ми (зам.) - иде (гл.)

Ми идеа мислите, морав ова да го сторам... чекорот мора да продолжи...
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
И додека ги минувавме овие заснежени и замрзнати патишта, на ум ми идеше онаа наша поговорка - Пред Божиќ ... и си велев - нели ќе беше подобро да се седи дома, отколку да се талка по овие завеани европски патишта.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Додека ги минував овие „бели населби“ веднаш ми идеа мислите на Македонија, која сигурно има поубави природни услови за развиток на туризмот, отколку Белгија.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Сега ми идеше по малце криво и незгодно поради сите оние злобни шеги за сметка на водникот, што баш јас често си ги позволував, кога се точкаше водот во колона.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Тогаш ми идеше и мене да ги фрлам чевлите и да ја решам просто сета работа.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Му се потчинував на тоа по повела на некој неминовен ритам заложен во моето раздвижено суштество, и ако само малку ја нарушев правилноста, поради расејаност или поради каква било моментна пречка, го чувствував тоа како непростима грешка, и ми идеше да се вратам назад да си ги приберам нишките на своето одење.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Ми иде да ја гушнам како во она дамнешно време кога бев малечок и кога ѝ заспивав во скутот.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
И сѐ такви некакви мисли ми идат.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
А да беше некој друг сите ќе окркавме...
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
МИТРЕ: Здрами си, Коте!... Пак за добро идење и за радост да ми идете. (Пие и му го подава пагурчето на Колета).
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Таа мисла ми ја вгнезди во умот мајка ми.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Се разбира, ни на крај памет не ми идеше самиот да си вообразувам такви нешта, мислам на глупоста што веќе ја истресов, дека сум бил божем веќе пораснат.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
И така јас си одам дома и така си мислам, од радост потскокнувам, па дури и ми идеше да запеам...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Секогаш кога го земам даљинското в рака, и констатирам дека од аспект на јужноамерикански серии сме во ситуација од сите страни Ѓорѓи сардисан, ми иди да пукнам Династија враќај се, сѐ ти е простено!
„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)
Сакам да му го опцујам и господ на попот, ама не можам. Зборовите не ми идат.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ми иди и низ баџа или од некое дупче на ѕидот да влезам, вели, како црвец како црвотечина, вели Мирче. 44
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
До ушите ми иде некое човечко зборување. Сакам да викнам, ама се премислувам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И убаво ми иди од топлинката, од бубачето, вели, сиот ме разотвора. Сѐ ми разминува. Ме раскопнува.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Го истегнувам само вратот, и во тој улав час ми иди да ја одвртам главата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Па ми иде да ја откорнам решетката од пенџерето и низ пенџере да влезам, вели, да го сменам влезот.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ми иде тука да стојам, и од рака да ми јаде слама...
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
На секое ждригнување ми иде некоја кислојна во устата. Од лук, од перца.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ми иде да ја гушнам кравата, да ја избацувам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Јас го гледам и ми иде да си ги пресечам рацете.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
А кога ќе дојдат, ми идат прекутрупа и не можам да ги ставам еднододруго.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Го гледам ме вика со прстот. Потрчувам и, трчајќи ми иди да му бацам рака, да го бацам в чело, на полите од шинелата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Нека им се најде за подолго време, да не ми идат ноќе на поплака.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И после да се преслечам и Велика да ми ги суши алиштата, а јас да спијам покрај огнот. Така ми иде.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Утрото слушам гласови. Како да ми идат од преку некои ѕидишта.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Од каде штурец, си мислам, па после тоа црцорење ми иди како тропање на матерки, на вилушки, на лажици.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Постојано ми иде мислата дека човекот смрди на земја, ќе смрди и во земјата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Го пишував писмото со расположба која можеше да биде на Мајка природно туѓа, ми идеше некаков восхит кој растеше од моите прикриени амбиции.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Во присет ми идат зборовите на Емил Сјоран од силогизмите на горчината: Сите клевети- револуции, војни, прогонства имаат иста генеза запишана на едно знаме! И ние се готвевме за некој поход.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Не дека посебно настојував, така ми идеше денот со него да го започнам со мали нежности, со божем случајни допири, со детинесто поставени прашања на кои самата си давав благоиронични одговори по што брвнував во смеа, на што тој ќе речеше - денес да се плати струјата или така нешто, и ќе ме оставеше да стојам со отпуштени раце во ходникот додека звукот од лифтот не ми потврди дека веќе е долу, и дека треба да се чека дури утрешниот ден за нов обид за остварување на онаа блискост што се сведува на радост што ете, на овој свет сме заедно, оти она што повремено нѐ зближуваше ноќе, беше само страст, дива и мрачна.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Саде насон ми идеш... и ме гушнуваш... Дали јазли врзани ти се сите патишта?
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Ем не ми иде, ем неам соговорници.
„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)
Рамковни браќа повторно кочат грбови сечат, судови молчат зошто ми иде да плачам ко дете од планина слезе, а денеска шеф е О Тешкото...
„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)
Секогаш во животот од помали несреќи ми идеа поголеми...
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Тешко ми идеа вистинските зборови.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Без кочници. На кочија со диви коњи. Појма немам каде одат пријателе. Ама убаво е.
„Курвите на ѓаволот“ од Елена Велјановска (2013)
Ги презирам. Ми иде да ги шутнам.
„Курвите на ѓаволот“ од Елена Велјановска (2013)
Ќешке со пушка да бев убиен, мајче, и тамо да бев умрен, во нашите гробишта да бев закопан, за ти, мајко да ми идеш на гробот да ми палиш свеќа и да ми раздаваш задужбина!
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
И глас некој оддалеку ми иде низ градините како пискот по изгубено добиче како лелек по загубено дете како драга што доаѓа да помине по предели и спомени.
„Липа“ од Матеја Матевски (1980)
Ми идат неговите зборови: ,Којзнае кај ми скита сега чупето, кај му ѕемнат ножињата, прстињата?
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Јас сум жива, се јавува Воскресија Мукаетова, ми иде како од онаму.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Си го пособирам чаршафот под гушата и ми иде да му речам да не ме сече кај што сѐ уште сум здрава.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ми иде да излезам и да се искапам на дождот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Така ми иде. 62.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Зар и таа е таква, ми иде да викам, ама да не згрешам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Кај ми плаче Иван, си велам, од кај ми иде гласот на детето, се прашувам, и одам со сликата в раце.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
После, којзнае колкупати ми идеа на сон. Црните лезбејки.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ми иде од некаде, ми се присторува дека иде и пушта рака: ме трга да не настинам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ми идат разни умови, ама не попуштам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Михајлоооо! — Ама, некој по тебе вика, му велам и станувам, одам кај што ми иде гласот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Солзите само ми идат, ми навираат, а не смеам да се расплачам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Исто, ко во народните песни ми иде да зборувам, да прашувам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Одам и штутам од кај ми иде гласот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Во 1948 година загина Панајот Ичев, татко му вујко ми иде, а со него братучеди паѓаме.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Дури од Грамос ми идат нивните гласови овде.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Само ,господе златен, господе златен" ми иде да си велам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Напати ќе се избезумам и ми идат мртовци на сон.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Напати ми скорева солзи, а напати ми иде да ја гушнам дека ете, некогаш и некаде, без наше знаење, сме биле заедно.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Веќе е расипан, велам јас и нов бран на скокот ми иде одоздола.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Така ми иде.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И само црвени цвеќиња ми идат во умот и сѐ ми се гледа црвено.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Благодарам, велам и ја кинам кутијата, се грабам за цигарите. Палам една, а ми иде сите да ги запалам наеднаш.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И после само ми игра срцето, што се вели, мислам одново тргнало млекото да ми иде. 66.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
А кога ќе се сети, ти вели: Ми иде, сосе вошки, да си ја изедам главата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ги подава вака нагоре, ко киска цвеќе ми идат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ми иде само да одам и да викам: ,И вака не чини, и така не чини, и вака не чини, и така не чини".
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Фала што ни кажавте, ми иде да им речам, ама и од тоа може да се покрене процес.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Се качив во возот, а ми идат илјада и една помисла една со друга што не се познава.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Се готвам да легнам, а од некаде ми иде музика.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Сѐ тие зборови ми идат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И сето ко од нејзиниот здив да ми иде.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Еднаш ми иде да им ги расцепам главите, а еднаш ми паѓа жал за Жења.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ми иде и да легнам, да се тркалам на подот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Многупати и мене така ми идело.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ми иде некако оддалеку, ама му го слушам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Стани, седни, само истото да ми иде.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ми иде да се врипнам и да се обесам на гранките.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ми иде некоја врева и, тогаш, како јас да сум се нашла надвор, а телото ми останало в ќелија.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
На секој збор ми иде за плачење.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ама, и јас уште не сум за фрлање: ми идат некако назгодно и мавам, не одбирам место.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ми идат така имиња: едно ќе излезе, а друго ќе ми застане пред него. „Името треба да е претстава за неговото лице, за неговата личност, велеше Никифор.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Покуса ми иде мислата, покуса ми е и реченицата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Некаде однадвор ми иде свирењево.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ќе одам така и ќе наслушувам од кај ми иде плачењето негово.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Се утарам и барам од кај ми иде гласот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ми иде да викам: сумела, сумела!68 Погледнувам: надвор двајца полицајци водат врзан човек.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Сѐ од некои други соби да ми иде.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ми идат зборовите од мајка: „Немој со маж под ист покривач да легнуваш“!
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Може сами да ни тргнаа нозете. „Да не ми платно згазите“, ми идат гласовите на Струма Количовска и Воскресија Мукаетова.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ко морови вирчиња ми идат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Сега и мене ми иде така. ,Диверзија е таков вид на војување која има цел да го изненади непријателот, да му нанесе што поголеми загуби во луѓе и техника.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И, згора на тоа, ми иде и да се покријам преку глава и, така насамо, одново да се гледаме со смртта која честопати ми стоеше понаблиску од животот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Како цел живот да сум била овдека ми иде. „Животот е голема лага, велеше дедо, а ние сме тука за да биде уште поголема.“ 49.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)