ми (зам.) - излезе (гл.)

Е, е, е! Сега душата мирно ќе ми излезе кога ќе му се најада од дробовите.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Ха, ха, ха!... Ич не може Славче од ум да ми излезе!...
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
ФИДАН: Бре, бре, бре! Сиромав Славче! И тој излегол некој љубовник. Зрел човек од дете женско да брани и џандари да вика!...
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Ми скокнаа очите, ќе ми излезат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Мислам дека душата, сосе дробови, ми излезе низ устата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Како на кучка ми излегол јазикот, ама што ќе правиш.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ќе почне откај крстот и, оздола нагоре, ќе ми излезе кај слепоочниците.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Козарите жално го гледаа, небаре само тој славниот и храбар козоводец кој ги донесе козите во градот и му се спротивстави на комунистичкиот режим, само тој, и никој друг можеше да ми излезе пред очите и да го спаси лудото храбро козиче од волкот.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Не било лесно да се сече со пила.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Двајцата се испотивме, а мене на десната дланка ми излезе плуска.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Влатко предложи да пресечам уште едно парче од метро и пол, за на средина, како надолжна оска - за да биде поцврсто. И тоа го сторивме.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Гледам мртва коска ми излегла кај глуждот од левата рака. Ја фаќам: се мрда, небаре желад да ми влегол под кожата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Еда, едно време, се исправи, жената и кога ја видов правугоре крената и мене косата ми се крена. Ќе ми ја турне капата, ба му ја. Еда, дувот ми излезе.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)