ми (зам.) - излегува (гл.)

Веќе неколку денови оваа реченица не ми излегуваше од главата.
„Записки“ од Милчо Мисоски (2013)
Што човек беше! Од ум не ми излегува.
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Стоев десно од неговото биро; гледав кон листот, но свеста ми се виеше; светкавици ми излегуваа пред очи и мислев дека ќе се онесвестам секој миг.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Јас спијам со него, касајот го делам и тој деца ми прави, ама штом вчера и чумата се јави во комшии, од ум не ми излегува дека тој е нашата невола, зашто се греши пред светецот, и треба да ја добие заслужената казна. Котел не му гине, нели оче?“
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Од глава не ми излегува.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И од коските пот ми излегува.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ми излегуваат дивите лица на тифусарите: си ги јадат вошките од главата, си ги крцкаат меѓу забите.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Но меѓу моите и неговите зборови постојано ми излегува сенката од Никифор.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Го испуштам од устата, од носот, дури и од алиштата ми излегува чад.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Сѐ ми излегува пред очи, како од под завеса, од проѕирна темница.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Од глава не ми излегува.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Како мајка ми излегувала во тесно здолниште како пикната во еден панталон и во фустани врзана како оса на половина, како вујко ми Вангел ја залижувал косата, а баба ми му велела дека е како да го лижела крава...
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Иван спиеше на душекот. Тоа е најјасната слика што секогаш ќе ми излегува пред очи штом ќе си помислам за таа вечер.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Нели, сите имаме такви слики, според кои ги распознаваме настааните кај кои навраќаме во мислите.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
- ... Еднаш јавам јас на коњ, кога кај едни гробишта ми излегува оџа.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Таму одев по нужда и само бели мали глисти ми излегуваа, изгледа од температурата.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
А во устата не знам што имам: дали пепел, дали песок, дали дрвесина. Оган и пламен ми излегува од устата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Стануваме да жниеме, а мене само светлинки ми излегуваат пред очите.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Мислам на куќата и сите домашни ми излегуваат пред очи.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)