и за време на демократијата еден период му беше уредник во "Градски репортер".
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Не, таа конкретна мисла никогаш не му беше паднала на ум на Винстон.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Татко му беше веќе исчезнал; колку време пред тоа не можеше да се сети.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Сите клучни делови од телото му беа блокирани.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Линијата на западноафриканскиот брег му беше јасна во главата.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тој застана, но не се врати. Неспокојните очи на мајка му беа втренчени во неговото лице.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Кога проговори, гласот му беше лесен и разговорен.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Косата му беше речиси бела, но веѓите му беа бушави и сѐ уште црни.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Му беше сосем јасно дека капитулирал.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Градниот кош беше тесен како на костур: нозете му беа толку тенки што колениците изгледаа пошироки од бутните коски.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Сосем независно од потиснувањето на несомнено еретичките зборови, намалувањето на речникот се сметаше како цел сама за себе и ниту на еден збор, без кој се можеше, не му беше дозволено да преживее.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тоа беше мисла што нему буквално никогаш не му беше паднала на ум.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Беше делумно оќелавен. Во првиот момент му се стори и дека посивел, но сив му беше само скалпот.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Беше безнадежно, секој дел од неговото тело, дури и главата, му беа цврсто стегнати.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Дневната светлина се губеше, но не му беше тешко да ја препознае.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Да биде сам, да не биде тепан или испрашуван, да има доволно за јадење и да биде сиот чист, му беше сосем доволно.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Му беа потребни четириесет години за да осознае каква насмевка се крие под црниот мустак.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Изгледаше како тоа да не му пречи, освен што соништата му беа поповрзани.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Кога се врати назад, мајка му беше исчезнала.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Не можеше да се сети што се случи, но знаеше во сонот дека на некој начин животите на мајка му и на сестра му беа жртвувани за неговиот.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Цигарата му беше изгаснала и тој внимателно ја стави на работ од масата.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Дури и да успееше да ја разбуди Кетрин, да можеше да го постигне тоа, тоа ќе беше нешто како заведување, сеедно што му беше жена.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
„Тие не можат да ти влезат во душата“, му беше рекла таа. Па сепак можеа.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Поради големата слабост, устата и очите му изгледаа непропорционално големи, а погледот како да му беше исполнет со смртна, непомирлива омраза кон некој или нешто.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Главата му беше малку зафрлена назад, а поради аголот под кој седеше неговите очила ја ловеа светлината и Винстон гледаше два празни диска наместо очи.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Му беше необично кога помисли дека небото е исто за сите, во Евразија или Истазија, како и тука.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Се наоѓаше повторно во Министерството на љубовта, каде сѐ му беше простено, со душа бела како снег.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Ѕвончињата под нозете беа толку густи што му беше неможно да не гази по нив.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Парсонс му беше колега на Винстон во Министерството на вистината.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Но, не ја следеше понатаму таа мисла. Му беше неинтересна.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Со развојот на телевизијата и со техничкиот напредок кој овозможи истовремен прием и емитување на истиот апарат, на приватниот живот на луѓето му беше ставен крај.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Едната страна на лицето му потемнуваше. Устата му беше натечена во безлична маса, со боја на цреша и со темна дупка во средината.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Но за момент тој не гледаше во нејзиното тело; очите му беа заробени од пегавото лице и од неговата малечка, смела насмевка.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Додека гледаше во моќните раменици на О'Брајан и во неговото лице со груби црти, толку грдо а сепак толку цивилизирано, му беше неможно да поверува дека тој може да биде победен.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Наспроти обемноста и тежината на неговото тело, движењата му беа впечатливо грациозни.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Му беше многу ладно, се тресеше неконтролирано, забите му штракаа, солзи му течеа по образите.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Најпосле беше утврдено без секакво сомневање дека добива во тежина; бутините сега му беа очигледно подебели од колениците.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Да мисли, да мисли, дури и во ова делче од секунда што му преостанува - тоа му беше единствената надеж.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Ова беше сосем истиот мирис што го употребуваше и таа; но во тој момент не му беше важно.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Не му беше тешко да се ослободи од грешката и не беше во опасност да ѝ подлегне.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Не знаеше колку долго остана таму; во секој случај неколку часа; без часовник и без дневна светлина му беше тешко да го мери времето.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Не му беше здодевно, не чувствуваше потреба за разговор или за разонода.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Му беше пред очите само за миг, потоа ја немаше повеќе.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Успеваше да го спречи само штракотот на забите, но колениците му беа надвор од контрола.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Но веднаш ја напушти идејата, зашто дури и самата помисла да направи каков било физички напор му беше неподнослива.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Остатокот од претпладнето му беше многу тешко да работи.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Му беше мило за тоа што се случува, но немаше никаква физичка желба.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Не постоеше лукавство на кое тој не му беше дораснат, не постоеше опасност што тој не можеше да ја предвиди.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
„ Ќе се сретнеме на место на кое не постои темнина“, му беше рекол тој.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Косата му беше мошне светла, лицето природно румено, а кожата огрубена од остриот сапун, тапите жилети и од студот на зимата која штотуку заврши.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Дури и задниот дел од главата му беше стегнат со нешто.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Каранфилчето и сахаринот, сами по себе доволно одвратни, не можеа да го отстранат тешкиот мирис на зејтин; а најлошо од сѐ беше тоа што мирисот на џинот, кој престојуваше во него деноноќно, во свеста му беше неразделно измешан со мирисот на оние...
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Знаев дека не му беше потребен ниту мојот збор, ниту мојата капа.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Кога се свртив добро да го видам, лицето му беше стиснато и бледникавоста од неговата душевна напнатост, избиваше од под подгорената кожа од сонцето.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Тоа изгледа му беше потребно, како лек за душевната стресеност.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Зар не беше тоа предупредување за многуте тајни во врска со човекот кому му бев целосно посветена, вклучително и за оваа најубиствената, што сега се откри, а кое јас никогаш докрај не го доведов до мојата свест.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Најпосле, Долнец му беше родно место, таму се родил.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Што носел тој досега, та сѐ сега му беше здраво?
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Симон го имаше Методија за пријател, но му беше потребен во некоја мера и како непријател, за да бидат нивните меѓучовечки односи комплетни.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Муцката му беше набрана со оголено забало, крзното накострешено по грбот, а опашката опасно крената.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
На Гаврил ова не му беше прво патување за Порто Рико.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Целта му беше таа, но не успеа, сепак беше растрнат на повеќе страни, тој сакаше да постигне добри резултати и во академскиот дел.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Неговите родители му беа како втори родители, за време на неговиот престој, за време на третата година од средното училиште.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Косата и веѓите му изгореа, а му изгоре и кожата на лицето; новата кожа што му порасна му беше тенка и проѕирна како хартија за виткање цигари низ која му се наѕираа мрежестите капилари како гранки од сува папрат.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Веѓите му беа густи и потта од челото се спушташе преку нив како преку стреа.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
И кога ќе решеше да ја остави, пак ќе почнеше да се двоуми: или му беше жал, не му даваше срцето да ја остави или пак ќе причекаше да види дали ќе роди.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Богуле беше левучар: се служеше само со левата рака; десната како да му беше здрвена.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
III Мил по цел ден времето го поминуваше во лабораторијата; работеше експериментираше и не се обезхрабруваше: но му беше криво што никој не го разбира да го помогне, да му даде средства за да го реализира овој свој потфат; селаните и пред тоа не му обрнуваа внимание, а особено сега кога секој ден трепереа и не знаеја што ќе се случи со селото, со нивните животи.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Кожата на лицето и снагата му беше ишарана со пишанки, бенки, та Богуле често се слекуваше пред огледало да ги гледа, зашто (онака како што му беа групирани по градите) му личеа на соѕвездијата: бик, овен, голема и мала мечка, ралник, пирустија, стрелец и други соѕвездија што ги учеше во училиште.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
На Илка му беше тешко додека се свикна на нив, зашто и ноќе му пееја и го будеа.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Еден од мајсторите го зеде јагнето и го завлечка накај темелот: јагнето насетувајќи ја опасноста, почна да блее и да напиња со глава да ја скине врпцата, но мајсторот го зграпчи за половина, го крена и го однесе до темелникот; кога јагнето го виде ножот што го измолкна мајсторот зафати посилно да прета и пожално да блее, да моли за спас; но мајсторот, го притегна поцврсто да не прета и му ја стегна устата; јагнето сега почна со погледот да го моли мајсторот да го пушти, да го ослободи; но мајсторот му ја затегна главата нагоре за да му го зарие ножот; кога виде јагнето дека му нема спас, дека мајсторот нема срце, душа, го погледа со презир, со омраза и смигна да не го види сечилото од ножот што му беше допрено до кожата; првин сети студенило во грлото, налик на допир на мразулец, а потоа силна болка, губење на воздух, на здив, на свест, се стресе, спрета со нозете, за последно сапна, потоа се успокои, како да заспа.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Дрвената рамка му беше стара, распадната, тоа на повеќе места олупено и прошарано со темни бемки како бемките на снагата од Богуле, но сепак и понатаму можеше човек да се огледа во него и тоа цел од нозете до главата.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Илко го ставија во гробот што веќе од порано му беше направен, кога умре жена му; при откопувањето на гробот, внатре ја најдоа сликата што тогаш ја ставија место него.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
XXVII Еднаш Богуле, кога мајка му беше излезена во полето на работа, ја донесе Злата дома и ја качи на таванот на ѝ покаже што сѐ има на него и каде почесто го проведува времето.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Гледаше во тој светол сноп, гледаше наоколу кон местата што му беа познати, и срцето му трепереше од радост.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Вистинското име му беше: Методија Лечоски, но направи кратенка - Мил, земајќи ги почетните букви од името и презимето и името на татко му кој се викаше Илко за полесно да се потпишува и да не се создава забуна во поштата, бидејќи во селото имаше уште еден човек со такво име и презиме: Методија Лечоски, дрварот, кој, зачудо многу личеше на него.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Некои палеа сулфур за да пробат, а некои викаа: Глупости! Варџијата Оруш постојано пиеше и сѐ му беше рамно.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Тоа Богулета тешко го погоди; предметите од лабораторијата му беа драг спомен од татко му: го потсетуваа на него, го спојуваа со него, го правеа присутен.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
На Богуле му беше многу мачно.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
А што сѐ превиде тоа ковчеџе откако пред многу години го купи и му стана составен дел од неговиот живот; се фрлаше во разни превозни средства завиткано во вреќа за да не се гледа, да се заштити или да се носи полесно кога одеше пеш или кога му го даваше некому да го носи; не ретко му служеше да ги потпира на него плеќите или главата на разните железнички или автобуски станици чекајќи воз или автобус за некаде; да седи на него како на столче на палубите од бродовите во долгите деноноќни пловења; да го товари на коњи, магариња и камили по патиштата каде што само тие можеа да одат, да се изложува на ризик, да си го става на коцка животот поради неговата привлечност и будење љубопитност кај разните луѓе што го придружуваа или со кои доаѓаше во допир; да го продава кога ќе немаше пари и пак да не го продаде за да не се одвои од него; да му ги менува или крши катинарчињата кога ќе ги изгубеше клучињата, да го чисти и дотерува кога ќе се наводенеше од дожд и снег, да му го повраќа сјајот, убавината; да им го остава понекогаш на газдите како залог додека дојде до пари за да им ја плати станарината; тој му беше единствен сведок, придружник и другар во патувањата носејќи налепници од разни места и хотели.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Ги виде ѕвездите и како да почувствува некое задоволство што им го гледа истиот оној распоред каков што го гледаше и порано како дете и младич, пред да замине од селово, зашто потоа, скитајќи по светот, секаде тој распоред - му беше различен.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Слободното време му беше резервирано за џамлии на мор, тапка, народна, петкамца, џамлија и други спортови.
„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)
Уживаше у читање енциклопедии, гледање Квискотека, омилени му беа проектите по ОТО и домаќинство, собираше сликици, беше опседнат со ИТД...
„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)
Избричен, како гроф, а изразот на лицето му беше ужасен: црните очи горат, на усните потсмев, веѓите намуртени.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Кому досега му беше гајле што мене шест години ме стуткуваа и ме растегнуваа, додека не се претворив во некаква, од судбината осудена провинциска газела - со крупни очи и со ништо друго?
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Очите му беа полуотворени, на долгите клепки уште светкаа солзи.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Во ситуацијава симптоматично е тоа што на авторот, и по неколку ур- генции, не му беше овозможен целосен пристап до бараните информации за потребите на ова истражување – што е спотивно на Законот за слободен пристап до информации од јавен карактер (2006).
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
Наскоро научи да ги изговара оние зборови кои секојдневно му беа потребни.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Идејата му беше прекрасна.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
- Ќе дојдеш ли со мене? - гласот му беше топол, но и решителен.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
На Карл толку му беше збркано сè во главата, што не можеше да мисли.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Неброено пати му беше повторувано дека го дале својот живот за татковината.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Од друга страна, му беше срам од нејзините.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
На прашањата на адвокатот, околу материјалната состојба на Марија, и кога ги даваше податоците за раѓањето и возраста на синот, на Хелвиг му беше толку мачно, што му се чинеше дека не може да вдише воздух.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Истовремено, на Хелвиг му беше жал што Карл мора да решава такво тешко прашање, а сè уште е толку мал.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
На Хелвиг му беше јасно дека во овие нови околности во неговиот живот, заради оваа жена со која веќе живее заедно, не би можел сам, без нејзина согласност, да одлучи да го бара детето.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Работите му беа во ранец на грбот.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Хелвиг беше под такво нејзино влијание, посебно откако таа го роди синот, што комуницирањето со мајка му и татко му беше вистинска реткост.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Шефот на безбедноста, кому Хелвиг веќе му беше кажал за нејзината болест, ѝ објасни на Марија дека не може да го земе детето со себе без согласност на нејзиниот сопруг, кому судски му е доделено.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Таа воопшто за тоа не му беше спомнала.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Хелвиг му беше дал доста пари.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Но, одговорот на татко му беше категоричен.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Но, на лекарот сето тоа му беше многу нормално.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Мајка му ќе го пречекаше со некој од нејзините специјалитети, што му беа омилени.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Колку и да му беше лута, ја спобудалуваше мислата дека може да засака друга жена!
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
На Карл сè му беше интересно.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Ми е жал за детето, добро другарче му беше на Толето, та од ка му се стори таа работа, не припари ни крај порта, завалиичето.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Токо така ми текна оти, ка го заведе попот Крчето кај Жиовчеви — не стапна во куќата наша, та шо му беше алот тој си знае.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
„Коа не го стори тоа кога му беше цаката, кога падна од мајка му, кога она не беше му го чула гласот, сега е доцна!
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Тој имаше обичај да почне одоздола со ред, од Балевото анче и до крај до Петка Спасев да тргне по едно дваесетипет, та до дома ќе му се стореше таман сто драма и доста му беше како на стар човек.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Уште на одење се провртка по чаирот и не му беше тешко да ја види Анѓа и да и даде довечер одговор на Бисера.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Единствена утеха му беше самиот Сокол и шумата, и во повеќе моменти се чувствуваше како да е со своите овци и кози, па дури и кавал купи и по цели дни ги свиреше оние исти песни што ги извиваше со звуците на ѕвонците и клопотарците.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
А и на Крстета не му беше утодно да се шета сам по село кога почнаа да паѓаат есенските дождови и кога членовите од неговиот „алабак табури" тргнаа на училиште.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Но на Салила не му беше му било „пишано" тука да загине, та бајонетот во темницата беше го прободил лесно крај десните ребра и така жив беа го закопале.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
На четириесетте години судбата му беше определила да се преженува.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Оттука и сите селани — чорбаџии, се разбира, му беа познати на спаијата, а и тој ним, та и сега, кога им стана спаија, си идат како кај „свој човек“.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Навистина, на Стоја му беше мило ова малечко детенце како негова Ѓурѓа кога му се роди.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Ама оти ги даде сите голи како змија на трн, многу му беше гајле!
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Бидејќи му беа големи, не ги обу, ами и скри во ковчегот каде што му беше велигденската кошула.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Само Јован Ѓуров му беше трн во очите и на Колобана, и на Ристета, бидејќи, во младите години на Бојана, се замеша малку во нивниот живот, ама ете и од него, даде господ се куртулисаа.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Цела беседа истури ќатипчето по однос на воспитанието на каурите, а умот му беше во каурките, (да прават здраво живо со Турците и да фаќаат рака што е најглавно!).
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Да благодари што му беа ги оставиле палците на двете нозе незапретани.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
— Сѐ исто му беше на дедот поп: крштење, венчање па и умирање.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Нему едно му беше неподносливо. He знаеше дали Нешка Рожденкина знае зошто е тој кај Жиовчеви?
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Таман се прибираа орачите и дрварите, и тој, со торбичката на рамо, со ластегарката под мишка, влезе в село на мракот. Ha дедот Петка не му беше ова прво одење во Рожден.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Само едното приперување на двете недели му беше тешко, но затоа пак тука му беше Анѓа, врата во врата, една куќа, што се вели зборот, и таа пак си ја зеде грижата за несудениот свекор.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Оттука треба да излезе шеќерецот, кафенцето, тутунецот и други мастрафи за куќата, а пак лебецот и зопта за Алчето му беа осигурени.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Мажите, што седеа поблиску до Илка, а што му беа роднини, завидуваа на домаќинлакот и убавината на невестата Доста, а тие што не му беа роднини, си поголтнуваа: старите — од убавите готвени што ги донесе Доста пред Илка, а младите од нејзината убавина.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Нему му беше важно да ја сврши главната работа, да ја земе Неда, та за друго ништо не мислеше.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
А на Мицка веќе не му беше ни потребен, си ја врши работата со него што му беше за вршење.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
— Слушај, Бисеро (ќерка му беше крстена на баба си Бисера) — јас знам оти ти подваќаш по нешчо од маѓиа страна.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Иако не му беше ќевот, се помири со судбината и ги направи сите адети.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Најстина сум мал, сега завлегу во седумнајсет, токо ја и ошче помали и татковци се сториа и пак ич гајле не му е, — и Крчо ја исправи главата, што му беше наведена уште од Достаната навреда.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
И Стојан му завидуваше, му беше криво оти и тој да не знае како него.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Ајде, аловата за мене — и така и така — може да се најде, ами ка му беше лет пак и за Вилка да најде?
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
„Анасана-аврадана" беше го оставил во конакот, гласот му беше мек, мазен, умилен, дури личеше на родителски, кога човек се разделува со своите најмили: — Ете — рече.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
На Бина му беа малку пет лири и ја изнесе работата дури до владиката.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Од очите му течеа солзи, но тој не трепнуваше, срцето му беше како црквено клепало, устите му вражаа, а рацете ја прикрепуваа главата да не се настрани налево или надесно и да го изгуби прозорчето преку лисјата.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Во негово маало немаше здрави сите другари му беа наркомани од дома добиваше пари да јаде но сиот џепарлак за ганџа го даде
„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)
И сѐ очите му беа во малата Анѓа. – Ете, да не ни го грабнеа Ѓелета, сега ќе си го пратев со бацка му овчар; да не ни го грабнеа Ѓелета, сега ќе ни помагаше на снопјето врзување, на жниење, на вршење.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Јаничарите му беа најсилната војска на султанот, а јаничарскиот ага – негова десна рака.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Нему му беше наредено да ги доведе бунтовниците, но не му беше даден срок кога да ги одведе.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Време кога човек на човека му беше ѕвер.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
На Татко му беше јасно дека беше започнат ловот на домашните сталинисти.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Нејзината љубов, нејзината грижа кон секое од нејзината чеда, се одложуваше, односно се одолго­влекуваше, во зависност од нејзината природна процена, колку му беше потребна на секое од своите чеда.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
И сега ѝ беше повеќе од јасно дека беше редот на Мајка да ја дооткрие својата „грчка врска”, делот од нејзи­ниот живот којшто не му беше толку многу познат на Татко... XVIII Таму каде што обично Татко, во налетите на балкан­ската историја, соочен со постојаната потрага по страте­гијата на спасот на семејството, гледаше опасност, неизвес­ност, решение во бегство, Мајка гледаше можност за поми­ру­вање, излез, спас.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Татко, вратен од Турција, излегувајќи од кругот на хиерархијата на новите властодршци, од врвното место кое му беше посочено од неговиот славен вујко, прифати, во еден период, да биде судија на монархискиот режим на кралот Зогу I.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Нему му беа добро познати библиотеките кои беа како лавиринт, без распоред и без излез.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Мораше, по секоја цена, да понесе неколку правни и адвокатски прирачници кои му беа неопходни за неговата адвокатска служба која, ако го послужеше среќата, ќе си ја продолжеше и преку границата.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
На Татко му беше позната социјалистичката идеја, тој ја проучуваше во младоста, во Цариград, во француски книги.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Мајка ме погледна и тивко ми рече, на јазикот кој му беше непознат на лекарот: – Што бара магарево од мене? – Што вели госпоѓата, тоа може да биде значајно за дијагнозата? – Вели оти е време да ја оставите на мира! – Мене ме определија од медицинскиот конзилиум да го дадам својот удел во дијагнозата, за да се пристапи кон што поуспешно лекување на пациентот.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
На Татко, пиењето со богато мезе му беше речиси ритуал, уште во раните години од животот крај Езерото, па сè до годините на залезот на животот.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Интуицијата, филтрирана низ проста и цврста логика, му беше најсилното оружје.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Татко, како некогаш поради асмата, кога замина во Турција, преку Италија, и се спаси, сега, кога фашизмот, пак преку блиските, му беше зад петици, реши да ја мине границата преку Езерото.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Најмачно му беше да ѝ го оправда неочекува­ното заминување на својата мајка која беше во поодминати години.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
На залезот од животот на Татко, најстариот брат, не без тага во душата, му беше рекол дека е време, според неговото сеќавање, според сеќавањето на Мајка, да ги состават семејните стебла.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Во еден период најблиско му беше толкувањето на душата во Кабалата.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Продолжуваше да нѐ храбри. Но и нему не му беше лесно.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Не му беше страв од мене...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Џабе се трудеше и земаше квасец, пак не му беше подобро.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Доволно беше тој да интервенира...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Не беше само по механиката, вујко Едуар...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Првата забелешка му беше: „Па, не личи на европски филм.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
-Е па! со среќа!
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Беше, наспроти Чаплин, Форд, Роселини или Хокс, прилично невротичен, и не му беше лесно таа своја нервоза да ја наметне на целиот свет.“ Франсоа Трифо (Francois Truffaut) Margina #21 [1995] | okno.mk 31
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Мислам дека сигурно му беше објаснил дека неговата дисциплинска финта, да ме испрати во Рокет****, не беше баш решение...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Неговите пресуди, во секој случај, најсуптилни, најсомнителни, најподложни на препрашување стануваа масивни вистини, железни, неотповикливи, инстантни...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Работата со пумпата сè уште не му беше средена како што треба...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Ги купуваше сите постепено...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Се давеше во „pickles”...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Веднаш му беше доста од нив, штом ќе ги погледнеше малку, штом ќе ги слушнеше, особено...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Му се гадеше нему од воздушните маскаради!... Само демонстративни летови!
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Да му се плукнам Добога! Ќе седнеш ли најпосле? (стр. 320-321)
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Со здравје, драг мој Господине!
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Тоа му беше најслаткото јадење, со тоа го вртев како сакав...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Не треба да се мешаат работите...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Во текот на модернитетот секогаш постоеше малцинство од привилегирани луѓе, членови на елитите, кои сакаа што помало мешање од страна на општеството, но мнозинството, доколку тоа му беше допуштено, нив ги прегласуваше и ја фаворизираше државната редистрибуција на доходот.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Не! ништо забележливо, фантастично!
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
-Лесно ти е да збориш! врескаше тој... Лесно ти е да збориш!
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Нему баш му беше гајле, не беше тој човек кој се пува, ама им беше важно на луѓето, им требаше церемонијал.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Ми носеше така некои вести...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Ова мнозинство чувствуваше дека слободата работи против него.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Сепак во врска со мајка ми се расприкажуваше малку повеќе...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
„Кралевите на педалата” и „Кралевите на авијацијата”...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
” Кога го гледав толку великодушен... а јас што му бев на товар... почнуваше да ми станува непријатно...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Тоа му беше многу потребно...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Најдобри и најподатливи за работа му беа камењата што ги вадеше од длабочините на земјата: имаа цврста срцевина; кога ќе ги извадеше, како да се заслепуваа на сонцето, невидено светлина од своето формирање.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
И на коњот му беа здодевни овие катадневни мерења на патиштата, но задоволство наоѓаше со стасување во селото: додека неговиот стопан им пишуваше на луѓето, тој спокојно си пасеше по лединките погалуван често од рацете на оние што чекаа ред кај Фончета, а повеќе пати нахрануван и со зоб од оние што сакаа Фонче да им напише што поубава тужба или жалба, или ако претходното судење се решило во нивна корист.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Често седејќи крај него додека се смиреше, му ги читаше неиспратените писма што ги пишувал на фронтот и што му беа во торбата каде што ги држеше плачките.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Но клисарот Нестор го правеше она што му беше наредено од власта: ги фрлаше сите во варницата, без исклучок.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Растеше по куќите во селово и сите го сакаа, зашто татко му беше загинат во војните, а мајка му сиромашка...
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Французинот ја крена главата и го погледна заинтересирано; имаше очила со големи диоптери, та очите му беа јадри, дури и испупчени; а кога ќе ги извадеше да ги избриши од пареата, очите му стануваа толку ситни што му се губеа под нададените веѓи.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Го лечеше отец Иларион, но тешко одеше, зашто црвот му беше длабоко влезен во него.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Во денови кога брзаше да ги доврши некои камења или плочи кои му беа сврзани со рок, ударите на чеканот му беа побрзи и времето побрзо одеше: веднаш му доаѓаше пладне или квечерина.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Занаетот го научи уште од дете, од татко му, и му навлезе во тајните; во почетокот му беше тешко: раце му се разрануваа од удирањето со чеканот, постојано му беа изврзани со крпи, но со време се извежба така што удираше со чеканот на глетото и без да гледа во него: можеше да разговара, да ја врти главата настрана, да фрли поглед било каде, а чеканот сам, непогрешно да удира на глетото и чивиите.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
На авторот и како да му беше збоктисано да пишува.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
„Јас му бев пријател на Еда“, насмеано излажа авторот и додаде: „Во детството...
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
На Едо, решен да остане во улога на неутрален набљудувач, како што имаше намислено, главна работа му беше да го совлада времето до затворањето на кафеаната.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Тоа нему му беше партизанско име.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Таа Гала му беше љубовница на еден германски офицер, гестаповец.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Паца одби да се најдат било каде в град што впрочем на авторот воопшто не му беше потребно.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
На прво место со еден кому партизанското име после му беше Ѓунијата, не знам како му беше вистинското име, кој после побегна в партизани, стана некој командант таму и по војната се најде меѓу големџиите, во Скопје.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Таквите, со својата склоност за прегласна врева, му беа одбивни иако одбиваше да признае дека е тоа знак за стареење.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Животот на Еда Бранов од Охрид му беше убав и тоа го одржуваше секогаш насмеан и готов да се насмее.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Средбата со Кривашија на авторот му беше една од можеби најсимпатичните што со некој од сведоците на оваа прикаска тој ја имаше.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Телото му беше цврсто градено, беше секогаш румен во образите, како да пука од здравје.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Тој не почувствува потреба така да размислува, таква можност не му беше ни дадена.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Прва помисла му беше да го притисне копчето од ѕвончето што се наоѓаше на левата страна крај вратата.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Но бидејќи полека се навикнуваше на мракот, со двете раце се држеше за ременот од пушката што му беше обесена на рамо, главата ведната и мислите или во гаражата на мајсторот Ратко или на корзо каде што во Охрид беа девојките, тој просто полека, нога за нога, шеташе од аголот на училишната зграда до попречениот ѕид обраснат во капини и назад.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Тогаш нему главен бизнис му беа становите и таа една продавница што беше само за големите.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Така и толку му беше удобно.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Предизвикот стана двоен зашто, најверојатно, оваа госпоѓа работеше во ЈугоМак каде што на авторот му беше потребен свој човек. Хм, какво совпаѓање!
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Доказ дека има во што да верува му беше тоа што многу често се наоѓаше себе си како задоволно занесено свирка некоја мелодија што го држи во полетно расположение.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Застана со колата под еден орев на средселото, ја потфати прирачната торба во којашто имаше пижами, две рала долна облека, еден џемпер за секој случај, две летни кошули, несесерот со нужните дрангулии, зелениот блок хартија и, се разбира, како што му беше препорачано, митото за Петра што неговата патна торба ја правеше значително потешка.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Не чувствуваше ни радост туку некоја тага со желба да седи мирно во неа, по можност вечно, да ја исцеди тагата во којашто му беше потопено целото тело.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Имаше чувство дека работата не ја има завршено, особено му беа загадочни односите помеѓу Едо Бранови Иле Маленко – Брзакот со што би можела да се потврди претпоставката дека зад убиството на Јован Граматниковски сепак стои нашиот Едо.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Тој така ем правеше добрина, ем долар – два на час работниците му беа поевтини.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Ја здогледа во момент кога целото внимание му беше сосредоточено врз еден диференцијал симнат од еден „ауди“ заради поправка.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Иако Летка настојуваше авторот да се сконцентрира врз него, на авторот сепак сега непосредна цел му беше пронаоѓањето на Едо Бранов од Струмица.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
И, како што благовремено се досети, најважно му беше истоименикот Едо да не дознае дека некој се интересира за него.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Колку за чичка Васка да му беше драг Едо сепак тој знаеше дека Марко е претприемчивиот.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Зашто мајка му беше од Охрид или од охридските села, не знам.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Тоа нему му беше партизанското име.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Ја препозна по трите балкони, накитени со герании, како што му беше опишана.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
На Еда му беше најинтересно тоа што, иако поткажувањето меѓу војниците беше правило, Марка никој не го поткажуваше.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Нему ако му речеш нешто со еден збор – оди или дојди, нему тоа не му беше проблем, ама ако требаше нешто да му објасниш, тогаш тој, најмногу на втората твоја реченица почнува да се тегне – ќе ја крени едната рака над главата а другата ќе ја свитка зад грбот и туку гледаш му иде да се проѕевне и ќе се преоѕевне.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Нему главна работа му беше откуп на боровинки, ама тој ти бил поврзан со некого во Црвениот крст во Битола и така тој го почна бизнисот со стрептомицинот.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Побелената кожа на лицето му беше истенчена до проѕирност.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Поважни му беа разговорите со луѓе кои го знаат.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Тоа беа пари за кои му беше жал да ги потроши, но сепак ги даде.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
На Кривашија не му беше лесно сето тоа да го премолчи и затоа почна да попаѓа во немилост што својата сурова разврска ќе ја добие за време на Информбирото.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Сврделот за цело време беше некоја клечка во Комитетот, но Комитетот нему му беше заштитниот знак.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
На Сврделот единствено му останаа тие неколку души со кои бркаше работа во својата приватна фирма, ама не и погодностите и слободата што му беше на располагање.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Но сега веќе на Еда му беше јасно дека одлагањето на потврдниот одговор е само добивање во време што на Германија ѝ беше потребно за да го смири, за да го наговори да ја прифати вистината онаква каква што му ја кажува таа.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Всушност селото е блиску до градот. после нему, овде во Битола, му се родија уште две деца: уште едно машко Пене и ќерката Галица, Гала – нагалено, таа му беше најмалото, но најмилото нему му беше Едо.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Ѕидот со полиците како да беше нешто непостоечко и затоа му изгледаше невозможно таков ѕид да се сонува, а на куферчето добро се сеќаваше само не беше сигурен дали куферчето му беше препознатливо илине.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
На Еда не му беше жал. Тоа беше првиот поен што Едо го доби.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Така полесно ќе може да го отвори разговорот што му беше цел.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Ова за него беше еден мал добар знак, но ќе мора можноста да ја одложи зашто ресторанот наскоро почна да се полни, а нему му беше потребно допивање за да го разбие малерот.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Нему очигледно неморалот којшто е најстрого забранет за нас партизаните му беше поважен и продолжи да излегува и да се среќава со споменатата девојка, ќерка на споменатиот монархофашист.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Посебно задоволство на авторот му беше последното летување во нејзината наследена, сега обновена викендичка во Лаврион.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Безопасната коцка на авторот му беше слабост.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Не сум сигурен, ама мислам дека вистинското име на тој битолчанецот, исто така му беше Едо...“
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Нему во крвта му беше да излаже и да украде.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Кога Едо стапна на душемето таа му беше во прегратката, со раката меѓу неговите нозе...
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Разводникот, пред да го остави му ги повтори зборовите што му беа повеќепати денеска речени додека го оставаа на секое од повеќето стражарски места: „Пукај без предупредување!“
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Пошто од селаните билките, печурките и боровинките ги откупуваа селските задруги, на Сврделот не му беше тешко работите да ги нареди така што стоката тие да не ја дават на некој друг додека прво не се допрашаат од него дали тој сака да ја земе или не.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Толку настојуваше да му се подаде што на Еда за првпат тоа што најмногу го сакаше со неа му беше одмилено.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Прво го забележа неговото одење нога за нога, некако на чекорум, со бечвите малку како паднати, со шајачното палто со ракавот наврен само на едната, левата рака, додека преку десната рака палтото му беше само префрлено преку рамо.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Не го разбра тоа што чу, но почувствува дека му беше речено нешто крајно важно.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
На Еда тоа му беше смешно.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Најинтересно на авторот му беше еден автобиографски запис: „Јас станав делегат во Пољопривредно вече на Вардарска бановина само со ниспетот на Албанците од Невенино.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Но, кој и да е, како и да е, нему авторството му беше одземено и тоа го јадоса.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Брзакот застана пред столиците поставени како перустија, со врвот кон вратата, така што Комисијата и публиката му беа од левата и од десната страна.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Го препозна дека е мртов по левата рака што му беше зафрела и омрцлавена.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Најзабавен на Еда му беше Глувиот, Марко Кравата, еден провинциски бистар мангуп од Гевгелија кого војниците го завикаа Глувиот затоа што тој симулираше дека е глув.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Како на секој човек без карактер умот му беше сведен на елементарно снаоѓање и итрина.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Го викна да излезе во тесното претсобје од куќата што му беше над гаражата.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Впечатоците му беа бројни, но колебливи, налегнати.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Телефонот нему не му беше слабост така што таа несмасна книга не му ни требаше.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Каков марифет му беше тоа – не знам, ама него го стави.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Сите му беа убави, но не знаеше која му треба нему.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Се разбира дека тој покажа интерес за случувањата во Сан Диего, но тоа само го увери дека доживувањата на младите љубовници со ништо посебно не излегува надвор од дури и предвидливиот шаблон така што му беше доволен фактот Едо и Су продолжија заеднички да живеат како што почна во собичката на механичарската работилница на Али во Сан Диего, но сега во станот на Су во улицата „Кинг“, во центарот на Торонто.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Колку повеќе прикаската му беше исцелена и совладеана, тој толку помрзлив да пишува стануваше па знаеше дека оваа работа ќе се растегне повеќе одошто можеше да очекува дури и во миговите кога со животот се гледаа намуртено, како туѓи еден на друг.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Со оглед на претходните набљудувања, предвидувањата му беа прилично точни.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Јас на Сврделот, за време на германско-бугарската окупација, му бев врската со Градскиот комитет.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Уште и со таков пријател каков што му беше Ѓунијата.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Тоа беше една лоша, скоро матна фотографија на која можеше да види човек кој на прв поглед изгледаше како подгрбавен бидејќи главата како да му беше повлечена меѓу рамениците.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Уште кога тој блокот го купи во Атина, тоа му беше првата мисла на којашто ѝ стана заробеник: Ако успее да го изнапише сите непарни страници на зелениот блок, ракописот ќе биде добар.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Ова ти го кажувам оти мислам дека на Еда врската во селата околу Лиманци треба да му беше Војне.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Се раззборува, што не му беше обичај, од потреба со некого да ја сподели својата загатка.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Усните му беа бузлести, влажни, како џигер посинети и со некоја растегливост поради која час оставаше впечаток на човек со шарм, на ведро небо на кое сепак се појавуваа секавици што оддаваа опасно зол човек.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Нешто како да му беше шубе, но изгледа не најде причина да го избегне прашањето.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Лицето му беше млечно, издолжено.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Гласот му беше темен кога ѝ рече: „Се шегуваш кога говориш за иднина. Иднината е попска проповед.“
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Се тресеше, корените му беа жилави и го држеа исправен и страшен, безумен од туѓиот отпор.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Агентот помина со рака преку влажното чело; движењето му беше несигурно; изгледаше како да сака да тргне некоја повлака од очилата.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Во првата ноќ под трите маслинки тоа го разбра и сеедно му беше.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Беше блед и не можеше да ги развлече полните усни во насмевка.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Не му беше смешно што бившиот богослов се труди да оди по такт на неговите чекори.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Јаката на палтото му беше крената, челото покриено со тешка, влажна коса.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Потоа тој пиеше секогаш долго и истрајно, како во овој ден, во оваа вечер со младиов човек, кому не му беше роденден.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Сега знае каде се наоѓал тогаш, тогаш му беше сеедно.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Гласот му беше шушкав.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Знаеше дека таа доаѓа кај него откај другиот и оди кај другиот откај него, и веќе не му беше сеедно, и знаеше дека болката не е само во очникот на лавот.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Од тоа чувствените ноздри му беа и пошироки и потемни, и капетанот, за да не гледа во слепилото, пак погледна кон голиот прелог, не исплашен туку љубопитен: ќе ја чуе ли фаталната бројка.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Лицето му беше модро и претепано, болот се лизгаше по површината на кожата.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Одмавна со глава, потоа најде нешто страшливо во тој гест, нешто што нему не му беше својствено.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Тој не претчувствуваше ништо и беше со неизменет лик: усните му беа впиени една во друга, сокриваа под катинар збор - остар кристал - долго чуван и никому некажан.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Лицето му беше модро и натечено. Ги чувствуваше под јазик, расклатените заби и крвта засушена на врелите испукани усни.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Сега, кога зениците му беа покриени до половина со очните клепки, кога личеа на две срни недораснати месечини на крваво небо, заборави на својата недоречена пресуда.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Двата светлосни прорези молеа и не му беа туѓи; над нив по челото, како жолти печати на еден процес, лежеа порано незабележени дамки.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
На Татко сега му беше потребна вистинската тишина, тишината на отворените книги, за да го смири во себе немирот што се пластеше во текот на целиот ден.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Фашизмот му беше зад петиците, но овде сè уште не беше се вгнездил.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
На Татко му беше јасно дека во просторот на тихите сини води беа впишани невидливите архетипски изохипси на семејната историја.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Нему му беше јасно дека на Балканот при секое излегување од еден лавиринт го очекува влегување во друг.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Татко се радуваше што Игор Лозински директно се внесе во сржта на материјата за јагулите, која постојано му беше при срце.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
На Татко сега му беше јасно што сакаше да му каже Гури Порадеци.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Јагулче имаше бистар ум и на него сè се лепеше што му беше од полза, особено кога беа во прашање водите или електричната енергија.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Се сеќаваше уште на зборовите на Игор Лозински, кои речиси за душа му се залепија, му беа блиски небаре се работеше за неговиот живот: ,,Ние силно страдавме, можеби страдањето во извесна смисла е слабост, но во друга возвишена смисла е храброст.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Кога му беше тешко среде книгите и не го наоѓаше саканиот излез, тој излегуваше на чардакот и ја бараше реката како патоказ на судбината.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Татко никогаш не успеваше докрај да го дотолкува јаничарството кое му беше бегливо и одминливо токму како овие јагули на големиот и неизвесен пат.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Душата му беше компас во која стрелката постојано се вртеше.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Во времето кога на Татко му беше најтешко во животот, ја наследи од татка си навиката да доаѓа крај Езерото од овој предел на најбујниот извор, од каде се претпоставуваше дека започнува патот на јагулите.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Не сакаше да се противи, макар што во мислите му беше заминувањето.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Татко ги зеде главните списи и книги, кои како небаре на славен морепловец му беа нужни за големото и неизвесно патување по балканскиот океан.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Вкусот му беше добро познат на Игор Лозински.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
На Цветана Горски му беше доста од прочитливата фарса што ја подготвуваше и играше до крај Јагулче Дримски во големата сенка на Партијата.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Колку беше силен инстинктот за опстанокот во кружниот живот на јагулите, размислуваше Татко, а во свеста му беше судбината на семејството.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
На Цветан Горски му беше јасно каде целеше секретарот.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
На никој друг повеќе одошто на Татко не му беше појасно зошто во тоа дисхармонично време, кога војната им се закануваше на луѓето и ја нарушуваше вековната хармонија, Игор Лозински задлабочено се внесуваше во микроживотот на Езерото, трагајќи по милијарди микроорганизми, кои овде со стотици илјади години пред луѓето живееја во постојана хармонија.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
На Игор Лозински му беа познати предвидувањата според деновите на светите маченици, Макавеите, помеѓу 14 и 25 август.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Макар што му беше чуден и не толку разбирлив стилот на Горски, сепак Дримски покажуваше барем навидум особена доза на внимание додека го слушаше како зборува: - Историјата не нѐ милувала многу во минатото, но, и географијата не ни била дарежлива.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Да, срцето му беше зрело, презрело од големото страдање во животот.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Ноќта му беше значајна и поради неочекуваното познанство со Игор Лозински.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Кога веќе парите му беа в раце, стегнати под срцето, назачки се повлече, сопинајќи се на камењето и сачејќи се како од грев.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
- Далеку е, - се согласи Шишман и малку му беше тажно во душата што почна разговор што не беше за зборување.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Само ги гледаше и како да не можеше да им се донагледа, толку што му беше трпезата богата со семсекакво јадење.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Немаше време ни да прашува од што очигледно му беше сеедно.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Гуштериците му беа слабост на Шишмана.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Почувствува дека овие што му се смееја ќе се најдат надитрени и драго му беше поради тоа.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Потоа бркна во своите муси шалварести бечви меѓу гајтаните каде што му беше џебот, ја напика надолу раката скоро до лактот и извади клуч.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Оти и нему му беше смачено поради изгубената надеж да си ги види домашните.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Местото на Трајчета му беше непознато.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
На Трајчета му беше ем мило, ем некако незгодно.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Бидејќи било многу рано, уште не беа развражале куќните луѓе, само татко му беше излегол во двор, со прво него го видел и од жал што му паднало се расплакал.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Дури и униформата му беше посебна, кафеава, со жолти ширити обрабена.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Убаво си ја чувствував снагата што се беше расположила на столот, а на погледот му бев дозволил да тргне по линијата на пукнатинката што неочекувано ја открив на моето биро.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Можеби некој од колегите му беше укажал дека и покрај грдите предвидувања на спомнатиот автор Кафка, неговата земја на која и предвидувал зла судбина за нејзина голема среќа но и за среќа на нејзините жители и покрај фактот дека има поминато низ големи преиспитувања и тешкотии ги има совладано сите нив и речиси секој ден го потврдува своето постоење.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Навистина, минатата ноќ, кому му беа упатени неговите пофалби? Или не се изразуваше доволно прецизно?
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Асан ѓуптино на уушто му кладел трубата, а тај вира му љепе стоденарки. - Баш убаво.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Дланката, како и обично, му беше малку испотена.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Глупаво и непотребно. Боги му беше другар на Борјан, му даваше да го гали, не му лаеше.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Но, гласот му беше необично гласен... и брз: Носимедутеатаро.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Лицето му беше затскриено зад сериозната бела маска.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Вкусот му беше како лен и снег во исто време.”
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Очите му беа како сиви кристали, а во секое око беше месечината.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Носниците му се ширеа брзо, а очите му беа ширум отворени.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Очите му беа светли и бистри како водата на неговото лице.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
„Плукај Том!“ Устата му беше сува.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Очите му беа напола затворени; лежеше на грб, впивајќи го сонцето.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Потрча по патот, што беше разорен од бомбите, кон нивите, низ плиткиот поток, без да се осврне назад, а раката му беше вовлечена под капутот и цврсто стисната.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
„Ништо, само напливот“, рече по извесно време, седејќи таму, а очите му беа сѐ уште затворени. „Само напливот што надоаѓа.“ 84
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Старецот се наслони на ѕидот од кабината. Очите му беа замаглени.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Стоеше, а очите му беа затворени.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Иако беше очигледно кому му беше упатена оваа забелешка, Јана побрза и да дообјасни.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Ноќта што поминуваше всушност му беше потчинета на недореченото, а она што беше кажано имаше повеќе лица.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Другар Ѓорѓи, му се обратив на Смокот, и одличјето што ти ми го предаде ќе му го однесам за да види дека не бил отфрлен.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Да ме потсетува на моите неодмерени постапки.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Сега гласот му беше смирен.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- Се сетив дека му бев раскажувал за неа.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
А гласот навистина му беше поучен: - Секое минато поминува низ историјата, а историјата не смеат да ја прават чиновници, туку оние кои ја создавале.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Очигледно му беше порачано да си поигрува со моето спокојство.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- Или веќе мислиш дека знаеш оти спомените не се здрава храна? - рече таа но овој пат беше свртена кон Катерина.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- Јана му беше блиска на Самоников - додадов.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Но, бидејќи не му бев одговорил а помина поприлично време Пачев ја тргна раката од моето рамо и седна на креветот. – Подобро ќе беше да ја фрлиш в оган а не да ми ја донесуваш. – Секој ден идевте за да видите како ѝ напредува работата на Пеперутката.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- И Мајка го крена показалецот во знак на подршка на своите тврдења.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Мислам дека во тој момент го почувствував причипчувањето на Катерина до моето рамо.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Помислив тоа го правите зашто ви се допаѓа сликата! – го потсетив.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Кога тргнував за овде на другарот Ѓорѓи Смокот не заборавив да му спомнам дека кога ќе втасам во Виена на Благоја ќе му ги предадам и одличијата што му беа доделени.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Иако мајка му ништо не му беше рекла на Трајче, првите денови откако таа се разболе, му се чинеше дека му е лута...
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
Токму затоа другите глувчиња му беа дале такво име - Цивко.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
Човекот не разбра дали мајмунот му беше татко на мајмунчето.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
На Илчо како да му беше полесно.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
Риби, и тоа и малечки и пржени, се разбира, му беа омилени.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
Зајачето Шарко имаше име што не беше вообичаено за зајаците, но кожувчето толку му беше шарено, па само тоа име му прилегаше.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
Пред половина час не би се согласил со тоа, но сега навистина многу му застуде, му се здрвија нозете и рацете, му беа вкочанети.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
Бидејќи му беше многу топло, а можеби сакаше да го искапи и слончето, влезе со него во водоскокот.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
Најтешко му беше кога гледаше како толпата трчаше надолу, накај џадето.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Отишол по дрва во коријата, му беше редот да собере дрва за кујната, и кој знае, како го однесе ѓаволот во пештерата.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Кога мислеше на тоа, му беше страв да затвори очи зашто веднаш во мракот се појавуваа ровови, а во нив телата на момчињата...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
И во ниеден миг не можеше да си замисли како тие, се уште деца, можат да гинат, да ги распарчуваат топовски гранати, да ги жнеат рафали.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Кире му беше на дофат и сега брзаше да оди да го види.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Се удрија со некој камион.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Туку Нумо во Прењес не е сам. Живее во два света.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Орлите ја сакаат висината, широките пространства и тишината што ја дава планината.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
- Добра вечер, Кире, синко...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
И зошто во оваа огромна маса луѓе тој сега не сака да се дружи со други, кои исто така се осаменици туку, кои исто така бараат некого кому би да ги искажале своите маки и чемери.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Браќа му, снаите и жена му беа готови да ги остават срповите.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
А сега злото му беше на кланикот и нему му заповедаше да му биде ортак.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
VIII Сѐ до вечерта Бошко го мачеше забелешката на Најда, но тој премногу се надеваше во одењето кај Дика во селото преку Пелистер, за да може да најде сила да го открие значењето на зборовите што му беа речени.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
На Лумана не му беше ни грижа што мисли Бошко,.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
На појасот напред му беа вкрстени два пиштола со сребрени дршки, а на колкот му висеше крива тогашна сабја.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Во втората му беше полесно и понатаму сѐ полесно и полесно, зашто гласот за тоа што нарачува тој се расчу низ цело село додека тој уште немаше минато ни десетина куќи.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Под брадата му беа вкрстени два реда фишеци – само што се гледаа поради гуњата што ја носеше наметната на грб.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Но на Бошка Манев сега до смешка навистина не му беше дојдено; се сети на ова колку да го предрасположи Најда.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Не му беше лесно.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Нему, да признаеме, не му беше лесно: за него сега немаше ни селски празници, ни излегувања на сретсело како некогаш; мораше да седи дома плашејќи се од заслужената одмазада од луѓето кои, ако не друго, сигурно безмилосно ќе го мајтапеа онака како што умеат само селани.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Очите му беа речиси затворени, а носот како домат.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Му беше жал да ја изеде.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Да, сѐ му беше јасно.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
И замислете си, госпоѓо Рајна, ми шепоти во увото тој влакнест луд Ракоткин, Сузи му беше гордост на Генералот.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Никогаш не го слушнав дека те осудува за она што ти го стори, за патот што го избра!
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Попладнето, денот кога паѓаа бомбите, воопшто не му проговорив, а и утрото, пред да замине, молчев и збирав.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
А и на судијата изгледа му беше сосема сеедно каков ќе биде неговиот одговор.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
А тој Генерал излезе толку глупав, не сфати до последен час дека Сузи и мене ме сака.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Рајна му беше венчана жена.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Нејзините глупости тој добро ги познаваше, а притоа треба да се подвлече дека дури и ги толерираше, се разбира, до извесна граница.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
За обичниот човек никој не измислува досетки, не се мачи да го омаловажи, него едноставно никој не го забележува, а на Голем Тодор многумина му беа настрвени.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Ако го изоставиме пиењето, а во пиењето и не беше меѓу првите, и ако заборавиме на карањето, ама и тоа му беше на туѓ јазик, тогаш и не знам која би му била големата вина пред Господа.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
И нему не му беше јасно како се извлекле од водата.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Притоа, постојано устата му беше полна со маја Рајна, мајо сердце!
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
А уште идната недела ме тера да му вапцувам јајца иако беше поблизу Божик одошто Велигден.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
А Рајна пак, постојано се бесеше за раката на Анатолиј ако беше близу до неа и не се стеснуваше јавно да го искажува своето задоволство и среќа дека ѝ тргнало од рака, еден заколнат руски беќар да го престори во среќен маж.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Полесно му беше да се онеспособи...“
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
„Не, немаш право. Не смееш така да мислиш.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
А јас навистина му бев лута.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Големата рана што му беше зададена од силниот удар на каменот, му го пресекла животот.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Да го стави во шаторот кој му беше одреден, ќе го откријат.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Но од раната што му беше под гушата, му проструја силна болка и го штрекна во срцето.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Но, погледот му беше необично светол и пробивен, што доаѓаше уште повеќе до израз поради бавноста на телото и движењата.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Играта му беше последната вистинска одбрана.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
И зборовите му беа одморни, брзи, се прескокаа еден од друг. – Ти зборував за потребата некому да го продадам својот занес, да го всадам немирот кон белите патеки.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Војната заврши неколку месеци по неговото раѓање, но детството му беше исполнето со нејзиното неумоливо присуство.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Мајка му беше обземена од мрачните тријумфи на злато.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Сепак, главата му беше слободна.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
На белиот какаду некој одамна му беше шепнал дека колвањето е всушност оставање знаци во времето.
„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)
Ми се чинеше дека му беше потребно долго време да стигне до нас, да не помине и да продолжи понатаму.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Ане му беше свртена со грб и не можеше да го забележи.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Ученичките што го викаа „срцушко!“ и не му беа некоја мета.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Таа сѐ уште се кикотеше и се обидуваше убаво да го смеси растуреното ќофте.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Дојде дома од работа, ја тресна вратата и продолжи со гласното туширање, потоа ги намести сите потребни артикли за готвење на масата, и сиот свеж, радосен, агресивно намирисан и оптимистички настроен, тргна кон соседната врата.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Целото лице му беше потонато во крв, очите отечени и затворени, а костенливата коса залепена и здрвена во мали калливо-црвени боцки над челото.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Сега ми изгледаше уште поголем и уште пострашен од порано, затоа што бојата му беше светлоцрвена.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Да ми го извадеше окото потоа ќе му беше жал.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
А ти веќе не си мала и треба да го прекачиш мостот, - ми рече Мони и зеде стапка по стапка да се качува.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Неколку делови од кожата сè уште му беа масни од ручекот - или можеби само кожата му беше масна и така му светеше.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Јас се засркнувам додека јадам, затоа што истовремено и дишам, па морам да џвакам со отворена уста и да им ги покажувам на очевидците стутканите парчиња храна што ми се препелкаат низ плунката.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Дино и мајка му си седеа во соба и си пиеја кафе, а мене во мијалникот ме чекаа сите садови светнати со мачешка плунка.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Сати, кој му беше мрачен, монотон и здодевен, го слушаше само навечер, кога му се спиеше.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Тој ѝ има зготвено специјалитет.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Но, имаше убави, малечки стапала.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
И очите не му беа сосем отворени.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Повторно ми се случи истото.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
На Ѓорѓија му беше многу мака што не можеше тука да се истакне со својот француски и да го преведе терминот.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Александар ги ценеше тие дела тој учеше не само етика и политика, му беше всадена и љубовта кон медицина, им помагаше на болните луѓе, лекувајќи ги, ги учеше за начинот на живеење.
„Еп на Александар Македонски“ од Радојка Трајанова (2006)
Мечот му беше многу тврд и лесен, подарок од китискиот Крал.
„Еп на Александар Македонски“ од Радојка Трајанова (2006)
Илјадата му беше патоказ на воената храброст: тоа „издание од ковчеже,“ Списите на Аристотел биле: едните за поширок круг читатели, вторите само за најтесен круг.
„Еп на Александар Македонски“ од Радојка Трајанова (2006)
Цветан му беше пријател на Никифор и ме чуваше ко свое дете.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ми се изменил човекот: и смеењето не му е како што му беше.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Во месец јануари, 1942 година, се одржа Осмиот пленум на ЦК на КПГ на кој, меѓу другото, му беше посветено посебно внимание на ,словеногласните Македонци за да не се занесат од омразата на националното потиснување на грчката буржоазија и сегашната демагогија на окупаторите, а посебно на бугарскиот национализам и шовинизам...“
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Потоа казната му беше преиначена во доживотна робија. Одлежа 12 години.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Кој беше јунак в борба загина, мајка му беше Славеј Планина, таја го прими, прими загрна во зелената своја промена!
„Мое село“ од Ванчо Николески (1950)
На Влатко ова му беше прва непосредна средба со писател. Стоеше фасциниран...
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Во тоа верување сум ја вложил и сета смисла на моето пишување... Со моја особена почит Луан Старова
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Франција му беше пример како земја со основна католичка традиција, во која се признаваше протестантската, еврејската и муслиманската димензија, како и волтеријанската (атеистичка) реалност, мошне претпазлива кон секоја религија.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Пред војната се јавува како заштитник и иницијатор на закони кои се однесуваат на заштита на американската работничка класа.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Истовремено конгресменот остро зборувал и против Луис Адамиќ, сметајќи дека тој е крив што американската јавност погрешно е известена за Михаиловиќ. 116 Кон крајот на септември 1943 година владата на Божидар Пуриќ од Лондон се пресели во Каиро, а го напушти на 9 март 1944 година. 118 Ла Гвардија во американската јавност беше познат како политичар со напредни идеи, на кој социјалистичките и комунистичките идеи не му беа непознати.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Но, хигиеничарките му беа благодарни – од силата на неговиот глас лебарките и бубашвабите се уплашија и избегаа надвор од болничките простории.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Огледалото исто така беше бетонско, па затоа на Г му беше мошне тешко да се огледа во него.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
На Е му беше незгодно да ги остави глумците без аплауз, па стана и силно заплеска со рацете.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Рацете со лисици му беа врзани за радијатор што не работи.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Најдобри пријатели му беа чеканот и наковалната.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Се чувствуваше преморен. Не му беше јасно зошто се наоѓа на подот во фитнес-клубот во четири часот наутро.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Од тој саат му беше влегол еден мерак и од ден на ден сè царев син венееше од големио мерак што му беше влегол во мислата за убајината на таа девојка...
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Не му беше сосема јасно како од обичен гледач стана актер, па збунет, го напушти театарот без да се поклони.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Удираше крвнички по железото. Му беше гајле за ритамот.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Залудно. Дишењето му беше старечко.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Му беше мачно да плаче по напуштањата, па одлучи да плаче однапред.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Дедо, дали од вчудовиденост или од гнасење, подолго молчеше и мене ми се чинеше дека тоа што го доживеа тешко му беше да го преџвака.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
- За народот војска беше... негова војска и затоа му се пулеше дека беа многу и затоа што беа негова војска, чудно му беше на народот како ја држи земја...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Така, да слуша и да извршува - но не и да размислува - тоа му беше во крвта.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Ние го одболуваме ќотекот - рече постариот и ја подигна кошулата. Плеќите му беа модри.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Послушноста, вербата и довербата во водачот и партијата - му беа патоказ.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Мора и нему да му беше интересен како што ми беше и мене, зашто Петре имаше едно месесто сипаничаво и црно лице, целото во брада и носот му беше како бапка потечен.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
- И замина продолжувајќи да ја врти главата и сам на себеси да си зборува што нему и му беше обичај поради кој ние децата понекогаш скришум одевме зад него да го наслушуваме што ќе рече.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Многу убаво ги правеше Даскалот буквите. На пример буквата „А“ му беше ископана и чека на една јајцевидна плоча.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Треба атарот на дедо ми Крстина во селото да му беше голем та Јоле што си го направи тој ќеф.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
На Јолета тешко дека му беше интересно да го слуша Петрета Питропот.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Ама стрико Симо веќе знаеше: дедо попот и Петре Даскалот му беа кажале.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Петре Даскалот сето време стоеше на вратата на даскалницата, накривнат поради тоа што едната нога му беше покуса, и изгледа многу внимаваше што се случува, но не се ни замеша.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Си чикаше по неа со тоа едно чеканче неговот што му беше максус направено од некој ковач во Влашко за копање камен.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Кога влеговме во владичкото одајче, тој само се подзаврти да види кој дошол и пак ја пикна главата во книгата што му беше на скутот.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
На татко ми му беше драго што во селото се најдоа уште двајца кираџии.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Дедо стефан, којзнае зошто, каков што му беше табиетот, се налути и се пресегна, му ја фати раката на Екрема: - Ај не погани го детето- му рече наосилавено, а притоа вадејќи ја раката од под гуната, си ја откри поткусената пушка.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Тоа за нас му беше прво на даскалот и до Василица ние веќе знаевме доста букви, а го знаевме и Оченашето и неколку песнички.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Му беше добро, но денеска се случи нешто што му го разруши мирот и го застави да го стори она одошто најмногу се плашеше: да побегне.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
За она што ѝ рече на мајка ми, му бев благодарен, но, за легнувањето му се налутив малку.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Очите му беа сини, длабоки и продорни, а погледот му стасуваше илјадници, милиони години во минатото и исто толку во иднината.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Бесмртноста му беше казна од боговите.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Косата веќе не му беше бела и ретка туку, жолта и густа.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Извади камен од кесата што му беше обесена за ременот од пантолоните и му го светна на Мечка во салиштето околу стомакот.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Рацете му беа тенки и долги, нозете цврсти, но не поцврсти од моите.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Саше, кому ова му беше прво доаѓање во „Тендем“, сена на еден стол обложен со црвено кадифе и, откако внимателно сѐ изразгледа, заклучи на нему својствен, мудар начин: - Ова ми личи на театарскаи кулиси.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Кога девојката умре, Хајлендер посака и самиот да ѝ се придружи во смртта, ама тоа му беше невозможно.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Јас многу му бев лут на татко ми што само седи, чека, и ништо не презема, а бев сугурен дека ако тргнам да го барам, самиот ќе го најдам дедо ми.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
- Ах, дојде, од кога те чекаме! - извика џуџето со тенко гласче како да пее, плесна со малите раце и брцна во џебот што му беше пришиен на средината од палтото и му ги покриваше целите гради, стомакот и нозете до колена.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Но сиот свет му беше недостапен на мојот поглед и јас гледав само делови од светот.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Основни изуми, рече, и грлото му беше стиснато од помислата на богатството а лесниот мирис на неоданочените милиони се лепеше за тие два збора.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Никогаш не ми се допадна како целиот впечаток се расипа кога се тргна од шанкот, левото рамо му беше накривено под агол кој ниеден париски кројач не би можел да го прикрие.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Таа му беше десна рака на татка си кој, пак, ѝ имаше купено пиштол за да може самостојно да се движи и без страв.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Кога го одврзаа, што ќе видам, целата десна страна му беше однесена сосе забите, а од грлото му истече згрутчена крв.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Цевката од кртешницата му беше толку загреана што куршумите сè поблиску удираа.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Еден од нив го болеше ногата, му беше загноена.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Кога го видов од десната страна целото месо му беше скинато.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Тој повторно побара да напише: „Не можам да дишам, веднаш одврзете ме“.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Десно од мене беше Бошко, од моето село, ја сврте главата, не му беше мило, во вакви случаи често сум го правела истото.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Бездруго имаше два часа откако заминав и слушав како Киро дава наредби: Другари, во мојот правец одете, имам толку муниција колку да стигнете до бригадата, па тие да отворат оган за да можам јас да отстапам и да се спасам.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Стеве го посини, а и девојчето му беше живо и здраво.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Командирот нареди: Стојан, дај ѝ на Милка еден партизан за да не оди сама. Стојан ми викна: Земи кого сакаш.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Кога се вратив дома, што ќе видам? Детето немало душа, викало – мамо, мамо и уплашено во темницата, го најдов како кученце да лае – ав, ав, и очите му беа искокнати и до сабајлето, синко, си умре.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Во мојата чета имаше од странските борци што се предадоа: Руси, Чеси, Полјаци.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Толку му бев благодарна на зет ми, но исто толку ми беше криво зошто не можев да одам кај нив.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Онака огромен и разлутен Лазо го грабна Турчинот одзади, го свитка на коленици, велејќи му: Малку му беше тежок каменот, малку сонцето што го пече, па и камшикот уште озгора му требаше.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Изгледа на командантот Методија (Мече) од Прилеп му беше страв дека е женско на стража па го испратил неговиот шифрант да ме викне. Јас му порачав да не се грижи.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Се викаше Видое, беше од Босилеград, без родители, рацете му беа врзани за цело време на патувањето.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Сепак, брат ми убаво го затегна седлото и уздата украсена како за на свадба, и таман да се качам, коњот насети дека не сум добар јавач, почна да рипа, не ми дозволи да се качам, како да му беше понижување да го јава женско.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Кога го загледав сфатив дека пантоланите од шајак му беа целите изгорени, а тој ми велеше: Другарке, јас сум ранет.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Беше тоа еден двор со две куќи во кои беше сместена и ОЗНА.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Се сеќавам, еден Бугарин, главата му беше цела во крв, зеде една минофрлачка која имаше 15 мини и ја постави близу до мене.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Нозете му беа скапани од одење, од селото Сопот па до Опленец пеш во знак на почитување.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Јас и мојата чета не бевме баш добро сместени.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Не му беше срам на сред игра да се издели од децата ако ја заушеше негде во дворот невдоапно да ѝ скокне на половината, да ја счепчи со нозете, со едната рака да ѝ ја раскопча блузата ас со другата да ѝ ја извлече едната цицка голема како фуска и веднаш да почне да смука.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Калуѓерот збунето се прекрсти неколкупати, но изгледа, прва мисла му беше не да ја теши и тој разлипаната жена, туку да види што се случува со гавазот, кој би можел, чувајбоже, заинтересиран од вревата, да влезе во црквата со исукана сабја.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Тој ибн Бајко, цврст и полничок, ама и сплескан како некој тежок туч уште од малена да го приземјил, малечок и нагнетен како колбас од потонот на игуменот, куцкаше од тој пусти туч секогаш со главата надесно, а со телото налево, зашто колкот му беше начнат.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Колку што порано ја сакаше, сега триж по толку ја сакаше, а колку што опулот негов беше празен без нејзината убавина, толку душата му беше полна со меракот по неа, небаре меракот беше ѓум3 кој без престан се прелеваше под чепурот на севдата.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Тревата му беше прва одежда, црвјата вечни гости.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Сега молчаливоста му беше катинар, за да не излезе од него онаа смрдеа што го труеше.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Може ова му беше казната од копјето на Свети Ѓорѓија, кое најпосле заслужено го стаса?, си рече.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Уште не му беше ни распаднато телото на Сандри, а веќе за него се говореше, првин по градските маала и низ нахијата, а потоа и по цела Румелија.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
2. Додека ѕидарите, мајстор Хусеин и мајстор Абдула, го редеа скелето за минарето и патем се препираа за неговата височина, ибн Бајко веќе убаво се смести во чифликот на село Бразда, што му беше доделен.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Небаре нозете му беа сковани во окови, а срцето со свилен гајтан престегнато.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Ама нели татко му беше веќе одамна застанат на нозе, што се вели, и бидеејќи силна заветрина му правеше и со милоста, и со богатството, Марко веќе не мораше да оди во опинци како татко му кога беше дошол во Скопје и се вчудовидувал, како што кажуваше самиот, од Безистенот и од чаршијата, туку се облекуваше повнимателно и поубаво.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
На ибн Бајко му беше чудно петпати на ден да се паѓа на коленици, да се клањаш каде и да си, но срчноста на ќајата и неговата дозвола да го гледа, го правеа не само посветен, туку дури и со некаков изострен осет за работите што не ги разбира.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Занаетот што го наследи Марко им носеше доста корист како на градските турски првенци, така и нему, на комесарот, кому градот, иако беше под скопскиот санџак, му беше даден на управување со уште двеста негови луѓе, ама и под закуп за 70 товари аспри.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Изграден на реката Пчиња, а под тврдината на Кожле, пред стотина години, овој манастир му беше даден на доживотно уживање на серскиот митрополит Јаков, кој одамна не доаѓаше тука.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Одозгора си ги фрлија тешките мутафи. Многу мисли немаше Петре таа вечер: ни за впечатоците од денот не оддели многу место во главата: небаре мозокот му беше вкочанет, како и нозете.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Не му беше повеќе важно како и кога ќе се случи тоа.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Посреќен е тој што дава од тој што прима, му беше рекол Марко, прегрнувајќи го.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Нему малку како да му беше незгодно, оти тогаш ја имаше запознато, а нејзе ни око да ѝ трепне.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Си лежеше спокојно крај куќичката како ништо да не ило и, да не му беше синџирот одврзан, ќе помислев дека сето тоа што се случи сум го сонувала.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Забележав дека лицето му е намовнато со ситни и ретки влакненца, баш како на брат ми, дека очите му се толку темни колку што дотогаш никогаш не сум видела дека можат да бидат, имаше многу густи и долги клепки кои правеа сенки врз горниот дел од образите, а кожата на лицето и на рацете му беше речиси чоколадна.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Не му беше јасно зошто е така најдобро и зошто сум толку радосна токму поради тоа.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Нему му беше сеедно. Отпосле сфатив.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Татко ми, пак ја дочитуваше токму неа и воодушевен, одвреме – навреме на глас нѝ читаше по некое парче или нѝ раскажуваше дел од содржината.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Не те гледам, каде си? – прашав уште еднаш.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Читањето го имаше почнато со некоја книга од Јунг, а следна му беше „Островот од претходниот ден” на Умберто Еко.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Гласот му беше сигурен и веќе воопшто не се сомневав дека навистина ми зборува.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Што убав брат имам, го гледав и си мислев.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Лицето не му го гледав, ама знаев дека очите му се исто толку темни колку оваа ноќ во Гоа и дека во секоја зеница му се огледува по една сјајна ѕвезда.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Е, сега сѐ ќе и каже и мојата лага веднаш ќе се открие.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
И кожата му мирисаше слично, му беше мазна, топла, темна и оптегната над цврстите мускули од рацете.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Не те бидувало ако не ја видиш Индија!
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Стана и веднаш легна на троседот во дневната.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
На тато му беше службено одењето во Бомбај, а ти мораше да тргнеш со него.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Прво што ми рече кога ме виде беше: - Кај си бе, Гонцо, ама си поцрнела и си пораснала! – Ова ми го кажа на македонски и јас сосема се смирив.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Ја извадив онаа негова фотографија што му беше останата од неколкуте што ги имаше направено за пасош, а не му се допаѓаа, оти не бил убаво излезен на нив, па ги имаше скриено во фиоката, никој да не му ги види, ја извадив од фиока и ја ставив пред себе.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Нему сѐ уште ништо не му беше појасно, но кога чу дека Бак се вратил, скокна и влезе внатре: - Мамо, мамичке – викаше по тетка ми – дојди, сѐ ќе ти објаснам.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Нему, очигледно, му беше смачено од расправии и не сакаше да отвора друга тема.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
За сѐ е тој виновен.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
А и забите некако му беа побели кога се смееше.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Јас прснав во такво невидено плачење што никој жив не можеше да ме смири, а не пак да дознае што ми се случило.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Молчеше и ги стегаше забите, а една жила му беше излезена на слепоочниците и убаво се гледаше како силно му чука, како да ќе му се скине секој момент.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Бак се врати – му шепнав, - ама, јас ептен ја згрешив работата.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Го слушав Бак како одвреме- навреме „човечки воздивнува”и од што му бев лута, не сакав ни да го погледнам.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Беше вит и висок, јас му допирав до рамена, а рацете му беа мускулести, прстите и дланките издолжени, и брзо, вешто и нежно работеа околу килимот.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Таква е Ада, слободна и весела.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Кога ме здогледа, радосно мавна со опашката и задоволно и длабоко воздивна.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Јас таква боја добивам само кога сум на летување и откако ќе се печам на плажа повеќе денови, а на Игбал тоа очигледно му беше неговата природна боја.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Саше ме гледаше право в очи и ништо не му беше јасно.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Знаев дека сето тоа му беше фора.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Всушност, мислам дека тоа му беше особен талент, во тоа беше ненадминлив.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Постојано му беше љубоморен зошто ме запозна пред него.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Роденденот му беше на 27 септември.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Па така и е, дедо му му беше идол.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Тоа се чини не му се допадна, затоа слезе да се види со другарка му која му беше партнерка во организирањето модни ревии.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Плус тоа, не му беше последица само од таа вечер.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Знаев дека тоа со клучот му беше филм како и сè останато во неговиот свет, во кој се беше толку невистинито што ни самиот веќе не можеше да препознае дали можеби од целата таа каша што ја направил може да извлече нешто вистинско.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
После пет минути, забележав како целото чело му беше оросено.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Колку тоа себично и бесчувствително, без срам си го бараше само и исклучиво она кое нему му беше потребно.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Му бев многу благодарна за тоа што ми го олеснил пакувањето кое инаку требаше да трае половина ден.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Секако, учењето на кое му бев сериозно посветена и кое, всушност, ми претставуваше вистинско задоволство, малку ми ја ограничуваше можноста подолго да го поминувам времето со него.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Ме тегнеше да ме бакне, а сепак, очите му беа крвјосани како на волк и со злобен поглед.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Се чини дека работа му беше како полошо да ме повреди, да ме срамни со земја, да остави грозна неизлечива трага од болка во моето срце.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Можеби му беше здодеано да се покрива кој е вистинскиот, па сега целата вистина за себе ја треснуваше на маса, а притоа јас и другите требаше да бидеме публиката која на тоа негово непријатно битие ќе му ракоплеска по секоја цена.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
На крај му беше чудно зошто му простив, мислеше дека е тоа од корист, а јас му реков дека моето срце е големо и затоа знае да љуби и да простува.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Но и нему не му беше добро, зашто сите дома беа невесели и не си ги вршеа работите како што треба.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Време му беше веќе да појадува.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Лицето како да му беше составено само од брчки и дамки.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Облеката му беше стара, истуткана. На ракавите и на колениците имаше големи крпи.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Жал му беше за речната убавица, но не можеше да ѝ помогне.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
А маслинките му беа потребни.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Не му беше толку до рибата, колку што се плашеше од бабата која секој ден го дочекуваше со зборовите: „Пак ли се враќаш со празна торба, старо аро?“
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
И си тргна Димче полека дома. Но тешко му беше да оди. Го болеше главата.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Мака му беше да се прости со една ваква волшебна моќ, но истовремено сакаше да има и обични раце, па реши, откако поразмисли малку, да се послужи со итрина.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Така му беше полесно на срцето.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Но лицето му беше толку мирно, а очите влажни и топли.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Особено му беше тешко кога ќе требаше да се наведне да фати некој камен.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)