ми (зам.) - заприлега (гл.)

Го гледав како стои пред мене со расчекорени нозе и ми заприлега наеднаш на џинче, качено на дрво, та сега со пакосна наслада гледа одвисоко на сѐ што е големо.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Низ засолзениот поглед нивните очи ми заприлегаа на две положени осмици покриени со седефест сјај.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Еден дел од неговото лице ми заприлега на Горачинов.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)