ми (зам.) - свика (гл.)

„Не можеш така ефтино да ме изведеш од тој проколнат пат, Васј!“ ми свика наеднаш, како јас да сум го водела по тие негови несреќи.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
- Ух, ама си глупава! Тоа е изрека! – ми свика. – Слушај ваму – продолжи. – Значи се договоривме.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Ти си дете и деца не треба да зборуваат за умирачки - ми свика таа.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Ми свика: „Не пукаш... Си го оставил митралезот за да јадеш... А?“
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Ама сега, само што се фатив, татко ми свика: — Небеска, не си дете!
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
За велосипедот пред тато и мама ниту збор, а јас вечер ќе ти го донесам право дома.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Но Мира ми свика: - Не срами се, убаво си закрпен, - и ме турна внатре.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)