ми (зам.) - стои (гл.)

Сега ми ги потокмува панделките од врзувањето на темето. Баш би сакал да видам како ми стои.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Се спремав да одам со Миќо на средсело и сега одеднаш треба таму да мислам дека чевлите ми стојат грдо, а тоа значи да не се чувствувам сигурен од самиот свој темел.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
„Може - му рече уметникот - по фотографија или да ми стои да го цртам”.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Тие не се за твоите нозе, тие се правени како за некој поголем”. - „Не, реков јас, добро ми стојат“.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Тогаш се прекрстив онака како што татко ми велеше, ко што ме советуваше, се прекрстив и изустив: „Господе Боже, ангелу што ми стоиш на десното рамо, чувару, Спасителу...спаси ме од рогатиот, од оној кој со Господа бил, а Господ аждер го престорил, наземи го испратил. Спаси ме, Боже, од сатанаил.“
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Учителот весел во мисли ми стои и овчички мили, и пиленца слатки и сонцето златесто посилно што сјае таму во крајот, крајот мој мил.
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Ми мавта жената и вика: - Станувај, Јоне, оттука, вели, и ми стои така пред пушка, пред цевка.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ко арангели ми стојат над главата. Се чудам оти не ме убиваат. 165
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Мислам дека во срцево ми стои некоја осојница, некоја мразарница.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Сакам да ги запрам, а тие се понастрана ми стојат.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Не знам дали од некоја светлинка во виното, Левтерија ми стои зацрвенета во лицето.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Некој во сонот зборува, блада: - Ноќта ја испраќам, а денот не го затечувам, кај ми отиде денот и кој ми стои сега на нога, кој ме гази сега мене!.. 187
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Нешто ми стои на главата како тепсија со жежок зелник, како табла со топли лебови.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
А твојот каков е? - дури тогаш успори. - Мојот го шие комшивката, на пробата супер ми стоеше.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Светлано, наполни ми ја чашава, да ја турнам груткава што ми стои во грлово.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Сега имам чувство дека тука ми стои некакво перце. Толку си лесна.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Животот ме товари со полни бисаги страдања, та морав да ги совладувам премрежијата што секојдневно ми стоеја на патот.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Многу убаво ќе ми стои, нели? - Многу убаво!
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Нејасно ми стојат во маглушината.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Сакам да видам дали ми стои, да се осигурам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
По малку, ја поткревам јас главата и ја пофаќам дали ми стои на вратот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Половината ја познавам, а половината ми стои непозната.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ги вртам листовите и покажувам на некои празни места што ми стојат за сомневање. На белините.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Од една страна на лицето ги познавам, а од другата ќе ми стојат непознати. 10.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ќе се алкам вака надолу да видам дали ми стои покрај другата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ко павлака ми стојат на очиве.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
33. Снег уште не сум видела надвор, ама дека прозорчето без стакло, кожата постојано ми стои намовната.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И, згора на тоа, ми иде и да се покријам преку глава и, така насамо, одново да се гледаме со смртта која честопати ми стоеше понаблиску од животот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
10. Колку повеќе се истргувам, толку повеќе ми стои во близина.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ми стојат онака ко светци на средината од затворското двориште.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Здраво, народе, викам, а тие молчат и сѐ така ми стојат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Никифор пак само насмеан ми стои.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
На едно рамо гавран ми стои...
„Најголемиот континент“ од Славко Јаневски (1969)
Понекогаш се случува да се посомневам во неговата искреност и да помислам, разгледувајќи си ги нозете, дека и не ми се баш толку никакви туку, напротив, дека одлично ми стојат куси фустанчиња и костими за капење, но тамам во тоа ќе се уверам, ете ти го огледалото, сѐ ќе стори да ме разубеди.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Велам, беа тоа прекрасни денови!
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Се сеќавам, еднаш, тоа одвратно огледало се запна да ми докаже дека ушите ми се клапушести, еднаш пак дека морам веднаш да искубам половина од влакненцата од веѓите, зошто такви какви што ми се ме прават да личам на був, а пак едно утро, ох, ужас!
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
И компјутерот ми стоеше на располагање.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)