Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Еве и сега ми станува од сеќавањето на тоа. Мислам, ми се чини.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Уште по некој збор разменувавме додека мене не почна да ми станува.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Хм, си велам, ќе ти покажев јас тебе да не бев умрен и при тоа ми станува смешно од помислата на сите оние движења што за тоа се потребни.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Ќе се посрамам со свеска. Ќе испадне дека толку години само сум ѝ се топорел и сега кога дојде времето мене не ми станува.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

И не е чудно дека ракот наречен бирократија својот корен го влече одовде, заклучувам и ми станува смешно затоа што од логичното правам парадоксално: па сигурно дека коренот расте од земјата!

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

По малку време, Татко се огласи, но сосема за нешто друго: - Во Судот, од ден на ден, ми станува сѐ потешко.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Сега, конечно, ми стануваше јасно зошто беше беспредметно прашањето дали Татко ќе поднесе приговор до Архивот, па тужба за украдените авторски права за неговите преведени и објавени сиџили.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Сега, на крајот, ми стануваше појасно зошто толку многу ги читале (!) моите текстови.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Сеедно, растев; безизлезната улица ми стануваше тесна.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Навечер наведната над книгите, понекогаш се загледував во нејзините пргави раце, кои сѐ со успех завршуваа и неосетно чувствував како ми стануваа драги тие нејзини раце, зашто во куќата сѐ убаво доаѓаше од нив.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Во тие моменти во автобусот ми стануваше туѓ и татко ми, само при помислата дека можеби и тој би бил во состојба да стори такво нешто.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

- Со секој збор што го изустуваше Вера ми стануваше јасно дека е тоа нејзината историја и на моменти сакав да ја запрам да не раскажува.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Криевте од мене, но јас, иако бев малечка, сфаќав дека нешто се случува: чудно ми беше сето она што го правевте; но како што растев, сѐ појасно ми стануваше тоа; не можеше да ми избледи и да ми исчезне она што ѝ го правеше на мајка ми: ја тераше да носи појас на мевот; ја тераше одвреме-навреме тој појас да го зголемува, да му приклава дипли со памук и крпи, да го заоблува мевот што поприродно да изгледа; ја предупредуваше да се пази од луѓето и од нас децата, но кутрата мајка не можеше да се допази, да се дочува: кога тоа го забележав една вечер, не ме фаќаше повеќе сон; се преправав дека спијам, а гледав како таа скришум го вадеше појасот и на месечевата светлина дошиваше уште дипли.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Често ќе ни речеше: ”Знам, душичката ви сака женско; и јас кога бев помлад, кога бев на вашите години, не можев без женско: во секој град каде што скитав имав по некоја: и во Атина, и во Анкара, и во Рим, и во Мадрид; ќе ми се прилепеше некоја или јас ќе се врзев за неа, но никогаш повеќе од една година не ја држев: ми стануваше здодевно само со една жена да живеам; штом ќе оставев една, наоѓав друга; се лепеа како по мед; ми ги мереа со педи раменава и градиве и велеа: јаки мажи сте вие, Грците; и можеби - затоа тешко го доживуваа оној момент кога ќе им речев дека ги оставам, дека во друг град одам, во друг крај на светов, и во тој момент или паѓаа во несвест или како диви мачки ми се нафрлуваа со ноктите да ми ги ископаат очите; или ќе ми се обесеа со рацете на вратот и ќе речеа: и ние одиме со тебе...

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Кога ќе се сетам колку години има, пак ми станува помлад.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Сакам кога од нешто се намовнувам. Така кожата ми станува како на праска.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Како да бев предодреден со кодот на мојата баба, во животот да отворам нови врати.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Доцна ми стануваше јасно во животот дека револуцијата, покај примамливата дијалектичка патетика која те привлекува во младоста, во доцните години на животот принудува да се соочуваш со нејзината метафизичка завршница.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Моливот ми стануваше клуч, а белата хартија брава.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Таа му била секретарка или кој знае што лајно таму во Охрид на директорот на некоја фабрика за машински делови. Ама знаеш каква џадија... И сега косата ми станува...

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

„Nevada“, во следната секунда, покажуваше 18:40:15. бројките на рускиот часовник беа големи, светли врз темна основа,па во склоп со металниот ремен, изгледаа некако стабилно.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Така, на пример, ми станува јасно дека: - менувам долна облека со различно темпо: гаќите по два пати на ден, маиците еднаш неделно - подзаборавам некои француски фрази што некогаш солидно ги употребував, па наместо „trois heures moins quart“ велам „deux heures quarantecinque“ - бричењето наутро ми се одолжува на 40 до 45 минути - минатиот понеделник едноставно ми попречи постоењето на борот (засаден во дворот од татко ми на денот на мојата мала матура, пред цели 30 години) и морав да го дадам да се исече, зошто одеднаш паднатите иглички почнаа да ми ги затнуваат одводите за вода на покривот - не можам да догледам 60 насто од театарските претстави и 80 насто од филмовите, а опседнат сум од хорор сцените на ТВ екранот, во кои што ѕиркам до доцна во полноќ со глава пикната под дланките.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Секој ден ми станува сѐ појасно, велеше тетка Боса, дека всушност смртта со своето однесување сака само да покаже дека се труди да внесе темелност во своите постапки!

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Стенкам така, а дишењето ми замалува, сѐ покусо ми станува.