ми (зам.) - чука (гл.)

Ме обзема магија убаво ми е меѓу розите, ме тапкаш по рамо, срцето почнува да ми чука.
„Од дното на душата“ од Александра Велинова (2012)
Потоа го чув и срцето како ми чука, како бие, небаре гугучка која со глас галежен ми се умилкува, ме милува, ме гали.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Во пепелникот чадеше втората цигара тоа утро и чувствував како од тие први цигари срцето позабрзано ми чука.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Ми се чинеше дека си го слушам срцето како ми чука, не таму каде што му е место, туку некаде во грлото.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Дали беше тоа моето срце или на Мила, која беше најблиску до мене, не бев сигурна.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Удира, ме скокотка. Здивувам, а срцето силно ми чука. Треперам.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Но си ја слушам жилата што ми чука над слепоочници.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ми чукаат инструменти од болничката ковачница: клешти и виљушки, пили и сврдли, ножици и маши, пинцети.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Подзапирам малку, ми тежи ногата, земам азимут со очите, а жилите само ми чукаат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Му ја навалив главата на градите и ќе му речам: — Колку силно ми чука срцево.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ми чука лажицата на забите.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ми чука на замрзнатиот прозорец и ми ги полни ушите, како некое штурче од Грамос.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Сакав дури и да ја погалам по косата, ама толку многу се растреперив, толку почна силно да ми чука срцето, толку се збунив, што го згрешив и текстот од песната што ја вежбавме.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Дотогаш ми беа непознати таа слатка болка и тој горчлив копнеж да се даде нов живот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Една ноќ во која се разбудив а остатокот од сонот уште ме залажуваше дека Рајнер е крај мене на постелата, јас за првпат почувствував како заедно, како едно, ми чукаат срцето, утробата и меѓуножјето.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
И сѐ ми чука, удира некое чеканче, потковува нешто на празното место од ногата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И цела снага ми чука. Леле, ќе припаднам, си мислам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)