ми (зам.) - има (гл.)

Татко ми имаше книги во кои нашироко се расправа како козите ги осиромашиле шумите во Шпанија, на Сицилија, на Корзика, падините на планината Атлас во Северна Африка, дури до Црното Море.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Еден толку несмасен човек беше тој мајсторот, а брат ми имаше сличен оторбешен изглед на лицето: таков го виде мојата предсмртна пакост.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
И се смеам на сопствената глупост зошто дури сега јас сфаќам дека да се обидам да откријам колкумина се овие што ме тепаат е исто што и да погодам колку љубовници свеска ми имала во животот!
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Животот повеќепати ми имаше покажано дека, колку понекогаш да е мачно, мораш да сториш нешто обратно, да се спротиставиш.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Животот ми имаше покажано дека секогаш кога ќе му ставев некоја забелешка, тоа тешко го доживуваше.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Навистина, мајка ми имаше многу убави бели раце, а таков ѝ беше и тенот многу бел, што, за жал, јас не го наследив, а го наследи Наташа... . . .
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Мајка ми имаше само еден брат и живееле кај баба ми, побогато.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Се сетив на случајот прстен. Тетка Маца беше уверена дека остана без маж само затоа зашто свршеничкиот прстен ѝ падна в бунар.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Таа ми има зборувано само за селото Бањи. И тоа онака, патем.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
А и самата ми имаше подречено: „Даскалов, Даскалов, нели неизвесноста како и да ја сфатиш останува најблиску до темнината?“
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Тоа самиот Словенец и го расакажал кога преспал една ноќ кај нас).
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Селото го паметела како значајна станица на патот што го поминала од полето кон нашава куќа кога војникот на бел коњ ја повел кон планинава.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Толку недели и месеци морал да носи токму такви тежини на десното рамо! (Добро, тој никогаш го нема спомнато тоа, но мајка ми ми има раскажувано за неговиот пријател Словенец и за цевката од минофрлачот што Даскалов честопати ја земал на своето рамо за да му помогне.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
„А знаеш како беше таму?“ „Знам,“ реков поспано. „Ми имаш кажувано.“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Нејќев тоа да го правам... Сакав само да го потплашам и да се куртулисам од таа кучка, од таа аспидија, зашто откако ја имам земено, ниеден убав збор не ми има речено, туку ми фрла мунѕи и ми надава лоши имиња: Ушленко, Клепезе, Тололе, Шавре, Прде, Шапрдан, Ќепе...
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Здравје да ми имаш и вековита да ми си, ќерко! (Се поднаместува со седењето).
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
„Ногу ујгун ќе ми дојде така“. — Си правеше Доста план: — Ем чупето не си го давам наки од мене да ми трга мака, ем детето ќе ми има токмо сермиа со Стојовите“.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
„Ми има закажано“, рече и само помина крај него.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Требаше само да кажам „да!“ Ништо друго!
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
А само да знаеш што сѐ ми има ветувано?
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
-Не сум будала, - рече. – Ја ако ми имаше наместено заседа!
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Добро сине. И друг пат ми имаш речено дека таков народ сме ние. Свртени назад. Загледани во себе.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Мајка ми ми имаше раскажувано дека на времето семејството на тетка Олга се скарало со семејството на покојниот мој вујко, по што неговата жена почнале да ја викаат „Марија смрдливата“.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Не сакам да зборувам во детали за тоа како ми беше кога седнав на шолјата.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Вујко ми имаше шеќерна болест...
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Син ми има своја фурна. Кај фурнаџиите нека се распраша.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Тој се вцрви од лутина и остро му одговори: - Прво и прво, не ми се обраќајте на - ти, не сме паселе овци заедно, а второ и второ, внук ми има само девет и пол години и билетите ни се во ред.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
- Мајка ми има дезодоранс во купатилото, а и тој е спреј, па веројатно може да успива, - му реков.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Јас тогаш имав две години. Мајка ми имала четири деца и едно умрено девојче по име Маре, на девет години ослепено.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Секогаш девет. Три по три се девет, разбираш? – ми има речено.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Јас не разбрав што е тоа важно, ама мајка ми има некои такви чудни работи во главата кои понекогаш не можам да ги сфатам, па чекам да пораснам и сè да ми стане јасно. Но, тоа сега не е важно.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)